over heart รักล้นใจ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

          สาวน้อยวัย13 ปี เดินมายังชายหาดยามค่ำคืนแห่งนี้ตามลำพังเครื่องแต่งกายสีดำที่สวมใส่ บ่งบอกให้รู้ว่าเธอพึ่งกลับมาจากงานอมงคลเธอค่อย ๆเดินไปตามชายหาดที่ทอดยาวสู่ผืนน้ำทะเลเบื้องหน้า ก้าวไปช้า ๆ จนผิวสัมผัสได้ถึงความเย้นของน้ำทะเล น้ำตาที่รื้นขอบตาทั้งสองข้างค่อย ๆ ไหลลงมาเป้นสายตามจังหวะทที่ก้าวเดิน
                "คุณพ่อ คุณแม่รอมีนาด้วยนะคะ"
          มีนาสะอึกสะอื้น พร้อมทั้งก้าวลึกลงไปด้วยหวังว่าร่างกายของเธอจะกลายเป้นส่วนหนึ่งของมหาสมุทรที่กว้างสุดลูกหูลูกตา มีนาคิดว่าวิธีนี้จะทำให้เธอได้พบกับพ่อและแม่ที่เธอรักอีกครั้ง
                "คุณพ่อ คุณแม่ มีนาขอไปอยู่ด้วยนะคะ"
          มีนาเดินมาลึกเกินกว่าส่วนสูงของเธอ คลื่นทะเลดูดร่างของเธอให้ห่างจากชายฝั่งมากกว่าเดิม มีนาเริ่มตะเกียกตะกายตามสัญชาตญาณ แต่ก็ไม่คิดที่จะร้องขอความช่วยเหลือจากใคร จนกระทั่งเธอหมดสติลง

                "......นา มีน"

         มีนาได้ยอนเสียงคนเรียกชือเธอ จึงลืมตาขึ้นแต่เธอกลับไม่ได้พบกับความตายอย่างที่คาดหวังไว้ เบื้องหน้าคือชายหนุ่มอายุอานามประมาณ18-19ปี แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจ ในเมื่อสิ่งที่เธอทำมันยังไม่สำเร็จ
               "โอ๊ย!!"
         มีนาผลักร่างชายหนุ่มตรงหน้าที่เธอไม่รู้จักแต่คิดว่าเขาคงจะรู้จักเธอ เพราะเขาเรียกชื่อเธอถูก เขาคงจะเป้นแขกที่มางานสวดของพ่อแม่เธอมั้ง คิดได้แค่นั้นเธอก็วอ่งกลับลงทะเลโดยหวังจะทำในสิ่งที่เธอต้อการให้สำเร็จแต่ชายคนนั้นกลับคว้าร่างของมีนาไว้มีนาไม่สนใจสะบัดสุดแรง
               "ปล่อย  ฉันจะไปอยู่กับคุณพ่อคุณแม่"
          มีนาร้องไห้พร้อมทั้งสะบัดให้แรงขึ้นแต่เขาคนนั้นกลับกอดเธอไว้แน่นก่อนจะตะโกนใส่หู
                    "พ่อแม่เธอก็อยู่นี่แล้วไง"
          คำพูดของคนแปลกหน้าทำให้มีนาหยุดการขัดขืนทันที เธอหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเขา
                    "โกหก"
                    "มีนาไม่เห็นเองต่างหากล่ะ"
          มีนาทำหน้าไม่เข้าใจกับคำพูดของคนตรงหน้า เขาจึงอธิบายให้เธอฟัง
                    "พ่อแม่ของมีนาอยู่ตรงนี้ไง พวกเขายังฝากให้พี่ดูแลเราเลย ถ้าเป็นอะไรไปพ่อแม่มีนาก็จะว่าพี่เอาสิ"
                    "ไม่จริง ทำไมมีนาถึงไม่เห็นล่ะ"
          ถึงจะรู้ว่าเป็นคำปลอบเด้ก แต่มันก็ทำให่มีนารู้สึกดีขึ้นมากเลยทีเดียว อย่าน้อยมันก็ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้ตัวคนเดียว จึงแกล้งถามคำถามเด็ก ๆออกไปเพื่อลองใจ
                    "ก็มีนาอายุยังไม่ถึงไง เดี๋ยวถึงเวลาก็เห็นเองแหละ"
                    "พี่จะบอกว่าพี่เห็นผีหรอคะ"
          มีนาขำกับคำพูดปลอบใจของเขา ตอนนี้เธอล้มเลิกความตั้งใจที่จะฆ่าตัวตายแล้ว เพระมีสิ่งอื่นมาเบี่ยงเบนความตั้งใจจากเธอซะแล้ว
                    "พี่รุ้จักมีนาได้ยังไงคะ"
                    "มีนาก้กลับวัดกับพี่สิ เดี่ยวไปถึงที่นั่นก็รู้เองแหละ"
          ชายหนุ่มผู้นั้นคว้ามือของมีนามาจับไว้ แล้วจูงเดินไปในเส้นทางที่มุ่งหน้าสู่วัด มีนาจึงต้องเดินตามไปด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ที่ตนไม่รู้จักกับผู้ชายคนนี้แต่ทำไมเธอกลับไว้ใจเขาได้

                    "พี่ชื่ออะไรคะ"

                    "เอฟ"

          นั่นเป้นคำเดียวที่มีนาถามตลอดระยะทางที่เดินมาจนถึงวัด เมื่อมาถึงก็พบกับกลุ่มคนชุดดำที่ชายตามาองมาที่เธอจากนั้นก็มีผู้หญิงวัยกลางคนในชุดดำวิ่งตรงมาที่เธอ
                    "มีนา มีนาไปไหนมาลูก แล้วทำไมตัวเปียกอย่างนี้"
                    "คุณป้า"
          ผู้หญิงที่มีนาเรียกว่าป้ากอดเธอไว้ทั้งน้ำตาที่เสียใจกับการสูญเสียญาติและสงสารเด็กสาวตรงหน้า
                    "หนูไปอยู่กับป้านะลูก ไปอยู่กับป้ากับพี่เอฟ  ป้าจะดูแลหนูเอง"
          มีนารับรู้ควมอบอุ่นได้จากอ้อมกอดของป้า เธอจึงปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจกาด้วงตากลมโต
                    "มีนากลัวจะทำให้ป้าลำบากค่ะ"
                    "ไม่ลูก พ่อแม่ของหนูก็เป็นคนที่ป้ารักมาก ป้าก็รักมีนามากเหมือนกัน ป้าก็แค่ดูแลมีนาส่วนเรื่องเงินทองน่ะ มันก็คือสมบัติที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้มีนาไง ป้าไม่ลำบากหรอก ใช่ไหมเอฟ"
        ป้าของมีนามองไปที่เอฟชายหนุ่มที่ช่วยเตือนสติมีนาไม่ให้ฆ่าตัวตาย เอฟเพียงพยักหน้าแล้วเดินเข้ามาลูบหัวมีนาเบา ๆ นี่นยิ่งทำให้มีนาร้องไห้โฮหนักเข้าไปอีก
          หลังเสร็จสิ้นพิธีศพของพ่อแม่มีนา เธอก็ขึ้นกรุงเทพเพื่อมาเรียนต่อและขออาศัยอยู่กับป้าณี ซึ่งทำธุรกิจร้านอาหารไทยในต่างประเทศ และพี่เอฟ ชายที่ช่วยชีวิตเธอด้วยการเตือนสติต่อจากนี้ไปเธอจะเริ่มต้นชีวิตที่ไร้พ่อแม่ และเธอจะค้นหาตัวเองในบ้านหลังนี้