><ไออุ่นแห่งลมหนาว><

ข้อมูลเบื้องต้น

http://www.filelodge.com/files/room20/523693/phuchaimaipenfriendkabphuying%20-%2010%20club.mp3

เนื้อเรื่อง

  .....เพลงจำวันนั้นได้ดี วันอาทิตย์ในหน้าหนาวที่อากาศเย็นสบายไม่หนาวมากนักเพราะเพิ่งจะเข้าต้นหนาว เพลงตื่นมาตั้งแต่เช้าออกไปเดินเล่นตามปกติเหมือนทุกๆวัน เช้าๆแบบนี้อากาศเย็นสดชื่น เป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่ดีทีเดียว เดินเล่นไปเรื่อยๆ ถนนในยามเช้าแบบนี้เงียบสงบนัก ไม่ค่อยมีรถราวิ่งผ่าน ทั้งบรรดาต้นไม้ดอกหญ้าสองข้างทางที่พากันชูช่อไสวน่ารักนักหนา คอยต้อนรับดวงอาทิตย์ที่กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมา...พระอาทิตย์สีส้มจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอได้เจอกับเขา หลังจากนั้นเธอก็ได้นั่งดูพระอาทิตย์ขึ้นและตกดินพร้อมๆกับเขาเสมอ

         เพลงเจอกับแทนในวันหนึ่งของหน้าหนาว ตอนที่กำลังไปเดินเล่นนอกเส้นทางที่เคยเดิน คิดว่าจะลองเปลี่ยนเส้นทางดูเผื่อจะเจออะไรใหม่ๆ ผ่านทุ่งหญ้าสีเขียวขจีมาเรื่อยๆจนมาสะดุดตากับบ้านหลังสีฟ้าหลังหนึ่ง บ้านสีฟ้าท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียว ซึ่งเมื่อก่อนเคยปล่อยทิ้งร้างไว้เพราะเจ้าของย้ายไปอยู่เสียที่อื่น แต่ตอนนี้บ้านสีฟ้าหลังนั้น กลับดูสดใสขึ้นแปลกตา หญ้าบริเวณบ้านที่เคยรกร้างก็ถางจนโล่งเตียน มีแปลงดอกไม้เล็กๆน่ารักปลูกอยู่แทนที่ มีม้านั่งใต้ต้นไม้ที่ร่มรื่น

         “จัดสวนได้สวยๆจริง” เพลงนึกชื่นชมเจ้าของบ้านที่เข้ามาอยู่ใหม่ โดยไม่ทันสังเกตว่าคนที่เธอพูดถึงกำลังยืนมองอยู่ข้างหลัง

         “ชอบดอกไม้เหรอครับ” เสียงของใครคนหนึ่งดังมาจากข้างหลัง เพลงถึงกับสะดุ้งหันหลังกลับไปมองที่ต้นเสียง ผู้ชายผมซอยสั้น รูปร่างสูงเพรียว ผิวสองสี ยืนยิ้มบางๆให้เธออย่างเป็นมิตร

         “เอ้อ ค่ะ ฉันคิดว่ามันสวยน่ารักดีค่ะ” เพลงตอบตะกุกตะกัก

         “คุณพักอยู่บ้านหลังนี้เหรอค่ะ”

         “ครับ ผมเพิ่งย้ายมาได้เกือบสองอาทิตย์แล้วครับ” เขายิ้มให้เธอสดใส เพลงรู้สึกว่าเป็นยิ้มที่น่ารักจริงๆ

         “ผมชื่อแทน ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขาแนะนำตัวเอง

         “เพลงค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนบ้านใหม่” เพลงยิ้มตอบบางๆ

         “คุณเพลงตื่นเช้าทุกวันเลยหรือครับ”

         “เรียกเพลงเฉยๆก็ได้ค่ะ เพลงตื่นเช้าทุกวัน ชอบมาเดินเล่นตอนเช้าๆดูพระอาทิตย์ขึ้น”

         “ผมเห็นเพลงเดินเล่นบ่อยๆแถวด้านโน้น แต่ไม่กล้าทัก”

         “ค่ะ วันนี้เพลงลองเปลี่ยนเส้นทางเดินดูเผื่อจะเจออะไรใหม่ๆแล้วก็ผ่านมาเจอบ้านหลังสีฟ้าของคุณคิดว่าสวยดี เลยแวะดู” เพลงยิ้มให้เขาพอดีเหลือบไปเห็นพระอาทิตย์สีส้มกำลังขึ้น

         “พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว” หญิงสาวบอกอย่างเริงร่า เขามองตามนึกเอ็นดูสาวน้อยตรงหน้า เธอช่างน่ารักนัก เพลงไม่ใช่คนสวยมากมายอย่างที่เขาเคยเจอ แต่เธอกลับมีรอยยิ้มที่สดใสน่ารัก น่ามอง

         “เพลงชอบดูพระอาทิตย์ขึ้นเหรอครับ”

         “ค่ะ พระอาทิตย์ขึ้นถือเป็นจุดเริ่มต้นของวันใหม่ เพลงชอบดู” เพลงเริ่มเป็นกันเองมากขึ้น ยืนคุยกับเขาอยู่พักใหญ่ๆก่อนขอตัวกลับ

         “พรุ่งนี้เพลงจะมาอีกไหมครับ ผมอยากดูพระอาทิตย์ขึ้นกับเพลงอีก”

         “ค่ะ เพลงออกมาเดินเล่นเกือบทุกวันเว้นเสียแต่วันไหนที่ไม่ว่าง” เธอบอกก่อนเดินจากไปด้วยรอยยิ้มที่ทำให้เขานึกประทับใจในตัวเธอ

         ตั้งแต่วันนั้นทั้งคู่ก็ตื่นแต่เช้ามาดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันทุกวัน แทนเป็นคนอ่อนโยนรักธรรมชาติ ต้นไม้ ดอกไม้ เพลงกับเขาเข้ากันได้ดีทีเดียว จากที่เริ่มต้นแค่คนรู้จักกันธรรมดาความสนิทสนมเริ่มก่อตัวเป็นความผูกพันและพัฒนามาเป็นความรัก เพลงรักในความอ่อนโยนของเขาและเขาเองก็รักในความสดใส มองโลกในแง่ดีของเธอ เพลงคิดว่าเธอได้ค้นพบคนที่เฝ้ารอมานานแล้ว คนที่เพลงคิดอยากที่จะใช้ชีวิตร่วมกันกับเขา เพลงคิดอย่างนั้น จนเมื่อถึงวันนั้น วันที่เธอต้องย้ายบ้านไปจากเขาเพื่อไปเรียนต่อที่อื่น

          “อย่าร้องไห้นะเพลง สักวันหนึ่งเราต้องได้เจอกันอีก” เขาปลอบเมื่อเห็นน้ำตาเธอคลอ แต่คำปลอบโยนและมือที่แสนอบอุ่นของเขาที่จับมือเธอไว้ ไม่ได้ช่วยหยุดน้ำตาไม่ให้ไหลได้เลย เพลงร้องไห้จนได้

         “ถ้าเรียนจบแล้วเพลงจะกลับมานะ แทนรอเพลงนะ” เพลงบอกเขาทั้งน้ำตา

         “แทนสัญญาว่าแทนจะรอเพลงตลอดไป” เขาบีบมือเธอเบาๆแทนคำสัญญา เพลงสวมกอดเขาทั้งน้ำตา แทนมองคนรักตรงหน้าอย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน คืนนั้นเขาและเธอนั่งดูพระจันทร์ด้วยกันจนเช้า

         “เพลงไม่อยากให้พระอาทิตย์ขึ้นเลย เพราะมันหมายถึงว่าเพลงต้องไปจากแทน” เพลงบอกแทนในตอนเช้าก่อนพระอาทิตย์จะขึ้น พระอาทิตย์ที่เคยดูด้วยกันกับเขาทุกวัน

         “วันนี้คงเป็นวันสุดท้าย” เพลงเอ่ยน้ำตาคลอ แทนโอบบ่าเพลงเบาๆ

         “แทนจะรอเพลงนะ รอวันที่เราจะได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันอีก” เขาบอกและยิ้มบางๆ

                               “เพลงก็จะรอค่ะ” คำพูดสุดท้ายที่เพลงพูดกับเขาก่อนจากมา

              ผ่านไป 4 ปีเพลงย้ายกลับมาที่บ้านเดิมอีกครั้งเธอรีบไปที่บ้านหลังสีฟ้าหลังนั้นทันทีที่กลับมาถึง     

บ้านหลังสีฟ้าที่เก็บเรื่องราวความทรงจำต่างๆเกี่ยวกับเขาไว้มากมาย หวังจะได้พบเขาและพูดคุยเล่าเรื่องต่างๆมากมายให้เขาฟังและถามว่าทำไมเขาถึงขาดการติดต่อจากเธอ แต่แล้วเธอกลับพบเพียงบ้านที่ว่างเปล่า ไร้ซึ่งเงาของเขา ผู้ชายอบอุ่นคนนั้น ไม่มีการส่งข่าวว่าจะเขาจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว ไม่มีแม้คำล่ำลาใดๆ น้ำตาคลอเต็มดวงตานึกน้อยใจเขานัก ทำไมเขาไม่บอกอะไรเราเลย คงมีแต่เราที่รอเขาอยู่ได้คนเดียว เพลงร้องไห้อย่างเหลืออดปล่อยไห้น้ำตามันไหลอย่างที่ไม่คิดจะห้าม หลังจากที่เพลงย้ายไปทั้งเขาและเธอต่างก็มีการติดต่อกันตลอด จนเมื่อปีที่แล้วที่จู่ๆ         เขาก็เงียบหายไป มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ หรือเขาจะเปลี่ยนไป ลืมแล้วซึ่งคำสัญญาของเรา คำสัญญาที่เขาเคยรับปากไว้ว่าเราจะมาเจอกันอีก หรือเขาจะมีใครแล้ว เพลงสะอื้นเมื่อคิดถึงตรงนี้ ทั้งสับสนทั้งน้อยใจเขามากมาย ความคิดฟุ้งซ่านไปไกล ไม่อยากจะคิดเลยว่าข้างกายที่อบอุ่นนั่นจะมีใครอีกคนเคียงข้างเขาแทนเธอ

         “ก๊อกๆๆ” เสียงคนมาเคาะประตูห้อง

         “ใครกันนะหรือแอนกลับมาแล้ว” เพลงนึกถึงแอนเพื่อนรักที่สนิทกันมากก่อนที่เพลงจะย้ายไป เพลงเดินมาเปิดประตูอย่างเหงาหงอย

         “แทน!” เพลงตกตะลึงเมื่อเห็นคนตรงหน้า โผเข้ากอดเขาอย่างดีใจ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้พบกันอีก

         “แทนไปไหนมา เพลงคิดถึงแทนมากเลยที่แทนขาดการติดต่อไป ทำไมไม่บอกกันซักคำเรื่องย้ายบ้าน” เพลงระบายความในใจออกมาพรั่งพรูทั้งน้ำตา

         “แทนไม่ได้ไปไหน แทนยังอยู่ที่นี่ อยู่เพื่อรอเพลงกลับมาเสมอตามสัญญา” แทนพูดพร้อมเช็ดน้ำตาให้  

         “แต่เพลงกลับมาไม่เห็นมีใครอยู่เลย” เพลงถามอย่างสงสัย ก็เธอแวะไปหาเขาเมื่อตอนบ่ายแต่ทำไมถึงไม่เจอ แทนยิ้มให้แทนคำตอบ

         “ไปดูพระจันทร์กันนะ เพลงไม่อยู่ตั้งนานแทนมีเรื่องอยากคุยกับเพลงเยอะเลย” แทนจูงมือสาวน้อยออกมาที่ระเบียงและนั่งพิงกันดูพระจันทร์ มืออบอุ่นของเขายังคงอบอุ่นเหมือนเดิมถึงแม้ว่าจะห่างหายไปนานถึง 4 ปีเต็ม

         “เพลงกลับมาแล้ว แทนดีใจไหม” เพลงพูดพลางซบลงที่ไหล่อุ่นๆของเขา

         “ดีใจที่สุดเลยล่ะ แทนรอเพลงมาตลอดไม่เคยไปไหนเลย” แทนพูดด้วยเสียงเศร้าจนเพลงแปลกใจ

         “ทำไมแทนเสียงเศร้าดัง”    

         “เปล่าหรอก ตื้นตันที่เพลงกลับมาน่ะ” แทนกลบเกลื่อน เขาไม่อยากจะให้เธอรู้ความจริงบางอย่างเลย ความจริงที่อาจจะทำให้เธอต้องร้องไห้อีก ไม่อยากให้ดวงตาคู่สวยคู่นี้ต้องนองไปด้วยน้ำตาอีกทั้งที่มันเคยระยิบระยับเหมือนแสงดาวบนฟากฟ้า แค่ 4 ปีที่แล้วที่เห็นสาวน้อยที่แสนน่ารักสดใสต้องร้องไห้ มันก็เจ็บปวดพอแล้ว แล้วถ้าถึงพรุ่งนี้ล่ะ หากเธอได้รู้ความจริงมันจะเป็นอย่างไร เธอจะรับมันได้ไหม ความจริงที่ว่าเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว เขาไม่สามารถอยู่เคียงข้างเธอได้อีกแล้ว แทนกอดเพลงไว้แน่นเพื่อซ่อนแววตาที่เศร้าสร้อยนั่น

         ทั้งคู่นั่งคุยกันอย่างมีความสุข แทนอบอุ่นเสมอ ความห่างไกลไม่ได้ทำให้เขาเปลี่ยนไปเลย แทนยังเหมือนเดิม เป็นแทนคนเดิมที่เพลงรักมาจนถึงตอนนี้ช่วงระยะเวลา 4 ปีที่ไกลกันมันได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่ารักของเรามั่นคงเสมอ เพลงยิ้มอย่างมีความสุขข้างๆเขา

         “พรุ่งนี้เราไปดูพระอาทิตย์ขึ้นด้วยกันนะ เหมือนวันแรกเมื่อ 4 ปีที่แล้วที่เราเจอกันไง” สาวน้อยชวนชายคนรักอย่างสดใส แทนมองดวงตาคู่สวยที่เป็นประกายล้อกับกับแสงจันทร์แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนแทนคำตอบ เพลงยิ้มตอบอย่างมีความสุข พิงที่ไหล่ของเขา

         “นั่งดูดาวถึงเช้าเลยนะ พรุ่งนี้...” แทนหยุดคำพูดบางคำเอาไว้ ไม่อยากให้เธอรับรู้ในตอนนี้

         “พรุ่งนี้อะไรเหรอ” เพลงเงยหน้าขึ้นมอง

         “ไม่มีอะไรหรอก” แทนกระซิบบอกพลางจับมือไว้ และหลับไปพร้อมกันที่ตรงนั้น พรุ่งนี้เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะเป็นอย่างไร หากได้รู้ความจริง

         เพลงตื่นมาอีกทีในตอนเช้า ข้างๆกายไม่มีแทนอยู่ เขาตื่นแล้วหรือ เพลงยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่คุยกันจนเผลอหลับไปทั้งคู่       

          “เพลงๆ” เสียงแอนเพื่อนรักตะโกนมาแต่ไกล พอรู้ว่าเพลงกลับมาแอนก็รีบมาหาเพลงในทันที เพลงนึกขำท่าทีของเพื่อนสาว

         “แหม อารมณ์ดีจังนะเช้านี้ กลับมาไม่ยอมบอกกันเลย” แอนอดที่จะตัดพ้อเพื่อนรักไม่ได้

         “กะว่าจะเซอร์ไพรส์น่ะ” เพลงยิ้มอย่างอารมณ์ดีพลางกอดเพื่อนสาวอ้อนให้หายงอน

         “เพลงไปหาแอนที่บ้านคุณแม่แอนบอกว่าแอนไปต่างจังหวัดกลับอาทิตย์หน้าไม่ใช่เหรอ”

         “เค้าคิดถึงเพลงน่ะเลยกลับมาก่อน คิดถึงจังเลย” แอนกอดเพื่อนรักที่จากไปนานให้หายคิดถึง หลังจากเพลงย้ายบ้านไป แอนเองก็ไปเรียนต่อที่อื่น จึงไม่เคยเจอกันเลยตลอด 4 ปี

         “เพลงมองหาอะไรเหรอ” แอนถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นเพลงทำท่าเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง

         “มองหาแทนน่ะ เมื่อคืนแทนมาหาเพลงล่ะ นั่งคุยกันที่ระเบียงไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน ตื่นมาก็ไม่เห็น แอนเห็นแทนไหม?”

         “เพลง!” แอนทำหน้าตกใจจนเพลงนึกแปลกใจ  

         “มีอะไรเหรอ” เพลงอดสงสัยกับท่าทีของเพื่อนสาวไม่ได้

         “เพลงฟังแล้วทำใจดีๆนะ” แอนพูดอย่างวิตก ลังเลที่จะบอกความจริงกับเพื่อนรักตรงหน้า

         “คือ คือว่า เอ่อ...แทน แทน ตายไปตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เมื่อปีที่แล้ว แอนเองก็เพิ่งรู้จากคุณลุงข้างบ้านเมื่อกี้นี้เองก่อนมาหาเพลงนี่แหละ” เพลงถึงกับช็อกเมื่อได้ยินเรื่องที่แอนพูด หญิงสาวพูดอะไรไม่ออก ขาหมดแรงทรุดลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม

         “แทนตายแล้ว” เพลงพูดด้วยเสียงสั่นๆ ใบหน้าแทนที่ยิ้มให้เมื่อคืนปรากฏขึ้นช้าๆ

         “แล้วเมื่อคืนล่ะ มันคือความฝันเหรอ ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหมแอน แทนยังไม่ตาย เมื่อคืนแทนยังมาหาเพลงอยู่เลย เรานั่งดูดาวด้วยกันทั้งคืน” เพลงละล่ำละลักเสียงสั่น ร้องไห้โฮกอดเพื่อนรัก นึกถึงเรื่องเมื่อคืน เพลงไม่ได้ฝันไปแทนมาหาเพลงจริงๆ แทนยังบอกอีกว่าแทนยังรอคอยเพลงอยู่เสมอที่บ้านหลังสีฟ้าหลังนั้น แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันหนอ 4 ปีที่เพลงอุตส่าห์ตั้งหน้าตั้งตานับวันรอคอยทุกๆวัน ทำไมมันต้องลงเอยแบบนี้ ทำไมเมื่อคืนแทนไม่บอกอะไรเพลงเลย เพลงร้องไห้สับสนไปหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้น มันรวดเร็วจนเพลงตั้งตัวไม่ติด ไม่คิดเลยว่าจะลงเอยแบบนี้

         “แทน ฮือๆ…” เพลงร้องไห้ตัวโยน แอนคอยกอดเพื่อนสาวไว้อย่างห่วงใย น้ำตาคลอไปกับเพื่อนรัก แอนรู้เรื่องเพลงกับแทนดี เพลงและแทนรักกันมาก ก่อนกลับมาเพลงพูดเรื่องแทนให้ฟังเสมอ แต่แล้วตอนนี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปหมด แอนกอดเพื่อนรักน้ำตารินเข้าใจในความเจ็บปวดของเพื่อนดี

         “เพลงจะไปที่บ้านแทน” เพลงพูดหลังจากร้องไห้ได้พักใหญ่ สงบสติอารมณ์ได้บ้างแล้ว

หญิงสาวพาตัวเองมาที่บ้านหลังสีฟ้า บ้านที่เธอเคยฝันเสมอว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันกับเขาที่นี่ บ้านที่มีความทรงจำต่างๆมากมาย แต่ตอนนี้เหลือเพียงร่องรอยของความอบอุ่นนั้น...แทนไม่กลับมาอีกแล้ว หญิงสาวน้ำตาร่วงรินเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เดินเข้าไปที่ห้องของเขาอีกครั้ง ที่นอน โต๊ะ ตู้เปรอะไปด้วยฝุ่นและหยากไย่ เพลงเอามือสัมผัสโดยที่ไม่กลัวเปื้อน ร่องรอยของเขา

         “หนูเพลง” เสียงของใครคนหนึ่งดังมาจากข้างหลัง คุณลุงข้างบ้านนั่นเอง

         “แทนเค้าฝากนี่ไว้ให้หนู” ผู้สูงวัยกว่ายื่นไดอารี่ให้พร้อมพูดด้วยเสียงอันเศร้า เพลงรับไดอารี่สีฟ้าครามของเขามากอดไว้

         “แทนถูกรถชนเมื่อปีที่แล้ว” คุณลุงวัยกลางคนเล่าอย่างหดหู่ มองหน้าเพลงที่น้ำตานองหน้า

         “เขาพยายามอย่างเต็มที่ แต่สุดท้ายก็ไม่ไหว ระหว่างนั้นเขาพยายามเขียนนี่ให้หนูและฝากไว้ บอกว่าไม่ต้องบอกหนูเพลง รอจนเพลงกลับมาแล้วให้มอบไดอารี่นี้ให้หนู” ผู้สูงวัยบอกก่อนจากไป

เพลงเปิดอ่านข้างในทั้งน้ำตา ไดอารี่ที่แทนเขียนบันทึกไว้นับแต่วันแรกที่เรารู้จักกันจนถึงวันนั้น วันสุดท้าย...เพลงอ่านหน้าสุดท้ายที่มีลายมือโย้เย้ของเขาเขียนไว้สั้นๆ

ถึงเพลงที่รัก

 แทนยังคงรอคอยเพลงกลับมาเสมอ

รัก

เพลงร้องไห้โฮ ไม่มีอะไรที่จะเจ็บปวดกว่านี้อีกแล้ว 4 ปีที่รอคอย ความสุขที่เคยวาดหวังไว้ตอนนี้กลายเป็นเพียงสายหมอกจางๆที่กำลังหายไปเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าที่ไม่มีเขาอยู่เคียงข้างดูพระอาทิตย์ด้วยกันอีกแล้ว เพลงเดินออกมาจากบ้านสีฟ้าหลังนั้นๆช้าๆ พระอาทิตย์สีสวยตรงหน้าสาดแสงเรืองรองที่บ้านหลังสีฟ้า บ้านที่เคยวาดหวังจะมีครอบครัวที่อบอุ่นกับเขา เพลงหันกลับมามองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนอำลา

         “ลาก่อน...บ้านหลังสีฟ้า”

เพลงยิ้มให้บ้านหลังสีฟ้าและหวังว่ารอยยิ้มนี้จะส่งไปถึงเจ้าของบ้านที่เธอรัก

         “เพลงจะรักแทนตลอดไป” เพลงพูดให้แทนฟังเป็นครั้งสุดท้ายและคิดว่าแทนคงได้ยิน ก่อนเดินจากมาโดยทิ้งบ้านหลังสีฟ้า บ้านที่เก็บความทรงจำต่างๆไว้ข้างหลัง…