ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฝันร้าย
ภายใต้ท้องฟ้าสีฟ้าของไต้หวัน เมฆก้อนน้อยลอยละล่องบนท้องฟ้า ดูคล้ายลูกแกะสีขาวตัวน้อย สายลมฤดูร้อนโชยมา พาเอาพื้นหญ้าสีเขียวเต้นระบำไปตามบทเพลงที่สายลมขับกล่อม ที่หลังบ้านพักของเหล่านักแสดงและเหล่า Staff ของหนังเรื่อง moonchild ชายหนุ่มร่างบางคนหนึ่งหลบร้อนมานั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆภายใต้ร่มไม้ของต้นไม้ใหญ่โดยไม่สนใจสิ่งแวดล้อมภายนอก เนื่องจากวันนี้ไม่มีคิวถ่ายของเขา เขาจึงหวังว่าจะได้อยู่เงียบๆโดยไม่มีใครกวน
“มี้~”เสียงลูกแมวตัวหนึ่งดังขึ้นข้างๆตัว มันร้องเสียงดังจนชายหนุ่มต้องละสายตาจากหนังสือในมือก้มลงมองมัน ลูกแมวน้อยเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยดวงตาสองสีของมัน
“ไง?มาจากไหนน่ะเรา”ชายหนุ่มยิ้มให้กับลูกแมวซึ่งอยู่ๆก็คาบหนังสือในมือเขาแล้ววิ่งจากไป
“อ้าว!เฮ้!เดี๋ยวก่อนสิ!หนังสือชั้นเอากลับมานะ”ชายหนุ่มตะโกนพลางวิ่งไล่ตามเจ้าเหมียวไปติดๆ ร่างบางวิ่งไปเรื่อยๆ ยิ่งวิ่งไปก็ยิ่งออกห่างจากที่พักไปทุกที เขาวิ่งไปจนถึงซากตึกร้างแห่งหนึ่ง เป็นตึกเก่าที่ดูคุ้นตา ราวกับว่าเขาเคยมาที่นี่ มาเห็นตึกหลังนี้ครั้งยังใช้การอยู่เมื่อนานมาแล้ว….
ฉับพลันเหมือนอากาศรอบตัวลดอุณหภูมิลงกระทันหัน อากาศเย็นยะเยือกลูบไล้ต้นคอ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกขนลุกขึ้นมา แม้บรรยายจะไม่น่าพิศมัย แต่เขายังพยายามมองหาเจ้าตัวที่เขาวิ่งตามมาเมื่อกี้
“เฮ้!….อยู่ไหนน่ะ…เจ้าเหมียว…เฮ้!”เขาร้องเรียก แต่เสียงที่ตอบกลับเขามากลับไม่ใช่เสียงแมวอย่างที่คิดไว้
“…หาไอ้นี่อยู่เหรอ?…”เสียงใครอีกเดินที่เดินมาอยู่ข้างหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้กล่าวขึ้นพร้อมกับชูหนังสือในมือขึ้น ใครคนนั้นพูดกับเขาด้วยภาษาญี่ปุ่นแทนที่จะเป็นภาษาจีนอย่างที่คนแถวนั้นเขาพูดกัน แต่ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่คืบแต่เขากลับเห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัด เขาเห็นเพียงแค่รอยยิ้มของอีกฝ่ายเท่านั้น
“…ขอบคุณครับ…เอ่อ…คุณ..”Hyde กล่าวขอบคุณอีกฝ่ายแล้วยื่นมือไปรับหนังสือเล่นนั้นกลับมา
“ในที่สุดก็กลับมา…ยังจำชั้นได้หรือเปล่า?…ชั้นรอนายอยู่ตลอดเลยนะ”อีกฝ่ายกล่าวอย่างร่าเริงพลางเดินเข้ามาใกล้ แต่พอได้เห็นหน้าของอีกฝ่ายเขากลับกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาา”
Hyde ลืมตาขึ้นมาเขาเห็นหน้าเรียวสวยของ Gakuto อยู่เหนือใบหน้าของเขา ร่างสูงมองเขาด้วยสีหน้าแสดงความเป็นห่วง พอเห็นเขาลืมตาขึ้นมาร่างสูงจึงลุกขึ้นจากเตียงของเขา
“ ฝันร้าย? ร้องซะตกใจหมด…นึกว่าเป็นอะไร”Gackt กล่าว ขณะที่ร่างบางลุกขึ้นนั่งบนเตียงท่าทางยังคงงงๆอยู่
“เอ๋?…ห้องนี่…เกิดอะไรขึ้น?….กี่โมงแล้ว?”
“จำไม่ได้เหรอ? นายล้มไปตอนถ่ายหนังไง? หมอว่านายเป็นไข้แดด หลังจากนายก็หลับมาจนถึงตอนนี้ก็ 3 ทุ่มแล้ว เป็นไงบ้าง?ดีขึ้นไหม?…อืม…ตัวก็ไม่ร้อนไข้ลดแล้วนี่” ร่างสูงกล่าวตอบแล้วจึงเอื้อมมือมาแตะหน้าผากร่างบางเพื่อเป็นการวัดไข้ Hyde จึงเริ่มทบทวนความจำที่ขาดหายไปก่อนเขาจะตื่น ใช่…โดยปกติเขาไม่ค่อยถูกกับหน้าร้อนอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะฝันร้าย แถมยังเครียดเรื่องการถ่ายวันนี้อีก…ผลมันก็เลยออกมาอย่างที่เห็น เฮ่อ! ไม่น่าเชื่อเลยว่า ตัวเองจะอ่อนแอขนาดนี้ ว่าแต่เขาฝันร้ายทำนองนี้มา 2 วันติดกันแล้ว ถ้าจำไม่ผิดก็ตั้งแต่เขาได้ ‘สิ่งนั้น’ มา…
เมื่อ 2 วันก่อน เขาออกไปเดินเล่นเปลี่ยนบรรยายกาศหลังจากเสร็จงาน ยามเย็นของที่นี่ไม่ค่อยต่างจากที่ญีปุ่นเท่าไหร่อาจเป็นเพราะที่นี่เป็นใจกลางเมือง เมืองหลวงคงจะเป็นแบบนี้ทุกเมืองล่ะมั้ง เขาคิดในใจขณะที่เดินทอดนองไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ตอนนั้นเองที่มีใครคนหนึ่งวิ่งสวนมาชนเขาล้มลง ของในมือใครคนนั้นหล่นลงกระจายเต็มพื้น ใครคนนั้นก้มลงเก็บของอย่างรีบร้อนและวิ่งจากไปโดยปราศจากคำขอโทษ Hyde ลุกขึ้นปัดฝุ่นที่กางเกง แล้วจึงเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่คู่กรณีลืมทิ้งไว้ เขาหยิบมันขึ้นมาพลิกดู จึงพบว่าหนังสือปกแข็งสีน้ำเงินเก่าๆเล่มนี้ คือ ไดอารีของ คู่กรณีที่วิ่งมาชนเขานั้นเอง… ที่ปกในของหนังสือเขียนชื่อเจ้าของไว้ด้วย…Hito…และฝันร้ายก็เริ่มต้นขึ้นเมื่อเขาเริ่มอ่านมัน….
“….do…haido..”เสียงเรียกของรูมเมทเรียกเขาที่จมอยู่ในความคิดให้กลับมา ที่ปัจจุบันอีกครั้ง
“หืม?นายว่าไรนะ”
“เหม่ออะไรอยู่น่ะ?ยังไม่ตื่นรึ?ชั้นว่าสีหน้านายไม่ดีเลยฝันอะไรเหรอ?”Gackt กล่าวด้วยความเป็นห่วง
“ขอบใจ แต่ชั้นลืมไปแล้ว”hydeกล่าว เขาไม่ได้โกหก เพียงแต่ไม่ได้พูดทั้งหมดเท่านั้น ที่ว่าลืมคงเป็น ‘ใบหน้า’ ของใครที่เห็นในฝัน แม้จะฝันเห็น 2 ครั้งแล้วแต่เขากลับนึกหน้าของอีกฝ่ายไม่ออกเลย เขาจึงคิดว่าหากอ่านต่อไป เขาคงนึกหน้าของคนที่ฝันถึงได้แน่ๆ Gackt เห็นคู่สนทนาไม่อยากพูดถึงก็เลยไม่คิดจะจะถามต่อ เพราะเท่าที่เขาเห็น Hyde คงฝันเห็นอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมาก ร่างบางคงไม่รู้หรอกว่าใบหน้าตอน เขาตื่นขึ้นมาน่ะมันแสดงความตกใจมากแค่ไหน
“งั้นชั้นว่านายน่าจะไปเปลี่ยนเสื้อเสียหน่อยนะ มันเปียกเหงื่อจนชื้นไปหมดแล้ว ขืนนอนทั้งอย่างนี้พรุ่งนี้คงไปทำงานไม่ไหวแน่ๆ”คำพูดของ Gackt ทำให้ Hyde นึกขึ้นมาได้
“….ใช่…Gac_chan หลังจากนั้นล่ะ ผู้กำกับว่าไง?”
“หลังจากนั้น? ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ เขาก็พักส่วนของนายไว้ก่อนแล้วค่อยถ่ายใหม่พรุ่งนี้ เอาล่ะนายรีบๆไปเปลี่ยนเสื้อแล้วนอนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายนะ”ร่างสูงยิ้มพลางเอามือขยี้หัวสีทอของร่างบางอย่างรักใคร่ Hyde ยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป…
“มี้~”เสียงลูกแมวตัวหนึ่งดังขึ้นข้างๆตัว มันร้องเสียงดังจนชายหนุ่มต้องละสายตาจากหนังสือในมือก้มลงมองมัน ลูกแมวน้อยเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยดวงตาสองสีของมัน
“ไง?มาจากไหนน่ะเรา”ชายหนุ่มยิ้มให้กับลูกแมวซึ่งอยู่ๆก็คาบหนังสือในมือเขาแล้ววิ่งจากไป
“อ้าว!เฮ้!เดี๋ยวก่อนสิ!หนังสือชั้นเอากลับมานะ”ชายหนุ่มตะโกนพลางวิ่งไล่ตามเจ้าเหมียวไปติดๆ ร่างบางวิ่งไปเรื่อยๆ ยิ่งวิ่งไปก็ยิ่งออกห่างจากที่พักไปทุกที เขาวิ่งไปจนถึงซากตึกร้างแห่งหนึ่ง เป็นตึกเก่าที่ดูคุ้นตา ราวกับว่าเขาเคยมาที่นี่ มาเห็นตึกหลังนี้ครั้งยังใช้การอยู่เมื่อนานมาแล้ว….
ฉับพลันเหมือนอากาศรอบตัวลดอุณหภูมิลงกระทันหัน อากาศเย็นยะเยือกลูบไล้ต้นคอ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกขนลุกขึ้นมา แม้บรรยายจะไม่น่าพิศมัย แต่เขายังพยายามมองหาเจ้าตัวที่เขาวิ่งตามมาเมื่อกี้
“เฮ้!….อยู่ไหนน่ะ…เจ้าเหมียว…เฮ้!”เขาร้องเรียก แต่เสียงที่ตอบกลับเขามากลับไม่ใช่เสียงแมวอย่างที่คิดไว้
“…หาไอ้นี่อยู่เหรอ?…”เสียงใครอีกเดินที่เดินมาอยู่ข้างหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้กล่าวขึ้นพร้อมกับชูหนังสือในมือขึ้น ใครคนนั้นพูดกับเขาด้วยภาษาญี่ปุ่นแทนที่จะเป็นภาษาจีนอย่างที่คนแถวนั้นเขาพูดกัน แต่ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่คืบแต่เขากลับเห็นหน้าอีกฝ่ายไม่ชัด เขาเห็นเพียงแค่รอยยิ้มของอีกฝ่ายเท่านั้น
“…ขอบคุณครับ…เอ่อ…คุณ..”Hyde กล่าวขอบคุณอีกฝ่ายแล้วยื่นมือไปรับหนังสือเล่นนั้นกลับมา
“ในที่สุดก็กลับมา…ยังจำชั้นได้หรือเปล่า?…ชั้นรอนายอยู่ตลอดเลยนะ”อีกฝ่ายกล่าวอย่างร่าเริงพลางเดินเข้ามาใกล้ แต่พอได้เห็นหน้าของอีกฝ่ายเขากลับกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ
“อ๊าาาาาาาาาาาาาาา”
Hyde ลืมตาขึ้นมาเขาเห็นหน้าเรียวสวยของ Gakuto อยู่เหนือใบหน้าของเขา ร่างสูงมองเขาด้วยสีหน้าแสดงความเป็นห่วง พอเห็นเขาลืมตาขึ้นมาร่างสูงจึงลุกขึ้นจากเตียงของเขา
“ ฝันร้าย? ร้องซะตกใจหมด…นึกว่าเป็นอะไร”Gackt กล่าว ขณะที่ร่างบางลุกขึ้นนั่งบนเตียงท่าทางยังคงงงๆอยู่
“เอ๋?…ห้องนี่…เกิดอะไรขึ้น?….กี่โมงแล้ว?”
“จำไม่ได้เหรอ? นายล้มไปตอนถ่ายหนังไง? หมอว่านายเป็นไข้แดด หลังจากนายก็หลับมาจนถึงตอนนี้ก็ 3 ทุ่มแล้ว เป็นไงบ้าง?ดีขึ้นไหม?…อืม…ตัวก็ไม่ร้อนไข้ลดแล้วนี่” ร่างสูงกล่าวตอบแล้วจึงเอื้อมมือมาแตะหน้าผากร่างบางเพื่อเป็นการวัดไข้ Hyde จึงเริ่มทบทวนความจำที่ขาดหายไปก่อนเขาจะตื่น ใช่…โดยปกติเขาไม่ค่อยถูกกับหน้าร้อนอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะฝันร้าย แถมยังเครียดเรื่องการถ่ายวันนี้อีก…ผลมันก็เลยออกมาอย่างที่เห็น เฮ่อ! ไม่น่าเชื่อเลยว่า ตัวเองจะอ่อนแอขนาดนี้ ว่าแต่เขาฝันร้ายทำนองนี้มา 2 วันติดกันแล้ว ถ้าจำไม่ผิดก็ตั้งแต่เขาได้ ‘สิ่งนั้น’ มา…
เมื่อ 2 วันก่อน เขาออกไปเดินเล่นเปลี่ยนบรรยายกาศหลังจากเสร็จงาน ยามเย็นของที่นี่ไม่ค่อยต่างจากที่ญีปุ่นเท่าไหร่อาจเป็นเพราะที่นี่เป็นใจกลางเมือง เมืองหลวงคงจะเป็นแบบนี้ทุกเมืองล่ะมั้ง เขาคิดในใจขณะที่เดินทอดนองไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ตอนนั้นเองที่มีใครคนหนึ่งวิ่งสวนมาชนเขาล้มลง ของในมือใครคนนั้นหล่นลงกระจายเต็มพื้น ใครคนนั้นก้มลงเก็บของอย่างรีบร้อนและวิ่งจากไปโดยปราศจากคำขอโทษ Hyde ลุกขึ้นปัดฝุ่นที่กางเกง แล้วจึงเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่คู่กรณีลืมทิ้งไว้ เขาหยิบมันขึ้นมาพลิกดู จึงพบว่าหนังสือปกแข็งสีน้ำเงินเก่าๆเล่มนี้ คือ ไดอารีของ คู่กรณีที่วิ่งมาชนเขานั้นเอง… ที่ปกในของหนังสือเขียนชื่อเจ้าของไว้ด้วย…Hito…และฝันร้ายก็เริ่มต้นขึ้นเมื่อเขาเริ่มอ่านมัน….
“….do…haido..”เสียงเรียกของรูมเมทเรียกเขาที่จมอยู่ในความคิดให้กลับมา ที่ปัจจุบันอีกครั้ง
“หืม?นายว่าไรนะ”
“เหม่ออะไรอยู่น่ะ?ยังไม่ตื่นรึ?ชั้นว่าสีหน้านายไม่ดีเลยฝันอะไรเหรอ?”Gackt กล่าวด้วยความเป็นห่วง
“ขอบใจ แต่ชั้นลืมไปแล้ว”hydeกล่าว เขาไม่ได้โกหก เพียงแต่ไม่ได้พูดทั้งหมดเท่านั้น ที่ว่าลืมคงเป็น ‘ใบหน้า’ ของใครที่เห็นในฝัน แม้จะฝันเห็น 2 ครั้งแล้วแต่เขากลับนึกหน้าของอีกฝ่ายไม่ออกเลย เขาจึงคิดว่าหากอ่านต่อไป เขาคงนึกหน้าของคนที่ฝันถึงได้แน่ๆ Gackt เห็นคู่สนทนาไม่อยากพูดถึงก็เลยไม่คิดจะจะถามต่อ เพราะเท่าที่เขาเห็น Hyde คงฝันเห็นอะไรบางอย่างที่น่ากลัวมาก ร่างบางคงไม่รู้หรอกว่าใบหน้าตอน เขาตื่นขึ้นมาน่ะมันแสดงความตกใจมากแค่ไหน
“งั้นชั้นว่านายน่าจะไปเปลี่ยนเสื้อเสียหน่อยนะ มันเปียกเหงื่อจนชื้นไปหมดแล้ว ขืนนอนทั้งอย่างนี้พรุ่งนี้คงไปทำงานไม่ไหวแน่ๆ”คำพูดของ Gackt ทำให้ Hyde นึกขึ้นมาได้
“….ใช่…Gac_chan หลังจากนั้นล่ะ ผู้กำกับว่าไง?”
“หลังจากนั้น? ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ เขาก็พักส่วนของนายไว้ก่อนแล้วค่อยถ่ายใหม่พรุ่งนี้ เอาล่ะนายรีบๆไปเปลี่ยนเสื้อแล้วนอนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายนะ”ร่างสูงยิ้มพลางเอามือขยี้หัวสีทอของร่างบางอย่างรักใคร่ Hyde ยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น