คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
“ฮือๆๆๆ……คุณลุง…ก็…คุณลุงน่ะ…..ใจดีกับผมที่สุดเลย…..อึก….แต่จากนี้ไป…..อึก…..จะไม่มีมี…..อึก….ไม่มีอีกแล้ว…ฮือๆๆๆ”
และแม้จะไม่รู้จักกันมาก่อนเลย แต่ “เจ้าหญิงคางูยะ” ก็กอดปลอบโยนเด็กน้อยจนหยุดร้องไห้ ทั้งๆที่ความจริงแล้วก็อยากร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กน้อย แต่ว่าแม้จะอยากร้องแค่ไหน? แต่สัญญาที่ให้ไว้กับเขาคนนั้น จึงจำเป็นที่จะรักษาสุดท้ายของเขาเอาไว้ และเพื่อต้องการที่นึกถึงเรื่องของเขา เหตุนี้จึงได้พาตัวเองมาอยู่ที่นี่…. “…พี่สาว…แล้วทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?…” หนูน้อย Gakuto เงยหน้าขึ้นถาม “เจ้าหญิงคางูยะ” ด้วยความสงสัย หลังจากที่หยุดร้องไห้แล้ว ดวงตาแสนสวยของหนูน้อยจ้องมองด้วยความไร้เดียงสา เพราะ “เจ้าหญิงคางูยะ” ของเขาทำหน้าปั้นยาก เมื่อถูกเรียกว่า “พี่สาว” “….เอ….หรือว่าพี่สาวเป็นเจ้าหญิงคางูยะ เพราะไม่อยากกลับไปดวงจันทร์ก็เลยเศร้าอย่างนั้นเหรอ?”แต่แล้วพอฟังคำถามที่ต่อของเขาสีหน้านั้นก็เปลี่ยนไป กลายเป็นหัวเราะออกมาเบาๆอย่างแจ่มใสแทน หนูน้อยมองท่าทางของคู่สนทนาอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็รอคอยคำตอบอยู่อย่างใจจดใจจ่อ “ฮะฮะฮะ….‘เจ้าหญิงคางูยะ’ งั้นเหรอ?….นั้นสินะ ถ้าชั้นเป็น ‘เจ้าหญิงคางูยะ’ ล่ะก็ ชั้นคงจะอยากกลับไปดวงจันทร์มากๆเลยล่ะ….แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาของชั้น ชั้นไม่สามารถขึ้นไปได้” ‘เจ้าหญิงคางูยะ’ กล่าวพลางมองเหม่อมองออกไปยัง ‘สะพานจันทรา’ ที่ทอดยาวลงมาจากดวงจันทร์
“ทำไมล่ะ? เป็นเจ้าหญิงคางูยะแล้วทำไมถึงขึ้นไปไม่ได้ล่ะ?” เสียงใสๆ ของเด็กน้อยถามขึ้นด้วยความไร้เดียงสา ฉุดคู่สนทนาของเขาไม่ให้กลับไปจมอยู่กับความเศร้า และความหลังเก่าๆ ของเขาคนนั้น ‘เจ้าหญิงคางูยะ’ หันกลับมายิ้มให้เขา รอยยิ้มนั้นแสนเศร้าแต่งดงามและติดตรึงในความทรงจำของเด็กน้อยยิ่งนัก
“ทั้งๆที่เขาล่วงหน้าขึ้นไปชั้นอยู่ข้างบนนั้นแล้วแท้ๆ…..แต่เพราะมันยังไม่ถึงเวลาของชั้น….ชั้นไม่อาจไม่ละทิ้งสัญญาสุดท้ายของเขาแล้วขึ้นไปได้….ชั้นทำไม่ได้จริงๆ…” “RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR” เสียงโทรศัพท์พื้นฐานดังขึ้น ปลุกชายหนุ่มผมทองที่หลับฟุบอยู่กับกองงานให้ตื่นขึ้นจากความฝันเก่าๆ ที่เขาไม่เคยลืมเลือนมันเลย แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานกว่า 20 ปีแล้วก็ตาม มือเรียวยาวข้างหนึ่งควานหาโทรศัพท์ทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา เขานั่งคิดเพลงมาตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลย นี่เขาเผลอหลับไปนานเท่าไหร่นะ?
“Moshi Moshi” เขารับโทรศัพท์ โดยพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ ปราศจากความงัวเงียแม้แต่น้อย ดวงตาสีเทาใสกระจ่างกระพริบถี่เพื่อไล่ความง่วงงุนออกไป เขามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนัง ตอนนี้ 1 ทุ่มแล้ว
“Gakuto นายยังไม่ลืมเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของชั้นวันนี้ใช่ไหม?” เสียง Yamada เพื่อนสนิทสมัยมัธยมส่งมาตามสายโทรศัพท์ เพื่อเตือนความจำเขาเรื่องงานเลี้ยงวันเกิด “แน่นอน…ชั้นไม่ลืมอยู่แล้ว 2 ทุ่มที่เดิมใช่ไหม?…อืม…เออน่า…..อืม….แล้วเจอกัน” Gackt วางหูโทรศัพท์ลงแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานที่นั่งมาตลอด เพื่อกลับไปที่บ้านเปลี่ยนชุดสำหรับงานเลี้ยงวันนี้ ระหว่างที่ขับรถกลับไปที่บ้านความคิดของเขากลับหาได้จดจ่ออยู่กับงานดังเช่นที่ผ่านมาไม่ สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่กลับเป็น เหตุการณ์กลางป่าในคืนหนึ่งในฤดูร้อนคืนนั้น 20 ปีกว่าผ่านมาแล้วต่างหาก หลังจากวันนั้น ทั้งๆที่หลังจากวันนั้นเขาจะพยายามไปนั่งรอ “เจ้าหญิงคางูยะ” ซักกี่ครั้ง ก็ไม่เคยได้พบได้พบอีกเลย จนเขาคิดว่าบางทีเหตุการณ์คืนนั้นคงเป็นเขาเองที่ฝันไป “เจ้าหญิงคางูยะ” ที่ทั้งงดงามแต่แสนเศร้าคนนั้น ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ? หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะพบอีกซักครั้ง อยากพบเจ้าของรอยยิ้มแสนหวานที่ฉุดเอาหัวใจของเขาให้หายตามร่างบางไปตั้งแต่วันนั้น จะหาว่าเขาเป็นคนที่หลงไปกับความฝันรึอะไรก็ยอมล่ะ เขาเชื่อว่าหากร่างบางเป็นคนจริงๆล่ะก็คงจะได้พบซักวันแน่ๆ แต่พอนึกมาถึงตรงนี้ Gackt อดหัวเราะตัวเองไม่ได้ที่เผลอไปเรียก เขาคนนั้นว่า “พี่สาว” โดยไม่ได้ตั้งใจ ความจริงแล้วโดยรูปร่างและเสียงที่ทุ้มต่ำของคนคนนั้น ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็เป็นเสียงของผู้ชายชัดๆ แต่คงเพราะความงามของคนนนั้นทำให้เขา(ซึ่งยังเล็ก)หลงคิดไปว่าคู่สนทนาเป็นหญิงสาว ผู้ชายคนหนึ่ง หากถูกมองเป็น “พี่สาว” คงไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไรแล้ว Gackt คิดพลางหัวเราะกับตัวเองอย่างเบิกบาน 2 ทุ่มครึ่งที่ร้าน Coffee shop เล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งชายหนุ่มทั้งคู่มักจะไปนั่งคุยปรับทุกข์กันอยู่เป็นประจำ ร้านนี้เป็นของคนรู้จักของ Yamada ยามนี้ร้านเล็กๆน่าอบอุ่นร้านนั้นกำลังกลายสภาพเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่สนุกสนาน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทผ้าไหมสีเข้มกำลังเดินเขาไปข้างในพร้อมกับของขวัญกล่องใหญ่ ตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั้นบรรยากาศภายในกำลังสนุกสนานทีเดียว “เฮ้! Gakuto นายมาสายนะ” เจ้าของงานโวยทันทีที่เจอเพื่อนรัก ซึ่งคู่กรณีก็ได้ยิ้มน้อยๆรับคำโวยวาย ไม่ได้กล่าวแก้ตัวให้กับตัวเองแต่อย่างไรเพียงแต่ยื่นกล่องของขวัญให้เท่านั้น “แก่ขึ้นอีกปีแล้ว รักษาตัวด้วยนะ ไม่มีใครรู้ว่าระหว่างนายกับชั้นใครจะตายก่อนกัน” Gackt อวยพรวันเกิดในรูปแบบของเขา ซึ่งเจ้าของวันเกิดทำหน้าแหยงๆ กับคำอวยพรวันเกิดของเขา “เหอ เหอ เหอ ไอ้บ้า Gakuto วันเกิดชั้นทั้งที ช่วยอวยพรให้มันเหมือนความอวยพรกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงกัน” “ความจริงก็คือความจริง ชั้นพูดอะไรผิดเหรอ?” นั่น…ดูเหมือนคนพูดจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าเรียวสวยนั้นเรียวเฉยและนิ่งสนิทเสียจนน่าหมั้นไส้ นี่ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นเพื่อนเก่าล่ะก็ Yamada คิดจะประเคนหมัดใส่หน้าสวยๆนี่ให้สมใจเชียว และขณะที่กำลังหดหู่กับคำอวยพรที่เถรตรงของเพื่อนรัก เสียงใครอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เป็นแขกคนสำคัญของเขาอีกคนนอกจากไอ้บ้านี่!!
และแม้จะไม่รู้จักกันมาก่อนเลย แต่ “เจ้าหญิงคางูยะ” ก็กอดปลอบโยนเด็กน้อยจนหยุดร้องไห้ ทั้งๆที่ความจริงแล้วก็อยากร้องไห้ออกมาเหมือนเด็กน้อย แต่ว่าแม้จะอยากร้องแค่ไหน? แต่สัญญาที่ให้ไว้กับเขาคนนั้น จึงจำเป็นที่จะรักษาสุดท้ายของเขาเอาไว้ และเพื่อต้องการที่นึกถึงเรื่องของเขา เหตุนี้จึงได้พาตัวเองมาอยู่ที่นี่….
“…พี่สาว…แล้วทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ?…” หนูน้อย Gakuto เงยหน้าขึ้นถาม “เจ้าหญิงคางูยะ” ด้วยความสงสัย หลังจากที่หยุดร้องไห้แล้ว ดวงตาแสนสวยของหนูน้อยจ้องมองด้วยความไร้เดียงสา เพราะ “เจ้าหญิงคางูยะ” ของเขาทำหน้าปั้นยาก เมื่อถูกเรียกว่า “พี่สาว”
“….เอ….หรือว่าพี่สาวเป็นเจ้าหญิงคางูยะ เพราะไม่อยากกลับไปดวงจันทร์ก็เลยเศร้าอย่างนั้นเหรอ?”แต่แล้วพอฟังคำถามที่ต่อของเขาสีหน้านั้นก็เปลี่ยนไป กลายเป็นหัวเราะออกมาเบาๆอย่างแจ่มใสแทน หนูน้อยมองท่าทางของคู่สนทนาอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็รอคอยคำตอบอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
“ฮะฮะฮะ….‘เจ้าหญิงคางูยะ’ งั้นเหรอ?….นั้นสินะ ถ้าชั้นเป็น ‘เจ้าหญิงคางูยะ’ ล่ะก็ ชั้นคงจะอยากกลับไปดวงจันทร์มากๆเลยล่ะ….แต่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาของชั้น ชั้นไม่สามารถขึ้นไปได้” ‘เจ้าหญิงคางูยะ’ กล่าวพลางมองเหม่อมองออกไปยัง ‘สะพานจันทรา’ ที่ทอดยาวลงมาจากดวงจันทร์
“ทำไมล่ะ? เป็นเจ้าหญิงคางูยะแล้วทำไมถึงขึ้นไปไม่ได้ล่ะ?” เสียงใสๆ ของเด็กน้อยถามขึ้นด้วยความไร้เดียงสา ฉุดคู่สนทนาของเขาไม่ให้กลับไปจมอยู่กับความเศร้า และความหลังเก่าๆ ของเขาคนนั้น ‘เจ้าหญิงคางูยะ’ หันกลับมายิ้มให้เขา รอยยิ้มนั้นแสนเศร้าแต่งดงามและติดตรึงในความทรงจำของเด็กน้อยยิ่งนัก
“ทั้งๆที่เขาล่วงหน้าขึ้นไปชั้นอยู่ข้างบนนั้นแล้วแท้ๆ…..แต่เพราะมันยังไม่ถึงเวลาของชั้น….ชั้นไม่อาจไม่ละทิ้งสัญญาสุดท้ายของเขาแล้วขึ้นไปได้….ชั้นทำไม่ได้จริงๆ…” “RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR” เสียงโทรศัพท์พื้นฐานดังขึ้น ปลุกชายหนุ่มผมทองที่หลับฟุบอยู่กับกองงานให้ตื่นขึ้นจากความฝันเก่าๆ ที่เขาไม่เคยลืมเลือนมันเลย แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานกว่า 20 ปีแล้วก็ตาม มือเรียวยาวข้างหนึ่งควานหาโทรศัพท์ทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา เขานั่งคิดเพลงมาตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลย นี่เขาเผลอหลับไปนานเท่าไหร่นะ?
“Moshi Moshi” เขารับโทรศัพท์ โดยพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ ปราศจากความงัวเงียแม้แต่น้อย ดวงตาสีเทาใสกระจ่างกระพริบถี่เพื่อไล่ความง่วงงุนออกไป เขามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนัง ตอนนี้ 1 ทุ่มแล้ว
“Gakuto นายยังไม่ลืมเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของชั้นวันนี้ใช่ไหม?” เสียง Yamada เพื่อนสนิทสมัยมัธยมส่งมาตามสายโทรศัพท์ เพื่อเตือนความจำเขาเรื่องงานเลี้ยงวันเกิด “แน่นอน…ชั้นไม่ลืมอยู่แล้ว 2 ทุ่มที่เดิมใช่ไหม?…อืม…เออน่า…..อืม….แล้วเจอกัน” Gackt วางหูโทรศัพท์ลงแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานที่นั่งมาตลอด เพื่อกลับไปที่บ้านเปลี่ยนชุดสำหรับงานเลี้ยงวันนี้ ระหว่างที่ขับรถกลับไปที่บ้านความคิดของเขากลับหาได้จดจ่ออยู่กับงานดังเช่นที่ผ่านมาไม่ สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่กลับเป็น เหตุการณ์กลางป่าในคืนหนึ่งในฤดูร้อนคืนนั้น 20 ปีกว่าผ่านมาแล้วต่างหาก หลังจากวันนั้น ทั้งๆที่หลังจากวันนั้นเขาจะพยายามไปนั่งรอ “เจ้าหญิงคางูยะ” ซักกี่ครั้ง ก็ไม่เคยได้พบได้พบอีกเลย จนเขาคิดว่าบางทีเหตุการณ์คืนนั้นคงเป็นเขาเองที่ฝันไป “เจ้าหญิงคางูยะ” ที่ทั้งงดงามแต่แสนเศร้าคนนั้น ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ? หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะพบอีกซักครั้ง อยากพบเจ้าของรอยยิ้มแสนหวานที่ฉุดเอาหัวใจของเขาให้หายตามร่างบางไปตั้งแต่วันนั้น จะหาว่าเขาเป็นคนที่หลงไปกับความฝันรึอะไรก็ยอมล่ะ เขาเชื่อว่าหากร่างบางเป็นคนจริงๆล่ะก็คงจะได้พบซักวันแน่ๆ แต่พอนึกมาถึงตรงนี้ Gackt อดหัวเราะตัวเองไม่ได้ที่เผลอไปเรียก เขาคนนั้นว่า “พี่สาว” โดยไม่ได้ตั้งใจ ความจริงแล้วโดยรูปร่างและเสียงที่ทุ้มต่ำของคนคนนั้น ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็เป็นเสียงของผู้ชายชัดๆ แต่คงเพราะความงามของคนนนั้นทำให้เขา(ซึ่งยังเล็ก)หลงคิดไปว่าคู่สนทนาเป็นหญิงสาว ผู้ชายคนหนึ่ง หากถูกมองเป็น “พี่สาว” คงไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไรแล้ว Gackt คิดพลางหัวเราะกับตัวเองอย่างเบิกบาน 2 ทุ่มครึ่งที่ร้าน Coffee shop เล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งชายหนุ่มทั้งคู่มักจะไปนั่งคุยปรับทุกข์กันอยู่เป็นประจำ ร้านนี้เป็นของคนรู้จักของ Yamada ยามนี้ร้านเล็กๆน่าอบอุ่นร้านนั้นกำลังกลายสภาพเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่สนุกสนาน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทผ้าไหมสีเข้มกำลังเดินเขาไปข้างในพร้อมกับของขวัญกล่องใหญ่ ตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั้นบรรยากาศภายในกำลังสนุกสนานทีเดียว “เฮ้! Gakuto นายมาสายนะ” เจ้าของงานโวยทันทีที่เจอเพื่อนรัก ซึ่งคู่กรณีก็ได้ยิ้มน้อยๆรับคำโวยวาย ไม่ได้กล่าวแก้ตัวให้กับตัวเองแต่อย่างไรเพียงแต่ยื่นกล่องของขวัญให้เท่านั้น “แก่ขึ้นอีกปีแล้ว รักษาตัวด้วยนะ ไม่มีใครรู้ว่าระหว่างนายกับชั้นใครจะตายก่อนกัน” Gackt อวยพรวันเกิดในรูปแบบของเขา ซึ่งเจ้าของวันเกิดทำหน้าแหยงๆ กับคำอวยพรวันเกิดของเขา “เหอ เหอ เหอ ไอ้บ้า Gakuto วันเกิดชั้นทั้งที ช่วยอวยพรให้มันเหมือนความอวยพรกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงกัน” “ความจริงก็คือความจริง ชั้นพูดอะไรผิดเหรอ?” นั่น…ดูเหมือนคนพูดจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าเรียวสวยนั้นเรียวเฉยและนิ่งสนิทเสียจนน่าหมั้นไส้ นี่ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นเพื่อนเก่าล่ะก็ Yamada คิดจะประเคนหมัดใส่หน้าสวยๆนี่ให้สมใจเชียว และขณะที่กำลังหดหู่กับคำอวยพรที่เถรตรงของเพื่อนรัก เสียงใครอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เป็นแขกคนสำคัญของเขาอีกคนนอกจากไอ้บ้านี่!!
“ทำไมล่ะ? เป็นเจ้าหญิงคางูยะแล้วทำไมถึงขึ้นไปไม่ได้ล่ะ?” เสียงใสๆ ของเด็กน้อยถามขึ้นด้วยความไร้เดียงสา ฉุดคู่สนทนาของเขาไม่ให้กลับไปจมอยู่กับความเศร้า และความหลังเก่าๆ ของเขาคนนั้น ‘เจ้าหญิงคางูยะ’ หันกลับมายิ้มให้เขา รอยยิ้มนั้นแสนเศร้าแต่งดงามและติดตรึงในความทรงจำของเด็กน้อยยิ่งนัก
“ทั้งๆที่เขาล่วงหน้าขึ้นไปชั้นอยู่ข้างบนนั้นแล้วแท้ๆ…..แต่เพราะมันยังไม่ถึงเวลาของชั้น….ชั้นไม่อาจไม่ละทิ้งสัญญาสุดท้ายของเขาแล้วขึ้นไปได้….ชั้นทำไม่ได้จริงๆ…” “RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR” เสียงโทรศัพท์พื้นฐานดังขึ้น ปลุกชายหนุ่มผมทองที่หลับฟุบอยู่กับกองงานให้ตื่นขึ้นจากความฝันเก่าๆ ที่เขาไม่เคยลืมเลือนมันเลย แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานกว่า 20 ปีแล้วก็ตาม มือเรียวยาวข้างหนึ่งควานหาโทรศัพท์ทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา เขานั่งคิดเพลงมาตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลย นี่เขาเผลอหลับไปนานเท่าไหร่นะ?
“Moshi Moshi” เขารับโทรศัพท์ โดยพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ ปราศจากความงัวเงียแม้แต่น้อย ดวงตาสีเทาใสกระจ่างกระพริบถี่เพื่อไล่ความง่วงงุนออกไป เขามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนัง ตอนนี้ 1 ทุ่มแล้ว
“Gakuto นายยังไม่ลืมเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของชั้นวันนี้ใช่ไหม?” เสียง Yamada เพื่อนสนิทสมัยมัธยมส่งมาตามสายโทรศัพท์ เพื่อเตือนความจำเขาเรื่องงานเลี้ยงวันเกิด “แน่นอน…ชั้นไม่ลืมอยู่แล้ว 2 ทุ่มที่เดิมใช่ไหม?…อืม…เออน่า…..อืม….แล้วเจอกัน” Gackt วางหูโทรศัพท์ลงแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานที่นั่งมาตลอด เพื่อกลับไปที่บ้านเปลี่ยนชุดสำหรับงานเลี้ยงวันนี้ ระหว่างที่ขับรถกลับไปที่บ้านความคิดของเขากลับหาได้จดจ่ออยู่กับงานดังเช่นที่ผ่านมาไม่ สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่กลับเป็น เหตุการณ์กลางป่าในคืนหนึ่งในฤดูร้อนคืนนั้น 20 ปีกว่าผ่านมาแล้วต่างหาก หลังจากวันนั้น ทั้งๆที่หลังจากวันนั้นเขาจะพยายามไปนั่งรอ “เจ้าหญิงคางูยะ” ซักกี่ครั้ง ก็ไม่เคยได้พบได้พบอีกเลย จนเขาคิดว่าบางทีเหตุการณ์คืนนั้นคงเป็นเขาเองที่ฝันไป “เจ้าหญิงคางูยะ” ที่ทั้งงดงามแต่แสนเศร้าคนนั้น ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ? หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะพบอีกซักครั้ง อยากพบเจ้าของรอยยิ้มแสนหวานที่ฉุดเอาหัวใจของเขาให้หายตามร่างบางไปตั้งแต่วันนั้น จะหาว่าเขาเป็นคนที่หลงไปกับความฝันรึอะไรก็ยอมล่ะ เขาเชื่อว่าหากร่างบางเป็นคนจริงๆล่ะก็คงจะได้พบซักวันแน่ๆ แต่พอนึกมาถึงตรงนี้ Gackt อดหัวเราะตัวเองไม่ได้ที่เผลอไปเรียก เขาคนนั้นว่า “พี่สาว” โดยไม่ได้ตั้งใจ ความจริงแล้วโดยรูปร่างและเสียงที่ทุ้มต่ำของคนคนนั้น ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็เป็นเสียงของผู้ชายชัดๆ แต่คงเพราะความงามของคนนนั้นทำให้เขา(ซึ่งยังเล็ก)หลงคิดไปว่าคู่สนทนาเป็นหญิงสาว ผู้ชายคนหนึ่ง หากถูกมองเป็น “พี่สาว” คงไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไรแล้ว Gackt คิดพลางหัวเราะกับตัวเองอย่างเบิกบาน 2 ทุ่มครึ่งที่ร้าน Coffee shop เล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งชายหนุ่มทั้งคู่มักจะไปนั่งคุยปรับทุกข์กันอยู่เป็นประจำ ร้านนี้เป็นของคนรู้จักของ Yamada ยามนี้ร้านเล็กๆน่าอบอุ่นร้านนั้นกำลังกลายสภาพเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่สนุกสนาน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทผ้าไหมสีเข้มกำลังเดินเขาไปข้างในพร้อมกับของขวัญกล่องใหญ่ ตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั้นบรรยากาศภายในกำลังสนุกสนานทีเดียว “เฮ้! Gakuto นายมาสายนะ” เจ้าของงานโวยทันทีที่เจอเพื่อนรัก ซึ่งคู่กรณีก็ได้ยิ้มน้อยๆรับคำโวยวาย ไม่ได้กล่าวแก้ตัวให้กับตัวเองแต่อย่างไรเพียงแต่ยื่นกล่องของขวัญให้เท่านั้น “แก่ขึ้นอีกปีแล้ว รักษาตัวด้วยนะ ไม่มีใครรู้ว่าระหว่างนายกับชั้นใครจะตายก่อนกัน” Gackt อวยพรวันเกิดในรูปแบบของเขา ซึ่งเจ้าของวันเกิดทำหน้าแหยงๆ กับคำอวยพรวันเกิดของเขา “เหอ เหอ เหอ ไอ้บ้า Gakuto วันเกิดชั้นทั้งที ช่วยอวยพรให้มันเหมือนความอวยพรกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงกัน” “ความจริงก็คือความจริง ชั้นพูดอะไรผิดเหรอ?” นั่น…ดูเหมือนคนพูดจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าเรียวสวยนั้นเรียวเฉยและนิ่งสนิทเสียจนน่าหมั้นไส้ นี่ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นเพื่อนเก่าล่ะก็ Yamada คิดจะประเคนหมัดใส่หน้าสวยๆนี่ให้สมใจเชียว และขณะที่กำลังหดหู่กับคำอวยพรที่เถรตรงของเพื่อนรัก เสียงใครอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เป็นแขกคนสำคัญของเขาอีกคนนอกจากไอ้บ้านี่!!
“ทั้งๆที่เขาล่วงหน้าขึ้นไปชั้นอยู่ข้างบนนั้นแล้วแท้ๆ…..แต่เพราะมันยังไม่ถึงเวลาของชั้น….ชั้นไม่อาจไม่ละทิ้งสัญญาสุดท้ายของเขาแล้วขึ้นไปได้….ชั้นทำไม่ได้จริงๆ…”
“RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR” เสียงโทรศัพท์พื้นฐานดังขึ้น ปลุกชายหนุ่มผมทองที่หลับฟุบอยู่กับกองงานให้ตื่นขึ้นจากความฝันเก่าๆ ที่เขาไม่เคยลืมเลือนมันเลย แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานกว่า 20 ปีแล้วก็ตาม มือเรียวยาวข้างหนึ่งควานหาโทรศัพท์ทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา เขานั่งคิดเพลงมาตั้งแต่เมื่อคืนยังไม่ได้นอนเลย นี่เขาเผลอหลับไปนานเท่าไหร่นะ?
“Moshi Moshi” เขารับโทรศัพท์ โดยพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ ปราศจากความงัวเงียแม้แต่น้อย ดวงตาสีเทาใสกระจ่างกระพริบถี่เพื่อไล่ความง่วงงุนออกไป เขามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนัง ตอนนี้ 1 ทุ่มแล้ว
“Gakuto นายยังไม่ลืมเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของชั้นวันนี้ใช่ไหม?” เสียง Yamada เพื่อนสนิทสมัยมัธยมส่งมาตามสายโทรศัพท์ เพื่อเตือนความจำเขาเรื่องงานเลี้ยงวันเกิด “แน่นอน…ชั้นไม่ลืมอยู่แล้ว 2 ทุ่มที่เดิมใช่ไหม?…อืม…เออน่า…..อืม….แล้วเจอกัน” Gackt วางหูโทรศัพท์ลงแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานที่นั่งมาตลอด เพื่อกลับไปที่บ้านเปลี่ยนชุดสำหรับงานเลี้ยงวันนี้ ระหว่างที่ขับรถกลับไปที่บ้านความคิดของเขากลับหาได้จดจ่ออยู่กับงานดังเช่นที่ผ่านมาไม่ สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่กลับเป็น เหตุการณ์กลางป่าในคืนหนึ่งในฤดูร้อนคืนนั้น 20 ปีกว่าผ่านมาแล้วต่างหาก หลังจากวันนั้น ทั้งๆที่หลังจากวันนั้นเขาจะพยายามไปนั่งรอ “เจ้าหญิงคางูยะ” ซักกี่ครั้ง ก็ไม่เคยได้พบได้พบอีกเลย จนเขาคิดว่าบางทีเหตุการณ์คืนนั้นคงเป็นเขาเองที่ฝันไป “เจ้าหญิงคางูยะ” ที่ทั้งงดงามแต่แสนเศร้าคนนั้น ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ? หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะพบอีกซักครั้ง อยากพบเจ้าของรอยยิ้มแสนหวานที่ฉุดเอาหัวใจของเขาให้หายตามร่างบางไปตั้งแต่วันนั้น จะหาว่าเขาเป็นคนที่หลงไปกับความฝันรึอะไรก็ยอมล่ะ เขาเชื่อว่าหากร่างบางเป็นคนจริงๆล่ะก็คงจะได้พบซักวันแน่ๆ แต่พอนึกมาถึงตรงนี้ Gackt อดหัวเราะตัวเองไม่ได้ที่เผลอไปเรียก เขาคนนั้นว่า “พี่สาว” โดยไม่ได้ตั้งใจ ความจริงแล้วโดยรูปร่างและเสียงที่ทุ้มต่ำของคนคนนั้น ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็เป็นเสียงของผู้ชายชัดๆ แต่คงเพราะความงามของคนนนั้นทำให้เขา(ซึ่งยังเล็ก)หลงคิดไปว่าคู่สนทนาเป็นหญิงสาว ผู้ชายคนหนึ่ง หากถูกมองเป็น “พี่สาว” คงไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไรแล้ว Gackt คิดพลางหัวเราะกับตัวเองอย่างเบิกบาน 2 ทุ่มครึ่งที่ร้าน Coffee shop เล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งชายหนุ่มทั้งคู่มักจะไปนั่งคุยปรับทุกข์กันอยู่เป็นประจำ ร้านนี้เป็นของคนรู้จักของ Yamada ยามนี้ร้านเล็กๆน่าอบอุ่นร้านนั้นกำลังกลายสภาพเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่สนุกสนาน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทผ้าไหมสีเข้มกำลังเดินเขาไปข้างในพร้อมกับของขวัญกล่องใหญ่ ตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั้นบรรยากาศภายในกำลังสนุกสนานทีเดียว “เฮ้! Gakuto นายมาสายนะ” เจ้าของงานโวยทันทีที่เจอเพื่อนรัก ซึ่งคู่กรณีก็ได้ยิ้มน้อยๆรับคำโวยวาย ไม่ได้กล่าวแก้ตัวให้กับตัวเองแต่อย่างไรเพียงแต่ยื่นกล่องของขวัญให้เท่านั้น “แก่ขึ้นอีกปีแล้ว รักษาตัวด้วยนะ ไม่มีใครรู้ว่าระหว่างนายกับชั้นใครจะตายก่อนกัน” Gackt อวยพรวันเกิดในรูปแบบของเขา ซึ่งเจ้าของวันเกิดทำหน้าแหยงๆ กับคำอวยพรวันเกิดของเขา “เหอ เหอ เหอ ไอ้บ้า Gakuto วันเกิดชั้นทั้งที ช่วยอวยพรให้มันเหมือนความอวยพรกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงกัน” “ความจริงก็คือความจริง ชั้นพูดอะไรผิดเหรอ?” นั่น…ดูเหมือนคนพูดจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าเรียวสวยนั้นเรียวเฉยและนิ่งสนิทเสียจนน่าหมั้นไส้ นี่ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นเพื่อนเก่าล่ะก็ Yamada คิดจะประเคนหมัดใส่หน้าสวยๆนี่ให้สมใจเชียว และขณะที่กำลังหดหู่กับคำอวยพรที่เถรตรงของเพื่อนรัก เสียงใครอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เป็นแขกคนสำคัญของเขาอีกคนนอกจากไอ้บ้านี่!!
“Moshi Moshi” เขารับโทรศัพท์ โดยพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติ ปราศจากความงัวเงียแม้แต่น้อย ดวงตาสีเทาใสกระจ่างกระพริบถี่เพื่อไล่ความง่วงงุนออกไป เขามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ที่ผนัง ตอนนี้ 1 ทุ่มแล้ว
“Gakuto นายยังไม่ลืมเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของชั้นวันนี้ใช่ไหม?” เสียง Yamada เพื่อนสนิทสมัยมัธยมส่งมาตามสายโทรศัพท์ เพื่อเตือนความจำเขาเรื่องงานเลี้ยงวันเกิด “แน่นอน…ชั้นไม่ลืมอยู่แล้ว 2 ทุ่มที่เดิมใช่ไหม?…อืม…เออน่า…..อืม….แล้วเจอกัน” Gackt วางหูโทรศัพท์ลงแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานที่นั่งมาตลอด เพื่อกลับไปที่บ้านเปลี่ยนชุดสำหรับงานเลี้ยงวันนี้ ระหว่างที่ขับรถกลับไปที่บ้านความคิดของเขากลับหาได้จดจ่ออยู่กับงานดังเช่นที่ผ่านมาไม่ สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่กลับเป็น เหตุการณ์กลางป่าในคืนหนึ่งในฤดูร้อนคืนนั้น 20 ปีกว่าผ่านมาแล้วต่างหาก หลังจากวันนั้น ทั้งๆที่หลังจากวันนั้นเขาจะพยายามไปนั่งรอ “เจ้าหญิงคางูยะ” ซักกี่ครั้ง ก็ไม่เคยได้พบได้พบอีกเลย จนเขาคิดว่าบางทีเหตุการณ์คืนนั้นคงเป็นเขาเองที่ฝันไป “เจ้าหญิงคางูยะ” ที่ทั้งงดงามแต่แสนเศร้าคนนั้น ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ? หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะพบอีกซักครั้ง อยากพบเจ้าของรอยยิ้มแสนหวานที่ฉุดเอาหัวใจของเขาให้หายตามร่างบางไปตั้งแต่วันนั้น จะหาว่าเขาเป็นคนที่หลงไปกับความฝันรึอะไรก็ยอมล่ะ เขาเชื่อว่าหากร่างบางเป็นคนจริงๆล่ะก็คงจะได้พบซักวันแน่ๆ แต่พอนึกมาถึงตรงนี้ Gackt อดหัวเราะตัวเองไม่ได้ที่เผลอไปเรียก เขาคนนั้นว่า “พี่สาว” โดยไม่ได้ตั้งใจ ความจริงแล้วโดยรูปร่างและเสียงที่ทุ้มต่ำของคนคนนั้น ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็เป็นเสียงของผู้ชายชัดๆ แต่คงเพราะความงามของคนนนั้นทำให้เขา(ซึ่งยังเล็ก)หลงคิดไปว่าคู่สนทนาเป็นหญิงสาว ผู้ชายคนหนึ่ง หากถูกมองเป็น “พี่สาว” คงไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไรแล้ว Gackt คิดพลางหัวเราะกับตัวเองอย่างเบิกบาน 2 ทุ่มครึ่งที่ร้าน Coffee shop เล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งชายหนุ่มทั้งคู่มักจะไปนั่งคุยปรับทุกข์กันอยู่เป็นประจำ ร้านนี้เป็นของคนรู้จักของ Yamada ยามนี้ร้านเล็กๆน่าอบอุ่นร้านนั้นกำลังกลายสภาพเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่สนุกสนาน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทผ้าไหมสีเข้มกำลังเดินเขาไปข้างในพร้อมกับของขวัญกล่องใหญ่ ตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั้นบรรยากาศภายในกำลังสนุกสนานทีเดียว “เฮ้! Gakuto นายมาสายนะ” เจ้าของงานโวยทันทีที่เจอเพื่อนรัก ซึ่งคู่กรณีก็ได้ยิ้มน้อยๆรับคำโวยวาย ไม่ได้กล่าวแก้ตัวให้กับตัวเองแต่อย่างไรเพียงแต่ยื่นกล่องของขวัญให้เท่านั้น “แก่ขึ้นอีกปีแล้ว รักษาตัวด้วยนะ ไม่มีใครรู้ว่าระหว่างนายกับชั้นใครจะตายก่อนกัน” Gackt อวยพรวันเกิดในรูปแบบของเขา ซึ่งเจ้าของวันเกิดทำหน้าแหยงๆ กับคำอวยพรวันเกิดของเขา “เหอ เหอ เหอ ไอ้บ้า Gakuto วันเกิดชั้นทั้งที ช่วยอวยพรให้มันเหมือนความอวยพรกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงกัน” “ความจริงก็คือความจริง ชั้นพูดอะไรผิดเหรอ?” นั่น…ดูเหมือนคนพูดจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าเรียวสวยนั้นเรียวเฉยและนิ่งสนิทเสียจนน่าหมั้นไส้ นี่ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นเพื่อนเก่าล่ะก็ Yamada คิดจะประเคนหมัดใส่หน้าสวยๆนี่ให้สมใจเชียว และขณะที่กำลังหดหู่กับคำอวยพรที่เถรตรงของเพื่อนรัก เสียงใครอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เป็นแขกคนสำคัญของเขาอีกคนนอกจากไอ้บ้านี่!!
“Gakuto นายยังไม่ลืมเรื่องงานเลี้ยงวันเกิดของชั้นวันนี้ใช่ไหม?” เสียง Yamada เพื่อนสนิทสมัยมัธยมส่งมาตามสายโทรศัพท์ เพื่อเตือนความจำเขาเรื่องงานเลี้ยงวันเกิด
“แน่นอน…ชั้นไม่ลืมอยู่แล้ว 2 ทุ่มที่เดิมใช่ไหม?…อืม…เออน่า…..อืม….แล้วเจอกัน” Gackt วางหูโทรศัพท์ลงแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานที่นั่งมาตลอด เพื่อกลับไปที่บ้านเปลี่ยนชุดสำหรับงานเลี้ยงวันนี้
ระหว่างที่ขับรถกลับไปที่บ้านความคิดของเขากลับหาได้จดจ่ออยู่กับงานดังเช่นที่ผ่านมาไม่ สิ่งที่เขากำลังคิดอยู่กลับเป็น เหตุการณ์กลางป่าในคืนหนึ่งในฤดูร้อนคืนนั้น 20 ปีกว่าผ่านมาแล้วต่างหาก
หลังจากวันนั้น ทั้งๆที่หลังจากวันนั้นเขาจะพยายามไปนั่งรอ “เจ้าหญิงคางูยะ” ซักกี่ครั้ง ก็ไม่เคยได้พบได้พบอีกเลย จนเขาคิดว่าบางทีเหตุการณ์คืนนั้นคงเป็นเขาเองที่ฝันไป “เจ้าหญิงคางูยะ” ที่ทั้งงดงามแต่แสนเศร้าคนนั้น ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ? หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะพบอีกซักครั้ง อยากพบเจ้าของรอยยิ้มแสนหวานที่ฉุดเอาหัวใจของเขาให้หายตามร่างบางไปตั้งแต่วันนั้น จะหาว่าเขาเป็นคนที่หลงไปกับความฝันรึอะไรก็ยอมล่ะ เขาเชื่อว่าหากร่างบางเป็นคนจริงๆล่ะก็คงจะได้พบซักวันแน่ๆ
แต่พอนึกมาถึงตรงนี้ Gackt อดหัวเราะตัวเองไม่ได้ที่เผลอไปเรียก เขาคนนั้นว่า “พี่สาว” โดยไม่ได้ตั้งใจ ความจริงแล้วโดยรูปร่างและเสียงที่ทุ้มต่ำของคนคนนั้น ไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็เป็นเสียงของผู้ชายชัดๆ แต่คงเพราะความงามของคนนนั้นทำให้เขา(ซึ่งยังเล็ก)หลงคิดไปว่าคู่สนทนาเป็นหญิงสาว ผู้ชายคนหนึ่ง หากถูกมองเป็น “พี่สาว” คงไม่รู้จะทำสีหน้าเช่นไรแล้ว Gackt คิดพลางหัวเราะกับตัวเองอย่างเบิกบาน
2 ทุ่มครึ่งที่ร้าน Coffee shop เล็กๆแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งชายหนุ่มทั้งคู่มักจะไปนั่งคุยปรับทุกข์กันอยู่เป็นประจำ ร้านนี้เป็นของคนรู้จักของ Yamada ยามนี้ร้านเล็กๆน่าอบอุ่นร้านนั้นกำลังกลายสภาพเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่สนุกสนาน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดสูทผ้าไหมสีเข้มกำลังเดินเขาไปข้างในพร้อมกับของขวัญกล่องใหญ่ ตอนที่ชายหนุ่มเดินเข้าไปนั้นบรรยากาศภายในกำลังสนุกสนานทีเดียว
“เฮ้! Gakuto นายมาสายนะ” เจ้าของงานโวยทันทีที่เจอเพื่อนรัก ซึ่งคู่กรณีก็ได้ยิ้มน้อยๆรับคำโวยวาย ไม่ได้กล่าวแก้ตัวให้กับตัวเองแต่อย่างไรเพียงแต่ยื่นกล่องของขวัญให้เท่านั้น
“แก่ขึ้นอีกปีแล้ว รักษาตัวด้วยนะ ไม่มีใครรู้ว่าระหว่างนายกับชั้นใครจะตายก่อนกัน” Gackt อวยพรวันเกิดในรูปแบบของเขา ซึ่งเจ้าของวันเกิดทำหน้าแหยงๆ กับคำอวยพรวันเกิดของเขา
“เหอ เหอ เหอ ไอ้บ้า Gakuto วันเกิดชั้นทั้งที ช่วยอวยพรให้มันเหมือนความอวยพรกว่านี้หน่อยไม่ได้รึไงกัน”
“ความจริงก็คือความจริง ชั้นพูดอะไรผิดเหรอ?” นั่น…ดูเหมือนคนพูดจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว ใบหน้าเรียวสวยนั้นเรียวเฉยและนิ่งสนิทเสียจนน่าหมั้นไส้ นี่ถ้าไม่คิดว่ามันเป็นเพื่อนเก่าล่ะก็ Yamada คิดจะประเคนหมัดใส่หน้าสวยๆนี่ให้สมใจเชียว และขณะที่กำลังหดหู่กับคำอวยพรที่เถรตรงของเพื่อนรัก เสียงใครอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เป็นแขกคนสำคัญของเขาอีกคนนอกจากไอ้บ้านี่!!
ความคิดเห็น