ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Tale 1: forbidden lover 2
Tale 1: forbidden lover 2
“เฮ้ นี่มีใครเห็นไฮด์บ้างไหม?” เสียงหวานใสของท่านหัวหน้าวงเคารพเอ่ยถามสมาชิกในวงด้วยความสงสัย หลังจากที่แต่ละคนเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างเครื่องสำอางออกเตรียมจะกลับไปฉลองเทศกาลสำคัญนี้ต่อเป็นการส่วนตัวกันบ้างแล้ว
“อ้าว? เมื่อกี้ยังเดินอยู่ด้วยกันเลยไม่ใช่เหรอเทตจัง?” มือกีต้าหน้าแมวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ พอกวาดสายตามองไปรอบห้องแต่งตัวก็ไม่มีเห็นร่างบางๆ ของหัวข้อสนทนาอยู่ด้วยจริงๆ ชายหนุ่มได้แต่เกาหัวแกรกๆ อย่างงงๆ
... ทั้งๆ ที่พวกเขายังอยู่ด้วยกันครบสี่คนจนถึงเมื่อกี้นี้ พอลงมาจากเวทีสมาชิกในวงกลับเหลือแค่สาม ... ส่วนอีกคนกลับหายไปอย่างไร้ร่อยรอย ... มีธุระรีบด่วนนักรึไงฟะ ถึงได้ไปโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนั้น ..
“ นัดกับใครไว้มั้งครับ ผมเห็นว่าพอเดินลงมาจากเวทีก็รีบเดินออกไปเลย” เสียงทุ้มต่ำของมือกลองร่างผอมผู้แสนจะเงียบขรึมเอ่ยขึ้นมาเบาๆ จนเหมือนเจ้าตัวตั้งใจจะพูดใจตัวเองฟังมากกว่า คุยกับคู่สนทนา
“ไม่มีทาง ก็หมอนั่นบอกว่าวันนี้จะกลับกับฉันนี่นา” เทตสึส่ายหน้าปฏิเสธคำพูดของเพื่อนร่วมวงด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะเป็นคนเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่ใช่คนโลเล หรือเปลี่ยนใจง่าย เพราะหมอนั่นรู้ดีกว่านิสัยแบบนั้นจะเป็นการสร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น ดังนั้นเมื่อบอกเขาแล้วว่าจะกลับด้วย หมอนั่นไม่มีทางทิ้งให้เขารอแล้วหนีกลับไปคนเดียวแน่
... ถ้าอย่างนั้นตอนนี้นายไปอยู่เสียที่ไหนนะ? ...
“ช่างเถอะ พวกนายเองก็รีบสลายตัวได้แล้ว ไปล่ะ” เทตสึกล่าวลาเพื่อนทั้งสอง ซึ่งดูเหมือนจะยินดีเป็นพิเศษ เมื่อเขาบอกให้กลับบ้านไปฉลองกันเองตามสะดวก เสียงพูดคุยดังแว่วมาให้ได้ยิน ขณะที่เขาเดินออกมาจากห้องแต่งตัวเพื่อตามหาสมาชิกวงที่หายไป
“อะไรนะไปเดทกับแฟนต่อเรอะ น่าอิจฉาชะมัดเลยแฮะนายนี่” เสียงเคนที่ออกความคิดเห็นเกี่ยวกับโปรแกรมของยุกกี้อย่างอิจฉา แต่ก็โดนมือกลองคนเก่งย้อนเข้าให้ เรียกเสียงหัวเราะของเคนได้ไม่น้อย
“เคนจังเองก็มีอยู่เยอะไม่ใช่รึไง สาวๆ น่ะ เลือกเอาซักคนสิ”
“บ้าน่ะสิ เวลาแบบนี้ฉันต้องอยู่ฉลองกับอลิซเบธ จูเลียต ลูกสาวฉันเฟ้ยยย พวกตัวเปล่าอย่างนายไม่เข้าใจความรู้สึกนี้หร๊อกกก” เสียงเคนกล่าวถึงลูกสาวสุดที่รักทั้งสองตัว (?) อย่างสุดแสนจะภาคภูมิใจ แต่ไม่วายถูกคู่สนทนาแขวะเอาอีกจนได้
“หึ ไม่เข้าใจหรอกครับก็ผมไม่ใช่สัตว์หน้าขนแบบเคนจังนี่นา”
“หนอยยยุกกี้เดี๊ยวนี้แกใช้คำพูดแบบนี้กับฉันเรอะตายซ้าๆๆๆ”
ช่างเป็นบทสนทนาที่ชวนให้คนที่ได้ยินพลอยมีรอยยิ้มตามพวกนั้นไปด้วย เคนจังก็ยังเป็นเคนจังคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เป็นเคนจังที่ยังรักแมวสาวสองตัวที่บ้านราวกับลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง ส่วนยุกกี้ แม้ว่าปกติจะเป็นคนพูดน้อย แต่บทจะเหน็บใครขึ้นมาก็ร้ายไม่เบาเลยทีเดียว เทตสึคิดพลางขำอยู่คนเดียว เมื่อนึกว่าเดี๋ยวต้องเกิดศึกอยู่ในห้องแต่งตัวแน่ๆ
ดูท่า ... คริสมาสปีนี้คงเป็นเทศกาลที่แสนสุขเช่นเคย เพราะทั้งสองคนก็มีโปรแกรมของตัวเองกันหมดแล้ว ... เหลือแต่เขาสินะ ...
“เฮ้อ” พอนึกถึงตัวเองแล้วเขาก็อดจะถอนใจออกมาไม่ได้ สำหรับเขาปีนี้ก็ยังคงเป็นคริสมาสที่เดียวดายเช่นเดียวกับทุกปี
... เพราะคนเดียวที่อยากให้อยู่ฉลองด้วย ....
... กลายเป็นคนมีเจ้าของเสียแล้ว ...
ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงต้องฉลองเทศกาลแสนสุขนี้ด้วยความเงียบเหงาเสมอ แต่ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้ต้องทนกับความเหงาซักเท่าไหร่ เขาก็ทนได้ ขอเพียงสิ่งนั้นเป็นความสุขของหมอนั่นก็พอ ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ ยามที่เดินไปตามทางเดินเพื่อตามหาคนของเขา
“อ้าว.. จะกลับแล้วเหรอครับ ไม่อยู่ฉลองคืนอีฟด้วยกันก่อนเหรอครับ..” เสียงสต๊าฟคนหนึ่งเอ่ยถามใครบางคนแว่วมากระทบโสตประสาท ขณะที่เทตสึสาวเท้าเข้าไปเกือบถึงหลังเวทีการแสดง
คำถามนั้นไม่อาจจะเรียกความสนใจจากเขาได้เลย ถ้าหากว่าเสียงทุ้มหวานที่ชิงกล่าวตอบคำถามขึ้นมาก่อนนั้น ไม่ใช่เสียงเดียวกับเสียงของคนที่หายไป
“คงจะไม่หรอกครับ ยิ่งเป็นคืนแบบนี้ล่ะก็ กัจจังเค้าต้องมีนัดกับคนอื่นอยู่แล้วล่ะครับ” เสียงนั้นตอบแทนเจ้าของอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ไม่จะไม่รู้ว่ามันเกิดจากสาเหตุอะไร แต่ก็พอเดาได้ว่าต้นเหตุต้องมาจาก ‘กัจจัง’ ที่ว่าอย่างแน่นอน
พอนึกถึงหมอนี่ทีไร พาลทำให้เขาหงุดหงิดหัวเสียขึ้นมาทุกที เพราะมันแท้ๆ แค่เพราะมันจะอยู่ส่วนมันไป ไม่มีมายุ่งวุ่นวายกับคนของเขา ป่านนี้ไฮโดะหรือจะต้องมาเสียน้ำตาให้กับไอ้ผู้ชายพรรค์นี้
“ ... อ่า ... เทตจัง ขอโทษทีมารับเหรอ?” แต่ก่อนที่เขาจะได้มองหาต้นตอของความขุ่นมองในน้ำเสียงของไฮโดะ ร่างบางก็เป็นฝ่ายเอ่ยทักขึ้นมาก่อน
... พายุกำลังแรง ...
เทตสึคิดในใจ แม้ว่าแววตายามหันมามองเขาจะยังดูเรียบสงบดังทะเลไร้คลื่นลม หากแต่ก่อนหน้านั้น เขาเห็นคลื่นทะเลที่ปั่นป่วนฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น ... คลื่นอารมณ์แห่งความเอาแต่ใจ ...
แม้จะอยากรู้มากเพียงใด แต่เขาก็คบกับไฮด์มานานพอที่จะรู้ว่า เรื่องที่เจ้าตัวไม่อยากบอก ต่อให้เค้นคอถามอย่างไร ก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะก่อกวนให้คลื่นลมที่สงบลงแล้ว ให้โหมกระหน่ำขึ้นมาอีกเท่านั้นเอง ดังนั้นเขาจึงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เพียงลำพัง
“ขอบใจ” ไฮโดะพยักหน้ารับ พร้อมกับยื่นมือมารับของคืนกลับไป และไม่ลืมที่จะโอดครวญเรื่องปากท้องให้เขาฟัง เพื่อหวังจะหาคนเลี้ยงมื้อค่ำอีกด้วย
“หิวแล้วด้วยล่ะ ไปหาอะไรกินก่อนกลับกันเถอะน้า” เจ้าตัวเล็กเอามือลูบท้องของตนแสดงให้เขาเห็นว่าเวลานี้พยาธิในท้องเริ่มชุมนุมประท้วงเรื่องของกินกันใหญ่แล้ว พอเห็นแบบนั้นเทตสึก็อดจะอมยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้
... ให้มันได้อย่างนี้ทุกทีสิน่า!!! ...
... ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่นายก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ...
“อ้าวแล้ววันนี้นายไม่มีนัดกับเมะจังหรอกเหรอ?” เทตสึเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่ในใจของเขากลับคิดไกลไปถึงการเลือกร้านอาหารที่เจ้าเล็กแต่กินจุคนนี้อยากทานแล้ว ส่วนคุณพ่อลูกหนึ่งพอได้ยินคำถามเช่นนั้นก็ส่ายหัวดิกปฏิเสธทันที
.. คำปฏิเสธที่เกือบจะทำให้เทตสึหลุดยิ้มออกไปแล้ว ... ด้วยความดีใจ
“ไม่มีหรอก เห็นว่าวันนี้มีงานเลี้ยงรุ่นอะไรซักอย่างนี้แหละ เลี้ยงวันอีฟกับเพื่อนๆ ก็เป็นความคิดที่ดีนะ งั้นเราก็มาดื่มโต้รุ่งกันบ้างดีไหมเทตจัง เหมือนเมื่อก่อนไง” เสียงเจ้าตัวเล็กของเพื่อนกล่าวอย่างร่าเริง ขณะที่เดินนำไปยังรถของเพื่อนสนิทอย่างกระตือรือร้น ดังนั้นไฮโดะจึงไม่ได้เห็นยิ้มบางๆ ที่จุดแต้มขึ้นบนใบหน้าของคนคุ้นเคยของเขา
... ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความคิดที่ผิดต่อ 'เธอคนนั้น' ก็ตาม ...
... แต่วันนี้เขาดีใจที่สุดที่ 'ไม่มีเธออยู่' ในเวลานี้ ...
... ปีเดียว ... เขาขอแค่ปีเดียวเท่านั้น ...
... ขอให้คริสมาสนี้เขาได้ใช้มันไปกับหมอนั่นด้วยเถอะ ...
... ถึงผมจะไม่ใช่เด็กอีกแล้ว แต่นานๆ ที คุณคงให้ผมได้ใช่ไหมครับ ซานต้า..
"เอางั้นก็ได้ แต่ฉันพนันว่านายต้องเมาก่อน 1000 เยน" ชายหนุ่มหัวหน้าวงร๊อคชื่อก้องอธิฐานอยู่ในใจ ขณะที่สาวเท้าเดินไปยังรถของเขาที่มีเพื่อนตัวเล็กยืนคอยอยู่แล้ว
"อะไรกันเทตจัง ฉันเคยเห็นนายดื่มน้อยกว่าฉันอีกนะ ฉันว่านายแหละ ต้องฟุบก่อนฉัน 5000 เยน" คนโดนสบประมาทโวยวายขึ้นมาทันควัน แถมยังท้าเขากลับอีกต่างหาก เทตสึอมยิ้มน้อยๆ รู้จักฉันน้อยเกินไปแล้วไฮโดะ ฉันไม่ค่อยดื่มใช่ว่าจะเมาง่ายอย่างนายหรอกนะ เตรียมล้วงกระเป๋าจ่ายค่าเหล้าให้ฉันได้เลยเจ้าเตี๊ย!!
"ได้งั้นวันนี้เรามาดื่มแข่งกัน ใครฟุบก่อนคนนั่นเป็นคนจ่ายค่าเหล้า โอเค?"
"ได้เล้ย!!!"
~ บทส่งท้าย ~
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากหลังจากคุณแมวกับคุณลิงตื่นแล้ว ไม่เห็นคุณหมากับคุณกระต่าย ด้วยความเป็นห่วงจนพากันออกตามหา (ความรู้สึกเร็วกันมากเลยนะ เมากันเมื่อคืน มารู้ว่าเพื่อนหายเอาตอนเช้าเนี่ย) และก็ได้พบว่าคุณหมากับคุณกระต่ายนอนกอดกันกลมอยู่บนพื้นเรือที่ด้านนอกนั้นเอง รอบตัวของทั้งคู่มีทั้งขวดเหล้าและขวดเบียร์มากมายหลายขวดล้มกลิ้งระเนระนาดอยู่บนพื้น ภาพนั้นทำให้คุณอดที่แซวขึ้นด้วยความหมั้นไส้ไม่ได้
"ชริ จะมากไปแล้วไอ้พวกนี้ มาก้งกันแล้วไม่ชวน เดี๊ยวพ่อก็จะโยนลงทะเลซะเลย" พูดไปก็ขำไปกับความคิดที่ว่าดื่มเข้าไปขนาดนี้ตื่นมาคงจะแฮงค์แน่ๆ ดีสม ดื่มแล้วไม่ชวน ทรามานกับอาการแฮงค์ซะให้พอเถอะพวกแก
"น่าสงสารออกนะครับ ตอนตื่นมาต้องทรมานมากแน่ๆ เลย" คุณลิงกล่าวด้วยความห่วงใย แต่ดูเหมือนคุณแมวจะไม่ได้คิดแบบนั้น ดูเขาไม่ทุกข์ร้อนกับอะไรเลยด้วยซ้ำ
"ก็ทำตัวเองนิ ดีซะอีกเจ้านั่นแฮงค์จนลุกไม่ไหวพวกเราจะได้หยุดงานไง? ไม่ดีเรอะ เอาน่าไปเถอะปล่อยพวกนั้นไว้แบบนี้แหละดีแล้ว" คุณแมวกล่าวแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน คำพูดนั้นพาลให้คุณลิงพยักหน้ารับด้วยช้าๆ
'งั้นวันนี้ก็ว่างสินะ เฮ้ออ ไปเล่นเกมดีกว่า' คุณลิงคิดในใจก่อนที่เดินตามคุณแมวกลับเข้าไปในห้องพักอีกครั้ง ทิ้งให้เพื่อนทั้งสองเอาไว้เช่นเดิม โดยไม่คิดที่จะปลุกขึ้นมาแต่อย่างใด ครั้นพอคล้อยหลังจากเพื่อนทั้งสอง ความสงบเงียบคืนกลับมาอีกครั้ง แต่ถ้าหากใครสังเกตุดีๆ แล้วล่ะก็จะได้เห็นริมฝีปากของคุณหมาคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนราวกับกำลังหลับฝันดี
... ก็คริสมาสปีนี้เขาได้รับของขวัญที่มีค่าที่สุดจากซานต้าแล้วนี่นา ...
~Tale 1 END~
“เฮ้ นี่มีใครเห็นไฮด์บ้างไหม?” เสียงหวานใสของท่านหัวหน้าวงเคารพเอ่ยถามสมาชิกในวงด้วยความสงสัย หลังจากที่แต่ละคนเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างเครื่องสำอางออกเตรียมจะกลับไปฉลองเทศกาลสำคัญนี้ต่อเป็นการส่วนตัวกันบ้างแล้ว
“อ้าว? เมื่อกี้ยังเดินอยู่ด้วยกันเลยไม่ใช่เหรอเทตจัง?” มือกีต้าหน้าแมวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ พอกวาดสายตามองไปรอบห้องแต่งตัวก็ไม่มีเห็นร่างบางๆ ของหัวข้อสนทนาอยู่ด้วยจริงๆ ชายหนุ่มได้แต่เกาหัวแกรกๆ อย่างงงๆ
... ทั้งๆ ที่พวกเขายังอยู่ด้วยกันครบสี่คนจนถึงเมื่อกี้นี้ พอลงมาจากเวทีสมาชิกในวงกลับเหลือแค่สาม ... ส่วนอีกคนกลับหายไปอย่างไร้ร่อยรอย ... มีธุระรีบด่วนนักรึไงฟะ ถึงได้ไปโดยไม่บอกไม่กล่าวแบบนั้น ..
“ นัดกับใครไว้มั้งครับ ผมเห็นว่าพอเดินลงมาจากเวทีก็รีบเดินออกไปเลย” เสียงทุ้มต่ำของมือกลองร่างผอมผู้แสนจะเงียบขรึมเอ่ยขึ้นมาเบาๆ จนเหมือนเจ้าตัวตั้งใจจะพูดใจตัวเองฟังมากกว่า คุยกับคู่สนทนา
“ไม่มีทาง ก็หมอนั่นบอกว่าวันนี้จะกลับกับฉันนี่นา” เทตสึส่ายหน้าปฏิเสธคำพูดของเพื่อนร่วมวงด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะเป็นคนเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่ใช่คนโลเล หรือเปลี่ยนใจง่าย เพราะหมอนั่นรู้ดีกว่านิสัยแบบนั้นจะเป็นการสร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น ดังนั้นเมื่อบอกเขาแล้วว่าจะกลับด้วย หมอนั่นไม่มีทางทิ้งให้เขารอแล้วหนีกลับไปคนเดียวแน่
... ถ้าอย่างนั้นตอนนี้นายไปอยู่เสียที่ไหนนะ? ...
“ช่างเถอะ พวกนายเองก็รีบสลายตัวได้แล้ว ไปล่ะ” เทตสึกล่าวลาเพื่อนทั้งสอง ซึ่งดูเหมือนจะยินดีเป็นพิเศษ เมื่อเขาบอกให้กลับบ้านไปฉลองกันเองตามสะดวก เสียงพูดคุยดังแว่วมาให้ได้ยิน ขณะที่เขาเดินออกมาจากห้องแต่งตัวเพื่อตามหาสมาชิกวงที่หายไป
“อะไรนะไปเดทกับแฟนต่อเรอะ น่าอิจฉาชะมัดเลยแฮะนายนี่” เสียงเคนที่ออกความคิดเห็นเกี่ยวกับโปรแกรมของยุกกี้อย่างอิจฉา แต่ก็โดนมือกลองคนเก่งย้อนเข้าให้ เรียกเสียงหัวเราะของเคนได้ไม่น้อย
“เคนจังเองก็มีอยู่เยอะไม่ใช่รึไง สาวๆ น่ะ เลือกเอาซักคนสิ”
“บ้าน่ะสิ เวลาแบบนี้ฉันต้องอยู่ฉลองกับอลิซเบธ จูเลียต ลูกสาวฉันเฟ้ยยย พวกตัวเปล่าอย่างนายไม่เข้าใจความรู้สึกนี้หร๊อกกก” เสียงเคนกล่าวถึงลูกสาวสุดที่รักทั้งสองตัว (?) อย่างสุดแสนจะภาคภูมิใจ แต่ไม่วายถูกคู่สนทนาแขวะเอาอีกจนได้
“หึ ไม่เข้าใจหรอกครับก็ผมไม่ใช่สัตว์หน้าขนแบบเคนจังนี่นา”
“หนอยยยุกกี้เดี๊ยวนี้แกใช้คำพูดแบบนี้กับฉันเรอะตายซ้าๆๆๆ”
ช่างเป็นบทสนทนาที่ชวนให้คนที่ได้ยินพลอยมีรอยยิ้มตามพวกนั้นไปด้วย เคนจังก็ยังเป็นเคนจังคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เป็นเคนจังที่ยังรักแมวสาวสองตัวที่บ้านราวกับลูกสาวแท้ๆ ของตัวเอง ส่วนยุกกี้ แม้ว่าปกติจะเป็นคนพูดน้อย แต่บทจะเหน็บใครขึ้นมาก็ร้ายไม่เบาเลยทีเดียว เทตสึคิดพลางขำอยู่คนเดียว เมื่อนึกว่าเดี๋ยวต้องเกิดศึกอยู่ในห้องแต่งตัวแน่ๆ
ดูท่า ... คริสมาสปีนี้คงเป็นเทศกาลที่แสนสุขเช่นเคย เพราะทั้งสองคนก็มีโปรแกรมของตัวเองกันหมดแล้ว ... เหลือแต่เขาสินะ ...
“เฮ้อ” พอนึกถึงตัวเองแล้วเขาก็อดจะถอนใจออกมาไม่ได้ สำหรับเขาปีนี้ก็ยังคงเป็นคริสมาสที่เดียวดายเช่นเดียวกับทุกปี
... เพราะคนเดียวที่อยากให้อยู่ฉลองด้วย ....
... กลายเป็นคนมีเจ้าของเสียแล้ว ...
ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงต้องฉลองเทศกาลแสนสุขนี้ด้วยความเงียบเหงาเสมอ แต่ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้ต้องทนกับความเหงาซักเท่าไหร่ เขาก็ทนได้ ขอเพียงสิ่งนั้นเป็นความสุขของหมอนั่นก็พอ ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ ยามที่เดินไปตามทางเดินเพื่อตามหาคนของเขา
“อ้าว.. จะกลับแล้วเหรอครับ ไม่อยู่ฉลองคืนอีฟด้วยกันก่อนเหรอครับ..” เสียงสต๊าฟคนหนึ่งเอ่ยถามใครบางคนแว่วมากระทบโสตประสาท ขณะที่เทตสึสาวเท้าเข้าไปเกือบถึงหลังเวทีการแสดง
คำถามนั้นไม่อาจจะเรียกความสนใจจากเขาได้เลย ถ้าหากว่าเสียงทุ้มหวานที่ชิงกล่าวตอบคำถามขึ้นมาก่อนนั้น ไม่ใช่เสียงเดียวกับเสียงของคนที่หายไป
“คงจะไม่หรอกครับ ยิ่งเป็นคืนแบบนี้ล่ะก็ กัจจังเค้าต้องมีนัดกับคนอื่นอยู่แล้วล่ะครับ” เสียงนั้นตอบแทนเจ้าของอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ไม่จะไม่รู้ว่ามันเกิดจากสาเหตุอะไร แต่ก็พอเดาได้ว่าต้นเหตุต้องมาจาก ‘กัจจัง’ ที่ว่าอย่างแน่นอน
พอนึกถึงหมอนี่ทีไร พาลทำให้เขาหงุดหงิดหัวเสียขึ้นมาทุกที เพราะมันแท้ๆ แค่เพราะมันจะอยู่ส่วนมันไป ไม่มีมายุ่งวุ่นวายกับคนของเขา ป่านนี้ไฮโดะหรือจะต้องมาเสียน้ำตาให้กับไอ้ผู้ชายพรรค์นี้
“ ... อ่า ... เทตจัง ขอโทษทีมารับเหรอ?” แต่ก่อนที่เขาจะได้มองหาต้นตอของความขุ่นมองในน้ำเสียงของไฮโดะ ร่างบางก็เป็นฝ่ายเอ่ยทักขึ้นมาก่อน
... พายุกำลังแรง ...
เทตสึคิดในใจ แม้ว่าแววตายามหันมามองเขาจะยังดูเรียบสงบดังทะเลไร้คลื่นลม หากแต่ก่อนหน้านั้น เขาเห็นคลื่นทะเลที่ปั่นป่วนฉายอยู่ในดวงตาคู่นั้น ... คลื่นอารมณ์แห่งความเอาแต่ใจ ...
แม้จะอยากรู้มากเพียงใด แต่เขาก็คบกับไฮด์มานานพอที่จะรู้ว่า เรื่องที่เจ้าตัวไม่อยากบอก ต่อให้เค้นคอถามอย่างไร ก็ไม่มีประโยชน์ มีแต่จะก่อกวนให้คลื่นลมที่สงบลงแล้ว ให้โหมกระหน่ำขึ้นมาอีกเท่านั้นเอง ดังนั้นเขาจึงได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้เพียงลำพัง
“ขอบใจ” ไฮโดะพยักหน้ารับ พร้อมกับยื่นมือมารับของคืนกลับไป และไม่ลืมที่จะโอดครวญเรื่องปากท้องให้เขาฟัง เพื่อหวังจะหาคนเลี้ยงมื้อค่ำอีกด้วย
“หิวแล้วด้วยล่ะ ไปหาอะไรกินก่อนกลับกันเถอะน้า” เจ้าตัวเล็กเอามือลูบท้องของตนแสดงให้เขาเห็นว่าเวลานี้พยาธิในท้องเริ่มชุมนุมประท้วงเรื่องของกินกันใหญ่แล้ว พอเห็นแบบนั้นเทตสึก็อดจะอมยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้
... ให้มันได้อย่างนี้ทุกทีสิน่า!!! ...
... ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่นายก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ...
“อ้าวแล้ววันนี้นายไม่มีนัดกับเมะจังหรอกเหรอ?” เทตสึเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่ในใจของเขากลับคิดไกลไปถึงการเลือกร้านอาหารที่เจ้าเล็กแต่กินจุคนนี้อยากทานแล้ว ส่วนคุณพ่อลูกหนึ่งพอได้ยินคำถามเช่นนั้นก็ส่ายหัวดิกปฏิเสธทันที
.. คำปฏิเสธที่เกือบจะทำให้เทตสึหลุดยิ้มออกไปแล้ว ... ด้วยความดีใจ
“ไม่มีหรอก เห็นว่าวันนี้มีงานเลี้ยงรุ่นอะไรซักอย่างนี้แหละ เลี้ยงวันอีฟกับเพื่อนๆ ก็เป็นความคิดที่ดีนะ งั้นเราก็มาดื่มโต้รุ่งกันบ้างดีไหมเทตจัง เหมือนเมื่อก่อนไง” เสียงเจ้าตัวเล็กของเพื่อนกล่าวอย่างร่าเริง ขณะที่เดินนำไปยังรถของเพื่อนสนิทอย่างกระตือรือร้น ดังนั้นไฮโดะจึงไม่ได้เห็นยิ้มบางๆ ที่จุดแต้มขึ้นบนใบหน้าของคนคุ้นเคยของเขา
... ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความคิดที่ผิดต่อ 'เธอคนนั้น' ก็ตาม ...
... แต่วันนี้เขาดีใจที่สุดที่ 'ไม่มีเธออยู่' ในเวลานี้ ...
... ปีเดียว ... เขาขอแค่ปีเดียวเท่านั้น ...
... ขอให้คริสมาสนี้เขาได้ใช้มันไปกับหมอนั่นด้วยเถอะ ...
... ถึงผมจะไม่ใช่เด็กอีกแล้ว แต่นานๆ ที คุณคงให้ผมได้ใช่ไหมครับ ซานต้า..
"เอางั้นก็ได้ แต่ฉันพนันว่านายต้องเมาก่อน 1000 เยน" ชายหนุ่มหัวหน้าวงร๊อคชื่อก้องอธิฐานอยู่ในใจ ขณะที่สาวเท้าเดินไปยังรถของเขาที่มีเพื่อนตัวเล็กยืนคอยอยู่แล้ว
"อะไรกันเทตจัง ฉันเคยเห็นนายดื่มน้อยกว่าฉันอีกนะ ฉันว่านายแหละ ต้องฟุบก่อนฉัน 5000 เยน" คนโดนสบประมาทโวยวายขึ้นมาทันควัน แถมยังท้าเขากลับอีกต่างหาก เทตสึอมยิ้มน้อยๆ รู้จักฉันน้อยเกินไปแล้วไฮโดะ ฉันไม่ค่อยดื่มใช่ว่าจะเมาง่ายอย่างนายหรอกนะ เตรียมล้วงกระเป๋าจ่ายค่าเหล้าให้ฉันได้เลยเจ้าเตี๊ย!!
"ได้งั้นวันนี้เรามาดื่มแข่งกัน ใครฟุบก่อนคนนั่นเป็นคนจ่ายค่าเหล้า โอเค?"
"ได้เล้ย!!!"
~ บทส่งท้าย ~
เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากหลังจากคุณแมวกับคุณลิงตื่นแล้ว ไม่เห็นคุณหมากับคุณกระต่าย ด้วยความเป็นห่วงจนพากันออกตามหา (ความรู้สึกเร็วกันมากเลยนะ เมากันเมื่อคืน มารู้ว่าเพื่อนหายเอาตอนเช้าเนี่ย) และก็ได้พบว่าคุณหมากับคุณกระต่ายนอนกอดกันกลมอยู่บนพื้นเรือที่ด้านนอกนั้นเอง รอบตัวของทั้งคู่มีทั้งขวดเหล้าและขวดเบียร์มากมายหลายขวดล้มกลิ้งระเนระนาดอยู่บนพื้น ภาพนั้นทำให้คุณอดที่แซวขึ้นด้วยความหมั้นไส้ไม่ได้
"ชริ จะมากไปแล้วไอ้พวกนี้ มาก้งกันแล้วไม่ชวน เดี๊ยวพ่อก็จะโยนลงทะเลซะเลย" พูดไปก็ขำไปกับความคิดที่ว่าดื่มเข้าไปขนาดนี้ตื่นมาคงจะแฮงค์แน่ๆ ดีสม ดื่มแล้วไม่ชวน ทรามานกับอาการแฮงค์ซะให้พอเถอะพวกแก
"น่าสงสารออกนะครับ ตอนตื่นมาต้องทรมานมากแน่ๆ เลย" คุณลิงกล่าวด้วยความห่วงใย แต่ดูเหมือนคุณแมวจะไม่ได้คิดแบบนั้น ดูเขาไม่ทุกข์ร้อนกับอะไรเลยด้วยซ้ำ
"ก็ทำตัวเองนิ ดีซะอีกเจ้านั่นแฮงค์จนลุกไม่ไหวพวกเราจะได้หยุดงานไง? ไม่ดีเรอะ เอาน่าไปเถอะปล่อยพวกนั้นไว้แบบนี้แหละดีแล้ว" คุณแมวกล่าวแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน คำพูดนั้นพาลให้คุณลิงพยักหน้ารับด้วยช้าๆ
'งั้นวันนี้ก็ว่างสินะ เฮ้ออ ไปเล่นเกมดีกว่า' คุณลิงคิดในใจก่อนที่เดินตามคุณแมวกลับเข้าไปในห้องพักอีกครั้ง ทิ้งให้เพื่อนทั้งสองเอาไว้เช่นเดิม โดยไม่คิดที่จะปลุกขึ้นมาแต่อย่างใด ครั้นพอคล้อยหลังจากเพื่อนทั้งสอง ความสงบเงียบคืนกลับมาอีกครั้ง แต่ถ้าหากใครสังเกตุดีๆ แล้วล่ะก็จะได้เห็นริมฝีปากของคุณหมาคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนราวกับกำลังหลับฝันดี
... ก็คริสมาสปีนี้เขาได้รับของขวัญที่มีค่าที่สุดจากซานต้าแล้วนี่นา ...
~Tale 1 END~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น