~Moonchild~

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter II It’s start III

“RRRRRRRRRRRRR”เสียง morning call ดังขึ้นตามที่ถูกสั่งให้ปลุก แม้เสียงโทรศัพท์จะแผดเสียงดังเพียงใดก็ไม่สามารถทำให้ดวงตากลมโตของ Hyde ลืมขึ้นได้ ร่างบางพลิกหมอนที่หนุนอยู่ขึ้นมาปิดหูหลบเสียงโทรศัพท์แล้วหลับต่อจนเสียงโทรศัพท์เงียบไป 10 นาทีต่อมาเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้มันดังขึ้นแผดเสียงจน Hyde ทนรำคาญไม่ไหว เขาจึงเอื้อมมือออกจากผ้าห่มยกหูโทรศัพท์ขึ้น

“ตื่นรึยังครับ Haido วันนี้คุณมีถ่ายตอนบ่ายโมงนะครับ”เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังมาตามสายโทรศัพท์ Hyde ยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างเกียจคร้านดวงตาคู่นั้นยังปิดสนิท

“อืม…ตื่นแล้ว”เสียงงึมงำอย่างงัวเงียของ Hyde ส่งกลับไปยังต้นสาย น้ำเสียงที่แสดงว่าผู้พูดยังไม่ตื่นดีนัก Gackt ฟังแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ ‘ขี้เซาจริงน้า’ เขาเคยได้ยินจากเพื่อนที่รู้จักพวกเขาทั้งคู่มาบ้างแล้วว่าการจะปลุกร่างบางให้ลุกจากเตียงก่อนเที่ยงวันนั้นแสนลำบาก ดังนั้นเขาจึงคิดว่าแค่ตั้งให้ปลุกแบบ morning call คงไม่พอที่ปลุก Hyde จากเตียงหรอก

“เมื่อวานคุณหลับไปโดยไม่ได้ทานมื้อเย็น หิวรึยังล่ะครับ….เอาเป็นว่าผมจะรออยู่ที่ห้องอาหารล่ะกันนะครับ”แล้ว Gackt ก็วางสายไปทิ้งให้ Hyde กู้คืนความทรงจำเรื่องเมื่อคืนอยู่ตามลำพัง

“ใช่…เมื่อวานชั้นหลับอยู่ในห้องแต่งตัวแล้ว….ถ้างั้นคนที่พามาส่งก็….”Hyde ลืมตาตื่นขึ้นทันทีที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวาน

‘ตายละวาทำไมเราถึงไม่ระวังตัวอย่างนี้ว้า~ แล้วไอ้หมอนั่นมันทำไรเรารึวะเนี่ย’ คิดพลางตลบผ้าห่มขึ้นอย่างรีบร้อน เสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่ตอนนี้ยังเป็นชุดเดิมกับเมื่อวานและนั้นทำให้เขาโล่งใจขึ้นว่าอย่างน้อยๆแล้ว Gackt ก็เป็นรักษาคำพูด ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอกก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป…

10 นาทีต่อมาร่างบางในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำก็เดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีหยดน้ำเกาะตามเส้นผมและลำตัวดู Sexy ไปอีกแบบ(>///////< อ๊ากกกกกกกกก อยากเห็นจังเลยยยยยย อิจฉาอยากเป็นกระจกง่า~=Mikoto) Hyde เดินมาหยุดอยู่ที่กระจกบานใหญ่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ภาพของเขาสะท้อนอยู่ในนั้น นิ้วขาวเรียวแตะทาบลงบนผิวเรียบลื่นของกระจกเงา ดวงตากลมโตจ้องมองเงาของตนอย่างไม่วางตาผู้ชายร่างเล็กใบหน้าอ่อนเยาว์ที่สะท้อนในกระจกยามนี้ยังคงเป็นเขา และจะต้องเป็นแบบนี้ตลอดไป ใช่…ตลอดไป…เขาไม่ยอมให้ใครมาแย่งไปเด็ดขาด

‘ไม่มีวันชีวิตนี้เป็นของชั้น ความสุขของชั้น จะไม่ให้ใครมาแย่งเอาไปได้หรอก’เขาคิดอยู่ในใจขณะที่สายตายังไม่ละไปจากเงาในกระจก

‘ตุบ’ เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นภายในตัวของ Hyde เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับความเจ็บปวด Hydeยกมือขึ้นกุมหน้าอกขณะที่ร่างค่อยๆทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้น ใบหน้าแสนหวานบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น

‘ตุบ’เสียงนั้นดังขึ้นอีกเสียงนั้นฟังเหมือนใครบางคนกำลังทุบประตูไม้อย่างแรง Hyde รู้ดีว่าเสียงนั้นคืออะไร ‘เขา’ พยายามจะออกมาข้างนอก ‘เขา’ กำลังทุบ ‘ประตู’ อยู่ ประตูที่ถูกปิดล็อคไว้โดย Hyde

‘กลับไปซะ!!!! ทุบอย่างไรก็ไม่วันเปิดให้หรอก ไม่มีวัน กลับไป อย่าแม้จะคิดที่จะออกมา นายไม่มีวันออกมาได้ ตราบใดที่ชั้นไม่อนุญาติ กลับไปซะ!!!’Hyde กัดฟันร้องบอกใครบางคนอย่างกราดเกรี้ยว ไม่นานนักเสียงนั้นก็เงียบไป หายไปพร้อมกับความเจ็บปวดเหมือนตอนมา Hyde ยังคงนั่งหอบแฮ่กอยู่กับพื้น นับวัน ‘เขา’ ควบคุมยากขึ้นทุกที ปกติ ‘เขา’ จะไม่สามารถออกมาได้ถึง ‘ที่นี่’ นอกจากช่วงที่ Hyde ไม่สบายมากๆเนื่องจากช่วงนั้น Hyde ไม่กำลังพอที่จะขัง ‘เขา’ เอาไว้ ‘เขา’ ถึงออกมา แต่คราวนี้ไม่เหมือนกัน ‘เขา’ ออกมาจนถึง ‘ที่นี่’ ด้วยกำลังของ ‘เขา’ เอง

‘ไม่ได้การแล้ว ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไปต้องแย่แน่ๆ ต้องคุมจิตใจในมั่งคงกว่านี้ ก่อนจะสูญเสียทุกอย่างไป’

หลังจากวางโทรศัพท์ไปจนถึงตอนนี้เวลาผ่านไปกว่าครึ่งช.ม.แล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่า Hyde จะลงมาเสียที เขาเริ่มสงสัยอยู่ว่า Hyde ทำอะไรอยู่บนห้องกะว่าจะขึ้นไปตาม แต่พอคิดว่าจะลุกขึ้นไป เขาเหลือบไปเห็นร่างบางกำลังเดินเข้ามาในห้องอาหารพอดี

“Ohayo Gac_chan” hyde เอ่ยทักขึ้นเมื่อเดินมาถึง ร่างบางนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับ Gackt และเรียกบริกรมาสั่งอาหารมื้อแรกของวัน

“Ohayo? สำหรับตอนนี้น่ะต้องใช้ ‘Konnichiwa’ ไม่ใช่เหรอครับ?” หลังจากบริกรรับออร์เดอร์ออกไป Gacktจึงเอ่ย ถามขึ้นทั้งๆที่ก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว แต่มันอดแซวไม่ได้

“หนวกหูน่า สำหรับชั้นนี่แหละตอนเช้า…ว่าแต่ทำไมนายถึงมาอยู่ตรงเนี่ยได้ล่ะเนี่ย ไม่ใช่ว่าตอนนี้เขากำลังถ่ายกันอยู่หรอกเหรอ?”Hyde เอ่ยขึ้นขณะที่นั่งรออาหารที่สั่งไป

“อ้าว!ลืมแล้วเหรอครับ ว่าวันนี้ผมมีถ่ายตอนกลางคืนกับคุณ….” Gackt กล่าวตอบพลางมองคู่สนทนาที่หันไปมองอะไรบางอย่างด้วยความสนใจ ดังนั้นเสียงของเขาจึงเหมือนมันลอยผ่านร่างบางไปโดยไม่ได้เข้าหูแม้แต่น้อย

‘มองอะไรอยู่นะ?’ Gackt คิดในใจขณะที่หันไปมองในสิ่งที่ Hyde กำลังมองอยู่บ้าง สิ่งที่เขาเห็นคือผู้ชาย 2 คนรูปร่างไม่สูงนักเดินเข้ามาในห้องอาหารแห่งนี้ ท่าทางเหมือนกำลังจะหาที่นั่ง 1 ใน2 คนนั้นเห็นเขาแล้วกำลังสะกิดให้ชายอีกคนที่ตัวสูงกว่าหันมามอง จากนั้นคนทั้งคู่ก็เดินมาที่โต๊ะที่เขากับHyde นั่งอยู่ ท่าทางร่างบางมีความสุขมากที่ได้พบพวกเขาทั้งคู่เพราะเขาเห็น Hyde ลุกขึ้นและโบกมือให้ชายหนุ่มทั้ง 2 คน

“ทางนี้ๆ Tet_chan Ken_chan” เสียงเรียกของ Hyde มันทำให้สมาชิกทั้ง 2 ของ L’arc อดยิ้มออกมาไม่ได้

‘เฮ่อ!ไม่ว่าเมื่อไหร่ นักร้องนำวงชั้นก็ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่เรื่อยแฮะ ทั้งๆที่อายุเกือบจะมากที่สุดในวงอยู่แล้วแท้ๆ(Tetsu 33 Hyde 34 Ken 35 Yukky 35)’Tetsu แอบแขวะเพื่อนสนิทอยู่ในใจแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา จน Ken ที่เดินมาด้วยกันสงสัยว่าท่านหัวหน้าวงขำอะไรกัน

“ขำอะไรน่ะ Tet_chan”  

“หึ หึ อะไรนะ?…อ้อ!ขำท่าทางของเจ้าปลาปักเป้านั่นน่ะ นายดูสิ อายุปาเข้าไปเท่าไหร่แล้วยังทำตัวเด็กอยู่ได้”พูดแล้วก็หัวเราะต่อไปแต่เมื่อได้ยินประโยคต่อไปของมือกีต้าหน้าแมว ท่านหัวหน้าวงก็หัวเราะค้างไปทันที

“นายก็เหมือนกันแหละ”Ken ตอบเรียบๆแต่คำพูดนั้นก็ทำให้ใบหน้าอันแสนน่ารักของ Tetsu ขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจ

“นายพูดงี้หมายความว่าไง?” Tetsu กล่าวอย่างหาเรื่อง แต่ Ken ไม่สนใจเขาเดินตรงไปยังโต๊ะที่ Hyde นั่งอยู่โดยไม่สนใจคนที่เดินมาด้วยกันแม้แต่น้อย

“ไง? Haidoสบายดีเรอะ?”

“ก็เรื่อยๆอ่ะนะ แล้วพวกนายล่ะ ลงทุนจังนะมาหาชั้นถึงนี่เชียว” Hyde กล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มขณะที่มองเพื่อนทั้ง 2 ที่ไม่พบกันมานานกว่า 2 เดือนเนื่องจากต่างคนต่างทำงาน Solo ของตัวเองก็เลยไม่ค่อยมีเวลาคุยกัน พบกันบ่อยๆเหมือนเมื่อก่อน

“ใครเขาจะเหลือเงินให้ถลุงซื้อคอนโดทีละ 80 ล้านเหมือนนายกันล่ะ Tetsu มันมาคอนเสริตที่นี่พวกชั้นที่กำลังว่างอยู่ก็เลยอาสามาเป็นพนักงานแบกของให้ก็เท่านั้นเอง ใช่มะ Tet” Ken หันไปขอคำตอบรับจาก Tetsu ที่ยังยืนงอนเพราะคำพูดของ Ken อยู่เงียบๆ

“เออ…ใช่…ตอนนี้งานเสร็จแล้วน่ะ ก็เลยมาหานาย” Tetsu กล่าวอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก Hyde พยักหน้าเป็นการรับรู้

“อ้าว!พวกนายมากันแค่ 2 คนเองเหรอ? แล้ว Yukky ล่ะ” hyde อดไม่ได้ที่จะถามถึงสมาชิกอีกคนหนึ่งที่เหลือ

“ไอ้แห้งนั่นน่ะเหรอ? ตอนนี้กำลังสนุกกับงาน Solo ของมันอยู่ เห็นว่าปลายเดือนนี้มันจะมีคอนเสริตน่ะ แต่มันฝากความคิดถึงมาให้นายด้วยนะ มันบอกว่า ให้นายรักษาสุขภาพตัวเองด้วย ไม่งั้นถ้า‘โรคประจำตัว’ กำเริบขึ้นมาอีกจะยุ่งเอานะ” Ken กล่าวคำพูดที่ถูกฝากมาจากมือกลองให้ Hyde ฟัง ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าที่เห็นสีหน้าของ Hyde ซีดลงทันทีที่กล่าวถึง ‘โรคประจำตัว’

“อืม…ฝากกลับไปบอก Yukky ด้วยล่ะกันว่า ขอบคุณมาก ชั้นจะพยายามไม่ให้ ‘โรค’ กำเริบขึ้นมาอีก” Hyde ฝืนยิ้มให้เพื่อนทั้ง 2 ทั้งที่สีหน้าของตัวเองแย่เต็มที ‘โรคประจำตัว’ ที่ว่านั้นคือข้ออ้างที่เขาใช้เวลาที่ ‘เขา’ พยายามจะออกมาเหมือนกับวันนี้ ไม่มีใครรู้ว่าจริงๆแล้วเขาเป็นอะไร ทุกคนรู้แค่ว่าเวลาที่ร่างกายอ่อนมากๆ เขาจะมีอาการเจ็บหน้าอกขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุเท่านั้น….ทุกคนรู้แค่นั้น…

“หน้านายดูซีดจัง Haido หรือว่า ‘โรค’ กำเริบอีกแล้วเหรอ?” Tetsu กล่าวด้วยความห่วงใย สายตาคู่นั้นของ Tetsu ช่างเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่น

“ก็นิดหน่อยน่ะ แต่ชั้นไม่เป็นไรแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ” Hyde กล่าวพลางยิ้มให้เพื่อนทั้ง 2 แสดงเพื่อแสดงว่าเขาสบายดี

“งั้นแสดงว่านายมากันแค่ 2 คนสินะ” Hyde ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ ถ้าฟังไม่ผิดเมื่อกี้เขาได้ยิน Ken กล่าวเหมือนกับว่านอกจากKen กับTetsuแล้วเขายังพาใครมาด้วยอีกคน

“เปล่าหรอกเรามากัน 3 คนน่ะ ส่วนอีกคนก็….”ยังไม่ทันที่ Tetsu จะกล่าวจบประโยคริมฝีปากบางของ Tetsu ก็ถูกมือเรียวยาวของ Ken เอื้อมมาปิดไว้เป็นการเตือนไม่ให้พูดมากไปกว่านี้

“เอาเถอะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวนายเลิกงานเล้วเราไปดื่มกันนะ ส่วนตอนนี้พวกเราขอไปเช็คอินเข้าโรงแรมก่อนก็แล้วกันนะ”พอกล่าวจบ Ken ก็กึ่งลากกึ่งจูง Tetsu ออกไปทั้งๆที่เจ้าตัวเองก็ไม่ค่อยพอใจนัก คนทั้งคู่กึ่งเดินกึ่งลากกันมาลิฟท์ ท่านหัวหน้าวงจึงได้เริ่มโวยวายเสียอีกรอบ

“Ken_chan!นี่นายปิดปากชั้นไว้ทำไมห๊า!”Tetsuสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของเพื่อนผู้พี่ที่คบกันมานานว่า 10 ปี

“เอาน่า…นี่นายลืมแล้วเหรอว่าเรามาที่นี่กันทำไม?”Ken กล่าวเรียบๆขณะยืนรอลิฟท์ที่จะพาเขาไปยังห้องพักที่ส่งใครบางคนขึ้นไปรออยู่ก่อนแล้ว

“รู้หรอกน่า…มากันเพื่อนผู้น่ารักของเราให้พ้นจากมือจิ้งจอกอย่างเขาคนนั้นใช่ไหมล่ะ?”Tetsu ตอบรับเนื่อยๆ

“ใช่…เพื่อไม่ให้เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นเราเลยจำต้องเก็บ ‘ไม้ตาย’ เอาไว้ก่อนไงล่ะ”Ken กล่าวพลางหัวเราะชอบใจกับแผนการของตัวเอง ทิ้ง Tetsu มองอยู่เงียบๆ พลางคิดว่าวิธีของเพื่อนหน้าแมวผู้นี้จะได้ผลจริงๆหรือ ไม่แน่ว่าตอนนี้คนของเราอาจจะตกหลุมรักเขาอยู่ก็เป็นได้ จริงอยู่ทั้งเขาและ Ken ค่อนข้างเป็นห่วง Hyde ตั้งแต่ร่างบางตกลงใจรับงานในครั้งนี้แล้ว ก็จะไม่ห่วงได้ไงไหวก็คนที่เล่นประกบคู่กับเพื่อนของพวกเขานั้นมีชื่อด้านความเจ้าชู้และทำให้ใครต่อใครน้ำตาตกกันมานักต่อนักแล้ว แน่นอนว่าพวกเขาไม่อยากให้เพื่อนผู้โชคร้ายเรื่องความรักคนนี้ต้องผิดหวังอีก ดังนั้นพวกเขาจึงพาตัวเองมาอยู่ตรงนี้ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอย่างนี้มันถูกหรือว่าผิด รู้แต่ว่าทุกอย่างที่พวกเขาทำลงไปนั้น พวกเขาทำเพื่อ hyde เท่านั้น

“ ท่าทางคุณดูดีใจมากเลยนะที่พบพวกเขาน่ะ” Gackt ที่นั่งฟังคนทั้ง 3 พูดคุยกันอย่างสนิทสนิม เอ่ยขึ้นเรียบๆแต่แฝงเป็นความเรียบเฉยที่แฝงความขุ่นมัวเอาไว้อย่างมิดชิด สำหรับความขุ่นมัวที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ Gackt ออกจะแปลกใจตัวเองอยู่ไม่น้อย แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่ใช่คนที่จะรู้สึกฉุนหรือโมโหใครง่ายๆแบบนี้ ทว่าตอนนี้แค่เห็น Hyde ยิ้มให้กับพวกเขา แค่เห็นพวกเขาคุยหยอกล้อกันอย่างสนิทสนม แค่เห็นเท่านี้มันก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“แน่อยู่แล้ว….ก็ชั้นไม่ได้เจอพวกเขามาตั้ง 2 เดือนแล้วนี่ ถ้าเป็นนายล่ะ Gac_chan เวลาได้พบกับเพื่อนที่นานๆได้เจอกันที นายไม่ดีใจเหรอ?” Hyde กล่าวทั้งที่สายตาไม่ได้จับจ้องที่คู่สนทนาแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตคู่นั้นยังมองออกไปยังประตูทางออกแม้ว่าเพื่อนทั้ง 2 ของเขาจะเดินออกไปนานแล้วก็ตาม

“เพื่อนรึ?ผมไม่ค่อยจะมีคนที่จะให้เรียกแบบนั้นซักเท่าไหร่ ก็เลยไม่เข้าใจ…เอ่อ…ผมเพิ่งนึกได้ว่าก่อนมาที่นี่ได้ทำบางอย่างค้างไว้ ขอตัวก่อนนะครับ” Gackt กล่าวพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินจากไป โดยทิ้ง Hyde ให้นั่งงกับท่าทางมึนตึงของGackt ตามลำพัง

“หือ?นี่เขาเป็นอะไรของเขากันนะ”

Gackt รีบสาวเท้าออกจากห้องอาหารโดยเร็ว เขาไม่อยากทนอยู่ตรงนั้นอีก เพราะขืนนั่งอยู่ตรงนั้น Hyde คงเล่าเรื่องของชาย 2 คนที่เพิ่งเดินออกไปให้ฟัง ซึ่งเขาไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้ เรื่องของใครที่ Hyde ให้ความสำคัญกว่าเขา ท่าทางที่เป็นกันเองที่ Hyde มีต่อพวกเขามันเหมือนเป็นการตอกย้ำว่าระหว่างพวกเขา 3 คนนั้นมีช่วงเวลาที่ยาวนานอย่างที่เขาไม่อาจเทียบได้ นั้นยิ่งทำให้เขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

‘ที่มันเป็นอย่างนั้นเพราะนายรู้สึกอิจฉาสมาชิกของ L’arc 2 คนนั้นใช่ไหมเล่า?’ ที่ไหนซักแห่งในสมองเอ่ยถามขึ้น คำถามที่เหมือนเป็นการจี้ใจดำนั้นทำให้เขาชะงักฝีเท้าลง เพื่อคิดเกี่ยวกับคำถามนั้น

‘อิจฉา?ที่ชั้นหงุดหงิดอยู่นี่ เป็นเพราะความอิจฉางั้นรึ?’เขาคิดขณะชะลอฝีเท้าลงจากเกือบจะวิ่งเป็นเดินธรรมดา อืม…อาจเป็นได้ เขาไม่อยากเห็น Hyde ยิ้มให้กับใครคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ไม่อยากเห็น Hyde มีท่าทางสนิทสนมกับใครถ้าไม่ใช่เขา ความรู้สึกนี้จะเรียกว่า อิจฉาก็คงได้ ส่วนอีกเรื่องหนึ่งที่น่าโมโหเอามากๆ ก็คงเป็นเรื่อง ‘โรคประจำตัว’ ของ Hyde ที่ชายหนุ่มร่างเล็กคนนั้นไม่เคยเอ่ยปากบอกเขาเลย แม้ว่าเขาจะเป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวร่างบางมากที่สุดตลอด 2 เดือนมานี้ก็ตาม เรื่องสำคัญขนาดนี้ทำไม Hyde ถึงไม่เคยเล่าให้เขาฟัง รึเห็นว่าเขานี่เป็นที่พึ่งให้ไม่ได้ เลยไม่ยอมเล่า นี่เขามันดูไม่เอาไหนขนาดจะดูแลคนที่ตัวเองรักเพียงคนเดียวไม่ได้เชียวเหรอ?….ใช่…เหมือนกับ ‘เธอคนนั้น’ ไม่มีผิด

วันนั้นตลอดทั้งวัน แม้ Hyde จะนั่งอยู่ใกล้ Gackt ตลอดเวลา แต่วันนี้ Gackt ดูเงียบขรึมกว่าทุกๆครั้ง แม้ Hyde จะพยายามชวนคุยแต่คำตอบที่มักได้กลับมาก็เป็นพวกคำตอบรับ เช่น “อืม” “เหรอ” “งั้นรึ” ชายหนุ่มร่างสูงมาดเจ้าชายเหมือนไม่ค่อยอยากคุยกับเขานัก เพราะอะไรเขาก็บอกไม่ได้ ทั้งที่เมื่อตอนเช้า Gackt ยังพูดล้อเล่นกับเขาด้วยท่าทางสนุกสนานขนาดนั้นแท้ๆ ทำไมตอนนี้ถึงได้เปลี่ยนท่าทีกระทันหันแบบนี้เขาก็อยากรู้คำตอบเหมือนกันรึนี่เป็นบุคคลิกปกติของ Gackt ที่เขาไม่เคยสังเกตุเห็นมาก่อน?

ความเงียบที่แสนน่าอึดอัดห้อมล้อมคนทั้งคู่ไว้ตลอดทั้งวัน…..จนกระทั่งการถ่ายทำในวันนี้จบลงท่าทีเฉยชาของ Gackt ก็ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ Hyde นั้นทนความอึดอัดที่แทบจะบีบให้เขาตายอยู่ในความเงียบแบบนี้ต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว จึงคิดจะถามให้รู้เรื่องว่านี่มันเกิดอะไรกันขึ้น ทำไม Gackt จึงมีท่าทางเย็นชาต่อเขาเช่นนี้ จริงอยู่เขาไม่คิดเกี่ยวข้องกับชายหนุ่มผู้มีดวงตาแสนสวยคนนี้ในฐานนะ “คนรัก” แต่สำหรับในฐานะ “เพื่อน” แล้ว Gackt นับว่าเป็นคนดีที่คบไว้ก็ไม่เสียหายอะไร ดังนั้นเขาจึงยอมไม่ได้ที่จะเสียเพื่อนไปโดยไม่รู้เหตุผลแบบนี้!!!!~

“เงียบจังนะวันนี้ ทั้งที่ปกติพูดมากจนชั้นรำคาญ” ความพยายามที่หาสาเหตุของความมึนตึงครั้งที่ 10 ของวันเริ่มขึ้น สายตาของ Hyde แสร้งมองออกไปยังวิวภายนอกแต่จริงๆแล้วดวงตากลมโตคู่นั้นแอบเหลือบมองกระจกข้างเพื่อมองสีหน้าของคู่สนทนาอยู่  

“งั้นเหรอครับ”เจ้าเสียงทุ้มต่ำกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย Hyde ฟังแล้วอดจะคิดไม่ได้ว่า

‘แหงะ….ต้องโกรธอยู่แหงๆเลย’ ดังนั้นความพยายามขั้นต่อไปจึงเริ่มขึ้น

“Gac_chan โกรธ ชั้นอยู่เหรอ? ขอโทษนะวันนี้ชั้นคงจะทำอะไรไม่ถูกใจนายไปแน่ๆเลย ขอโทษนะ Gac_chan”Hyde อ้อนต่อด้วยลูกไม้ที่มักจะใช้กับ Tetsu เป็นประจำซึ่งกับหัวหน้าวงของเขามันมักจะได้ผลเสมอ แต่กับเพื่อนใหม่คนนี้….

“เปล่านี่ครับ ผมก็ปกติดีไม่ได้โกรธใครเสียหน่อย” Gackt กล่าวตอบด้วยสีหน้าเดิมกับที่ตอบคำถามอื่นๆของคู่สนทนาร่างบาง

“โกหก! นายพูดโกหก Gac_chan ถ้าปกติดี นายจะทำตัวเย็นชาแบบนี้กับชั้นเหรอ บอกมาสิชั้นไม่ทำอะไรให้นาย……” Hyde กลืนคำพูดทั้งหมดลงคอไปพร้อมกับน้ำลายเมื่อจู่ๆ Gackt ก็จอดรถไว้ข้างทาง แล้วหันมามองเขา ดวงตาแสนสวยคู่นั้นดูทรงอำนาจและน่ากลัวขึ้นอย่างน่าประหลาด Hyde ได้แต่นั่งตัวแข็งอยู่กับเบาะที่นั่งข้างคนขับไหล่เล็กๆอันบอบบางของเขาเริ่มสั่นน้อยๆด้วยความกลัวเมื่อ Gackt เคลื่อนตัวอยู่เบื้องหน้ามือขาวเรียวยาวของเขายันกับกรอบประตูรถ ดวงตาสีน้ำทะเลจ้องตรงมาช่างดูน่าตกใจนัก

“แบบเดิมก็ไม่ชอบบ่นว่ารำคาญ พอเป็นแบบนี้ก็บ่นว่าผมทำตัวเย็นชา คุณนี่เป็นคนเอาใจยากจังนะครับ”ชายหนุ่มมาดเจ้าชายกล่าวด้วยเสียงนุ่มเช่นเคยแต่น้ำเสียงที่เขาใช้กลับเย็นเฉียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง

“….มะ…ไม่ต้องการ ชั้นไม่ได้ต้องการให้นายมาเอาใจชั้น ชั้นเพียงแต่อยากรู้ว่าอะไรทำให้นายทำตัวแบบนี้!!!” Hyde กัดฟันตะโกนออกไปแม้ว่าจะรู้สึกกลัว Gackt ในตอนนี้เอามากๆก็ตาม ตอนนี้เขารู้แล้วว่าลูกไก่เวลามันอยู่ในอุ้งเท้าของหมาจิ้งจอก มันรู้สึกอย่างไร มันต้องรู้สึกอย่างเดียวกับเขาตอนนี้แน่ๆเลย Y_Y

“ไม่จำเป็นต้องสนใจหรอกครับ ผมมันไม่ใช่คนสำคัญในสายตาคุณอยู่แล้ว”Gackt พลางละสายตาหันไปมองถนนภายนอก

“ไม่ใช่นะ เพื่อนชั้นทุกคนเป็นคนสำคัญในสายตาชั้นทั้งนั้น รวมทั้งนายด้วย Gac_chan”hyde พยายามอธิบาย

เมื่อได้ยิน Hyde กล่าวเช่นนั้น เขาจึงหันกลับมาจ้องที่ใบหน้าแสนหวานของคู่สนทนา ดวงตาที่สวยเหมือนลูกแก้วของเขาจ้องร่างบางราวกับจะเค้นเอาความลับที่ Hyde มีออกมาทั้งหมด

“ถ้างั้น….ทำไมไม่บอกล่ะครับ….เรื่องนั้น”

“เรื่องนั้น?”

“ก็เรื่อง ‘โรค’ ของคุณไง ทำไมคุณไม่บอกผม!!!”Gackt เริ่มขึ้นเสียง เขาโมโหจน ลืมตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ยิ่งเห็น Hyde อ้ำๆอึ้งๆ ไม่ยอมตอบยิ่งทำให้รู้สึกโมโหมากขึ้น

“….เอ่อ…..เรื่องนั้น…..”

“ตอบผมมา Haido ทำไมคุณไม่บอกผม!”เขาตะโกนพลางบีบแขน Hyde ไว้อย่างแรง จนร่างบางรู้สึกเจ็บจึงร้องออกมา

“….ชะ….ชั้นเจ็บนะ ปล่อยชั้น….”

เมื่อได้ยินเสียงร้องจาก Hyde เท่านั้นแหละ Gackt รู้สึกว่ากำลังทำอะไรอยู่ เขาปล่อยมือจากแขนเรียวเล็กของ Hyde แล้ว กลับไปทิ้งตัวลงบนเบาะที่นั่งคนขับตามเดิม สายตาของ Gackt มองออกไปนอกรถ เขาคงตกใจไม่น้อยและไม่อยากจะเห็นใบหน้าของ Hyde ในตอนนี้เขาจึงเบือนหน้าหนีไป ความเงียบเริ่มโรยตัวลงปกคลุมทั่วห้องโดยสารของรถสปอร์ตสุดหรูสีดำของ Gackt อีกครั้งหนึ่ง นานทีเดียวก่อนที่จะมีใครเอ่ยอะไรออกมา

“ผมขอโทษ ช่วงนี้ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ ก็เลยไม่ค่อยอยากจะคุยกับคุณ กลัวจะหลุดอะไรแบบเมื่อกี้ออกไปก็เลย….ไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับใคร ขอโทษมันอาจจะดูเหมือนเย็นชา เมื่อกี้ผมขอโทษคุณเป็นอะไรรึเปล่า?”น้ำเสียง แววตาอันแสนอ่อนโยนของ Gackt คนเดิมที่ Hyde รู้จักมาตลอด 2 เดือนกลับมาแล้ว

“ชั้นเข้าใจ นายเป็นคนจริงจัง คงจะมีบ้างที่เครียสกับงาน ส่วนชั้น…ไม่เป็นไร แค่ตกใจนิดหน่อย….ส่วนเรื่องนั้น….”

“เรื่องนั้นทำไมครับ….รึว่าคุณลำบากใจ….ถ้างั้นก็ช่างมันเถอะครับ”พอกล่าวจบ Gackt ก็หันกลับไปมองข้างนอกเหมือนเดิมซึ่งมันทำให้ Hyde รู้สึกไม่ค่อยดี เขารู้ถึงสาเหตุของ Gackt ที่มีท่าทางเย็นชากับเขาในวันนี้แล้ว ความจริงแล้ว Gackt คงโกรธเขาไม่ได้เล่าเรื่องสำคัญแบบนี้ให้ฟัง แต่สำหรับเขาแล้ว ‘เรื่องนั้น’ ใช่ว่าจะพูดกันได้ง่ายๆเสียเมื่อไหร่กัน

“ไม่ใช่นะ…เอ่อ…ความจริงแล้วเกี่ยวกับเรื่องนี้….ชั้นไม่เคยคิดจะบอกใครแม้แต่เพื่อนสนิทที่สุดอย่าง Tet_chan…แล้วที่พวกเขารู้….มันก็แค่ ‘ข้ออ้าง’ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้จริงๆซักคน พวกเขารู้แค่ว่ามันเป็นโรคประจำตัวชั้นเท่านั้น” Hyde กล่าวพลางถอนใจอย่างเหนื่อยล้า

“มันเป็นเรื่องโกหกที่ชั้นสร้างขึ้นมาเพื่อปกปิด ‘เรื่องนั้น’อ้อ!แล้วไม่ต้องห่วงนะ นี่ไม่ใช่โรคติดต่อ นายไม่ติดโรคประหลาดจากชั้นหรอก” hyde หัวเราะฝืดๆให้กับชะตาชีวิตของตัวเอง

“ทำไมคุณพูดแบบนี้!!! ที่ผมถามใช่ว่าผมกลัวจะติดโรค แต่ที่ถามก็เพราะเป็นห่วง ถ้าคงบอกผมก่อนหน้านี้ผมจะ.....”Gackt กล่าวไม่ทันจบประโยค hyde ก็กล่าวแทรกขึ้นมาก่อน

“ไม่หรอก....อย่าลำบากเลย...มันไม่มีทางหายหรอก...”Hyde กล่าวด้วยสีหน้าหม่นหมองและเศร้าสร้อย ในตอนนั้นเหมือนความทรงจำเก่าๆเกี่ยวกับ ‘เธอคนนั้น’ ผุดขึ้นมา ทำให้ Gackt เห็นภาพ ‘เธอคนนั้น’ ซ้อนกับคู่สนทนา รวมทั้งคำพูดที่เธอกล่าวกับเขา

“อย่าลำบากเลย Gaku_Chan มันไม่ทางรักษาหรอก เราลองกันมาหลายที่แล้วนะ ชั้นเหนื่อยเต็มที พอแล้ว ไม่ต้องหาแล้วล่ะ ทิ้งชั้นไว้แบบนี้แหละ นะ Gaku_Chan”

ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือน เหมือนกันจริงๆทั้งแววตาทั้งคำพูดเหมือน ‘เธอคนนั้น’

“ตอนนี้ชั้นก็ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่....ชั้นจะคุมเขาไม่อยู่เท่านั้น” hyde กล่าวต่อ นี่เป็นครั้งแรกที่เล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นฟัง ทั้งๆที่ตอนแรกกะจะเก็บไว้ให้มันตายไปพร้อมกันด้วยซ้ำ เพราะอะไรกันนะ ถึงได้ยอมเล่าเรื่องส่วนตัวให้คนที่เพิ่งรู้จักกันแค่ 2 เดือนอย่างคนคนนี้ คงเพราะ ‘เขา’ เริ่มต่อต้านมากขึ้นจนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนได้อีกนานไหม? ถ้าตอนนั้น วันที่ Hydeทนมันไม่ไหว วันที่เขา2 คนเปลี่ยนตำแหน่งมาถึง Hyde คงต้องการให้ใครซักคนที่รู้เรื่องนี้ ช่วยกลับมากระมัง หลังจากที่ได้ฟังเรื่องที่ Hyde กล่าว Gackt จึงรู้สึกสงสัยขึ้นมาว่า ‘เขา’ ที่ว่านี่ใครกัน?

“เขา? ใครกันครับ”

“.......ใคร?....ก็คนที่จะเข้ามาแทนชั้น.....ถ้าเกิดว่าชั้นถูกคนรักอย่างนายหักหลังเอาน่ะสิ” hyde กล่าวดวงตากลมโตคู่นั้นฉายแววน่ากลัว เหมือนเสือดำที่จ้องมองเหยื่ออยู่ในความมืดไม่มีผิด

แต่แทนที่จะรู้สึกกลัว ชายหนุ่มคู่สนทนากลับหัวเราะร่า

“หึหึ งั้นผมว่าคงไม่มีทางจริงๆ ไม่มีใครแทนคุณได้หรอกครับ….แล้วก็ถ้าผมนอกใจคนมีเสน่ห์อย่างคุณ ผมคยเป็นผู้ชายที่ตาถั่วเอามากๆเลยล่ะครับ” Gackt กล่าวกลั้วเสียงหัวเราะ ความขุ่นมัวที่มีมาทั้งวันเหมือนปลิวหายไปกับสายลม ใช่ว่าร่างบางจะไม่ให้ความสำคัญกับเขาเสียเมื่อไหร่ เพียงแต่ยังไม่ค่อยวางใจก็เท่านั้น และการที่ยอมเปิดปากเล่า ‘ความลับ’ ที่แม้แต่คนในวงยังไม่รู้ให้เขาฟังนั้น แสดงให้เห็นว่าตอนนี้เขาได้รับการไว้วางใจการ Hyde แล้วซึ่งเรื่องนี้มันเป็นเหมือนไม้กวาดที่ปัดความขุ่นข้อในใจเขาให้หายไปอย่างไม่น่าเชื่อ

“หึ! จ้างให้ก็ไม่เชื่อ คำพูดของเสือผู้หญิงอย่างนาย ถ้าใครเชื่อก็โง่เต็มที” Hyde ทำเสียงขึ้นจมูกเป็นการแสดงความไม่เชื่อถือคำพูดนั้น ก่อนที่ริมฝีปากบางเฉียบจะคลี่ยิ้มออกมาบางๆให้กับชายหนุ่มร่างสูง

“แต่ว่านะ ตอนนี้ชั้นหิวแล้วล่ะ เมื่อวานนายบอกว่าจะเลี้ยงชั้นใช่ไหม? Gac_chan นายใจร้ายมากนะ ที่ปล่อยให้ชั้นหลับไปโดยที่ยังไม่ทานข้าวเย็นน่ะ คนผิดสัญญาน่ะ ต้องโดนปรับเป็นข้าวอีก 2 มื้อนะรู้เปล่า?”

เมื่อ Hyde กล่าวออกมาเช่นนั้นมีหรือที่ Gackt คนนี้จะปฏิเสธ ร่างสูงตอบรับคำขอด้วยความยินดีที่จะพา ผู้โดยสารร่างบางไปทานมื้อเย็น(ที่ดึกมากกกกกกกกก) ตามคำขอ

“ตามคำบัญชาครับผม ว่าแต่อยากทานอะไรล่ะครับ ผมจะได้พาไปถูก” Gackt กล่าวพลางเริ่มติดเครื่องรถสปอร์คันหรู ใบหน้าเรียวสวยของ Gackt หันไปมอง Hyde ที่กำลังใช้ความคิดถึงอาหารมื้อค่ำที่ใช้เวลาเพียงไม่นาน Hyde ก็นึกออกว่าเขาอยากทานอะไร

“ราเมน!!!!! ไปกินราเมนกันเถอะ” Hyde ร้องบอกสิ่งที่ตนอยากกิน

“ครับ รับทราบครับผม” Gackt กล่าวพร้อมรอยยิ้มแล้วก็เหยียบคันเร่งพารถคันงามทะยานออกไปยังจุดมุ่งหมายทันที