~You only~ (L'arc Version) [YAOI]

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

“ปล่อยเถอะ แล้วชั้นจะบอกนาย” hyde ต่อรองให้ชายหนุ่มปล่อยเขาเป็นอิสระ Anis จึงจำต้องปล่อยร่างบางไปอย่างแสนเสียดาย เมื่อหลุดออกมาได้ชายหนุ่มก็เดินออกมาอยู่ในระยะที่อีกฝ่ายไม่สามารถรั้งตัวเขาเอาไว้ได้อีก แล้วจึงตอบในสิ่งที่ Anis อยากรู้

ปล่อยเถอะ แล้วชั้นจะบอกนาย” hyde ต่อรองให้ชายหนุ่มปล่อยเขาเป็นอิสระ Anis จึงจำต้องปล่อยร่างบางไปอย่างแสนเสียดาย เมื่อหลุดออกมาได้ชายหนุ่มก็เดินออกมาอยู่ในระยะที่อีกฝ่ายไม่สามารถรั้งตัวเขาเอาไว้ได้อีก แล้วจึงตอบในสิ่งที่ Anis อยากรู้

“คนที่ ‘ใช่’ มีแค่เขาเท่านั้น นายเป็นเขาไม่ได้หรอก ลาก่อน ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่ผ่านมา ชั้นดีใจที่ได้รู้จักคนน่ารักอย่างนาย” hyde กล่าวช้าๆ อย่างชัดเจนก่อน จะเดินจากมาโดยทิ้งชายหนุ่มที่กลายเป็นอดีตไปแล้ว เอาไว้เบื้องหลังโดยไม่มีแม้แต่จะชำเลืองมองกลับไป

หลังจากจากการบอกเลิกแต่ละครั้ง ไม่ว่ากับใครก็ตาม ชายหนุ่มมักมีรู้สึกว่างเปล่าเกิดขึ้นในจิตใจ เหมือนการที่ต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง กี่คนแล้วที่ผ่านเข้ามาแล้วก็เลิกรากันไปด้วยเหตุผลเดิมๆ นานเท่าไหร่แล้วที่มันเป็นแบบนี้ คอยค้นหาแต่สัมผัสที่คุ้นเคย คอยตามหาแต่คนที่ให้สัมผัสแบบเดียวกับคนคนนั้น กลิ่นกายที่ยังติดจมูกอยู่ไม่ลืมเลือน สัมผัสจากปลายนิ้วที่แสนอ่อนโยน รสจูบที่เร่าร้อนแต่อ่อนหวานราวน้ำผึ้ง สัมผัสที่ไม่ว่าจะหาจากใครก็ไม่เจอ สุดท้ายแล้วเจ้าของสัมผัสที่อยากได้คงมีเพียงแต่เขาสินะ

Hyde เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อย กว่าจะมารู้สึกตัวอีกทีขาก็พาเดินมาหยุดอยู่ที่นี่เสียแล้ว ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมดำขลับ ดวงตาสีน้ำตาลมองขึ้นสูงไปยังอาคารที่พักอาศัยเก่าๆ ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ตัวตึกเป็นอาคาร 6 ชั้นทำด้วยคอนกรีตสีมอๆ ที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นสีขาวสะอาด อาคารเก่าๆหลังนี้บรรจุความหลังที่สำคัญต่อตัวเขาไว้มากมาย เพราะเป็นที่ที่เขากับคนคนนั้นเคยเช่าอยู่รวมกัน ความทรงจำเก่าๆ ผุด ขึ้นในสมองราวกับดูหนัง ที่แห่งความทรงจำแห่งนี้ หากเป็นปกติเขาคงไม่กล้ามา ไม่ใช่ว่าไม่อยากเห็นเพียงแต่หากนึกถึงขึ้นมาแล้วจะทำให้โหยหาแต่คนคนนั้นมากกว่าเดิม

นับตั้งแต่เกิดเรื่องร้ายแรงเรื่องนั้นขึ้นมา ทางเดินของพวกเขาถูกฉีกแยกออกจากกัน กลายเป็นเส้นขนานที่ยากจะวกกลับมาบรรจบกันได้ และคงนับตั้งแต่นั้นมาการค้นหาที่มองไม่เห็นจุดจบได้เริ่มต้นขึ้น หลายปีผ่านไปที่เฝ้าแต่ค้นหาในสิ่งที่ต้องการอย่างไม่รู้จักเหน็จเหนื่อย เพียงเพราะไม่กล้าพอที่จะกลับไปหาเขาคนนั้น กลัวว่าตัวเองจะผิดหวังเนื่องจากคนคนนั้นเป็นอื่นไปแล้ว

แต่ที่กลับมาเยือนที่นี่อีกครั้งในวันนี้ เพราะทนเก็บความปรารถนาที่มีต่อคนคนนั้นเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป เขาจึงทิ้งข้อจำกัดรวมทั้งความกลัวทั้งหมดที่เคยตั้งเอาไว้ทิ้งไป แล้วส่งดอกไม้พร้อมกับโน้ตแผ่นเล็กๆ ไปให้เพื่อนัดให้ออกมาพบ มันเป็นการเดิมพนันครั้งใหม่ที่เขาวางเดิมพันก้อนใหญ่ลงไป ซึ่งนั้นก็คือความคิดคำนึงถึงเขาคนคนนั้น เขาตั้งใจเอาไว้ว่าหากพ้นจากวันนี้ไปแล้วคนที่รออยู่ยังไม่มา ก็หมายความว่าคนคนนั้นคงมีคนอื่นไปแล้ว และมันก็ถึงเวลาที่เขาจะตัดใจจากผู้ชายคนนี้จริงๆ เสียที จะไม่มีการคิดถึงคนคนนั้นอีก พอกันทีกับการกระทำที่ไร้ค่า วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะคิดถึงคนคนนั้น

คนที่ ‘ใช่’ มีแค่เขาเท่านั้น นายเป็นเขาไม่ได้หรอก ลาก่อน ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่างที่ผ่านมา ชั้นดีใจที่ได้รู้จักคนน่ารักอย่างนาย” hyde กล่าวช้าๆ อย่างชัดเจนก่อน จะเดินจากมาโดยทิ้งชายหนุ่มที่กลายเป็นอดีตไปแล้ว เอาไว้เบื้องหลังโดยไม่มีแม้แต่จะชำเลืองมองกลับไป

หลังจากจากการบอกเลิกแต่ละครั้ง ไม่ว่ากับใครก็ตาม ชายหนุ่มมักมีรู้สึกว่างเปล่าเกิดขึ้นในจิตใจ เหมือนการที่ต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง กี่คนแล้วที่ผ่านเข้ามาแล้วก็เลิกรากันไปด้วยเหตุผลเดิมๆ นานเท่าไหร่แล้วที่มันเป็นแบบนี้ คอยค้นหาแต่สัมผัสที่คุ้นเคย คอยตามหาแต่คนที่ให้สัมผัสแบบเดียวกับคนคนนั้น กลิ่นกายที่ยังติดจมูกอยู่ไม่ลืมเลือน สัมผัสจากปลายนิ้วที่แสนอ่อนโยน รสจูบที่เร่าร้อนแต่อ่อนหวานราวน้ำผึ้ง สัมผัสที่ไม่ว่าจะหาจากใครก็ไม่เจอ สุดท้ายแล้วเจ้าของสัมผัสที่อยากได้คงมีเพียงแต่เขาสินะ

Hyde เดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อย กว่าจะมารู้สึกตัวอีกทีขาก็พาเดินมาหยุดอยู่ที่นี่เสียแล้ว ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมดำขลับ ดวงตาสีน้ำตาลมองขึ้นสูงไปยังอาคารที่พักอาศัยเก่าๆ ที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า ตัวตึกเป็นอาคาร 6 ชั้นทำด้วยคอนกรีตสีมอๆ ที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นสีขาวสะอาด อาคารเก่าๆหลังนี้บรรจุความหลังที่สำคัญต่อตัวเขาไว้มากมาย เพราะเป็นที่ที่เขากับคนคนนั้นเคยเช่าอยู่รวมกัน ความทรงจำเก่าๆ ผุด ขึ้นในสมองราวกับดูหนัง ที่แห่งความทรงจำแห่งนี้ หากเป็นปกติเขาคงไม่กล้ามา ไม่ใช่ว่าไม่อยากเห็นเพียงแต่หากนึกถึงขึ้นมาแล้วจะทำให้โหยหาแต่คนคนนั้นมากกว่าเดิม

นับตั้งแต่เกิดเรื่องร้ายแรงเรื่องนั้นขึ้นมา ทางเดินของพวกเขาถูกฉีกแยกออกจากกัน กลายเป็นเส้นขนานที่ยากจะวกกลับมาบรรจบกันได้ และคงนับตั้งแต่นั้นมาการค้นหาที่มองไม่เห็นจุดจบได้เริ่มต้นขึ้น หลายปีผ่านไปที่เฝ้าแต่ค้นหาในสิ่งที่ต้องการอย่างไม่รู้จักเหน็จเหนื่อย เพียงเพราะไม่กล้าพอที่จะกลับไปหาเขาคนนั้น กลัวว่าตัวเองจะผิดหวังเนื่องจากคนคนนั้นเป็นอื่นไปแล้ว

แต่ที่กลับมาเยือนที่นี่อีกครั้งในวันนี้ เพราะทนเก็บความปรารถนาที่มีต่อคนคนนั้นเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป เขาจึงทิ้งข้อจำกัดรวมทั้งความกลัวทั้งหมดที่เคยตั้งเอาไว้ทิ้งไป แล้วส่งดอกไม้พร้อมกับโน้ตแผ่นเล็กๆ ไปให้เพื่อนัดให้ออกมาพบ มันเป็นการเดิมพนันครั้งใหม่ที่เขาวางเดิมพันก้อนใหญ่ลงไป ซึ่งนั้นก็คือความคิดคำนึงถึงเขาคนคนนั้น เขาตั้งใจเอาไว้ว่าหากพ้นจากวันนี้ไปแล้วคนที่รออยู่ยังไม่มา ก็หมายความว่าคนคนนั้นคงมีคนอื่นไปแล้ว และมันก็ถึงเวลาที่เขาจะตัดใจจากผู้ชายคนนี้จริงๆ เสียที จะไม่มีการคิดถึงคนคนนั้นอีก พอกันทีกับการกระทำที่ไร้ค่า วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะคิดถึงคนคนนั้น

สายลมฤดูร้อนพัดผ่านร่างกายอันบอบอบางของ hyde ไปพร้อมกับกาลเวลาที่คืบคลานผ่านไปอย่างเชื่องช้า การรออย่างไม่มีจุดหมายนี้ช่างทรมานนัก เมื่อไหร่นายจะมานะ ชายหนุ่มคิดขณะที่นั่งรอคอยต่อไปอย่างมีความหวัง และแล้วเวลาก็เดินผ่านไป จาก 3 ชั่วโมงเป็น 5 เป็น 6 ชั่วโมงผ่านไปโดยปราศจากเงาของคนที่เฝ้ารอ

‘ทำไมล่ะ? ทำไมนายไม่มา นายไม่ได้รับดอกไม้ที่ชั้นส่งไปเหรอ? หรือว่าในใจของนายไม่มีชั้นคนนี้อีกแล้ว’ Hyde ซบหน้าลงกับเข่าพลางถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ หยดน้ำใสๆ คลอเอออยู่ในดวงตาก่อนจะทิ้งตัวไหลลงมาอาบแก้มขาวเนี่ยนของชายหนุ่มช้าๆ เมื่อตระหนักถึงคำตอบของคำถามเหล่านั้น

เขาไม่มาหรอก กับแค่คนรักเก่าที่เลิกรากันไปแล้วจะมีค่า มีความสำคัญกับคนคนนั้นเท่าไหร่กัน เขามันโง่เองที่มานั่งรอ คิดฝันไปเองว่าเขาคนนั้นเองคงคิดไม่ต่างไปจากเขา hyde รีบปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว นึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจ จะร้องไห้ไปทำไมกัน ร้องให้มันได้อะไรขึ้นมา ถึงเราจะเป็นจะตายยังไงไอ้หมอนั่นก็ไม่รับรู้อยู่แล้ว จะทำตัวอ่อนแอน่าสมเพช ให้ใครต่อใครหัวเราะเอาหรืออย่างไร ตื่นเสียที ตื่นขึ้นมารับความจริงเสียที นายกับคนคนนั้นมันจบ มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง นายจะมัวกอดอดีตที่ไม่วันกลับคืนมาไปถึงไหนนะ ลุกขึ้น! Haido ลุกขึ้นจากที่นี่แล้วกลับไปได้แล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่นายจะมานั่งรออยู่ที่นี่อีกแล้ว เลิกคิดถึงเขาเสียที!!

และถึงจะพร่ำบอกตัวเองเช่นนี้มาโดยตลอด แต่ตัวเขาเองกลับรู้ดีว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ไม่ง่ายเลยซักนิดที่จะลืมใครคนหนึ่งที่เคยทุ่มเทใจทั้งหมดให้ ก็ถ้ามันง่ายขนาดนั้นเขาคงทำสำเร็จไปตั้งนานแล้ว ไม่ต้องคอยเสาะหาใครต่อใครเพื่อมาแทนที่คนคนนั้นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้หรอก

Hyde ปาดน้ำตาจนมันแห้งเหือดไปจากดวงตาของเขาแล้วลุกขึ้นจากฟุตบาทที่เขานั่งรอใครบางคนอยู่เป็นเวลานาน จากนี้จะไม่มีการคิดถึงเขาคนนั้นอีกต่อไป เขาจะตัดผู้ชายคนนี้ออกจากใจจริงๆ เสียที

แต่ขณะที่กำลังจะเดินจากไปนั้นเอง เขาก็ได้เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังใกล้เข้ามา เสียงนั้นทำให้ความหวังที่ดับสลายไปจุดประกายขึ้นอีกครั้ง

ทำไมล่ะ? ทำไมนายไม่มา นายไม่ได้รับดอกไม้ที่ชั้นส่งไปเหรอ? หรือว่าในใจของนายไม่มีชั้นคนนี้อีกแล้ว’ Hyde ซบหน้าลงกับเข่าพลางถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ หยดน้ำใสๆ คลอเอออยู่ในดวงตาก่อนจะทิ้งตัวไหลลงมาอาบแก้มขาวเนี่ยนของชายหนุ่มช้าๆ เมื่อตระหนักถึงคำตอบของคำถามเหล่านั้น

เขาไม่มาหรอก กับแค่คนรักเก่าที่เลิกรากันไปแล้วจะมีค่า มีความสำคัญกับคนคนนั้นเท่าไหร่กัน เขามันโง่เองที่มานั่งรอ คิดฝันไปเองว่าเขาคนนั้นเองคงคิดไม่ต่างไปจากเขา hyde รีบปาดน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว นึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจ จะร้องไห้ไปทำไมกัน ร้องให้มันได้อะไรขึ้นมา ถึงเราจะเป็นจะตายยังไงไอ้หมอนั่นก็ไม่รับรู้อยู่แล้ว จะทำตัวอ่อนแอน่าสมเพช ให้ใครต่อใครหัวเราะเอาหรืออย่างไร ตื่นเสียที ตื่นขึ้นมารับความจริงเสียที นายกับคนคนนั้นมันจบ มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเอง นายจะมัวกอดอดีตที่ไม่วันกลับคืนมาไปถึงไหนนะ ลุกขึ้น! Haido ลุกขึ้นจากที่นี่แล้วกลับไปได้แล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรที่นายจะมานั่งรออยู่ที่นี่อีกแล้ว เลิกคิดถึงเขาเสียที!!

และถึงจะพร่ำบอกตัวเองเช่นนี้มาโดยตลอด แต่ตัวเขาเองกลับรู้ดีว่าไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ไม่ง่ายเลยซักนิดที่จะลืมใครคนหนึ่งที่เคยทุ่มเทใจทั้งหมดให้ ก็ถ้ามันง่ายขนาดนั้นเขาคงทำสำเร็จไปตั้งนานแล้ว ไม่ต้องคอยเสาะหาใครต่อใครเพื่อมาแทนที่คนคนนั้นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้หรอก

Hyde ปาดน้ำตาจนมันแห้งเหือดไปจากดวงตาของเขาแล้วลุกขึ้นจากฟุตบาทที่เขานั่งรอใครบางคนอยู่เป็นเวลานาน จากนี้จะไม่มีการคิดถึงเขาคนนั้นอีกต่อไป เขาจะตัดผู้ชายคนนี้ออกจากใจจริงๆ เสียที

แต่ขณะที่กำลังจะเดินจากไปนั้นเอง เขาก็ได้เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังใกล้เข้ามา เสียงนั้นทำให้ความหวังที่ดับสลายไปจุดประกายขึ้นอีกครั้ง

‘ใครน่ะ? หมอนั้นเหรอ?’ Hyde คิดในใจโดยไม่กล้าหันไปมอง กลัวว่าจะผิดหวัง เขายืนนิ่งอยู่กับที่เพื่อรอให้เจ้าของฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ ในใจลึกๆแล้วเขาภาวนาให้คนที่เดินมาเป็นคนที่รออยู่ ขอให้เป็นหมอนั้นด้วยเถอะ

ใครน่ะ? หมอนั้นเหรอ?’ Hyde คิดในใจโดยไม่กล้าหันไปมอง กลัวว่าจะผิดหวัง เขายืนนิ่งอยู่กับที่เพื่อรอให้เจ้าของฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ ในใจลึกๆแล้วเขาภาวนาให้คนที่เดินมาเป็นคนที่รออยู่ ขอให้เป็นหมอนั้นด้วยเถอะ