~Moonchild~

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter I prelude II

“อืม…A 11…. A 11….. A 11…อยู่ไหนนะ….อ๊ะ!อยู่นั้นเอง” Hyde พึมพำเบาๆขณะมองหาที่นั่ง ที่นั่งของเขาอยู่ติดกับหน้าต่างทางด้านขวา เก้าอี้ข้างๆมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว แต่ใครคนนั้นใช้ผ้าห่มคลุมโปงอยู่ เขาเลยไม่รู้ว่าใคร ในใจคิดว่าคงเป็นนักแสดงในเรื่องซักคนและดูท่าทางกำลังหลับอยู่ ถ้าเขาเดินเข้าไปตอนนี้จะเป็นการปลุกให้ตื่นรึเปล่านะ ช่างเถอะเพิ่งจะขึ้นมาเองคงยังไมหลับหรอก Hyde เดาเอาเองในใจ ขณะที่พยายามแทรกตัวเข้าไปเข้าในเพื่อไปยังที่นั่งของตัว โดยปกติแล้วเขาไม่ค่อยชอบนั่งติดกับหน้าต่างเท่าไหร่เพราะมันเข้าออกลำบาก ถ้าเลือกได้ก็ไม่อยากนั่งตรงนี้ แต่นานๆทีได้นั่งมองเมฆสีขาวระหว่างทางมันก็ไม่เลวนักหรอก เขาคิดในใจแล้วก็หันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆซึ่งจนตอนนี้ก็ยังซ่อนใบหน้าไว้ใต้ผ้าห่ม แล้วไอ้การคลุมหน้าไว้แบบนี้ยิ่งเป็นการกระตุ้นต่อมความอยากรู้อยากเห็นให้เริ่มทำงาน เขาอยากรู้จังว่าใครน้า~นั่งอยู่ตรงนี้ เขามองข้ามคนข้างๆไปยังที่นั่งฝ่างตรงข้ามก็เห็น Suzuki Anne ซึ่งเล่นเป็น Hana ลูกสาว Sho ตอนโตนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆ Zeny Kwok ที่เล่นเป็น Yi_che ภรรยายของ Sho กำลังหลับอยู่ ข้างหลังเธอทั้ง 2 คนก็เป็น Wai_chan กับคุณแม่ของเธอ ส่วนข้างหน้าตัวที่เขานั่งอยู่ก็เป็น WangLee_Hom ที่เล่นเป็น Son กับ Yamada Tarou ที่เล่นเป็น Toshi กำลังคุยกันเบาๆอยู่ข้างหน้า แล้ว hyde ก็อดนึกสงสัยไม่ได้ว่า แล้วคนที่ตั้งใจ ‘รุก’ เขาเมื่อกี้ไปนั่งอยู่ตรงไหนกันนะ? คิดไปคิดมาสายตาก็เหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

‘หรือว่า…..? อ๋า!~ บ้าน่า~ คิดมากไปแล้ว’ Hyde ส่ายศีรษะไล่ความคิดที่ว่า ‘คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นอาจจะเป็น Gackt ก็ได้’ ออกจากหัว

‘ไม่มีทางเป็นเป็นไปได้หรอกน่า~ คิดมากไปมากแล้ว คิดไปก็ไม่รู้อยู่ดี หมอนั้นจะไปนั่งอยู่ตรงไหนก็ไม่เกี่ยวกับเราซะหน่อย พอๆเลิกๆ นอนดีกว่า’ พอคิดได้แบบนั้น Hyde ก็ลืมตาลงกำลังจะหลับ ขณะนั้นเองเสียงทุ้มๆที่คุ้นหูก็ดังทำลายความเงียบขึ้น

“เมื่อกี้คุณหายไปมาน่ะ ทิ้งให้ผมรอตั้งนานเดินไปดูที่ตู้น้ำก็ไม่เจอ”

Hyde ซึ่งยังไม่หลับเพียงแต่คร้านที่จะลืมตาขึ้นมาในตอนนั้นได้คิดว่าคงเป็นเสียงของเหล่านักแสดงคนอื่นที่นั่งอยู่รอบๆ

‘อืม….เสียงคุ้นๆจังเลยน้า~ เหมือนดังอยู่ใกล้ๆด้วยเสียงใครนะ’

“Haido…Haido…หลับแล้วเหรอ….ไหนว่านอนไม่ค่อยหลับไงล่ะ…”เสียงนั้นยังคงดังอยู่ขณะที่ Hyde ก็กำลังนึกนึกอยู่ว่าเป็นเสียงใคร แต่ก็นึกไปออกด้วยความอยากรู้จึงลืมตาขึ้นมองหาเสียงจึงพบกับ…..

“นาย!!!!!!” Hyde อุทานด้วยความตกใจที่เห็น Gackt นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ

‘เฮ่อ!ทำไมเวลาซื้อหวย มันไม่ถูกอย่างนี้บ้างนะ’(เล่นด้วยรึ?) Hyde ได้แต่บ่นพึมพำอยู่ในใจ

“ตกใจอะไรอะไรกันครับ แค่มีผมนั่งเป็นเพื่อนระหว่างทางเท่านั้นเอง ไม่เห็นน่าตกใจตรงไหน? เอ้อ!ของที่คุณลืมไว้น่ะ อยู่กับผมนะครับ….อืม….ส่วนตอนนี้ถ้าง่วงหลับไปก่อนก็ได้นะครับเพราะอีกนานกว่าจะถึง” Gackt กล่าวอย่างอารมณ์ดี แต่เมื่อสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงของ Hyde เขาจึงกล่าวต่อไปว่า

“อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ ผมน่ะเป็นสุภาพบุรุษพอ ไม่ลักหลับคุณหรอกไว้ใจได้”

“ฮึ!” Hyde ทำเสียงขึ้นจมูกทำนองว่า ‘ไม่อยากเชื่อคำพูดของคนอย่างคุณเลย’ แต่ก็หลับตาลงและหลับไปอย่างรวดเร็ว แม้ที่นี่จะไม่เงียบอย่างที่เขาชอบ แต่น้อยเขาก็ไม่ได้อยู่คนเดียวแถมตอนนี้ก็ยังไม่มืดด้วยเลยทำให้ความอ่อนเพลียที่สะสมมาหลายวันออกฤทธิ์ได้ง่ายๆ

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ตั้งแต่ Hyde หลับไป เมื่อตื่นมาอีกทีท้องฟ้าข้างนอกก็เปลี่ยนเป็นสีดำเสียแล้ว แสงไฟในห้องผู้โดยสารถูกหรี่ให้เหลือเพืยงแสงสลัวๆสำหรับให้มองทางเดินเท่านั้น

“ฮ้าว~” Hyde หาวและบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบออกไป มันเลยทำให้ผ้าห่มที่คลุมร่างบางไว้แต่ก่อนตื่นลื่นลงไปกองอยู่กับตัก Hyde ก้มลงมองผ้าห่มผืนนั้นอย่างงงๆ เขาจำได้ว่าก่อนจะหลับเขาไม่ได้ห่มผ้าไม่ใช่เหรอ? แล้ว…? พอคิดได้แบบนั้นสายตาก็มองไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆทันที Gackt นั่งหลังพิงพนัก ดวงตาคู่นั้นปิดสนิท มือทั้งสองกอดอกไว้ท่าทางคงจะหนาวเพราะแอร์ที่เปิดแรงเกินไป

‘หึ…บ้าจริงๆเลย ตัวเองก็หนาวอยู่แท้ๆ ยังเอาผ้าห่มมาให้เขาอีก บ้าจริง!’ Hyde คิดพลางหยิบผ้าห่มผืนนั้นไปห่มคืนเจ้าของ ทันที่ผ้าห่มสัมผัสผิวของ Gackt ดวงตาสีฟ้าคู่นั้นก็เริ่มคลี่เปิดขึ้นซึ่งทำให้ Hyde ตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆ Gackt ก็ตื่นขึ้นมา

“อ๊ะ!ขอโทษชั้นทำให้คุณตื่น?” Hyde กล่าวขอโทษ เขาไม่คิดเลยว่า Gackt จะเป็นคนประสาทไวอย่างนี้

“อ่า~……เปล่าหรอกครับ…มันได้เวลาที่ผมควรจะตื่นต่างหากล่ะ ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก” Gackt ลุกขึ้นเปลี่ยนอิริยาบทแล้วจึงสังเกตุเห็นว่าผ้าห่มที่ห่มให้ Hyde มันกลับมาอยู่บนตัวอีกครั้ง

“…..เอ่อ….ขอบคุณนะเรื่องผ้าห่ม…..คิกคิกคิก….นี่ถ้าตัดเรื่องความเจ้าชู้ของคุณออกไป ก็นับว่าคุณเป็นคนที่น่าคบคนหนึ่งเลยนะ…เอาล่ะเอาเป็นว่า ฝากตัวด้วยล่ะกันนะ”hyde หัวเราะคิกคักราวเด็กน้อยยามได้ของเล่นชิ้นใหม่

“ด้วยความยินดี” Gackt กล่าวตอบพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ใครได้เห็นบ่อยนัก ขณะที่ในใจคิดว่า แม้วัยของ Hyde จะล่วงเลยมาถึงช่วง 30 กลางๆแล้วก็เถอะ แต่บางครั้งร่างบางกลับไม่ได้วางตัวให้สมกับอายุเอาเสียเลย เพราะมักจะเห็น Hyde ทำกิริยาเหมือนเด็กอยู่บ่อยๆซึ่งมันก็เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่เขาคิดว่ามันก็น่ารักดี และตอนนี้ก็เป็นอีกครั้งหนึ่งที่เขากำลังคิดเช่นนั้นอยู่

“ว่าแต่อีกนานไหมอ่ะ กว่าจะถึงสนามบินน่ะ” Hyde รู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันที่ตอนนี้ เขาสามารถจ้องตาแสนสวยดังลูกแก้วของ Gackt ได้เหมือนกับคนอื่นๆแล้ว เขาไม่รู้สึกหวาดกลัวที่จะจ้องดวงตาคู่นี้อีกต่อไป ทำไมนะ? อาจเป็นเพราะแววตาของ Gackt ยามนี้ดูอ่อนโยนกว่าก่อนตอนที่อยู่ Studio มาก แววตาในตอนนั้นมันเหมือนมีอำนาจที่จะสะกดให้เขาทำในสิ่งทีร่างสูงต้องการ เขาไม่ชอบแววตาแบบนั้นเอาซะเลย

Gackt ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเขาตอนนี้ 4 ทุ่มแล้ว ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามของ Hyde

“อืม…ถ้าผมจำไม่ผิดล่ะก็อีกไม่เกิน 10 นาทีหรอกครับ ถามทำไมครับ?”

“ก็หมู่นี้นอนไม่ค่อยหลับก็เลยไม่ค่อยรู้สึกอยากอาหารเท่าไหร่ แต่ตอนนี้พอได้นอนจนเต็มอื่มแล้วชั้นชักเริ่มจะเริ่มหิวขึ้นมาแล้วน่ะสิแล้ว Gakuto ล่ะไม่หิวเหรอ?” Hyde ขมวดคิ้วพลางเอามือกุมท้องที่เริ่มจะที่ตีกลองประท้วงว่าได้เวลาอาหารแล้ว ภาพนั้นมันทำให้ Gackt อดยิ้มออกไมได้ ‘ทำไมชอบทำตัวน่ารักอย่างนี้นะ Haido’

“ไม่หรอก คือปกติแล้วผมไม่ทานมื้อเย็น” Gackt ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“หือ? จริงเหรอ? ทำไมล่ะ…นี่อยากบอกนะว่ากลัวอ้วนน่ะ”

แต่ก่อนที่ Gackt จะได้กล่าวอะไรต่อไปเสียงแอร์โฮสเตรดประจำเครื่องก็ดังขึ้นเสียก่อน

“เรียนท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ท่านที่จะเดินทางไป Taiwan อีก 10 นาทีสายการบินของเราจะลงจอดที่สนามบินเจียงไคเช็ก กรุณาเตรียมตัวให้พร้อมที่จะลงจากเครื่องด้วยค่ะ”

“เย้! ถึงแล้ว ถึงแล้ว ที่นี่ล่ะจะได้กินซะที นี่เห็นว่าทาง Staff จองร้านอาหารไว้ให้พวกเราด้วยนี่ ดีจังเลย ที่นี่ล่ะจะกินให้เต็มให้เต็มครบเล้ย!” ประโยคนี่เหมือน Hyde จะกล่าวกับตัวเองมากกว่า คุยกับคู่สนทนาที่นั่งมองท่าทางเริงร่าของอยู่เงียบๆ Hyde นั้นดูจะมีความสุขมากที่นั่งคิดถึงอาหารที่ Staff จัดเตรียมไว้ให้ และ ดูร่างบางจะยิ่งมีความสุขมากขึ้นเมื่อได้เห็นอาหารเหล่านั้นอยู่ตรงหน้า 1 ½ ช.ม.ต่อมาเราออกจากร้านอาหารเดินทางต่อไปยังโรมแรมที่พัก

“ดูคุณมีความสุขกับการกินจริงๆเลยนะ” Gackt กล่าวขึ้นขณะที่ เขากับ Hyde เดินไปที่ห้องพักซึ่งทั้ง 2 คนพักอยู่ด้วยกัน

“แน่นอน ก็อาหารมันอร่อยนี่ คนกินอย่างชั้นก็ต้องมีความสุขสิ แล้วนายล่ะไม่เห็นกินอะไรเลยไม่หิวรึ?” Hyde เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อจะขึ้นไปเดินอยู่ข้างหน้า Gackt

“ไม่หรอกชินแล้ว” Gackt ตอบเรียบๆ

“อ๋า! ทำงั้นได้ไง คนเราน่ะต้องกินอาหารให้ครบ 3 มื้อนะ ไม่งั้นโรคกระเพาะจะถามหา” Hydeโวยวายเมื่อได้ยินคำตอบจากคู่สนทนา

“แต่ถ้าจะให้กินแบบคุณล่ะก็ ผมคงต้องขอตัวล่ะ ไม่ไหวจริงๆ หึ หึ หึ” Gackt หัวเราะในลำคอเมื่อนึกถึงรายการที่ ร่างบางบริโภคเข้าไป ที่จริงแล้วเขาก็สงสัยเหมือนกันว่าทั้งๆตัวเล็กแค่นี้ แต่ทำไมกินเก่งนัก เอาไปเก็บไว้ตรงไหนนะ

“เอ้อ!ผมเพิ่งนึกว่าลืมของเอาไว้ข้างล่าง คุณเข้าไปก่อนล่ะกัน ” Gackt กล่าวเมื่อเขาเดินมาส่งจนถึงหน้าห้อง Hyde พยักหน้าเป็นการตอบรับก่อนใช้การ์ดรูดเปิดประตูเข้าไปข้างใน

“แปะ” Hyde กดเปิดสวิทไฟเพื่อไล่ความมืดสลัวในห้องให้หายไป เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆแล้วก็พบว่าเป็นห้องที่ค่อนข้างกว้างขวางและจัดไว้น่าอยู่พอใช้ มีเตียงขนาดนอนคนเดียว 2 เตียงวางไว้ตรงกลาง ทั้ง 2 เตียงถูกคั้นไว้ด้วยโต๊ะวางโทรศัพท์ตัวเล็กๆ มีห้องน้ำอยู่ข้างประตู ตรงข้ามห้องน้ำมีตู้เสื่อผ้าตั้งอยู่ ถัดจากตู้เสื้อผ้ามีกระเป๋าเดินทางรวมทั้งของทั้งหมดของเขากับ Gackt วางไว้ที่ชั้นวางของซึ่งอยู่ข้างๆโต๊ะเครื่องแป้งที่แกะสลักจากไม้อย่างประณีต และถัดจากนั้นเป็นประตูกระจกที่กรอบเป็นไม้ 2 บานกั้นระหว่างตัวห้องกับระเบียงยื่นออกไปจากตัวตึก แม้จะมีชุดรับแขกตั้งอยู่ แต่ก็ยังเหลือพื้นที่ให้เดินเข้าออกได้สบาย hyde ผลักประตูทั้ง 2 บานนั้นออกเพื่อสัมผัสกับอากาศภายนอก เขาเดินออกไปเท้าคางราวแสตนเลสมองพระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นอยู่บนฟ้าไร้ซึ่งเมฆหมอกมาบดบัง พระจันทร์ยามนี้ช่างดูงดงามอย่างประหลาดและดูเงียบเหงาอย่างน่าหดหู่ ความงามของดวงจันทร์คืนนี้พาลให้นึกถึงตอนเล่นคอนเสริต Grand Cross ตอนนั้นพระจันทร์ก็เต็มดวงเหมือนกัน แต่กลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นเพราะเขาอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆที่พร้อมจะต้อนรับเขาเสมอไม่ว่าเมื่อไหร่ พระจันทร์เต็มดวงในคืนนั้นไม่ทำให้เขารู้สึกเหงาและว้าเหว่ได้เท่านี้ hyde ได้แต่ถอนใจอยู่เงียบๆ    

“คิดอะไรอยู่เหรอครับ?ถ้าคิดถึงผมอยู่ล่ะก็ ผมจะดีใจมากเลยนะ”เสียงทุ้มดังขึ้นจากเบื้องหลัง แต่ Hyde ก็ไม่ได้หันกลับมามอง เพราะรู้อยู่แล้วว่าเป็นเสียงของใคร

“…..กลับมาแล้วเหรอ? หาเจอไหม? ของน่ะ” Hyde ตอบกลับโดยสายตายังไม่ละจากพระจันทร์ดวงโตที่เริ่มจะมีเมฆมาบดบังความงามบ้างแล้ว

“ไม่เจอหรอกครับ”ร่างสูงจ้องมองเรือนร่างผอมบางของ Hyde ด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอด ร่างบางจากด้านหลัง

“ผมกำลังหาหัวใจของผมอยู่ มันหายไปตั้งแต่พบคุณครั้งแรก ไปตามหาที่ไหนก็ไม่เจอ ไม่ทราบว่าคุณเห็นมันบ้างรึเปล่าครับ?”เสียงทุ้มต่ำกระซิบอย่างแผ่วเบาอยู่ข้างหู ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดอยู่ที่ต้นต้นทำเอา Hyde รู้สึกขนลุกเกรียวไปทั้งตัว แต่ในใจที่เย็นยะเยือกและเงียบเหงาเมื่อครู่นี้กลับอบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด เป็นเพราะสัมผัสจากร่างสูงรึเปล่าเขาก็ไม่แน่ใจ รู้แต่เพียงว่าในคืนที่สวยงามแต่เงียบเหงาคืนนี้เขาต้องการใครซักคนอยู่เคียงข้าง…ใครซักคน…

“ไม่รู้สิ ชั้นเองก็กำลังซ่อมหัวใจตัวเองอยู่เลยไม่มีเวลาไปมองว่า หัวใจของคุณมาหลงอยู่ที่ชั้นบ้างรึเปล่า” Hyde ตอบด้วยเสียงแผ่วเบาราวกับกำลังพึมพำกับตัวเองมากกว่าตอบคำถามของคู่สนทนา ในขณะเดียวกัน Hyde เอนตัวไปพิงไหล่กว้างและแข็งแกร่งของรูมเมทซึ่งสร้างความแปลกใจให้ Gackt ไม่น้อย เขาอยากไม่เชื่อเลยว่าร่างบางจะตอบรับเขาง่ายๆแบบนี้

“ชั้นมีความรักมาหลายครั้ง…..สุดท้ายมันจบลงด้วยความผิดหวังของชั้นทุกครั้งไป และแผลที่ได้มาจากความรักแต่ล่ะครั้งมันไม่น้อยเลย….แต่ชั้นไม่สนใจยังคงเฝ้าหาความรักมาใส่ตัวเรื่อยมา ขณะที่แผลที่ได้มาก็เพิ่มมากขึ้นทุกที พอหันกลับมามองตัวเองอีกครั้งจึงพบว่าหัวใจของชั้นมันแหว่งวิ่นแค่ไหน…..ตอนนี้ชั้นเหนื่อยกับความรักเต็มที …..เจ็บจนไม่อยากรักใครอีกแล้ว…..ปล่อยชั้นไปเถอะนะ…..อย่ารักชั้นเลย……ปล่อยให้ชั้นรักษาบาดแผลของตัวเองอยู่เงียบๆเถอะ…..อย่ามาเพิ่มบาดแผลให้ชั้นอีกเลย……หากต้องเจ็บอีกครั้งคราวนี้ชั้นต้องสูญเสียตัวเองไปแน่ๆ….ปล่อยชั้นไป…”เสียงบอกเล่าความในใจของ Hyde ขาดหายไปเนื่องจากริมฝีปากเรียวได้รูปของคนที่ฟังอยู่แนบลงกับริมฝีปากสีแดงสดของร่างบางอย่างแนบสนิท ดวงตากลมโต ของ Hyde เบิกกว้างกว่าปกติด้วยความตกใจ มือเล็กทั้ง 2 ข้างพยามขืนตัวออกจากอ้อมกอดแต่ไม่สำเร็จ จน Gackt ถอนริมฝีปากออกแล้ว แต่เขากลับกระชับวงแขนให้แน่นยิ่งกว่าเดิม รสจูบที่นุ่มนวล ทำให้ร่างบางแทบไม่มีแรงจะทรงตัวให้ยืนอยู่ได้

“จุจุจุ อย่าใช้น้ำเสียงแบบนั้นอ้อนผมสิ เดี๋ยวเกิดอดใจไม่ไหวขึ้นมา คุณจะลำบากนะ” ริมฝีปากเรียวได้รูปของร่างสูงกล่าวคำพูดน่าหวาดเสียวออกมาได้อย่างเรียบเฉย

“ไอ้!….ปล่อยนะ!ปล่อย!” Hydeตะโกนรอดไรฟันออกมาด้วยความโกรธผสมกับความเขินอาย ร่างบางดิ้นคลุกคลักอยู่ในวงแขนแกร่ง พอหลุดออกมาได้ เขาก็รีบก็เข้าห้องและปิดล็อกประตูทันที

‘ไอ้หน้าด้าน! คืนนี้นอนข้างนอกไปแล้วกัน!’ hyde คิดขณะที่รุดม่านผืนหนามาปิดประตูกระจกอีกชั้นหนึ่ง แล้วจึงเดินไปขว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายอารมณ์ ส่วน Gackt ที่ถูกทิ้งให้ยืนอยู่ข้างนอก เขายืนมองอาการตื่นๆของ Hyde แล้วอดจะหัวเราะออกมาไม่ได้ รู้สึกสบายใจเพราะใช่ว่าร่างบางจะยอมรับเขาเสียเมื่อไหร่ แต่เป็นเพียงเพราะความเงียบเหงาในคืนนี้ที่ทำให้ Hyde เริ่มใจอ่อนยอมเปิดใจให้เขาบ้าง แค่นั้นก็นับว่าเพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้ Gackt มองประตูกระจกแล้วลอบยิ้มน้อยๆแต่แฝงความเจ้าเล่ห์ยามนึกถึงคนที่อยู่ข้างใน

‘ถ้าคิดว่าลงกลอนประตูแล้วจะหยุดชั้นได้ล่ะก็นายคิดผิด Haido!’เขาหัวเราะกับตัวเอง แต่สำหรับตอนนี้กับคืนที่พระจันทร์สวยอย่างนี้จะรีบกลับเข้าไปข้างในคงเสียมารยาทแย่ สู้ นั่งชมจันทร์อยู่ตรงนี้สักพักดีกว่า Gackt คิดพลางเดินกลับไปที่ชุดรับแขกแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ข้างๆประตู