คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
แสงแดดอ่อนสาดส่องมายังพื้นผิวห้องกับกระจกเข้าไปสู่เตียงสีขาวบริสุทธิ์
“อืม.......”
เสียงครางหวานดังขึ้นก่อนจะเลื่อนมือเรียวขึ้นมาบดบังใบหน้าสวยปากสีแดงสดเผยขึ้น
ก่อนตากลมโตจะลืมขึ้นร่างบางลุกขึ้นไปยังห้องน้ำ
ก๊อก ๆๆๆ
“เอ้ย...!! ไอ้ทิมึงนี้คิดจะปูสาดปูเสือนนอนในห้องน้ำเลยรึว่ะแมร่งอะไรอาบน้ำตั้ง1
ชั่วโมงครึ่ง นานน่ะโว๊ย.....”
เสียงเรียกของใครบางคนดังขึ้นร่างบางซึ่งอาบน้ำอยู่หยุดชะงักก่อนจะจิปากอย่างไม่
พอใจเล็กน้อยแต่ใบหน้านั้นกลับคลี่ยิ้มอย่างดีใจ
“โอ๊ย ไอ้นี่เรียกอยู่ได้คนกำลังอาบน้ำอยู่โว๊ย.......”
เสียงหวานสบกออกมาก่อนจะค่อย ๆ เปิดประตูเผยให้เห็นแผ่นอกสวยขาวพ่องหยดน้ำ
เกาะแพรวพราวยิ่งดูเพิ่มความเซ็กซี่ นิถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทมันก็คงจะจับกดไปนานแล้ว
“เฮ๊ย !!ไปใส่เสื้อผ้าสิว่ะสายแล้ว”
ไอ้หน้าหล่อนามว่า วี พลักร่างบางให้ไปใส่เสื้อผ้า ร่างบางมองอย่าง งง งง แต่ก็ทำตาม
ถ้าไม่ทำตามผมก็หนาวแย่เลยสิฮะ.......
“ไอ้นี้เป็นไรของมันว่ะ หงุดหงิดไรแต่เช้า”
ร่างบางบ่น
โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่งในกรุงเทพ
“อ้าว ไอ้วีไอ้ทิทำไมวันนี้มาสายจังว่ะอย่าลืมสิวันนี้เราต้องเข้าประชุมสภานักเรียนน่ะ”
ตั้งแต่ที่เข้ามานี้เสียงไอ้รุจรองประธานก็ร่ายยาวจนพวกผมต้องเอามือปิดหูไว้
“ก็ไอ้ทิน่ะสิแมร่งอาบอะไรกันนักหนาตั้งหนึ่ง 1 ชั่วโมงครึ่งกุนิรอจนจะเป็นง้อยอยู่
แล้ว”
ไอ้วีว่าก่อนจะหันมาทางผม
“อันนี้ก็แน่นอนเพราะกรุเป็นพวกละเอียดอ่อนกับร่างกายก็ต้องนานสิว่ะแต่ไอ้ที่ว่าเป็น
ง้อยน่ะเป็นซะตอนนี้เลยดีมั้ยว่ะ”
ผมพูดขึ้นก่อนจะหันขาขึ้นพร้อมที่จะถีบได้ทุกเมื่อ
“ฮ่าฮ่าฮ่า แมร่งไอ้วีโดนแล้วโว้ย”
เสียงหัวเราะเสียงแซ่วจากชาวคณะ(สภานักเรียน)แซ่วขึ้นแต่ก่อนที่ผมจะได้ถีบไอ้วีสมใจ
ก็มีมาร .....เอ้ย !!...... ไอ้พลอยก็เข้ามาซะก่อน
“เอ๊ย !! ไอ้พวกเฮี้ยนิเมื่อไรจะเข้าประชุมกันชักทีว่ะพวกกรุรอนานแล้วน่ะโว๊ย !!”
พวกผมหันไปก่อนจะ........
“คร้าบบบบบ แม่คร้าบบบบบพวกผมจะเข้าไปในห้องประชุมอันเป็นที่รักยิ่งบัดเดียวนี้
แหละคร้าบบบบบบฮ่าฮ่าฮ่า”
“แมร่งไอ้นี้...”
ว่าแล้วชาวคณะก็หัวเราะอย่างขำขันกันพอสมควร ไอ้พลอยจิปากก่อนจะเดินนำขบวน
เข้าไป
“กุว่า ในงานรับรุ่นน้องปีนี้ เรายังไม่ได้ข้อสรุปเลยน่ะโว๊ย !!! แล้วพวกมึงยังเสือกจะ
เล่นกันอีกหรือว่ะ ?”
ไอ้คุณบอยประธานนักเรียนพูดขึ้นในขณะที่พวกผมกำลังล้อมเล่นป๊อกเด้งกันอยู่
“มึงก็พูดมาสิว่ะพวกกุรอฟังอยู่เนี๊ย”
ไอ้วีพูดก่อนที่จะไปสนใจกับไพ่ในมือต่อ
“แล้วพวกมึงจะเอายังไงล่ะ เพราะพวกกุก็ไม่รู้จะจัดอะไรกับงานรับน้องอ้ะ.........”
“มึงก็เอาแบบง่ายสิว่ะ.........”
ไอ้รุจตอบแบบไม่คิดอะไรมากหรือไม่รู้คิดก่อนพูดรึเปล่าก็ไม่รู้ส่วนไอ้บอยมีสีหน้าบ่ง
บอกถึงความตั้งใจมากกกกกกกก
“อะไร ? ของมึง มั่วแต่เล่นอยู่นั้น”
“ก็.......มึงก็จัดกีฬาดิว่ะเอาแบบว่าเป็นทีม........ขึ้นมาแล้วให้พวกน้องเขาจับฉลาดว่าใคร
อยู่กลุ่มไหนกับพวกรุ่นพี่มั่งแล้วมันก็จะเป็นสื่อแสดงถึงความสามัคคีของระหว่างรุ่นไง
แล้วเราก็ต้องแบบว่า........ไงล่ะ ? อืมมมม.......เอาของเป็นที่ระลึกให้รุ่นน้องด้วยเวลาจบ
การแข่งขันอย่างเช่นของประจำตัวหรือของที่พวกมึงจัดหาให้น้องเขาเอาเป็นแบบที่ไม่
เคยมีขึ้นในโรงเรียนอ้ะ........กุว่าแบบนั้นก็ดีน่ะ”
ไอ้รุจร่ายยาวอย่างไม่ค่อยจะสนใจกับคำพูดตัวเองเท่าไรก่อนมือเรียวนั้นจะแจกไพ่แต่ก็
ต้องหยุดชะงักเมื่อทั้งสภาหันมามองมันคนเดียวจนไอ้คนถูกมองเริ่มหวั่น
“อ้ะ......อะไรว่ะ.......มองกุแบบนี้หมายความว่าไง ?”
แต่ก่อนที่จะได้คำตอบไอ้บอยก็ปรบมือให้ตามด้วยชาวสภาทั้งหลายที่ยังอึ้งไม่หาย
ก็เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาไอ้รุจมันไม่เคยมีความคิดอะไรกับเขามั้งเล๊ย........ทั้งๆที่
ตัวเองเป็นรองประธานแท้ๆแต่พอมันพูดอย่างนี้แล้วก็ทำเอาคนทั้งสภาอึ้งน่ะสิครับ
รวมทั้งผมด้วย
“โฮฮฮฮฮฮฮฮ..........ไอ้รุจเจ่งว่ะคิดได้ไง? เนี๊ยยยยยยยยปกติเคยเห็นแต่คุยเรื่องไรสาระ
ไหงวันนี้พูดเรื่องที่มันมีสาระได้ว่ะ”
เสียงไอ้ปอเพื่อนรวมก๊วนดังขึ้น
“น่านนนนนสิสสสสสส”
ตามด้วยเสียงหลายๆคน
รุจทำหน้าเหวอครับ
“ตรูพูดเล่นๆแมร่งเจือกเอาจริงกันซะได้พวกมึงนิ..........”
ไอ้รุจพูดเบาๆกับตัวเอง
“เอาล่ะ.........เป็นอันสรุปตามนี้แล้วกัน”
ว่าแล้วไอ้บอยก็สั่งปิดประชุม
******************************************************************
จบไปแระกะตอนแรก(และตอนสุดท้าย.......เอ๊ย !!.......ไม่ใช่แระๆ)ของวีกะทิเป็นยังไงบ้างค่ะ ติชมกันได้น่ะ อาจแต่งไม่ดีเท่าไรเพราะรันแต่งแนวนี้ออกจะไม่เลิศแต่ก็พยายามเต็มที่ค่ะ
รักคนอ่นทุกคนที่เข้ามาเป็นกำลังใจให้ค่ะ
*********************************************
ความคิดเห็น