Mirror

ลำดับตอนที่ #4 : ข้อสงสัยและบทสรุป

“ออด…..ออด…..ออด…..ออด…..”เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น hyde เดินออกไปหน้าประตู เขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อส่องดูช่องช่องตาแมว เขาเห็นบุรุษไปรษณีย์ยืนอยู่หน้าห้อง เขาจึงปลดโซ่ที่คล้องไว้เปิดประตูให้

“สวัสดีครับ มีพัสดุถึง Takarai hideto_san ครับ” บุรุษไปรษณีย์กล่าวพลางยื่นกล่องกระกระดาษให้เขา hyde เซนต์ชื่อรับของแล้วรับกล่องกระดาษเข้ามาข้างใน มันถูกจ่าหน้าถึงเขาได้กลับไม่มีชื่อที่อยู่คนส่ง มันทำให้เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่เขาไม่อยากสนเรื่องหยุมหยิมพวกนี้นัก สนใจของในกล่องมากกว่า hyde วางกล่องกระดาษลงบนโต๊ะรับแขกและค่อยๆแกะมันออกด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่ความตื่นเต้นเปลี่ยนจะเป็นเสียงเสียงกรีดร้องของความตกใจสุดขีด ความกลัวเริ่มเข้าจู่โจมสติของร่างบาง

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”

เขากรีดร้องพลางวิ่งออกจากห้องราวคนเสียจริต คิดอะไรไม่ออกได้แต่วิ่ง….วิ่ง…..วิ่งไปเรื่อยๆไร้ซึ่งจุดหมายปลายทาง ขอเพียงไปให้ไกลจาก ‘สิ่งนั้น’ เป็นพอ แต่วิ่งไปไม่ได้เท่าไหร่ร่างบางก็รู้สึกหน้ามืด ไม่แรงขึ้นมาเฉยๆ สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ เสียง sakura กับฝีเท้าของเขาที่วิ่งมารับร่างบางที่กำลังล้มลงเท่านั้น…..



เช้าวันรุ่งขึ้น sakura รีบออกจากห้องพักตรงไปยังคอนโดที่คนรักของอาศัยอยู่เพื่ออธิบายสิ่งที่ร่างบางเห็นเมื่อวานนี้ พร้อมกับขอโทษเรื่องที่เขาทำไว้เมื่อ 5 ปีก่อน เขาออกจากบานเกือบ 9 : 00 AM. กว่าจะที่พักของ hyde คงใช้เวลาเกือบชั่วโมง เมื่อเขาไปถึงแทนที่จะต้องไปง้อกว่า hyde จะยอมให้เข้าห้องอย่างที่คิดไว้ เขากลับเห็นร่างบางวิ่งออกจากคอนโดตรงมายังเขา ถ้าพูดให้ถูกต้องบอกว่าร่างบางวิ่งเหมือนหนี ‘อะไรบางอย่าง’ ออกมาจากคอนโดแล้วเขาบังเอิญมาเห็นมากกว่า แล้วจู่ๆร่างที่วิ่งออกจากคอนโดนั้นก็ล้มลงไปเฉย เขาต้องรีบวิ่งไปร่างที่กำลังจะล้มลงไม่ให้กระแทกกับพื้นเสียก่อน เขาก้มลงมองใบหน้าเรียวสวยของ hyde ซึ่งซีดเผือกเนื่องจากความกลัว อะไรทำให้ hyde เป็นได้ขนาดนี้นะ เขาตัดสินใจอุ้มร่างบางกลับขึ้นไปบนห้องโดยหารู้ไม่ว่า ‘อะไรบางอย่าง’ ที่ร่างบางหนีมานั้นมันรอยคอยเจ้าห้องอยู่ข้างบนอย่างเงียบๆ

sakura อุ้มร่างบางขึ้นไปจนไปหยุดอยู่หน้าห้องเขาจึงพบว่าร่างบางไม่ได้ล๊อกประตูเข้าจึงสามารถใช้เท้าประตูให้เปิดออกได้อย่างง่ายดาย นับเป็นเรื่องน่าแปลกที่ร่างเลอะเลือนขนาดนี้โดยปกติแล้ว hyde ไม่เคยออกจากห้องโดยไม่ล๊อคประตู นี่แสดงให้เห็นว่า ‘อะไรบางอย่าง’ ที่ร่างบางหนีมาต้องเป็นสิ่งที่สะเทือนขวัญคนประสาทแข็งอย่าง hyde อย่างมาก ร่างบางจึงรีบหนีจาก ‘มัน’ มาอย่างรีบร้อน เขาอุ้มร่างบางจากหน้าประตูตรงไปยังห้องนอน เขาค่อยๆวางร่างไร้สติของคนรักลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มค้นหา ‘สาเหตุ’ ที่ทำให้ hyde เป็นแบบนี้เขาเชื่อว่า ‘มัน’ น่าจะยังอยู่ในห้องนี้ เขาเดินออกจากห้องนอนไปสะดุดใจกับกล่องกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะรับแขก

“อะไรน่ะ?”เขาดิดในใจ พลางมองไปในกล่อง เขาแทบจะวิ่งเข้าห้องในทันทีที่เห็นอะไรอยู่ในกล่อง….หัว….เขาเห็นหัว tetsu วางอยู่ในกล่อง มันทั้งน่ากลัวและน่าขยะแขยง สิ่งนี้เองที่ hyde วิ่งหนีมันมา เขารู้สึกโกรธใครก็ตามที่ทำแบบนี้

“ถ้าคนทำเพื่อล้อเล่นล่ะก็ เขาทำเกินไปแล้ว”เขาได้แต่คิดอยู่ในใจ แล้วตาของเขาก็เหลือบไปเห็นโน๊ตแผ่นแปะอยู่บนฝากล่องเขียนด้วยลายของคนที่เขาคิดว่าเป็นเสียจากการ ‘ล้อเล่น’ ครั้งนี้



For you

My dear…

จะไม่ให้อภัยให้กับคนที่ทรยศความ

ไว้ใจของนาย ไม่ให้ให้กับคนที่ทำให้

ใบหน้าอันสดใสของนายต้องเศร้าหมอง

“นี่มันลายมือ hyde ชัดๆเลยนี่นา นี่หมายความว่าไงกันแน่ ชั้นงงไปหมดแล้ว”เขาพึมพำออกมาเบาๆ เขาไม่เข้าใจเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งที่เขาคิดจะทำตอนนี้คือ ‘สิ่งนั้น’ ไปกำจัดทิ้งเสียให้พ้นจากสายตาร่างบางเสียดีกว่า ถ้า hyde ตื่นขึ้นมาเห็น ‘มัน’ เข้าร่างบางคงรู้สึกแย่กว่านี้ เขารู้ดีว่าคนทั้ง 2 สนิทกันเพียงใด แม้ตอนนี้ร่างบางจะกำลังเข้าใจผิดเรื่องระหว่างเขากับ tetsu ก็ตาม sakura หยิบกล่องใส่หัวกล่องนั้นเดินออกไปยังระเบียงนอกห้องแล้วจัดการเผามันเสีย ขณะเดียวกันกับที่ hyde ลืมตาขึ้นมาเห็นหัวเพื่อนสนิทกำลังลุกไหม้อยู่ในกองเพลิง ช่างเป็นภาพน่ากลัวยิ่งนักสำหรับร่างบาง

“อ๊าาาาาาาาาาาาาาา” hyde กรีดร้องออกมาด้วยความกลัวระคนกับความตกใจ ทำให้ sakura ละสายตาจะกองไฟเบื้องหน้า วิ่งไปหา hyde ด้วยความเป็นห่วง เขากอดร่างบางไว้แน่นราวกับจะเป็นการปลอบคนในอ้อมแขนให้หายตกใจ

“……sakura….ชั้น….ชั้น…yukky กับ tet_chan ชั้นเป็นคนทำ….” Hyde ละล่ำละลักบอก sakura สิ่งที่เขาเก็บไว้ในใจออกมาให้ร่างสูงฟัง แต่เพราะร่างบางยังถูกความกลัวครอบงำสติอยู่ ร่างสูงจึงไม่ค่อยเข้าใจว่า hyde ต้องการจะบอกอะไรเขา

“ใจเย็นๆ hyde เกิดอะไรขึ้น? Tet_chan กับ yukky เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ใจเย็นค่อยๆเล่า ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นอยู่ตรงนี้แล้ว จะไม่มีใครทำอะไรนายได้ ชั้นสัญญา”

“พวกเขา…..พวกเขาตายแล้ว…ตายแล้ว…ชั้น…ชั้นเป็นคนฆ่าพวกเขา….จริงๆ sakura ชั้นเป็นคนทำ”hyde ย้ำ เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาทำท่าจะส่ายหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่เขาบอก

“มันจะเป็นไปได้ไง เป็นไปไม่ได้หรอก ชั้นไม่เชื่อเด็ดๆ ทำไมนายถึงต้องฆ่าพวกเขาด้วยล่ะ ไร้เหตุผลสิ้นดี”sakura กล่าวยืนยันความคิดตัวเอง

“หลังจากนายจากพวกเราไป เราก็ได้ yukky มาแทนที่นาย แต่ในใจชั้นยังคงหวังให้นายกลับมาอยู่กับพวกเราเหมือนเมื่อก่อน ครั้งหนึ่งชั้นเคยหวังให้ yukky หายไป แล้วเขาก็หายไปจริงๆ ชั้นเป็นคนทำให้เขาหายไป ส่วน Tet_chan เขา….นายกับเขารวมหัวกันหักหลังชั้น หลังจากที่เมื่อวานชั้นเห็นพวกนายชั้นภาวนาให้พวกนายตาย”hyde บอกถึงเหตุจูงใจที่เขาคิดว่ามันเหตุให้เขาฆ่าคนทั้ง 2 แม้เขาเองจะไม่รู้ตัวก็ตาม แต่ถึงอย่างนั้น sakura ก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี

“แล้วไหนล่ะหลักฐาน….หลักฐานที่ยืนยันว่านายฆ่า 2 คนนั้นน่ะ ชั้นไม่เชื่อหรอกนะว่า แค่แรงอาฆาตจะทำให้คนดีๆคนหนึ่งละเมอไปฆ่าคนตอนตัวเองหลับได้น่ะ”

“นี่ไงล่ะหลักฐาน….มันเหมือนในฝันมากเลยนะ เมื่อคืนชั้นฝันว่า tet_chan ข่วนหน้าคนร้ายตอนที่มันบีบคอเขา แล้วนี่ไงนายดูสิ….แผลที่tet_chan ฝากไว้มันอยู่หน้าชั้น….นี่ไง” hyde ชี้รอยข่วนใหม่ๆบนหน้าเขาให้คู่สนทนาดู

“แล้วยังมีโน๊ตนั้นอีก…..นายก็รู้ว่ามันเป็นลายมือของชั้น….เห็นไหมชั้นเป็นคนทำชั้นเป็นคนฆ่าสองคนนั้น”sakura ฟังแล้วก็ตระหนักว่าทุกอย่างที่ร่างบางพูดมามันตรงตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงทั้งนั้น แต่เขายังคงใจเรื่องหัวของ tetsu ก็ถ้า hyde เป็นคนฆ่า tetsu จริงๆ ทำไมเขาถึงจำไม่ได้ ทำไมเขาต้องตัดหัว tetsu ออกจากศพแล้วส่งเฉพาะหัวกลับไปให้ตัวเองดูเป็นการยืนยันเรื่องที่เกิดขึ้นอีกล่ะ ไหนจะยังโน๊ตที่ติดมานั้นอีก ข้อความในนั้นเขียนขึ้นราวกับจะบอกว่าที่ tetsu ถูกฆ่าเป็นเพราะมือเบสทำร้าย hyde ก่อนเขาจึงได้รับ ‘บทลงโทษ’ เช่นนี้ ตามที่ hyde เล่ามา พอร่างบางมีความคิดด้านลบกับใคร ภายในคืนนั้นเขาจะฝันว่ามี ‘ใครบางคน’ ไปฆ่าคนที่ร่างบางส่งความคิดด้านลบไปให้ แล้ววันรุ่งขึ้นก็จะพบว่าคนที่ hyde ฝันถึงจะตายด้วยวิธีเดียวกับในฝัน แถม ‘ใครคนนั้น’ ยังมักฝากโน๊ตถึง hyde อีกด้วย ดังนั้นน่าจะเดาได้ว่าคนที่ ‘ใครบางคน’ จ้องจะฆ่า รายต่อไปก็คือเขานั้นเอง และถึงแม้รู้ว่ามันอันตรายแต่เขาก็อยากรู้เรื่องทั้งหมดอยู่ดี เขาจึงตัดสินใจที่จะอยู่เป็นเพื่อนร่างบางจนกระทั่งหลับกันไปด้วยกันทั้งคู่ คืนนั้นsakura ตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งซึ่งจ้องมายังเขาอยู่นานแล้ว เมื่อเขาลืมตาขึ้นก็พบเข้ากับดวงตาคู่นั้น ดวงตากลมโตของ hyde จ้องเขาอยู่เงียบๆ แต่เขากลับรู้สึกแปลกๆราวกับคนที่นั่งจ้องหน้าเขาอยู่นั้นไม่ใช่คนที่เขาเคยรู้จัก มันเป็นความรู้สึกที่ว่างเปล่า….ว่างเปล่าดังสิ่งที่จ้องเขาอยู่นี่ไม่ใช่สิ่งมีชีวิต ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรร่างบางก็กระโดดขึ้นมาบนตัวเขา มือข้างหนึ่งของร่างบางถือมีทำครัว ส่วนอีกข้างมีกระจกที่ร่างบางเขาว่า yukky ให้ไว้เป็นเครื่องลางห้อยอยู่ที่ข้อมือ มือข้างที่ถือมีดเงื้ออาวุธขึ้นสุดแขนก่อนที่จะแทงลงมาเป้าหมายอยู่ที่หัวของเขา การแทงครั้งแรกเขาเกือบหลบไม่พ้นใบมีดปักเฉียบใบหูเขาไปนิดเดียว ร่างบางดึงมีดออกจากหมองจะแทงซ้ำอีกครั้งแต่ sakura ไม่ยอมให้ hyde ดึงออกง่ายๆ เขาจับข้อมือข้างนั้นไว้และออกแรงบีบจน ร่างบางต้องยอมปล่อยมือจากมีด

“แกเป็นใครชั้นไม่รู้แต่เลิกฆ่าคนเสียที แกทำอย่างนี้มีแต่จะให้ hyde เสียใจ แกไม่รู้หรอกว่าเขากำลังจะบ้าเพราะแกอยู่แล้ว”sakura ตะโกนใส่ ‘สิ่งที่เขาคิดว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด’

“โกหก! Hyde เขาปรารถนาให้พวกแกตาย แกที่นอกใจเขา กับไอ้เพื่อนทรยศ ต้องตาย!”เสียงแหบห้าวกล่าวกับsakura

“นั้นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดแล้วเราก็เคลียส์กันเรียบร้อยแล้วด้วย จริงๆแล้วเขาไม่เคยอยากให้ใครตายทั้งนั้น”sakura ตะโกนกลับไป

“แกทำให้ hyde ร้องไห้..ข้าไม่อภัยให้…แกต้องตาย!!!”จากมือที่ถือมีดเปลี่ยนไปเป็นบีบคอเขาแทน

“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกแกต้องตาย!!!! เพราะทำให้hyde ร้องไห้ พระจันทร์ข้างเป็นพลังให้ ‘เงา’ อย่างข้าออกจากกระจกมาทำตามที่ hyde ต้องการ hyde ปรารถนาให้พวกแกตาย ฮ่าฮ่าฮ่า”เสียงแหบห้าวนั้นหัวเราะเสียงดังลั่น ขณะที่sakura ไม่สามารถสู้แรงมหาศาลของ ‘เงา’ ได้เลยและขณะที่เขากำลังจะหมดสตินั้นเขาเหลือบไปเห็นกระจกที่คล้องอยู่ที่ข้อมือ ภาพในกระจกนั้นแทนที่จะสะท้อนภาพเขาถูกบีบคอ มันกลับสะท้อนภาพ hyde กำลังนอนหลบอยู่แทน วินาทีนั้น sakura รู้ถึงวิธีแก้สถานการณ์เอาชีวิตรอดได้โดยสัญชาติญาณ เขารู้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะกระจกบานนี้เอง เพราะกระจกบานนี้ได้ซึมซับความคิดด้านลบของเจ้าของไว้แล้วสะท้อนมันออกมาในรูปของการฆ่าคนที่เจ้าของส่งความคิดด้านลบไปให้ พอคิดได้เช่นนี้ sakura จึงพยายามคว้ากระจกบานนั้นมาให้ได้ หากทำให้มันแตกได้ เรื่องร้ายๆก็คงจะไม่เกิดขึ้นอีก

“ปื้ด”ในที่สุดเขาก็คว้ามันได้ เขากระชากจนเชือกที่ห้อยอยู่ขาดออกจากกัน เขาขว้างมันทะลุประตูกระจกที่กั้นระเบียงกับห้อง ทันทีที่กระจกแตก ร่างบางที่บีบคอเขาอยู่ก็ล้มพับไปทันที

“แค่ก แค่ก แค่ก”เขาลุกขึ้นไอเนื่องจากขาดอากาศ แล้วจึงหันไปมองร่างบาง เขาเขย่าร่าง hyde ปลุกร่างบางให้ตื่นขึ้น ตอนนี้เขากลัวเหลือเกินที่จะเสียร่างบางไปพร้อมๆกับกระจก เพราะหน้าของ hyde ซีดเหลือเกิน ชีพจรก็เต้นเบาๆเหมือนกับพร้อมจะหยุดได้ไม่วินาทีใดวินาทีหนึ่ง ร่างบางค่อยลืมตาขึ้นมองเขาอย่างขวัญเสีย พอรู้ว่าเขาไม่เป็นไร hyde โผเขากอด sakura ด้วยความโล่งออก

“ชั้น…..ฝันอีกแล้ว saku นี่ชั้นจะฆ่านายด้วยใช่ไหม……ชั้น….ชั้น…”ร่างบางได้แต่พูดไปร้องไห้ไป ทำให้ร่างสูงฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เเขาก็พอเดาได้ว่าร่างบางต้องการจะสื่ออะไรกับเขา เขากอดร่าบางไว้

“เปล่า hyde นายไม่ได้ทำอะไรเลย อย่าคิดมากนะคนดี นี่ไงนายก็เห็นอยู่ว่าชั้นไม่เป็นไรแล้ว อย่าร้องนะ”

หลังจาก hyde สงบสติอารมณ์ได้แล้ว sakura จึงเล่าเรื่อง ‘เงา’ ให้เขาฟัง และนั้นทำให้คนทั้งคู่ตัดสินใจจะเอากระจกเครื่องรางบานนั้นไปฝากไว้ที่วัด พร้อมกับทำบุณไปเพื่อนทั้ง 2 ที่เคราะห์ร้ายต้องฆ่าเพราะเป็นต้นเหตุ หลังจากเอากระจกไปฝากไว้กับทางวัดแล้ว hyde ก็ไม่ฝันแปลกๆอย่างนั้นอีกเลย ส่วนกระจกบานนั้นทางวัดอาจจะทำการปัดรางควัญให้กับกระจก เพื่อเอาไปขายเป็นเครื่องรางต่อก็ได้นะ และถ้าเป็นอย่างนี้จริง ก็ดูให้ดีนะ ถ้าพบกระจกลักษณะนี้เข้าล่ะก็……อย่าคิดถึงใครในทางไม่ดีล่ะไม่งั้น……… คุณคงรู้ใช่ไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น?