คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #1
::จากใจผู้แต่ง::
>0< เย้ เย้! ในที่สุดก็แต่งตอนที่ 1 จบแล้วค่ะ
ใช้เวลานานมากเลยกว่าจะคิดถ้อยคำได้แต่ละคำ
(นี่ขนาดคิดแล้วนะคะเนี่ยยังแย่ขนาดนี้เลย)
รู้สึกว่าทุกคนอาจสงสัยว่า
เรื่องตอนที่ทั้งหมดยังเด็กนั้นจะสั้นเกินไปรึปล่าว
อันนี้ต้องขอบอกก่อนนะคะว่า...
มันจะผุดและซึมแทรกมาแต่ละตอนๆเองค่ะ
ส่วน Charactersของตัวละครนั้น
กำลังหาดาราที่เราคิดว่าคล้ายกับตัวละครในเรื่องอยู่
ถ้าหาได้แล้วก็จะเอามาลงให้ดูทันทีค่ะ
^0^รู้สึกว่าจะพูดมากเกินไปแล้ว
ยังไงก็อ่านให้สนุกนะคะ แล้วก็ช่วยแนะนำด้วย
และที่สำคัญช่วย Vote ด้วยนะคะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
# 1
ณ ชายหาดแห่งหนึ่ง
สายลมเย็นๆจากทะเลพัดผ่าน ท้องฟ้าแจ่มใส เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆดังขึ้นไปทั่วบริเวณ บ่งบอกถึงความสุขที่ได้มาพักร้อนกับเพื่อนๆ ได้สัมผัสกับสายลมอ่อนๆ และแสงแดดอันอบอุ่น หลังจากที่ต้องเผชิญกับความหนาวมาอย่างยาวนาน“เอาละนะทุกคน วันนี้เรามาสร้างประสาททรายกันเถอะนะ ^0^”เสียงของเด็กผู้หญิงตัวน้อยดังขึ้น เด็กคนอื่นพากันเฮลั่น พลางช่วยกันขนทรายด้วยสีหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เด็กๆช่วยกันก่อปราสาททรายอย่างขะมักเขม้น ปราสาทค่อยๆเป็นรูปเป็นร่างขึ้น เด็กๆทุกคนมีสีหน้าตื่นเต้นดีใจ
ตุบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!! ปราสาทที่กำลังจะสร้างเสร็จพังทลายกลายเป็นทรายละเอียดไม่เหลือเค้าโครงของปราสาททรายแม้แต่น้อย เด็กๆร้องไห้ดังลั่น นาชิรู้สึกโมโหมาก เธอก้มลงไปกำทรายไว้เต็มสองมือ โครมมมมมมมมมม! หน้าของศิลารวมทั้งเสื้อผ้าเต็มไปด้วยทรายละเอียด ศิลารู้สึกแสบตามากเพราะทรายกระเด็นใส่ตาของเค้า และทันใดนั้นเอง ศิลาก็ใช้เท้าของเค้าเขี่ยทรายขึ้นใส่หน้าของนาชิแบบไม่ยั้ง
“ศิลา! ทำไมทำนิสัยแย่แบบนี้”
เสียงของอิฐ พี่ชายของศิลาดังขึ้น เพราะเสียงของพี่ทำให้ศิลาหยุดการกระทำแบบนั้น เค้าได้แต่ยืนมองนาชิด้วยแววตาดุดัน นาชิปัดทรายอย่างค่อยๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมศิลาถึงทำแบบนี้ อิฐต่อว่าศิลาด้วยสีหน้าโกรธจัด จากนั้นจึงจูงมือนาชิไปล้างทรายที่ยังคงเปื้อนอยู่บนใบหน้าของเธอ โดยมีศิลาเดินหน้ามุ่ยตามมาข้างหลัง
“ฉันชื่ออิฐนะ บ้านเราอยู่ติดกันเลย จำฉันไม่ได้หรอ”
“อ๋ออออ! ฉันจำได้แล้วล่ะค่ะ ขอบคุณพี่มากนะ ^_^”
“ส่วนนี่น้องชายพี่เอง ชื่อศิลา อย่าถือสามันเลยนะ มันก็นิสัยแย่แบบนี้แหล่ะ - -”
นาชิหันไปมองศิลาด้วยแววตาเป็นมิตรพร้อมกับพยักหน้าให้เพื่อบอกว่า “ฉันไม่ถือสาเธอแล้วล่ะ”
ตะวันลับขอบฟ้าทั้งสามเดินกลับบ้านพร้อมกัน อิฐกับนาชิเดินเล่นกันอย่างสนุกสนาน ศิลามองด้วยสีหน้าแกมรำคาญ เดินตามอย่างช้าๆพลางเตะพื้นถนนเล่น
“พี่รู้ไหม พรุ่งนี้เค้าต้องไปญี่ปุ่นแล้ว ไปอยู่กับพ่อ” นาชิพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“ไปอยู่กี่ปี?” อิฐถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่แตกต่างกันนัก
“ 12 ปี พอเค้าอายุ 17 ฉันจะมาหาพี่ที่ชายหาดนั่น พี่อย่าลืมนะ...วันแรกของฤดูร้อน ฉันจะมารอพี่ พี่ต้องมาหาเค้านะ T^T เค้าจะรอจนกว่าพี่จะมานะ ห้ามลืมเค้านะ เค้าจะไม่ลืมพี่เด็ดขาด เค้าสัญญา เค้าสาบาน”
นาชิยื่นนิ้วก้อยออกมาอิฐยื่นนิ้วก้อยออกมาเช่นกัน ทั้งสองเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกันแน่น เป็นการสัญญา
เช้าวันรุ่งขึ้น
“พี่!”ศิลาวิ่งเข้ามาปลุกอิฐที่นอนหลับอยู่บนเตียง
“พี่! พี่!พี่!”ศิลาเขย่าตัวพลางตะโกนกรอกหูอิฐ
“มีอะไรหรอศิลา” อิฐงัวเงียลุกขึ้นจากเตียง พลางถาม
“ยัยนั่นจะไปไหนฮะ ยัยนั่นกำลังจะไปไหน” ศิลาถามด้วยความเร่งรีบ
“ยัยนั่นคือใครล่ะ? จริงด้วย วันนี้นาชิจะไปญี่ปุ่นแล้ว” อิฐนึกขึ้นได้ รีบวิ่งลงไปที่ประตูบ้าน ศิลาวิ่งตามไปติดๆสีหน้าเค้าเศร้ามองเล็กน้อยที่รู้ว่านาชิจะไปญี่ปุ่น
รถของบ้านนาชิกำลังเคลื่อนผ่านหน้าบ้านของศิลาอย่างช้าๆ นาชิมองอิฐไม่กระพริบตาแม้แต่น้อยพลางยิ้มให้ ศิลาจ้องนาชิด้วยสีหน้าเศร้าหมอง แต่ทำไมเธอถึงไม่หันมามองเค้าบ้าง แค่เพียงเสี้ยววินาทีเดียว เธอยังจะไม่อยากจำใบหน้าของเด็กผู้ชายที่แกล้งเธอคนนี้เชียวหรอ รถผ่านเลยบ้านพวกเขาไปอย่างช้าๆ และหายลับตาไป
“ศิลา… อีก 12 ปี นาชิจะกลับมา วันแรกของฤดูร้อนนายไปรอเธอที่นั่น อดทนหน่อยนะ ”
อิฐรู้ว่าน้องชายตัวเองรู้สึกยังไงกับนาชิ ศิลามักเป็นคนแบบนี้ เวลาชอบใครเค้าก็จะชอบแกล้งคนๆนั้นเสมอ นิสัยนี้คนเป็นพี่ชายอย่างอิฐรู้ดี
“12 ปีเชียวหรอ ตั้ง 12 ปีเลยงั้นหรอ”
“ใช่!อีกตั้ง 12 ปี เพราะฉะนั้น นายก็ต้องรอ พี่ว่า....มันเป็นการรอคอยที่คุ้มค่านะ ”
“แต่ยัยนั่นชอบพี่ ผมรู้”
“นายไม่คิดที่จะทำให้ยัยนั่นชอบนายบ้างหรอไง ฮะไอ้น้องรัก”
เด็ก 5 ขวบอย่างศิลา ต้องรอคอยใครคนหนึ่งถึง 12 ปี ช่างเป็นช่วงเวลาที่โหดร้ายสำหรับเค้าเหลือเกิน แต่เค้าก็ไม่เคยย่อท้อ ใช้ชีวิตแต่ละวันอย่างมีความหวัง การรอคอยในในระยะเวลาที่ยาวนานทำให้ศิลาเปลี่ยนตัวเอง ใจเย็นลง มีเหตุผล อ่อนโยนมากขึ้น จาก 1 ปีกลายเป็น 2 ปี 3 ปี 4 ปี ......10 และ 12 ปี ศิลาโตขึ้นกลายเป็นเด็กหนุ่มอายุ 17 รูปร่างสูงเพรียวราวกับนายแบบ หน้าตาหล่อเหลา กับแววตาที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนและรักใคร่ ผมที่ยุ่งเล็กน้อย ไม่แปลกเลยที่ตอนนี้เค้ากลายเป็นหนุ่มฮอดของโรงเรียน ไม่แพ้อิฐ พี่ชายของเค้า ไม่น่าเชื่อเลยว่า จากเด็กชายศิลาผู้อารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิด หน้าตาบึ้งตึง จะกลายเป็นนายศิลาคนนี้ นาชิไม่รู้หรอกว่า เธอเป็นคนขัดเกลาเด็กชายนิสัยเสียคนนี้ได้จากหน้ามือเป็นหลังมือ สำหรับคนอื่นอาจคิดว่าเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน แต่สำหรับเค้าแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่ได้ทำให้จิตใจของเค้าเปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย
“นาชิ....ฤดูร้อน”
เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มีความสุข หลังจากพูดจบเด็กหนุ่มผู้นั้นก็ล้มตัวลงนอนด้วยสีหน้ามีความสุข ฝันดีสินะ พ่อหนุ่มน้อย.
โปรดติดตามตอนต่อไป---------->
ความคิดเห็น