ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Just Friend : Part2
วันนี้เป็นวันศุกร์ที่เค้าและบอมมี่มีเรียนพร้อมกันแถมยังเลิกพร้อมกันอีก ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีที่เค้าจะไม่ต้องตื่นเช้ากว่าปกติและไม่ต้องให้เค้าหรือบอมมี่มานั่งรอนานๆตอนเย็นๆ แต่ส่วนใหญ่แล้วเค้าจะเลิกเร็วกว่าจึงต้องเดินไปรอบอมมี่ที่ตึกของเธอแทน และขณะที่นั่งฟังเพลงรอบอมมี่อยู่นั้นก็มีแรงสะกิดเบาๆที่หัวไหล่ของเค้า จียงหันไปมองตามทิศทางด้านหลังที่โดนสะกิดก่อนจะพบหญิงสาวตัวเล็กยืนบิดยืนม้วนอยู่
“ครับ?” เค้าเลิกคิ้วเป็นเชิงถามคนที่ยืนอยู่ หญิงสาวด้านหลังก้มหน้าก้มตาบิดไปบิดมาก่อนจะพูดเสียงสั่นน้อยๆ
“ร รุ่นพี่จียงคะ(.///.)”
“ครับ?”
“ค คือว่า ฉ ฉันชอบรุ่นพี่คะ(.///.)”
“อ๋อ ครับ”
“ร รุ่นพี่ จะคบกับฉัน ด ได้ไหมคะ”
“ต้องขอโทษด้วยนะ พี่มีคนที่ชอบแล้ว^^”
“จียงงี่^^” เสียงหวานๆของบอมมี่ตะโกนเรียกให้เค้าหลุดออกมาจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดได้ จียงหันไปมองเพื่อนสนิทที่หอบทั้งหนังสือเล่มโตและกระเป๋าใบใหญ่เดินส่งยิ้มมาแต่ไกล เค้ายิ้มบางๆตอบก่อนจะหันมาคุยกับหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้า
“พี่ขอตัวก่อนนะ^^”
“รุ่นพี่บอมมี่เหรอคะ”
“ครับ?” จียงทำหน้าสงสัยน้อยๆให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“คนที่รุ่นพี่ชอบนะคะ รุ่นพี่บอมมี่เหรอคะ”
“คือ...”
“เฮ้ ควอนจียงทำอะไร...อ้าวO_O คุยธุระกันเหรอฉันมากวนหรือเปล่า” บอมมี่ที่เพิ่งเดินมาเห็นจียงคุยกับหญิงสาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักถึงกับชะงักตาโต เธอคงไม่ได้เดินเข้ามาขัดจังหวะสองคนนี้ใช่ไหม-_-
“เดี๋ยวฉันไปตรงนู้นแล้วกัน” บอมมี่ทำท่าจะเดินเลี่ยงไปอีกทางแต่ก็ถูกจียงคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ ก่อนจะหันไปคุยกับเด็กสาวตรงหน้าต่อ
“แล้วแต่เธอจะคิดนะ ยังไงก็ขอตัวก่อน” ว่าจบก็ลากแขนเพื่อนสนิทออกไปก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบหนังสือมาจากมือบอมมี่เหมือนเคย ส่วนบอมมี่ก็ได้แต่ทำหน้างงงวยใส่จียงกับหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลัง ตอนนี้คนเดียวที่จะตอบคำถามได้ก็คงจะเป็นคนที่กำลังเดินลากเธออยู่เนี้ยแหละ-_-
“เดี๋ยวๆๆ จียงนายจะรีบไปไหนแล้วน้องเค้ามาทำอะไรกัน”
“ไม่มีอะไรหรอก กลับเถอะ”
“ฉันว่ามันต้องมีอะไรชัวร์ นั่นรุ่นน้องปี2คณะวิทยาศาตร์นี่เป็นหรีดคณะด้วยนะ”
“แล้วเธอรู้ได้ไงว่าน้องเค้าอยู่คณะวิทยาศาตร์”
“ก็เมื่อสามเดือนก่อนเด็กคณะนั้นตามจีบอยู่-_-” ยัยนี้จะโดนหนุ่มๆจีบทุกคณะเลยหรือไงกัน ทั้งๆที่ดาร่าเป็นดาวมหาลัยยังไม่มีใครตามจีบเยอะขนาดนี้เลย อ๋อ-_- ลืมไปดาร่ามีน้องชายตามคุมเกือบตลอดเลยนี่หว่า
“หรือน้องเค้าสารภาพรักกับนายO_O”
“เอ่อ...”
“นั้นไงว่าแล้ว” เจ้าตัวทำหน้าดีใจเมื่อรู้ตัวว่าเดาถูกก่อนจะหันมาทำหน้าสนอกสนใจเค้ายกใหญ่ แถมยังทำตาวาวคุยกับเค้าอีก
“แล้วนายตอบไปว่ายังไง ตกลงหรือเปล่าO_O”
“ป่าว ฉันไม่ได้ตอบตกลง”
“ทำไมอ่ะ” ตอนนี้จียงเข้าไปนั่งในรถเตรียมตัวกลับเรียบร้อยแล้วแต่บอมมี่ยังไม่ขึ้นมานั่งซักที จนสุดท้ายเค้าเลยต้องเปิดประตูก่อนจะดึงแขนให้เธอเข้ามานั่งในรถ แต่ก็ไม่วายที่เธอจะพูดเรื่องนั้นต่อ
“นี่ ทำไมไม่ลองคบดูละ”
“ไม่ละ ฉันไม่ได้ชอบน้องเค้านี่”
“สวยระดับดาวคณะนายยังไม่ชอบอีกเหรอO_O”
“น้องเค้าสวยก็จริงแต่มันยังไม่ใช่ไง เข้าใจไหมคุณบอมมี่” จียงว่าจบก่อนจะหันกลับไปขับรถต่อ หางตาเห็นว่าเพื่อนของเค้ากำลังขมุบขมิบปากว่าเค้ายกใหญ่ ไอ้ดาวคณะหรือคนสวยๆเป็นใครๆก็ต้องชอบต้องมองทั้งนั้นแหละจริงไหม
ควอนจียงก็คนธรรมดาที่ชอบมองผู้หญิงสวยๆเหมือนกัน แต่ถ้าจะให้คบกันเป็นแฟนมันก็ยังไม่ใช่ เพราะสำหรับเค้าแล้วต่อให้สวยระดับดาวมหาลัยอย่างดาร่า ก็ยังสู้บาร์บี้ของมหาลัยที่มีนิสัยบ้าๆบอๆไม่ได้หรอก^^ แต่ก็เท่านั้นแหละเพราะยัยเซ่อข้างๆเค้าก็คงไม่รู้ตัวหรอก-_-
จียงทิ้งตัวลงนอนบนโซฟากลางห้องแทบทันทีเมื่อกลับมาถึงบ้าน ถึงจะเรียนไม่หนักมากแต่ก็ใช้สมองซะจนร่างกายแทบทรุด นี่ถ้าทิ้งตัวนอนแล้วไม่หิวข้าวเค้าก็คงจะหลับไปแล้วแหละ-_-
“จียง~” บางที่เค้าก็แอบคิดนะว่าตอนนี้เค้านอนอยู่บ้านตัวเองหรืออาศัยบ้านของบอมมี่อยู่ เค้าจำได้ว่าเพิ่งจอดรถลงมาได้ไม่ถึงห้านาทีแต่ทำไมบอมมี่ถึงมาเรียกเค้าล่ะ ไม่ใช่ว่าจะให้เค้าพาออกไปหาอะไรกินหรอกนะ-_- เพราะถึงจะหิวแต่ตอนนี้เค้าแทบจะไม่มีแรงขับรถแล้วจริงๆ
“ไปหาอะไรกินกัน^^” นั้นไง-_- ชีวิตของยัยผู้หญิงบ้าๆบอๆแบบนี้จะมีอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องกิน จียงถอนหายใจหนักๆก่อนจะเงยหน้าไปมองปาร์คบอมที่ยืนเท้าพนักโซฟาทำตาแป๋วอยู่ เหมือนจะรู้ว่าเค้าแพ้ไอ้สายตาแบบนี้มั้งเห็นใช่บ่อยเหลือเกิน-_- ถ้าการที่จะเห็นคนตาโตกระพริบตาปริบๆแย้มยิ้มหวานๆส่งมาให้จะทำให้เค้าใจอ่อนบ่อยขนาดนี้ เค้ายอมก็ได้-///-ก็เค้าหิวเหมือนกันนี่
“จะกินอะไรละ”
“อืม~กินซูชิไหม อยากกินปลาดิบอะ^^” พูดเสร็จก็ดึงร่างของเค้าให้ลุกจากโซฟาตัวใหญ่ที่เค้าฝังตัวอยู่ จียงแกล้งยื้อตัวเองไว้ไม่ให้บอมมี่ดึงขึ้นจนคนดึงเริ่มหงุดหงิด
“นี่ ลุกขึ้นมาดีๆหิวแล้ว-_-”
“ขี้เกียจ-_-”
“เร็วๆซิจียงอ่า~” แกล้งทิ้งตัวไม่ยอมลุกขึ้นจนบอมมี่เริ่มกระชากแขนเค้าแทนที่จะดึงแล้ว-_- เอาเถอะขอเล่นตัวอีกนิดให้เพื่อนของเค้าได้แสดงลูกอ้อนอีกหน่อย
“จียงงี่ บอมมี่หิวแล้วนะ หิวม๊ากกกกมากด้วย~” โอเคยอม-_- ใครสั่งใครสอนให้ยัยเซ่อนี่ยื่นหน้าเค้ามาแถมยังเอียงคอพูดเสียงหวานใกล้ๆหน้าเค้าแบบนี้เนี้ย หัวใจจะวาย-///-
จียงค่อยๆแงะตัวเองออกมาจากโซฟานุ่มๆน่าทิ้งตัวนอน ก่อนจะหันไปหยิบของแล้วพายัยตัวยุ่งนี้ไปหาอะไรกินอย่างที่เจ้าตัวอ้อนไว้ ไม่นานก็มาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นน่านั่งที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านของทั้งคู่ และก็เป็นทุกครั้งที่จียงจะนั่งมองบอมมี่สั่งอาหารเป็นพายุลงและคอยปรามเบาๆเมื่อเจ้าตัวเริ่มจะสั่งเยอะเกินไป ใบหน้าหวานๆยู่น้อยๆเมื่อโดนขัดใจแต่พอเค้าส่งสายตาดุไปให้ก็ยอมทำตามและก็หันมาบ่นง้องแง้งใส่ตอนที่พนักงานเดินไปแล้ว
“ทุกทีเลยนะนายน่ะ ชอบขัดฉันตลอดเลย”
“ถ้าเธอสั่งมาเยอะแล้วกินไม่หมดฉันจะตีเธอโชว์คนทั้งร้านเลยเป็นไง-_-”
“ใจร้าย เวลาฉันไปกับคนอื่นเค้าไม่เห็นห้ามฉันเหมือนนายซักคน-^-”
“ก็เพราะพวกนั้นมันห้ามเธอไม่ได้ไง ไม่เหมือนฉัน”
“ย่ะ แต่ทีฉันห้ามนายยังไม่เห็นจะฟังเลย”
“เธอห้ามเรื่องอะไร”
“ก็ห้ามนายตามฉันไปเที่ยวไง-_-”
“นี่ยัยเซ่อ ถ้าการที่เธอแอบหนีฉันไปเที่ยวแล้วไม่ให้ฉันตามไปลากตัวกลับมานะปานนี้เธอคงไปนั่งคุยกับเสาไฟฟ้าซักต้นในโซลแล้ว-_-”
“ชิ พูดไป” ข้อดีอีกเรื่องของบอมมี่คือการที่เค้าเอ่ยปากห้ามอะไรเธอจะฟัง แต่กับคนอื่นที่ไม่ใช่เค้านี่ดื้อแบบสู้ตายมาก-_- ถึงขนาดหลายๆคนต้องโทรตามเค้าให้มาช่วยปราบพยศเลยทีเดียวละ
แล้วไอ้เรื่องหนีเที่ยวนี่ก็อีกเรื่อง ตอนนั้นเค้าเกือบจะเข้านอนอยู่แล้วแต่ดาร่าดันโทรมาให้ไปรับบอมมี่ที่ผับ วันนั้นโมโหเกือบตาย-_- ก็อุตส่าห์บอกแล้วว่าวันไหนจะไปเที่ยวให้บอกเดี๋ยวจะพาไป แต่ยัยตัวแสบดันแอบหนีไปซะอย่างนั้น แถมยังไปนั่งฟุบหน้าอยู่ที่ร้านอีก-_- พอสร่างก็เลยโดนเค้าดุไปอีกชุดใหญ่ แต่ก็ดุได้ไม่นานเพราะพอเห็นเจ้าตัวก้มหน้าช้อนตาโตๆมามองด้วยแววตาสำนึกผิดก็อดใจอ่อนไม่ได้
เอาเป็นว่าทั้งชีวิตนี้สิ่งเดียวที่ปาร์คบอมยอมฟังคือคำพูดของเค้า และสิ่งเดียวที่เค้ายอมอ่อนข้อให้คือผู้หญิงที่ชื่อปาร์คบอมนี่แหละ เพราะปาร์คบอมคือคนที่เค้าให้ความสำคัญมากที่สุดในฐานะเพื่อน เอ่อ...ฐานะเพื่อนหรือเปล่าว่ะ-_-?
ยะฮู้วววววว^O^ มาอัพแล้วจ้าาาา
บอกตามตรงแอบสงสารหลายๆคนที่คอยตามอ่านมาตลอดจริงๆ
เค้าอาจจะไม่ได้ลงทุกวันก็จริงแต่จะลงให้เยอะที่สุดเท่าที่เวลาจะอำนวยนะ
เข้าใจว่าเวลารออ่านมันทรมานแค่ไหนT^T
เอาเป็นว่าจะหาเวลามาอัพให้เยอะที่สุดเพื่อทุกคนนะจ๊ะ
ขอบคุณที่ยังรอและติดตามเรามาตลอด ปลื้มแอนด์ปริ่มสุดๆT^T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น