คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เริ่มแรก........
ตอนที่
‘เพื่อนรัก......รักเพื่อน’
คำๆนี้คงเป็นคำยอดฮิตติดปากกันทั่วหน้ามันเป็นโรคติดต่อชนิดหนึ่งที่เรื่อรังมานาน
สำหรับอาการของมันก็เริ่มต้นด้วยจากการ หัวใจเต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้ๆคนๆนั้น และหน้า
แดงทุกทีเมื่อคุยกันแต่ถ้าอาการร้ายแรงจริงๆก็อาจจะมีไข้จับสั่นเพิ่มขึ้นมาด้วย(ก็ใจสั่นนั้นแหละ)สำหรับอาการเหล่านี้เขาเรียกว่า โรคคิดไม่ซื่อ และคนที่จะเป็นโรคนี้ได้อาจจะเป็นพวกที่ไม่มีภูมิต้านทานความด้านพอ
ซึ่งผมก็เป็นอีกคนที่ติดโรคนี้ ทั้งๆที่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะรักษา(ตัดใจนั้นแหละ)แต่ไอ้ตัวแพร่เชื้อมันก็ยังสรรหาวิธีมาทำให้ผมเป็นไข้จับสั่น(ใจสั่นอ้ะน่ะ)จนได้สิน่า ตอนนี้อาการแพ้ก็ยังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆโดยไม่เว้นวันหยุด......
ในขณะที่ผมคุยกับคนอ่านอยู่นั้นไอ้ตัวต้นเหตุก็วิ่งร่ามานู่นแล้ว
“ไอ้ซันนนนนนนนนนนนนน !!!!!!~/หมับ !!/”
เสียงของมันมาก่อนตัวซะอีกน่ะเนี๊ย พอมันมาปับมันก็มากระโดดกอดคอผมเฉยเลย
อ๊ายยยย คับคล้ายคับคาว่าวันนี้ผมจะเป็นไข้จับสั่นอีกแล้วสิ(ก็มันเป็นอยู่ทุกวันไม่ใช่เหรอ-รัน -_-^)
“ไอ้เชี่ยยยยยย !!!! กูเจ็บบบบบ กระโดดมาได้ตัวก็ไม่ใช่แมวๆน่ะโว๊ย กูยิ่งตัวใหญ่อยู่”
ผมบ่นมันแก้เขินคับ
“เหรอหว้า......โห้...มันเนี๊ยตัวใหญ่ตายล่ะที่กูเห็นอยู่เนี๊ยเด็กประถมชัดๆ”
อ๊ายยยยย กล้าพูดกะเขาอย่างนี้เลยเหรอตัวเอ๊ง ! พูดเงี๊ย อยากโดนตีนกูแต่เช้าสิน่ะ-_-
“ไอ้มิกอย่าอยู่ให้รกโลกเลยมึงงงงงงงง!”
ผมพูดก่อนจะกระโดดเตะมันแต่โทษทีขาพี่มันสั้นไปหน่อยน่ะน้อง ผมเลยเตะมันไม่ถึง
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ขาสั้นก็งี้แหละ”
มันพูดจบมันก็วิ่งไปนู่น
“ไอ้ฟายยยยยยยยย มิกกกกกก ถ้าท่านซันสุดหล่อคนนี้ไม่ได้เตะมึงก็อย่ามาเรียกกูว่าคนหล่อเลยยยยยยย”
ผมวิ่งตามมันไป
อ้า....ผมลืมแนะนำตัวไปสิน่ะ ผมชื่อ ซันทรายครับเรียกซันเฉยๆก็ได้เพราะชื่อเต็มๆผมเหมือนเพศแม่เกินไปตอนนี้ผมเรียนมหาลัย คณะเกษตรศาสตร์อยู่ปี 4แล้ว อ้ะ อ้ะ อ้า ทุกคนคงคิดใช่มั้ยครับว่าคนหล่อๆน่าตาขั้นเทพแบบนี้ไปเรียนเกษตรได้ไง(รู้สึกว่ายังไม่มีใครถามแกน่ะ-รัน)ทั้งๆที่ผมก็เหมือนลูกคุณหนูจะตายไปหน้าตาก็หล่องี้ ผิวก็โครตตตตตตขาวววววววโอเวอร์(จนเพื่อนๆกลัวว่าถ้าลงปฏิบัติผมจะเป็นลมตาย) ปากก็แดง ตาก็โต จมูกก็โด่ง(แหม่บเหมือนไรเตอร์หนูไม่เอาน่า555+-ซัน)ตัวก็เล็กบอบบางน่าถนุถนอมงี้ (ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยน่ะคนเรา) ผมสูงตั้ง 170 แนะ(ยังอุตส่าสูงมาได้) ทุกคนคงคาดว่าไอ้นี้คงเรียนงานเกษตรไม่รอดแงมๆแต่ผมก็เรียนมาจนปี 4 แล้วนิหน้อว่าแต่สีปีที่ผ่านมาเนี๊ยมันก็เป็นปีที่ทำให้ผมเรียนรู้อะไรมามากมายจริงๆน่ะแม้กระทั้งการแอบรักเพื่อนตัวเอง......แล้วนี้ตรูจะเน่าไปไหนว่ะเนี๊ยเอาเถอะแล้วผมจะพูดถึงไอ้ตัวต้นเห็นให้ฟัง
มันชื่อมิกม่าครับ แต่มันจะให้พวกผมเรียกมิก เฉยๆมันเป็นคนชิวๆ(กวนส้นเขาไปทั่ว) สบายๆ (มานอนหอกูทุกสัปดาห์) กินง่าย (แย่งข้าวกูกินหมด) หน้าตาก็หล่ออ้ะน่ะ(น้อยกว่าผม)ตามันก็คมครับ(ฮิบชิบ) รอยยิ้มมันก็มีเส่นห์(กวนตีน) พูดจาก็หวาน (ปากหมา) แล้วมันก็ตัวสูงน่ะครับตั้ง 189 แนะ (เปรตเสาไฟฟ้า) แล้วก็วิ่งเร็วที่สุด (อย่างกับลิง) ที่สำคัญมันมีสาวติดตรึม(เจ้าชู้บัดซบ) แต่บางครั้งมันก็เป็นคนอ่อนโยนน่ะครับ (แทบจะไม่มี) แล้วมันก็ใส่ใจคนอื่นเสมอ (บางครั้งน่ะ) และนั้นคือเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมหลงรักมันเข้าเต็มเปา (แต่ไมวงเล็บมันเยอะจังว่ะหรืออิคนแต่งมันมีอคติกะมัน)
“แฮ่ก ๆๆๆๆ....ไอ้.....ไอ้เชี่ยไหงมึงวิ่งเร็วงี้ว่ะ !!”
ผมหอบด้วยความเหนื่อยก่อนจะไปนั่งใต้ต้นไม้มันหยุดวิ่งแล้วตามผมมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆเหนื่อยไหมมึงกูบอกแล้วอย่าฝืนสังขาร ขามึงยิ่งสั้นๆอยู่”
โห้ ประโยคแรกพอดูดีแต่พอหลังๆมานี้ กูจะฆ่ามึงไอ้เชี่ยยยย
“ไอ้บ้า !! กูไม่ได้สั้นซักหน่อยแค่วิ่งไม่ทันมึงเอง”
มันยิ้มครับ อ้ะโคตรหล่อเลยมึง(หันมาแบบนี้ปล้ำกูเลยดีกว่า)
“เอ่อๆๆ มึงไม่ได้เตี้ยพอใจยังว่ะหืม......”
ผมหน้าร้อนเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆกลับไป
เฮ่อ ! เพราะงี้ไงครับผมถึงตัดใจจากมันไม่ได้ซักทีคุณผู้อ่านล่ะเห็นด้วยกับผมไหม ?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เปิดตัวแล้วน่ะค่ะสำหรับเรื่องใหม่ ไรเตอร์ชื่อรันๆน่ะจ๊ะยินดีที่ได้รู้จักทุกคนหวังว่าจะได้การคอมเม้นบ้างน่ะค่ะ(ถ้าไม่มีคอมเม้นอาจจะลบเรื่องออก) เรื่องนี้รันๆเปิดตัวอย่างสดใสหน่อยๆยังไงก็ติดชมกันได้จ้า คอมเม้นบอกกันก็ยังดีว่าเรื่องมันเป็นยังไงพอจะอ่านไหม ยังไงก็ขอบคุณมากๆค่า
*เม้นๆๆๆไว้เป็นตัวประเดิมหน่อยน่ะค่า ขอบคุณค่า*
*********************************************************************
ความคิดเห็น