~Moonchild~

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter II It’s start I

Hyde เดินกลับไปที่ห้องความรู้สึกหดหู่ ยิ่งมองฝนที่ตกกระหน่ำอยู่ในขณะนี้แล้วยิ่งทำให้เขารู้สึกหดหู่เข้าไปใหญ่ ไม่อยากกลับไปที่ห้องเลย ห้องที่มีความเงียบกับความมืดมิดที่เกลียดกลัวนักหนารอเขาอยู่ แต่แม้จะคิดแบบนั้นทว่าดึกดื่นแถมฝนยังตกอย่างกับฟ้ารั่วเช่นนี้เขาไม่รู้จะไปไหน…เฮ่อ!รู้แบบนี้ถ้าไม่ปฏิเสธคำชวนของ Wang_kun เสียก็ดีหรอกจะได้ไม่ต้องมาอยู่คนเดียวในห้องเช่นนี้ Hyde เดินต่อไปจนถึงห้องของเขา

“แกร็ก” เขาผลักประตูห้องให้เปิดออก ข้างในมืดเสียจนมองอะไรแทบไม่เห็น เขายืนทำใจอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะกลั้นใจเดินเข้าในห้อง

“เปรี้ยง!”แสงสีขาวส่วางวาบขึ้นและตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่าที่ดังสนั่นตามมาด้วยเสียงประตูที่ถูกลมพัดทำให้ปิดลงดังโครมใหญ่ เสียงนั้นทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว เขารีบคลำหาสวิทไฟเป็นการด่วน ไม่เอาแล้วเมื่อถูกห้อมล้อมด้วยความมืดแบบนี้อะไรๆก็ดูน่ากลัวไปหมด นี่ถ้ามีใครซักคนมาอยู่เป็นเพื่อนก็คงจะดีกว่านี้ พอคิดมาถึงตรงนี้ ภาพของใครบางคนก็ลอยมาให้เห็น ใบหน้าเรียวสวยกับดวงตาสีน้ำทะเลแสนสวยของเขาคนนั้น Camui Gakuto…

เขาส่ายหัวพยายามสลัดความคิดนั้นทิ้งไป

‘จะบ้ารึไง Haido ในเวลาแบบนี้ขืนมีหมอนั้นอยู่ด้วยล่ะก็ จากอยู่เป็นเพื่อน มันจะกลายเป็นอยู่อย่างอื่นไปแทนน่ะสิ คนอะไรอันตรายชะมัด ไม่ได้ ไม่ได้ ห้ามคิดแบบนี้อีกนะ แค่นี้ยังเจ็บไม่พออีกรึไง? ถึงจะไปหาแผลมาเพิ่มอีกน่ะ รู้จักเข็ดรู้จักจำเสียบ้างเถอะ ไม่มีใครเขารักนายเท่ากับตัวนายเองหรอกนะเลิกทำร้ายตัวเองเสียที นายก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ? ว่าถ้าต้องเจ็บอีกคราวนี้ ‘เขา’ จะตื่นขึ้นมานะ ถ้าปล่อยให้ ‘เขา’ ตื่นขึ้นมาล่ะก็….’เสียงเดิมกับที่เคยร้องเตือนสติเขาที่ Studio ดังขึ้นอีกครั้ง เสียงนั้นร้องเตือนให้เขาทิ้งความคิดนั้นไปซะ…ใช่แล้ว Hyde รู้ตัวเองดีว่าร่างกายนี้ไม่ได้เป็นของเขาเพียงคนเดียวอย่างที่ทุกคนเข้าใจ ยังมี ‘เขา’ อีกคนอยู่ข้างใน ‘เขา’ พยายามอย่างยิ่งที่จะขึ้นมา แต่โดยปกติแล้ว Hyde ยังสามารถคุมให้ ‘เขา’ หลับอยู่ข้างในอย่างเงียบๆได้ แต่เพราะแผลในใจที่เพิ่มขึ้นจากความรักที่ไม่สมหวัง ได้สั่นไหวจิตใจอันเข้มแข็งของ Hyde ให้สั่นคลอน ทำให้ไม่สามารถควบคุม ‘เขา’ ได้เหมือนเมื่อก่อน ยิ่งช่วงนี้ ‘เขา’ ยิ่งต่อต้าน Hyde มากขึ้นจน hyde ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจนทนได้จนถึงเมื่อไหร่ แต่จะปล่อยให้ ‘เขา’ ตื่นขึ้นมาไม่ได้ เพราะถ้าปล่อยให้ ‘เขา’ ตื่นขึ้นมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของ Hyde จะถูก ‘เขา’ ชิงไป ดังนั้นเพื่อรักษาความสุขตรงหน้านี้ เพื่อรักษา ‘ความจริง’ตรงหน้านี้ จะปล่อยให้ ‘เขา’ ตื่นขึ้นมาไม่ได้เด็ดขาด….

Hyde ก้มลงมองซองสีน้ำตาลที่ถืออยู่ในมือ ในซองนั้นมีรูปถ่ายของภรรยาของเขากับผู้ชายอีกคน ร่วมทั้งรายงานการใช้เงินและความเคลื่อนไหวตลอด 2 อาทิตย์ของเธอ รูปถ่ายนั้นเป็นหลักฐานอย่างดีที่ชี้ให้เห็นว่า เธอกำลังนอกใจเขา!!!!

“เฮ่อ!” ชายหนุ่มถอนใจอย่างเหนื่อยล้า ร่างบางหันหลังพิงกำแพงต่างเครื่องยึดร่างกายไม่ให้ล้มลงไปเสียตอนนี้….นี่...เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาต้องมานั่งเศร้าใจเพราะเรื่องพรรค์นี้ ทำไมนะ ทำไมเขาถึงจะมีความรักปกติสุขอย่างคนอื่นเขาไม่ได้ ความรักที่เขาต้องการเป็นความรักที่สุดแสนจะธรรมดา เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมเขาถึงต้องผิดหวังกับมันทุกทีเลย สงสัยที่เขาว่า ‘Lucky in game not lucky in love’ นี่ท่าจะจริง ไม่อยากเชื่อเลยว่าการที่ Megumi ตัดสินใจแต่งงานกับเขาเป็นเพราะหน้าที่การงานของเขา การแต่งงานกับคนดังระดับเขาย่อมต้องตกเป็นเป้าสายตาของพวกนักข่าวอยู่แล้ว แท้ที่จริงแล้วเธอไม่เคยรักเขางั้นเหรอ? เธอเห็นเขาเป็นแค่สะพานที่เชื่อมเธอกับความสำเร็จที่รออยู่ข้างหน้าเท่านั้นเอง? 3 ปีที่ผ่านมามันไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับเธอเลยหรือไงนะ? ถึงได้หนีไปหาคนรักใหม่ได้หน้าตาเฉยขนาดนั้น….มาถึงตอนนี้เขาไม่แปลกใจอีกแล้วที่ช่วงนี้เธอมักจะมักจะเรื่องมาทะเลาะกับเสมอๆ คงจะพยายามหาทางเลิกกับเขาสินะ….

‘ก็ได้ Megu ถ้าคุณต้องการแบบนั้น หลังจากเสร็จงานครั้งนี้ผมจะปล่อยคุณไป ขอโทษนะ ที่ผมไม่รู้มาก่อน ผมรั้งตัวคุณไว้โดยไม่รู้อะไรเลย ครั้งนี้ผมจะปล่อยคุณไป ให้คุณทำในสิ่งที่คุณต้องการ ผมจะไม่เหนี่ยวรั้งคุณไว้อีกต่อไปแล้ว’

“แปะ” มือขาวเอื้อมไปแตะเปิดสวิทไฟ แต่ดูเหมือนไฟจะดับเพราะฟ้าผ่าเมื่อครู่นี้ดังนั้นไม่ว่ากด

สวิทไฟกี่ครั้งผลก็เหมือนเดิม เขายังถูกความมืดมิดห้อมล้อมต่อไป นั้นเป็นความรู้สึกที่แย่มาก เขาจึงเปลี่ยนเรื่องคิดเพื่อข่มความกลัวนั้น

ดวงตากลมโตที่ดูหมองหม่นจ้องมองสายสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาราวกับใครบางคนบนนั้นร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเสียใจ ตอนนั้นเองที่มันเขานึกถึงเพลง เพลงหนึ่งขึ้นมาได้ มันเป็นเพลงของวง Rock รุ่นใหญ่ที่ถือว่าเป็นตำนานแห่งวงการนี้

‘อืม…เนื้อเพลงนั้นมันว่ายังไงน้า~….นึกไม่ออกแฮะ รู้สึกจะเกี่ยวกับฝนนี้แหละ…อะไรน้า…อ้อ!ใช่แล้ว….อย่างนี้เอง’ Hyde คิดในใจพยายามนึกเนื้อเพลงนั้นขึ้นมา เพลงที่เขาเคยฟังเมื่อนานมาแล้ว~

“Endless rain…..Follow my heart….. Kokoro no kisuni… let me forget…. All of the hate... all of the sadness” เขาร้องออกเบาๆเนื้อเพลงท่อนนี้ช่างเข้ากับเขาในยามนี้จริงๆ เขาเดินไปยังประตูกระจกที่กั้นระหว่างตัวห้องกับระเบียงแล้วผลักมันให้เปิดออก สายฝนเย็นยะเยือกสาดมาโดนหน้า มันเย็นเหมือนกันจะแช่แข็งหัวใจของเขาให้ด้านชา และขณะที่กำลังเดินออกไปให้สายฝนอันเย็นเชียบแช่แข็งหัวใจของเขา มือของใครบางคนก็ดึงเขากลับไปข้างใน

“ทำอะไรน่ะ Haido อยากเป็นปอดบวมรึไงกัน นายเป็นหวัดอยู่ไม่ใช่เหรอ? ออกไปตากฝนแบบนั้นเดี๋ยวเป็นหนักขึ้นมาจะว่ายังไง?”เสียงทุ้มแต่นุ่มนวลของใครคนหนึ่งดังขึ้นจากเบื้องหลัง น้ำเสียงไม่ค่อยพอใจนักที่เห็นร่างบางทำเช่นนี้ Hydeรู้โดยไม่ต้องหันไปมองว่าเจ้าของเสียงนี้เป็นใคร

“นายอีกแล้ว! น่ารำคาญจริง มายุ่งจ้นจ้านรื่องของชั้นอยู่ได้” Hyde ที่อารมณ์ไม่ดีอยู่ก่อนพอโดนว่าแบบนั้น ร่างบางก็เลยพาลพูดจาร้ายกาจตอบกลับไป Gackt พอโดนว่ากลับมาแบบนั้น เขาก็รู้สึกฉุนขึ้นมา ทั้งๆที่เขารีบกลับมาเพราะเป็นห่วงแท้ๆ ร่างบางไม่เพียงแต่ไม่รับความหวังดีจากเขา ยังมาหาว่าเขาจุ้นจ้านเสียอีก แต่เนื่องจากเขาไม่ใช่คนที่จะโกรธใครง่ายๆ เขาจึงพยายามทำใจให้เย็นลง ขืนเขายิ่งใส่อารมณ์เข้าไปด้วยคงคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ๆ

“คุณจะว่าผม ยุ่งก็ได้ แต่สำหรับผมแต่มันคือความเป็นห่วง ไม่อยากให้คุณเป็นหนักไปกว่านี้”

“ฮึ!ว่าแต่กลับมาทำไมล่ะ?ไม่ใช่ว่ากำลังจะไปดื่มกับพวกนั้นหรอกนั้นหรอกรึ?”Hyde ทำเสียงขึ้นจมูกเพื่อแสดงความไม่พอใจก่อนที่จะเดินไปนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงที่อยู่ตรงกันข้ามเตียงของร่างสูง

“อ้อ!คือเรื่องนั้น…..ตอนที่กำลังไปพวกเขา ผมก็มาคิดว่า ‘ผมคงเป็นคนใจร้ายน่าดู ถ้าปล่อยให้คนป่วยนอนเฝ้าห้องอยู่คนเดียว’ ก็เท่านี้แหละครับ” Gackt กล่าวเรียบๆ

“ยา…กินยารึยังครับ? มีไข้รึเปล่า?” Gackt เอื้อมมือของเขามาเพื่อจะวัดอุณหภูมิของ Hyde แต่ก็โดนร่างบางปัดออกอย่างไม่ใยดี

“ไม่ต้องหรอก ขอบใจ โรคคนแก่น่ะไม่มีอะไรหรอก” Hyde ล้มตัวลงนอนทะแคงหันหันหลังให้คู่สนทนา ตอนนี้เขาอารมณ์เย็นขึ้นมากแล้วหลังจากได้รับรู้ถึงความเป็นห่วงที่Gackt มีต่อเขา

“แก่? ว่าใครกันครับนั้น?คุณยังไม่แก่หรอกครับ พอเวลายืนด้วยกันแล้วผมเสียอีกที่ดูแก่กว่าจมเลย” Gackt กล่าวติดตลกเพื่อหวังว่า Hyde อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ใช่…แม้ Hyde จะอายุล่วงเข้าเลข 3 กลางๆแล้วแต่ใบหน้าแสนหวานของร่างบางกลับไม่ได้แสดงร่องรอยแสดงความชราให้สมอายุ มันเหมือนกับเวลาของ Hyde จะหยุดลงที่อายุ 20 ปี ดังนั้น Hyde จึงดูเป็นหนุ่มน้อยอยู่ตลอดเวลา มันทำให้เขาซึ่งแม้จะอายุน้อยกว่าถึง 5 ปี ดูแก่ไปถนัดเมื่อเวลายืนคู่กัน มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!

พอ Hyde ได้ยินคำกล่าวเกี่ยวกับตนเช่นนั้น เขาลุกขึ้นมาเถียงทันที

“พูดอะไรน่ะ Gac_chan นายรู้บ้างรึเปล่าว่าชั้นอายุเท่าไหร่แล้ว 34 เชียวนะ ไม่ใช่หนุ่มๆอย่างนายหรอก”

“ก็เพราะอย่างนี้ไงล่ะครับ ผมถึงบอกว่า ‘Kei’ น่ะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคุณคนเดียว ทีนี้พอจะเข้าใจความหมายของมันรึยังล่ะครับ?”สายตาที่จ้องมาของ Gackt มันแฝงความหมายบางอย่างเอาไว้ ราวกับร่างสูงกำลังจะบอกเขาว่า ‘ผมรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจากคุณคนเดียว’ อย่างนั้นล่ะ ฮึ! ไอ้คนเจ้าชู้ ไปๆมาๆก็วนเข้ามาเรื่องนี้อีกจนได้ ไอ้หมอนี่พูดเรื่องอื่นไม่เป็นรึไงนะ

“แล้ว ‘Kei’ คนนี้จำเป็นต้องรัก ‘Sho’ ด้วยรึเปล่า? สำหรับ ‘Sho’ ที่แสนเจ้าชู้คนนั้น ‘Kei’ คงทำใจให้รักไม่ได้หรอกนะ” hyde ตอบกลับอย่างเย็นชา

“แหม…สงสาร ‘Sho’ จังโดน ‘Kei’ ตัดรอนเสียขนาดนั้น…ว่าแต่ทำไม ‘Kei’ ไม่คิดจะให้โอกาส ‘Sho’ ผู้น่าสงสารบ้างน้า~”Gackt กล่าวด้วยรอยยิ้มรู้สึกพอใจกับผลลัพท์ที่ออกมา เมื่อ Hyde มีอารมณ์ต่อปากต่อคำกับเขาได้ขนาดนี้ เรื่องที่จะทำให้ร่างบางหายจากอาการซึมเศร้าคงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป

“ฮึ! แทนที่จะมามัวเสียเวลากับการตื้อ ‘Kei’ ทำไม ‘Sho’ ไม่เอาเวลาที่เสียเปล่าไปดูแลภรรยาที่บ้านนะ ปล่อยเธอทิ้งไว้ที่บ้านนานๆ ถ้าเธอหนีกลับไปหา ‘Son’ จะทำไง? รึว่าพอได้เธอมาแล้วก็เลยไม่สนใจ ถ้างั้นพอได้ ‘Kei’ มาแล้วก็จะทำแบบเดียวกันสินะ”ริมฝีปากบางของ hyde กล่าวคำพูดเชีอดเชือนน้ำใจออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร ดวงตากลมโตคู่นั้นฉายแววเย้ยยั้นออกมาอย่างเปิดเผย

“พอเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้กันซะที ชั้นง่วงแล้ว”Hyde กล่าวพลางล้มตัวลงนอนในท่าเดียวกับตอนแรก ก่อนจะลุกขึ้นมาอีกครั้งเหมือนเพิ่งนึกอะไรได้

“บอกไว้ก่อนนะว่า ระหว่างที่ชั้นหลับอยู่นี่ ถ้านายก้าวข้ามโต๊ะตัวนี้มาล่ะก็ รับประกันได้เลยว่า ศพไม่สวยแน่ๆ จะเล่นให้คนที่บ้านจำสภาพเดิมไม่ได้เลย ไม่เชื่อลองดู!!!!~”ร่างบางประกาศเสียงแข็งขณะที่ชี้ไปที่โต๊ะตัวเล็กที่กั้นระหว่างเตียงของ Gackt กับเตียงของเขา ดวงตากลมโตคู่นั้นดูน่ากลัวขึ้นมาถนัดใจ ท่าทางจริงจังของ Hyde บอก Gackt ให้รู้ ‘นี่ไม่ใช่การขู่’ และทางที่ดีเขาควรเชื่อที่ Hyde กล่าวใครจะรู้ได้ว่าถ้าปล่อยให้ร่างบางโกรธกว่านี้ Hyde จะทำอะไร? แน่นอนว่าเขาต้องไม่ชอบมันแน่ๆ

Hyde พอขู่เสร็จก็ลงตัวลงนอนอย่างสบายใจ ทิ้งให้ Gackt นั่งมองอยู่เงียบๆ…

ในกลางดึกของคืนวันเดียวกัน(หรืออาจกลายเป็นยามเช้ามืดของวันใหม่แล้วก็ได้) อยู่ดีๆ Gackt ก็ตื่นขึ้นมาอย่างรู้สาเหตุเหมือนอยู่ดีๆตามันสว่างขึ้นมาเองอย่างนั้นแหละ Gackt ลุกขึ้นมามองไปรอบๆ ทุกอย่างตกอยู่ในความมืด มืดเสียจนมองอะไรไม่เห็น เขาเอื้อมมือไปกดสวิทไฟที่หัวเตียง เพื่อมองนาฬิกาซึ่งบอกเวลา 3: 00 A.m. จากนั้นจึงมองข้ามยังเตียงตรงกันข้าม เห็น ร่างบางกำลังนอนกระสับกระส่าย พลิกไป พลิกมาอยู่บนเตียง ด้วยความเป็นห่วงเขาจึงลุกขึ้นจากเตียงเดินไปดูอาการของ Hyde ที่เตียงตรงกันข้าม เขาเห็นน้ำใสๆค่อยไหลออกจากออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิท

ของร่างบาง…

“น้ำตา??!!!!” เขาอุทานออกมาเบาๆ เนื่องจากเกรงว่า Hyde จะตื่นขึ้นมา ท่าทางร่างบางกำลังฝันร้าย ‘นี่คุณกำลังฝันเรื่องอะไรอยู่นะ สีหน้าถึงได้ดูแย่ขนาดนี้’ เขาคิดในใจขณะที่ใช้นิ้วเรียวยาวของเขาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างแผ่วเบาและไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นการปลุกร่างบางให้ตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตของ Hyde ลืมขึ้นทันทีและกำลังจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเขาอย่างนั้น เขารู้ว่า Hyde กำลังโกรธที่เขาผ่าฝืนกฎที่ร่างบางเป็นคนตั้งขึ้น

“เดี๋ยวสิ Haido ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรอย่างที่คุณคิดนะ ผมแค่เห็นคุณร้องไห้…ผมแค่อยากรู้สาเหตุแห่งความเศร้านั้น….แล้วที่ทำเมื่อกี้ก็แค่…เช็ดน้ำตาให้คุณเท่านั้นเอง”Gackt กล่าวชี้แจงเหตุผลให้ Hyde ให้ฟังแล้วเดินกลับไปที่เตียงของเขา Hyde ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาสายตาเกรี้ยวกราดที่มอง Gackt อยู่เมื่อครู่นี้เปลี่ยนไปเนื่องจากสายตาร่างสูงที่มองมานั้นไร้ซึ่งความเสแสร้งให้เขาได้จับผิด รู้สึกอายอยู่เหมือนกันที่ Gackt มาเห็นเขาที่เผลอร้องไห้ออกมากับความฝันเขาจึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแทน ห้องทั้งถูกปกคลุมด้วยความเงียบอยู่พักใหญ่เพราะไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“น่าขายหน้าชะมัด ที่ให้นายมาเห็นภาพไม่น่าดูแบบนี้” Hyde ยังเบือนหน้าหนีไปทางอื่น พลางใช้หลังมือปาดน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาอีก แต่การทำเช่นนั้นไม่อาจหลบพ้นจากสายตาของ Gackt ไปได้ ไม่ทันให้ Hyde ได้ตั้งตัว ร่างสูงก็สวมกอด Hyde จากข้างหลัง มือขาวเรียวยาวของ Gackt เอื้อมมาปิดดวงตากลมโตที่ตอนนี้มีน้ำตาคลออยู่

“ร้องออกมาเถอะครับ ไม่มีใครเห็นหรอก”เสียงทุ้มต่ำนุ่มน่าฟังกระซิบอย่างแผ่วเบาอยู่ข้างหู คำพูดนั้นยิ่งกระตุ้นให้น้ำตาที่คลออยู่ไหลรินลงมาอย่างยากที่จะควบคุมให้มันไหลกลับไปที่เดิม

“Gac_chan….นายนี่…จริงๆแล้วเป็นคนนิสัยไม่ดีเลยนะ” Hyde กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือจากการร้องไห้ น้ำใสๆก็ยังค่อยรินไหลออกจากดวงตาคู่งามอย่างไม่ขาดสาย  



“Gac_chan จบงานแล้วชั้นจะหย่าล่ะ” Hyde กล่าวขึ้นเมื่อน้ำตาของเขาเหือดแห้งไปแล้ว ซึ่งคำพูดประโยคนั้นสร้างความประหลาดใจให้ Gackt ไม่น้อย ตอนแรกเขาไม่แน่ใจกับคำพูดประโยคนั้นเพราะคิดว่าตัวเองหูฝาดไป

“หืม?คุณว่าอะไรนะ?” Gackt เพื่อให้เพื่อแน่ใจว่าเขาหูฝาดไปรึเปล่าที่ได้ยิน Hyde พูดว่า “หย่า”

“ชั้นว่าทันทีเสร็จงานครั้งนี้แล้วชั้นจะหย่า” Hyde กล่าวทวนประโยคเดิมให้ Gackt อีกครั้งให้เขาแน่ใจว่าไม่ฟังผิดไป

“ที่ชั้นที่หย่านี่ ไม่ใช่ว่าจะให้โอกาสนายหรอก เพราะงั้นอย่าเพิ่งดีใจไป เพียงแต่ว่าชั้นเหนื่อยเต็มที่แล้วที่จะไล่ตามสิ่งที่ไม่เคยได้มาอยู่ในมือ จากนี้ไปชั้นตั้งใจว่าจะอยู่คนเดียวอย่างนี้ไปเรื่อยๆ โดยไม่หลงรักใคร และไม่ให้ใครมารักชั้นอีก โดยเฉพาะนาย Gac_chan ถ้าคิดว่าตัวนายแน่พอที่จะทำให้ชั้นเปลี่ยนใจได้ก็ลองดู แต่บอกไว้ก่อนนะว่าชั้น่ไม่ใช่คนที่ใครจะมาเปลี่ยนกันง่ายๆ ไม่แน่ว่าชาตินี้นายอาจทำไม่สำเร็จก็ได้ ชั้นเตือนไว้ก่อนแล้วนะ จะถอนตัวตอนนี้ก็ไม่มีใครว่า อ้อ! แล้วถ้ายังอยากรู้สาเหตุที่ชั้นจะหย่าล่ะก็เอาไอ้นี่ไปดูซะ” Hyde หยิบซองสีน้ำตาลออกมาจากใต้หมอนยื่นให้ Gackt ส่วนตัวเองลุกขึ้นจากวงแขนของรูมเมทไปยื่นทอดอารมณ์มองฝนที่ยังตกอยู่ข้างหน้าต่าง Gackt ไม่รอช้าเปิดซองดู จึงเห็นภาพถ่ายและเอกสารรายงานและเริ่มจะเข้าใจว่าสิ่งใดเหตุแห่งความทุกข์ใจของร่างบางในยามนี้

“คนที่มาหาชั้นวันนี้ คือ นักสืบที่ชั้นจ้างให้ไปสืบเรื่อง Megumi ตอนแรกๆชั้นก็ไม่เชื่อหรอกนะ ข่าวลือบ้าบอพวกนั้นน่ะ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆว่าเธอจะทำกับชั้นได้เจ็บแสบขนาดนี้” hyde กล่าวด้วยความขมขืนเมื่อนึกถึงตอนที่รู้ว่าเธอนอกใจเขา!!!