คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Tale 3: Secret Sighs 2
“
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR”เสียงโทรศัพท์มือที่ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงยาวยาวสีดำดังขึ้น ปลุกเจ้าของให้ตื่นขึ้นจากการหลับใหล ดวงตากลมโตค่อยๆ กระพริบลืมขึ้นช้าๆ ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาของเขา ทำให้ร่างบางต้องรีบปลุกประสาทการรับรู้ของตัวเองให้ตื่นโดยฉับพลันเพื่อวิเคราะห์ภาพเบื้องหน้าให้ออกมาเป็นผลลัทธ์ที่พอเข้าใจได้ในเวลานั้น
... ใบหน้าของเทตสึที่อยู่ห่างจากจากใบหน้าของเขาเพียงไม่กี่เซนต์...... กับ
สัมผัสนุ่มนวลที่ติดอยู่ที่ริมฝีปาก ...... นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
!!!!!? ...“RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR”
ระหว่างที่ไฮโดะกำลังตกใจต่อที่เกิดขึ้น เสียงโทรศัพท์มือถือก็ยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ยิ่งทำให้ร่างบางที่หงุดหงิดอยู่แล้ว ยิ่งฉุนขาดเข้าไปใหญ่ ร่างบางลุกขึ้นนั่งมองหน้าคู่กรณีอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอกสตูดิโอ ทิ้งให้ตัวการนั่งอึ้งกับการกระทำของตัวเองอยู่ข้างในเพียงลำพัง
... ถ้าเป็นไปได้... เขาไม่อยากให้ไฮโดะมารับรู้กับการกระทำของเขาเลย ...ใช่ว่าเขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังทำมันผิดต่อใครหลายๆ คน โดยเฉพาะกับหมอนั่น
ทว่า ... เขาไม่อาจจะหักห้ามความต้องการของตัวเองได้ ...
เป็นความปรารถนาที่ยามปกติเขาพยายามซ่อนไว้ในส่วนลึกที่สุด เพื่อไม่ให้ไฮโดะรู้สึกลำบากใจ เพราะเขารู้ดี แม้ว่ะทุ่มเทความรักให้เท่าไหร่ คนคนนั้นก็ไม่เคยมองเขาเป็นในสิ่งที่เขาต้องการ ... ไม่เคยเลย แม้ซักครั้ง ...
ดังนั้น ... เมื่อได้อยู่เพียงลำพังกับร่างบางที่ใฝ่ฝันมานาน เขาจึงไม่อาจจะห้ามความปรารถนาที่จะสัมผัสคนตรงหน้าเอาไว้ได้
... เพียงนิดเดียว ... ขอให้ฉันได้สัมผัสริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของนาย ...
... ขอเพียงแค่นี้ ถึงต่อจากนี้นายจะไม่ตอบรับความรู้สึกของฉันตลอดไปก็ไม่เป็นไร ...
... ขอแค่เพียงยามนิทรานี้ นายเป็นของฉันคนเดียวก็พอ ... ที่รัก
ทว่า ....
ฟ้าช่างไม่เห็นใจเขาเลย บางทีอาจะเป็นลงโทษตอบาปที่เขาเห็นแก่ตัวเกินไปก็ได้ จึงบันดาลให้ร่างบางต้องตื่นขึ้นมารับรู้สิ่งที่เขาทำเช่นนี้ ...
.....................................................................
‘
... บ้าชะมัด!!! … นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!??? ... เรื่องที่เกิดก่อนที่จะตื่นมันคืออะไร? ... เทตจัง ทำอะไร?’ ร่างบางพึมพำกับตัวเอง ทั้งหัวเสีย ทั้งตกใจ จนไม่รู้ว่าจริงๆ ตอนนี้ตัวเองรู้สึกยังไงกันแน่“RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
”เจ้าโทรศัพท์ที่น่าสงสารยังคงทำหน้าที่มันต่อไป เพราะเจ้าของไม่มีทีท่าว่าจะรับเสียที แต่ที่น่าสงสารมากกว่าก็คือคนโชคร้ายที่โทรเข้ามาเวลานี้นั้นเอง เพราะเวลาแบบนี้เป็นเวลาที่ไฮโดะหัวเสียที่สุด ไม่ว่าใครที่โทรเข้ามาก็มีสิทธ์โดนคลื่นอารมณ์ของร่างบางพัดถล่มเอาได้ง่ายๆ เหมือนกัน
“
ไฮโดะ นี่ฉันเองนะ นายทะ ...” เสียงทุ้มนุ่มนวลของปลายสายกล่าวยังไม่ทันจบประโยค ก็โดนไฮโดะโวยสวนกลับไปทันที“เพราะนาย!!!! กัจจัง เพราะนาย ฉันเกลียดนายที่สุดในโลกเลย”
“
…….” และแน่นอนว่าเมื่อโดนโวยกลับไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยแบบนี้ ปลายสายได้แต่อึ้งไปพักใหญ่ พร้อมกับถามตัวเองไปในตัวว่าตัวเองไปทำอะไรให้ร่างบางโกรธขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เอ๊ะ? หรือว่าเขาจะโทรมาผิดเวลาก็ไม่รู้“
…เอ่อ ... ฉันขอโทษ” หลังจากหายอึ้งแล้ว ฝ่ายที่โทรมาจึงกล่าวขอโทษร่างบางออกมา ขอโทษทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไรนั่นแหละ“
ไอ้บ้า! งี่เง่าที่สุดเลย !@#$%% ฉันเกลียดนายแล้ว!!!”“
………” หลังขอโทษแล้วนึกว่าร่างบางจะคลายความโกรธลงบ้าง ที่ไหนได้ดูเหมือนว่าจะยิ่งทำให้ร่างบางยิ่งโมโหเข้าไปกันใหญ่ เพราะหลังจากนั้นก็มีคำผรุสวาทตามมาอีกยกใหญ่ ทำเอาหนุ่มใหญ่มาดคุณชายอึ้งไปอีกรอบ .. ตกลงเขาโทรไปผิดเวลาไปขัดจังหวะดีๆ เข้าใช่ไหมเนี่ย ถึงทำให้ไฮโดะโกรธเข้าเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้เนี่ย (จังหวะดีๆ น่ะใช่ แต่ไม่ใช่ของไฮโดะหรอก ของเทตจังต่างหากล่ะ คิกๆๆๆ :M)“
ฉันรู้สึกแย่มากๆๆๆ เลยนะ ตกใจมากๆๆ ด้วย เกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ มันหงุดหงิดมากๆๆ เลย หงุดหงิดสุดๆๆๆ เลยด้วย ทั้งหมดเนี่ยเป็นเพราะนายรู้ไหม? ไอ้บ้า” แต่ดูเหมือนว่าร่างบางจะไม่ได้สนใจฟังคำขอโทษอยู่แล้ว เวลานี้เขานึกอยากได้ใครซักคนมารองรับความหงุดหงิดใจที่ระเบิดออกมามากกว่า ดังนั้นถึงแม้ว่าคนที่โทรมาจะไม่ใช่กัคคุโตะก็ตาม แต่ไฮโดะก็คงโวยวายใส่อย่างเอาแต่ใจสุดๆ กับคู่สายที่โทรเข้ามาหาเขาอยู่ดี“
ผมขอโทษ ที่มาขัดจังหวะ ….” คนโชคร้ายที่เข้าใจผิดคิดว่าตัวเองทำให้ร่างบางโกรธกล่าวขอโทษออกมาอีกครั้ง เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ แต่ไม่วายโดนร่างบางโวยกลับมาอีกจนได้“ขัดจังหวะบ้าอะไรเล่า!!! เพราะนายนั่นแหละ ทำไมไม่โทรมาเร็วกว่านี้!!! ถ้าโทรมาก่อนที่ฉันจะหลับก็ไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก ที่มันเป็นแบบนี้เพราะนายแท้ๆๆ เลย ไอ้งี่เง่า ไอ้ …บราๆๆๆๆๆ ” ร่างบางยังคงตั้งหน้าตั้งตาโวยวายต่อไป โดยไม่ได้คิดว่าจริงๆ แล้ว มันไม่ใช่ความผิดของกัคคุโตะซักนิดที่โทรมาเวลานี้ ที่สำคัญร่างสูงจะรู้ได้อย่างไร ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น เขาไม่รู้แม้แต่ต้นเหตุของความฉุนขาดของร่างบางด้วยซ้ำ
“ผมขอโทษ เอาเป็นว่าคราวหน้าผมจะโทรมาเร็วกว่านี้ เกิดอะไรขึ้นนี่คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่เป็นที่ไหนเล่า!!!
”“
เอางี้นะ ตอนนี้ผมยังติดงานไปหาคุณไม่ได้ ….. รออีก 2 วันได้ไหม? ถ้าเป็นวันนั้นล่ะก็…” ยิ่งได้ยินไฮโดะโวยวายมากๆ เข้าร่างสูงจึงคิดว่าจะไปหาอย่างที่เคยทำตอนอยู่ไต้หวัน แต่พอดูตารางงานของตัวเองแล้ว พบว่ามันเอื้ออำนวยให้ทำแบบนั้นได้ จึงได้ผลัดออกไปก่อน“….ก็ได้ …เอาเป็นที่ร้านเดิมนะ ห้ามสายเด็ดขาดจำไว้!!!! ไม่งั้นฉันเอานายตายแน่”
“ครับ ..แล้วเจอกัน” กัคคุโตะลอบถอนใจด้วยความโล่งอกที่ น้ำเสียงทุ้มหวานนั้นจะฟังดูคาดคั้นดุดัน แต่ก็นับว่าดีกว่าตอนแรกมากแล้ว คิดๆ ไปแล้ว เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขาซึ่งไม่เคยยอมใคร กลับยอมร่างบางขนาดนี้ แค่รู้ว่าไฮโดะหงุดหงิดโมโหเพราะเขา เขาก็รู้สึกว้าวุ่นใจจนทำอะไรไม่ถูก ในสมองคิดแต่จะทำให้ร่างบางหายโกรธเขาเท่านั้น นี่เขาเป็นอะไรไปแล้วหนอ?
ความคิดเห็น