ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนที่ตายไปแล้ว
ในขณะเดียวกันทางผู้จัดการของหนุ่มๆLaruku ซึ่งน่าจะเป็นคนที่ตกใจมากที่สุดที่มีคนพบHyde….ก็มันจะเป็นไปได้อย่างไร….ในเมื่อHydeถูกเขาฝังไปแล้วเมื่อคืนนี้ เขาเองเป็นคนฆ่าร่างบางเองกับมือ…..ไม่ได้เขาต้องรู้ให้ได้ว่าHydeขึ้นมาได้อย่างไร พอคิดแบบนั้นแล้วเขาจึงตรงไปยังหลุมที่เขากลบร่างนักร้องนำของL’arcเอาไว้…..
ที่เขาฝังHydeไว้นั้นคือใต้ต้นสนขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางสวนสาธารณที่ชื่อ Ueno Park ความจริงแม้เขาจะเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับการฝังคนไว้ใต้ต้นสนในวันพระจันทร์เต็มดวงมาบ้างแต่…..ใครล่ะจะเชื่อว่าเรื่องเล่าจะเกิดขึ้นจริงๆ
กลางดึกคืนนั้นเขาขับรถมาถึงที่ที่เขาฝังHydeไว้ หลุมนั้นยังเหมือนเดิม เหมือนที่เขาเห็นมันครั้งสุดท้าย เขาเปิดท้ายรถเพื่อเอาพลั่วที่เตรียมไว้ออกมา เพื่อเตรียมตัวขุด….ขุดเพื่อให้รู้แน่ว่าศพยังคงอยู่ในหลุมไม่ได้ออกไปเพ่นพ่านนอกหลุมอย่างที่ใครๆไปเยี่ยมวันนี้…..
เขาขุด….ขุดลึกลงไปใต้ดิน….ไม่นานนักก็ถึงที่หมาย เขาใช้มือปัดดินที่กลบร่างศพออกจนเห็นชัดเจนว่า ร่างบางที่เขาวิตกว่าจะฟื้นขึ้นมาแก้แค้นนั้น ยังคงหลับไหลอยู่ในหลุมอย่างไม่วี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด เขาถอนใจอย่างโล่งอก….เฮ้อ! เรานี่คิดมากจริงเรื่องบ้าๆอย่างนั้นมันจะเป็นไปได้อย่างไร….คิดมากไปแล้วเราวันนี้พวกนั้นคงไปเจอคนผิดแน่ๆ …เขาคิดพลางยิ้มออกมาด้วยความสบายใจพลางกล่าวกับศพที่นอนนิ่งอยู่ในหลุมว่า
\"อย่าแค้นชั้นเลยนะHyde คุณไม่ดีเองที่มาเห็นชั้นฆ่านังผู้หญิงแพศยาคนนั้น ถ้า
คุณทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะคุณคงไม่ต้องมาอยู่ในหลุมอย่างนี้ คุณผิดเองนะhydeจะมาคิดแค้นชั้นไม่ได้นะ\"เขากล่าวพร้อมกับตักดินที่ขุดขึ้นมากองไว้ข้างๆหลุม กลบหลุมที่ขุดขึ้นมาลงไป...
\"กริ๊งงงงงงงงงงง\"เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อดังขึ้นเขาจึงวางพลั่วเพื่อรับโทรศัพท์
\"ครับ...ใครครับ\"เขาเสียงลงในโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ
\" คุณจัดการ....ชั้นเอง...จำเสียงชั้นได้ไหม\"เสียงที่ตอบมานั้นคือเสียงทุ้มๆที่แสนจะคุ้นเคย น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ที่เหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง แต่ก็นึกไม่ออก...จนเจ้าของเสียงปริศนากล่าวต่อ
\"อะไรกัน ไม่เจอกันแค่วันเดียวถึงกับจำเสียงชั้นไม่ได้เชียวเหรอ ชั้นเองhydeไงล่ะ\"
ทันทีที่ได้ฟังเสียงปริศนากล่าวแนะนำตัวเอง เขาแทบเสียสติด้วยความตกใจ
“อย่ามาล้อเล่นกับชั้นแบบนี้นะ!!!!!!…. แกเป็นใครน่ะ!!!! ต้องการอะไรกันแน่!!”เขาตะโกนใส่หูโทรศัพท์อย่างหัวเสีย......ใครนะมาล้อเล่นเรื่องไร้สาระอย่างนี้....เขาคิดพลางเหลือบมองร่างHydeที่นอนแน่นิ่งอยู่ในหลุม
“คิก..คิก..คิก..ล้อเล่นอะไรกัน...ชั้นน่ะจริงจังเสมอนะ...คุณก็รู้นี่...คิก..คิก..”เสียงที่ตอบกลับมานั้นดูเหมือนเป็นสุขมากที่ได้ยั่วให้เขาโกรธ....
“พอซะที!!!! นี่ถ้าไม่พูดธุระมาชั้นจะวางแล้วนะ”
“.... จะรีบวางทำไมล่ะ?.... กำลังทำอะไรติดค้างอยู่เหรอ.?... ทำอะไรอยู่ล่ะ?......กลบหลุมที่เพิ่งขุดขึ้นมาอยู่หรือไง? ศพของชั้นยังอยู่ดีใช่ไหม?….งั้นเวลากลบ
กลบดีๆนะ ชั้นน่ะเป็นคนขี้หนาว....คิก...คิก..คิก..”เสียงนั้นยังคงกวนประสาทเขาต่อไปอย่างสนุกสนาน
“เลิกล้อเล่นได้แล้ว!!!! ชั้นไม่ได้สนุกด้วยเลยนะ…..นี่ถ้าคิดจะล้อเล่นต่อไปล่ะก็ชั้นจะวางแล้วนะ”
“แล้วกัน……จะวางแล้วเหรอ….ชั้นยังสนุกอยู่เลยนะ….ไม่เป็นไร….เอาเป็นว่าเจอกันพรุ่งนี้นะ คิก..คิก..คิก..”สิ้นเสียงหัวเราะของคนอ้างว่าเป็นHydeสายก็ตัดไป ทิ้งเขายืนตัวสั่นเทาอยู่เพียงลำพัง…..อะไรกัน….นี่มันมันอะไรกัน…..ทำไมมีโทรศัพท์มาจากhydeล่ะ…ก็hydeน่ะ …..ตายอยู่ตรงนี้แล้วไม่ใช่หรือไง…..ศพของเขาอยู่ตรงนี้แล้วไม่ใช่หรือไง…..ถ้าไม่ใช่hyde….งั้นใครโทรมาล่ะ?….ใครจะรู้บ้างว่าhydeตายแล้ว…..ใครจะรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้….
เช้าวันรุ่งขึ้นเขามาถึงstudioตอนสายๆ วันนี้ฝนตกแต่เช้าบรรยายกาศน่านอนแต่เขากลับนอนไม่หลับ เหตุมันเริ่มจากโทรศัพท์ลึกลับสายนั้น เขาจอดรถไว้ที่ลานจอดรถแล้วเดินตรงไปยังห้องซ้อมดนตรีของหนุ่มๆLarukuที่คาดว่าจะเงียบเหงาเนื่องจากขาดนักร้องนำไป….ทว่าเมื่อเดินไปถึงความจริง ช่างตรงกันข้ามกับที่เขาคิดไว้อย่างสิ้นเชิงเมื่อยังได้ยินเสียงหนุ่มๆในวงซ้อมดนตรีกันตามปกติ….พวกนี้นี่ขยันกันจังแฮะขนาดไม่มีhydeยังซ้อมกัน
ได้….เขาคิดพลางมองผ่านประตูกระจกเข้าไปในภายในห้องซ้อม ทันใดนั้นความกลัวก็เริ่มเกาะกุมหัวใจเขาเมื่อเขาเห็น…..hyde ยืนร้องเพลงอยู่กลางห้อง…..hyde คนที่น่าจะตายไปตั้งแต่ 2 วันก่อนยืนร้องเพลงอยู่ตรงนี้!!!!!!
“อรุณสวัสดิ์….เห็นไหมชั้นบอกแล้วว่าเราจะได้พบกันอีก”ร่างบางกล่าวพร้อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี เสียงhydeนั้นถึงจะเป็นเสียงปกติ แต่มันก็เอาเขาสะดุ้งสุดตัวเพราะมัวแต่ตกใจเลยไม่ทันสังเกตว่าhydeเดินออกจากห้องซ้อมมายืนตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าที่เหมือนกับคนที่เขาฆ่าราวกับแกะ ยื่นเขามาใกล้ ใบหน้านั้นยิ้มแย้มดูเป็นมิตร แต่เขากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนี้ช่างน่ากลัวเสียจริงๆ….ใช่….มันดูเหมือนรอยยิ้มของมัจจุราช…
“……ไม่…..ไม่จริง….ชั้นไม่เชื่อ….แก….แกมันhydeตัวปลอม….”เขาตะโกนใส่ร่างบางตรงหน้าความสีหน้าหวาดผวา แต่ร่างบางยังคงทำราวกับไม่ใส่ใจเรื่องที่ได้ยิน ใบหน้าเรียวสวยนั้นยิ้มเย็นพลางกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
“…..ทำไม…คิดอย่างนั้นล่ะ?…หรือเพราะว่า…เราฆ่าhydeไปแล้วงั้นเหรอ?…”
“แก!!!!….แกมันปีศาจ!!!!….ปีศาจชัดๆ”ผู้จัดการตะโกนพร้อมกับผลักร่างhydeให้เซไปชนกับกำแพงล้มลงไป
hydeเงยหน้าขึ้นมาจ้องกับผู้จัดการของวงของเขา ด้วยแววตาที่น่ากลัว
“หึ…หึ…ปีศาจ….ถูกแล้ว…ชั้นมันปีศาจ…และปีศาจอย่างชั้นทำในสิ่งที่คนคาดไม่ถึงได้เยอะเชียว…..ยิ่งใครมาทำชั้นเจ็บรับรองชั้นไม่ปล่อยไว้แน่…”ร่างบางกล่าวเสียงเย็นขณะที่ลุกขึ้นสาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างช้าๆด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย…..
“ไม่!!!!!~ ไม่นะ….อย่าทำชั้นเลยนะhyde….ยกโทษให้ด้วยhydeได้โปรด….ชั้นกลัวแล้ว….ปล่อยชั้นไป….”
“แล้วทีชั้นล่ะ!!!!…แกปล่อยชั้นไปไหม….หา!!!!! แกปล่อยชั้นไปไหม…แกฆ่าชั้น คราวนี้ล่ะชั้นจะฆ่าแกบ้าง”hydeกล่าวขณะที่สาวเท้าเข้ามาใกล้ตำแหน่งที่อีกฝ่ายยืนอยู่มากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่!!!!!!”คุณผู้จัดการร้องขณะที่วิ่งสวนhydeออกมา แล้ววิ่งหายออกไปจากStudio…
ที่เขาฝังHydeไว้นั้นคือใต้ต้นสนขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางสวนสาธารณที่ชื่อ Ueno Park ความจริงแม้เขาจะเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับการฝังคนไว้ใต้ต้นสนในวันพระจันทร์เต็มดวงมาบ้างแต่…..ใครล่ะจะเชื่อว่าเรื่องเล่าจะเกิดขึ้นจริงๆ
กลางดึกคืนนั้นเขาขับรถมาถึงที่ที่เขาฝังHydeไว้ หลุมนั้นยังเหมือนเดิม เหมือนที่เขาเห็นมันครั้งสุดท้าย เขาเปิดท้ายรถเพื่อเอาพลั่วที่เตรียมไว้ออกมา เพื่อเตรียมตัวขุด….ขุดเพื่อให้รู้แน่ว่าศพยังคงอยู่ในหลุมไม่ได้ออกไปเพ่นพ่านนอกหลุมอย่างที่ใครๆไปเยี่ยมวันนี้…..
เขาขุด….ขุดลึกลงไปใต้ดิน….ไม่นานนักก็ถึงที่หมาย เขาใช้มือปัดดินที่กลบร่างศพออกจนเห็นชัดเจนว่า ร่างบางที่เขาวิตกว่าจะฟื้นขึ้นมาแก้แค้นนั้น ยังคงหลับไหลอยู่ในหลุมอย่างไม่วี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด เขาถอนใจอย่างโล่งอก….เฮ้อ! เรานี่คิดมากจริงเรื่องบ้าๆอย่างนั้นมันจะเป็นไปได้อย่างไร….คิดมากไปแล้วเราวันนี้พวกนั้นคงไปเจอคนผิดแน่ๆ …เขาคิดพลางยิ้มออกมาด้วยความสบายใจพลางกล่าวกับศพที่นอนนิ่งอยู่ในหลุมว่า
\"อย่าแค้นชั้นเลยนะHyde คุณไม่ดีเองที่มาเห็นชั้นฆ่านังผู้หญิงแพศยาคนนั้น ถ้า
คุณทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะคุณคงไม่ต้องมาอยู่ในหลุมอย่างนี้ คุณผิดเองนะhydeจะมาคิดแค้นชั้นไม่ได้นะ\"เขากล่าวพร้อมกับตักดินที่ขุดขึ้นมากองไว้ข้างๆหลุม กลบหลุมที่ขุดขึ้นมาลงไป...
\"กริ๊งงงงงงงงงงง\"เสียงโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อดังขึ้นเขาจึงวางพลั่วเพื่อรับโทรศัพท์
\"ครับ...ใครครับ\"เขาเสียงลงในโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ
\" คุณจัดการ....ชั้นเอง...จำเสียงชั้นได้ไหม\"เสียงที่ตอบมานั้นคือเสียงทุ้มๆที่แสนจะคุ้นเคย น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ที่เหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักแห่ง แต่ก็นึกไม่ออก...จนเจ้าของเสียงปริศนากล่าวต่อ
\"อะไรกัน ไม่เจอกันแค่วันเดียวถึงกับจำเสียงชั้นไม่ได้เชียวเหรอ ชั้นเองhydeไงล่ะ\"
ทันทีที่ได้ฟังเสียงปริศนากล่าวแนะนำตัวเอง เขาแทบเสียสติด้วยความตกใจ
“อย่ามาล้อเล่นกับชั้นแบบนี้นะ!!!!!!…. แกเป็นใครน่ะ!!!! ต้องการอะไรกันแน่!!”เขาตะโกนใส่หูโทรศัพท์อย่างหัวเสีย......ใครนะมาล้อเล่นเรื่องไร้สาระอย่างนี้....เขาคิดพลางเหลือบมองร่างHydeที่นอนแน่นิ่งอยู่ในหลุม
“คิก..คิก..คิก..ล้อเล่นอะไรกัน...ชั้นน่ะจริงจังเสมอนะ...คุณก็รู้นี่...คิก..คิก..”เสียงที่ตอบกลับมานั้นดูเหมือนเป็นสุขมากที่ได้ยั่วให้เขาโกรธ....
“พอซะที!!!! นี่ถ้าไม่พูดธุระมาชั้นจะวางแล้วนะ”
“.... จะรีบวางทำไมล่ะ?.... กำลังทำอะไรติดค้างอยู่เหรอ.?... ทำอะไรอยู่ล่ะ?......กลบหลุมที่เพิ่งขุดขึ้นมาอยู่หรือไง? ศพของชั้นยังอยู่ดีใช่ไหม?….งั้นเวลากลบ
กลบดีๆนะ ชั้นน่ะเป็นคนขี้หนาว....คิก...คิก..คิก..”เสียงนั้นยังคงกวนประสาทเขาต่อไปอย่างสนุกสนาน
“เลิกล้อเล่นได้แล้ว!!!! ชั้นไม่ได้สนุกด้วยเลยนะ…..นี่ถ้าคิดจะล้อเล่นต่อไปล่ะก็ชั้นจะวางแล้วนะ”
“แล้วกัน……จะวางแล้วเหรอ….ชั้นยังสนุกอยู่เลยนะ….ไม่เป็นไร….เอาเป็นว่าเจอกันพรุ่งนี้นะ คิก..คิก..คิก..”สิ้นเสียงหัวเราะของคนอ้างว่าเป็นHydeสายก็ตัดไป ทิ้งเขายืนตัวสั่นเทาอยู่เพียงลำพัง…..อะไรกัน….นี่มันมันอะไรกัน…..ทำไมมีโทรศัพท์มาจากhydeล่ะ…ก็hydeน่ะ …..ตายอยู่ตรงนี้แล้วไม่ใช่หรือไง…..ศพของเขาอยู่ตรงนี้แล้วไม่ใช่หรือไง…..ถ้าไม่ใช่hyde….งั้นใครโทรมาล่ะ?….ใครจะรู้บ้างว่าhydeตายแล้ว…..ใครจะรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้….
เช้าวันรุ่งขึ้นเขามาถึงstudioตอนสายๆ วันนี้ฝนตกแต่เช้าบรรยายกาศน่านอนแต่เขากลับนอนไม่หลับ เหตุมันเริ่มจากโทรศัพท์ลึกลับสายนั้น เขาจอดรถไว้ที่ลานจอดรถแล้วเดินตรงไปยังห้องซ้อมดนตรีของหนุ่มๆLarukuที่คาดว่าจะเงียบเหงาเนื่องจากขาดนักร้องนำไป….ทว่าเมื่อเดินไปถึงความจริง ช่างตรงกันข้ามกับที่เขาคิดไว้อย่างสิ้นเชิงเมื่อยังได้ยินเสียงหนุ่มๆในวงซ้อมดนตรีกันตามปกติ….พวกนี้นี่ขยันกันจังแฮะขนาดไม่มีhydeยังซ้อมกัน
ได้….เขาคิดพลางมองผ่านประตูกระจกเข้าไปในภายในห้องซ้อม ทันใดนั้นความกลัวก็เริ่มเกาะกุมหัวใจเขาเมื่อเขาเห็น…..hyde ยืนร้องเพลงอยู่กลางห้อง…..hyde คนที่น่าจะตายไปตั้งแต่ 2 วันก่อนยืนร้องเพลงอยู่ตรงนี้!!!!!!
“อรุณสวัสดิ์….เห็นไหมชั้นบอกแล้วว่าเราจะได้พบกันอีก”ร่างบางกล่าวพร้อมยิ้มอย่างอารมณ์ดี เสียงhydeนั้นถึงจะเป็นเสียงปกติ แต่มันก็เอาเขาสะดุ้งสุดตัวเพราะมัวแต่ตกใจเลยไม่ทันสังเกตว่าhydeเดินออกจากห้องซ้อมมายืนตรงหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ใบหน้าที่เหมือนกับคนที่เขาฆ่าราวกับแกะ ยื่นเขามาใกล้ ใบหน้านั้นยิ้มแย้มดูเป็นมิตร แต่เขากลับรู้สึกว่ารอยยิ้มนี้ช่างน่ากลัวเสียจริงๆ….ใช่….มันดูเหมือนรอยยิ้มของมัจจุราช…
“……ไม่…..ไม่จริง….ชั้นไม่เชื่อ….แก….แกมันhydeตัวปลอม….”เขาตะโกนใส่ร่างบางตรงหน้าความสีหน้าหวาดผวา แต่ร่างบางยังคงทำราวกับไม่ใส่ใจเรื่องที่ได้ยิน ใบหน้าเรียวสวยนั้นยิ้มเย็นพลางกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
“…..ทำไม…คิดอย่างนั้นล่ะ?…หรือเพราะว่า…เราฆ่าhydeไปแล้วงั้นเหรอ?…”
“แก!!!!….แกมันปีศาจ!!!!….ปีศาจชัดๆ”ผู้จัดการตะโกนพร้อมกับผลักร่างhydeให้เซไปชนกับกำแพงล้มลงไป
hydeเงยหน้าขึ้นมาจ้องกับผู้จัดการของวงของเขา ด้วยแววตาที่น่ากลัว
“หึ…หึ…ปีศาจ….ถูกแล้ว…ชั้นมันปีศาจ…และปีศาจอย่างชั้นทำในสิ่งที่คนคาดไม่ถึงได้เยอะเชียว…..ยิ่งใครมาทำชั้นเจ็บรับรองชั้นไม่ปล่อยไว้แน่…”ร่างบางกล่าวเสียงเย็นขณะที่ลุกขึ้นสาวเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างช้าๆด้วยสายตาอาฆาตมาดร้าย…..
“ไม่!!!!!~ ไม่นะ….อย่าทำชั้นเลยนะhyde….ยกโทษให้ด้วยhydeได้โปรด….ชั้นกลัวแล้ว….ปล่อยชั้นไป….”
“แล้วทีชั้นล่ะ!!!!…แกปล่อยชั้นไปไหม….หา!!!!! แกปล่อยชั้นไปไหม…แกฆ่าชั้น คราวนี้ล่ะชั้นจะฆ่าแกบ้าง”hydeกล่าวขณะที่สาวเท้าเข้ามาใกล้ตำแหน่งที่อีกฝ่ายยืนอยู่มากขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่!!!!!!”คุณผู้จัดการร้องขณะที่วิ่งสวนhydeออกมา แล้ววิ่งหายออกไปจากStudio…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น