คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
ท่ามกลางความมืดมิดที่ปกคลุมไปทั่วพื้นป่า มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องให้พอได้เห็นสิ่งต่างๆโดยรอบลางๆ
“ที่นี่มันที่ไหนกัน” เด็กหนุ่มเดินฝ่าความมืดมิดไปอย่างไร้จุดหมาย โดยใช้มือของตนเองปัดป้องแหวกกิ่งไม้นาๆที่มาขวางทาง เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องมาทางนี้ แต่เหมือนมีบางสิ่งดึงดูดเขาให้มาอยู่ในที่แห่งนี้
ณ ตอนนี้เบื้องหน้าของเขาได้ปรากฏเป็นปราสาทหรูหราใหญ่โต ตั้งตระหง่านท่ามกลางแมกไม้นาๆพันธุ์ เนื่องด้วยความเงียบและความมืดที่ปกคลุมอยู่โดยรอบ ทำให้ความสวยงามของปราสาทตรงหน้าไม่สามารถทำให้เด็กหนุ่มพิศวาสเลยแม้แต่น้อย
“ฮึ้ย!! ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้วะ” ขนแทบทุกอณูขุมขนตั้งชันขึ้นทันทีเมื่อลมเย็นๆพัดผ่าน ทุกสิ่งรอบกายเขาดูวังเวงไปหมด เด็กหนุ่มตัดสินใจหันหลังกลับ แต่แล้วเส้นทางที่เดินมาในตอนแรกกลับหายไป แปรเปลี่ยนเป็นหุบเหวลึกสุดลูกหูลูกตา
“ย้ากก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” เสียงหวีดร้องของเด็กหนุ่มดังก้องไปทั่วหุบเหว เขาแทบทรุดกับภาพตรงหน้า เด็กหนุ่มหันไปมองยังปราสาทอีกครั้ง ทันใดนั้นแสงไฟทางเดินที่นำไปยังปราสาทหลังใหญ่ก็สว่างไสวขึ้น
“อยากให้ฉันเข้าไปในปราสาทนั่นจริงๆใช่มั้ย ได้..” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนก้าวเดินไปตามทางเดินนั่น
เด็กหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ รวบรวมความกล้าผลักประตูออกไป ประตูเปิดออกอย่างง่ายดาย เสียงเอี๊ยดอ๊าดของรอยต่อประตูกระตุ้นโสตประสาททำให้หลอนมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า ภายในตัวปราสาทประดับประดาไปด้วยรูปภาพต่างๆมากมาย ทุกอย่างถูกจัดวางให้ดูเข้ากับตัวปราสาทเป็นอย่างดี แม้ว่าจะดูโบราณไปนิดแต่ยังคงไว้ซึ่งความโอ่อ่าหรูหรา
“เข้ามาสิครับ” เสียงปริศนาทำให้เด็กหนุ่มหลุดออกจากภวังทันที เขามองไปทั่วทั้งภายในของปราสาท แต่กลับไม่พบวี่แววของสิ่งมีชีวิต
“นั่นใครน่ะ” เขาตะโกนออกไปอย่างระแวดระวัง พร้อมกับมองหาโดยรอบ
“ทางนี้ครับผมอยู่ทางนี้” เด็กหนุ่มพยายามมองหาไปตามเสียงนั่น เขาเดินเข้ามาเรื่อยๆ ไปยังแหล่งที่มาของเสียงปริศนา แต่ก็ยังไม่พบอะไรที่พอจะเปล่งเสียงออกมาได้
“ข้างบนครับ มองขึ้นมาข้างบนสิครับ” เด็กหนุ่มมองขึ้นไปตามคำบอก ปรากฏเป็นภาพเขียนขนาดใหญ่บานหนึ่ง เป็นภาพของเด็กน้อยน่ารักในชุดสูทสุดหรูดูมีราคา ซึ่งไม่ค่อยเข้ากันเท่าไรกับเด็กในสายตาของเขา
“สวัสดีครับ คุณอีซองยอล” เด็กน้อยในภาพวาดขยับปากพูดกับเขา
“ย้ากกกก ผีหลอกกกกก” เสียงหวีดร้องด้วยความตกใจดังก้องไปทั่วปราสาท ซองยอลผละตัวเองออกจาภาพวาดดังกล่าว วิ่งไปยังทางออกอย่างไม่คิดชีวิต เขาเสียหลักสะดุดล้มลงไปกองกับพื้น แต่เขาก็ยังคงคลานถอยหนีไปเรื่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับ คุณซองยอล ผมไม่ทำร้ายคุณหรอกครับ” เด็กน้อยก้าวออกมาจากภาพวาดจนเห็นเป็นรูปร่างคนเต็มตัว สิ่งที่เห็นนั้นไม่ได้ช่วยให้ซองยอลดีขึ้นเลย กลับเพิ่มทวีความหวาดกลัวหนักกว่าเดิม เขาพยายามที่จะหนีออกมาอีกครั้ง แต่ประตูบานใหญ่นั้นกลับปิดลงเอง จะเปิดเท่าไรก็ไม่ออก
เมื่อหมดหนทางที่จะหลบหนีซองยอลจึงหันกลับไปเผชิญหน้าโดยตรง
“กลัวแล้ว กลัวแล้วครับ อย่าทำอะไรผมเลย ผมขอร้อง ปล่อยผมไปเถอะครับ” ซองยอลคุกเข่ายกมือไหว้ร้องขอความเมตตาจากเด็กน้อยที่กำลังเดินมาหาเขาเรื่อย ซองยอลไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้นมอง
“เฮ้อออ จะไหวมั้ยเนี่ย” เด็กน้อยหยุดอยู่ตรงหน้าซองยอล ถอนหายใจกับภาพเด็กหนุ่มตรงหน้า ก่อนยื่นบางสิ่งบางอย่างให้แก่ซอลยอล
“อะไรน่ะ” ซองยอลค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างกล้าๆกลัวๆเมื่อรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งมาจ่อข้างหน้าเขา
“แหวนไงครับ”
“รู้แล้วว่าแหวน ฉันหมายถึงเอามาให้ฉันทำไม” ด้วยความลืมตัวทำให้ซองยอลบ่นออกไปอย่างนั้น
“คุณเป็นผู้ถูกเลือกครับ รับไว้สิครับ”
“เลือกอะไร มาเลือกอะไรกันตอนไหน ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ให้ผิดคนแล้วล่ะ ไม่ใช่ฉันหรอก” ซองยอลปฏิเสธมายืดยาวแต่ดูเหมือนเด็กนั่นจะไม่ฟังเท่าไร กลับดึงมือเขาไปสวมแหวนให้อย่างรวดเร็ว
“ย้ากกก ทำอะไรของนายน่ะ” ซองยอลโวยวายออกมาทันที เขาพยายามดึงแหวนออกแต่ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถทำได้ดังใจคิด ทั้ง แงะ แคะ แกะ เกา เท่าไรก็ไร้ประโยชน์ แหวนโบราณดูไม่มีราคาเท่าไร ถูกออกแบบมาให้ไม่ดูหรูหราหรือเด่นจนเกินไป แต่ก็ดูสวยดี ถึงจะสวยแค่ไหนซองยอลในตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์ร่วมหรอก
“ขอให้สนุกกับการใช้ชีวิตนะครับ”
........................................................................................................................................................
talk
เรื่องเก่ายังไม่จบ ก็มีเรื่องใหม่มาซะแระ 55
นานๆจะอัพทีนะคะ ไรทเตอร์ขอบอกไว้ก่อน ^^ แต่จะอัพเรื่อยๆ แน่นอนค่ะ
ขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ อย่าลืมติดตามกันด้วยนะคะ ทั้งสองเรื่องเลย ^^
ความคิดเห็น