เกมอำมหิต ฆ่าชีวิต คนให้ตาย!!!

ลำดับตอนที่ #36 : กระเป๋า..ความรัก..ความห่วงใย..[100%]

        "ฮ่ะๆ...นายจำวันที่เราถูกรับน้องตอน ม.4 ได้รึเปล่า นายเสน่ห์แรงมากเลยรู้มั้ย ถูกรุ่นพี่ผู้หญิงหลายคนแต้มสีจนหน้าเละเลยล่ะ ฮ่ะๆ ตลกเนอะ.."

        มิรุนั่งคุกเข่าคุยกับต้นไม้ข้างทางด้วยรอยยิ้มแห้งๆ ราวกับมันมีชีวิต ถึงเธอจะยิ้มแต่ดูเป็นรอยยิ้มเจื่อนๆ น้ำตาของมิรุยังค่อยๆไหลลงมาเรื่อยๆ ทุกคนที่นั่งพักระหว่างทางได้แต่มองมิรุด้วยแววตาสงสารเธอเหลือเกิน เธอดูเหมือนคนสติฟั่นเฟือนเข้าไปทุกทีๆ

        "นายนี่เนอะ ไม่ไหวจริงๆเลย ทำให้สาวๆเขาหลงใหลกันไปหมด..สาวๆที่ไหนเห็นนายก็ต้องหลงรักกันทั้งนั้นเลย.."

        มิรุยังพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า ก่อนที่จะค่อยๆเข้าไปสวมกอดต้นไม้อย่างแผ่วเบาก่อนที่จะพูดพึมพำกับต้นไม้นั่น

         "ขอกอดหน่อยนะ นายไม่ว่าอะไรใช่มั้ย.." มิรุพูดด้วยรอยยิ้มเหมือนต้นไม้นั่นเป็นคนรักของเธอ น้ำตาใสๆของเธอหยดลงไม้จนเป็นรอยน้ำตาที่ไม่สามารถกั้นไว้ได้ มันฝังลึกอยู่ในหัวใจจนไม่สามารถลืมมันได้จริงๆ

        "มิรุ..ลุกขึ้นมาเถอะนะ" ลักรักพูดอย่างสงสารมิรุ ลักรักน้ำตาคลอตามมิรุด้วยความสงสารความรักของมิรุที่ไม่มีทางเป็นจริง

        แววตาของมิรุ ช่างดูเจ็บปวดเหลือเกิน..

        "ไคกิ...ฉันอยากอยู่กับนายนานๆจังเนอะ ฮ่ะๆ.." มิรุยังเพ้อฝันไม่เลิก พูดกับต้นไม้ที่สูงโปร่งมีใบสีเขียวอ่อนดูร่มรื่นนั่นแล้วกอดอย่างอ่อนโยน

        "ยัยบ้า พอได้แล้ว!!" 

        เมฆตะโกนลั่นด้วยน้ำเสียงที่เหลืออดกับการที่ต้องเห็นมิรุอยู่ในสภาพแบบนี้ ก่อนที่จะดึงมิรุออกมาอย่างแรง

        "ถ้าอยากอยู่กับมันนัก ก็ตายตามมันไปเลยเซ่!!"

        "!!!!!"

        ทุกคนต่างเงียบด้วยความตกใจกับคำพูดของเมฆที่รุนแรงมากๆเหมือนจะไล่ให้มิรุไปตายยังไงหยั่งงั้น

        "พูดอะไรอย่างนั้นล่ะเมฆ.." จีน่าโผล่งขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงมิรุ กลัวเธอจะฆ่าตัวตายจริงๆ

        "ก็ยัยนั่นอยากตายก็ปล่อยยัยนั่นไปเถอะ.."

        ทำไมคำพูดของเมฆ ดูเย็นชา และแฝงไปด้วยความโหดร้ายแบบนี้กันนะ..

        "แต่ฉันว่าคำพูดมันดู..."

        "เฮ้ย!!!มิรุ จะไปไหน"

        จีน่ายังไม่ทันพูดจบประโยค ไมก็ตะโกนลั่นเมื่อมิรุหายไปจากตรงนั้น โดยที่เห็นเธอวิ่งหนีไปอย่างไม่รู้จุดหมายเห็นหลังเธออยู่เพียงลิบๆ

        "ตามไปเร็ว!!!"  ภูวินท์พูดก่อนที่จะรีบวิ่งมิรุไป ซึ่งทุกคนที่ตั้งสติได้ก็รีบวิ่งตามไปเช่นกัน.. ทุกคนต่างภาวนาขออย่าให้มิรุเป็นอะไรไป

         ขออย่าให้เป็นอย่างนั้น...
 

        +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


[ไม part]


        ฉันพยายามวิ่งตามมิรุไปอย่างไม่คิดชีวิตด้วยความเป็นห่วงเธอ กลัวว่าเธอจะเป็นอะไร มันต้องไม่เป็นอย่างนั้น

        แต่ว่าตอนนี้...

        เธอหายไปไหนแล้ว??

        "มิรุ....อยู่ไหน"

        ทุกคนต่างร้องเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมาเลย เธอหายไปไหนแล้ว

        ไม่นะ...มิรุต้องไม่เป็นอะไร ฉันไม่อยากให้ใครตายอีกแล้ว..

        "เพราะนายคนเดียวเลยเมฆ ที่ทำให้มิรุต้องหนีไปอย่างนั้น" จีน่าพูดเสียงแข็ง แววตาดูโกรธเมฆเอาเสียมากๆ

        "ฉันก็แค่..อยากให้ยัยนั่นเลิกทำตัวแบบนั้นแค่นั้นเอง.."เมฆตอบเสียงเรียบ แต่เริ่มดูเศร้าๆกับความผิดของตนเองเหมือนกัน

        "ข้อแก้ตัวชัดๆ แล้วเป็นยังไงล่ะ.. มิรุหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้..."

        จีน่าพูดอย่างไม่พอใจด้วยความโมโหเต็มที่..

        อากาศโดยรอบดูเย็นกว่าปกติ ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าลงไปทุกทีๆทำให้เริ่มใกล้จะมืดแล้ว..

        "นั่นมิรุนี่!!!!"

        ควีนโผล่งขึ้นพลางชี้ไปยังพุ่มไม้ด้านขวามือ มิรุกำลังกอดกระเป๋าอะไรซักอย่าง อย่างแนบแน่น

        "ไปดูกันเถอะ"  ภูวินท์พูดก่อนที่จะวิ่งนำหน้าไป ซึ่งทุกคนต่างก็วิ่งตามเขาไป

        "ไคกิ ฉันจะรักษากระเป๋านายอย่างดีเลยนะ ไม่ต้องห่วง" มิรุพึมพำด้วยรอยยิ้ม กระเป๋าที่เธอถืออยู่ถ้าฉันจำไม่ผิดคงเป็นกระเป๋าเป้ราคาแพงของไคกิที่ยังดูสะอาดไร้สิ่งสกปรกใดๆ

        รอบๆตัวมิรุเต็มไปด้วยกระเป๋าที่พกมาโรงเรียนของทุกคนกระจัดกระจายอยู่รอบต้นไม้ที่ดูเก่าแก่ไม่น่าต่ำกว่า100 ปี

        มันมาได้ยังไงกันนะ!?!

        "นั่น!!!!"

        ก้านตะโกนลั่นเมื่อแหงนมองข้างบนพบกับค้างคาวฝูงใหญ่ที่รายล้อมต้นไม้อยู่เต็มไปหมด มันดูน่ากลัวมากๆเหมือนจะทำร้ายเรา แต่ผิดคาดมันพากันบินหนีไปทั้งฝูงโดยที่ไม่ทำอะไรเราซักนิด หรือว่า..ค้างคาวพวกนั้นจะเอากระเป๋ามาให้พวกเรา!!


       - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


+ตอนพิเศษ+
[ไคกิ part]

ย้อนกลับมาก่อนหน้านั้น...

   
        "ฉันรักนาย!!ฮือ...นายฟังฉันก่อนสิ นายอย่าตายไปแบบนี้ อย่าทิ้งฉันไป ไม่นะ..ม่ายยยย!!!

        ผมมองร่างตัวเองที่นอนแน่นิ่งไร้ความรู้สึกที่มีมิรุร้องไห้พร้อมโอดครวญอย่างเจ็บปวดกับการจากไปของผม..

        แค่ได้ยินว่าเธอรักผม ผมก็ชื่นใจแล้วล่ะ..

        ฉันได้ยินคำตอบของเธอแล้วนะ...มิรุ.... 

        แต่ผมอยากดูแลเธอต่อ ไม่อยากให้เธอต้องเสียใจแบบนี้ แต่วิญญาณของผมไม่สามารถกลับร่างเดิมได้ ไม่สามารถฟื้นขึ้นมาได้อีก..

        "จะไปได้หรือยัง..นายวิธวัส อัจฉริยะสกุล"

        เสียงยมฑูตร่างสีแดงก่ำที่ปรากฏตัวตั้งแต่วิญญาณผมออกจากร่างมาเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำกับการที่รอรับวิญญาณผมไปสู่นรกภูมิเพื่อดูประวัติความดี ความชั่วที่ผมได้ทำมา..

        "ท่านยมฑูตครับ ผมขอเวลาอยู่กับคนที่ผมรักอีกซักนิดไม่ได้หรือครับ.." ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นกับยมฑูตที่ยืนรอรับวิญญาณ

         ขอเวลาเพียงซักนิด..ผมอยากอยู่กับเธอให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้เธอจะไม่เห็นผมก็ตาม..

        "ไม่ได้!!ข้าไม่มีเวลารอเจ้าถึงขนาดนั้น เวลาของเจ้าหมดแล้ว เจ้าต้องไปกับข้าเดี๋ยวนี้!!"

        ผมไม่มีโอกาสขอยื้อชีวิตอยู่ที่โลกอีกแล้วสินะ...

        ขอโทษนะมิรุ..ที่ฉันไม่ได้เรื่อง ไม่สามารถดูแลเธอได้อีกต่อไป..

        แต่ฉันอยากบอกเธอว่า..ฉันดีใจที่ได้รักเธอ..และจะรักตลอดไป

        ขอให้ชาติต่อไป อยากให้เราได้พบกันอีกนะ..

        ฉันรักเธอนะ..รักเธอจริงๆ...


      +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 



อ่านบรรทัดต่อไปโปรดปิดเพลงนี้ด้วยครับ^ ^

เพื่ออรรถรสในการอ่าน

      ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


กลับสู่ปัจจุบัน...


        "สรุปกระเป๋านี้มันมาได้ยังไงกันเนี่ย ใครเอามันมากันนะ.." ควีนพูดเสียงเรียบพลางสำรวจรอบๆกระเป๋าตัวเองว่าไม่มีอะไรหายไป ซึ่งมันก็อยู่ครบ

        "เหมือนจะจงใจให้เราเจอยังไงหยั่งงั้น...แค่เรามาฟื้นที่ป่านี่ก็แปลกแล้ว ยิ่งเจอแบบนี่..เฮ้อ!ช่างเถอะ เรามาดูกันดีกว่าว่ามีอะไรใช้ได้บ้าง" ก้านพึมพำก่อนที่จะหยิบของที่ตนเองมีซึ่งมีเพียงแต่หนังสือเรียน และหนังสือต่างๆของเธอแค่นั้น   

        "นี่ๆ...ดีนะที่ฉันบังเอิญหยิบขนมมากินที่โรงเรียนด้วย โชคดีจัง ฮี่ๆ^ ^" โกโก้ยิ้มระรื่นก่อนที่จะควักขนม 3-4 ห่อ ออกมาอย่างสบายใจ

        "แค่นั้นมันจะไปพออะไร...พวกเราคงต้องหาอะไรในป่ามาเพิ่มแล้วล่ะ เดี๋ยวคงต้องจุดกองไฟด้วย ฉันมีไฟแช็กอยู่ คงพอใช้ได้" เมฆพูดก่อนที่จะหันไปมาสำรวจรอบๆซึ่งมันก็เริ่มมืดแล้ว

        "เฮ้ย!!!นี่มัน..มีด!!!" คิวอุทานลั่นเมื่อล้วงถึงก้นกระเป๋าเป้ของตน พบกับมีดที่หุ้มปลอกอย่างดี เมื่อเขาชักออกมา มีดที่เผยออกมามันคมและวาวมากๆ

        "ฉันก็มี!!!" ซาน์วพูดเสริมเมื่อกระเป๋าของตนก็มีมีดเช่นกัน

        "เหมือนกัน"

        เรย์พูดเสริมอีกคน ซึ่งดูจากกระเป๋าของทุกคนแล้ว ต่างก็พบมีดทุกกระเป๋า

        เอาไว้ทำอะไรกันนะ

        ฆ่าคนงั้นเหรอ...!!

        ไม่น่าจะใช่...

        "สรุปมีดพวกนี้มันมาได้ยังไงวะเนี่ย..!!" ภูวินท์ตะโกนลั่น เมื่อกระเป๋าตนเองมีมีดเหมือนทุกคน

        "ทุกคน.. กระเป๋าทุกคนมีแต่มีดวาวๆไร้รอยขีดข่วนใช่มั้ย.." เลิฟถามด้วยสีหน้าซีดๆกับทุกคน

        "ใช่!!!!" เรย์ตอบเต็มเสียง

        "ต..แต่..ขะ..ของฉันมัน..ปะๆๆ..เปื้อนเลือด!!!!" เลิฟพูดเสียงสั่นอย่างหวาดกลัว ก่อนที่มือของเธอจะดึงมีดนั้นขึ้นมาซึ่งเป็นมีดที่มีแต่รอยเลือดสดๆ แล้วมันกำลังจะ...

        'ฉึก!!!!!!'

        "ทุกคน หลบเร็ว!!!"

        เลิฟตะโกนลั่นเมื่อมีดที่เธอถือมันกำลังจะมุ่งหน้าแทงเพื่อนของเธอ แต่ก้านกับควีนที่ถูกมีดนั่นพุ่งมาเล่นงานหลบได้ทัน

        "หลบไป!!!ฉันควบคุมมันไม่ได้!!!"


         ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
  
ขออภัยที่ตัดตอนเร็วไปหน่อยนะครับ^ ^;

โปรดติดตามตอนต่อไป..

0000000000000000000000000000000000000