คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : วิญญาณวนเวียน[100%]
[คีน part]
"นั่นใช่พวกเพื่อนเราหรือเปล่าไม??"
ผมถามไมที่วิ่งหนีมาทางเดียวกันอย่างดีใจ เมื่อเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งอยู่ไม่ไกลนัก แต่ดูแล้วน่าจะใช่เพื่อนๆของผมแน่ๆ
"ไม่มั่นใจเหมือนกัน คงใช่น่ะแล่ะ เรารีบไปกันเถอะ..."
ไมพูดจบก็รีบวิ่งไปพร้อมกับผมทันที
"ทุกคน!!!!"
" คีน!!ไม!!!"
ผมยิ้มกว้าง เมื่อกลุ่มคนที่เห็นอยู่ลางๆคือเพื่อนๆซึ่งได้แก่ เถาวัลย์ ก้าน เลิฟ ลักรัก รวม 4 คน ยังเหลืออีกจำนวนหนึ่งที่ผมยังหาไม่เจอ
เอ...หายไปไหนกันนะ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[ควีน part]
หลังจากที่ฉันวิ่งออกมา ก็รีบเดินตามหาเพื่อนต่อแต่ระหว่างเดินตามหาเหมือนได้ยินเสียงใครก็ไม่รู้หลายครั้งมากเหมือนจะบอกอะไร แต่ฉันก็ได้ยินไม่ถนัด รู้สึกได้ยินว่าอะไรฆ่าๆเนี่ยแล่ะ..หรือว่าหูฉันฝาดนะ..
ทุกคนหายไปไหนกันหมด...
'อย่าไปทางนั้น....'
'มันฆ่าฉัีน....'
'ช่วยฉันด้วย....'
'หนีไป.....'
'ฆ่ามัน....'
โอ๊ย!!เสียงอะไรเนี่ย!!
ทำไมมันถึงอื้ออึงก้องอยู่ในหูแบบนี้ ถ้าเป็นวิญาณทำไมฉันถึงไม่เห็นล่ะ เสียงนี้พยายามจะบอกอะไร ฉันงงไปหมดแล้ว อะไรฆ่า หนี..อย่า..ฉันงงไปหมดแล้ว..
ใครก็ได้ช่วยฉันที!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[เอเซล/เอซ part]
'เอซ..ชะ..ช่วยฉันด้วย.'
ส..เสียงใครน่ะ..ทำไมผมเหมือนได้ยินเสียงขอให้ช่วย
"ทุกคน..ได้ยินเสียงอะไรมั้ย..??"
ผมหันไปถามทุกคน เผื่อมีคนได้ยินเหมือนผม
"ไม่เห็นได้ยินนี่"<<เมฆ
"ฉันก็ไม่ได้ยิน..นายได้ยินเสียงอะไรหรอ??" คิวหันมาถามผมด้วยท่าทีสงสัย
"เปล่า..ถามเฉยๆ.."
ผมโกหกหน้าตาย ทำำไมผมถึงได้ยินอยู่คนเดียวล่ะ ผมได้ยินเสียงอยู่เรื่อยๆ ทำไมไม่มีคนได้ยิน
หรือเสียงนี้จะเป็น...ไม่หรอก หูคงฝาดไปเองมั้ง..
"เฮ้ย!!นั่นใช่กลุ่มเพื่อนเราป่ะ เห็นหลังไวๆ.."
คิวพูดอย่างดีใจพลางชี้ไปข้างหน้า..
"จะตาดีไปแล้วมั้งคิว ฉันยังไม่เห็นใครซักคนเลย..ตาฝาดแล้วมั้ง"<<<เมฆ
"ฉันเห็นจริงๆนะ ตาฉันไม่น่าพลาดนะ.."
"ยังไงก็แล้วแต่..ไปดูกันเถอะ...เผื่อเป็นเพื่อนของพวกเราจริงๆ.." ชะเอมเสริมก่อนที่จะรีบสาวเท้าเร็วๆเำพื่อไปดูให้แน่ใจว่าใช่เพื่อนของเราหรือเปล่า ผมและเพื่อนๆจึงตามไปติดๆ..
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[ควีน part]
"อ..เอ๊ะ!!ใครน่ะ.."
ฉันอุทานอย่างแปลกใจเพราะขณะที่ฉันเดินอยู่นั้นก็พบกับคนๆหนึ่งกำลังหันหลังก้มหน้าอยู่ทำให้ฉันมองหน้าไม่ถนัด แต่ฉันรู้สึกว่าฉันคุ้นๆนะ คงจะเป็นเพื่อนเราแน่ๆ
ไม่คิดเปล่า ฉันค่อยๆสาวเท้าเข้าไปหาทันที
ยิ่งเข้าไปใกล้ๆยิ่งคุ้น คุ้นมากๆ ใครกันนะ..ฉันค่อยๆเดินเข้าไปจนใกล้กลับคนๆนั้นก่อนที่ฉันจะสะกิดหลังคนนั้นเบาๆเพื่อเรียกให้หันมาแล้วเขาก็หันมาทันควัน
"ตาย!!!!"
'ฉึก!!!!'
ฉันถูกเขาแทงที่ท้องจนเลือดโชกจนทรุดลงกับพื้น ก่อนที่จะค่อยๆเงยหน้าปรับสายตาเพื่อมองคนๆนั้นให้ชัดๆอย่างทรมาน
"นาย!!!!"
ฉันตะโกนลั่นอย่างตกใจอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าคนที่แทงฉันจะเป็นคนๆนี้ ฉันไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ
"ฉ..ฉันจะไปบอกทุกคน.."
ฉันพยายามที่จะหอบร่างที่ไร้เรี่ยวแรงของตนเองไปหาเพื่อนๆ แต่ถูกคนๆนั้นจับเอาไว้แล้วใช้มีดแทงข้างหลังจนฉันล้มลงนอนกับพื้น
เจ็บ..ทรมานเหลือเกิน ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้..เขาทำแบบนี้ไปทำไม
ฉันคิดอย่างแค้นใจ ก่อนที่ตาจะพร่าเลือนและปิดลงด้วยสภาพโชกด้วยเลือด
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[ชะเอม part]
"ไปไหนมาน่ะเมฆ...??"
ฉันถามเขาขณะที่กำลังนั่งพักที่ต้นไม้กับเพื่อนๆ เพราะเห็นเขาออกไปไหนไม่รู้นานพอสมควรเลยล่ะ ตอนที่เดินตามที่คิวบอกก็ไม่เห็นใคร สงสัยถ้าคิวไม่ตาฝาด พวกนั้นก็คงนำไปไกลแล้วล่ะมั้ง
"ไปสำรวจพื้นที่เฉยๆไม่มีอะไรหรอก.."
"สำรวจอะไรนักหนาเนี่ย แล้วเห็นเพื่อนๆเราบ้างมั้ย??"
"ไม่เห็นใครเลย แต่อีกเดี๋ยวก็คงเจอเองน่ะแล่ะ พักให้สบายเถอะ อีก 10 นาทีค่อยเดินทางต่อ"
เขาพูดกับฉันก่อนที่จะนั่งพิงต้นไม้ใกล้ๆฉัน แถมยังพิงไหล่ฉันแล้วส่งเสียกคร่อกๆอีกด้วย แกล้งหลับหรือเปล่าเนี่ยตาบ้า!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[เถาวัลย์ part]
ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้ รู้สึกใจมันหวิวๆกลๆ เฮ้่อ..พวกเรายังต้องเจออะไรกันอีกนะ..
เมื่อครู่ ก็เหมือนมีเสียงอะไรตามมาิ ทำให้พวกเรารู้สึกใจคอไม่ดี เลยพยายามเดินเร็วๆเพราะอาจเป็นสัตว์ร้าย
เอ๊ะ!!หรือจะเป็นพวกเพื่อนเรากันนะ!?!..
"โอ๊ย!!นี่พวกเราเดินกันมาหลายกิโลยังไม่เจอถนนหรือทางที่ออกไปได้เลย เดินอย่างไม่รู้จุดหมายแบบนี้พวกเราคงได้ตายคาป่าแน่ๆ"
ลักรักบ่นอย่างท้อใจ เพราะเดินอย่างไม่รู้จุดหมายแบบนี้คงไม่ได้ออกไปแน่ๆ ฟ้าช่างกลั่นแกล้งเพราะตอนที่เราโผล่มาที่นี่โทรศัพท์และเครื่องมือสื่อสารต่างๆหายกันหมดทุกคน
"นี่ๆ เรามาหาที่โล่งๆจุดไฟแล้วทำสัญลักษณ์ขอความช่วยเหลือกันมั้ย เผื่อจะมีเฮลิคอปเตอร์ผ่านเข้ามาจะได้เห็นพวกเรา" ไมเสนอความคิด
นั่นสินะ ทำไมฉันถึงคิดไม่ออก..
"แบบนั้นก็พอมีโอกาสรอดอยู่หรอก แต่ฉันกลัวว่าจะไม่ได้ตายเพราะสัตว์หรืออะไรทำร้ายแต่ตายเพราะไฟไหม้ป่ามากกว่า จุดทีมอดไปทั้งป่าเลยมั้งเนี่ย"
คีนแย้งอย่างไม่เห็นด้วย
"หน่าๆ..เราก็หาที่โล่งๆสิ ไม่ไหม้หรอก อย่างน้อยก็มีโอกาสรอดหน่า..และบางทีเพื่อนคนอื่นที่เห็นก็อาจจะมาที่นี่ก็ได้" ลักรักพูดเสริม
"ตามใจเถอะ จะทำอะไรก็ทำ แต่หาที่ให้มันโล่งจริงๆก็แล้วกัน ไม่งั้นพวกเราจะตายกันหมด"<<<คีน
"โอเค!!!"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[เมฆ part]
"นั่นใช่ควันหรือเปล่าอ่ัะ??"
ผมโผล่งขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นควันไฟลอยอยู่ไ่ม่ไกลนักขณะที่กำลังเดินทางต่อ
"ใช่ควันไฟจริงๆด้วย เรารีบไปดูกันเถอะ อาจเป็นพวกเพื่อนเราก็ได้" มิยะเสริม
ผมและทุกคนจึงมุ่งหน้าไปยังควันไฟ ถึงจะไม่แน่ใจนักว่าใครเป็นคนก่อกองไฟ แต่ยังไงก็ไปดูกันก่อนดีกว่า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[ลักรัก part]
"นี่...แน่ใจหรอว่าวิธีนี้จะได้ผล.."
คีนถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจ
"คงได้ผลแล่ะ อย่างน้อยก็ให้พวกเพื่อนๆตามหาเราเจอ.." ฉันตอบ
"แน่ใจว่าเรียกเพื่อนเรามาน่ะ...คงไม่ใช่เรียกเสือมานะ.."
"บ้า!!อยู่ในป่าเขาห้ามพูดเรื่องส.."
'แฮ่.....'
"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ส..เสียงนี้มัน...
"เสือ!!!!!!!!!!!"
เสือ 3 ตัว มันกำลังจ้องมาที่เราแล้วค่อยๆเดือนเข้ามาเรื่อยๆ..เรื่อยๆ..
นี่มันอะไรอีกเนี่ย!! พวกเราจะทำยังไงกันดี!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[เมฆ part]
"เร็ว!!พวกเรา ใกล้ถึงแล้ว.."
ผมเร่งบอกทุกคนให้รีบๆเพราะเผื่อเป็นเพื่อนพวกเราแล้วจะเดินทางไปซะก่อน แต่ระหว่างเดินทางผมได้ยินเสียงอะไรไม่รู้แว่วๆว่าอย่าไปๆ แต่ผมไม่สนใจหรอกนะ
ยังไงผมก็ต้องไปหาพวกเพื่อนผมให้ได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อีกด้านหนึ่ง..
"ทำไงดีๆ พวกเราจะทำยังไงกันดี"
ไมพูดอย่างร้อนรนเพราะเสือเริ่มเข้ามาใกล้ทุกทีๆแล้ว
"เออ..ก้าน เสกคาถาสิ" คีนหันไปบอกก้านที่นั่งนิ่งดวงตาเบิกกว้าง
"ฉันใช้คาถาได้แค่ไม่กี่ครั้งต่อวัน ตอนนี้ฉันไม่มีพลังเหลืออยู่แล้ว"
"ว่าไงนะ!!!"
ทุกคนต่างตะโกนอย่างตกใจพร้อมกัน ก่อนที่เสือได้ยินเสียงดังจากพวกเราคิดว่าจะทำร้ายเลยกระโจนเข้ามาทันที
"โฮก!!!!!"
"เลิฟ!!!!"
เสือกระโจนเข้ามาหาเลิฟทำให้คีนรีบกระโจนเข้าหาเลิฟแล้วกอดเลิฟไม่ให้เสือทำร้ายเลิฟได้ เสือนั่นฉีกเนื้อของคีนเป็นชิ้นๆทำให้เลิฟน้ำตาร่วง ถึงจะเป็นการเห็นแก่ตัว เลิฟก็ผลักคีนที่หันหลังโอบกอดเธอไว้ผลักเขาไปหาเสือแล้วรีบวิ่งหนีออกไป
"ไม!!!!"
เสือตัวที่ 2 กระโจนเข้าหาไมแล้วกัดคอเธอจนเลือดโชกและตายในที่สุด และเสือตัวสุดท้ายกำลังวิ่งไล่ล่า เถาวัลย์ ก้าน ลักรัก ที่วิ่งไปในทิศทางเดียว ก็เร่งสุดฝีเท้าไม่ให้เสือไล่ตามได้
และทิศนั้น ก็เป็นทิศเดียวกับพวกชะเอม เมฆ เอซ มิยะและคิวที่สวนทางมาพอดี!!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น