เกมอำมหิต ฆ่าชีวิต คนให้ตาย!!!

ลำดับตอนที่ #30 : บทนำ[100%]

ณ โรงเรียนฑูตนภัสสร~
ห้อง ม.4/5

        
        บรรยากาศในห้อง ม.4/5 เต็มไปด้วยเสียงอึกทึกของนักเรียนในห้อง ซึ่งแต่ละคนเกาะกันเป็นกลุ่มๆคุยกันระหว่างรออาจารย์สอนสังคมในคาบแรกมา ซึ่งมีน้อยคนนักที่จะนั่งอยู่กับที่ แต่ละคนก็เล่นกันไม่หยุดสมกับเป็นเอกลักษณ์ของห้องนี้จริงๆ

        "ยื่นมือมาซิ...เถาวัลย์" ลักรัก สาวเลสเบี้ยนประจำห้อง ม.4/5 ที่ชื่นชอบเกี่ยวกับการดูดวง บอกให้เพื่อนในกลุ่ม คือ เถาวัลย์ ยื่นมือมาเพื่อที่จะดูดวงให้  ซึ่งเถาวัลย์ก็เป็นคนหนึ่งที่อยากดูดวง ตอนแรกเธอก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่แต่เห็นคนอื่นมาให้ลักรักดูแล้วแม่นและเกิดขึ้นบ่อยๆ เลยอยากให้ดูดวงตนเองบ้าง 

        เถาวัลย์ก็ยื่นมือออกมาอย่างว่าง่าย ก่อนที่ลักรักจะจับข้อมือแล้วพิจารณาอยู่นานพอสมควร ก่อนที่จะพูดพึมพำขึ้น

        "อืม...ช่วงนี้เถาวัลย์ดวงไม่ค่อยดีนะ...สิ่งกลมๆจะพาความโชคร้ายมาให้..."

        "หืม!?! กลมๆ กลมๆที่ว่านี่คืออะไรหรือจ๊ะ..." เถาวัลย์พูดด้วยความฉงนใจก่อนที่จะปล่อยมือจากลักรักออกเบาๆ

        "แหะๆ^ ^; อันนี้ลักรักก็ไม่รู้เหมือนกัน...เคยดูในตำราน่ะจ่ะ แต่เขาไม่บอกรายละเอียดอ่ะ ลักรักรู้แค่นี้..."

        "เธอมั่วหรือเปล่าเนี่ยลักรัก" บลูมพูดอย่างไม่เชื่อในคำทำนายของลักรักเท่าไรนัก

        "อ่า...อันนี้ลักรักก็ดูตำรามาอีกทีจ่ะ แม่นหรือไม่แม่นลักรักก็ไม่รู้เหมือนกัน^ ^;"

        "แต่ฉันรู้สึกว่าลักรักจะพูดถูกนะ" ใบม่อนสาวผมสั้นอารมณ์ดี มีความสามรถพิเศษคือ มีสัมผัสที่ 6 ที่มีแต่คนบอกกันว่าถ้าทักอะไรจะเป็นตามนั้น(เกือบ)ทุกครั้ง พูดโผล่งขึ้นอย่างเห็นด้วยกับลักรัก
 
        "ฉานเหนด้วยกับใบมอนน้า ว่าลั๊กลาก พูดจิ้งๆ" น้ำหนึ่งพูดเสริมอย่างเห็นด้วยเช่นเดียวกับความเห็นของใบม่อน 

        "ก่อนที่จะเห็นด้วยกับลักรัก เธอไปเรียนภาษาไทยให้คล่องก่อนไป๊= =^" บลูมพูดอย่างขัดใจกับคำพูดที่พูดไม่ชัดของน้ำหนึ่งแต่ไมก็ห้ามปรามไว้ก่อนอย่างใจเย็น

        "หน่าๆ...น้ำหนึ่งเขามาอยู่ประเทศไทยได้ไม่นานนี่ พูดได้แค่นี้ก็เก่งแล้ว^ ^;"

        "เรอะ= =^"     

        บลูมพูดประชดประชันพลางทำปากเบ้อย่างไม่พอใจพลางหันไปมองกลุ่มพวกผู้ชายที่กำลังเล่นฟุตบอลอย่างเอะอะบริเวณระเบียง

        
        "แกจะส่งไปไหน ฮึ!!" เมฆโวยลั่นอย่างไม่พอใจเมื่อไบเบิ้ลที่เตะบอลไม่รู้เหนือรู้ใต้กระดอนไปเกือบหล่นออกไปข้างล่าง(ห้องนี่อยู่ชั้น 4)ดีที่มีเสาหลักอยู่จึงไม่กระดอนออกไป 

        "โทษๆพลาดไปนิด.." ไบเบิ้ลว่าพลางยิ้มแห้งๆให้กับเมฆที่ทำสายตาขุ่นมัวสุดๆ

        "นิดของแกก็เกือบต้องไปเก็บข้างล่างแล้วล่ะ=*="

        "เอ้า..เมฆ รับ...!!"

        "ฮ..เฮ้ย!!"

        เมฆตะโกนลั่นอย่างตกใจเมื่อจู่ๆภูวินท์ที่เตะบอลกลับคืนมาให้ทั้งๆที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัวจนมันกระดอนไปโดน....

         "กรี๊ด!!!!!!! กระเป๋า ชาแนล ช้านนนน"

          บลูมร้องลั่นเมื่อฟุตบอลฝุ่นเขรอะนั่นกระดอนไปโดนกระเป๋าบลูมจังจนเป็นคราบเปื้อนรอยใหญ่ ก่อนที่บลูมจะส่งสายตาโหดๆใส่กลุ่มของพวกเราเพื่อหาเจ้าของที่เตะมาโดนกระเป๋าของเธอ

        "ทำไมนายไม่รับฮะ..."

        ภูวินท์พูดเสียงค่อยกับเมฆก่อนที่เมฆจะตอบกลับด้วยสีหน้าเครียดๆเช่นกัน

        "แล้วนายส่งตอนที่ฉันพูดกับไอ้ไบเบิ้ลทำไมฮะ..."

        "นายแล่ะผิด ส่งมาก็หัดรับซะบ้างเซ่!!"

        "ถ้านายส่งมาดีๆก็คงไม่เป็นแบบนั้นหรอก นายแล่ะผิด.."

        "นายนั่นแล่ะผิด" ภูวินท์ไม่ยอมแพ้เริ่มตะคอกเสียงดังกับเมฆ

        "นายแล่ะผิด"

        "นายต่างหากล่ะ"

        "นายนั่นแล่ะ.."

        "กรี๊ด!!!!!! จะเถียงกันไปอีกนานม้าย....>^<"

     บลูมเริ่มทนไม่ไหวเดินเข้ามาแล้วแผดเสียงลั่นจนทั้งสองอุดหูแทบไม่ทัน ก่อนที่จะทวงฆ่าเสียอย่างขูดเลือดขูดเนื้อ

        "นายทั้ง 2 คนนั่นแล่ะ..ชดใช้ค่าเสียหายมาซะดีๆ" 

        "หา!?!" ทั้งสองอุทานพร้อมกันพลางอ้าปากค้างเมื่อบลูมพูดจบ

        "ไม่ต้องมาหงมาหาเลย ชดใช้ค่าเสียหายมาซะดี..ดูนี่สิ เปื้อนไปหมดเลย=^=!!" บลูมว่าพลางชูกระเป๋าที่เปื้อนให้ทั้งสองดูอย่างหงุดหงิด แล้วชี้ที่จุดที่มีรอยคราบฝุ่นติดอยู่

        "แค่เปรอะเอง..เช็ดก็ออกแล้วนี่.." ภูวินท์พยายามหาข้ออ้าง แต่บลูมก็ยังไม่ยอมแพ้รีบเถียงกลับอย่างไม่ค่อยมีเหตุผล ปกติเธอก็ไม่ได้ขี้โวยวายขนาดนี้ แต่ครั้งนี้ดูเธอจะโกรธเอามากๆ

       "แต่มันเปรอะก็คือเปรอะสิ..นายจะเถียงทำไม...!!"

        บลูมพูดเสียงดังทำให้เมฆที่เริ่มทำท่าไม่พอใจโผล่งขี้นมาทำให้บลูมถึงกับอ้าปากค้าง

        "กระเป๋าไร้สาระแบบนั้น ยังจะงกอีก เปรอะนิดหน่อย บริษัทิผลิต ชาแนล จะเจ๊งรึไง"

        "น..นาย>O<"

        อารมณ์ที่โกรธจัดจนทำให้บลูมถึงกับพูดติดขัดเถียงไม่ออก
        
        "พอเถอะบลูม เธอจะให้พวกเราชดใช้เท่าไหร่.." ภูวินท์ที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที ก่อนที่บลูมจะเบนความสนใจมาที่ภูวินท์เรื่องฆ่าเสียหายแทนพร้อมตอบเสียงหนักแน่น

        "32,000!!"

        "จะบ้าเรอะ...แค่เปรอะนะเฟร้ยไม่ใช่ทำหายหรือเอากระเป๋าเธอไปเหยียบเล่นที่ไหน นั่นมันราคากระเป๋าเลยนะนั่น มันขูดเลือดขูดเนื้อกันไปแล้วนะ!!"<<<เมฆ

        "ก็ใช่น่ะสิยะ มันเปรอะแล้ว...ฉันจะทิ้งมันแล้วไปซื้อใหม่..."

       "ยัยไร้สาระเอ๊ย!!"

         "ว..ว่าไงนะ!!"

        "ก็บอกว่าเธอน่ะ ไร้สาระไงเล่า!! หูหนวกหรือไง"

        "ไอ้ๆ..>O<!!~"
 
        บลูมโกรธสุดขีดพยายามหาคำด่าแต่ก็พูดไม่ออกเสียที ทำให้ภูวินท์ที่เห็นว่าอารมณ์บลูมเวลาโกรธแล้วน่ากลัว จึงรีบพูดให้บลูมใจเย็นทันที 

      "ใจเย็นๆบลูม ฉันขอชดใช้เป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ย" ภูวินท์พูดอย่างใจเย็นเพื่อเสนอแนะแนวทางอื่นๆ

        "อะไร..."

       "ฉันจะขอเบอร์ พี่ปาล์ค รุ่นพี่ม.6ที่เธอชอบให้" ภูวินท์พูดเสียงเรียบ

       "จ..จริงหรอ><"

       สีหน้าของบลูมเปลี่ยนไปทันควันก่อนที่จะปรี่ตัวเข้าไปหาภูวินท์อย่างตื่นเต้นด้วยรอยยิ้มแล้วหันไปจับตัวภูวินท์เพื่อความแน่ใจ

       "จ..จริงนะ..นายพูดจริงใช่มั้ย>O<"

        "ก็จริงน่ะสิ ถ้าแรกกับค่าเสียหายของบลูม"

        "ตกลง!!!" บลูมตอบทันควันก่อนที่จะทำท่าดีใจเอาเสียมากๆ เหมือนความรู้สึกโกรธตะกี้หายไปกับสายลมยังไงหยั่งงั้น

        "ตกลงง่ายขนาดนั้นเลยเรอะ-_-" เมฆทำเสียงไม่พอใจทำให้ภูวินท์ที่กลัวว่าบลูมจะเปลี่ยนใจกระทุ้งศอกเตือน
  
      "โฮะๆ...ฉันไม่ว่าอะไรนายหรอกนะ...กระเป๋าเปื้อนนิดหน่อย พอดีบ้านฉันรวยน่ะ ซื้อเองได้ ไม่ต้องง้อใคร ไปล่ะ..บาย^ ^" 

       บลูมยิ้มร่าก่อนที่จะเดินจากไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนๆที่เดิมอย่างอารมณ์ดี ทำให้เมฆบ่นในใจอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

        .....ตะกี้ยังทวงอยู่เลย ยัยงกเอ๊ย!!~ = =^.....

                   
                   --------------------------------------------------------------------------------------------

อีกด้านหนึ่ง~

        
        "รู้มั้ย...คุณป้าฉันที่ไปเที่ยวฝรั่งเศสมาเมื่อวานนี้ ซื้อเสื้อยี่ห้อ เวเนต้า ยี่ห้อดังของฝรั่งเศสมาให้ฉันด้วยล่ะเธอ" 

        "ว้าว...*O* จริงหรอเลิฟ แพงมากเลยนะนั่น ฉันล่ะอยากได้จริงๆเลย หึๆ=V="

        "ฉันมีเยอะแยะเลยล่ะ...วันหลังเดี๋ยวฉันเอามาให้นะ"

        "กรี๊ดๆ>O< จริงหรอ เป็นพระคุณอย่างสูงเลยเพื่อนเลิฟ หึๆ"

        โกโก้หันไปหัวเราะคิกคักกับควีน(ซึ่งเสียงน่ากลัวมาก= =^) ส่วนควีนที่นั่งเท้าคางเงียบๆอยู่นานได้แต่คิดในใจอย่างเซงๆว่า...

        .....ฉันมานั่งฟังยัยพวกนี้พล่ามทำไมวะเนี่ย= =^.....

       
        "เอาล่ะ...นั่งที่ได้แล้ว....!!"

        เสียงของอาจารย์สอนสังคมที่ชื่อว่า ครูบดินทร์ ดังขึ้น ซึ่งเป็นครูผู้ชายร่างสูง เป็นคนที่ใจดี แต่เวลาโกรธแล้วน่ากลัวมากๆ 

        พวกผู้ชายและผู้หญิงที่นั่งกระจัดกระจายเต็มไปหมดเมื่อเห็นอาจารย์เข้ามาก็รีบวิ่งกรูเข้มมาในห้อง แล้วนั่งที่อย่างเซงๆ 

        "นักเรียนเคารพ!!!"

        "สวัสดีครับ/ค่ะ"

        เรย์ซึ่งเป็นหัวหน้าห้องนี้กล่าวทำความเคารพอาจารย์ก่อนที่ทุกคนจะไหว้ตามระเบียบ...เมื่อทำความเคารพเสร็จ ทุกคนก็นั่งที่ของตนเองแล้วฟังอาจารย์สอน ซึ่งบางคนก็ไม่ค่อยสนใจด้วยความเบื่อหน่ายกับการเรียนในวิชานี้ จึงทำให้มีคนเรียนเข้าใจวิชานี้ไม่มากนัก

        "หลับหรอควีน..." ชะเอมหันไปสะกิดควีนที่นั่งข้างๆ ซึ่งเธอกำลังฟุบหลับอยู่อย่างงัวเงีย

        "อืม...ง่วงน่ะ...เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย -_-.." 

        ควีนพยักหน้าเล็กน้อย ตอบชะเอมด้วยหน้าตางัวเงีย 

        "อืม..นอนไปเถอะ เดี๋ยวอาจารย์หันมาเดี๋ยวปลุกแล้วกัน"

        "ขอบใจ -_-.."

        ควีนตอบสั้นๆก่อนที่จะฟุบหลับต่อ...


ผ่านไป 10 นาที~

        'เฟี้ยว....'

        'ปั่ก!!'       

        "โอ้ย!!!!!!"

        คีนร้องลั่นเมื่ออาจารย์เควี้ยงหนังสือเล่มหนาไปโดนหัวเขาจังๆขณะที่เขากำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ และไม่ได้สนใจฟังอาจารย์เลย ทำให้ควีนที่กำลังหลับอยู่สะดุ้งตื่นอย่างตกใจ ก่อนที่จะเปรยตามมองคีนที่กำลังลูบหัวป้อยๆอยู่

        "นี่มันเวลาเล่นโทรศัพท์รึไง ถ้าอย่างเล่นนักก็กลับไปเล่นที่บ้าน ไม่ต้องมาเรียน เสียเวลาเปล่า!!" 

        อาจารย์โวยลั่นทำให้คีนผงะอย่างตกใจ ก่อนที่จะขอโทษทันควันด้วยสีหน้าซีดเผือก

        "ข..ขอโทษครับ อาจารย์..."

        "อืม...อย่าเล่นอีกล่ะ เดี๋ยวครูจะทำโทษซะให้เข็ด..แล้วเดี๋ยวจะยึดโทรศัพท์ด้วย!!!"

        "ไม่ทำแล้วคร้าบบบT^T"

             
          -----------------------------------------------------------------------------------------------------------