คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
“ได้ดอกไม้พร้อมโน้ตจากเด็กขี้เหงาบางคน บอกว่าวันนี้จะรออยู่ที่นี่ น่าแปลกใจจังที่นายเป็นคนเรียกชั้นออกมาเองนะ hyde” เสียงทุ้มต่ำห้าวเล็กน้อย น้ำเสียงกวนอารมณ์ที่แสนคิดถึง ความอ่อนโยนที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นยังคงเหมือนก่อน นี่เขาคงไม่ได้คิดเป็นเองหรอกนะ การที่คนคนนั้นมายืนอยู่ตรงนี้ แสดงว่าเขายังมีหวังใช่ไหม เขาคนนั้นยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิม หมอนั้นยังรักเขาอยู่ใช่รึเปล่า? คำถามมากมายผุดขึ้นมาพร้อมๆ กับการปรากฏตัวของคนที่เฝ้ารอมาตลอด 6 ชั่วโมง ใบหน้าหมองเศร้าจากความผิดหวังเริ่มมีรอยยิ้มระบายอยู่แทนที่
แม้ว่าจะดีใจแค่ไหนแต่สีหน้าที่คู่สนทนาจะได้เห็นจะเป็นเพียงสีหน้าที่แสดงความหงุดหงิดที่อีกฝ่ายมาสายเท่านั้น Hyde ซ่อนความดีใจเอาไว้หลังสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจของเขา ก็จะให้ไอ้บ้านั้นรู้ได้ไงล่ะ ว่าชั้นดีใจแค่ไหนที่ได้เห็นเขา เสียฟอร์มแย่ แค่เป็นฝ่ายเรียกอีกฝ่ายออกมาด้วยตัวเองแค่นี้ก็ขายหน้าจะแย่แล้ว ไม่เอาหรอกต้องไม่ให้หมอนั้นรู้เด็ดขาด จะบอกไปได้ไงว่าชั้นอยากคบกับนายอีกครั้งน่ะ มันเหมือนชั้นขาดเขาไม่ได้งั้นแหละ เรื่องเสียฟอร์มแบบนั้นน่ะจะไม่วันยอมให้รู้เด็ดขาดเลย ถ้าใครรู้ว่า ท่าน Haido คนนี้ คนที่ไม่ว่าใครก็ต้องยอมก้มหัวให้ มาแพ้ไอ้บ้ากวนอารมณ์เพียงคนเดียวนี้ล่ะก็ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไม่ได้จะไม่ให้รู้เด็ดขาดเลย “นี่มัน [b] สาย [/b] ไม่เหรอ Sakura” ดวงตากลมโตของ hyde มองเขม่นชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าอย่างไม่พอใจ
แม้ว่าจะดีใจแค่ไหนแต่สีหน้าที่คู่สนทนาจะได้เห็นจะเป็นเพียงสีหน้าที่แสดงความหงุดหงิดที่อีกฝ่ายมาสายเท่านั้น Hyde ซ่อนความดีใจเอาไว้หลังสีหน้าที่แสดงความไม่พอใจของเขา ก็จะให้ไอ้บ้านั้นรู้ได้ไงล่ะ ว่าชั้นดีใจแค่ไหนที่ได้เห็นเขา เสียฟอร์มแย่ แค่เป็นฝ่ายเรียกอีกฝ่ายออกมาด้วยตัวเองแค่นี้ก็ขายหน้าจะแย่แล้ว ไม่เอาหรอกต้องไม่ให้หมอนั้นรู้เด็ดขาด จะบอกไปได้ไงว่าชั้นอยากคบกับนายอีกครั้งน่ะ มันเหมือนชั้นขาดเขาไม่ได้งั้นแหละ เรื่องเสียฟอร์มแบบนั้นน่ะจะไม่วันยอมให้รู้เด็ดขาดเลย ถ้าใครรู้ว่า ท่าน Haido คนนี้ คนที่ไม่ว่าใครก็ต้องยอมก้มหัวให้ มาแพ้ไอ้บ้ากวนอารมณ์เพียงคนเดียวนี้ล่ะก็ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ไม่ได้จะไม่ให้รู้เด็ดขาดเลย
“นี่มัน [b] สาย [/b] ไม่เหรอ Sakura” ดวงตากลมโตของ hyde มองเขม่นชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าอย่างไม่พอใจ
” ดวงตากลมโตของ hyde มองเขม่นชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าอย่างไม่พอใจ“เอาน่าก็มาแล้วไง นายอย่าจู้จี้เรื่องเวลาเหมือน Tetsu หน่อยเลย อยู่ด้วยกันนานไปก็เลยติดนิสัยมารึไง” ชายหนุ่มคู่สนทนายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เหมือนไม่รับรู้ว่าการปล่อยให้คนอื่นรอนานๆ นั้นเป็นการเสียมารยาท และสมควรต้องขอโทษที่ปล่อยให้รอเสียนาน ชินเสียแล้วกับการถูกบ่น เพราะเมื่อก่อนเขาก็มักมาสายเวลาซ้อมเสมอจนโดนท่านหัวหน้าวงสวดเอาบ่อยๆ
“ก็ถ้า 10-20 นาทียังพอทน แต่นี่มัน 6 ชั่วโมงเชียวนะเฟ้ย!!!!” Hyde โวยวายชายหนุ่มเบื้องหน้าอย่างฉุนเฉียว ที่ไม่ใส่ใจต่อคำพูดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ให้ตายสิมาก็สาย ขอโทษซักคำก็ไม่มี ทำไมชั้นถึงต้องหลงรักไอ้บ้าไร้มารยาทคนนี้ด้วยนะ ชายหนุ่มร่างบางนึกอย่างๆ ฉุน เขาลืมความดีใจเมื่อครู่ไปแล้ว
“ก็เจ้า Ken น่ะสิ พอเสร็จจาก Live ก็ลากไปดื่มต่อตั้งหลายร้าน มาหานายได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว เอ้า! รีบๆพูดธุระของนายมาเลยดีกว่า ชั้นง่วงอยากลับไปนอนจะแย่แล้ว” พูดไม่พูดเปล่ามีหาวประกอบเป็นหลักฐานด้วยว่าง่วงแล้วจริงๆ ดวงตาเรียวคมลอบมองร่างบางด้วยความสงสัย แม้ว่าน้ำเสียงและคำพูดจะไม่บ่งบอกให้รู้เลยว่าเขาแปลกใจแค่ไหนที่ hyde เป็นคนเรียกเขาออกมาเองแบบนี้ หลายปีที่ผ่านมาเขารู้ว่าตัวเองไม่เคยลืม hyde ลงเลยแม้แต่วันเดียว เขายังคงคิดถึงร่างบางอยู่ตลอดเวลา และคิดจะกลับไปคบกลับ hyde เสียหลายครั้ง แต่เพราะเรื่องที่เขาก่อขึ้นนั้น ทำร้ายทั้ง hyde ที่เขารักอย่างร้ายแรง ไม่เพียงแต่ hyde เกือบจะทำลายอนาคตของทุกคนด้วยความเหลวไหลของตัวเอง เขาจึงไม่กล้าพอที่จะกลับไป กลัวว่าจะทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวดอีก ยิ่งได้ยินข่าวเรื่องร่างบางเปลี่ยนคู่ควงอยู่บ่อยๆ จึงคิดว่าตัวเองคงไม่จำเป็นอะไรกับร่างบางอีก เรื่องความรักของเรามันจบไปตั้งแต่ครั้งนั้นแล้ว มันจบลงเพราะตัวเขาเอง จนกระทั่งได้รับดอกไม้จาก hyde เมื่อตอนเย็น เขาจึงแอบหวังเอาไว้ลึกๆ ว่าบางทีการที่ hyde ต้องการพบเขาครั้งนี้เป็นเพราะร่างบางยังรักเขาอยู่ก็เป็นได้ Hyde ไม่ได้ตอบออกไปในทันที เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมอง ชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าอย่างพินิจพิจารณาผมยาวประบ่าสีดำสนิทเป็นเงายามต้องแสงไฟ ล้อมกรอบใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาเปล่งประกายคมกริบเหมือนหมาป่ายามล่าเหยื่อ ร่างสูงโปร่งห่อหุ้มด้วย เสื้อผ้าสีดำสีโปรดที่ใส่เป็นประจำตั้งแต่เมื่อก่อน ในสายตาของ hyde ร่างสูงไม่ได้เปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่พบกัน แต่ใครเล่าจะรู้ว่าข้างในจะเหมือนอย่างภายนอกหรือเปล่า รึว่าถูกกระแสเวลาที่พัดผ่านไปทำให้แปรเปลี่ยนเป็นอื่นเสียแล้ว “เฮ้ย! มีอะไรก็พูดออกมาเซ่! นายแปลกๆไปนะวันนี้น่ะ เป็นอะไรมากไหมเนี่ย” เมื่อรอฟังคำตอบอยู่นานก็เห็น hyde เอาแต่จ้องมองอยู่เฉยๆ ไม่ยอมตอบเสียที มือของชายหนุ่มยื่นออกไปแตะหน้าผากของร่างบาง แต่ถูกปัดออกอย่างไม่ใยดี “เปล่าซะหน่อย.....แค่เบื่อๆ เท่านั้นเอง” hyde ตอบเรียบๆ แต่สายตายังคงจ้องมองใบหน้าเรียวคมของ Sakura ไม่วางตา Sakura เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบ แล้วก็กล่าวหยอกเย้าร่างบางออกไปอย่างอารมณ์ดี “เบื่อ? ไม่หาเอาใหม่ล่ะ มีอยู่เยอะไม่ใช่เหรอคนที่พร้อมจะทำให้นายหายเบื่อน่ะ เบื่อพวกนั้นแล้วรึไง?”
“ก็ถ้า 10-20 นาทียังพอทน แต่นี่มัน 6 ชั่วโมงเชียวนะเฟ้ย!!!!” Hyde โวยวายชายหนุ่มเบื้องหน้าอย่างฉุนเฉียว ที่ไม่ใส่ใจต่อคำพูดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ให้ตายสิมาก็สาย ขอโทษซักคำก็ไม่มี ทำไมชั้นถึงต้องหลงรักไอ้บ้าไร้มารยาทคนนี้ด้วยนะ ชายหนุ่มร่างบางนึกอย่างๆ ฉุน เขาลืมความดีใจเมื่อครู่ไปแล้ว
“ก็เจ้า Ken น่ะสิ พอเสร็จจาก Live ก็ลากไปดื่มต่อตั้งหลายร้าน มาหานายได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว เอ้า! รีบๆพูดธุระของนายมาเลยดีกว่า ชั้นง่วงอยากลับไปนอนจะแย่แล้ว” พูดไม่พูดเปล่ามีหาวประกอบเป็นหลักฐานด้วยว่าง่วงแล้วจริงๆ ดวงตาเรียวคมลอบมองร่างบางด้วยความสงสัย แม้ว่าน้ำเสียงและคำพูดจะไม่บ่งบอกให้รู้เลยว่าเขาแปลกใจแค่ไหนที่ hyde เป็นคนเรียกเขาออกมาเองแบบนี้ หลายปีที่ผ่านมาเขารู้ว่าตัวเองไม่เคยลืม hyde ลงเลยแม้แต่วันเดียว เขายังคงคิดถึงร่างบางอยู่ตลอดเวลา และคิดจะกลับไปคบกลับ hyde เสียหลายครั้ง แต่เพราะเรื่องที่เขาก่อขึ้นนั้น ทำร้ายทั้ง hyde ที่เขารักอย่างร้ายแรง ไม่เพียงแต่ hyde เกือบจะทำลายอนาคตของทุกคนด้วยความเหลวไหลของตัวเอง เขาจึงไม่กล้าพอที่จะกลับไป กลัวว่าจะทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวดอีก ยิ่งได้ยินข่าวเรื่องร่างบางเปลี่ยนคู่ควงอยู่บ่อยๆ จึงคิดว่าตัวเองคงไม่จำเป็นอะไรกับร่างบางอีก เรื่องความรักของเรามันจบไปตั้งแต่ครั้งนั้นแล้ว มันจบลงเพราะตัวเขาเอง จนกระทั่งได้รับดอกไม้จาก hyde เมื่อตอนเย็น เขาจึงแอบหวังเอาไว้ลึกๆ ว่าบางทีการที่ hyde ต้องการพบเขาครั้งนี้เป็นเพราะร่างบางยังรักเขาอยู่ก็เป็นได้ Hyde ไม่ได้ตอบออกไปในทันที เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมอง ชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าอย่างพินิจพิจารณาผมยาวประบ่าสีดำสนิทเป็นเงายามต้องแสงไฟ ล้อมกรอบใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาเปล่งประกายคมกริบเหมือนหมาป่ายามล่าเหยื่อ ร่างสูงโปร่งห่อหุ้มด้วย เสื้อผ้าสีดำสีโปรดที่ใส่เป็นประจำตั้งแต่เมื่อก่อน ในสายตาของ hyde ร่างสูงไม่ได้เปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่พบกัน แต่ใครเล่าจะรู้ว่าข้างในจะเหมือนอย่างภายนอกหรือเปล่า รึว่าถูกกระแสเวลาที่พัดผ่านไปทำให้แปรเปลี่ยนเป็นอื่นเสียแล้ว “เฮ้ย! มีอะไรก็พูดออกมาเซ่! นายแปลกๆไปนะวันนี้น่ะ เป็นอะไรมากไหมเนี่ย” เมื่อรอฟังคำตอบอยู่นานก็เห็น hyde เอาแต่จ้องมองอยู่เฉยๆ ไม่ยอมตอบเสียที มือของชายหนุ่มยื่นออกไปแตะหน้าผากของร่างบาง แต่ถูกปัดออกอย่างไม่ใยดี “เปล่าซะหน่อย.....แค่เบื่อๆ เท่านั้นเอง” hyde ตอบเรียบๆ แต่สายตายังคงจ้องมองใบหน้าเรียวคมของ Sakura ไม่วางตา Sakura เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบ แล้วก็กล่าวหยอกเย้าร่างบางออกไปอย่างอารมณ์ดี “เบื่อ? ไม่หาเอาใหม่ล่ะ มีอยู่เยอะไม่ใช่เหรอคนที่พร้อมจะทำให้นายหายเบื่อน่ะ เบื่อพวกนั้นแล้วรึไง?”
“ก็เจ้า Ken น่ะสิ พอเสร็จจาก Live ก็ลากไปดื่มต่อตั้งหลายร้าน มาหานายได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว เอ้า! รีบๆพูดธุระของนายมาเลยดีกว่า ชั้นง่วงอยากลับไปนอนจะแย่แล้ว” พูดไม่พูดเปล่ามีหาวประกอบเป็นหลักฐานด้วยว่าง่วงแล้วจริงๆ ดวงตาเรียวคมลอบมองร่างบางด้วยความสงสัย แม้ว่าน้ำเสียงและคำพูดจะไม่บ่งบอกให้รู้เลยว่าเขาแปลกใจแค่ไหนที่ hyde เป็นคนเรียกเขาออกมาเองแบบนี้ หลายปีที่ผ่านมาเขารู้ว่าตัวเองไม่เคยลืม hyde ลงเลยแม้แต่วันเดียว เขายังคงคิดถึงร่างบางอยู่ตลอดเวลา และคิดจะกลับไปคบกลับ hyde เสียหลายครั้ง
แต่เพราะเรื่องที่เขาก่อขึ้นนั้น ทำร้ายทั้ง hyde ที่เขารักอย่างร้ายแรง ไม่เพียงแต่ hyde เกือบจะทำลายอนาคตของทุกคนด้วยความเหลวไหลของตัวเอง เขาจึงไม่กล้าพอที่จะกลับไป กลัวว่าจะทำให้คนที่รักต้องเจ็บปวดอีก ยิ่งได้ยินข่าวเรื่องร่างบางเปลี่ยนคู่ควงอยู่บ่อยๆ จึงคิดว่าตัวเองคงไม่จำเป็นอะไรกับร่างบางอีก เรื่องความรักของเรามันจบไปตั้งแต่ครั้งนั้นแล้ว มันจบลงเพราะตัวเขาเอง จนกระทั่งได้รับดอกไม้จาก hyde เมื่อตอนเย็น เขาจึงแอบหวังเอาไว้ลึกๆ ว่าบางทีการที่ hyde ต้องการพบเขาครั้งนี้เป็นเพราะร่างบางยังรักเขาอยู่ก็เป็นได้
Hyde ไม่ได้ตอบออกไปในทันที เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมอง ชายหนุ่มร่างสูงเบื้องหน้าอย่างพินิจพิจารณาผมยาวประบ่าสีดำสนิทเป็นเงายามต้องแสงไฟ ล้อมกรอบใบหน้าเรียวได้รูป ดวงตาเปล่งประกายคมกริบเหมือนหมาป่ายามล่าเหยื่อ ร่างสูงโปร่งห่อหุ้มด้วย เสื้อผ้าสีดำสีโปรดที่ใส่เป็นประจำตั้งแต่เมื่อก่อน ในสายตาของ hyde ร่างสูงไม่ได้เปลี่ยนไปจากครั้งสุดท้ายที่พบกัน แต่ใครเล่าจะรู้ว่าข้างในจะเหมือนอย่างภายนอกหรือเปล่า รึว่าถูกกระแสเวลาที่พัดผ่านไปทำให้แปรเปลี่ยนเป็นอื่นเสียแล้ว
“เฮ้ย! มีอะไรก็พูดออกมาเซ่! นายแปลกๆไปนะวันนี้น่ะ เป็นอะไรมากไหมเนี่ย” เมื่อรอฟังคำตอบอยู่นานก็เห็น hyde เอาแต่จ้องมองอยู่เฉยๆ ไม่ยอมตอบเสียที มือของชายหนุ่มยื่นออกไปแตะหน้าผากของร่างบาง แต่ถูกปัดออกอย่างไม่ใยดี
“เปล่าซะหน่อย.....แค่เบื่อๆ เท่านั้นเอง” hyde ตอบเรียบๆ แต่สายตายังคงจ้องมองใบหน้าเรียวคมของ Sakura ไม่วางตา
Sakura เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินคำตอบ แล้วก็กล่าวหยอกเย้าร่างบางออกไปอย่างอารมณ์ดี
“เบื่อ? ไม่หาเอาใหม่ล่ะ มีอยู่เยอะไม่ใช่เหรอคนที่พร้อมจะทำให้นายหายเบื่อน่ะ เบื่อพวกนั้นแล้วรึไง?”
“อืม ก็คล้ายๆ แบบนั้นแหละ” hyde ตอบกลับไปเบาๆ ใบหน้าเรียวสวยแกล้งมองไปทางอื่น เพื่อหลบสายคมกริบที่จ้องมองมา ยิ่งอยู่ใกล้กันแบบนี้ความคิดถึงความปรารถนาในตัว Sakura ยิ่งเพิ่มมากขึ้น จนเขานึกอยากจะโผเข้าหาวงแขนที่อบอุ่นของร่างสูงเสียเดี๋ยวนี้ จะเป็นไปได้ไหมว่าพวกเราจะกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ร่างบางเงยหน้าขึ้นหันกลับมามองคู่สนทนาอีกครั้งเพราะตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะเป็นฝ่ายพูดออกไปเอง เพราะเขาแพ้เสียแล้ว แพ้ต่อความต้องการของตัวเอง ตอนนี้ศักดิ์ศรีหรือทิฐิไม่มีความหมายอะไรต่อเขาอีกแล้ว สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ คือ บุคคลตรงหน้าต่างหาก
“Sakura เรากลับมาคบกันอีกครั้งไหม?” Hyde กลั้นใจบอก sakura ออกไปตรงๆ เขาไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว สีหน้า Sakura ดูประหลาดมากเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ชายหนุ่มทำหน้าเหมือนไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดรึเปล่า “เฮ้!! พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า” ชายหนุ่มร่างสูงจ้องมองคู่สนทนาของตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เขาคิดว่าเขาจะเป็นคนพูดคำนี้ออกมาซะอีก เขาไม่เคยคิดมากก่อนว่า Hyde จะเปิดโอกาสให้เขา ทั้งๆ ที่เขาเคยทำให้เจ็บขนาดนั้น แต่ร่างบางกลับยังรักเขาอยู่ เขาคิดแบบนี้ได้ใช่รึเปล่า? “เรากลับมาคบกันอีกครั้งเถอะนะ” hyde กล่าวย้ำอีกครั้งให้อีกฝ่ายมั่นใจ ว่าเขาพูดออกไปด้วยความตั้งใจของเขา ไม่ใช่ว่าเผลอพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคู่งามของร่างบางจ้องมองชายหนุ่มร่างสูงคนรักเก่าของด้วยเองอย่างเว้าวอน เมื่อได้รับการยืนยันจากเจ้าตัวแบบนั้นแล้ว ความมั่นใจก็มีมากขึ้น Sakura จึงยิ้มออกมาได้ “จะดีเร้อ ชั้นน่ะเจ้าชู้นะ” Sakura หยอกล้อร่างบางเล่นอย่างสนุกสนาน เขารู้คำตอบของตัวเองอยู่แล้วเพียงแกล้งหยอก hyde เท่านั้น เขาอยากรู้จริงๆว่าถ้าร่างบางจะทำหน้ายังไง แต่ไม่คาดว่าพอเขาตอบเป็นเช่นนี้ hyde กลับหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ “คิก คิก คิก บังเอิญจังเลยชั้นก็เหมือนกัน ได้ยินแบบนี้นายยังคิดจะคบกับชั้นอยู่รึเปล่าล่ะ?” เสียงทุ้มหวานกล่าวออกด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสช้อนขึ้นมองคู่สนทนาด้วยแววตาออดอ้อน Sakura ตอบรับการเชิญชวนด้วยสายของ hyde ด้วยการรวบเอวบางเข้ามากอดไว้อย่างแสนคิดถึง ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข “พอดีช่วงนี้ชั้นก็เริ่มเบื่อสาวๆ แล้ว คบกับนายฆ่าเวลาก็ไม่เลวเหมือนกัน” คำพูดที่เหมือนไม่ใส่ใจ แต่แท้ที่จริงแล้วเขาดีใจที่สุดที่จะได้กลับมาอยู่รวมกับร่างบางอีกครั้ง ความสุขในครั้งก่อนกำลังจะกลับมาสู่เขาอีกครั้งแล้ว ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ถึงสุดท้ายจะต้องแยกจากกันอีกครั้งก็ พอเพียงตอนนี้ เวลานี้เขามีคนรักอยู่เคียงข้างเท่านั้นก็พอแล้ว “ถ้างั้น....จูบชั้นสิ.....จูบแบบที่นายเคยทำเมื่อก่อน” เสียงกระซิบนั้นแผ่วเบาราวกับลอยมาจากทีไกลแสนไกล เมื่อได้รับการอนุญาตจากเจ้าของริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด Sakura ก็ตอบสนองความต้องการของร่างบางทันที ชายหนุ่มก้มลงใช้ริมฝีปากของตัวเองแนบลงริมฝีปากแสนเย้ายวนนั้น ปลายลิ้นค่อยๆ แทรกเข้าไปลิ้มรสความหวานอย่างโหยหา แล้วค่อยๆเพิ่มความร้อนแรงของการบดขยี้ริมฝีปากอย่างไม่กลัวช้ำ อา.....ใช่แล้วล่ะ สัมผัสนี้แหละที่ตามหามานาน สุดท้ายแล้วก็คงมีแต่นายเพียงคนเดียว Sakura คนที่ชั้นต้องการมีเพียงนายเท่านั้น.......
“Sakura เรากลับมาคบกันอีกครั้งไหม?” Hyde กลั้นใจบอก sakura ออกไปตรงๆ เขาไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว สีหน้า Sakura ดูประหลาดมากเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ชายหนุ่มทำหน้าเหมือนไม่แน่ใจว่าตัวเองหูฝาดรึเปล่า
“เฮ้!! พูดอะไรออกมารู้ตัวรึเปล่า” ชายหนุ่มร่างสูงจ้องมองคู่สนทนาของตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง เขาคิดว่าเขาจะเป็นคนพูดคำนี้ออกมาซะอีก เขาไม่เคยคิดมากก่อนว่า Hyde จะเปิดโอกาสให้เขา ทั้งๆ ที่เขาเคยทำให้เจ็บขนาดนั้น แต่ร่างบางกลับยังรักเขาอยู่ เขาคิดแบบนี้ได้ใช่รึเปล่า?
“เรากลับมาคบกันอีกครั้งเถอะนะ” hyde กล่าวย้ำอีกครั้งให้อีกฝ่ายมั่นใจ ว่าเขาพูดออกไปด้วยความตั้งใจของเขา ไม่ใช่ว่าเผลอพูดออกไปโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคู่งามของร่างบางจ้องมองชายหนุ่มร่างสูงคนรักเก่าของด้วยเองอย่างเว้าวอน เมื่อได้รับการยืนยันจากเจ้าตัวแบบนั้นแล้ว ความมั่นใจก็มีมากขึ้น Sakura จึงยิ้มออกมาได้
“จะดีเร้อ ชั้นน่ะเจ้าชู้นะ” Sakura หยอกล้อร่างบางเล่นอย่างสนุกสนาน เขารู้คำตอบของตัวเองอยู่แล้วเพียงแกล้งหยอก hyde เท่านั้น เขาอยากรู้จริงๆว่าถ้าร่างบางจะทำหน้ายังไง แต่ไม่คาดว่าพอเขาตอบเป็นเช่นนี้ hyde กลับหัวเราะคิกคักด้วยความชอบใจ
“คิก คิก คิก บังเอิญจังเลยชั้นก็เหมือนกัน ได้ยินแบบนี้นายยังคิดจะคบกับชั้นอยู่รึเปล่าล่ะ?” เสียงทุ้มหวานกล่าวออกด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสช้อนขึ้นมองคู่สนทนาด้วยแววตาออดอ้อน Sakura ตอบรับการเชิญชวนด้วยสายของ hyde ด้วยการรวบเอวบางเข้ามากอดไว้อย่างแสนคิดถึง ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข
“พอดีช่วงนี้ชั้นก็เริ่มเบื่อสาวๆ แล้ว คบกับนายฆ่าเวลาก็ไม่เลวเหมือนกัน” คำพูดที่เหมือนไม่ใส่ใจ แต่แท้ที่จริงแล้วเขาดีใจที่สุดที่จะได้กลับมาอยู่รวมกับร่างบางอีกครั้ง ความสุขในครั้งก่อนกำลังจะกลับมาสู่เขาอีกครั้งแล้ว ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ถึงสุดท้ายจะต้องแยกจากกันอีกครั้งก็ พอเพียงตอนนี้ เวลานี้เขามีคนรักอยู่เคียงข้างเท่านั้นก็พอแล้ว
“ถ้างั้น....จูบชั้นสิ.....จูบแบบที่นายเคยทำเมื่อก่อน” เสียงกระซิบนั้นแผ่วเบาราวกับลอยมาจากทีไกลแสนไกล เมื่อได้รับการอนุญาตจากเจ้าของริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด Sakura ก็ตอบสนองความต้องการของร่างบางทันที ชายหนุ่มก้มลงใช้ริมฝีปากของตัวเองแนบลงริมฝีปากแสนเย้ายวนนั้น ปลายลิ้นค่อยๆ แทรกเข้าไปลิ้มรสความหวานอย่างโหยหา แล้วค่อยๆเพิ่มความร้อนแรงของการบดขยี้ริมฝีปากอย่างไม่กลัวช้ำ อา.....ใช่แล้วล่ะ สัมผัสนี้แหละที่ตามหามานาน สุดท้ายแล้วก็คงมีแต่นายเพียงคนเดียว Sakura คนที่ชั้นต้องการมีเพียงนายเท่านั้น.......
END………………………………..
ความคิดเห็น