The boy next door (YAOI)

ลำดับตอนที่ #5 : [Fic CB Kei X hyde] The boy next door V

“หรือเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานครับ? ไฮโดะซังถึงเย็นชากับผมอย่างนี้” เคย์ตะสาวเท้าเข้าไปใกล้คู่สนทนาซึ่งยืนอยู่ข้างประตูกระจกราวกับเตรียมตัวหนีจากเขาเข้าไปในห้องทันทีที่เหตุการณ์ไม่น่าไว้ใจ

เคตะเห็นท่าทางระมัดระวังตัวของไฮด์แล้วก็แอบลอบยิ้มอยู่ในใจ

‘คิดจริงๆ เหรอครับว่าเข้าไปในห้องแล้วจะหนีจากผมพ้น มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกครับไฮโดะซัง’

“แปะ” เสียงฝนตกกระทบพื้นระเบียงเหมือนระฆังหมดยก

“ถ้ามันจะเป็นอย่างนั้นจริง ก็เพราะนายทำตัวเอง ฝนตกแล้วกลับไปซะเถอะ” ไฮด์หันหลังเดินกลับเข้าห้อง แต่กลับสะดุดเข้ากับคำพูดประโยคต่อมาของเคย์ตะ

"อย่างนั้นเหรอครับ แต่แต่ท่าทางแบบนี้..........มันพาลทำให้ผมคิดว่าไฮโดะซังกำลังกลัวผมเสียอีกนะครับ.......ผมทำให้คุณกลัวเหรอครับ?"

คำพูดนั้นทำให้เส้นอะไรบางอย่างในหัวมันขาดผึ่งออกจากกัน

"ปืด!!!!"

หนอยยยย คิดว่าตัวเองเป็นใครกันน่ะ!!!~ กลัวเรอะ น่าหัวเราะสิ้นดี อย่างชั้นน่ะนะ!!! ทำไมท่านไฮโดะคนนี้ต้องกลัวเด็กเมื่อวันซืออย่างนายด้วย มันจะมากไปแล้ว ฮึ่ม!!!

ไฮด์หันกลับมาหาเคย์ตะแทบจะทันทีที่ชายหนุ่มกล่าวจบลง เขาวางของที่ถือไว้กลับลงไปบนโต๊ะเหมือนเดิมแล้วสาวเท้าเข้ามาหาเคย์ตะอย่างช้าๆ

เคย์ตะลอบยิ้มด้วยความสบใจ เพิ่งรู้ว่า คนคนนี้ยั่วโมโหง่ายขนาดนี้ พอโมโหแล้วดูเหมือนจะลืมทุกอย่างเสียด้วยสิ ลืมทั้งเรื่องที่เคยกังวล การรักษาระยะห่างกับตัวเขาคนคนนั้นคงลืมไปหมดแล้วจริงๆ ที่เดินเข้ามาใกล้เขาถึงขนาดนี้

ไฮด์เดินเบียดตัวเข้าไปใกล้ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงระเบียงด้านข้าง ใบหน้าสวยหวานเงยหน้าขึ้นซบตาเคย์ตะดวงตากลมโตคู่งามช้อนขึ้นมองเคย์ตะนิ่งแต่ช่างดูยั่วเย้า เหมือนครั้งที่พบกับที่ร้านเหล้า มือขาวเรียวเล็กยกขึ้นไล้ปลายนิ้วที่ใบหน้าเรียวคมของเคย์ตะอย่างแผ่วเบา สร้างความตกใจให้กับชายหนุ่มไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าไฮด์จะหันมารุกเขาบ้าง

ปลายนิ้วเรียวเล็กไล้เรื่อยจากใบหน้าลงไปที่ลำคอยาวระหง ลงไปถึงแผ่นอกเนี่ยนเรียบแล้วจิ้มแรงๆ ที่กลางอกหนึ่งที สัมผัสที่ได้รับนั้นสร้างความเสียงซ่านและการตื่นตัวของความรู้สึกที่เคยกดเอาไว้ให้ลุกโพลงขึ้นมาได้โดยง่าย

"คิดว่าตัวเองใหญ่โตมาจากไหนรึไงหนุ่มน้อย ทำไมคนอย่างชั้นถึงต้องกลัวคนอย่างนายด้วย" เสียงทุ้มหวานที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูอ่อน ช่างเบาหวิวเหมือนลอยมาจากที่อื่น ดวงตากลมโตที่มองจ้องมาส่อแววเย้อหยัน เสียจนทำให้คนมองนึกฉุนขึ้นมา

"ดึกแล้ว....เด็กๆ สมควรเข้านอนได้แล้ว นายเองก็เหมือนกัน ไปนอนเถอะ เดี๋ยวไม่สบายขึ้นมา คนอื่นๆจะเป็นห่วงเอานะ" ไฮด์กล่าวกล่าวยิ้มๆ รู้สึกสะใจที่ได้เอาคืนบ้าง เพราะเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเคย์ตะ สีหน้าที่ฉายให้เห็นชัดเจนว่าชายหนุ่มกำลังหงุดหงิดกับคำพูดของเขา

หลังจากได้ยั่วโมโหใครบางคนเล่นเป็นที่พอใจแล้วไฮด์ก็หันหลังกลับเดินไปที่โต๊ะหยิบของที่วางไว้ จะเดินเข้าห้อง แต่ก็มีมือข้างหนึ่งมาฉุดข้อมือของเขาไว้ มือข้างนั้นกระชากร่างบางอย่างแรงจนใบหน้าของไฮด์ไปกระทกกับแผ่นอกหนาของเจ้าของมือข้างนั้น

"คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก เพราะสาเหตุนี้ใช่ไหมครับที่ไฮโดะซังปฏิเสธผม" เสียงทุ้มต่ำที่เจ้าตัวพยายามคุมให้เรียบนิ่งที่สุดกล่าวกับคู่สนทนา

ไฮด์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความโมโห เด็กนี่มีสิทธิ์อะไรมาฉุดกระชากกันแบบนี้ มันไร้มารยาทเกินไปแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลาของเคย์ตะกลับเรียบนิ่งเหมือนน้ำเสียงไร้รอยยิ้มที่เคยเห็นเป็นประจำ สีหน้าที่เปลี่ยนไปนั้นทำให้คนมองอดใจหายไม่ได้ เพราะรู้ดีว่าคนที่โกรธแล้วนิ่งแบบนี้เวลาโกรธแล้วน่ากลัวแค่ไหน

แต่ก็ปลุกปลอบใจตัวเองให้ใจแข็งไว้ไม่แสดงอาการอะไรออกมาให้เห็น
 
"นายไม่รู้หรอกว่ากำลังทำอะไรอยู่" ไฮด์กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"รู้สิครับ ผมรู้ตัวเสมอเวลาทำ...." เคย์ตะก้มลงมองคนในวงแขนแล้วกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้กัน แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดจบ ไฮด์ก็ชิงกล่าวขึ้นมาก่อน

"ไม่ใช่....ไม่ใช่....นายไม่รู้หรอก นายไม่รู้หรอกว่านาย....."ไฮด์กล่าวพลางส่ายหน้าช้าๆ พยายามอธิบาย แต่เคย์ตะก็ยังไม่ยอมฟังเหมือนเดิม
 
"ถ้าคิดว่าผมไม่รู้ ไฮโดะซังก็ลองบอกออกมาหน่อยเป็นไงครับว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ไฮดโดะซังปฏิเสธผม"

ดวงตาคมกริมจ้องตรงมาบนใบหน้าแสนอ่อนเยาว์ของร่างบางช่างเปี่ยมด้วยความรู้สึก มันจริงจังเสียจนไฮด์ต้องถอนใจด้วยเพราะยอมแพ้ในความตั้งใจนั้น

"บางทีนะเคตะคุง.....นายอาจจะเสีย 'อะไร' มากมาย......ที่จะรักชั้น....มากมายเสียจนนายเองก็จ่ายไม่ไหว" ไฮด์มองใบหน้าของเคย์ตะด้วยความเป็นห่วง

"ผมไม่กลัว......ต่อให้เสียอะไรไปมากแค่ไหน ผมก็จะทำให้คุณรับความรู้สึกของผมให้ได้" เคย์ตะกล่าวตอบอย่างมุ่งมั่น ตอนนั้นเขาไม่สนใจหรอก ต่อให้เสียอะไรไปขอให้ได้คนคนนี้มาอยู่เคียงข้างก็เพียงพอแล้ว

"ไม่หรอก ชั้นว่ามันไม่คุ้นกันหรอกกับสิ่งที่นายเสียมันไป นายเพียงแค่อยากเอาชนะชั้นเท่านั้น มันไม่คุ้มหรอกเคย์ตะคุง มันไม่คุ้มซักนิด นายยังเป็นคนมีอานาคต มีคนรักมากมาย มีคนที่เป็นห่วงนายอีกมาก นายจะทิ้งไปทั้งหมดเพื่อ เดิมพันอย่างโง่ๆ เนี่ยเหรอ?" ไฮด์ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว เขาพยายามห้ามปรามเคย์ตะ เพียงอยากชี้ให้เห็นถึงความจริง แต่ดูเหมือนป่วยการ ชายหนุ่มถูกความรู้อยากเอาชนะ ปิดบังจนมองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว

"เท่าไหร่ผมก็จะจ่าย.........ถ้าคุณต้องการ........ผมยินดีจ่ายเสมอ" เคย์ตะกล่าวพลางกระชับวงแขนแกร่งแน่นเข้ามา ไม่ยอมปล่อยให้ไฮด์ที่พยายามดิ้นรนอยู่ในอ้อมแขนหลุดออกไปได้ ดวงตาสีน้ำตาลที่จ้องตรงมานั้นฉายแววจริงจัง มันจริงจังเสียจนน่ากลัว

"ไม่......ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ......นายมันบ้าไปแล้ว!!! ที่บอกว่าเท่าไหร่จะจ่าย ถ้ามันต้องจ่ายราคาตัวชั้นด้วยชีวิตของนายนายก็ทิ้งมันไปงั้นเหรอ?!!!~ นายมันบ้าไปแล้ว" ไฮด์ร้องออกมาด้วยความตกใจ ไม่คิดเลยว่าคนหนึ่งจะถูกความใครครอบงำให้เป็นไปได้ขนาดนี้

"ได้......ถ้าคุณต้องการก็เอามันไปเดี๋ยวนี้เลย!!" สิ้นเสียงทุ้มนุ่มนวล ริมฝีปากเรียวได้รูปก็กดลงมาแรงๆ บนริมฝีปากของไฮด์ที่ไม่ทันได้ตั้งตัว มือเรียวเล็กทั้ง 2 ข้างพยายามดันร่างสูงของเคย์ตะออกไป แต่มันไม่เป็นผล เพราะชายหนุ่มยิ่งบดเบียดร่างกายและริมฝีปากเข้ามามากขึ้น ปลายลิ้มต่อยๆสอดแทรกเข้ามาตักตวงความหวานภายในอย่างชำชองรู้สึกดีเสียจน ทำให้ไฮด์เผลอตัวตอบรับกลับไป

"แปะ แปะ แปะ" เสียงฝนที่ยิ่งลงเม็ดหนาขึ้นเหมือนระฆังเตือนสติให้ร่างบางรู้สึกอีกครั้ง

ไฮด์ผลักเคย์ตะออกอย่างแรง ชายหนุ่มถอยหลังพิงขอบโต๊ะหอบหายใจแรงเหมือนคนขาดอากาศ ใบหน้าขาวเนียนแดงเรื่อขึ้นด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า

"แฮ่ก แฮ่ก ถ้าอยากมีชีวิตอยู่นานๆ อย่างทำแบบนี้กับชั้นอีก" ไฮด์ตะโกนบอกเคย์ตะก่อนจะเก็บของที่วางอยู่บนโต๊ะเดินกลับเข้าห้องไป

"ซ่าๆๆ" หลังจากกลับเข้าห้องมาไม่นาน ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ไฮด์รูดม่านปิดประตูกระจกแล้วทรุดนั่งพิงประตูอย่างอ่อนแรง

นิ้วมือเรียวเล็กยกขึ้นจับริมฝีปากเรียวบางของตน ความอุ่นนุ่มนวลของอีกฝ่ายยังคงติดอยู่บนริมฝีปากของเขา

"อย่าเลยเคย์ตะคุง..........นายอย่ารักชั้นเลย........ความรักของชั้นมีแต่จะทำร้ายนายและใครๆ เท่านั้น......อย่ามายุ่งกับชั้นอีกเลย......"ไฮด์พึมพำออกมาเบาๆ ขณะนั่งพิงกรอบประตู สายตามองเหม่อเข้าไปในควมมืด และหวังว่าคำพูดของเขาจะไปถึงห้องข้างๆ