เกมอำมหิต ฆ่าชีวิต คนให้ตาย!!!

ลำดับตอนที่ #31 : ความโชคร้าย[100%]

พักเที่ยง~

        "นี่ เถาวัลย์.."

        "จ๊ะ..."

        เถาวัลย์หันไปหาไม เมื่อไมทัก ขณะที่พวกเธอทั้ง 5 คน ซึ่งได้แก่ เถาวัลย์ ลักรัก ไม น้ำหนึ่งและบลูม กำลังมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารหลังจากที่ครูคาบที่ 3 ปล่อยก่อน 10 นาที จึงยังไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ส่วนใบม่อนไม่ได้มาด้วยเพราะไปกินข้าวกับชะเอม..

        "เถาวัลย์ว่า..เรื่องที่ลักรักทำนายจะจริงมั้ย"

        ไมถามกับเถาวัลย์ ซึ่งเพื่อนอีก 3 คนที่เดินนำหน้าไปนิดหน่อยไม่ทันได้ยิน..

        "อืม...อันนี้เถาวัลย์ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่เราว่าอย่าไปสนใจเรื่องนี้เลยเนอะ เพราะเราว่าเรื่องแบบนี้มัน...."

        'เฟี้ยววววว~'

        'ปั่ก!!!'  

        "โอ้ย!!!!!!!!!!!!"

        เถาวัลย์ร้องลั่นเมื่อจู่ๆลูกบาสที่ไม่รู้มาจากไหน กระแทกที่หัวเธออย่างแรงจนล้มลง เพื่อนๆที่เห็นเหตุการณ์รีบเข้ามาดูทันทีด้วยความตกใจ

        "เป็นอะไรหรือเปล่า..." ลักรักถามด้วยความเป็นห่วงพลางช่วยพยุงตัวเถาวัลย์ให้ลุกขึ้นแล้วช่วยปัดฝุ่นที่กระโปรงให้...

        "นิดหน่อยจ่ะ...ไม่เป็นไร^ ^;"

        เถาวัลย์ยิ้มแห้งๆก่อนที่จะลูบหัวป้อยๆ

        "ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ หัวเธอโนเลยนะเนี่ย"

        บลูมว่าพลางดูของเถาวัลย์ที่ตอนนี้บวมเป่ง

        "ที่นี่ก็ไม่มีคนผ่านมาซักหน่อย แล้วลูกบาสนี่มาจากไหนกันนะ" ไมพูดเสียงค่อย...

        "หรือวา....คำทำน๋าย ของลากลักจะเป็นเรื่องจิ้ง..!!" น้ำหนึ่งพูดอย่างหวาดกลัวพลางสอดส่องรอบตัวด้วยสีหน้าซีดเผือก

        "ไม่หรอกหน่า...คงแค่บังเอิญเท่านั้นแล่ะ คงจะมีใครเล่นแถวนี้แล้วปามาโดนมั้ง เราอย่าไปสนใจเลย" บลูมพูดอย่างไม่ใส่ใจพลางพาเพื่อนทั้ง 4 คนไปโรงอาหารต่อไป แต่เถาวัลย์ก็ยังไม่วาย มองรอบตัวอย่างใจสั่นกับเหตุการณ์ตะกี้ พลางคิดถึงคำพูดของบลูมอย่างหวั่นๆ

        ....ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสินะ....

                 -------------------------------------------------------------------------------------------


อีกด้านหนึ่ง~           

        
        "เฮ้ย!!ไอ้ทอม.. "

        'ปั่ก!!!!'

        "โอ๊ย!!!!!!"

        "ก็บอกว่าฉันชื่อเอซไงโว้ย ความจำสั้นรึไง!!"

        เอเซลหรือเรียกสั้นๆว่าเอซโวยลั่นเมื่อซาน์วดันเรียกชื่อที่ไม่สมควรเรียกกับเธอ เธอจึงตบหัวแรงๆไป 1 ที ทำให้คนแถวโรงอาหารมองกันเป็นแถว

        "ทำไมต้องโกรธด้วยเล่า..."

        ซาน์วทำหน้ามุ่ย ส่วนฟรีซที่เดินตามมาด้วยได้แต่ยืนดูเงียบๆ

        "แล้วมันน่าโกรธไม่เล่า..!! แล้วที่เรียกน่ะมีอะไร.."

        เอซปรับอารมณ์ให้เย็นลง ก่อนที่จะถามต่อ

        "เห็นจีน่ามั่งมั้ย..."

        "ไม่เห็น..มีอะไร?? "

        "พอดีจีน่ายืมสมุดเคมีฉันไปลอกน่ะ ยังไม่คืนเลย ไม่รู้อยู่ไหน...แต่ไม่เห็นก็ไม่เป็นไร ไปล่ะ.."

        ซาน์วโบกมือลาแล้วหายวับไปกับฝูงคนที่เริ่มทยอยเข้าโรงอาหารซึ่งฟรีซก็เดินตามไปด้วย ส่วนเอซที่พอเห็นพวกนั้นเดินไป ก็เดินไปซื้ออาหาร ก่อนที่จะมานั่งกินกับเรย์และไปไป่ที่นั่งคอยอยู่แล้ว

        "ซาน์วมันมีอะไรหรอ.."

        หลังจากที่เอซวางผัดกระเพราลงบนโต๊ะ ไปไป่ก็ละจากการฟังเพลงแล้วเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็น
เอซตบหัวซาน์วตะกี้

        "มันถามหาจีน่าอยู่น่ะ"

        "ถามเฉยๆทำไมต้องตบหัวมันด้วยล่ะ.."

        "มันเรียกฉันว่าทอมน่ะสิ!!!" เอซพูดเสียงขุ่นๆ ความโกรธตะกี้เริ่มผุดขึ้นมาอีกครั้ง

        "ฮ่ะๅ..แล้วมันไม่จริงรึไงล่ะ^_^"

        "นายอยากโดนอีกคนมั้ย= =^" เอซเทำหน้าขุ่นๆใส่ไปไป่

        "ล้อเล้นเฉยๆหน่า อย่าเครียดสิ ฉันก็เป็นทอมไม่เห็นเดือดร้อนตรงไหนเลย=O=;"

        ไปไป่ว่าพลางหันไปสนใจในการกินก๋วยเตี๋ยวกับการฟังเพลงต่อ

        "นี่..เอซเห็นตรงนั้นมั้ย"

        จู่ๆเรย์ก็โผล่งขึ้นคุยกับเอซพลางชี้ไปที่ไคกิที่กำลังควงกับสาวๆอยู่

        "อืม..เห็น มันกำลังควงกับเค้กห้อง 2 อยู่..มีอะไรหรอ"

        "น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย..ทำเป็นโปรยเสนห์ไปทั่ว" 

        เรย์ว่าพลางหันไปมองไคกิแล้วส่งสายตาหมั่นใส้มากๆ

        "มันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะ.."

        "เหอะ...คอยดูนะ เดี๋ยวมันต้องมีรถไฟชนกันเข้าซักวัน ถึงวันนั้นจะขำกลิ้งให้ฟันร่วงเลย"

        "ฮ่ะๆ=O=;"


ไคกิ~ 

        "ฮะ...ฮัดชิ้ว!!!!~"

        "เป็นไรหรอไคกิ จามใหญ่เชียว ไม่สบายหรอ"

        เค้กหันไปมองไคกิ ที่จามออกมาฉาดใหญ่พลางใช้ผ้าเช็ดหน้าลายสก๊อตของเขาปิดปากขณะจามด้วยตวามรักสะอาด

        "เปล่าครับ สงสัยแพ้อากาศน่ะ ฮะ..ฮัดชิ้ว!!!!~"

        ไคกิจามออกมาอีกครั้งก่อนที่จะเริ่มสงสัยกับอาการแบบนี้

        .....ใครนินทาตูฟระ = =^!!!....
              

โต๊ะทานอาหารบริเวณกลางริมซ้าย~

       
        "เอ่อ...พี่ใช่..พี่เตยหอมห้อง ม.4/5 มั้ยคะ"

        "อ๋อ...ใช่จ่ะ...."

        เตยหอมหรือเรียกสั้นๆว่า เตย ตอบเสียงใสกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่าจะอยู่ ม.3 ได้ กำลังเดินมาถามเธออย่างกล้าๆกลัวๆ

        "หนูชื่อเบลนะคะ พี่อยู่ห้องเดียวกับพี่ไคกิใช่มั้ย..."

        "อ่อ...ใช่จ่ะ...อยู่ห้องเดียวกัน"

        "เห็นพี่ไคกิมั่งมั้ยคะ..."

        "เอ่อ... "

        "พี่เห็น...กินข้าวอยู่โต๊ะหลังๆน่ะ^__^"

        มิรุตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีเลศนัย ทำให้เตยหอมมองมิรุอย่าง งงๆ ก่อนที่หญิงสาวคนนั้นเผยยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำตอบ

       "ขอบคุณมากๆเลยค่ะ^ ^"

        หญิงสาวยิ้มกว้างขอบคุณก่อนที่จะรีบวิ่งไปข้างหลังโรงอาหารทันที

        "หึๆ^__^"

        "ขำอะไรหรอมิรุ"

        เตยหอมถามด้วยความฉงนใจ เมื่อมิรุขำแปลกๆขึ้นมา

        "จะไม่ให้ขำได้ไง ก็ฉันเห็นนานยนั่นควงกับหญิงอื่นอยู่น่ะสิ...หึๆ รถไฟชนกันแน่^___^" 

        "อ่าว...งั้นไปบอกให้เขาเจอกันทำไมอ่ะ..."

        "ความสนุกมันอยู่ตรงนี้แล่ะ^ ^"

        "=___=;;;"


ไคกิ~

        'ตึกๆ..!'

        ตากระตุกอีกแล้ว...ชักสังหรณ์ใจไม่ดีเลย...เหมือนความโชคร้ายจะมาเยือน เหมือนรู้สึกความโชคร้ายนั่นจะเริ่มใกล้เข้ามาทุกทีๆแล้วด้วย...

        มันคืออะไรกันนะ....

        "เป็นไรหรอ...กับข้าวไม่อร่อยหรอ...ทำไมทำหน้าเครียดจัง"

        เค้กถามขึ้นเมื่อเห็นความผิดปกติของสีหน้าไคกิ

        "แหะๆ^ ^;เปล่าครับ"

        ไคกิปฏิเสธทันควัน แต่เมื่อสิ้นเสียงของเขา ก็มีเสียงคุ้นเคยดังขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธจัด

        "ไคกิ!!!!!!!!"

        "บ..เบล=O=!!!"

        ไคกิสะดุ้งโหยง เมื่อเห็นคนที่เรียกเขาเป็นแฟน(กิ๊ก)ที่มาหลงใหลในตัวเขาเอง และตอนนี้กำลัง...ทำหน้าตาเหมือนจะฆ่าเขาเสียให้ได้!!!

        "นี่ใคร!!!"

        เค้กตะคอกเสียงดังพลางจ้องหน้าไคกิกับเบล สลับกันไปมา ด้วยแววตาเอาจริง

        "ฉันก็เป็นแฟนเขาน่ะสิ!!"

        "อ...อะไรนะ!!!!"

        เอาแล้วไงล่ะ...ความโชคร้ายมาเยือนเขาแล้ว...

        "อ...อย่าทะเลาะกันเลย.."

        'เพี๊ยะ!!!!!'

        มือหนักๆของเค้กฟาดลงไปที่หน้าของไคกิฉาดใหญ่จนหน้าของเขาหันไปด้วยแรงตบหลังจากที่เขาพยายามห้าม..ทุกคนในโรงอาหารมองเป็นตาเดียวกัน..

        "ไอ้ผู้ชายเฮงซวย!!"

        เค้กพูดเสียงสั่นด้วยน้ำตาก่อนที่จะตบไคกิฉาดใหญ่อีกครั้งแล้วรีบเดินหนีไป ปล่อยให้ไคกิได้แต่ยืนช็อคๆอยู่ตรงนั้น เมื่อตั้งสติได้ จึงพยายามแก้ตัวกับเบลทันที

        "ฟ...ฟังผมก่อนนะ เบล..."

        "ฉ่า...!!"

        "จะให้ฉันฟังอะไรอีก ไอ้สารเลว โกหกตอแหล!!!"

        เบลสาดน้ำเย็น ที่วางอยู่ ใส่หน้าของไคกิจนเปียกโชกไปหมด เม้มริมฝีปากแน่น ก่อนที่จะใช้ฝีเท้าหนักๆ กระแทกเท้าเดินหนีไป...

        ทำไม.....

        ทำไมผมมันแย่อย่างนี้....

        ผมไม่น่าทำแบบนี้เลย......


                ------------------------------------------------------------------------------------------------  

เหอะๆ=O=;; ทำไมไปๆมาๆไรเตอร์แต่งได้น้ำเน่าเช่นนี้ล่ะTOT

เอาเถอะ...100% แล้ว เข้ามาอ่านก็ ติ-ชม กันด้วยนะครับ^ ^; 

ใครยังไม่ออกโรงก็ขออภัยด้วยคร้าบบบ~

vvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvvv