คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ช่วยด้วยผมเป็นเมียมาเฟีย 4
ตอนที่ 3 ช่วยด้วย ! ผมเป็นเมียมาเฟีย! เต๋าเอ๋อ & หน้าเดียว
คณะอักษรศาสต์ มหาลัยXXXX
“ในที่สุดเราก็เรียนจบแล้วโว๊ยยยยย”
“เออ...ใช่แล้วต่อไปแกจะทำอะไรล่ะคชา.....”
“ชาเหรอ...อิอิ....ชาอยากเป็นนักเขียน...”
“โห้หหหห จนตายพอดี”
ยูกิว่า
“อะไรละ ไม่จนหรอกน่า เพราะชาจะกลายเป็นนักเขียนที่มีชื่อเสียงดังที่สุด ให้คนทั่ว
โลกได้ตีพิมพ์หนังสือของคชาเกือบทุกภาษาเล๊ยยย อิอิ”
“โหหห ชาถ้าคนที่เขาปลื้มแกอยู่รู้ว่าแกรั่วขนาดนี้น่ะ เขาจะปลื้มอยู่มั้ยเนี๊ยยยยย”
“อารายยยยย กิอ้า ไปกันเถอะหิวข้าวชะมัดเลย”
ว่าแล้วก็รีบจูงยูกิไปกินข้าว โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีคนแอบตามมาอยู่
.
.
.
“เอ๊ะ.....อยู่นี่เอง....”
เสียงแพรวาดังขึ้นข้างหลังก่อนจะกระโดดก่อนเต๋าที่ตอนนี้ยืนดูรูปคชาอยู่ริมสระน้ำ
“เอ๊ยยย แพรวา กระโดดกอดพี่ทำไม ถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดี”
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนิค่ะ..น่าน้า.....ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้พี่เต๋าจะรู้เหรอค่ะ ว่าแพรวารักพี่เต๋าแค่
ไหน อิอิ”
แพรวายิ้ม เต๋าส่ายหน้า
“ไม่เอาน่า แพรวายังไงเราก็เป็นพี่น้องกันน่ะ เข้าใจมั้ย ”
“ชิ ไม่เข้าใจค่ะ ! แพรไม่อยากจะเป็นแค่น้องนิค่ะแต่แพร.....อยากเป็นแฟนพี่เต๋า ^^”
แพรพูดทำท่าจะเข้าไปกอดเต๋าอีกครั้ง
“ไม่เอาน่าแพร...พี่เป็นพี่แพรน่ะ...พี่คิดกับแพรอย่างอื่นไม่ได้หรอก และอย่าทำแบบนี้อีกเข้าใจรึเปล่า พี่ไม่ชอบ !”
“ก็ใช่สิ ! พี่เต๋ามีเป้าหมายใหม่แล้วนิ.....แต่อย่าคิดน่ะว่าแพรจะยอมแพ้ง่ายๆ ผู้ชายรึจะสู้ผู้หญิงได้ พี่เต๋าจำไว้เลยน่ะแพรไม่มีวันจะให้ใครมายุ่งกับพี่ได้หรอก ! ฮึม”
แพรวาพูดด้วยสีหน้าโกรธก่อนจะเดินออกไป
ห้องทำงานxxxxx
“คุณคชาหรือนาย นนทนันท์ อัญชลีประดิษฐ์ เป็นลูกชายคนเดียวของคุณหญิงสาลิกา อัญชลีประดิษฐ์ เป็นนักธุรกิจชื่อดังของเมืองไทย ส่วนคุณพ่อของคุณคชาได้เสียชีวิตไปตั้งแต่คุณคชาอยู่ในวัยเด็กแล้วครับ”
เจมส์พูดเต๋าได้แต่เปิดแฟ้มตาม
“ทำธุรกิจอะไร??”
“เมื่อก่อนทำธุรกิจเกี่ยวกับสปาแต่ตอนนั้นภาวะเศรษฐ์กิจไม่ดีจึงล้มละลายต่อมาไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันนอกจากเล่นการพนันครับ...และดูเหมือนตอนนี้กำลังแย่ด้วยครับ”
“อืมมม แล้วลูกชายเขาไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ”
“น่าจะไม่น่ะครับเพราะคุณคชาพึ่งเรียนจบมา”
“อ้าวเหรอ???”
“ครับและที่สำคัญตอนนี้ คุณหญิงท่านกำลังเล่นคาสิโนของบ่อนเราอยู่ครับ”
เต๋าอมยิ้มสายตาเจ้าเล่ห์
“หึ งั้นเหรอ ??”
.
.
.
“บ้าเอ๊ย ! นี่มันโกงกันชัดๆเลยนิ”
คุณหญิงสาลิกาพูดด้วยความโมโหก่อนจะพลักโต๊ะการพนันจนล้ม
“เอ๊ยยย ! ทำอะไรน่ะ”
ไทด์ที่ตอนนี้มาคุ้มบ่อนอยู่ตะโกนขึ้น
“ปล่อยฉันน่ะ รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร !! ไอ้บ้านั้นมันโกงฉัน ! ปล่อยน่ะฉันจะไปตบมัน !”
“เอ๊ย ลากไปเร็วๆสิ...เออ....ทุกท่านครับไม่มีอะไรครับ...เชิญเล่นต่อได้เลย แหะๆๆ”
“นี่ฉันเป็นลูกค้าน่ะ แกมาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ปล่อยฉันน่ะ !”
“อ้าวๆๆ คุณหญิงครับพูดจาดีๆน่ะครับ ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน”
“ไทด์ ! อย่าอารมณ์ร้อนน่า ก็รู้นิเจ้านายไม่ชอบใช้ความรุนแรง”
เจมส์เดินเข้ามาเก็บปืนที่ไทด์กำลังขู่คุณหญิงอยู่
“ก็ยัยคุณหญิงนี้หาเรื่องเอง เล่นเสียก็ไปโทษคนอื่นเขา”
“ไม่โทษได้ยังไง ถ้าพวกแกไม่โกงมีรึคนอย่างฉันจะเสียจนหมดตัว !!”
“โกงเหรอ! เดี๋ยวก็ตบให้หน้าหันเลยนิ !”
“ไทด์ !!”
เสียงเต๋าตะโกนขึ้นก่อนจะเดินมากับการด์ 2 คน
“เออ...เจ้านายครับ...ไม่มีอะไรหรอกครับ..ทุกอย่างกำลังเคลียร์”
“ปล่อยยยย”
คุณหญิงสลัดแขนออก
“ผมต้องขอโทษด้วยน่ะครับ ที่คนของผมพูดจาไม่ดีกับคุณ”
“ชิ ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือก็ได้ แล้วคุณเป็นใคร”
“ผมมิสเตอร์เศรษฐพงศ์ครับ”
“อ้ออ...คุณนี้เองฉันเคยได้ยินชื่อคุณบ่อยๆ.....ดิฉันคุณหญิงสาลิกา..เป็นลูกค้าประจำของ
คุณ...แต่วันนี้รู้สึกเสียใจมากที่คนของคุณมาทำแบบนี้กับฉัน..ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนฉันฟังว่าลูกน้องของคุณทำตัวกับฉันแบบนี้รับรอง...ลูกค้าคุณหายหมดแน่”
เต๋าพยักหน้าก่อนจะยิ้มรับคำกล่าว
“ครับ...ยังไงผมก็ต้องขอโทษอีกครั้ง”
“ไม่เป็นไร....ฉันยกโทษให้....แต่ฉัน...อยากจะขอแก้ตัวอีกครั้งได้มั้ย...”
“ได้สิครับ”
“คือ...แต่ว่าเงินสดฉัน....มันหมดสต็อกแล้ว...เอออ..คือ....แต่ฉันมีบ้านที่เมืองไทย......”
“...อ้ออ...ได้สิครับ...เจมส์ !”
“ครับนาย”
“เดี๋ยวช่วยพาคุณหญิงไปทำสัญญาด้วย”
“เชิญครับ....”
“ขอบคุณน่ะ...”
เต๋ายิ้มรับในใจ ก่อนเจมส์จะพาคุณหญิงไปทำสัญญา
“เจ้านายครับ....ทำไมคุณถึงได้ยอม.....”
เต๋าทำมือให้หยุด
“ได้ครับเจ้านาย....”
“ฮ่าๆๆๆ อั๊วได้อีกแล้วโว๊ยย ฮ่าๆๆๆ”
คุณหญิงได้แต่โมโหในใจเมื่อตัวเองต้องเสียเงินตลอดจนเงินหมดหน้าตักเท่านั้นแหละ
“ฮ่าๆๆๆ รวยอีกแล้ว....รวยอีกแล้ว สงสัยงวดนี้มันเป็นงวดของผมจริงๆคุณหญิงว่ามั้ยครับ”
ที่ห้องทำงาน
“เอ่อ คือ....”
“ว่ามาเลยครับไม่ต้องเกรงใจผม.....”
เต๋าพูด
“คุณเต๋าฉันต้องการเงินอีก.....”
“ผมว่าคุณพอก่อนดีกว่าครับ..คุณหญิงครับดูท่าทางคืนนี้มันอาจจะไม่ใช่คืนของคุณก็ได้..”
เต๋าพูดคุณหญิงส่ายหน้า
“ไม่ ! ไม่หรอกคุณเต๋าฉันต้องการแก้ตัว....ได้โปรดให้ฉันยืมเงินเถอะ.....ฉันอยากได้เงินคืนน่ะคุณเต๋าช่วยฉันหน่อย”
“เฮ้อออ....ก็ได้ครับ...แล้วคุณ....จะเอาอะไรมาค้ำประกันล่ะ...”
“....เออ คือ..ตอนนี้ฉัน....ไม่มี....”
“...อืม...ผมว่าคุณมีน่ะ...”
“อะไรล่ะ??”
หญิงถามอย่าง งงๆ
“…..ลูกคุณไง......”
“ไม่น่ะคุณเต๋า.....ลูกฉันเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตฉัน....ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะ...”
“.....ได้.....คุณมีทางเลือกอยู่ 2 ทาง คุณหญิง 1โดยการนำเงิน 30 ล้านบาทเอาลูกคุณมาค้ำประกันกับผม....กลับไปแก้ตัวตามที่คุณต้องการ...ไม่แน่คราวนี้โชคดีอาจจะเป็นของคุณก็ได้.......ส่วนทางที่ 2 กลับไปเมืองไทยตัวเปล่า...แล้วก็ไปเจอเจ้าหนี้ของคุณที่นั้น....ฆ่าจนตาย....คราวนี้คุณอาจจะไม่มีโอกาสได้มีชีวิตอยู่กับลูกคุณอีกเลย.....ให้ลูกของคุณกำพร้าทั้งพ่อ....และ...แม่...แต่ถ้าคุณเลือกทางที่ 1 ผมยินดีที่จะจ่ายหนี้ให้หากคุณได้แพ้การพนัน...แต่ลูกคุณ....ต้องมาอยู่กับผม.....”
“แต่...ลูกฉันเป็นผู้ชาย....”
“หึหึ....ก็ไม่เคยบอกว่าเป็นผู้หญิงนิครับ....เอาน่าหรือว่าคุณไม่รู้รสนิยมลูกชายตัวเอง.....แล้วผมจะไม่ทำอะไรลูกคุณแน่ๆ(ถ้าไม่ยอม << เหรอ??)...แค่เอาเป็นตัวประกันไว้ เผื่อว่าคุณชิ่งหนี้ผมเท่านั้นแหละ...ว่าไงครับ...คุณจะตกลงมั้ย....ว่าไง ??”
“ฉัน....ต้องทำอะไรบ้าง...”
“หึ....แค่เซ็นและเขียนสัญญาด้วยลายมือคุณเองเท่านั้นแหละ..คุณหญิง...ทุกอย่างก็เรียบร้อย...”
“แล้วลูกชายฉันล่ะ...จะเป็นอันตรายมั้ย”
“ด้วยเกรียติและศักดิ์ศรีของการเป็นมาเฟียเลยครับ ^^”
เต๋าพูดด้วยสิหน้าจริงจัง ถ้าเป็นคนอื่นรับรองได้เลยแต่ถ้าเป็นตัวเขาเองน่ะไม่แน่ หึหึ
“ก็ได้......”
.
.
.
.
1 เดือนต่อมา
“เออ ไอ้กิ...ฉันหิวแล้วว่ะ...ฉันว่าเราไปกินข้าวกันเหอะ....”
“ไม่เอาอ้ะ เดี๋ยวอ้วนว่าแต่แฟนแก...ที่เป็นนักดนตรีคนนั้นอ้ะ....กลับมาจากเมืองนอกยัง...”
กิถามคชาหน้ายุ่ง
“ชิ ยังอ้ะ....เขาทำงานอยู่....ไม่รู้จะกลับมาวันไหน...”
“ฮ่าๆๆ.....แกเอ๊ยย....มีก็เหมือนไม่มีน่ะแก วันๆๆ...เนี๊ยอยู่ใกล้กันไม่ถึง 5 นาที ฉันล่ะ
สงสารแกจริงๆ”
“เออน่า...ยังไงชาก็รักของชาแระกัน....แล้วเขาก็รักชาด้วย..ชิ..”
“เออย่ะ...แล้วฉันจะรอดู555++ สู้ฉันไม่ได้...อยู่เป็นโสดแบบนี้ดีกว่าเห็นๆ”
“เหรออคร๊าบบบคุณเพื่อน...ไม่ใช่ไม่มีคนเอาน่ะ หึหึ”
“อุ๊ยยย แรงอ้ะ ขาาาช๊าาาา!”
เอี๊ยดดดดดด!!!
เสียงรถตู้คันหนึ่งหยุดกะทันหัน
“สวัสดีครับคุณคชา.....”
เป็นไทด์ที่เปิดประตูลงมาแล้วทักคชาก่อน
“สวัสดีครับ...”
คชาตอบงงๆ
“ผมมารับคุณตามคำสั่งของคุณเต๋า....เชิญครับ....”
“เต๋าไหนอ้ะ....ผมไม่รู้จัก”
“แต่ผมว่า....พ่อคุณต้องรู้จักแน่ๆ...เชิญคุณไปกับผมดีกว่าครับ...”
“ไม่ดีกว่า...ไปกันเถอะยูกิ...”
คชารีบจูงมือเพื่อนเดินหนี แต่ไม่ทันได้ก้าวไปไกลไทด์ก็มาขวางไว้...
“ไปกับผมดีๆหรือจะให้ใช้กำลังครับ”
ไทด์เดินไปจับข้อมือคชา
“ไม่ !! ปล่อยผมน่ะ...ไอ้บ้ามาจับผมไว้ทำไม...ช่วย....อื่ออออ....”
คชาดิ้นสุดแรงเพราะไทด์ปิดปากตนอยู่
“นี่เชิญดีๆแล้วน่ะ อยากจะให้ใช้กำลังใช่มั้ย !!”
“ปล่อยน่ะ....ปล่อยสิ !!...”
“นี้จะทำอะไรปล่อยเพื่อนฉันน่ะ....อ๊ายยยย...”
“นี่อย่าดิ้นสิ อยากตายหรือไง ไอ้เจมส์ช่วยกันดิว่ะ !”
!@@#$$%%^^(*())_+|||_)*&^%%$$$##@@%^&*(()___++_(*&^%$#@#%^^&)_)(*&^%$#(*&^%$#(*&^%$#$%^&+|+_)(*&^%$#^&*()_+_)(*&^%$##$%^&*()_)(&^%#@!$_)(*&^%$#@!!~<<< ช่วยนี้คือช่วงอีรุ้งตุ้งนังกันอย่างมาก
“ไอ้บ้าปล่อยดิว่ะ !!”
“ไปกับเราดีๆเถอะครับ”
“ไม่ !!@!!!~”
จนเจมส์ทนไม่ไหวต้องใช้ยาสลบปิดปาก
“ปล่อยยยย...ฉ้านนน...ตุบบบ...”
“เอ๊ยยย ไอ้ชา !! จะทำอะไรน่ะ”
ยูกิร้องจะเข้าไปหาคชาที่สลบอยู่แต่กลับโดนไทด์พลักออกไป
“ไปเถอะได้ตัวแล้ว...นายบอกเอาแค่คุณคชาคนอื่นไม่ต้อง !!”
ไทด์พูดเจมส์อุ้มคชาที่สลบอยู่ขึ้นรถไป
“ฮโหล.....นายครับ...เราได้ตัวคุณคชามาเรียบร้อยแล้วครับ...”
เสียงปลายสายจากลูกน้องของเขาพูดขึ้น เต๋าอมยิ้ม
“ดีมากเจมส์.....งั้นรอให้เขาฟื้นก่อนแล้วกัน....แล้วค่อยพากลับมา....และอย่าลืม...ห้ามทำ
อะไรรุนแรงกับเขา...เพราะคชาเป็นคนของฉัน...”
“ครับนาย...”
ก่อนจะวางสายไป
ปัง !
“พี่เต๋า ! ทำไมพี่ถึงต้องสั้งให้คนไปจับตัวนายคชาอะไรนั้นด้วยล่ะค่ะ !”
แพรวาเดินเข้ามาเต๋ามองแบบ งงๆ
“พี่ว่ามันไม่เกี่ยวกับแพรน่ะ”
“พี่เต๋า ! ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะค่ะ ในเมื่อเรากำลังจะแต่งงานกัน !”
“แพรวา ! อย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ ได้มั้ย พี่ไม่มีวันแต่งงานกับแพรและไม่มีอะไร
จะเปลี่ยนใจพี่ได้ด้วย ”
เต๋าพูดจบก็เดินออกไปแต่แพรก็ยังมารั้งไว้
“พี่เต๋า...ไอ้ผู้ชายคนนั้นมีมีดีตรงไหนค่ะ ทำไมพี่ต้องไปยุ่งกับมันด้วยอ้ะ ลืมไปแล้วเหรอค่ะว่าป๊าสั่งให้พี่ดูแลแพร !”
“ใช่ ! ป๊าสั่งให้พี่ดูแลแพร แต่ไม่ได้สั่งให้พี่แต่งงานกับแพร !!”
พูดจบก็สะบัดข้อมือออกจากแพรวา
“พี่เต๋า ! พี่เต๋ากลับมาคุยกันให้รู้เรื่องน่ะ ! พี่เต๋า !! เหอะ คอยดูน่ะ ถ้าแกมาเมื่อไหร่เราจะได้เห็นดีกัน !!”
.
.
.
“…อื่ออออ.....”
คชาค่อยๆลืมตาขึ้นอย่าง งงๆ
แกร๊กก
“คุณคชา....ฟื้นแล้วเหรอครับ”
คชาหันควับ ก่อนจะชี้หน้าสั่นๆ
“พวก...กะ...แกกก...อีกแล้วเหรอ..ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้เลยน่ะ !”
“คงจะไม่ได้หรอกครับ...พวกผมทำตามคำสั่งของเจ้านาย..คุณคชาคงจะหิวแล้ว...ทานอะไรดีครับ...”
“ฉันไม่กิน ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยน่ะ !”
พูดจบก็จับหมอนปาใส่เจมส์
“อุ๊ย ใจเย็นครับคุณคชา”
“ไม่ ไอ้บ้าปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยน่ะ !”
“คุณคชาครับใจเย็นน่ะครับ !
“ไอ้บ้าาาาาา !!!!! ปล่อยดิ ปล่อยยยยยยย”
พูดจบก็วิ่งไปที่หน้าประตูแต่ก็ชนไทด์เข้าอย่างจัง
“จะไปไหนล่ะครับนายหญิง”
“ไอ้บ้า...ฉันไม่ใช่นายหญิงของแก !”
“ไม่ใช่ตอนนี้ แต่อีกหน่อยก็เป็น ! คุณอย่าดื้อเลยครับ ยังไงคุณก็ได้ไปฮ่องกงไปเป็นนายหญิงของเจ้านาย”
“ฝันไปเหอะมึง ! ฉันเป็นผู้ชายยยย อ่านปากน่ะ ว่า ฉัน เป็น ผู้ ชายยยยย มนุษย์เพศผู้
เจ้านายแกคงดูอะไรผิดไปหรือเปล่า...เอ่ออ...ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่จริงๆก็เถอะ...แต่เจ้านาย
แกต้องเป็นผู้ชายแน่ !! เขาคงหลงเข้าใจผิดเหมือนคนอื่นๆที่เคยคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงชัวร์ๆๆ เพราะงั้นปล่อยฉันไปเหอะน้า”
“แหมมม...คำนี้ผมคงต้องย้อนกลับไปตอบนายหญิงแล้วล่ะครับ....ว่า....ฝันไปเถอะ....”
“อ๊ากกกกกก....ไอ้บ้าาาาาาาาา......ปล่อยน่ะ....ไอ้เตี๊ยยยยยยยยยย.....แกเตี๊ยทำไมแรงเยอะนักว่ะ.....ปล่อยน่ะโว๊ยยยยยยย....”
คชาดิ้นเพราะไทด์ล็อคไว้แน่น
“แหมม...ถ้าไม่ใช่นายหญิงนี้ เตะปากแตกไปตั้งนานแล้วน่ะเนี๊ย เอ๊ยย ไอ้เจมส์ ยืนอยู่ทำไมว่ะ...ช่วยกันดิ...”
“เออๆๆ....ไปครับคุณคชา...ฟื้นแล้วก็ไปขึ้นเครื่องกันเถอะ”
“ม่ายยยยยยย...ปล่อยน่ะ ไอ้บ้าเอ๊ยยยย......อ๊ากกกกกกก...”
คชาดิ้นอีกครั้ง
“นายหญิงครับกรุณาหยุดแหกปากเถอะครับ...มันจะเหนื่อยคุณเปล่าๆ....”
“ไม่ ! ถ้าแกไม่ปล่อยฉันก็จะแหกปากอยู่อย่างนี้แหละ..ไอ้บ้า...อย่าให้ฉันหลุดไปได้น่ะฉันจะลากคอพวกแกเข้าคุกให้หมดเล๊ยยยยย”
“ผมเคยบอกแล้วไงครับ....ว่าพวกผมทำตามคำสั่ง....”
“คำสั่งอะไร ฉันไม่เห็นรู้เรื่องด้วยเลย..”
“คุณไม่รู้แต่แม่คุณรู้เรื่องแน่นอนครับ”
“แม่เหรอ.....”
คชาพึมพำ ก่อนที่ไทด์จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์
“ฮโหล...อาหยงเหรอเอาโทรศัพท์ให้คุณหญิงสาลิกาหน่อยสิ”
พูดเสร็จก็ยื่นให้คชาที่ถูกล็อคอยู่
“ฮโหล...”
“แม่....”
“คชาเหรอลูก !”
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ...ทำไมคนพวกนี้ถึงต้องมาจับตัวชาด้วย”
“คชา...แม่.....อื่อออ...แม่...ผิดไปแล้วลูก.....แม่...ขอโทษหนู.....คชาฟังแม่น่ะ....ทำเพื่อแม่สักครั้งหนึ่ง.....แม่จะพยายามหาเงินไปไถ่ตาหนูของแม่...ให้เร็วที่สุด....น่ะลูก...”
“.....แม่.....”
“แม่..ระ.....ตู๊ดด..ตู๊ดด..”
“แม่ ! พวกแกอย่าทำอะไรแม่ฉันน่ะ...”
คชาเอ่ยด้วยน้ำตา
“ถ้าคุณยอมไปกับเราดีๆ.....”
“ได้...ยังไงซะ...ฉันก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนิ”
คชาพูดด้วยความจำใจ
คอยดูน่ะ ไอ้มาเฟียบ้า ! ถ้าฉันได้เจอเมื่อไหร่ฉันจะอาระวาดให้บ้านนายพังรวมทั้งนายด้วย !!! อย่าคิดจะเอาฉันไปเป็นนางบำเรอได้ง่ายๆเลย !!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อ๊ายยยยยย ในที่สุดดดด ในที่สุดก็เขียนจบบทสักที ยาววมากกกกกกในประวัติการเขียนเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ และที่สำคัญคชาน้อยของเรากำลังเดินทางไปในฮ่องกงแย้ววววว เย้ๆๆ ตอนหน้า หึหึหึ ทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่าอะไรยังไงก็ช่วยกันติดตามกันน่ะค่ะ ในบทที่ผ่านมาเหมือนเราดำเนินเรื่องได้ช้ามากกก แต่ !! มันจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องทุกอย่างเนอะก็เลยละเอียดนิดๆตอนแรกว่าจะให้หนูคชาเล่นตัวมากกว่านี้แต่สงสารคนอ่านและคตัวเองด้วยเพราะเท่าที่อ่านเนี๊ยก็ดูจะไม่มีเต๋าคชาเลย ฮ่าๆๆ เราเลยตัดออกไปซะ และในที่สุดมันก็มาสัก ตอนที่เรารอคอยว่าเต๋าจะปราบคชาอย่างไรและคชาจะอาระวาดแค่ไหน อิอิอิ ต้องติดตามดูคร๊า สำหรับวันนี้ลาไปก่อนเนอะ ถ้ายังไม่มาต่อก็คิดซะว่าตอนนี้คชาน้อยกำลังนั่งเครื่องบินอยู่น่ะค่ะ555++
ปล.ขอบคุณทุกคอมเม้นมากค่ะที่เม้นให้ไอ้คนเขียนห่วยๆคนนี้ ตอนนี้รันซึ้งใจมากๆ ขอบคุณทุกคนค่ะ ไว้ถ้าเรื่องมันลงตัวกว่านี้ใครอยากได้ตอนพิเศษรันจะจัดให้น่ะค่ะแต่ตอนนี้ต้องขอตัวไปเขียนต่อก่อนค่ะ สวัสดีค่ะ ^^
ปล.อีกอัน เม้นๆๆๆๆน่ะค่ะเพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนคนนี้มีแรงที่จะลุกขึ้นมาเขียนต่อไป ตอนนี้ยาวมากกกก นั่งพิมพ์ตั้งนาน รันตั้งใจพิมพ์มากเพราะงั้นตอบแทนน้ำใจของรันโดยการเม้นให้น่ะค่ะ ^^
ความคิดเห็น