ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : การพบเจอ[100%]
"พี่ไปนะ.."
พี่ซิกต์ว่าขณะที่จอดรถอยู่ที่ลานจอดรถของโรงแรมหรูที่ชื่อว่า KTL
"ต..แต่ว่า"
"ไปล่ะ"
พี่ซิกต์ไม่พูดพร่ำทำเพลง โบกมือลายิ้มหน้าระรื่นแล้วก็ขับรถออกไปเฉยเลยT^T
ไม่ให้ฉันได้พูดอะไรบ้างเลยรึไง..ไอ้พี่บ้า!!!
"เฮ้อ~แล้ววงนั้นอยู่ที่ไหนกันนะ" ฉันถอนหายใจอย่างเซ็งๆหลังจากที่พี่ฉันขับรถออกไป เลขห้องหรือว่าเบอร์ติดต่อของพวกนั้นก็ไม่ให้ฉันสักอย่าง สรุปฉันต้องไปเดินถามที่เคาเตอร์เองใช่มั้ย!!
ฉันมองซ้าย มองขวา ก่อนที่จะเดินจะจ้ำอ้าวเข้าไปในโรงแรมนั่นโดยมีพนักงานอายุราว 30 เศษๆ ยิ้มระรื่นอยู่ที่เคาเตอร์
ฉันมองพนักงานตรงหน้าอย่างตกใจนิดๆเพราะเธอพอกหน้าหนาเตอะ เครื่องสำอางบนใบหน้านี่ยังกับหลุดมาจากเล่นงิ้ว ปากเธอสีแดงสดมาก ขอชม!!
"มีอะไรให้รับใช้คะ^ ^"
พนักงานพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่มันไม่ทำให้ฉันรู้สึกเป็นมิตรเลยซักนิด= =^
ถ้าฉันอยากจะถามเธอว่าปากแดงๆนี่ไปกินไก่ดิบมาเหรอ เธอจะตบฉันมั้ยอ่ะ...
"ฉันชื่อ ซอล วาธินี อัครมงกุฏ จะมาหา วง 4 boys ค่ะ น่าจะมีคนแจ้งให้ทราบแล้ว"
ฉันพูดเรียบๆก่อนที่พนักงานนั่นจะตอบกลับมาอีกครั้งด้วยใบหน้าแบบเดิม
อืม..มองมุมไหนๆ เธอช่างเหมือนปอบเสียนี่กระไร..
"อ๋อ!!ค่ะ มีคนแจ้งแล้ว พักอยู่ชั้น 8 นะค่ะ เดี๋ยวให้คนถือกระเป๋าไปให้นะคะ^ ^"
"ขอบคุณค่ะ= =^"
+หน้าห้อง 804+
'ก๊อกๆๆ'
หลังจากที่คนถือกระเป๋าวางกระเป๋าให้ฉันหน้าประตูห้อง ฉันก็จัดการเคาะประตูทันที
โฮ..ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากพักกับพวกนี้เลยให้ตายสิ!!
"เธอเป็นใคร = =^"
ชายร่างสูงผมสีน้ำเงินเข้ม ตาสีน้ำตาลอ่อน สวมสร้อยคอสีดำๆ ที่มีชื่อว่า แม็กม่า เอ่ยปากถามหลังจากที่เปิดประตูออกมา
กลิ่นสเปร์น้ำหอมสไตล์ผู้ชายๆของเขาลอยมาเตะจมูกฉัีนเข้าอย่างจังเลยล่ะ อยากจะบอกว่าแค่เขาเปิดประตูออกมาฉันก็ได้กลิ่นฟุ้งออกมาแล้วล่ะ
"ฉัน ซอล เป็นน้องพี่ซิกต์" ฉันตอบเนือยๆ
คนตรงหน้าทำสายตาเซงๆ บ่งบอกถึงความไม่เป็นมิตรเอาซะเลย..
"เชิญ!!!"
เขาพูดทิ้งท้ายเสียงหนัก ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้อง ฉันจึงก้าวฉับๆเข้าไปด้วยท่าทีเกร็งๆ
ก็มันไม่ชินนี่นา.. จู่ๆก็ต้องมาอยู่กับกลุ่มศิลปินที่ฉันไม่ได้สนิทชิดเชื้อแบบนี้ ถึงผู้หญิงหลายคนจะปลาบปลื้ม ถึงขั้นคลั่งไคล้วงนี้มากก็เถอะ แต่ฉันไม่รู้สึกแบบนั้นเลยแฮะ เอ..หรือฉันจะไม่ใช่ผู้หญิง-3-!!
ภายในห้องกว้างทีเดียว ข้างในห้องตกแต่งด้วยสีโทนขาวดำ รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ เช่น โซฟา ชั้นวางหนังสือ โต๊ะ เก้าอี้ก็เป็นขาวดำเกือบทั้งสิ้น ดูคลาสสิกดีอยู่หรอกนะ แต่เผอิญฉันชอบสีหวานๆอ่ะ สีโทนนี้เลยไม่ค่อยเหมาะกับฉันเท่าไร
มองไปยังโซฟาสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง ปาล์คเจ้าของผมสีบลอนด์ีทองที่ดูหล่อเจ้าเลห์กำลังเล่นเกมส์อยู่กับหนุ่มผมสีน้ำตาลประกาย ผิวขาวเนียนใส ดูสะอาดสะอ้านที่มีนามว่า พาสเวิร์ด หันมาสนใจฉันเล็กน้อย
"ซอลที่เป็นน้องของพี่ซิกต์สินะ^ ^"
ชินเซ หนุ่มผมสีม่วงอ่อนที่ดูท่าทางใจดี หันมาทักฉันขณะที่กำลังวาดรูปอยู่ที่โซฟา
ใบหน้าเขามีสเน่ห์ราวกับเจ้าชายในเทพนิยายเลยล่ะ..
ฉันจำได้ พี่เขาเป็นรุ่นพี่ ม.6 ซึ่งเป็นรุ่นพี่ฉัน 1 ปี(แน่นอน ฉันอยู่ ม.5) เขาเป็นคนที่ดูท่าทางใจดีมากๆเลย..
ถึงจะเป็นคนเดียวที่ดูเป็นมิตรมากที่สุดก็เถอะ
"ช..ใช่ค่ะ" ฉันตอบรับเสียงแผ่วเบา พี่เขาก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
"เชิญตามสบายเลยครับ วางกระเป๋าไว้ตรงมุมนู้นนะครับ^ ^"
พี่ชินเซว่าพลางชี้ไปที่หัวมุมใกล้ๆตู้เสื้อผ้า...ฉันก็เอาไปวางอย่างว่าง่ายแล้วถือวิสาสะนั่งโซฟาสีขาวนุ่มนิ่มบริเวณนั้นซะเลย
เฮ้อ เมื่อยจัง...
'ก๊อกๆๆ..'
หลังจากที่ฉันหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาครึ่งนาทีได้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกคนให้เปิดประตูให้
"เธอน่ะ..ไปเปิดประตูซิ!!"
"ฉัน!?!"
อะไรของอีตาแม็กม่าเนี่ย ยังไม่ทันสนิทกันดันมาใช้หน้าตาเฉย เห็นฉันเป็นอะไรฮะ..
"เธอนั่นแล่ะ อยู่ว่างๆก็ไปเปิดประตูให้หน่อยสิ"
อยู่ว่างๆ!?!
แหม..นายก็นั่งฟังเพลงสบายใจเฉิบไม่เรียกว่าว่างรึไง ชิ!
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง"
พี่ชินเซละจากการวาดรูปแล้วเดินไปเปิดประตูให้ โดยไม่จำเป็นต้องมีคนสั่งหรือขอร้อง
เหอะ..ทำไมไอ้พวกนี้ไม่เอาอย่างพี่ชินเซมั่งนะ..
"สวัสดีค่ะ พี่ชิน^ ^"
สาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยทักหลังจากที่พี่ชินเซเปิดประตูให้ เธอแต่งชุดเอี๊ยมสีหวานเหมาะกับใบหน้าที่ดูเป็นสาวหวานของเธอเหลือเกิน
ว้าว..น่ารักจัง ดูหน้าตาคงออนกว่าฉันปีนึงได้ แต่หน้าไม่คุ้นแฮะ สงสัยจะเป็นนักเรียนโรงเรียนอื่นแน่ๆเลย
"ดีครับ...มาหาปาล์คหรอ"
"ค่ะ^ ^"
หญิงสาวตอบรับใบหน้ายิ้มแย้มแบบน่ารักสุดๆอ่ะ พี่ชินเซก็ยิ้มตอบก่อนที่จะเรียกปาล์คที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ รีบปรี่ตัวเข้าไปหาทันที อืม..เหมือนผู้หญิงคนนี้จะค่อนข้างสนิทกับพี่ชินเซแฮะ
"มาแต่เช้าเลยนะครับ เลมอน^ ^"
ปาล์คฉีกยิ้มกว้างก่อนที่จะโบกมือหยอยๆทักทายหญิงสาวที่น่าจะชื่อว่า เลมอน ด้วยรอยยิ้ม
"ฮ่ะๆ นี่ก็เที่ยงแล้วค่ะ ^ ^;" เลมอนแค่นหัวเราะแล้วอมยิ้มกับคำพูดลืมเวลาของปาล์ค ทำให้ปาล์คถึงกับแสดงท่าทางเหวอกระทันหัน
เพล้ง!!หน้าแตกยับเยิน
อายมั้ยล่ะนั่น..= v =
"แหะๆ มุขครับมุข =O=;" ปาล์คหัวเราะแก้เก้อ
ช่างแถได้ไม่เนียนเลยนะนาย..
"เที่ยงแล้ว..เรารีบไปหาอะไรกินกันเถอะครับ^ ^;" ปาล์คพูดตัดบทแก้อายก่อนที่จะจูงมือเลมอนออกไปอย่างเร่งรีบสุดๆเพราะทุกคนในห้องต่างขำกันกระจาย จนปาล์คทนอยู่ไม่ไหว
"งั้นเราก็ไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้วเหมือนกัน ซอลกินไรมายังล่ะ"
พาสเวิร์ดเอ่ยชวนก่อนที่จะหันมาถามฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร
"ยังเลย..." ฉันตอบกับเรียบๆ
ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าทำไมพาสเวิร์ดถึงคุยกับฉันเหมือนรู้จักกันมา 3 ชาติเศษ เพราะ
พาสเวิร์ดคือเพื่อนในห้องฉันเอง แต่ฉันก็ไม่ได้สนิทอะไรกับหมอนั่นนักหรอก แต่ก็มีคุยกันบ้างตามประสาเพื่อนร่วมห้อง
พาสเวิร์ดเป็นคนที่อารมณ์ดีจึงสนิทกับคนได้ง่าย สงสัยตอนนี้คงสนิทกับคนทั่วโรงเรียนแล้วมั้ง-3-
"งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ^ ^" พาสเวิร์ดยิ้มร่า
"อืม..ว่าแต่วันนี้ไม่มีซ้อมหรืองานอะไรมั่งรึไง ถึงอยู่บ้านกันครบแบบนี้"
ฉันเอ่ยถาม ก็มันจริงนี่นา วงนักร้องดังมันไม่มีอะไรซ้อมกันเลยเหรอ..
"เหอะ..มีซ้อม แต่ขี้เกียจไป"
เจริญล่ะแก..
ไอ้วงนี้มันดังได้ไงอยากรู้= =^
"อย่าเสียเวลาเลย เราไปหาอะไรกินกันเถอะซอล ป่ะ..พี่ชิน ไอ้แม็ก..."
พาสเวิร์ดไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบลากฉัน พี่ชินเซ และแม็กม่าออกไปทันที ฉันก็ได้แต่ตามไปอย่างว่าง่าย เอาเถอะ..ฉันก็ชินกับนิสัยหมอนี่แล้วล่ะนะ= =^
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น