เเตกต่าง

เนื้อเรื่อง

ฉัน และ เทอ

เราเป็นเพื่อนกัน

เราเหมือนกันในหลายสิ่งที่ทุกคนมีเหมือนกัน

เราเหมือนกันที่เราอยู่ชั้นเดียวกัน

เราไม่เหมือนกันในหลายอย่าง

เทอ :  ใจดี ผอม น่ารัก เรียนดี ตัวขาว ชอบใส่น้ำตาล บ้าการ์ตูน  ผู้อยู่แต่ในโลกแห่งความจิง

ฉัน :  ใจร้าย ดุ อ้วน ไม่น่ารัก เรียนไม่เก่ง ตัวดำ ชอบใส่น้ำปลา บ้าควีนยอนี  ผู้อยู่แต่ในโลกแห่งความฝัน

เราสองคนต่างไม่เหมือนกัน

** แต่เราก้อเปนเพื่อนกัน

ฉัน . . . .

ฉันนั่งใกล้เทอในทุกวันที่มาเรียน

ฉันรูดบัตรนักเรียนให้เทอในตอนเช้า

ฉันคอยบอกเทอว่ามีการบ้านอะไรมั่ง

ฉันนั่งกินข้าวกลางวันโต๊ะเดียวกับเทอ

ฉันให้เทอในทุกๆอย่างที่ฉันจะให้ได้

ฉันให้เทอในแบบที่ไม่เคยทำให้เพื่อนคนไหน

ฉัน . . .

ฉันรักเทอ . . .  

เทอ . . . .

เทอนั่งใกล้ฉันในทุกวันที่มาเรียน

เทอคนที่คอยถามฉันว่ารูดบัตรหรือยัง

เทอคนที่คอยถามฉันว่ามีการบ้านอะไรมั่ง

เทอคนที่คอยถามฉันในตอนกลางวันว่า “  มีโต๊ะนั่งหรือยัง ?  ”

เทอถามฉันในทุกๆอย่างที่เขาสงสัย

เทอถามฉันในแบบที่เพื่อนสนิทยังไม่เคยถามเลย

เทอ . . .

เทอคนที่ฉันรัก . . .

ฉัน  . . .  คอยให้เทอในทุกๆอย่าง

เทอ  . . .  คนที่คอยรับแต่สิ่งดีๆอย่างไม่เคยปริปากบ่น

ฉัน  . . .  คนที่ให้คำตอบเทอ

เทอ  . . .  คนที่คอยถามฉัน

ฉัน  . . . คนที่ไม่เคยแม้จะสงสัยอะไรเลย

เทอ  . . .  คนที่คอยสงสัยตลอดเวลาแม้ในสิ่งที่ง่ายๆ

ฉัน . . .

เทอ . . .

** ก้อเป็นอย่างนี้ในทุกๆวัน

ฉัน  และ  เทอ

เราเป็นเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบกันได้

ถึงแม้ฉันจะเอนอ่อนเท่าไร

ก้อไม่มีทางที่จะมาบรรจบกันได้ . . .

วันนึงฉันเกิดสงสัยขึ้นมา

ฉันจึงได้ลองถามเทอสักครั้ง

ฉัน :  นี่ ! เส้นขนานจะมีทางมาบรรจบกันป่ะ

เทอ :  ไม่มีหรอกมั้ง เพราะมันต้องขนานคู่กันตลอดไป

คำตอบนั้นทำให้ใจของฉันเศร้าอยู่แป๊ปนึง

เทอ  :  ทำไมหรอ ?

เทอผู้ช่างสงสัยได้ถาม

ฉัน  :  ก้อแค่สงสัยน่ะ  งั้นความรักระหว่างเพื่อนสองคนคงจะเป็นเหมือนเส้นขนานแหละเน้ออ  คงไม่มีทางที่จะมาบรรจบกันได้

เทอ  :  แกคิดงั้นหรอ

ฉัน  :  อืมๆ

เทอ  :  ฉันว่ามันบรรจบกันได้นะ  ถ้าให้มันขนานกันน้อยลงไปเรื่อยๆ  ต่างเส้นต่างโอนอ่อนเข้ามาหากัน  ฉันไม่แน่ใจเหมือนกัน  ไว้จะลองคิดดูนะ

นั่นสินะ      

เพื่อน . . .  เพื่อนก้อคงเปนได้แค่เพื่อนสินะ

เพื่อนที่อยู่ในดวงตาคู่นั้นของเทอ  แต่ไม่เคยได้อยู่ในใจของเทอเลย

เพื่อน . . . .  ที่ดีที่สุดตลอดไป

* * วันเวลาผ่านไป

ฉันยังคงนั่งใกล้เทอในทุกวันที่มาเรียน

ฉันยังคงรูดบัตรให้เทอ

ฉันนั่งกินในเวลากลางวันกับเทอ

เทอก้อยังคงนั่งใกล้ฉันในทุกวันที่มาเรียน

เทอยังคงถามฉันว่ารูดบัตรหรือยังในตอนเช้า

เทอยังคอยมองหาโต๊ะว่างเพื่อที่จะนั่งกินข้าวกับฉันในตอนกลางวัน

-          วันนึง  -

“  ฉันรักเทอ  ”  

คำที่ฉันกลัวที่สุด หลุดออกมาจากปากฉัน  คำธรรมดาที่ฉันมีให้กับเทอ

เทอจะไม่รับคำคำนั้นก้อได้

เพราะฉันมันเป็นคนธรรมดา ไม่ได้พิเศษ หรือดีไปกว่าใคร

ฉันมีแค่ใจหนึ่งดวงที่พร้อมจะเจ็บปวดทุกเมื่อในตอนที่คำสามพยางค์นี้ได้หลุดลอยออกไป

ผ่านอากาศ ที่เงียบงึน

“  อะ. . . .ไรกัน    ทำ. . . ไม   ถึง . . . ได้พูดแบบนี้ . . . ล่ะ  ”

เทอถามอย่างทุกทีที่เทอสงสัย

ฉันไม่ตอบอะไร  แล้วฉันก้อวิ่งหนีไป

อะไรกัน ฉันควรดีใจหรอเสียใจดี คำว่ารัก เฮ้อออออ

แต่ถ้าให้คิดดีดีฉันไม่สัยใจหรอกที่ได้ทำลงไป แม้ฉันจะไม่ใช่คนดีอะไรเท่าไหร่

แต่หัวใจฉันก้อยิ่งใหญ่. . . ที่สามารถรับความเจ็บปวดได้

อย่าละเลยคำว่า " รัก " กับคนที่อยู่ด้วยกันในตอนนี้ 

อย่าเก็บซ่อนคำนั้นไว้ด้วยความอายหรือศักดิ์ศรีที่ไร้เหตุผล

คำคำนั้นจะต้องมีคนฟังเเละจะต้องมีคนตอบรับ

 ถ้าเราเก็บคำนั้นมาพูดอยู่คนเดียว  

มันก้อจะกลายเป็นอะไรไปไม่ได้เลย นอกจาก " น้ำตา "

** วัน เวลา ผ่านไปแต่ใจยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

ฉันยังคงทำทุกอย่างให้เทอ

เทอยังคงคอยถามฉันในทุกอย่างที่สงสัย

เรายังคงเปนเพื่อนที่ดีต่อกัน

ฉันไม่เคยเสียใจเลยตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้

เรายังดีต่อกันเสมอ ไม่เปลี่ยน

ทุกอย่างยังคงเดิม ซ้ำซากและจำเจเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง

ที่เปลี่ยนไปอยู่เรื่อยๆเห็นจะมีแต่ วัน เวลา เท่านั้นแหละ

ฉันและเทอต่างกันออกขนาดนี้  แต่เรายังคงเป็นเพื่อนกันได้

** เพราะความรัก

** เพราะความขี้สงสัย

** เพราะความที่ฉันคอบตอบ

** เพราะมีเราในวันนี้ 

จากวันนั้น

ถึงจะไม่มีคำตอบให้เจ็บปวดใจแต่ภายใต้ความเฉยชามันแอบแฝงคำตอบที่สุดแสนจะดีไว้ในนั้น

- เหนือคำพูด เหนือคำบรรยาย -