~Moonchild~

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter I prelude III

ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนอีกครั้งจากสีดำเป็นสีส้ม แสงดาวและดวงจันทร์เริ่มเลือนหายไปจากท้องฟ้าเพื่อเปลี่ยนให้พระอาทิตย์ทำหน้าที่แทน ลำแสงสีทองของดวงอาทิตย์ค่อย สาดส่องไปยังเมืองของ Taiwan อย่างช้าๆ ขับไล่ความมืดที่ปกคลุมอยู่ทั้งเมืองให้จางหายไปรับความสว่างสดใสของยามเช้าเข้ามาแทน แสงแดดยามเช้าสาดแสงไปทุกที่ไม่เว้นแม้แม้แต่ระเบียงห้องพักของสองหนุ่มซึ่งยังคงหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันในเช้าวันนี้ แสงแดดส่องลอดเข้ามาจากทางระเบียงผ่านประตูกระจกเข้ามาทำให้สว่างขึ้นและความสว่างนั้นเองที่ทำให้เจ้าของดวงตากลมโตคู่นั้นเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้น

‘อืม….เช้าแล้ว?ยังง่วงอยู่เลย ขออีก 10 นาทีล่ะกัน’ Hyde คิดพลางซุกหาไออุ่นจากใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆ

‘แสบตาจังเลยน้า~ เมื่อวานก็ปิดม่านไว้นี่นา ทำไมยังมีแสงเข้ามาได้อีกนะ’Hyde ลุกขึ้นจากเตียงทั้งที่ยังไม่ลืมตา เขาเดินเซแซ่ดๆไปรุดม่านบังแสงแดดที่ส่องเข้ามารบกวนการนอนของเขา หลังจากนั้นเขาเดินกลับมาล้มลงตัวลงนอนอีกครั้ง และตอนนี้เองที่ Hyde เริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ

‘ทำไมเตียงมันแคบลงวะ ก่อนนอนมันกว้างกว้างนี้นี่’ด้วยความอยากรู้ ดวงตากลมโตคู่นั้นจึงค่อยๆคลี่เปิดขึ้นจึงได้รู้ถึงสาเหตุที่เตียงแคบลง

“อ๊า!!!!!!!!!!นาย!!!!!!!!”Hyde แทบกระโดดลงจากเตียงทันที่ที่เห็นว่าใครนอนอยู่ข้างเขาตลอดทั้งคืน…ใครบางคนที่เขามั่นใจว่าเมื่อคืนนอนอยู่ข้างนอก…ทำไมมานอนอยู่ข้างๆเขาได้!!!!!!!!

และด้วยเสียงโวยวายทำลายความเงียบของ Hyde เหมือนเสียงนาฬิกาปลุก ปลุกให้ Gackt ตื่นขึ้นจากการหลับใหล ร่างสูงค่อยๆยันตัวลุกขึ้นนั่งผ้าห่มที่คลุมอยู่จึงไหลลงไปกองอยู่ที่ตักเผยให้เห็น

แผ่นอกขาวเนียน สมส่วนได้รูปราวกับรูปแกะสลักของชาวโรมัน ศีรษะร่างสูงพิงกับหัวเตียงที่บุด้วยฟองน้ำนุ่ม ดวงตาคู่นั้นยังปิดสนิท ท่าทางยังไม่ตื่นดีนัก

“เอะอะโวยวายอะไรแต่เช้าน่ะ Haido มันรบกวนคนอื่นรู้ไหม” Gackt กล่าวด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์นัก พอได้ยิน Gackt เช่นนั้น Hyde ก็รู้สึกฉุนขึ้นมา

“ทำไมชั้นจะโวยไม่ได้!!! ชั้นเป็นผู้เสียหายนะ!!!อย่ามาเฉไฉ Gakuto นายเข้ามาได้ไง!!!!” Hyde โวยต่อสายตาจับจ้องใบหน้าเรียวสวยของคู่สนทนาอย่างเอาเรื่อง  

“………” เสียงตอบกลับจาก Gackt เบาแสนเบา เขาไม่ได้ยินเลยว่า Gackt กำลังพูดอะไรอยู่ เห็นแต่ริมฝีปากที่ขยับขึ้นลงของร่างสูงเท่านั้น ด้วยความอยากรู้ เขาจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ Gackt เพื่อฟังว่า ร่างสูงกำลังพูดอะไร…

“นายพูดว่าอะไรนะ? อ๊ะ!…” Hyde อุทานออกมาด้วยความตกใจที่จู่ๆก็โดนฉุดแขนจนเสียหลักล้มลงหน้าไปกระแทกกับแผ่นอกกว้างอย่างจัง

“เจ็บนะ!ทำอะไรน่ะ!”Hyde โวยวายขณะยันตัวขึ้นและเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนาอย่างหาเรื่อง

“หึ หึ หึ คิดจริงๆเหรอครับว่ากลอนประตูธรรมดาๆอย่างนั้นจะขังผมไว้ได้…แต่ถ้าจะพูดกันจริงๆแล้วผมต่างหากล่ะครับ ‘ผู้เสียหาย’น่ะ”Gackt หัวเราะในลำคอเมื่อรู้สาเหตุให้ Hyde เป็นเดือดเป็นแค้นถึงกับโวยวายออกมาในเช้าวันนี้

“พูดเรื่องอะไร!?” Hyde สะบัดหนีไปอีกทางแต่ยังไม่วางเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าคู่สนทนาพูดถึงเรื่องอะไร เขาลุกขึ้นจากเตียงราวกับปฏิเสธที่คุยเรื่องนี้ต่อ แต่ Gackt กลับไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้น เชาใช้แรงฉุดแขน Hyde ให้กลับมาอยู่ที่เดิม

“แหม…เล่นลืมแบบนี้ก็แย่สิครับ เมื่อคืนคุณนอนดิ้นจะตาย”เสียงทุ้มต่ำกระซิบเบๆอยู่ข้างหูขาว

“อึ!สม! เตียงตัวเองมีไม่นอน มันก็ต้องโดนแบบนี้แหละ” Hyde กล่าวพลางใช้ศอกถองแรงๆที่ท้องของของร่างสูง แม้ไม่แรงนัก แต่ก็ทำให้ Gackt จุกไปเลยเหมือนกัน

“ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูดังขึ้น Hyde จึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู โดยไม่สนใจใยดีกับ Gackt แม้แต่น้อย

“คร้าบ”เขาเดินประตูออกเผยให้เห็น Staff สาวคนหนึ่งยืนอยู่

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ขอโทษที่รบกวนแต่เช้านะคะ”

“ไม่เป็นไรฮะ ว่าแต่มีธุระอะไรกับผม…..หรือว่าคุณมาหาเขา?”เขากล่าวพลางมองเข้าไปยังร่างสูงที่อยู่ข้างใน Staff สาวคนนั้นส่ายหน้าก่อนกล่าวตอบคำถามของเขา

“ไม่ค่ะ…Haido_san คือมีคนมาขอพบคุณอยู่ที่ Lobby ผู้ชายตัวสูงๆใส่แว่นดำกับเสื้อโค้ทตัวใหญ่ๆ รู้จักเขารึเปล่าค่ะ?ถ้าไม่ชั้นจะ….”เธอบรรยายลักษณะของคนที่มาขอพบเขาเสียละเอียดยิบ แถมยังทำท่าไม่ไว้ ใครคนนั้นเอาเสียเลย แต่ Hyde รู้อยู่แล้วว่าเขาจะมาเพราะเขาติดต่อมาเมื่อวันก่อนว่าจะมาถึงในวันนี้

“ขอบคุณฮะ ผมกำลังรอเขาอยู่ รบกวนคุณช่วยไปบอกเขาทีได้ไหมฮะ ว่าเดี๋ยวผมลงไป”hyde กล่าวพลางส่งยิ้ม100 ล้าน$ ให้ Staff สาวคนนั้น ซึ่งแทบทำให้เธอละลายอยู่ตรงนั้นเลย

“ค่ะ…ค่ะ…งะ..งั้นชั้นคงต้องขอตัวล่ะค่ะ”สาวเจ้ากล่าวอย่างตะกุกตะกักเพราะรอยยิ้มของชายหนุ่มร่างบาง แต่หลังจากคล้อยหลัง Staff สาวคนนั้นไปสีหน้าของ Hyde ก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ รอยยิ้มที่มีอยู่เมื่อครู่ถูกลบออกจากใบหน้าเหมือนเปลี่ยนหน้ากาก เขาควรกลับไปเผชิญหน้ากับมันแล้วจัดการทุกอย่างๆให้มันจบลงเสียที เปล่าประโยชน์ที่พยายามหนีจากความจริงอีกต่อไป พอคิดแบบนี้แล้วเขาก็อดจะเหนื่อยใจไม่ได้

‘เฮ่อ!ทำไมชั้นถึงเป็นไม่มีโชคเรื่องความรักเลยนะ’เขาคิดพลางถอนใจอย่างเหนื่อยอ่อน

“ใครน่ะ?”เสียงทุ้มต่ำของ Gackt ซึ่งมองอยู่ตั้งแต่ต้นเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย แต่ไร้คำตอบจากริมฝีปากบางของ Hyde ร่างบางทำเหมือนไม่ได้ยิน หรือไม่ก็ก็ไม่คิดว่ายังมีเขาอยู่ในห้อง Hyde เดินกลับเข้ามาเปลี่ยนเสื้อแล้วก็เดินออกไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ตอนแรกเขาคิดว่า ร่างบางยังโกรธเขาอยู่เรื่องเมื่อคืน แต่หลังจากการเฝ้าดู Hyde มาตลอดทั้งวัน เขากลับคิดว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าที่เขาคิดแน่ๆ เพราะหลังจากไปพบ ‘ใครบางคน’ เมื่อตอนเช้าแล้ว Hyde ที่เคยเป็นคนช่างพูดกลายเป็นพวกถามคำตอบคำไป ร่างบางดูเงียบขรึมกว่าปกติ แถมเวลาพัก Hyde ก็มักแอบหลบออกไปอยู่คนเดียวบ่อยๆ นั้นมันทำให้เขาเริ่มจะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับ hyde ดังนั้นเมื่อเลิกงานเขาจึงหวังที่จะได้ถามให้หายข้องใจ แต่เมื่อกลับไปถึงห้องเขากลับไม่พบร่างบางอย่างที่คิด จึงรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่ไม่ได้พบกับคนที่ต้องการ

‘นายหายไปไหนนะ Hyde’ Gacktคิดพลางกัดริมฝีปากอย่างขัดใจ

‘อืม…ถ้าชั้นเป็น Hyde ตอนนี้ชั้นจะไปอยู่ที่ไหนนะ’ เขานึกเปรียบเทียบตัวเองกับร่างบาง เขาคิดว่าบางทีตอนนี้ Hyde อาจจะอยู่คนเดียวเงียบๆ เพราะบางทีที่เขามีปัญหาที่แก้ไม่ตก เขาก็มักจะหลบไปอยู่คนเดียวเหมือนกันแล้วที่ที่จะสามารถหาความเป็นส่วนตัวได้นอกจากในห้องก็คือ….

“ดาดฟ้า” Gackt พึมพำขณะที่เดินออกมาจากห้อง ถ้าเป็นที่นั้นก็สามารถอยู่ตามลำพังได้อย่างแน่นอน

“แกร๊ก” เสียงประตูดาดฟ้าเปิดขึ้นแต่ไม่อาจเรียกความสนใจจากชายหนุ่มร่างบางที่นั่งอยู่ก่อนให้หันมามองต้นเสียงได้ ร่างบางทำราวกับว่าเสียงนั้นลอยผ่านไปโดยไม่ได้ผ่านเข้ามาในหูแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตคู่นั้นเหม่อมองออกไปไกลแสนไกลแต่ก็ไม่ได้จับจ้องอยู่ที่ใดนอกจากพระจันทร์ที่เริ่มเว้าแหว่งไม่สวยงดงามเหมือนเมื่อวันก่อน ที่ข้างกาย Hyde มีซองสีน้ำตาลวางอยู่ Gackt ก็ไม่รู้เหมือนกันว่า มีอะไรอยู่ในนั้น ได้แต่คาดเดาว่าบางทีสิ่งที่อยู่ข้างในอาจเป็นสาเหตุของความเปลี่ยนแปลงของ Haido

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?” Gackt กล่าวพลางทรุดตัวลงนั่งข้างๆโดยไม่รอฟังคำอนุญาติจากบุคคลที่นั่งอยู่ก่อน

“รู้ดีจังนะว่าชั้นอยู่ที่นี่”คำพูดประชดประชันหลุดออกจากริมฝีปากบางของ Hyde นับเป็นคำแรกของวันที่ร่างบางพูดกับเขา

“แน่นอน ก็เพราะมันเป็นเรื่องของคุณนี่”

“…..เพราะเป็นเรื่องชั้น…งั้นเหรอ?….ถ้ายังนั้น Gac_chan นายรู้เปล่าว่าตอนนี้ชั้นคิดอะไรอยู่?”เจ้าของใบหน้าอ่อนเยาว์หันมามองใบหน้าเรียวสวยของ Gackt พร้อมด้วยแววตาแสนเศร้าคู่นั้นบ่งบอกถึงความคับแค้นใจที่มีอยู่ในตอนนี้ของร่างบาง Gackt จ้องกลับไปในดวงตากลมโตที่ดูหมองหม่นของ Hyde คนทั้งคู่จ้องตาอยู่นานก่อนที่จะมีใครเริ่มเอ่ยปากพูดอะไรออกมา

“ผมรู้ว่าคุณกำลังมีเรื่องไม่สบายใจและเป็นการดีกว่าถ้าคุณระบายมันออกมา” Gackt เป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนาขึ้นก่อน ขณะที่กล่าวดวงตาสวยแสนคู่นั้นไม่ได้ละสายตาไปจากใบหน้าแสนหวานของ Hyde เลยแม้ซักวินาที

“ความรักของชั้น…..เป็นเหมือนดวงจันทร์….ไม่มีวันได้พบกับแสงอาทิตย์แม้จะเพียรพยายามเพียงไร ก็ไม่มีวันได้มา ต้องจมอยู่ในความมืดมิดตลอดกาล….แม้ว่าเป็นแบบนั้นนายก็ยังยืนยันว่าจะรอดวงจันทร์ดวงนั้นอยู่รึ?”Hyde ละสายตาจากใบหน้าคู่สนทนาไปจดจ้องยังพระจันทร์ซึ่งเว้าแหว่งเพราะกาลเวลาแทน

“แล้วทำไมพระจันทร์ไม่คิดบ้างว่า แม้ต้องอยู่กับความมืดมิด แต่ความมืดมิดนั้นไม่เคยคิดจะทำร้ายพระจันทร์เลยแม้ซักครั้ง มันกลับพอใจที่จะอยู่เคียงข้างพระจันทร์ที่สวยงามและนุ่มนวลมากกว่าพระอาทิตย์ที่สดใสแต่เร่าร้อน มันพอใจที่จะปกป้องพระจันทร์อยู่ในความมืดอย่างเงียบๆ และในใจก็คิดว่า ‘ทำไมหนอ? พระจันทร์ที่เฝ้ามองแต่พระอาทิตย์ จึงไม่ยอมให้โอกาสมันบ้าง?’ ไม่แน่นะตอนนี้ความมืดมันอาจจะคิดแบบนี้อยู่ก็ได้”Gackt กล่าวพลางเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์เช่นเดียวกัน แล้วเขาก็ได้ยินเสียงที่เขาไม่คิดว่าเขาจะได้ยินจากร่างบางในสถานการณ์แบบนี้ เขาจึงหันไปดูเพื่อความแน่ใจ เขาจึงพบเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ เขาไม่ได้หูฝาดหรือเป็นเพียงความฝันแต่อย่างใด แต่ Hyde กำลังหัวเราะอยู่จริงๆ!!! นี่เขาพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ? หรือคำพูดที่เขาออกไปนี่มันประหลาดมากจน hyde ขำจนต้องหัวเราะออกมา? Gackt แต่คิดอยู่ในใจภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยของเขา แต่เปล่าเลยที่ Hyde หัวเราะ ใช่ ว่าหัวเราะคำพูดของ Gackt เสียเมื่อไหร่ แต่ที่หัวเราะก็เป็นเพราะเขากำลังสมเพชตัวเองต่างหาก

“โอกาส…ใช่ว่าไม่เคยให้….แต่ให้เสียจนชั้นกลัวที่จะให้น่ะสิ…กลัวว่าถ้าให้ไปแล้วจะโดนทำร้ายจนสาหัสกลับมาอีกหรือเปล่า? ใครจะรับประกันได้ล่ะว่า พระจันทร์จะไม่โดนความมืดร้ายเอาอีก เคยคิดบ้างไหมว่า ‘Moonchild’ หมายถึงอะไร? ถ้ามันหมายความถึง ‘คนที่ถูกสาป’ ล่ะก็ ชั้นเองก็คงเป็น ‘Moonchild’ คนหนึ่งเหมือนกัน คนที่ถูกสาปให้ต้องผิดหวังกับความรักไงล่ะ พอเถอะ Gac_chan ชั้นไม่อยากพูดเรื่องนี้แล้ว เรากลับกันเถอะ”พอ Hyde กล่าวจบร่างบางก็ลุกขึ้นเดินจากไป แต่โดน Gackt ขว้าแขนไว้เสียก่อน

“เดี๋ยว!”เสียงเรียกจากร่างสูงขึ้น Hydeจึงหันกลับไปฟังว่า Gackt กำลังจะพูดอะไร

“อะไร?”

“คุณลืมของ” Gackt ส่งซองสีน้ำตาลที่วางอยู่บนพื้นยื่นคืนให้เจ้าของ

“อ้อ!ขอบคุณ” Hyde ยื่นมือไปรับมันกลับมาและเดินจากไปโดยไม่สนใจคนที่นั่งอยู่ข้างหลังอีก สำหรับ Gackt นั้นพระจันทร์คืนนี้ดูไม่สวยในสายตาเขาอีกต่อไป เมื่อไม่มี ‘เจ้าหญิงคางูยะ’ ของเขานั่งอยู่ด้วย ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องไปอย่างเงียบๆทั้งที่ยังคงเก็บความสงสัยไว้กับตัวเอง เขาคิดว่าคงจะไม่ใช่ความคิดที่ดีนักที่จะเอ่ยปากถามอะไรไปตอนนี้ ไว้พอ Hyde พร้อม ร่างบางก็คงจะเล่าให้เขาเอง เขาคิด

Hyde เดินลงบันไดไปจนถึงชั้นที่เป็นที่พักของเขา ความจริงแล้วจะลงลิฟท์ก็ได้ แต่ถ้าลงไปแล้วเจอกับไอ้หมอนั้นอีกจะทำยังไง?เจ้าคนที่พบกันทีไรต้องพูดถึงแต่เรื่องพรรค์นั้น ทั้งในเวลาแบบนี้ เวลาที่เขาต้องการซักคน….สิ่งที่เขาต้องการคือเพื่อนซักคนไว้ปรับทุกข์แท้ๆ…Gackt กลับไม่ได้เข้าใจในจุดนี้เลยแม้แต่น้อย…คนนั้นตั้งหน้าตั้งตาจะ ‘รุก’ เขาท่าเดียว….และถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปล่ะก็ อย่าหวังเลยว่า คำตอบของเขาจะเปลี่ยนไป….ถ้าตอนนั้น Gackt จะถามเขาซักนิดเขาก็จะเล่าให้ฟังแล้วแท้ๆ…แต่ร่างสูงไม่ทำเขากลับเลือกที่จะทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามแทน…

‘ฮึ!คนบ้าทำไมไม่ยอมเข้าใจอะไรบ้างเลยนะ’ Hyde ได้แต่บ่นพำพึมอยู่กับตัวเองคนเดียวจนไม่ได้มองเลยว่า ข้างหน้ามีใครกำลังเดินสวนมา

“ปลั๊ก!” Hyde เดินชนคนที่เดินสวนมาเข้าอย่างจัง ทำให้เขาเสียหลักจนเกือบล้ม

“ขอโทษครับ”คนทั้งคู่กล่าวขึ้นพร้อมกับอย่างไม่ได้นัดหมายก่อนจะเงยหน้ามองคู่กรณี Hyde จึงพบว่า คนที่เขาเดินมาชนไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น WangLee_Hom (เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่ามันอ่านว่า “หวังหลี่หง”) นั้นเอง ดูท่าทางเขาจะแปลกใจไม่น้อยเหมือนกันที่พบ Hyde

“อ้าว! Haido น่ะเอง ว่ากำลังจะหาพอดี”หนุ่มผมสีน้ำตาลชาว Taiwan กล่าวพลางยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง ส่วน Hyde ขมวดคิ้วมุ่นความความสงสัย

“หือ?หาชั้น? มีอะไรเหรอ?”

“พรุ่งนี้หยุดใช่ไหมล่ะ? เราไปก๊งกันหน่อยเป็นไงล่ะ”ชายหนุ่มกล่าวถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงที่ต้องการจะพบตัวเขาอย่างตรงไปตรงมา

“อืม….ก็ดี ไปก็ไป” Hyde ตอบตกลงอย่างง่ายดาย เนื่องจากคิดเอาไว้ว่าบางทีชายหนุ่มตรงหน้านี่อาจจะช่วยรับฟังความทุกข์ของเขาได้

“ดีเลย….เฮ้!Gakuto เราจะไปดื่มกันนายจะไปด้วยกันไหม?”ประโยคหลังนี่ WangLee_Hom กล่าวขึ้นเมื่อเห็น Gackt เดินออกมาจากลิฟท์โดยบังเอิญ ร่างสูงเดินตรงมายังชายหนุ่มทั้ง 2 เพื่อตอบคำถามที่ถูกถาม

“ตอนนี้?”

“ใช่แล้ว…มีธุระอะไรรึเปล่า? ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ” WangLee_Hom กล่าวเมื่อเห็น Gackt มีท่าทางลังเลว่าจะไปหรือไม่ไปดี Gackt ไปมอง Hyde ที่ยืนหันหลังอยู่ข้างๆ WangLee_Hom ก่อนจะตัดสินใจตอบตกลง เพราะเขาต้องการอยู่ใกล้ๆ ร่างบางในทุกๆที่ แต่พอได้ยินเขาตอบตกลงรับคำชวนของ WangLee_Hom Hyde ก็ออกปากขอตัวกลับไปที่ห้องทันที

“…เอ่อ…Wang_kun…คือ..ขอโทษนะ…ชั้นชักรู้สึกปวดหัวขึ้นมาน่ะ สงสัยจะโดนหวัดเล่นเอาเสียแล้ว ขอโทษนะ ชั้นคงไปด้วยไม่ได้แล้วล่ะ ขอตัวกลับห้องไปนอนก่อนนะ พวกนายไปกันเองก็แล้วกัน ขอโทษนะ เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน” Hyde กล่าวกับ WangLee_Hom ถึงสาเหตุที่ เขาไปด้วยไม่ได้เสียแล้ว ซึ่งหนุ่มชาว Taiwan ก็พยักหน้ารับรู้ และปล่อยร่างบางกลับห้องตามที่ Hyde ขอร้อง

“ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้คราวหน้าก็ได้ หายไวๆนะ”

Hyde พยักหน้ารับกับคำอวยพรนั้น ก่อนจะเดินสวนกับ Gackt ออกไปโดยไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว ซึ่ง Gackt ได้แต่มองตามหลังร่างบางไป แต่ก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาเช่นกัน WangLee_Hom มองอาการมึนตึงของคนทั้งคู่แล้วอดที่จะเอ่ยแซวไม่ได้

“อะไรกัน ทะเลาะกันอยู่เหรอเนี่ย?”

“หืม?อะไรนะ Gac_chan นายแกล้ง Haido ของพวกชั้นรึเนี่ย? ไหนๆ นายเขาด้วยวิธีไหนกันล่ะ เขาถึงได้งอนตุ๊บป่องออกไปอย่างนั้นน่ะ”เสียง Yamada Tarou ดังขึ้นข้างตัว Gackt จึงหันไปก็เห็นชายหนุ่มกำลังหัวเราะกับคำพูดล้อเลียนของเขาอยู่ Gackt ไม่รู้ตัวเลยว่า Yamada มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“…แกล้ง? Haido ของพวกนายต่างหากที่แกล้งชั้น ว่าแต่จะไปกันได้รึยังล่ะ?” Gackt กล่าวตัดบท

“คนก็ครบแล้วนี่นะ …งั้นจะรออะไรอยู่ล่ะ ไปกันเล้ย!” Yamada กล่าวพลางเดินนำ 2 หนุ่มออกไป