เกมอำมหิต ฆ่าชีวิต คนให้ตาย!!!

ลำดับตอนที่ #44 : บทส่งท้าย[100%]

        ลมยามเย็นพัดโบกเบาๆ ตะวันเริ่มลับขอบฟ้าเร็วกว่าปกติแสดงถึงการอยู่ในช่วงหน้าหนาว หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มกำลังยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพตามแบบศาสนาคริสต์ของคนที่ตนรัก แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้ามัวหมองเมื่อนึกถึงความหลัง

        มือข้างซ้ายของหญิงสาวถือดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ เธอเปลี่ยนดอกไม้ในแจกันที่เคยมีสีเหลืองสวยงาม แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นสีน้ำตาลที่แห้งเหี่ยวเพราะกาลเวลาที่เดินผ่านไปไม่มีวันหยุด

        "ฉันมาหานายแล้วนะ เมฆ..."

        เธอกล่าวเสียงแผ่ว ลมพัดผ่านไปวูบหนึ่งราวกับคนตรงหน้ารับรู้ในสิ่งที่เธอพูด ทำให้น้ำตาหญิงสาวเอ่อล้นออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่

        "บ้าจริง!!ฉันอุตส่าห์จะไม่ร้องแล้วนะเนี่ย..."

        ชะเอมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาออก เธอไม่อยากให้คนที่ตายไปต้องมาเห็นเธอร้องไห้เช่นนี้

        "พ..เพื่อนของนายที่ตายไป ตำรวจพาศพมาได้และประกอบพิธีทางพุทธศาสนาจนเกือบครบทุกคนแล้วนะ..แต่นายนี่สิ ดันมาผิดแผกนับถือศาสนาคริสต์อยู่คนเดียว..ไม่สิ ยังมีน้ำหนึ่งอีกคน แต่ทางบ้านน้ำหนึ่งก็นำศพของเธอไปที่ประเทศอังกฤษแล้ว มีแต่นายนี่แล่ะที่มาอยู่ที่นี่คนเดียว นายไม่เหงาบ้างรึไง..ฮึก" 

        หญิงสาวพูดทั้งๆที่ยังมีน้ำเสียงสะอื้นเพราะการร้องไห้อยู่ เธอเชื่อว่าคนที่เธอพูดด้วยคงจะได้ยินในสิ่งที่เธอบอก

        "ฮึก..พ่อ แม่นายที่รู้ข่าวเขาแทบเป็นลมเลยรู้มั้ย..ตอนที่รู้ข่าวว่านายตายไปแล้ว เขาเป็นห่วงนายมากรู้ไหม..."

        'ฟิ้ว.....~'

        ลมพัดอีกวูบหนึ่งเสมือนตอบรับในสิ่งที่เธอบอก เธอนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ

        "ส่วนก้านและฟรีซ..ถูกของเข้าตัวจนกลายเป็นบ้าไปแล้วล่ะ...ตอนนี้ยังต้องให้หมอรักษาอาการของทั้ง 2 คนให้อาการดีขึ้น พวกนั้นคงต้องรับกรรมที่ก่อไว้..แต่ฉันก็ขอภาวนาให้เขาทั้ง 2 คนหายไวๆนะ นายก็อย่าลืมอโหสิกรรมให้เขาด้่วยล่ะ กรรมเขาจะได้เบาบางลง.."

        เธอยิ้มบางๆ...น้ำตาที่ไหลอยู่แล้ว เอ่อล้นหนักขึ้นไปอีก

        "ถ..ถ้านายได้ยินฉันและฟังฉันอยู่ ฮึก..ฉะ..ฉันอยากให้นายรู้ว่า ฉันรักนายมากรู้มั้ย และ...จะรักนายคนเดียว..ตลอดไป ห..หากชาติหน้ามีจริง ขะ..ขอให้เราได้เจอกันอีกนะ.."

        หญิงสาวปาดน้ำตาที่ไหล ก่อนที่จะลุกขึ้นอย่างช้าๆ

        "ฉ..ฉันต้องไปแล้วนะ..ไว้ว่างๆจะมาเยี่ยมใหม่" เธอฝืนยิ้ม ก่อนที่จะปั่นจักรยานสีขาวของเธอที่จอดอยู่ออกไปและไม่ลืมที่จะหันไปมองหลุมศพของคนที่ตนรักแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เขาสบายใจแล้วให้มั่นใจว่าเธอจะมาเยี่ยมใหม่อีกแน่นอน.. 


           ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ณ วัดแห่งหนึ่ง..



        หญิงสาว 2 คน คือ เลิฟและควีน กำลังกรวดน้ำให้แก่เพื่อนๆของตนที่จากไปด้วยความเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

        "อย่าร้องไห้ไปเลยนะเลิฟ ถึงซาน์วจะจากไปแล้วพาร่างมาไม่ได้เหมือนคนอื่นๆ แต่ฉันมั่นใจว่าซาน์วต้องรับรู้ในความรักที่เธอมีต่อเขาแน่ๆ"

        ควีนปลอบโยนเลิฟที่โอบกอดเธอแน่นทั้งน้ำตา แม้เธอจะเสียใจที่ต้องเสียเพื่อนไปเช่นกัน แต่เธอจะมีใจที่เข้มแข็งและยอมรับความจริงกับสิ่งที่เป็นอยู่

        "แต่ฉันยังไม่พร้อมที่จะต้องจากเขาไปแบบนี้ ฮือ..."

        "เธอต้องยอมรับความจริงสิเลิฟ..เธอต้องเข้มแข็งไว้นะ..ฉันจะคอยอยู่เคียงข้างเธอจะไม่ทิ้งให้เธอต้องอยู่คนเดียว ฉันสัญญา"

        "ขะ..ขอบใจนะควีน ข..ขอบใจจริงๆ ฮือ..." 

        เลิฟ ควีน ชะเอมยังคงต้องรับความเจ็บปวดนี้ไปอีกนาน ทั้ง 3 คน ต้องเข็มแข็ง อดทนและเอาชนะมันให้ได้..เธอทั้งสามคนต้องผ่านมันไปได้แน่ๆ..

    
           +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

The End

  
            ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++