ฟิค Short fic 2ne1 bigbang VOL.3

ลำดับตอนที่ #4 : Just Friend : Part3

       

       ถึงวันนี้จะเป็นวันเสาร์แต่จียงก็ยังต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่เช้าอยู่ดี-_-     เหตุผลก็ไม่ใช่อะไรมากมายหรอกแค่เค้าต้องไปเป็นส่วนหนึ่งของการเข้าค่ายที่คณะของเค้าจัดขึ้น    บางทีการเป็นหนุ่มฮอตของคณะก็ไม่ใช่อะไรที่เค้าปรารถนาหรอกนะถ้าหากว่าจะทำให้เค้าต้องมาวุ่นวายแบบนี้-_-    พวกรุ่นพี่คณะดนตรีบอกว่าการมีดาวคณะเดือนคณะและคนหล่อๆคนสวยๆไปเยอะๆ จะทำให้พวกรุ่นน้องอยากไปเข้าค่ายมากกว่าเดิม



“เข้าแถวแล้วมาลงชื่อทางนี้เลยคะน้องๆ^^~” แต่การดึงยัยเซ่อบอมมี่จากคณะอื่นมาช่วยนี่มันยังไงกัน-*-



“บอมมี่นูนาโคตรน่ารักเลยว่ะ ตัวจริงไม่หยิ่งด้วย^O^”



“เออนั่นดิ เมื่อกี้เข้าไปลงชื่อใกล้ๆนะตัวนูนาโคตรหอมเลยว่ะ-.,-”   จียงหันขวับไปหาต้นเสียงอย่างอารมณ์เสีย ไอ้รุ่นน้องคณะเค้ามันคลั่งเพื่อนเค้าขนาดนี้เลยเหรอว่ะ   และเหมือนรังสีของเค้าจะแผ่ออกไปถึงไอ้สองตัวนั่นพอมันหันมาเห็นเค้าปุ๊บก็รีบสะกิดกันแล้วเดินไปทางอื่นเฉยเลย-_-   จียงเดินไปทิ้งตัวที่เก้าอี้ด้านหลังบอมมี่ที่โต๊ะลงทะเบียนก่อนที่เพื่อนตัวดีของเค้าจะหันมาเห็นพอดี



“เป็นอะไรจียงทำหน้าแปลกๆ-*-”    บอมมี่ขมวดคิ้วน้อยๆมองหน้าเค้าก่อนจะหันไปคุยกับรุ่นน้องในคณะเค้าที่ทำตาเยิ้มใส่ ถ้าการที่จะเอาเดือนมหาลัยอย่างท็อปเพื่อนเค้ามาเข้าค่ายแล้วจะทำให้รุ่นน้องผู้หญิงมาเข้าค่ายเพิ่มขึ้น   กับการเอาดาวคณะจิตวิทยาที่มีดีกรีเป็นถึงบาร์บี้ของมหาลัยมาดึงรุ่นน้องผู้ชาย  เค้าว่าคราวนี้คณะเค้าประสบความสำเร็จสุดๆเพราะรู้สึกว่าจะมีรุ่นน้องมาเข้าร่วมหลายคนเหลือเกิน



“เปล่า-*-”    กระชากเสียงน้อยๆให้รู้ว่าหงุดหงิดเบาๆ บอมมี่หันมามองหน้าเค้างงๆก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆก่อนจะวางมือเรียวสวยทาบบนหน้าผากเค้าเบาๆ



“ไม่สบายหรือเปล่า”   น้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วงกับใบหน้าที่แสดงความกังวลน้อยๆเล่นเอาจียงหายอารมณ์เหวี่ยงเป็นปลิดทิ้ง   เค้ายกยิ้มบางๆให้บอมมี่ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงมือเรียวออกจากหน้าผากและส่ายหน้าน้อยๆ



“เปล่าหรอก สงสัยเมื่อคืนนอนไม่พอนะ”   บอมมี่เพียงแค่พยักหน้าเบาๆก่อนจะหันไปที่โต๊ะลงทะเบียนต่อ   ข้ออ้างแบบนี้ใช่ได้ผลทุกครั้งเพราะบอมมี่รู้ว่าถ้าเค้านอนไม่พอเมื่อไหร่  อารมณ์จะเหวี่ยงน้อยๆแบบนี้แหละ-_- แรงกดที่บ่าทำให้จียงต้องละสายตาจากแผ่นหลังบางของเพื่อนสนิทมามองหนุ่มรุ่นพี่มาดโหดข้างตัวแทน



“เอาน่า อย่าเพิ่งอารมณ์เสียไปแค่ยืมตัวมาเพราะเห็นว่าสนิทกันหรอก^^”



“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับฮยอง-_-”



“เออ ไม่ได้ว่าแต่ทำหน้าเหมือนตูด-_-”   จียงยิ้มแหยๆให้ครุชฮยองรุ่นพี่ที่จบไปแล้วที่มาเข้าร่วมในครั้งนี้ด้วย รุ่นพี่มาดโหดตบบ่าเค้าเบาๆก่อนจะเดินหัวเราะร่าไปทางอื่นแทน



       ก็เข้าใจแหละว่ารุ่นพี่ที่สนิทกับเค้าก็สนิทกับบอมมี่ด้วยเลยยืมตัวมาช่วย เ ป็นเพราะว่าเพื่อนสนิทเค้าพอจะปฐมพยาบาลได้แถมเจ้าตัวยังทำอาหารเป็นอีก  ที่ยืมตัวมาคงไม่พ้นพาเจ้าตัวมาใช้งานแหงๆ  แล้วพอเวลาที่ยัยเซ่อนั่นทำตัวงี่เง่างอแงเวลาเหนื่อยๆคนที่จะต้องมาช่วยก็คงไม่พ้นเค้าอีกแน่ๆ-_-



“เอาละ คนที่ลงชื่อแล้วไปรวมทางนู้นเลยนะครับ^^”   แดซองที่มาร่วมด้วยช่วยต้อนเหล่ารุ่นน้องให้ไปทางลานกว้างที่มียองเบและรุ่นพี่หน้าโหดอย่างปาร์คฮงจุนหรือเท็ดดี้ฮยองยืนอยู่   ตอนนี้ทางลานกว้างเต็มไปด้วยบรรดารุ่นน้องทั้งหญิงและชายที่นั่งกันอยู่เต็มไปหมด บรรดาพี่ๆแต่ละคนต่างก็มีหน้าที่เป็นของตัวเองทั้งนั้น



“เงียบ!!!”  จากเสียงจ้อกแจ้กจอแจเมื่อครู่กลับกลายเป็นว่าเงียบกริบกันทั้งลานกว้าง รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหายใจดังๆจากพวกที่ประหม่าด้วย-_- ไม่น่าเชื่อว่าครุชฮยองจะตะโกนหยุดรุ่นน้องทั้งหลายได้ อ๋อ!เกือบลืมเท็ดดี้ฮยองที่ยืนทำหน้าดุข้างๆด้วย



“ตอนนี้ขอให้รุ่นน้องทุกคนนำสัมภาระไปเก็บให้เรียบร้อย ห้ามมีสิ่งของใดๆติดตัวนอกจากเสื้อผ้าถ้าพี่คนเจอ รับผิดชอบรวมกันทั้งหมด!!!”   เสียงพูดดังลั่นเล่นเอาบรรดาน้องๆสะดุ้งกันเป็นทิวแถว ตอนนี้รุ่นพี่หลายๆคนมาสบทบเต็มตามที่นัดหมายแล้ว แต่ละคนตีหน้าโหดใส่บรรดาน้องสุดๆ-_-



       เมื่อก่อนเค้าก็เคยเป็นแบบพวกที่นั่งอยู่นี่แหละ  แต่พอหลังจากเข้าค่ายผ่านไปแล้วรุ่นพี่ทุกคนก็ทิ้งมาดโหดไปเลย บางคนนี่ซี้กันจนนั่งกินนั่งดื่มที่เดียวกันด้วยซ้ำ  มันเป็นเหมือนการละลายพฤติกรรมและสอนให้น้องๆรักกันด้วย



“แบ่งกลุ่มดูแลกันเอง ถ้าใครมีปัญหาอะไรก็ช่วยกันแก้แต่ถ้าช่วยแก้ไม่ได้ รับผิดชอบทั้งกลุ่ม!!!”   เสียงเบคคยองฮยองรุ่นพี่ตัวเล็กที่จบไปแล้วประกาศกร้าว   ก่อนที่จะมีพี่ปีสองช่วยกันจับน้องๆเข้ากลุ่มก่อนจะพาไปขึ้นรถบัสที่จอดรออยู่ รถแต่ละคันก็มีรุ่นพี่คอยคุยด้วยแต่ก็มีพี่บางคนเอารถไปเองเพื่อความสะดวกในการไปซื้อของหรือมีเหตุฉุกเฉิน ที่ๆจะไปทำกิจกรมมเป็นที่พักติดเขาที่พวกเค้าไปกันทุกปีจนซี้กับเจ้าของไปแล้ว



“เดี๋ยวนายกับบอมมี่ไปรถครุชนะ เพราะต้องไปซื้อของก่อนถ้ามีอะไรขาดก็หยิบมาได้เลยค่อยมาเบิกที่หลัง” แทบินฮยองที่ดูแลสวัสดิการเดินมาบอกเค้ากับบอมมี่ก่อนที่เค้าจะลากแขนเพื่อนสนิทไปขึ้นรถครุชฮยองที่จอดรออยู่ แอบเห็นสายตาละห้อยของพวกรุ่นน้องบางคนด้วย-_- แต่เสียใจด้วยที่ยัยบอมไม่ได้ขึ้นรถกับพวกนาย





     หลังจากจัดการซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้วพวกเค้าก็ขับตามไปที่ที่พัก แต่กว่าจะออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ตได้ก็เล่นเอาจียงแทบหมดแรง ก็บอมมี่เอาแต่วิ่งเข้าหาโซนขนมปังกับขนมจนเค้าแทบจะตามไปลากตัวกลับมาไม่ทัน อย่าถามถึงครุชฮยองรายนั้นตัดปัญหาด้วยการยื่นรายการซื้อของมาให้แล้วบอกว่าจะนั่งรออยู่ในรถแทน-_-  



       เค้าทั้งลากทั้งกระชากทั้งล็อคแขนบางๆนั้นไว้ก็แล้วแต่ก็ยังไม่วายแอบวิ่งหนีตอนเค้าเผลอตลอด  ดีนะไม่ยกพาดบ่าโชว์คนที่มาซื้อของด้วย-_-   สุดท้ายเค้าก็เกือบจะจับเพื่อนตัวดีล่ามโซ่อยู่แล้วถ้ายังดื้อแบบนี้ จำได้ว่าข้อต่อรองที่จะทำให้บอมมี่หยุดวิ่งเข้าหาขนมปังคือการบอกว่าเค้าจะพาไปเที่ยวทะเลอาทิตย์หน้าพร้อมมื้ออาหารทะเลแบบฟลูคอร์ส-_-




“จียงหยิบนั่นมาซิ” บอมมี่ชี้มือมาทางซ้ายก่อนที่เค้าจะเดินหยิบของที่เธอว่าไปให้ ตอนนี้เค้ากับบอมมี่ต้องมานั่งจัดของที่ซื้อมาเยอะแยะกันอยู่แค่สองคน และเช่นเคยที่ครุชฮยองหนีไปคุมน้องเรียบร้อยแล้ว-_-



“อ่ะ” บอมมี่เอื้อมมาหยิบของไปจัดให้เป็นระเบียบก่อนจะหันซ้ายหันขวาอีกรอบเมื่อเจอของที่ต้องการก็เดินไปหยิบมาจัดต่อ แต่บางทีของที่ยัยเซ่อนั่นอย่างได้ก็สูงเกินไปนะ-_-



“ฮึบ” ขายาวๆเขย่งสุดตัวก่อนจะเอื้อมแขนเรียวๆสุดแขนแต่ก็ยังหยิบกล่องด้านบนลงมาไม่ได้ จียงส่ายหัวน้อยๆก่อนจะเดินเข้าไปซ้อนหลังบอมมี่เขย่งเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือไปหยิบลงมา



“โอ๊ะ ขอบใจนะ^^”  ตอนเข้าไปช่วยนะไม่ได้คิดหรอกแต่พอหน้าหวานๆหันมาถึงได้รู้แล้วว่ามันใกล้กันมาก มากแบบมากๆเลยเพราะเค้าแทบจะเห็นขนตายาวๆกับตาสีน้ำตาลนั่นชัดเจนเลย  เข้าใจแล้วว่าทำไมในหนังถึงชอบชะงักค้างเวลาพระนางอยู่ใกล้กัน เพราะมันเหมือนมีแรงดึงดูดแบบนี้นี่เอง  และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เค้าโน้มตัวเข้าไปหาบอมมี่ใกล้ๆ กลิ่มหอมๆจากตัวเธอที่ลอยเตะจมูกหอมอย่างที่ไอ้รุ่นน้องนั่นเคยพูดจริงๆ หน้าหวานๆที่เค้าเคยมองบ่อยๆตอนนี้ยิ่งอยู่ใกล้กว่าเดิม และคงจะใกล้กว่านี้แน่ๆถ้าไม่....



พลั่ก!!!



“โอ๊ย!”



“เล่นอะไรของนาย-_-” บอมมี่ดันยกฝ่ามือขาวๆนั่นมาผลักคางเค้าจนหน้าหงายไปด้านหลัง อารมณ์เคลิ้มๆเมื่อครู่หายไปจนหมดเหลือเพียงแต่ความงงของหญิงสาวตรงหน้ากับความกลัวขั้นสุดของตัวเอง เมื่อกี้เค้าเกือบจะจูบปากอิ่มๆนั่นแล้วนะให้ตาย นี่ถ้าบอมมี่ไม่ผลักออกก่อนเข้าคงได้สัมผัสปากอิ่มๆนั่นจริงๆ



“เอ่อ คือ...”



“นายจะเฮดบัดฉันใช่ไหมจียง-_-” ความกลัวหายไปแล้วเหลือแต่ความเซ็งของผู้ชายชื่อควอนจียง ไอ้อาการเฮดบัดคือการที่เค้าเอาหัวไปโขกฝ่ายตรงข้ามแรงๆนั่นเอง แต่สาบานว่าเมื่อกี้ที่เค้าทำท่าจะจูบคนตรงหน้าแต่ยัยเซ่อนี่กลับคิดว่าเค้าจะแกล้งเธอซะงั้น-_- บางทีก็แอบอยากขอบคุณความเซ่อขั้นเต็มสูบของยัยบอมน่ะที่ไม่เคยคิดอะไรมากมาย



“คิดได้นะคนเรา-_-”



“อย่ามาหลอกซะให้ยากเลยควอนจียง-_-” ว่าจบก็หรี่ตายกนิ้วเรียวๆชี้หน้าเค้าอย่างคาดโทษก่อนที่เจ้าตัวจะหมุนตัวเดินออกไปทางอื่นแทน ควอนจียงเชื่อแล้วละว่าถ้าไม่พูดออกไปจริงๆไม่มีทางที่คนอย่างปาร์คบอมจะรู้หรอกว่าเค้าคิดกับเธอแบบไหน ก็จะแบบไหนละแบบเพื่อนไง-_-^.......จริงๆใช่ไหมนะ?






ต้องขอโทษที่ตอนนี้อาจจะสั้นไปนิด คือเค้ามึนเองแหละ@_@


ขอแก้ตัวด้วยตอนต่อไปนะค่ะสัญญาเลย^^