ฟิค Short fic 2ne1 bigbang VOL.3

ลำดับตอนที่ #16 : 2 Heart & Triangle of LOVE : Part 2

มาแล้วค่ะทุกคน!!!!!!  อยากบอกว่าเรื่องนี้ช่างหนักหนามากจริงๆเพราะไม่ใช่แนวถนัด

ถ้าใครมีอะไรอยากเพิ่มเติมบอกได้นะคะ เค้ารับฟังเสมอเพื่อรีดเดอร์ทุกคน ปล.ยังไงเค้าก็จะดันเรื่องนี้จนจบแน่ๆ 55

 

 

 

 

 

        ตอนนี้เค้ากำลัง 'รอ' เธออยู่  หลังจากที่โทรไปหาแล้วพบว่าบอมมี่อยู่กับ 'คนๆนั้น' ก็ทำเอาเค้าอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ แต่จะให้ไปหงุดหงิดใส่ก็คงจะไม่ถูกเรื่องเท่าไหร่นัก เพราะเค้ารู้ดี บอมมี่รู้ดี 'ควอนจียง' รู้ดีว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นเสมอ ทางที่สุดแล้วพวกเค้าก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้ถ้าไม่อยากจะเสียคนสำคัญไป  จะว่าไปแล้วตอนนี้เค้าก็เข้าขั้น 'สูญเสีย' ไปเรียบร้อยแล้วแหละถ้าว่ากันตามจริง 

 

 

 

 

        'ชเวซึงฮยอน' สูญเสียความรักของเค้ากับบอมมี่ไปแล้วที่เหลืออยู่ตอนนี้สำหรับบอมมี่คงเป็นแค่ 'ความผูกพัน' สำหรับการคบกันในฐานะคนรักมาเกือบเจ็ดปี แน่นอนว่าถ้าจะให้ตัดขาดกันไปก็คงไม่ใช่เรื่อง แต่สำหรับเค้าไม่ว่าจะกี่ปีที่ผ่านมาหรือปัจจุบันที่เป็นอยู่นี้ความรู้สึกของเค้าก็ยังไม่เคยเปลี่ยน  ความรู้สึกที่ว่า 'รักเหลือเกิน'

 

 

 

        เรื่องราวระหว่างเค้ากับบอมมี่ตอนที่เจอกันจะเรียกว่าความบังเอิญที่น่าขำหรือพรหมลิขิตที่น่าจดจำ สำหรับเค้าแล้วมันคงไม่ต่างกันนั้น เพราะยังไงความหมายของสองคำนั่นก็มีเค้าและบอมมี่เป็นตัวดำเนินเรื่องอยู่ดี

 

 

 

 

 

 

 

 

-ห้องสมุด-

 

 

 

 

 

        การทำรายงานกับเด็กรุ่นมัธยมปลายคงจะเป็นสิ่งของที่คู่กันมาแน่ๆ-_- ถึงแม้ว่าเค้าจะอยู่ปีสุดท้ายแล้วก็เถอะนะไม่เข้าใจว่าอาจาร์ยจะให้ทำทำไมเยอะแยะทั้งๆที่หัวข้อมันก็เหมือนๆกัน  นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องเขียนด้วยลายมือตัวเองนะป่านนี้เค้าคงโยนงานให้คนอื่นทำไปแล้ว-_-

 

 

'ถ้านายจะมานอนตายอยู่ตรงนี้ก็ไม่ต้องเอาหรอกคะแนนนะ-_-' เพื่อนสนิทหน้าหล่ออย่างคิมฮยอนจุงถึงกับยกหนังสือเล่มหนามาวางบนหัวเค้าแรงๆ(ง่ายๆก็ตีนั้นแหละ-_-!!) คนขี้เกียจเงยหน้าจากแขนที่ฟุบลงไปขึ้นมองเพื่อนสนิทตาขวาง ไม่ได้โกรธที่โดนทำร้ายเท่าไหร่แต่ที่ตีมาไม่ออมแรงนี่บอกตรงๆว่าเจ็บชิบหาย!!!-_-

 

 

'ขออีกแป๊บน่า' บอกปัดๆก่อนจะก้มหน้าลงต่อแต่ก็ถูฮยอนจุงดึงไว้ซะก่อน สุดท้ายแล้วเค้าก็เลยต้องเดินไปหาข้อมูลที่ชั้นหนังสืออย่างเสียไม่ได้-_-  ตาคมดุของเจ้าตัวกวาดตามองไปยังหมวดหมู่เพื่อจะหาหนังสือที่ต้องการก่อนจะเดินเข้าไปที่ชั้นเมื่อหาหมวดหนังสือเจอแล้ว และคราวนี้ก็ต้องมาคอยชี้นิ้วไล่ดูไปเรื่อยๆพอเจอหนังสือที่ต้องการก็หยิบมาเปิดอ่านผ่านๆดูเนื้อหาด้านใน  ถ้าใช่ก็หยิบไว้ไม่ใช่ก็วางๆไว้แถวนั้นแหละ-_-  

 

 

 

 

        แต่ดูเหมือนว่าการมาค้นคว้าในห้องสมุดคราวนี้จะไม่ได้หน้าเบื่ออย่างที่เคยเป็นเท่าไหร่นัก อาจจะเป็นเพราะมีเด็กภาคอินเตอร์มาเข้าร่วมด้วยก็เป็นได้  ถ้าจะว่ากันตามตรงโรงเรียนใหญ่ๆที่แบ่งทั้งภาคปกติกับภาคอินเตอร์นั่นนักเรียนของแต่ละภาคมักจะไม่คุ้นหน้ากันหรอกเชื่อซิ-_-  เพราะตอนนี้เค้าก็ไม่รู้สึกคุ้นหน้าคนที่กำลังจ้องชั้นหนังสือที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งเหมือนกัน  ตากลมโตสดใสกวาดมองหนังสือรอบๆเมื่อเห็นว่าน่าสนใจก็หยิบขึ้นมาแนบอก เค้าที่อยู่อีกฝั่งขยับตัวถอยไปเพื่อที่จะได้มองใบหน้านั้นผ่านทางช่องว่างในชั้นหนังสือแคบๆนี้ได้เต็มตาซักที

 

 

 

        ปากอิ่มเหมือนจะยกยิ้มบางเบาเมื่อเจอหนังสือที่ถูกใจ ผมยาวสลวยสีธรรมชาติถูกทัดหูเล็กๆนั่นไม่ให้รบกวนตอนที่เจ้าตัวกำลังจดจ้องอยู่กับตัวหนังสือ ผิวขาวเหมือนน้ำนมดูเปล่งประกายเมื่อเธอคนนั้นเดินผ่านแสงไฟสว่างภายในห้องสมุดที่เงียบเหงานี้ เค้าไม่รู้ว่าตัวเองจ้องมองคนๆนั้นไปนานขนาดไหนแล้วแต่ดูเหมือนว่าจะนานจนเธอรู้สึกตัวแล้วว่ามีคนแอบมองอยู่ ตาโตๆคู่นั้นเหลือบขึ้นมามองเค้าเมื่อรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังถูกจ้อง เธอคนนั้นยกยิ้มขึ้นมาบางๆก่อนจะเดินดูหนังสือไปเรื่อยๆโดยมีเค้าเดินตามไปจากอีกฝั่งของชั้นหนังสือ สุดท้ายแล้วเมื่อสุดความยาวของชั้นวางหนังสือที่คั่นเค้ากับเธอไว้ท็อปก็ได้มายืนจ้องหน้ากับเธอโดยไม่มีอะไรขวางแล้ว

 

 

 

'มีอะไรหรือเปล่าคะ?' เสียงหวานๆเอ่ยถามเค้าอย่างสงสัยแถมยังเอียงคอน้อยๆให้คนมองใจเต้นผิดจังหวะ คนถูกถามทำท่าอึกๆอักๆตอบไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าตัวเองมีปัญหาอะไร และไม่รู้ด้วยว่าจะเดินตามเธอคนนั้นไปเพื่ออะไร

 

 

 

'เออ....' เค้าลากเสียยาวจนแทบจะหมดลมแต่ก็คิดไม่ออกเสียทีว่าจะพูดอะไรกับเธอ สุดท้ายแล้วเธอก็ทำแค่ยกยิ้มบางๆให้แล้วก้าวเดินออกไปแทน แต่มือของเค้านี่แหละดันไปคว้ามือเธอไว้ซะก่อน

 

 

'คะ?'

 

 

'ชเวซึงฮยอน ม.ปลายปีสาม เรียกว่าท็อปก็ได้-_-'

 

 

'???'

 

 

'แล้วเธอละ?' จบคำถามของเค้าเหมือนว่าเธอคนนั้นจะงงไปเล็กน้อยก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ เจ้าตัวส่งยิ้มหวานที่ทำเอาเค้าถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะก่อนที่เสียงหวานๆนั้นจะตอบคำถามของเค้า

 

 

'ม.ปลายปีสามแผนกอินเตอร์'

 

 

'bommie!!!' เสียงที่เรียกดูไม่ดังนักเพราะเป็นห้องสมุดแต่ก็ไม่เบาจนไม่ได้ยินทำเอาหญิงสาวที่ยืนตรงหน้าหันกลับไปมองจนเค้าต้องมองตาม ผู้หญิงลูกครึ่งที่คาดว่าน่าจะอยู่แผนกอินเตอร์เหลือบมองที่เค้าอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะหันไปคุยกับหญิงสาวต่อ

 

 

'Are you ok? Have any problem?'

 

 

'no no no^^ is ok. I will go right now'  พูดจบก็หันไปดันหลังเพื่อนที่มาเรียกให้เดินไปอีกทาง เธอคนนั้นหันมาแย้มยิ้มให้เค้าน้อยๆก่อนจะเดินไปแต่ก็ยังหันมาพูดกับเค้าเบาๆ

 

 

'ฉันบอมมี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะท็อป^^'

 

 

 

 

 

 

 

        นั่นเป็นครั้งแรกที่เค้าได้คุยกับบอมมี่และหลังจากนั้นเค้าก็ตามจีบเธอเรื่อยๆจนในที่สุดเธอก็ตกลงคบกับเค้า บอกตรงๆว่าบอมมี่เป็นผู้หญิงคนแรกที่เค้าเลือกเดินเข้าไปหา(ส่วนใหญ่แล้วจะมีผู้หญิงวิ่งหาเค้าซะมากกว่า-_-)  เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เค้ารักและอยากจะทะนุถนอมไปตลอดชีวิต เป็นผู้หญิงคนแรกที่เค้าคบเป็นแฟนจริงๆจังๆแต่แน่นอนว่าชีวิตนี้อะไรก็ไม่แน่นอน 

 

 

 

 

        เป็นเพราะว่าเค้าไม่ค่อยได้เอาใจใส่เธอเท่าที่ควรเพราะว่าเค้าดันปล่อยปละละเลยสิ่งสำคัญข้างตัวจนสุดท้ายแล้วก็เอื้อมมือไปคว้าเธอไว้ไม่ทัน  แต่ถึงจะเอื้อมไปไม่ทันแต่เค้าก็ยังดึงดันที่จะรั้งเธอไว้อยู่ดี อาจจะคิดว่าเค้าเห็นแก่ตัว อาจจะคิดว่าเค้าเป็นคนนิสัยไม่ดีที่ละเลยเธอ เค้าก็ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้นและเค้ายอมรับในความผิดพลาดครั้งนั้น แต่ถึงยังไงเมื่อเห็นหน้าหรือได้ยินเสียงหรือแม้กระทั้งนึกถึงบอมมี่ คำๆเดียวที่วนเวียนอยู่กับเค้าเสมอคือคำว่า 'รัก'

 

 

"กลับมาแล้วเหรอ" เค้าลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นบอมมี่เดินเข้ามาในห้อง คอนโดของบอมมี่เค้าก็เข้าออกบ่อยจนแทบจะเป็นบ้านตัวเองไปแล้วยกเว้นแค่ช่วงที่เค้าทิ้งเธอไปหมกตัวอยู่กับบรรดาเพื่อนฝูงนั่นแหละ

 

 

"อืม หิวไหม"  บอมมี่รู้ว่าเค้าอยู่ตัวคนเดียวจึงไม่ค่อยได้หาอะไรกินเพราะงั้นจึงมักจะมาฝากท้องที่ห้องของเธอเสมอเช่นเดียวกับตอนนี้

 

 

"อืม"

 

 

"งั้นนั่งรอแป๊บนะ"  เธอพูดจบก็เดินเข้าไปทางครัวทิ้้งให้เค้านั่งอยู่ที่ห้องรับแขกเหมือนเดิม ความห่างเหินจากบอมมี่เริ่มมีมากขึ้นจนเค้าเจ็บไปหมด แผ่นหลังบางที่เคยสวมกอดเมื่อก่อนตอนนี้แม้แต่คิดยังจะไม่กล้าเพราะตัวเค้าเองไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแล้ว แต่วันนี้เค้าเหนื่อยเหลือเกินที่จะห้ามความรู้สึกนั่นสุดท้ายแล้วเค้าก็เดินเข้าไปหาเธอและเอื้อมมือไปกอดเอวบางนั่นไว้เหมือนอย่างเคย

 

 

"ท็อป"

 

 

"อีกแค่แป๊บเดียว" เสียงที่พูดกับเธอช่างอ่อนล้าและสั่นไหวจนน่าใจหาย สุดท้ายหยดน้ำตาที่สู้อุตส่าห์กลั้นไว้จนหัวใจปวดหนึบก็ไหลออกมาจากตาคมดุที่หลบซ่อนใต้เปลือกตาบางๆนั่น ชเวซึงฮยอนไม่ใช่คนอ่อนแอแต่แค่เดินเข้าไปกอดผู้หญิงที่เค้ารักและเธอก็ 'เคยรัก' เค้าก็ทำเอาเค้าร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ  เค้ารู้ว่าถึงตัวเค้าเองจะเจ็บปวดเท่าไหร่แต่คนที่โดนกอดอยู่ก็คงเจ็บปวดไม่ต่างกันกับเค้า

 

 

"อย่าบอกให้ฉันปล่อยมือจากเธอได้ไหม แม้ว่าเธอจะอยากปล่อยมือแค่ไหนก็ตาม"

 

 

"....."

 

 

"ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าไม่มีเธอ" ไร้เสียงสะอื้นแต่ความเปียกชื้นยังคงอยู่ อ้อมกอดที่ให้ความรู้สึกทั้งเจ็บปวดและโหยหาจนคนในอ้อมกอดรู้สึกได้ อบอุ่นเหมือนเดิมแต่เจ็บหัวใจจนแทบทรุดลงไปกองกับพื้น เพราะสุดท้ายแล้วเค้ารู้ เธอรู้ และคนๆนั้นก็รู้ ระหว่างเรื่องราวของพวกเค้าสามคนจะต้องมีคนที่ทนไม่ไหวเพราะความรักที่หาร่องรอยของจุดจบไม่เจอมันมีแต่ความเจ็บปวด เจ็บปวด และเจ็บปวดเหมือนๆกันทั้งสามคน

 

 

"นายจะอยู่แบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่กันท็อป"

 

 

"...."

 

 

"สุดท้ายความรักมันก็มีได้แค่สองคนเท่านั้น"

 

 

"...."

 

 

"และถ้าสองคนนั้นมันไม่ใช่ฉันกับนาย นายจะอยู่ยังไง"

 

 

"ต่อให้ต้องทุรนทุรายเพราะมัน ฉันก็จะไม่ปล่อยมือจากเธอเด็ดขาด" เพราะชีวิตนี้คนๆเดียวที่เค้ารักก็คือเธอและเค้ายังไม่พร้อมจะเสียเธอไปไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหน 'รักจนไม่อาจปล่อยไป'