Silvershining แด่ความแค้นของคนที่ถูกฝัง

ลำดับตอนที่ #3 : ความจริง

ค่ำวันนั้นหลังจากซ้อมเสร็จแล้ว hydeรีบขับรถไปที่สวนสาธารณะที่ชื่อ Ueno Park ทันที เขาลงจากรถพร้อมกับพลั่วอันหนึ่ง เขาขุดลึกลงไปใต้โคนต้นสนใหญ่ที่อยู่กลางสวนนั้น ขุดไม่นานเขาก็เจอสิ่งที่ต้องการ ร่างของคนที่นอนสงบนิ่งอยู่ข้างใต้โคนต้นไม้นั้นมีรูปร่าง หน้าต่าง เหมือนกับเขาไม่มีผิดเพี้ยน เขาเอาตัวศพขึ้นมาจากหลุม เขากอดศพนั้นไว้แล้วก็ร้องไห้…..

“ขอโทษนะ….hideto…ชั้นขอโทษ…ถ้าหากวันนั้นชั้นไม่ใช้นายไปเอาของให้นายคงไม่เจอเรื่องแบบนี้….ชั้นขอโทษ…ชั้นขอโทษ…”hydeร้องไห้พลางปากก็ขอโทษน้องชายฝาแฝดไปพลาง ขณะที่กำลังคร่ำครวญนั้นเอง

hydeก็ได้ยินเสียงใครอีกคนหนึ่งดังขึ้นปลอบใจเขา hydeหันไปมองจึงพบว่าเสียงนั้นคือเสียงวิญญาณน้องชาย…

“อ….อย่าโทษตัวเอง… อย่างนั้นสิ….hideo…ไม่ใช้นายหรอกที่ทำให้ชั้นเป็นแบบนี้….แต่เพราะผู้จัดการคนนั้นต่างหาก ขอบใจนะที่ช่วยจัดการเรื่องนั้นให้ชั้น ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ ว่าแต่นะhideo ชั้นล่ะไม่อยากเห็นใบหน้าเปื้อนน้ำตาแบบนี้ของนายเลยจริงๆ ชั้นชอบเห็นนายยิ้มมากกว่า อย่าร้องให้เพราะชั้นอีกเลยนะ ชั้นไม่อยากทำให้นายต้องเศร้าอยู่อย่างนี้ คิดถึงชั้นบ้าง แต่ห้ามร้องไห้นะ ให้ยิ้มเข้าไว้ ฝากดูแลพ่อกับแม่ด้วย ฝากใช้ชีวิตแทนชั้นด้วยนะ มีความสุขเผื่อชั้นด้วย ลาก่อน พี่ชายแสนสวยของชั้น”นั้นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนร่างhidetoจะเลือนหายไป ทิ้งไว้เพียงพี่ชายผู้เศร้าสร้อยกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมา



เวลา 2 นาฬิกา ของเช้าวันใหม่ ที่คอนโดหรูชั้น 22 ห้อง Kitamura Ken

“ก๊อก….ก๊อก….ก๊อก..”เสียงเคาะประตูดังขึ้นปลุกคนกับแมวอีกตัวให้ตื่นขึ้นมาในเช้ามืดของวันใหม่ ข้างนอกฝนยังตกอยู่….

Kenลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย เดินโซเซไปเปิดประตู

“ใครวะ…มาเอาป่านนี้…ฮ้าว~~~”

ใจว่าจะด่าทันทีที่เจอหน้าว่าใครมาปลุกเขาในยามวิกาลเช่นนี้ แต่ทว่าพอเห็นสภาพคนที่มาเคาะประตูเขากลับเปลี่ยนใจทันที

“HYDE!!!!!!….เกิดอะไรขึ้นทำไมนายถึงเปียกโชกเป็นลูกหมาตกน้ำอย่างนี้….มา..มา..เข้ามาข้างก่อน…เฮ้ย!! hyde นายเป็นอะไร..”ไม่ทันที่Kenจะพูดจบร่างของhydeก็ทรุดลงไปนั่งอยู่กับพื้น ทำให้Kenต้องย่อตัวลงไปพยุงร่างบางขึ้นมา มือเย็นเฉียบของhydeจึงยึดแขนไว้Kenเพื่อพยุงตัวให้ลุกขึ้นได้

“….ทะ..ทำไมมือนายมันเย็นอย่างนี้ล่ะ….นี่..อย่าบอกนะว่านายเดินตากฝนมาจนถึงห้องชั้นเนี่ย…เฮ้!มันเกิด

อะไรขึ้น” Kenถามขึ้นขณะที่พยุงเจ้าตัวเล็กเข้าไปข้างใน เจ้าตัวเล็กที่เขารู้สึกว่าจะมีไข้ด้วยนั้นหัวเราะออกมาเบาๆ

“...ก็นิดหน่อย.....”

“พูดเป็นเล่นน่ะ......hydeที่ชั้นรู้จักไม่เคยเดินตากฝนจนเป็นไข้แบบนี่นะ..”

“......ก็.....”ร่างบางพูดไม่ออก เพราะที่Kenพูดมาถูกทุกอย่าง

“ไปเปลี่ยนเสื้อซะ....อ่ะ....ชั้นให้ยืมอาจใหญ่ไปหน่อย.....เอ้า!มั่วยืนอึ้งอะไรอยู่ นายมีไข้อยู่นะอยากเป็นปอด

บวมหรือไง”kenยื่นชุดกับผ้าขนหนูให้hydeพลางดันเขาเข้าไปในห้องน้ำไปในห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อที่เปียกโชกออก

“เดี๋ยว!Ken_chanชั้นไม่เป็นไรจริงๆ ไม่ต้องก็ได้....”

“ไม่ได้ๆชั้นจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้นจนกว่านายจะยอมเปลี่ยนเสื้อผ้า กับกินยาที่ชั้นจะเอามาให้ก่อน”Kenยื่นขาดก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องครัว ทิ้งhydeให้ต้องทำตามอย่างเงียบๆ

10 นาที ต่อมาHydeก็เดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนของKenที่ออกจะรุ่มร่ามไปหน่อยสำหรับคนตัวเล็กอย่างเขา

“โห! นายนี่ตัวเล็กจริงๆแฮะ”Kenกล่าวขณะที่บังเอิญเดินออกจากห้องครัวมาเห็นพอดี

“พูดอะไรKen นายต่างหากที่ตัวใหญ่เกินไป”เจ้าตัวเล็กหันมาค้อนทีหนึ่งก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียงนุ่มของเจ้าของห้อง

“อ่ะ..ยา..กินแล้วนอนซะจะได้รู้สึกดีขึ้น”Kenยืนยาแก้ไขกับแก้วน้ำให้

“ขอบคุณKen_chan…..นายยังจำเรื่องที่ชั้นพูดตอนที่เราอยู่กัน 2 คนได้รึเปล่า”hydeกล่าวขณะยื่นมือไปรับแก้วน้ำกับยามา

“อืม….ได้สิ…นี่คงถึงเวลาแล้วสินะ?”

“ใช่….ชั้นจะเล่าทุกๆอย่างที่ชั้นรู้ให้นายฟัง…พอเล่าจบแล้วชั้นก็จะไป….ฝากบอกTet_chanด้วยนะว่าชั้นขอโทษ”

“ไป?…..นายจะไปไหนhyde…..นายจะไปไหน?…เราจะเริ่มทำอัลบั้มใหม่กันแล้วนะ นายจะไปไหนอีก ”

“ชั้นต้องไปKen_chan….กลับไปที่หน้าที่ลูกที่ดี….นายเคยรู้ไหมว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาทำไมชั้นถึงอยู่กับพวกนายได้โดยไม่เคยคิดว่าจะต้องกลับบ้านเลยซักครั้ง….เพราะเวลานั้นชั้นมีน้องชายฝาแฝดคอยดูแลท่านให้ ชั้นจึงอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจไม่ต้องคอยห่วงคนทางบ้าน เรา 2 คนคุยกันผ่านทางโทรศัพท์ทุกวัน….อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิKen_chan ชั้นไม่ได้ตั้งใจปิดนายแต่เป็นเพราะเห็นว่ามันไม่จำเป็นต้องเล่าชั้นก็เลยไม่ได้เล่า แน่นอนว่าไม่มีใครเคยรู้เรื่องนี้…..แม้แต่Tet_chan…ก็ตาม แล้วเมื่อ 2 วันก่อนน้องชายของชั้นมาที่นี่ เขามาเยี่ยมเพื่อนเก่า คืนนั้นเขาโทรมาหาชั้นเขาบอกว่าวันนี้จะมาค้างด้วย ชั้นเห็นว่าตรงที่เขาหาชั้นมันผ่านStudioพอดี ชั้นเลยวานให้เขาเอาโน๊ตเพลงที่ชั้นลืมเอาไว้ในห้องซ้อมมาด้วย เขาก็ว่าเขาจะแวะไปเอามาให้ ชั้นจึงวางสายจากเขา คืนนั้นชั้นรอแล้ว รออีก รอจนถึงตี 1 น้องชายชั้นเขาก็ไม่มาเสียที ชั้นเริ่มเป็นห่วงเขาพอคิดว่าจะไปตาม เขาก็

มา……แต่…เขามาแต่วิญญาณ เขาบอกว่าเขาถูกผู้จัดการฆ่าตายเพราะไปเห็นตอนเขากำลังฆ่าStaffหญิงคนหนึ่งอยู่…..เขาร้องให้ช่วยแก้แค้นให้เขาด้วย…”

“เดี๋ยวhyde…..นี่นายอย่าบอกนะว่า…..”

“แน่นอน…..ชั้นไม่ทำอะไรโง่ๆอย่างนี้หรอกน่าแต่ชั้นทำยิ่งกว่านั้น เจ้าผู้จัดการนั้นจะต้องผวาไปจนกว่ามันจะตาย มันจะต้องทรมานกว่าน้องชายชั้นก่อนจะตายเป็น 100เท่า คอยดูสิ”hydeกล่าวด้วยแววตาที่ฉายแววอาฆาตแค้น…..ทำเอาKenที่มองอยู่รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเลยทีเดียว

“ตอนนี้น้องชั้นก็ตายแล้ว….ที่บ้านคงเหลือชั้นคนเดียว ที่จะช่วยดูร้านและดูแลพ่อกับแม่ได้….ขอโทษนะ

Ken_chan…ฝากบอกTet_chanด้วยนะว่าชั้นขอโทษ” ร่างบางกล่าวพลางลุกขึ้นไปแต่ไม่ไวไปกว่าKenที่ฉุดแขนHydeไว้แล้วดึงร่างบางนั้นเข้ามาสู่ออ้อมกอด

“ไม่…ไม่…ชั้นไม่ให้นายไป….ไหนเราสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปไง….แล้วLarukuล่ะนายจะทิ้งมันไว้โดยไม่สนใจมันอีกงั้นเหรอ….”

“ชั้นไม่มีทางเลือก…Ken_chanได้โปรด….เข้าใจชั้นบ้าง นายคงไม่อยากให้คนรักของนายกลายเป็นคนอกตัญญูหรอกนะใช่ไหม?….ส่วนLarukuชั้นเชื่อว่าพวกนายต้องพามันข้ามเหวนี้ไปอย่างปลอดภัยแน่นอน….Larukuต้องอยู่ต่อไปได้แน่เมื่อไม่มีชั้น…ชั้นเชื่อในความสามารถพวกนาย”

“ไม่…hyde…ถึงนายจะพูดอย่างนั้น แต่สำหรับชั้น Larukuก็คือนาย ไม่มีนายมันก็ไร้ความหมาย เรือที่ไร้หางเสือมันไม่มีทางถึงฝั่งหรอกนะ แม้เราจะมีนายท้ายเรือที่เก่งที่สุดอย่างTet_chanก็ตาม”

“ปล่อยชั้นKen_chan…ปล่อยชั้น”ร่างบางดิ้น ดิ้นจนหลุดจากวงแขนของชายหนุ่ม พอหลุดแล้วเขาก็วิ่งออกไปนอกห้องโดยไม่มีแม้แต่จะหันกลับมามอง…..ร่างบางวิ่งออกไป….แม้ว่าฝนข้างนอกยังตกอยู่ก็ตาม…..



MessagE : อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคมาต่อเร็วๆน้าาาาาาาาาาาาา  FroM : YUU - 24/05/2002 23:27

MessagE :  เหลือตอนสุดท้ายแล้วใช่ป่ะ?  FroM : YUU - 24/05/2002 23:33

MessagE : สงสารจังเลย จะเปนยังไงต่อนะ  FroM : Shampoo - 24/05/2002 23:52

MessagE : อืม ขอย้อยความหน่อย แล้วทำไมตอนแรกที่ hyde กลับมา hyde ถึงมีแผลอ่ะ ????  FroM : dream - 24/05/2002 23:59

MessagE : ไม่ น๊าาาา ไฮด์ อย่าไป...  รีบมาต่อเร็วๆนะจ๊ะ อยากรู้ตอนต่อไปมากเลย โล่งอกที่ไฮด์ไม่ได้ตายไปจริงๆ  FroM : l\'arc น้อย - 25/05/2002 01:06



[FIC] Silvershining แด่ความแค้นของคนที่ถูกฝัง The End

MessagE : เฮ้อ!จบแล้วล่ะ ขอนอกเรื่องนิดนะ คืออยากแต่งFicประกวดน่ะแต่ไม่รู้จะเอาเรื่องแบบไหนดีเอาเป็นว่าแต่แนวนี้ต่อไปดีไหม?หรือใครอยากได้แบบไหนเสนอเข้ามานะ(คือประมาณว่าคิดไม่ออก....จะเอาเป็นบ้านผีสิงชั้นก็ไม่เคยเล่นGameสยองๆอีกเวงกรรมจริงๆ)



2 วันต่อมา ที่ชั้นบนของผับเล็กๆแห่งหนึ่งในOsaka



\"ก๊อก...ก๊อก....ก๊อก...\"เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำลายความเงียบเหงาของห้อง ชายหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ในห้องได้ยินจึงเดินไปเปิดประตู

\"ครับ....แม่เหรอฮะ\"

\"ลุกขึ้นมาทำไมจ๊ะ....ลูกเพิ่งหายไข้น่าจะนอนเยอะๆนะ...haido_chan\"คุณแม่กล่าวขณะเดินตามลูกชายเข้ามาในห้อง

\"ไม่ล่ะฮะ...นอนอยู่เฉยๆน่าเบื่อออก\"เขากล่าวพลางเดินกลับไปที่เตียงหยิบแผ่นรองเขียนขึ้นมาก้มหน้าก้มตาวาดรูปต่อ

\"อยู่ๆก็หายมาแบบนี้Tetsu_Kun เขาไม่ห่วงแย่เหรอลูก\"

\"ไม่หรอกครับผมฝากบอกKen_chanไปแล้ว ผมคงไม่กลับไปนั่นที่อีก\"

\"ไม่กลับ?....หมายความว่าลูกจะเลิกร้องเพลงงั้นเหรอจ๊ะ\"

hydeเงยหน้าขึ้นจากภาพวาดสายตาทอดออไปนอกหน้าต่างอย่าเหม่อลอยพลางกล่าวว่า

\"คุณแม่....hidetoตายแล้วนะครับ...ถ้าผมทำเหมือนเมื่อก่อนใครจะ..\"ร่างบางไม่ทันจบจะพูดจบคุณแม่ก็สวนขึ้นมา

\"...เฮ่อ!...haido_chan นี่นะ...ทำไมเป็นคนอย่างนี้นะ....เอาล่ะเมื่อตัดสินแล้วแม่ก็ไม่ว่าอะไร แต่แม่ของถามเราซักคำเถอะ การทิ้งในสิ่งที่ตัวเองรัก แม้แต่ทิ้งคนที่ตัวเองรักก็เถอะ haido_chanมีความสุขเหรอลูก...แม่เข้าใจที่ลูกอยากทำหน้าที่แทนhi_chanแต่เห็นว่าต้องทำขนาดนี่\"

\"คนที่ตัวเองรัก?...แม่พูดเรื่องอะไรฮะ\"hydeกล่าวพลางคิดในใจว่า ตายล่ะสิแม่รู้ได้ไงเนี่ย

\"อ้าว!ก็Ken_kunไงลูก ลูกไม่ได้รักเขาอยู่เหรอ\"คุณแม่ถามออกมาหน้าตาเฉย ขณะที่คุณลูกชายแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีด้วยความอาย

\"ปะ...เปล่านะครับ...Ken_chan....เป็นแค่...แค่...\"

\"ลูกจะบอกว่าเพื่อนสินะ\"

\"ครับ\"

\"ถ้าอย่างนั้นลูกจะอธิบายเรื่องที่ตอนเป็นไข้แล้วเพ้อถึงแต่ชื่อKen_kunว่ายังไงจ๊ะ\"คุณแม่กล่าวจ้องเขาตาเขม็ง

\"เอ่อ....\"แต่ยังไม่ทันที่hydeจะได้พูดแก้ตัวอะไร ใครคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

\"แหมน่าดีใจจริงๆ...นี่นายฝันถึงชั้นด้วยงั้นเหรอ?\"ร่างสูงที่คุ้นตาโผล่มาจากหลังประตู เดินตรงมาที่เตียง คุณแม่จึงหันไปยิ้มให้กับชายหนุ่ม

\"มาแล้วเหรอจ๊ะKen_kun\"

\"มาแล้วครับ ผมรับhydeกลับไปเลยได้ใช่ไหมครับ\"

\"เชิญเถอะจ๊ะ เขานั่งอยู่บนเตียงนั่นแต่เช้าแล้ว\"



\"เดี๋ยว!Ken_chan คุณแม่ ผมยังไม่ได้พูดซักคำเลยนะว่าจะไปน่ะ\"ร่างบางโวย แต่โดนผู้เป็นแม่หันมาเอ็ดเอาว่า

\"เด็กโง่...แม่ไม่เคยสอนลูกให้เป็นคนไม่รับผิดชอบอย่างนี้นะ จะทำแล้วจะเลิกกลางครันไม่ได้นะ เห็นใจแฟนๆเสียบ้างสิ ไปเถอะKen_kunฝากดูแลhaido_chanด้วยนะจ๊ะ\"

\"ด้วยความยินดีเลยครับ...ไปกันเถอะhydeป่านนี้Tetมันรอแย่แล้วมั้ง\"

\"Tet_chanรอ?...นี่นายยังไมได้บอกเขาเหรอ?\"

\"เรื่องสิ....เรื่องของนายนายก็ต้องบอกมันเองสิใช้ชั้นได้อย่างไง ถึงอย่างไงชั้นก็ดีใจนะที่เจอนายน่ะ เดี๋ยวเราคงมีเรื่องต้องคุยกันอีกเยอะเลย....โดยเฉพาะเรื่องคุณผู้จัดการ\"Kenกล่าวขณะที่เดินนำhydeไปยังรถของเขา

\"เหรอ……..ตอนนี้มันเป็นไงบ้างล่ะ”Hydeลากเสียงยานคางขณะที่เข้าไปในรถ

“อ่ะ…เอาไปอ่านเองก็แล้วกัน”

Hydeหยิบหนังสือพิมพ์ที่เพิงถูกโยนมาให้ขึ้นมาอ่าน หนังสือพิมพ์วันนี้ลงข่าวหน้าเรื่องการตายของผู้จัดการวงของเขา ในข่าววิเคราะห์ว่าสาเหตุที่ผู้จัดการฆ่าตัวตายเนื่องมาจากการเครียดเรื่องงานมากเกินไป แต่เขารู้ดีว่าเหตุจริงๆมันคืออะไร

“เรื่องนี้ฝีมือนายใช่ไหม?”Kenถามขึ้นทันทีที่เห็นว่าเขาอ่านจบ

Hydeยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

“ก็บอกแล้วว่าชั้นจะทำให้มันผวาไปจนวันตาย…คิก…คิก..คิก”

“นายนี่มันปีศาจขนานแท้เลยHyde”

“ใช่….ใครๆก็พูดอย่างนั้น…..แล้วนายล่ะken……..ยังคิดจะรักปีศาจอย่างชั้นอยู่ไหม?”

“แน่นอน…ความจริงชั้นตกเป็นทาสรักปีศาจอย่างนายตั้งแต่พบครั้งเรกแล้วนะรู้หรือเปล่า”

“เหรอไม่เห็นรู้เลย นี่นายรักชั้นตรงไหนเหรอบอกหน่อย”เจ้าปีศาจเริ่มรบเร้าให้Kenตอบคำถาม แต่ชายหนุ่มกลับไม่ตอบเอาแต่หัวเราะอยู่อย่างเดียว…..