ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : เรื่องน่าอาย[100%]
ในที่สุด เราก็มาถึง ณ เซเว่นแห่งหนึ่ง ที่เปิดบริการ 24 ชั่วโมง โดยขึ้นรถฟลอราลี่ สีขาวของพาสเวิร์ดมา มีพี่ชินเซเป็นคนขับ แม็กม่านั่งอยู่ข้างๆ ส่วนฉันนั่งหลังกับพาสเวิร์ด โดยตลอดทาง พาสเวิร์ดชวนคุยไม่หยุด ฉันเริ่มเวียนหัวเพราะอาการพูดไม่หยุดของอีตาพาสเวิร์ดแล้วเนี่ย..
เอ่อ..ว่าแต่ พาฉันมาเซเว๋นทำไมเนี่ย..จริงๆกลางวันนี้ ฉันอยากกินอาหารอีตาเลี่ยนมากกว่านะ
= =^ ทำไมพวกนี้ถึงไม่พาฉันไปกินข้าวล่ะ....พามาที่นี่ทำไม ฮึ!!
"ลงสิคร้าบบบ คุณนาย..." พาสเวิร์ดพูดหยอกเย้าแล้วเปิดประตูรถให้ เมื่อเห็นฉันยังนั่งจุมปุ๊กอยู่ในรถ ไม่ลงจากรถซะที..
"ทำไมพามาเซเว่นล่ะ นายไม่กินข้าวรึไง"
"ไม่อ่ะ..ฉันชอบกินขนมมากกว่า วันนี้ไม่ค่อยอยากกินข้าว ซอลรีบลงมาสิ.."
"แต่ฉันหิวข้าว-_-" ฉันท้วง
"ข้าวกล่อง..แฮมเบอร์เกอร์ ฮอทด็อก ซื้อที่นี่ก็ได้นี่ ลงมาเหอะ"
"นายไม่รู้หรือไงว่าฉันไม่ชอบกิน= =^"
ฉันจำได้ว่าเคยกรอกหูอีตานี่ไปหลายรอบแล้วนะ!!
"รู้...งั้นซอลก็ซื้ออะไรไปกินเล่นก็ได้"
"แต่..."
"ถ้าเขาไม่กินก็ไม่ต้องไปชวนเขาหรอก ปล่อยให้ยัยนั่นอยู่คนเดียวไป อยากเรื่องมากนัก= =^"
ขณะที่ฉันกำลังจะแย้ง เสียงทุ้มๆของแม็กม่าก็ดังขึ้นด้วยน้ำเสียงแดกดัน หนอย!!กล้าดียังไงมาว่าฉันเรื่องมากยะ..!!
"อย่าพูดแบบนั้นสิแม็กม่า ถ้าซอลไม่ลงก็ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่ซื้อขนมมาฝาก ซอลจะฝากซื้ออะไรหรือเปล่า" พี่ชินเซพูดปรามแม็กม่า แล้วหันมาถามฉันต่อ
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ^ ^;" ฉันหันไปยิ้มแห้งๆให้กับพี่ชินเซ ก่อนที่จะหันไปยิงฟันใส่อีตาแม็กม่าอย่างอารมณ์เสีย ซึ่งอีตานั่นก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลย ให้ตายเถอะ!!!
10 นาทีผ่านไป~
'จ๊อก~'
อูย~หิวข้าว...ทำไมท้องฉันร้องน่าเกลียดแบบนี้TOT
เมื่อไหร่พวกนั้นจะมากันซะทีนะ หิวจนจะงับรองเท้ากินได้อยู่แล้ว แง่ง!!=^=
"มาแล้วๆ"
เสียงพี่ชินเซนำมาแต่ไกล ฉันที่นั่งจ๋อยอยู่แววตาเป็นประกายขึ้นมาทันที
"รอนานมั้ย^ ^;"
พี่ชินเซว่าพลางเปิดประตูแล้วนั่งเบาะคนขับ
นาน...นานมาก!!...นานจนจะกินร้องเท้าเป็นอาหารได้อยู่แล้วT^T
"ซื้ออะไรมากินหรอคะ.."
"อ๋อ...พวกขนมปัง แซนวิช แล้วก็ขนมกินเล่นน่ะ ซอลเอาอะไรมั้ย"
"ค่ะ"
ฉันตอบอย่างดีใจ แล้วเอื้อมมือเพื่อหยิบแซนวิชในถุง แต่มีมือ มือหนึ่งปัดฉันออกไป ฉันเงยหน้ามองคนๆนั้น และมันก็เป็นอย่างที่คิด...แม็กม่าT^T
"เธอไม่อยากกินไม่ใช่รึไง = =^"
เสียงนี้ทำให้ฉันแทบอยากเอามีดกรีดคอตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด นี่ฉันพูดอะไรออกไปT^T
"ไม่กินก็ได้ เชอะ!"
ฉันเชิดหน้าใส่อีตาแม็กม่า ซึ่งมันทำให้ฉันต้องทนหิวต่อไป โฮTOTฉันไม่น่าไปพูดแบบนี้เลย แต่ถ้าบอกว่าอยากกินเดี๋ยวจะเสียฟอร์มหมด
อูย~หิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ย=^=!!
"ไม่กินหรอซอล..." พี่ชินเซถามอีกครั้ง มันทำให้กระเพาะฉันเริ่มบีบตัวจนปวดท้องจะแย่อยู่แล้ว ฉันจะยอมเสียฟอร์มดีมั้ยเนี่ย...
"ม..ไม่เป็นไรค่ะ"
ตายๆๆ ฉันหิวตายแน่ๆเลยTOT~
2 นาทีผ่านไป~
'จ๊อก....!~'
หลังจากที่รถเคลื่อนตัวไปได้ไม่นาน เสียงกระเพาะเจ้ากรรมของฉันแผลงฤทธิ์อีกครั้ง ทำเอาฉันแทบจะแทรกแผ่นดินหนีด้วยความอาย กระเพาะบ้า จะร้องทำม้ายยยย!!
"แน่ใจหรอซอลว่าไม่หิว.."
"ไม่หิวค่ะ แน่จ๊ายยย แน่ใจT^T" อยากจะตอบว่าหิวใจจะขาด แต่ฉันกลัวเสียฟอร์มจึงตอบพี่ชินเซไปอย่างไม่น่าอภัยตัวเองที่รักษาฟอร์มมากกว่ากระเพาะน้อยๆของฉัน
"หิวก็บอกมาเถอะ..ฉันไม่อยากฟังเสียงท้องของเธอร้องหรอกนะ ฉันรำคาญ!!!"
นั่นไง!!~ฉันกะแล้วว่าอีตาแม็กม่ามันต้องพูดแดกดันฉัน..
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่หิว!!"
เขายื่นขนมปังมาให้ แต่ฉันก็ปัดออกอย่างอารมณ์เสีย ไหนๆก็รักษาฟอร์มมาถึงนี่แล้ว ฉัีนจะไม่ยอมเสียฟอร์มเด็ดขาดTT!!
'จ๊อกๆๆ....!!~'
"ซอล..ถ้าหิวก็กินเถอะนะ.." พาสเวิร์ดพูดยุขึ้นอีกคน ไม่ได้ๆ ฉันต้องใจแข็งไว้!!
"ไม่เป็นไรจริงๆ.."
ฉันปฏิเสธเสียงอ่อย ทั้งๆที่ใจไม่ได้อยากตอบแบบนั้นเลย
"กินเถอะน้าาาา ถือว่าเป็นคำขอร้องก็ได้ นะๆๆ กินเถอะ.."
"ก็ได้ๆ..กินก็ได้ ถ้าขอร้องถึงขนาดนี้แล้วล่ะก็..ฉันกินให้ก็ได้.."
กรี๊ด!!!><ในที่สุดก็ได้กินโดยที่ไม่เสียฟอร์ม ฮ่าๆๆ
ฉันรีบคว้าแซนวิชอย่างหิวโหย ก่อนที่จะกินโดยไม่สนใจใครอีกแล้ว
'ง่ำๆๆ...'
ฉันรีบกินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่รักษาฟอร์มอีกต่อไป ตอนท้องหิว อะไรก็อร่อยไปหมดแล่ะ>.<
"เนี่ยเหรอ..ที่เรียกว่าไม่หิวของเธอ= =!!"<<แม็กม่า
เออ!!จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะ ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรอีกแล้ว รู้แต่ว่าตอนนี้....
ฉันหิววววววว>O<
"เอ้อ!!พี่ชิน แวะสนามบาสกันเถอะ ผมอยากเล่นบาสอ่ะ"
พาสเวิร์ดสะกิดพี่ชินเซที่ขับรถอยู่ แล้วชี้ไปที่สนามบาสด้านหน้า พี่ชินเซพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเลี้ยวรถเข้าไป ฉันเบ้ปากเล็กๆ เพราะเป็นสถานที่ ที่ฉันไม่อยากมาเอาซะเลย
"นายเอาบาสมาหรือไง..ถึงจะไปเล่นน่ะ.." ฉันถามพาสเวิร์ดเมื่อสำรวจรอบรถไม่มีลูกบาสซักลูก
"เอามาทำไม แย่งคนอื่นเล่นก็ได้*O*"
ตอบได้หน้าตาเฉยสุดๆ=___=;;
ฉันถูกพาสเวิร์ดลากมายังสนามบาสกลางแจ้งที่มีคนเล่นอยู่เยอะๆ ทั้งๆที่ฉันไม่ได้อยากมาเลยแม้แต่น้อย ร้อนก็ร้อน ฉันยิ่งไม่ได้ทาครีมกันแดดหรือพกร่มมาด้วย ผิวฉันเสียกันพอดี!!
พาสเวิร์ดและแม็กม่าเข้าไปขอคนที่อยู่สนามบาสเล่นแล้วรวมทีมกันแข่ง ส่วนฉันกับพี่ชินเซนั่งอยู่ที่เก้าอี้ยาวๆในที่ร่มข้างสนาม(จะพยายามเรียกว่าร่มนะ ถึงแม้แดดจะส่องเต็มหน้าก็เถอะ =* =) ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมถึงชอบกันนักนะกีฬาบาสเนี่ย เหนื่อยก็เหนื่อยแถมร้อนจะตายชัก ผู้หญิงก็ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดให้กับแม็กม่าและพาสเวิร์ดกันใหญ่ ฉันนี่สิปวดหูจะแย่ กรี๊ดกันอยู่ได้!!
"ซอล เดี๋ยวพี่มานะ ไปซื้อน้ำก่อน"
พี่ชินเซหันมาสะกิดฉัน ฉันพยักหน้่ารับ ก่อนที่พี่ชินเซจะเดินออกไป ส่วนในสนามบาสก็ยังแข่งบาสกันต่อไป ฉันจึงใช้เวลาว่างเล่นโทรศัพท์รอ โดยไม่ได้สนใจการแข่งบาสแม้แต่น้อย แต่ฉันก็ต้องชะงักเมื่อมีกลุ่มยัยหัวส้มมาเดินเหยียบเท้าฉันราวกับตั้งใจ ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร แล้วนั่งเล่นโทรศัพท์ต่อ ฉันไม่อยากไปมีเรื่องกับยัยบ้าพวกนั้นหรอกนะ!!
ฉันเห็นยัยพวกนั้นทำหน้าหมั่นไส้ฉันยังไงก็ไม่รู้ หรือเพราะฉันขึ้นรถมากับสมาชิก 4 boys หรือเปล่า มันถึงหมั่นไส้ฉันฟระ= =^
และไม่นาน...พวกนั้นก็เดินผ่านมากันอีกแล้ว ฉันรู้ทัน รีบชักเืท้าหลบตอนพวกนั้นจะเหยียบ ทำให้พวกนั้นแทบเสียหลักสะดุดล้ม ทำให้ฉันแอบขำอยู่ในใจ พวกนั้นหันมาทำสายตาแค้นๆใส่ฉัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"อ่ะ!ซอล น้ำ.."
"ข..ขอบคุณค่ะ"
ในที่สุด พี่ชินเซก็เดินมาพร้อมกับน้ำเปล่า 4 ขวด เขายื่นน้ำให้ฉัน ฉันขอบคุณเขาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ใช้หลอดดูดน้ำไปค่อนขวดแล้ววางลงข้างๆตัว ก่อนที่พี่ชินเซจะขอตัวไปห้องน้ำแล้วฝากให้ฉันเอาน้ำให้ พาสเวิร์ดและแม็กม่าด้วย ฉันรู้สึกว่าพี่แก จะไปๆมาๆบ่อยเหลือเกินนะ ไปทีเดียวไม่ได้หรือไง แว๊บไปแว๊บมาอยู่ได้-*-
เฮ้อ..ช่างเถอะ ฉันนั่งเล่นโทรศัพท์คนเดียวก็ได้..
"ฮ..เฮ้ย!!!ระวัง!!"
'ปั่ก!!!'
"โอ๊ย!!!!!!"
จู่ๆลูกบาสที่มาตอนไหนก็ไม่รู้ พุ่งเข้ามาโดนเต็มหน้า จนเลือดกำเดาฉันไหลเป็นทาง ตาฉันพร่าไปหมด มือที่กุมอยู่เปื้อนเลือดเต็มไปหมด สติฉัีนดับวูบลงแทบทันที ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็น คือ คนในสนามบาสมามุงดูฉันเต็มไปหมด หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้สติอีกเลย...
------- ----------- ------- --------- --------------------- -------------- -----------
'ติ๊ก....ต่อก...ติ๊ก...ต่อก'
ฉันค่อยๆกระพริบตาถี่ๆปรับสายตามองไปรอบๆ สิ่งแรกที่ฉันเห็น คือ นาฬิกาติดผนังที่บอกเวลา 6 โมงเย็นกับอีก 5 นาที ห้องโทนขาว-ดำ ที่คุ้นตาทำให้ฉันรู้ว่าที่นี่คือห้องของวง 4 boys ที่ฉันเข้ามาอยู่ ฉันมองไปทางซ้ายก็พบกับปาล์คกำลังฟุบหลับอยู่ข้างเตียง..ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆเมื่อรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวร่างกายตอนฉันตื่น
"อ่าว..ตื่นแล้วเหรอ.."
เขากล่าวทักด้วยน้ำเสียงงัวเงีย สภาพของเขาตอนนี้หัวฟูๆต่างจากที่ฉันเจอตอนแรกลิบลับ
"คนอื่นล่ะ..??"
ฉันถามเขาเมื่อมองไปรอบๆห้องไม่เห็นใครซักคน และนี่ก็ไม่ใช่ห้องรับแขกที่ฉันเข้ามาในตอนแรก แต่เป็นห้องนอนต่างหากล่ะ!!
"พวกนั้นไปหาซื้ออะไรมากินน่ะ เลยฝากให้ฉันรอเฝ้าเธอ ได้ข่าวว่าเอาหน้าไปรับลูกบาสมาหรือไง ถึงมีสภาพเป็นแบบนั้นน่ะ"
เขาแค่นยิ้มขำๆ ทำให้ภาพเหตุการณ์นั้นผุดขึ้นมาในสมองฉัน จนทำให้ฉันอายแทบแทรกแผ่นดินหนี เมื่อจำได้ว่ามีคนมุงดูเต็มไปหมด
"บ้า!!ลูกบาสมันมาโดนฉันต่างหาก ฉันไม่ได้เอาหน้าไปรับลูกบาสเสียหน่อย..." ฉันแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ทั้งๆที่จริงฉันได้ยินเสียงคนบอกให้ระวัง ทำให้ฉันหันไปหาต้นเสียงและเสยรับเข้ากับลูกบาสเต็มๆ
โอ้ย!!อับอายขายขี้หน้าT////T
"หน้าแดงเชียว อายฉันเหรอ??"
เขายืนหน้าเข้ามาใกล้ๆฉันจนตัวฉันขยับถอยหลังโดยอัติโนมัติ ไม่รู้เพราะฉันอายที่เสยรับลูกบาสหรืออายที่เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันกันแน่..
"บ้า!!ฉันไม่ได้อายซักหน่อย.."
"ไม่อายแล้วหลบหน้าฉันทำไมล่ะ" เขายิ่งได้ใจใหญ่ เอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันกว่าเดิมอีกต่างหาก ทำให้ฉันหันหน้าหลบแทบไม่ทัน
"ม...ไม่ได้หลบซักหน่อย..." ฉันแก้ตัวเสียงสั่น ก็เล่นยื่นหน้ามาใกล้ซะขนาดนี้ ขืนหลบไม่ทันจะทำยังไงT_T
"โกหกได้งี่เง่าชะมัดเลยเธอเนี่ย"
เขายิ้มมุมปากก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ของเขาบนหัวเตียงแล้วเดินออกไป ปล่อยให้ฉันนั่งหน้าแดงอยู่คนเดียว..!!
บ้า!!บ้าที่สุด ทำไมฉันถึงแสดงอาการอายต่อหน้าเขาแบบนี้นะ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ...
18.30 น.~
ฉันนั่งมองนาฬิกาอย่างเซงๆขณะดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ทำไมพวกนั้นยังไม่มากันอีกนะ!! ตาบ้าปาล์คหลังออกจากห้องนอนก็หายไปเลย ฉันคิดว่าเขาจะอยู่ที่ห้องนั่งเล่นรอพวกนั้นกลับมาซะอีก..
'แปะ...ๆ...ๆ ซ่าาาาาาา...'
จู่ๆ ฝนก็เทลงมาอย่างหนัก ทำให้ฉันต้องรีบลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างเพราะกลัวฝนจะสาดเข้ามา เมฆครึ้มๆพร้อมเสียงฟ้าผ่าทำให้บรรยากาศในตอนนี้น่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก ป่านนี้แล้ว ทำไมพวกนั้นยังไม่กลับกันมาอีก!!!
ผ่านไปครู่หนึ่ง...ก็มีเสียงเคาะประตู ทำให้ฉันนึกดีใจว่าพวกนั้นคงจะกลับมาแล้ว ฉันจึงรีบเดินไปเิปิดประตูทันที แต่เอ๊ะ!!ถ้าเป็นพวกนั้น ทำไมไม่ไขกุญแจเข้ามาล่ะ ห้องเขาไม่ใช่เหรอ จะเคาะประตูไปทำไม??
ทำให้ฉันนึกเอะใจแล้วส่องดูที่ช่องตาแมวก่อนเปิดประตู ก็พบกับหญิงสาวที่ไม่รู้จักมาก่อน เธอน่าตาน่ารักสุดๆ ผมสีดำยาวถึงหลัง ผูกโบว์สีหวาน และแต่งกายด้วยชุดกระโปรงน่ารักๆ ดูๆแล้วคงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะเปิดประตูออกไป แต่ดูจากท่าทางแล้ว เธอคงไม่มีพิษมีภัยอะไร คงจะเป็นคนรู้จักของวง 4 boys ล่ะมั้ง
"มาหาใครคะ??" ฉันถามเธอทันทีเมื่อเปิดประตูออกไป ทำให้เธอทำน่าแปลกใจเล็กๆก่อนจะตอบกับฉัน
"ม..มาหาปาล์คค่ะ..แล้วเธอเป็นใครอ่ะ...??"
"อ๋อ..ฉันชื่อซอล เป็น...เป็นอะไรดีล่ะ เอาเป็นว่าเป็นคนรู้จักของ วง 4 boys แล้วกันนะ ตอนนี้ปาล์คไม่อยู่ ออกไปข้างนอก แล้วเธอเป็นใครหรอ..??"
"เราชื่อ..แป้่งมัน ป..เป็นแฟนปาล์คค่ะ แล้วรู้มั้ยคะว่าปาล์คกลับตอนไหน ขอเข้าไปรอได้มั้ยคะ..."
รู้สึกว่าจะมาแนวเดียวกับคนที่มาตอนเที่ยงเลยนะ = =^ ถ้าเดาไม่ผิด เธอคงเป็น 1 ในกิ๊กเป็นร้อยของหมอนั่นสินะ=O=;;
โอเค ฉันคงจะไม่ใจร้ายพอที่จะบอกว่าเธอเป็นกิ๊กคนที่ร้อยกว่าๆของอีตานั่นแล้วกัน!!
"ไม่รู้เหมือนกันว่ากลับมาตอนไหน เข้ามาสิ เดี๋ยวคงกลับมามั้ง" ฉันตอบปัดๆ ก่อนที่เธอจะยิ้มแห้งๆแล้วเดินเข้ามาข้างใน
ปาล์คหนอปาล์ค มันเล่นสับราง มันน่าตบให้เลือดกรบปากเสียจริง=.=!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น