The boy next door (YAOI)

ลำดับตอนที่ #8 : [Fic CB Kei X hyde] The boy next door VIII

"คิก แล้วชั้นจะลองคิดดูนะ" ไฮด์ตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่นั้นก่อนจะได้ยินประโยคต่อไปของคู่สนทนา

"เพราะเด็กคนนั้นเหรอ?"

ตอนแรกที่ได้ยินคำถามนี้ ไฮด์นึกว่ากัคคุโตะพูดถึงเคย์ตะ แต่พอมองดีๆ จะได้เห็นว่าที่จริงแล้วสายตาของกัคคุโตะตอนนี้ไม่ได้มองมาที่เขาตรงๆ แต่เหมือนมองอะไรบางข้างๆ เขาอยู่ต่างหาก เท่านี้เขาก็เข้าใจแล้วว่ากัคคุโตะพูดถึงใคร

"กัจจัง" รอยยิ้มที่สดใสเลือนหายไปจากใบหน้าหวานสวย ดวงตาคู่งามช้อนขึ้นมองกัคคุโตะ ฉายแววกลัดกลุ้มระคนลำบากใจ

"ความจริงชั้นไม่ควรพูดเรื่องนี้.....ชั้น....." กัคคุโตะไม่เคยคิดมาก่อนว่าไฮด์จะคิดมากเรื่องนี้ ท่าทางเขาคงพูดเรื่องที่ไม่ควรออกไปเสียแล้ว แต่ไฮด์กลับส่ายหน้าปฏิเสธคำขอโทษของเขา

"ไม่หรอกกัจจัง ชั้นแค่รู้สึกเศร้าใจนิดหน่อยเท่านั้น เพราะเขาทำเหมือนไม่รู้ว่าชั้นคิดถึงเขามากแค่ไหน เขาปรากฏตัวให้ทุกคนที่เข้าใกล้ชั้นเห็น แต่กับชั้นที่คิดถึงเขาแทบตาย ชั้นคนเดียวที่ไม่เคยเห็นเขาเลย.......เขาคงไม่อยากพบชั้นแล้ว..." เสียงทุ้มหวานที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากเรียวบางนั้นแสนเศร้า ไฮด์มองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนมองหาใครบางคนอยู่

"บ้าน่ะ คิดอะไรอย่างนี้ เด็กคนนั้นอยู่ข้างๆ นายเสมอนั้นล่ะ อย่างน้อยก็ทุกครั้งที่ชั้นเห็นนาย ชั้นก็เห็นเด็กคนนั้นอยู่ข้างนายเสมอ เด็กคนนั้นหวงนายมากนะ"

สิ่งที่ถูกบอกเล่าโดยคู่สนทนาทำให้ไฮด์เหลียวมองคนที่กัคคุโตะกล่าวถึงอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า สีหน้าที่แสดงความดีใจในตอนแรกกลับมาเศร้าหมองอีกครั้ง

"สุดท้ายก็ไม่ยอมออกมาให้เห็นอยู่ดีสินะ" ไฮด์พึมพำออกมาด้วยความน้อยใจ

ทั้งๆ คนอื่นได้เห็น แต่กับชั้นนายทำเหมือนไม่มีตัวตน ไม่มาให้เห็นแม้ซักครั้ง ไม่ทำให้รู้ซักนิดว่านายยังอยู่ ให้ชั้นเอาแต่มองตามหานายอยู่เรื่อยแบบนี้ นายทำเพื่ออะไรกันแน่ ถ้าไม่รักชั้นแล้วก็อย่าทรมานชั้นแบบนี้ได้ไหม ฮาโตะจังใจร้ายที่สุดเลย!!!

"กลับกันดีกว่ากัจจัง วันนี้ชั้นไม่มีอารมณ์แล้ว คราวหน้าเราค่อยมาดื่มกันใหม่แล้วกันนะ"

"ได้สิ เดี๋ยวชั้นไปส่งเองนะ" กัคคุโตะตอบยิ้มๆ ท่าทางเอาแต่ใจเล็กน้อยของร่างบาง เพราะไม่เจอกับใครที่ต้องการก็คล้ายจะเศร้าอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นบ่นพึมพำต่อว่าใครคนนั้นด้วยความหงุดหงิด เป็นภาพที่ดูแล้วน่ารักดี


....................................................................................................................................



"ปัง!" ประตูห้องถูกกระชากออกและปิดลงอย่างแรง บังเกิดเสียงดังลั่นห้อง แต่แค่นั้นยังไม่สาแกใจเจ้าของห้อง

เขาแตะกระบอกที่ไว้ใส่ร่มล้มระเนละนาดด้วยความโมโหผสมด้วยความคับแค้นใจ ในใจของเคย์ตะเวลานี้มันร้อนรุ่มราวกับมีคนสุมไฟอยู่ข้างใน เปลวไฟแห่งความหึงหวง

ภาพที่เห็นเหมือนเป็นมีดปลายแหลมที่กรีดแทงหัวใจเขาจนเป็นแผล ทั้งเจ็บปวดและรุ่มร้อนจนไม่สามารถทนดูอยู่ไดนานกว่านี้แม้แต่วินาทีเดียว

"แฮ่ก แฮ่ก" เคย์ตะอาระวาดฟาดหัวฟาดหางกับของในห้องเสียจนเหนื่อย แต่พอเหลือบไปเห็นดอกกุหลาบสีแดงสดที่เสียบในแจกันตั้งอยู่บนโต๊ะ ชายหนุ่มก็ตรงเข้าไปปัดจนมันตกลงมาแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจายเต็มพื้น

เพราะดอกกุหลาบดอกนั้นชวนให้คิดถึงใบหน้าของใครบางคน รวมทั้งภาพที่เห็นในวันนี้ด้วย!!!

"โธ่!!!โว้ยย!!" เคย์ตะกำหมัดแน่นแล้วชกลงกับพื้นที่มีเศษแก้วแตกกระจัดกระจายอยู่ ของเหลวขุ่นข้นสีแดงสดไหลหยดลงบนพื้น แต่เขาก็ไม่สนใจยังคงชกพื้นอยู่อย่างนั้นเพื่อระบายความโกรธแค้นของตัวเอง

ึความโกรธเคือง..
ความไม่เข้าใจ ...

ที่เขามีต่อไฮโดะซังคนนั้น ทำไมล่ะ เวลาที่ไฮด์เจอเขาทุกวันนี้มีแต่ความเย็นชา ไม่ใส่ใจ น้ำเสียงที่ใช้ก็ราบเรียบแสนห่างเหิน ไม่เคยซักครั้งที่จะมีรอยยิ้มอย่างที่ยิ้มให้ผู้ชายคนนั้น มันเป็นเพราะอะไร เขามีอะไรสู้ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตรงไหนกัน ทำไมไฮด์ถึงเลือกผู้ชายคนนั้นแทนที่จะเป็นเขา

"เคย์ตะ!!หยุดนะ ทำไมทำแบบนี้!!" เสียงใสๆ ที่คุ้นหูเป็นอย่างดี ร้องขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะพยายามดึงเอาร่างของเขาให้ออกห่างมาจากพื้นที่ที่มีเศษแจกันเกลื่อนอยู่เต็มพื้น

"เคย์ตะ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!" ยิ่งเห็นกำปั้นที่โชกเลือดของเขาแล้ว เสียงนั้นยิ่งแสดงให้เห็นถึงความตื่นตระหนกของเจ้าของเสียง เคย์ตะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าขาวเนียนของเรียวเฮย์ที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง

"เคย์ตะ เป็นอะไรไป อย่าเอาแต่เงียบสิ พูดอะไรออกมาบ้าง เคย์ตะเอาแต่เงียบแบบนี้ เราใจไม่ดีเลยนะ" เรียวเฮย์เห็นเคย์ตะเอาแต่จ้องมองเขา โดยไม่ยอมพูดอะไร ก็เลยเอื้อมือไปเขย่าแขนเพื่อให้อีกฝ่ายแสดงปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาบ้าง

ความจริงแล้ววันนี้เขาตั้งใจกลับมาที่นี่เพราะลืมของเอาไว้ MD แผ่นใหม่ที่เพิ่งได้มา ยังไม่ทันได้ฟังก็มาลืมไว้ที่นี่เสียแล้ว เขาก็เลยกลับมาเอา

แต่พอมาถึงกลับพบว่าประตูห้องเคย์ตะไม่ได้ล๊อค แถมพอเปิดเข้ามาก็เห็นข้าวของตกเกลื่อนกลาดอยู่เต็มไปหมด ในใจตอนนั้นก็คิดว่าขโมยขึ้น ขณะที่คิดอยู่ว่าจะทำยังไงดี ก็มาเห็นเคย์ตะเสียก่อน

เพื่อนของเขาเอาแต่ชกพื้นที่มีเศษแก้วตกแตกกระจายอยู่เต็มพื้น เลือดสีแดงฉานของเคตะไหลเปื้อนพื้นเต็มไปหมด ด้วยความตกใจก็เลยวิ่งเข้าไปห้าม นึกสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเคย์ตะถึงต้องทำร้ายตัวเองแบบนี้

"เรียว" ไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ เคย์ตะก็ดึงร่างบางของเรียวเฮย์เข้าไปกอดไว้แน่น สร้างความตกใจให้เรียวเฮย์ไม่น้อย

"อย่านะ อย่าเพิ่งไปนะเรียว อยู่กับชั้นหน่อย ช่วยอยู่กับชั้นที" เสียงแหบพร่าของเคย์ตะกล่าวอย่างเว้าวอน ใบหน้าหน้าเรียวคมซบลงบนบ่าบอบบางของเรียวเฮย์ เวลานั้นเขารู้สึกเสียสูญเหมือนตัวเองกำลังจะเสียความเป็นตัวของตัวเองไป หากไม่ยึดใครไว้ซักคนเขาคงต้องพังทลายลงแน่ๆ

"เคย์ตะ" เรียวเฮย์เรียกชื่อชายหนุ่มเบาๆ คงไม่ผิดใช่ไหมถ้าเขาจะกอดเคย์ตะตอบบ้าง คงไม่ผิดใช่ไหมที่เขาจะแสดงความรู้สึกของตัวเองออกไปบ้าง

"เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ว่ายังไงเราก็จะไม่ทิ้งเคย์ตะไป จะอยู่กับเคย์ตะอย่างนี้ตลอดไปนะ" เรียวเฮย์กระซิบบอกเคย์ตะเบาๆ พลางใช้แขนเรียวเล็กโอบกอดแผ่นหลังกว้าง

เรารักเคย์ตะนะ

.......รักมาก....

เคตะรู้ไหมว่าเห็นเคย์ตะทำร้ายตัวเองแบบนี้แล้ว

.....เราอยากเจ็บแทนเคย์ตะจังเลย ...