ความทรงจำของฉันและเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : ^-^. .แรกพบสบตา ..^-^

^-^.….แรกพบสบตา…..^-^

เมื่อ 5 ปีที่แล้ว  ณ  มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในประเทศไทย

I’s  :  จริงหรอค่ะ อาจารย์  หนูสอบผ่านจริง ๆ หรอค่ะ  งั้นแสดงว่าหนูจะได้ไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นจริง ๆ หรอ.....

        กริ๊ดดดดดด

อาจารย์  :  เดี๋ยวก่อน ๆ เธอยงไม่รู้เลยนะว่าจะได้ไปอยู่ที่มหาลัยไหนเลยนะ

I’s  :  อ๋อใช่ค่ะ...55555 

อาจารย์  :  เธอนี่ก็จริง ๆ เลย ดีใจเกินไปแล้ว  อืมมม มหาวิทยาลัยที่เธอจะต้องไปอยู่คือ  ........ เป็นเวลา  2  ปี

I’s  :  อ๋อค่ะ เรื่องที่ต้องไปอยู่ที่โน่น  2  ปี  I’s พอทราบค่ะ  แต่ต้องเดินทางตอนไหนหละค่ะ

อาจารย์  :  อาทิตย์หน้าจ๊ะ  เธอต้องเตรียมตัวได้แล้วนะ

แล้วฉันก็ได้แต่บ่นอะไรไปตามเรื่องตามราว แล้วก็ขอตัวกลับบ้าน พร้อมกับจักรยานเสือภูเขาคู่ใจ

ณ  บ้านแสนอบอุ่น

“กลับมาแล้วค่ะ”  ฉันตะโกนออกไปเพื่อให้คนในบ้านได้ยินว่ากลับมาแล้ว “ไงตัวแสบกลับมาแล้วหรอ” ฉันถามน้องชายสุดที่รักออกไป “พี่ก็เห็นว่าผมอยู่นี่แล้วหนิ จะถามทำไม คริคริ” น้องชายสุดที่รักตอบกลับ ทำให้ฉันเกือบจะต้องได้ลงไม้ลงมือก่อนจะได้บอกข่าวดีกับคุณพ่อและคุณแม่ซะแล้ว “มานี่เลยพี่มีเรื่องจะคุยกับคุณพ่อคุณแม่พอดี” ฉันบอกน้องพร้อมกับล็อคเข้าที่คอเพื่อไม่ให้เขาพูดอะไรอีก

I’s  :  คุณพ่อ คุณแม่ค่ะ I’s  มีเรื่องจะบอกค่ะ

พ่อ  :  ว่าไงลูก

I’s  :  อย่าตกใจนะ  จำที่หนูเคยบอกได้ไหมว่าหนูไปสอบเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนกับทางมหาวิทยาลัยไว้  ผลสอบออกแล้วนะคะ

        คือ........เออ......คือ  หนูสอบผ่านแล้วนะคะ

แม่  :  จริงหรอจ๊ะ (สีหน้าแม่แบบตื่นเต้นมาก)  จริง ๆ หรอ ลูกแม่สอบผ่านแล้ว  แม่ดีใจจัง เย่ เย่ เย่ (ไรท์เตอร์ว่าคุณแม่วัยรุ่นไป

         หน่อยนะคะ 555)

น้องชาย  :  พี่สอบผ่านแล้วหรอ ว๊าววววว  ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ

I’s  :   เออ.....คือ.....  อืมมมม...  อาทิตย์หน้าค่ะ

พ่อแม่  :  จริงหรอลูก (ตะโกนออกมาพร้อมกัน...ไรท์เตอร์ตกใจเลย)  เร็วไปไหม  แล้วต้องไปกี่ปี

I’s  :  2  ปีค่ะ เออ...คุณพ่อ  คุณแม่อนุญาตใช่ไหมคะ (เสียค่อย ๆ เบาลง)

น้อง  :  คุณพ่อคุณแม่ครับ ไม่ต้องอนุญาตเลยนะครับ (เสียงออกแนวกวนสุด ๆ)

พ่อ  :  แน่นอนสิลูก  มันเป็นความฝันของลูกไม่ใช่หรอ  แล้วลูกก็สอบผ่านมาด้วยความยากลำบากจะให้ทิ้งไปก็คงเสียดายแย่เลย

         จริงไหมคุณ

แม่  :  ไม่จ๊ะ  ฉันไม่.........

I’s  :  โธ่.........แม่ค่ะ (เสียงแบบตัดพ้อสุด ๆ )

แม่  :  อะไรกันจ๊ะลูก  แม่แค่จะบอกว่า แม่ไปปฏิเสธต่างหากหละ 5555

พ่อ  :  แม่นี่ก็จริง ๆ เลย พ่อนึกว่าจะบอกลูกว่าไม่ต้องไปหรอก (พ่อได้แต่บ่นพรึมพร่ำ)

แม่  :  แหมก็ต้องตื่นเต้นกันบ้างสิ

น้อง  :  แต่ผมไม่อยากให้พี่ไปเลยหนิครับ  แล้วผมจะแกล้งใครหละ

I’s  :  ตัวแสบนายเห็นฉันมีประโยชน์แค่นี้หรือไง (พ่นลมหายใจแบบเหนื่อยใจ)

แม่  :  พอได้แล้วลูก โตกันจนป่านนี้ยังจะแกล้งกันอยู่ได้ ไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือไง

I’s/น้อง  : ไม่อายเลยค่ะ/ครับ  สนุกดี

แล้วพวกเราทั้ง 4 คน ก็พูดคุยกันสัพเพเหระกันอย่างสนุกสนาน

ณ  ท่าอากาศยานสนามบินสุวรรณภูมิ

I’s  :  คุณพ่อ  คุณแม่  หนูต้องไปแล้วนะคะ ไอ้ตัวแสบพี่ไปแล้วนะ เพื่อน ๆ ฉันไปก่อนนะ

พ่อแม่  :  เดินทางปลอดภัยนะลูก  ถึงแล้วก็อย่าลืม skype มาด้วยหละ

น้อง  :  พี่ครับ แล้วโทร.หาผมทุกวันด้วยนะครับ  เอ้านี่อย่าลืม Miki หละ (Mikiคือกีต้าร์ของI’s)

เพื่อน  :  เฟสมาบ่อย ๆ นะ  เป็นห่วงเธอนะ  ฉันจะ Stand by รอเธอตลอด 24 ชม.เลย

I’s  :  โอเคจ้า.......ต้องไปละนะ  คุณพ่อคุณแม่ “สวัสดีค่ะ” ไอ้ตัวแสบพี่ไปแล้วนะ มานี่สิมาให้กอดซะดี ๆ เพื่อน ๆ bye bye นะจ๊ะ

ณ  สนามบินประเทศญี่ปุ่น  Friday  8.00 am

(พรึมพรำ.......) ทุกอย่างแปลกตาจริง ๆ แปลกไปหมดเลย เฮ้ยย........แล้วฉันต้องไปทางไหนเนี๊ย เพราะมัวแต่มองแผนที่โดยที่ไม่ได้มองทางข้างหน้ามีอะไร “โอ๊ย” เสียงร้องอันดังก้องคล้ายจะตะโกนออกมาของหญิงสาวที่ตอนนี้ล้มลงไปกองกับพื้น เพราะเขาได้เดินไปชนเข้ากับใครคนนึง “ขอโทษค่ะ” คำพูดที่พูดออกไปอย่างลืมตัวว่าตัวเองไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยแล้ว บวกกับมัวแต่สำรวจตัวเองอยู่ว่าเจ็บตรงไหนบ้าง แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ ถึงได้รู้สึกตัวว่าตัวเองอยู่ที่ไหน และมองคนตรงหน้าอย่างตกตะลึง แล้วรีบพูดออกไป “I’m  sorry เอ้ย ไม่สิ โกะเมนนะไซ” (ทำไมฉันตะกุกตะกักอย่างนี้เนี๊ย) อยากรู้ไหมว่าฉันตะลึงอะไร ก็ฉันดันเดินไปชนกับเจ้าชายหิมะ เอ๊ะ หรือแวมไพร์นะ 55 ไม่ใช่ ไม่ใช่ ฉันดันไปเดินชนชายหนุ่มคนนึง เขามีผิวที่ขาวสวยยังกับผิวเด็กเลยนะ แถมมันมีออร่ามาก ๆ ใบหน้าคมได้รูป สรุปคือ หล่อมาก เขาก็ดูจะตกใจเหมือนกันที่เดินชนฉัน แล้วเขาก็พูดกับฉัน “I’m sorry, Are you OK?” ฉันก็มัวแต่ตะลึงอยู่ก็เลยไม่ได้ตอบอะไรกลับไปจนเพื่อน ๆ อีก 3 คนเดินมาช่วยพยุงเขาและฉันให้ลุกขึ้น “พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม” เสียงของเจ้าเด็กหนุ่มตัวโย่งที่ถามพี่ชายของเขา ก่อนจะหันมาถามฉันด้วยภาษาญี่ปุ่นด้วยสำเนียงแปลก ๆ “ อิ ตา มิ วา อาริ มา ซึกะ (เจ็บตรงไหนไหม)” แต่พอฉันกำลังจะตอบอยู่ ๆ ก็มีเด็กหนุ่มตาเล็กเข้ามาเดินสำรวจร่างกาย จับหมุนไปหมุนมา เหมือนฉันเป็นเด็ก ๆ “ Are you Ok?”  ฉันเลยตอบเขากลับไปว่า “ I’m OK,ไดโจบุ(ไม่เป็นไรจริง ๆ )” ก่อนจะมีผู้ชายอีกเดินเข้ามา เขามีฟันกระต่าย และก็มีตุ่มดำ ๆ เล็ก ๆที่เปลือกตาล่างด้านซ้าย (แถวบ้านเรียกขี้แมงวันจ้า) เขาถามฉันว่าด้วยภาษาญี่ปุ่นว่า “คุณมาจากที่ไหนหรือครับ แล้วมาทำอะไรที่ญี่ปุ่นหรือครับ โอ๊ะ....ขอโทษครับผมลืมแนะนำตัวแหนะ ผมชื่อ จองยงฮวา มาญี่ปุ่นเป็นครั้งแรกครับ” ฉันก็เลยโค้งตัวให้เขานิดหน่อย แล้วก็แนะนำตัวเอง “ฉันชื่อ I’s เป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน มาจากประเทศไทย มาญี่ปุ่นครั้งแรกเหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” แล้วเด็กหนุ่มตัวโย่ง และเด็กหนุ่มตาเล็ก ก็รีบแนะนำตัวกับฉัน “ผมชื่อ อีจองชิน ครับ ส่วนผมชื่อ คังมินฮยอก เรียกผมว่า มินมินก็ได้นะครับ 5555” ส่วนเจ้าชายหิมะ เขายังไม่ทันได้พูดอะไรเลย คังมินฮยอกเลยแนะนำให้เสร็จสรรพ “ส่วนคนนี้ พี่ลีจงฮยอน ครับ” เจ้าชายหิมะโค้งให้ฉันเล็กน้อย “เออ คือเมื่อกี้ผมขอโทษที่เดินชนคุณนะครับ คุณไม่เป็นไรนะครับ” ฉันก็ตอบเขาไป แต่ไม่ได้สบสายตา (เพราะอะไรก็น่าจะรู้นะ....คริคริ) “อ๋อฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันก็ขอโทษด้วยนะคะที่ไม่ได้มองทาง มัวแต่มองแผนที่อะค่ะ” ในระหว่างที่เราพูดคุยกันก็เดินมาถึงประตูทางออกพอดี มินฮยอกเลยถามฉันว่าฉันจะไปที่ไหนต่อ ฉันเลยบอกเขาว่าจะไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัย และก็เป็นเขาอีกนั้นแหละที่พยายามจะถามขอเบอร์โทรศัพท์ line facebook อะไรอีกต่าง ๆ นานา ฉันไม่รู้จะทำยังไง ก็เขาเล่นตื๊อฉันขนาดนั้น

“I’s เผื่อว่าเราจะได้ติดต่อกันไง ตอนนี้ถือว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ”   

“ก็ได้ ก็ได้ งั้นเอา E-mail เราไปแล้วกันนะ”

ฉันยื่นกระดาษที่เขียน E-mail ของฉันให้กับมินฮยอก  แต่ขณะนั้นเองฉันก็เห็นรถประจำทางที่จะเข้ามหาวิทยาลัยมาพอดี ฉันเลยได้แต่กล่าวรำลากับพวกเขาทั้ง 4 แบบรีบร้อน แล้วรีบวิ่งขึ้นรถไปเลย

“ เดี๋ยวสิ I’s ฉันยังไม่ได้เอาของให้เธอเลย........” แล้วเงียบของมินฮยอกก็เบาลงเพราะรถได้เคลื่อนตัวออกไปจากสนามบินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเขาทั้ง 4 ได้แต่ยืนมองฉัน โดยที่ทำอะไรไม่ได้เลย

 

***คุยกันหน่อย***

ตอนที่ 1 ก็จบลงไปแล้ว งง ๆ กันบ้างหรือเปล่า ส่วนของที่มินฮยอกพูดถึงของที่จะให้  I’s  คืออะไรนะ เดี๋ยวตอนหน้ารู้กัน  ขอกำลังใจเยอะ ๆ นะคะ (คอมเม้นจงมา....จงมา....จงมา....)

ปล.หากมีคำผิดบอกด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับทุก ๆ กำลังใจล่วงหน้าจ้า