คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Just Friend : Intro
ควอนจียงก็แค่นักศึกษาธรรมดาๆของมหาลัย อาจจะพิเศษกว่าคนอื่นๆเล็กน้อยก็ตรงที่เค้ามีตำแหน่งหนุ่มฮอตของคณะด้วยเท่านั้น ที่เหลือเค้าก็เหมือนนักศึกษาปี3ทั่วไปที่เรียนหนักเหมือนคนอื่น แต่ก็ยังมีเวลาไปทำกิจกรรมอย่างอื่นบ้างในเรื่องที่ชอบ
เพื่อนสนิทก็มีหลายคนแต่ที่สนิทมากๆไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยก็มีอยู่สี่คน คนแรกชเวซึงฮยอนหรือท็อปเดือนมหาลัยที่สาวๆหลงไหล คนที่สองทงยองเบหรือแทยังนักเต้นคนเก่งแห่งคณะ คนที่สามคังแดซองหนุ่มหน้ายิ้มที่ชอบทำตัวตลก และคนสุดท้ายอีซึงรีหนุ่มเจ้าชู้ประจำมหาลัย-_- สองคนหลังเป็นรุ่นน้องที่สนิทกันตั้งแต่อยู่มัธยมแล้วพออยู่มหาลัยก็มาเจอกันอีกก็เลยมารวมกลุ่มกัน กลายเป็นว่าพวกเค้าเป็นกลุ่มที่เด่นที่สุดของคณะไปแล้ว
ปึง!!!ปัง!!!
จริงๆแล้วเหมือนจะลืมไปอีกคนนะ-_- ไอ้เสียงปิดประตูดังๆนั่นไม่ใช่ใครอื่นหรอก คนที่กล้าจะมาบุกถึงห้องของเค้าคงไม่พ้นเพื่อนสนิทอีกคนของเค้าแน่ๆ
“ประตูฉันไม่ได้มีไว้ระบายอารมณ์นะ-_-”
“เงียบไปเลย ฉันหงุดหงิดนะ-____-^” ว่าจบก็สะบัดหน้าหนีเค้าก่อนจะยกมือกอดอกหายใจเข้าออกฟึดฟัดเป็นการใหญ่ จียงเดินไปเปิดตู้เย็นก่อนจะหยิบน้ำผลไม้ที่มีไว้ในตู้มาใส่แก้วไปวางไว้ตรงหน้าคนที่นั่งทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ และก็แทบจะทันทีที่เค้าวางแก้วและหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาข้างๆคนที่นั่งหน้างออยู่ แก้วน้ำผลไม้ก็ถูกหยิบไปจรดปากและไม่นานน้ำก็หายไปเกือบครึ่งแก้ว-_-
“ไปทำอะไรมา ทำไมถึงโมโหฟึดฟัดขนาดนั้น-_-”
“ไม่น่าถาม เห็นฉันเป็นขนาดนี้ไม่รู้หรือไง-_-”
“ถูกทิ้ง?” ใบหน้าของคนข้างๆหันควับมามองแถมแจกค้อนให้จนตาแทบหลุด แถมยังยกมือขึ้นตีแขนเค้าจนแสบไปหมด
“พูดจาอะไรไม่คิด ฉันต่างหากทิ้งเค้า-_-”
“ถามจริง?”
“เอ๊ะ นายนี่ยังไงกันจียง” ตากลมโตตวัดมองหน้าเค้าจนจียงต้องยกมือเหมือนกับว่ายอมแพ้ ผู้หญิงหน้าหวานๆเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้ที่นั่งข้างๆเค้าไม่ใช่ใครหรอก
เพื่อนสนิทอีกคนของเค้านั้นแหละ เจ้าของตำแหน่งดาวคณะจิตวิทยาและตำแหน่งตุ๊กตาของมหาลัย ปาร์คบอมหรือบอมมี่ ส่วนไอ้ท่าทางแบบนี้จียงเห็นจนชินแล้วล่ะ-_- เป็นดาวคณะก็การันตีอยู่แล้วว่าหน้าตาดีแถมยังเป็นบาร์บี้ของมหาลัยอีก ไม่แปลกที่เพื่อนคนสวยของเค้าจะมีหนุ่มๆมาจีบ
ตอนแรกก็ยังคุยกันดีๆอยู่หรอกนะ แต่ผลสุดท้ายคงจะทนความแปลกของเจ้าตัวไม่ได้เลยหนีหายกันไปหมด-_- และก็เช่นกันเมื่อทุกครั้งที่เลิกกับหนุ่มๆบอมมี่ก็มักจะพรวดพราดเข้ามาหาเค้าในห้องโดนไม่สนใจซักนิดว่าเค้าทำอะไรอยู่ เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งเปิดประตูเข้ามาตอนเค้ากำลังอาบน้ำเสร็จ
ตัวเค้านะวิ่งหลบแทบไม่ทันแต่บอมมี่กลับเดินไปนั่งกอดอกหน้าบึ้งบนโซฟาไม่ได้สนใจเค้าที่กำลังวาบหวิวอยู่ซักนิด แถมยังบอกด้วยนะว่า ‘หุ่นขี้ก้างผอมแห้งอย่างนายฉันไม่พิศวาสหรอก เอาไว้เตะเล่นแก้เซ็งยังบันเทิงกว่าเยอะเลย-_-’
“แล้วสรุปว่า เลิกกันแล้ว?” เค้าถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำท่าฮึดฮัดไม่เลิก
“เลิกได้แหละดี ผู้ชายอะไรขี้กลัวชะมัด” จียงนึกย้อนไปถึงเด็กคณะสถาปัตย์ที่มาขอเพื่อนสนิทของเค้าไปเดทด้วย เห็นคุยๆกันอยู่เกือบสามอาทิตย์แล้วและวันนี้ก็นัดเดทกันแบบจริงๆจังๆ แต่ดูท่าแล้วเด็กมหาลัยกับการเดทที่สวนสนุกคงไม่ประสบความสำเร็จเท่าไหร่
“ทำไมละ”
“ก็ฉันอยากเล่นรถไฟเหาะเลยชวนเค้าไป แต่อีตานั่นร้องดังกว่าฉันอีกแล้วแบบนี้เค้าจะปกป้องฉันได้ไง-_-” จียงนึกสภาพแล้วอดขำเด็กสถาปัตย์คนนั้นไม่ได้ สงสัยคงจะร้องลั่นเลยละมั้ง^_^
“นี่ถ้าเกิดชวนไปโดดบันจี้จัมพ์อีตานั่นคงเป็นลมตาย-_-” บ่นจบก็ยกแก้วน้ำผลไม้ตรงหน้าขึ้นจิบดับอารมณ์ ก่อนที่จะโพล่งออกมาจนจียงที่นั่งมองอยู่ตกใจ
“นี่!!!”
“อะไรของเธอบอมมี่ ตกใจหมด”
“ขวัญอ่อนจริงๆนะ-_- แค่จะถามว่าวันนี้นายไม่ไปไหนแล้วใช่ไหม”
“ใช่ทำไมเหรอ” คิ้วกระตุกยิกๆเหมือนมีเรื่องลำบากอะไรซักอย่างมาสู่ผู้ชายชื่อควอนจียงยังไงไม่รู้-_- และก็คงจะเป็นจริงดังคาดเมื่อพบว่าบอมมี่หันมาหาเค้าแถมทำตาเป็นประกายใส่อีกต่างหาก
“พาขับรถเที่ยวหน่อยนะ น้าๆๆ~” นั่นไง-_-ความซวยจะมาตกอยู่กับใครถ้าไม่ใช่ผู้ชายอย่างควอนจียง ทุกทีเวลาที่เลิกกับใครก็มักจะให้เค้าเอารถเปิดประทุนไปขับกินลมเล่น แต่ใช่ว่าจะทำเหมือนชาวบ้านที่ไหน-_- บอมมี่เล่นเหยียบเบาะขึ้นไปยืนรับลมแถมตะโกนเสียงดังอีกต่างหาก
“น้า~ จียงสุดหล่อ จียงคนหล่อที่สุดในโลก จียงผู้ใจดี จียงที่ฉลาดที่สุด” ตอนแรกก็ว่าจะปฏิเสธไปหรอกนะ แต่พอมาเจอไอ้อาการอ้อนๆอย่างกอดแขนเค้าแล้วเอาหัวมาถูแขนไปมานี่ก็ทำให้เค้าใจอ่อนทุกที ไหนจะเสียงหวานๆกับรอยยิ้มอ้อนๆนั้นอีก ไอ้ผมก็ไม่ใช่คนใจแข็งนะครับ-_-
“เออๆๆ ก็ได้ๆ”
“เย่ จียงน่ารักที่สุดในโลกเลย^^” ว่าจบก็โถมตัวเข้ากอดเค้าเต็มๆ มือของเค้าเผลอเอื้อมไปลูบผมนิ่มๆของเธอเบาๆก่อนที่เจ้าตัวจะผละออกไปส่งยิ้มกว้างๆแสนสดใสมาให้
“งั้นไปเถอะ อยากไปกินลมแล้ว^^”
“ไม่กินลมเธอก็ตัวพองจะแย่แล้วนะ”
“ไอ้บ้า ไม่ต้องมากัดเลยตามมาเร็วๆ-_-” บ่นเสร็จก็สะบัดหน้าเดินออกไปรอเค้าที่หน้าบ้านแทน อาจจะเป็นเพราะอยู่บ้านใกล้กันเลยสนิทกันจนขนาดนี้แหละมั้ง พ่อแม่ของบอมมี่เลยยอมให้เธออยู่เกาหลีแทนที่จะย้ายไปอยู่อเมริกาด้วยกันแถมพ่อแม่ของเค้าก็รับปากว่าจะดูแลให้ด้วย เพียงแต่ว่าตอนนี้พวกท่านไปทำธุระที่ต่างประเทศเหลือไว้แต่เค้าและพี่สาวที่นานๆจะมาเยี่ยมบ้านที พ่อแม่ของเค้าก็ช่างเอ็นดูยัยผู้หญิงประหลาดนี้เหลือเกิน-_- บางทีก็แอบคิดว่ายัยบอมอาจจะเป็นลูกบ้านนี้มากกว่าเค้าซะอีก
“เร็วซิ” เสียงหวานๆตะโกนเรียกเมื่อยังไม่เห็นเค้าออกมาจากบ้าน จียงถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินออกไปหาเจ้าของคำสั่งที่ให้เค้าพาขับรถเที่ยว นี่แหละปาร์คบอมเพื่อนสนิทของเค้าอีกคนแค่เห็นแค่นี้ก็รู้แล้วใช่ไหมว่าน่าปวดหัวแค่ไหน-_- เป็นเพื่อนสนิทที่น่าหนักใจสำหรับเค้ามากทีเดียว เฮ้อ
ความคิดเห็น