ฟิค Short fic 2ne1 bigbang VOL.3

ลำดับตอนที่ #6 : Just Friend : Part 5

 

 

       หลังจากที่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้บรรดาพี่ๆที่ว่างจากการดูแลรุ่นน้องและไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยจนเกินไปก็เลยมานั่งสังสรรค์กันตามประสา เครื่องดื่มถูกแต่ละคนจับจองกันไปคนล่ะขวดมีทั้งแบบผสมแอลกอฮอล์และnonแอลกอฮอล์ การพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบถูกหยิบมาพูดเมื่อเห็นว่านานๆจะได้เจอกันที หรือบางทีเรื่องตลกๆที่เคยสร้างวีรกรรมกันมาก็ถูกนำมาบอกต่อและล้อเลียนอีกครั้ง เสียงหัวเราะอบอวลไปรอบๆบรรยากาศยามดึกที่มีแสงจากดวงจันทร์และคบไฟที่จุดรอบๆเรียกรอยยิ้มและความผ่อนคลายได้ไม่ยาก^^
 

 

"จำได้ว่าตอนที่ประกวดดาวกับเดือนของคณะ แกกับท็อปโชว์แร๊ปใส่กันจนสาวๆงี้กรี๊ดลั่นหอประชุมแทบแตกแนะ ฮ่าๆๆๆ" จียงกับท็อปยกยิ้มน้อยๆก่อนจะยกขวดเครื่องดื่มขึ้นจิบ แน่นอนว่ามันต้องผสมแอลกอฮอล์ด้วย-_-

 

"แต่สุดท้ายไอ้หล่อน่าลิงก็ชนะเพราะพวกผู้หญิงบอกว่าไอ้จียงมันตัวเล็กเกินไป หึหึ"
 

 

"โอป้าพูดเหมือนตอนนี้จียงตัวใหญ่ขึ้นแล้วอย่างนั่นแหละ-_-" บอมมี่พูดขึ้นมาจนทำเอาพวกฮยองทั้งหลายพยักหน้าเห็นด้วย จียงเลยอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปผลักหัวยัยเซ่อที่นั่งข้างๆและสวนกลับไป

 

"อย่างน้อยฉันก็แบกเธอขี่หลังมาได้แล้วกันยัยเซ่อ"
 

 

"นั่นซิ บอมมี่ตัวหนักจะตายไป ฮ่าๆๆๆ" คำแซวขำๆของครุชฮยองทำเอาคนโดนแซวมุ่ยหน้างอนๆ

 

"โอป้าอ่ะ ฉันไม่ได้หนักขนาดนั้นซักหน่อย-_-"
 

 

"ใช่ฮยอง ไม่ได้หนักซักหน่อย.....แต่หนักมากกกกกก ฮ่าๆๆๆ" พอจบคำแซวของจียงมือเรียวก็เอื้อมไปฟาดที่แขนของคนแซวไม่ยั้ง จนคนโดนทำร้ายต้องยกมือขึ้นปัดเป็นพัลวัน ถึงจะโหวกเหวกโวยวายไปบ้างแต่ก็เรียกสายตาเอ็นดูจากรุ่นพี่ได้ดี
 

 

"พวกแกคบกันเหรอ-_-" เสียงถามที่โพล่งขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของเท็ดดี้ฮยองเล่นเอาจียงที่พักยกมาจิบเครื่องดื่มถึงกับสำลักจนน้ำหูน้ำตาไหล ส่วนบอมมี่ที่นั่งข้างๆกันก็ได้แต่ขมวดคิ้วอย่างงงๆว่าอะไรที่ทำให้พี่เค้าคิดแบบนั่น
 

 

"อะไรที่ทำให้โอป้าคิดแบบนั่นคะ-_-?" ว่าจบก็เอื้อมมือไปช่วยลูบหลังให้คนที่สำลักไม่หยุดก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้

 

"โอ้ยฮยอง!!! พูดมาได้ผมเกือบตายแล้วนะ" ว่าจบก็กลับไปไอต่ออีกสองสามทีให้โล่งคอก่อนจะยกน้ำเปล่าที่วางอยู่ไม่ไกลขึ้นจิบ

 

"เอ้า! ก็เห็นสนิทกันแถมไม่มีแฟนทั้งคู่ก็เลยคิดว่าคบกันอยู่-_-" พูดออกมาเหมือนคนไม่คิดอะไรมาก แต่มีรึว่าคนอย่างควอนจียงจะไม่เห็น ไอ้สายตาเจ้าเล่ห์เหมือนกำลังล้อเลียนเค้าอยู่นี่มันคืออาร๊ายยยย-///-
 

 

"คิดไปได้นะโอป้า" เสียงหวานๆบอกงึมงำทำให้จียงรีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที
 

 

"น นั่นซิฮยอง วู้ววว พูดอะไรเพ้อเจ้อ-_-" ว่าจบก็ยกขวดตรงหน้าขึ้นจิบหลบสายตารอบๆโต๊ะที่มองมา
 

 

"หราาาาา" ปล้วทำไมจะต้องประสานเสียงพร้อมเพรียงกันด้วย รู้หรอกว่าอยู่เมเจอร์ดนตรีแต่บางทีก็ไม่ต้องประสานเสียงพร้อมกันขนาดนั่นก็ได้มั้ง ว่าแต่ทำไมเค้าจะต้องหลบตาด้วยว่ะ-_-





 

 

 

       สุดท้ายหลังจากนั่งคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาพอสมควร พวกที่นั่งล้อมวงกันอยู่เมื่อกี้ก็แยกย้ายไปนอนตามที่พักของตัวเอง เหลือไว้เพียงแต่พวกที่ยังพอไม่หมดพลังนั่งถ่างตาคุยเล่นกันอยู่ จียงหันมองคนข้างตัวที่เริ่มตาปรือเหมือนจะสลบเต็มที่แต่ก็ไม่ยอมเข้าไปนอนซักที สาเหตุก็ไม่ใช่อะไรหรอก-_- บอมมี่มักจะนอนไม่ค่อยหลับถ้าไปนอนที่อื่นที่ไม่คุ้นบอกว่ากลัวได้ยินเสียงแปลกๆ คือเรื่องของเรื่องมาจากตอนที่เจ้าตัวไปนอนบ้านมินจีแล้วได้ยินเสียงกุกกักแปลกๆนั่นแหละเลยเริ่มหลอน ทั้งๆที่จริงๆแล้วเป็นแค่เสียงรองเท้าที่หล่นจากชั้นวางเพราะวางไม่ดีเอง แต่ก็นั่นแหละเพื่อนเค้าหลอนไปเรียบร้อยแล้ว-_-

 

"ง่วงแล้วเหรอ" เจ้าตัวสะดุ้งน้อยๆก่อนจะรับคำอืมๆไปตามเรื่องแถมยังยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบาๆด้วย สงสัยถ้าจะเหนื่อยจัด-_-

 

 

"ไหวไหมเนี้ยบอมมี่ ไปนอนได้แล้วมั้ง"

 

 

"ไม่เอา~ ที่ห้องยังไม่มีใครไปนอนซักคน" ซึ่งจียงก็เข้าใจได้ทันที เพราะห้องที่บอมมี่พักอยู่เป็นห้องของพวกรุ่นพี่กับพวกเค้าที่สนิทกัน การแชร์ห้องที่รวมกันของชายหญิงสำหรับพวกเค้าไม่ใช่ปัญหาเพราะสนิทกันมาก แถมยังมีโซนส่วนตัวแยกของผู้หญิงไปอีก จียงหันไปก็ยังเห็นกอมี่นูนารุ่นพี่อีกคนที่นอนแชร์ห้องกับพวกเค้าและบอมมี่ยังนั่งคุยเล่นอยู่เลย หันมองคนข้างๆตัวอีกทีก็อดสงสารไม่ได้

 

"พาไปส่งไหม"
 

 

"ไม่เอา ไม่อยากนอนคนเดียว~" เสียงงอแงเหมือนคนโดนขัดใจถูกนำมาใช้อีกครั้ง จียงได้แต่สายหัวน้อยๆกับอาการงอแงที่น่าเอ็นดูนั่น สุดท้ายก็เลยตบตักตัวเองเบาๆซึ่งเหมือนเจ้าตัวจะรู้เลยส่งยิ้มกว้างมาให้แล้วเอนตัวลงนอนหลับตาพริ้มจนเค้าอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม ผ้าพันคอที่เจ้าตัวเอามาด้วยถูกใช้ห่มแขนเพื่อกันอากาศเย็นๆตอนกลางคืน มือข้างที่ว่างของจียงถูกยกมาลูบกลุ่มผมหนาที่นุ่มมือเบาๆ เพราะบอมมี่ชอบให้เค้าลูบผมเบาๆแบบนี้เพื่อกล่อมนอนทุกครั้ง
 

 

"บอมมี่ง่วงแล้วเหรอ" เสียงของรุ่นพี่อย่างเท็ดดี้ฮยองเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนตัวดีเอนตัวนอนลงไปบนตักแทนที่จะนั่งคุยหรือดื่มกันเหมือนคนอื่นๆ
 

 

"ครับฮยอง ง่วงแต่ก็ไม่กล้าไปนอน" จียงว่าก่อนจะหยิบขวดเครื่องดื่มขึ้นมาจรดริมฝีปากโดยที่มีอีกข้างก็ลูบผมนิ่มไปด้วย 

 

 

"แกก็พาไปนอนซิจียง นอนแบบนี้น่าสงสารว่ะ" เบคคยองฮยองบุ้ยปากให้เค้าพาบอมมี่ไปนอนที่ห้องพักแทน แต่จียงก็ส่ายหัวพร้อมกับอธิบายถึงเหตุผลแปลกๆที่เจ้าตัวไม่ยอมไปนอนแต่ยอมลำบากตากน้ำค้างอยู่

 

"จียง ถามจริงน่ะ แกคิดกับบอมมี่แค่เพื่อนเหรอว่ะ-_-" แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ควอนจียงแทบจะมุดหายไปกับขวดเครื่องดื่มในมือ ครุชฮยองเล่นถามมาตอนที่เค้ากำลังเหลือบมองคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนตักของเค้า แล้วก็เหมือนจะรู้ตัวเองว่าพวกตาไวทั้งหลายแอบสังเกตุเห็นสายตาของตัวเองตอนที่มองคนที่นอนหลับอยู่-_-
 

 

"ก็.....คิดว่าไงละครับ" เปลี่ยนจากการตอบคำถามไปตั้งคำถามใส่แล้วให้คนที่สงสัยคิดเอง และก็เหมือนว่าหลายๆคนจะพอเดาออกแล้วว่าเค้าคิดกับบอมมี่ไปในแบบไหน
 

 

"แล้วไม่บอกละ" กอมี่นูนาพูดขึ้นมาทำเอาเค้ายกยิ้มบางๆก่อนจะส่ายหัวน้อยๆ
 

 

"ผมยังไม่รู้ว่าบอมมี่คิดยังไง แล้วอีกอยากผมกลัว^^" ใช่แล้วเค้ากลัว กลัวว่าถ้าบอกแล้วความสัมพันธ์ของเค้ากับบอมมี่ที่ผูกพันธ์กันมานานจะเปลี่ยนไป กลัวไปหมดแต่ก็อึดอัดทุกทีที่เห็นบอมมี่ออกไปเดทกับคนอื่นแต่กลับห้ามไม่ได้ ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันขนาดนี้แต่กลับ.....ไม่กล้า
 

 

"ผมพายัยตัวยุ่งไปนอนก่อนดีกว่านะครับ ขอตัว^^" จียงโค้งหัวให้บรรดารุ่นพี่ก่อนจะปลุกคนที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นแล้วจูงมือพาคนที่เดินงัวเงียกลับไปพักที่ห้อง คนที่ถูกจูงมือเดินตามแรงจูงไปอย่างว่าง่ายทั้งๆที่ตายังปิดสนิทอยู่ จียงแอบหัวเราะเบาๆให้กับอาการขี้เซาของเพื่อนสนิท เมื่อมาถึงห้องก็จัดแจงจัดที่นอนให้คนที่กำลังจะหลับแหล่ให้เข้าที่ก่อนจะลากแขนบอมมี่มาที่เตียงนอน แล้วพอปรือตาเจอเตียงเท่านั้นแหละรีบเข้าไปซุกตัวใต้ผ้าห่มทันที

 

 

"นอนซะ เดี๋ยวฉันนั่งเป็นเพื่อน^^" ว่าจบก็ลูบหัวกลมๆอีกครั้ง

 

 

"ขอบใจนะจียงอ่า~^^" บอมมี่รับคำก่อนจะยิ้มบางๆและตากลมโตก็หลับสนิทอีกครั้ง จียงอาศัยช่วงที่เจ้าตัวเข้าสู่ห้วงนิทราแสนหวานสำรวจใบหน้าที่คุ้นเคยมานานอีกครั้ง ถึงจะคุ้นเคยกันมานานแต่ก็ไม่มีซักครั้งที่เค้าจะไม่มองใบหน้าหวานๆนี่ในยามที่เจ้าตัวเผลอ



        มือของจียงเอื้อมไปเกลี่ยปอยผมที่ปิดหน้าผากมนเบาๆก่อนจะไล้นิ้วมาเรื่อยๆ  จากหน้าผากสวยมาถึงคิ้วเรียวที่มันจะขมวดมุ่นเวลาโดนขัดใจ ตากลมโตที่ปิดสนิทแต่เวลาลืมตากลับทำให้เค้าเผลอมองบ่อยๆ  จมูกที่รั้นน้อยๆตามประสาคนดื้อดึงขยับยุกยิกตอนที่นิ้วของเค้าไล้ไปโดน สุดท้ายริมฝีปากอิ่มสีสวยที่คอยพูดเจื่อยแจ้วเรียกรอยยิ้มเสมอๆ และเหมือนมีแรงดึงดูดประหลาดที่มองไม่เห็น



        จียงค่อยๆโน้มตัวลงไปใกล้ร่างบางที่นอนหลับสนิทภายใต้ผ้าห่มผืนหนา  แพขนตายาวๆอยู่ใกล้เค้าจนแทบจะนับเส้นได้ สัมผัสเบาๆลงที่ริมฝีปากอิ่มแสนหวานที่เพิ่งสัมผัสครั้งแรกก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากตัวเองออกมา   บางทีการอยู่ใกล้กันแบบนี้ก็ทำเอาเค้าหวั่นใจไม่น้อย.....กลัวว่าพอแสดงออกมากไปบอมมี่จะผลักไสเค้า  ทสุดท้ายเค้าก็เลยไม่กล้าที่จะตัดสินใจบอกออกไป คิดเพียงแค่ว่าได้อยู่ใกล้ๆและยังนึกถึงกันแค่นี้ก็พอแล้ว

ตัวหนังสืออาจจะประหลาดๆพิลึกๆไปนิดต้องขออภัยเดี๋ยวแก้ให้ใหม่ ไม่ได้พิมกับเครื่องที่คุ้นเคยก็แบบเนี้ยT^T

ถ้ายังไงก็ขยายตรงหัวมุมไปก่อนนะ พอเล่นคอมแล้วจะแก้ให้อีกทีนะคะ่^^