ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พ่อบ้านผู้จงรักภัคดี
"ไม่ว่าคุณจะเป็นยังไง ผมก็จะอยู่ดูแลคุณตลอดไป..."
ในปราสาทแห่งหนึ่งที่ล้อมไปด้วยสิ่งแวดล้อมที่สวยงามทั้งต้นไม้ บรรยากาศ แม้แต่ตัวปราสาทก็ยังสวยงามไม่แพ้กัน โดยปราสาทดูใหม่และสง่างาม ตรงกลางในพื้นที่กว้างขวางมีบ่อน้ำพุที่ดูสวยงามตั้งตระหง่าอยู่ ในบรรยายกาศอันสวยงามนั้นมีเด็กสาวเจ้าของผมสีชมพูยาวถึงกลางหลังที่มัดไว้อย่างเรียบร้อยกำลังนั่งอยู่ตรงขอบบ่อน้ำพุพลางอ่านหนังสือ ในตอนนั้นเอง
"คุณหนูมานั่นอ่านหนังสือตรงนี้เองหรือครับ ผมหาแทบแย่"ชายหนุ่มคนนึงเดินมาหยุดอยู่ในระยะที่ห่างพอควรก่อนจะแอบหอบนิดๆเนื่องจากตามหาตัวซะวุ่น แต่กลับมาอยู่ตรงนี้ซะงั้น
"ก็แหมบรรยากาศออกจะดี จะให้จะอยู่แต่ในนั้นก็เบื่อแย่สิ"เธอว่าก่อนจะอ่านต่อไป
"ครับๆ จริงสิ ตอนนี้ก็ได้เวลาน้ำชาแล้วคุณหนูมานั่งกินตรงนี้ก็คงจะไม่ดี เข้าไปทานข้างในก่อนดีกว่าครับ และก็คนคนนั้นกำลังมาหาคุณหนูด้วย" พ่อบ้านหนุ่มว่า ในทันทีที่เธอได้ยินว่าคนคนนั้นจะมาเธอก็ยิ้มร่าก่อนจะเข้าไปอย่างว่าง่าย ทำให้พ่อบ้านหนุ่มแอบถอนหายใจเล็กน้อย..ทีอย่างนี้ว่าง่ายเชียว
เมื่อเธอทานของว่างที่พ่อบ้านหนุ่มเตรียมให้ เธอก็รีบวิ่งไปแต่งตัวเพื่อรอคนคนนั้นมา และแล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับปรากฎร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งยิ้มมาที่เด็กสาวอย่างอ่อนโยน ใช่เขากับเธอเริ่มดูใจกันมาได้ไม่นาน
"ท่านมาเร็วจัง "เด็กสาวถามด้วยรอยยิ้ม
"ผมอยากพาคุณไปเที่ยวนี่ครับ ไม่ทราบว่าคุณพ่อบ้านอนุญาติมั๊ยครับ"เขาหันไปถาม ซึ่งใจจริงของพ่อบ้านหนุ่มนั้นแทบอยากจะตอบว่าไม่ได้เสียเหลือเกิน แต่นั่นเป็นความสุขของคุณหนูนี่นะ
"ครับ แต่อย่าพาเขากลับมาดึกมากล่ะครับ"พ่อบ้านหนุ่มว่าก่อนจะยิ้มตอบไปตามมารยาทที่ควรทำ
จนเวลาล่วงเลยมา 2 ปี ที่คนคนนั้นไม่มาที่นี่อีกเลยนั่นทำให้เด็กสาวรู้สึกซึมเศร้าจนทำให้พ่อบ้านหนุ่มรู้สึกแย่ไปด้วย
"คุณหนูท่านคงจะมีธุระที่สำคัญน่ะครับ เพราะงั้นอย่ากังวลเลย เอาล่ะครับได้เวลานอนแล้วครับ"พ่อบ้านว่าก่อนจะพาตัวคุณหนูขึ้นไปยังห้องก่อนจะบอกราตรีสวัสดิ์และออกไป ที่แน่ๆตอนนี้เขาเริ่มใจไม่ดีเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเพียงแค่ขอเท่านั้นว่ามันจะไม่เป็นดังที่เขาคาด จนกระทั้งวันที่เขาจะออกไปในหมู่บ้านเพื่อหาซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารให้เธอ เด็กสาวที่อยากออกไปโลดเเล่นในสถานที่ที่พ่อบ้านจะไปเธอจึงขอไปด้วย ถึงเขาจะบอกว่าไม่แต่เขาก็มักจะแพ้เธออยู่ดี...และสุดท้ายก้ต้องพามาด้วย..
"นี่! ตรงนั้นที่มีของขายเยอะๆคืออะไรหรอ"เธอถามพลางชี้นิ้วไปยังร้านค้า
"อ้อ นั่นเรียกว่าร้านค้าครับ เวลาเราต้องการของที่จะมาทำอาหารก็ต้องไปซื้อที่นั่น แต่มันก็มีแยกไปอีกโดยจะมี..."พ่อบ้านหนุ่มอธิบายไม่ทันจบ ก็ถูกเด็กสาวขัดคอเข้าให้
"ไม่ต้องต่อเลยงงไปหมดแล้วว"เด็กสาวว่า
"อ๊ะ เดี๋ยวผมมานะครับพอดีร้านนั้นขายดีและเนื้อจะหมดเร็วคุณหนูห้ามไปไหนนะครับ"พ่อบ้านกำชับก่อนจะรีบไป แต่เด็กสาวก็ไม่ได้ทำตามแต่อย่างใด เธอเดินเล่นไปทั่วจนเธอเห็นร่างอันคุ้นเคย เธอจึงรีบวิ่งไปหาแต่ในตอนนั้นเองก็มีร่างของหญิงสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลเดินไปกอดแขนเขา และเดินไปราวกับไม่เห็นเธอเลยแม้แต่น้อย เด็กสาวที่รู้และประติดประต่อได้ก็วิ่งออกจากที่นั้นในทันที
"ขออภัยที่ช้าไป...คุณหนู!!"พ่อบ้านที่กลับมายังที่นัดกลับไม่เจอร่างของเธอ เจ้าตัวเลยหาซะทั่วจนนึกถึงปราสาทเขาจึงรีบกลับไปดูด้วยจิตใจที่ไม่ดี และเมื่อถึงก็พบว่าประตูปราสาทนั้นเปิดอยู่เขาจึงรีบเข้าไปดูก็พบว่าเธอนั่งอยู่ในห้องนอน
"คุณหนูทำไมมานี่ได้ล่ะครับ!! ผมตามหาแทบแย่แนะ"พ่อบ้านที่เริ่มอยากดุก็คลายอารมณ์เมื่อเห็นเธอที่อยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยดี
"ขอโทษนะ"เธอพูดและยิ้มให้
"ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่าผมจะไปทำอะไรมาให้กินนะรอสักครู่นะครับ และก็ห้ามออกไปไหนอีกล่ะ"พ่อบ้านหนุ่มว่าก่อนจะหันหลังเดินลงไปยังชั้นล่างโดยไม่รู้เยว่าเธอกำลังจะพูดต่อด้วยคำว่า'ลาก่อน' เมื่อเขาทำเสร็จก็ยกจานขึ้นไปแต่แล้วพอเห็นเด็กสาวเขาก็ปล่อยจานให้หล่นลงพื้นทันที... ก่อนจะไปดูเธอที่ตอนนี้สิ้นลมหายใจไปแล้ว... หรือว่าเพราะหมอนั้น... คุณหนูถึง... พ่อบ้านคิดก่อนจะนำร่างไร้ชีวิตของเธอไปทำความสะอาดและแต่งตัวในชุดเดรสสีดำ ก่อนจะออกไปพร้อมกับขวานที่พันผ้าไว้ และเขาก็ไปนัดคนคนนั้นมาที่ปราสาทและฆ่าเขา ก่อนจะนำหัวใจของเขาคนนั้นมาใส่ให้เธอก่อนจะเริ่มทำพิธีที่เขาศึกษามา เขารู้แค่ว่าคุณหนูจะต้องฟื้น และความต้องการของเขาก็สำเร็จแต่...เด็กสาวกลายเป็นสิ่งที่ต่างออกไป..เธอ....กินได้แค่แอปเปิ้ลสีแดงสวยสดเท่านั้น พ่อบ้านก็ทำทุกวีถีทางและนำมันมาให้เธอกินในทุกๆวัน จนกระทั้งชาวบ้านในระแวกนั้นสงสัยก่อนจะบุกไปยังปราสาทเพื่อไปเผาร่างของเธอ... พ่อบ้านก็คอยกันแต่มันไม่เป็นผล ร่างที่โดนจุดไฟร้องอย่างเจ็บปวด ตัวเขาที่เห็นภาพนั้นก็รีบวิ่งไปกอดร่างเธอท่ามกลางเปลวไฟ ในชั่ววินาทีนั้นเขาก็นึกถึงเรื่องเก่าๆ...
"นี่ๆ อยากกินของหวานล่ะ"
"คร๊าบบบ คุณหนูนี่นะ แล้วอย่าลืมแปลงฟันล่ะ"
"นี่..นายจะดูเเลฉันต่อไปมั๊ย"
"ครับสัญญา..ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณแน่คุณหนู"
เขากอดร่างของเธอพร้อมกับยอมรับชะตากรรมนี้ไปพร้อมกับเธอ...เขาไม่หนี...เขาไม่ปล่อยเธอ...เขายิ้มก่อนจะลูปหัวเธอเบาๆราวกับเธอในตอนเด็กๆที่ชอบให้เขาทำ
"ครับ....ผมไม่มีวันทิ้งคุณหนู...หรอกครับ..." คำพูดสุดท้ายก่อนที่เขาจะปิดเปลือกตาลง..
ในปราสาทแห่งหนึ่งที่ล้อมไปด้วยสิ่งแวดล้อมที่สวยงามทั้งต้นไม้ บรรยากาศ แม้แต่ตัวปราสาทก็ยังสวยงามไม่แพ้กัน โดยปราสาทดูใหม่และสง่างาม ตรงกลางในพื้นที่กว้างขวางมีบ่อน้ำพุที่ดูสวยงามตั้งตระหง่าอยู่ ในบรรยายกาศอันสวยงามนั้นมีเด็กสาวเจ้าของผมสีชมพูยาวถึงกลางหลังที่มัดไว้อย่างเรียบร้อยกำลังนั่งอยู่ตรงขอบบ่อน้ำพุพลางอ่านหนังสือ ในตอนนั้นเอง
"คุณหนูมานั่นอ่านหนังสือตรงนี้เองหรือครับ ผมหาแทบแย่"ชายหนุ่มคนนึงเดินมาหยุดอยู่ในระยะที่ห่างพอควรก่อนจะแอบหอบนิดๆเนื่องจากตามหาตัวซะวุ่น แต่กลับมาอยู่ตรงนี้ซะงั้น
"ก็แหมบรรยากาศออกจะดี จะให้จะอยู่แต่ในนั้นก็เบื่อแย่สิ"เธอว่าก่อนจะอ่านต่อไป
"ครับๆ จริงสิ ตอนนี้ก็ได้เวลาน้ำชาแล้วคุณหนูมานั่งกินตรงนี้ก็คงจะไม่ดี เข้าไปทานข้างในก่อนดีกว่าครับ และก็คนคนนั้นกำลังมาหาคุณหนูด้วย" พ่อบ้านหนุ่มว่า ในทันทีที่เธอได้ยินว่าคนคนนั้นจะมาเธอก็ยิ้มร่าก่อนจะเข้าไปอย่างว่าง่าย ทำให้พ่อบ้านหนุ่มแอบถอนหายใจเล็กน้อย..ทีอย่างนี้ว่าง่ายเชียว
เมื่อเธอทานของว่างที่พ่อบ้านหนุ่มเตรียมให้ เธอก็รีบวิ่งไปแต่งตัวเพื่อรอคนคนนั้นมา และแล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับปรากฎร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งยิ้มมาที่เด็กสาวอย่างอ่อนโยน ใช่เขากับเธอเริ่มดูใจกันมาได้ไม่นาน
"ท่านมาเร็วจัง "เด็กสาวถามด้วยรอยยิ้ม
"ผมอยากพาคุณไปเที่ยวนี่ครับ ไม่ทราบว่าคุณพ่อบ้านอนุญาติมั๊ยครับ"เขาหันไปถาม ซึ่งใจจริงของพ่อบ้านหนุ่มนั้นแทบอยากจะตอบว่าไม่ได้เสียเหลือเกิน แต่นั่นเป็นความสุขของคุณหนูนี่นะ
"ครับ แต่อย่าพาเขากลับมาดึกมากล่ะครับ"พ่อบ้านหนุ่มว่าก่อนจะยิ้มตอบไปตามมารยาทที่ควรทำ
จนเวลาล่วงเลยมา 2 ปี ที่คนคนนั้นไม่มาที่นี่อีกเลยนั่นทำให้เด็กสาวรู้สึกซึมเศร้าจนทำให้พ่อบ้านหนุ่มรู้สึกแย่ไปด้วย
"คุณหนูท่านคงจะมีธุระที่สำคัญน่ะครับ เพราะงั้นอย่ากังวลเลย เอาล่ะครับได้เวลานอนแล้วครับ"พ่อบ้านว่าก่อนจะพาตัวคุณหนูขึ้นไปยังห้องก่อนจะบอกราตรีสวัสดิ์และออกไป ที่แน่ๆตอนนี้เขาเริ่มใจไม่ดีเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเพียงแค่ขอเท่านั้นว่ามันจะไม่เป็นดังที่เขาคาด จนกระทั้งวันที่เขาจะออกไปในหมู่บ้านเพื่อหาซื้อวัตถุดิบมาทำอาหารให้เธอ เด็กสาวที่อยากออกไปโลดเเล่นในสถานที่ที่พ่อบ้านจะไปเธอจึงขอไปด้วย ถึงเขาจะบอกว่าไม่แต่เขาก็มักจะแพ้เธออยู่ดี...และสุดท้ายก้ต้องพามาด้วย..
"นี่! ตรงนั้นที่มีของขายเยอะๆคืออะไรหรอ"เธอถามพลางชี้นิ้วไปยังร้านค้า
"อ้อ นั่นเรียกว่าร้านค้าครับ เวลาเราต้องการของที่จะมาทำอาหารก็ต้องไปซื้อที่นั่น แต่มันก็มีแยกไปอีกโดยจะมี..."พ่อบ้านหนุ่มอธิบายไม่ทันจบ ก็ถูกเด็กสาวขัดคอเข้าให้
"ไม่ต้องต่อเลยงงไปหมดแล้วว"เด็กสาวว่า
"อ๊ะ เดี๋ยวผมมานะครับพอดีร้านนั้นขายดีและเนื้อจะหมดเร็วคุณหนูห้ามไปไหนนะครับ"พ่อบ้านกำชับก่อนจะรีบไป แต่เด็กสาวก็ไม่ได้ทำตามแต่อย่างใด เธอเดินเล่นไปทั่วจนเธอเห็นร่างอันคุ้นเคย เธอจึงรีบวิ่งไปหาแต่ในตอนนั้นเองก็มีร่างของหญิงสาวเจ้าของผมสีน้ำตาลเดินไปกอดแขนเขา และเดินไปราวกับไม่เห็นเธอเลยแม้แต่น้อย เด็กสาวที่รู้และประติดประต่อได้ก็วิ่งออกจากที่นั้นในทันที
"ขออภัยที่ช้าไป...คุณหนู!!"พ่อบ้านที่กลับมายังที่นัดกลับไม่เจอร่างของเธอ เจ้าตัวเลยหาซะทั่วจนนึกถึงปราสาทเขาจึงรีบกลับไปดูด้วยจิตใจที่ไม่ดี และเมื่อถึงก็พบว่าประตูปราสาทนั้นเปิดอยู่เขาจึงรีบเข้าไปดูก็พบว่าเธอนั่งอยู่ในห้องนอน
"คุณหนูทำไมมานี่ได้ล่ะครับ!! ผมตามหาแทบแย่แนะ"พ่อบ้านที่เริ่มอยากดุก็คลายอารมณ์เมื่อเห็นเธอที่อยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยดี
"ขอโทษนะ"เธอพูดและยิ้มให้
"ไม่เป็นไรครับ เอาเป็นว่าผมจะไปทำอะไรมาให้กินนะรอสักครู่นะครับ และก็ห้ามออกไปไหนอีกล่ะ"พ่อบ้านหนุ่มว่าก่อนจะหันหลังเดินลงไปยังชั้นล่างโดยไม่รู้เยว่าเธอกำลังจะพูดต่อด้วยคำว่า'ลาก่อน' เมื่อเขาทำเสร็จก็ยกจานขึ้นไปแต่แล้วพอเห็นเด็กสาวเขาก็ปล่อยจานให้หล่นลงพื้นทันที... ก่อนจะไปดูเธอที่ตอนนี้สิ้นลมหายใจไปแล้ว... หรือว่าเพราะหมอนั้น... คุณหนูถึง... พ่อบ้านคิดก่อนจะนำร่างไร้ชีวิตของเธอไปทำความสะอาดและแต่งตัวในชุดเดรสสีดำ ก่อนจะออกไปพร้อมกับขวานที่พันผ้าไว้ และเขาก็ไปนัดคนคนนั้นมาที่ปราสาทและฆ่าเขา ก่อนจะนำหัวใจของเขาคนนั้นมาใส่ให้เธอก่อนจะเริ่มทำพิธีที่เขาศึกษามา เขารู้แค่ว่าคุณหนูจะต้องฟื้น และความต้องการของเขาก็สำเร็จแต่...เด็กสาวกลายเป็นสิ่งที่ต่างออกไป..เธอ....กินได้แค่แอปเปิ้ลสีแดงสวยสดเท่านั้น พ่อบ้านก็ทำทุกวีถีทางและนำมันมาให้เธอกินในทุกๆวัน จนกระทั้งชาวบ้านในระแวกนั้นสงสัยก่อนจะบุกไปยังปราสาทเพื่อไปเผาร่างของเธอ... พ่อบ้านก็คอยกันแต่มันไม่เป็นผล ร่างที่โดนจุดไฟร้องอย่างเจ็บปวด ตัวเขาที่เห็นภาพนั้นก็รีบวิ่งไปกอดร่างเธอท่ามกลางเปลวไฟ ในชั่ววินาทีนั้นเขาก็นึกถึงเรื่องเก่าๆ...
"นี่ๆ อยากกินของหวานล่ะ"
"คร๊าบบบ คุณหนูนี่นะ แล้วอย่าลืมแปลงฟันล่ะ"
"นี่..นายจะดูเเลฉันต่อไปมั๊ย"
"ครับสัญญา..ผมจะไม่มีวันทิ้งคุณแน่คุณหนู"
เขากอดร่างของเธอพร้อมกับยอมรับชะตากรรมนี้ไปพร้อมกับเธอ...เขาไม่หนี...เขาไม่ปล่อยเธอ...เขายิ้มก่อนจะลูปหัวเธอเบาๆราวกับเธอในตอนเด็กๆที่ชอบให้เขาทำ
"ครับ....ผมไม่มีวันทิ้งคุณหนู...หรอกครับ..." คำพูดสุดท้ายก่อนที่เขาจะปิดเปลือกตาลง..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น