คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : บทที่ 33 หลอกกันสิ...นะ?
ผ่านมาแล้วสี่วันจากเหตุการณ์ในวันลีลาศ ไลลาที่ถูกเปิดเผยความจริงถูกกียุลบอกเลิกและถูกคนรอบข้างถอยห่างอย่างเห็นได้ชัด เธอถูกนินทาทั้งต่อหน้าและลับหลังตลอดเวลา ก็มีโวยวายอยู่บ้างล่ะนะ แต่สุดท้ายก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่ต้องทำแบบนั้นเธอเลยเลิกทำไป
คุโรยูกิอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไลลาที่ถูกกลั่นแกล้งโดยคนรอบข้างลับหลัง ถ้าเป็นพวกผู้หญิงที่หมั่นไส้เธอมาตั้งนานแล้วก็จะราดน้ำใส่บ้าง ขว้างขยะใส่บ้าง แต่ถ้าเป็นผู้ชายก็จะมีพูดเล้าโลมไม่ก็มองอยู่เฉยๆไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเท่านั้น
ยูกิมองไปยังไลลาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสมเพชในตัวไลลาที่ตอบโต้ใครไม่ได้ เพราะไลลาไม่ยอมเข้าร่วมการฝึกร่างกายเลยไม่แข็งแรงพอที่จะต่อต้านพวกนั้นได้ ถึงจะต่างกันแค่นิดๆหน่อยๆเพราะพวกนั้นก็ไม่ได้ต่างอะไรกับไลลาเท่าไหร่ก็ตามเถอะนะ
เธอรู้ว่าถ้าตัดเรื่องนิสัยที่ไม่ค่อยจะดีของไลลาไปแล้วเธอก็จะเป็นคนที่เก่งจริงๆคนหนึ่งเลย บางทีถ้าไม่มีนิสัยแบบนั้นเธอคงชวนเข้าหน่วยไปตั้งนานแล้ว สำหรับเธอ...ถึงเรื่องที่ผ่านมาถึงจะเจ็บปวดแต่ก็ทำให้เป็นเธอในวันนี้ ในตอนนั้นเธอไม่ตายและยังได้รับโอกาส...
ส่วนลิเลีย...
“ไลลา... เธอไม่เป็นอะไร...นะ?”
หญิงสาวร่างเล็กพยายามเอื้อมมือออกไปหาเพื่อนสนิทที่ฟุบอยู่กับโต๊ะด้วยความเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าลิเลียไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในงานบ้าง แต่ว่าเรื่องในตอนนั้นเธอไม่อาจเข้าไปยุ่งกับเรื่องนั้นได้จริงๆ ถึงจะสงสารเป็นห่วงเพื่อนคนนี้มากขนาดไหนแต่เธอก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
เพียะ!
“อย่ามายุ่ง!!”
ไลลาปัดมือของลิเลียทิ้งพร้อมเงยหน้าขึ้นมาตวาดใส่เพื่อนที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้ของตัวเองด้วยความโกรธและไม่พอใจ ลิเลียที่พึ่งเคยถูกไลลาตวาดใส่ก็เริ่มไปไม่ถูกและร้องไห้ออกมา ดวงตาสีม่วงที่คล้ายกับของท่านพี่ในความทรงจำของลิเลียมองมายังเธอด้วยความเกลียดชัง
ลิเลียมองเห็นรอยช้ำและรอยคล้ำที่อยู่ใต้ตา แค่เธอมองก็รู้ได้เลยว่าไลลานอนไม่หลับแล้วยังร้องไห้ทั้งคืน ลิเลียเลิกทำตัวแบบเมื่อก่อนตั้งแต่วันที่ถูกท่านพ่อทอดทิ้งไปแล้ว เธอเลิกแกล้งคนอื่นเหมือนไลลาก็จริงแต่ว่าก็ยังพยายามทำตัวแบบเดิม เพื่อไม่ให้ถูกรู้ว่าความจริงแล้วเธอเป็นใครและถูกตามตัวจากศัตรู
ในโลกนี้การมีคนหน้าเหมือนหรือคล้ายกันก็ไม่ค่อยแปลกอะไร ตั้งแต่ตั้งใจทำเรื่องนั้นลิเลียก็จัดการสร้างตัวตนอีกตัวตนที่ใช้ในวงการมาเรียบร้อย เปลี่ยนรูปลักษณ์เด่นๆแล้วก็นิสัยไปเล็กน้อยและนิสัยก็น่าจะพอให้สับสนในตัวเธอได้บ้าง
ไม่ใช่ว่าลิเลียไม่เชื่อในความสามารถของลูกน้องแต่ว่าถือว่ากันไว้ก่อนล่ะนะ
“เธอก็เหมือนกับคนอื่นๆนั่นล่ะ! หัวเราะเยาะชั้นที่ถูกแฉอยู่ใช่มั้ยล่ะ!?”ไลลาตะโกนว่าลิเลียด้วยความรู้สึกอับอายที่ถูกพวกเพื่อนร่วมห้องมองมาทางเธอราวกับว่าเธอกลั่นแกล้งลิเลีย
“ม-ไม่ใช่นะ! ละ-ไลลาเข้าใจผิดแล้ว ลิเลียเป็นห่วงไลลาจริงๆนะ!”ลิเลียมองตามสายตาของเพื่อนร่วมห้องถึงรู้ว่าไลลากำลังเข้าใจผิดคิดว่าเธอตั้งใจทำให้ทุกคนมองไลลาแย่ลง
“อย่ามาเสแสร้งทำตัวเป็นเด็กไร้เดียงสาหน่อยเลยลิเลีย! เธอมันก็เหมือนๆกับชั้นนั่นล่ะ ทุกๆเรื่องที่ชั้นทำเธอก็ทำด้วยไม่ใช่รึไง?”ไลลาที่เริ่มจะใจเย็นขึ้นพูดกับลิเลียด้วยสีหน้าเหยียดหยาม
ลิเลียไม่คิดว่าไลลาจะพูดออกมาแบบนี้ บอกตามตรงเธอก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรหรอกนะ ถึงจะถูกมองด้วยสายตาแบบเดียวกับที่ทุกคนมองไลลาแต่ลิเลียก็ไม่เป็นอะไร จะเรียกว่าหน้าด้านก็ได้ล่ะมั้ง? แต่ลิเลียก็ไม่ได้สนใจสายตาของคนอื่นมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ที่เธอสนใจก็มีแค่คนที่เธอเรียกว่าเพื่อนสนิทอย่างไลลาแล้วก็พวกนาซิสซ่า...
เท่านั้น...
พอคิดถึงพวกนาซิสซ่าขึ้นมาลิเลียก็เริ่มร้องไห้อีกครั้ง หญิงสาวไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกหลอกโดยคนที่คิดว่าเป็นเพื่อนมาตลอดแบบนี้ แต่พอได้มาลองมองดูความผิดของตัวเองก็ได้แต่คิดว่ามันก็สมควรที่จะเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะนะ...
“ละ-ไล...ลา?”ลิเลียมองใบหน้าของไลลาที่ดูผิดแปลกไปจากทุกครั้งที่คุยกันก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อของคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกลังเลอันไม่เคยมีมาก่อน
ไลลาไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแบบนั้นมาก่อน ไม่เคยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงแบบนั้นด้วยซ้ำ... ลิเลียเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทคนสำคัญและเริ่มขยับตัวถอยห่างจากไลลาตามสัญชาตญาณของตัวเธอเอง
“เธอก็มองชั้นเป็นแท่นเหยียบเหมือนกันล่ะสิ! อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะว่าที่เธอเอาแต่ตามชั้นต้อยๆแล้วถามนู่นถามนี้จนชั้นรำคาญแล้วยังพอทำตามที่ชั้นบอกโดยไม่สงสัยมันเป็นเพราะอะไร!? แต่เธอมันก็ไม่ต่างอะไรจากชั้นหรอก!”ไลลามองลิเลียอย่างเหยียดหยามเพราะเธอคิดว่ารู้ทันคนประเภทเดียวกันและจะลากลิเลียลงไปด้วย
สายตาของทุกคนที่มองไปยังลิเลียเริ่มกลายเป็นเหมือนกับตามที่ไลลาต้องการ แต่ถึงกระนั้นเจ้าตัว ‘คนประเภทเดียวกัน’ ที่ไลลาคิดกลับจดจ่ออยู่กับการแปลความประโยคเมื่อครู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความรู้สึกไม่อยากจะยอมรับในความเป็นจริงข้อนั้น
ไลลาบอกว่ามองเธอเป็นแท่นเหยียบ... ลิเลียตีความประโยคเมื่อครู่ไปแบบนั้นแล้วรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก เพราะตลอดมาเธอคิดว่าไลลาเป็นเพื่อน เป็นคนที่เหมือนกับพี่สาวที่เธอรักมาตลอด
“งะ-งั้นไลลา....ก็ไม่เคยคิดว่าลิเลี-เป็นเพื่อนเลย...?”
“ห๊าาาา!!! แกจะบ้ารึไง?”
ประโยคนั้นของไลลาทำให้หญิงสาวที่หัวใจใกล้จะแตกสลายอยู่รอมร่อเริ่มแอบหวังกับตัวเองว่าคงไม่ใช่แบบที่ตัวเองคิดไว้ในตอนแรก แต่ว่าประโยคต่อมากลับต้องทำให้หัวใจของเธอต้องแหลกสลายไปแบบไม่เหลือชิ้นดีเลยทีเดียว
“ทำไมคนอย่างชั้นจะต้องคิดว่าเธอเป็นเพื่อนด้วยล่ะ?”ไลลากอดอกมองลิเลียที่ก้มหน้ามองพื้นราวกับตนอยู่สูงกว่า
ลิเลียเม้มปากแน่นไม่ให้ตัวเองหลุดเสียงร้องออกมา ในตอนนี้เธอเสียใจ...เสียใจอย่างถึงที่สุดที่ได้รู้ว่าความจริงแล้วตัวเธอไม่มีใครเลย จุดจบของคนหลอกลวงอย่างเธอคงมีแต่ความว่างเปล่าล่ะมั้ง? แม้ตอนนี้เธอจะอยากตายเพียงไรแต่ก็ทำไมได้
ไม่สิ...เธอยังทำตอนนี้ไม่ได้ต่างหาก
ถ้าเธอตายไปตอนนี้แผนที่เตรียมไว้ทั้งหมดก็จะสูญเปล่า ถ้าขืนตายไปตอนที่ยังทำเรื่องนั้นไม่สำเร็จ...ชีวิตของทุกคนที่ต้องสูญเสียไป เหล่าผู้คนที่ต้องสละชีวิตเพราะแผนการนี้ก็จะสูญเปล่าทั้งหมด! จนกว่าจะทำแผนสำเร็จลิเลียจะยังตายไม่ได้อย่างเด็ดขาด!
อยากตายแต่ก็ยังตายไม่ได้...บางทีนี่คงจะเป็นการลงโทษสำหรับคนบาปอย่างเธอล่ะมั้ง?
“อย่างเธอทำอะไรได้บ้างถ้าไม่มีคนอื่นคอยช่วยกันลิเลีย?”
ไลลาพอใจอย่างมากในตอนนี้ที่ได้กดคนอื่นให้ต่ำกว่า ถึงตอนนี้เธอจะถูกรังเกียงแต่ก็ยังมีลิเลียให้ระบายอารมณ์ใส่อยู่ตลอด คนอ่อนแอกว่าเธอก็มีแค่ลิเลียนี่ไง ยัยนี่ไม่มีแรงพอจะงัดข้อชนะเธอเลยด้วยซ้ำ แถมยังโดดคาบฝึกที่ต้องออกแรงเหมือนเธอด้วย
“พอได้แล้วไลลา”
คุโรยูกิที่ทนเห็นลิเลียถูกเหยียบย่ำความรู้สึกอีกไม่ไหวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่ากำลังไม่พอใจ และนั่นไม่ใช่มีแค่ยูกิที่ไม่พอใจกับการกระทำเช่นนั้นของไลลาแต่นั่นก็รวมถึงพวกเคียวโกะและพวกนาซิสซ่าด้วย
ในสายตาของคุโรยูกิแล้วลิเลียเป็นบุคคลที่น่าจับตามอง ถึงจะไม่ได้มีการเรียนหรือความสามารถอื่นๆโดดเด่นเท่าพวกนาซิสซ่าหรือลิเลียก็ตาม แต่ก็เป็นคนที่สึนะมีลางสังหรณ์บอกว่าไม่ธรรมดา แถมยูริยังมาบอกว่าจะไม่ถือสาเอาความกับลิเลียด้วย
แถมยัง...
“ไม่เป็นไรนะลิเลีย ไม่เป็นไร...”
ชายหนุ่มทำเพียงเข้าไปกอดแล้วปลอบหญิงสาวที่เริ่มร้องไห้อีกครั้งอย่างอ่อนโยน ดวงตาสีน้ำตาลแดงทอประกายความโกรธและไม่พอใจเป็นอย่างมากต่อไลลา หากไม่ติดว่าเขาถูกลิเลียห้ามไว้คงปล่อยจิตสังหารออกมาพร้อมใช้ทักษะที่ฝึกมาตลอดปีที่ผ่านมากับหญิงสาวตรงหน้าไปแล้ว
คริสโตเฟอร์ไม่อาจเข้าใจได้ว่าตัวเองคิดยังไงกับลิเลีย แต่ว่าเขาอยากจะปกป้องเธอและช่วยให้ความต้องการของหญิงสาวสำเร็จ ถึงแม้ว่าตัวเขาจะยังชอบยูริอยู่แต่ว่าเวลามองเธออยู่กับคนที่ชื่อมุคุโร่มันไม่ได้เจ็บเท่าตอนที่เห็นลิเลียกำลังร้องไห้...ไม่ได้หงุดหงิดเท่าเวลาลิเลียคุยกับผู้ชายคนอื่น ถึงจะยังเจ็บเพราะเขาชอบยูริแต่คริสโตเฟอร์ไม่รู้จริงๆว่าทำไมถึงเจ็บเพราะลิเลียได้
(ถึงคริสจะฉลาดขึ้นมาเพราะอิทธิพลจากอวัยวะของรอสก็ตาม แต่ยังไงๆก็ยังคิดว่าตัวเองเห็นลิเลียเหมือนน้องสาวเลยไม่ยอมรับความจริงซักทีว่าหลงรักลิเลียเข้าแล้ว//ไรท์)
“นายอย่าไปปกป้องยัยนั่นเลย! นายคงยังไม่รู้สินะเรื่องที่ลิเลียทำไว้น่ะ?”ไลลาพูดออกมาเมื่อเห็นท่าทีประคบประหงมลิเลียและดูรักใคร่ของคริสโตเฟอร์
“หยุดทำร้ายลิเลียซักทีไลลา!!”
สุดท้ายแล้วยูริก็ทนไม่ไหวที่ลิเลียถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยคนที่เคยคิดว่าเป็นเพื่อนอย่างไลลา หญิงสาวเมินสายตาไม่เข้าใจของพวกนาซิสซ่าและพวกกียุลที่เต็มไปด้วยคำถาม เพราะความจริงแล้วยูริควรจะเกลียดลิเลียและปล่อยให้เธอถูกทำร้ายต่อไปไม่ใช่เข้ามาปกป้องแบบนี้
“เธอจะไปปกป้องยัยนั่นทำไม? ไม่ใช่ยัยนั่นรึไงที่ทำให้เธอต้องแตกแยกกับคริสหน่ะ?”
ไลลาคาดว่าจะได้เห็นสีหน้าโกรธแค้นของคริสโตเฟอร์ยามรู้ความจริงข้อนี้และใบหน้าสิ้นหวังของลิเลียจึงได้ป่าวประกาศความจริงของลิเลียที่ไม่ต่างกับเธอเองด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างน่ารังเกียจ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่ายูริที่อ่อนแอจนถูกลิเลียบดขยี้ได้ง่ายๆคนนั้นจะมองเธอด้วยสายตาที่ดูน่าขนลุกนั่น
“ไม่โกรธยัยนั่นรึไง!? ไม่แค้นหรือเกลียดยัยนั่นที่ใส่ร้ายเธอจนคริสเลิกไปล่ะ!?”ไลลาถามอย่างร้อนรนเพราะไม่คิดว่ายูริจะไม่แสดงท่าทางว่าโกรธหรือเกลียดอะไรลิเลียเลย
ยิ่งไลลาพูดถึงเรื่องนั้นทุกคนที่ได้ฟังก็เริ่มซุบซิบนินทากันเกี่ยวกับเรื่องเมื่อห้าปีก่อนที่ยูริเลิกกับคริสโตเฟอร์กัน ต่างคนต่างก็มองไปยังใบหน้าของคริสกับลิเลียเพื่อจะได้รู้ว่าตอนนี้ทั้งสองคนที่กำลังกอดกันอย่างรักใคร่ตั้งแต่เมื่อกี้จะทำอะไรต่อไป
“นายต้องโกรธแล้วก็แค้นลิเลียมากเลยใช่มั้ยคริส!! ก็ลิเลียทำให้นายเลิกกับยู...ริ....”
ดวงตาของคริสโตเฟอร์ที่จ้องไปยังไลลาเต็มไปด้วยความเย็นชาและไม่พอใจ ใบหน้าที่ดูเรียบเฉยแต่กลับให้ความรู้สึกกดดันอย่างบบอกไม่ถูกนั่นทำให้พวกที่ทำงานในโลกมืดต้องหันมามองอย่างแปลกใจกับแรงกดดันของชายหนุ่ม
คริสโตเฟอร์ยังคงกอดลิเลียไว้ท่ามกลางสายตามึนงงสงสัยของผู้คนรอบข้าง กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองเผลอปล่อยแรงกดดันออกมาก็เป็นตอนที่ลิเลียกระตุกชายเสื้อเตือนแล้ว
“ทำไมล่ะ! ทำไมนายถึงไม่โกรธหรือเกลียดลิเลียกันเลยล่ะ!”
ไลลาไม่เข้าใจว่าทำไม ทั้งๆที่สองคนนั้นก็โดนลิเลียทำเหมือนกับที่เธอทำกับกียุลแล้วก็ทิวาแท้ๆ ทำไมถึงไม่ถูกเกลียดเหมือนเธอล่ะ!? หญิงสาวมองไปยังชายหญิงสองคนตรงหน้าที่แทบจะเปลี่ยนไปเป็นมัจจุราชคร่าชีวิตของเธอด้วยสายตาไม่เข้าใจและหวาดกลัว
“ทั้งๆที่ยัยนั่นก็ทำเหมือนกันกับที่ชั้นทำกับยัยทิวาแท้ๆ ทำไมยัยนั่น...ทำไมลิเลียถึงไม่ถูกพวกแกเกลียดเหมือนกันล่ะ!?”ไลลาถามอย่างไม่เข้าใจกับสองคนตรงหน้าทั้งๆที่กำลังหวาดกลัวอยู่
ใบหน้าของคุโรยูกิที่อยู่ไม่ไกลมืดครึ้มลงเล็กน้อยเมื่อได้ยินไลลาเอ่ยเรียกชื่อเก่า แต่ที่ตรงนี้ต้องปล่อยให้ยูริเคลียร์เอาเอง เธอตั้งใจว่าจะไม่สอดมือเข้าไปยุ่งเกินความจำเป็น
คริสโตเฟอร์จ้องไปยังไลลาก่อนจะพยักหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมลิเลียถึงทำแบบนั้น แล้วดูเหมือนยูริก็พอจะเข้าใจแล้วเหมือนกันว่าทำไมลิเลียถึงได้ทำให้เขากับเธอแตกแยกกันเมื่อห้าปีก่อน
“เธอกับลิเลียหน่ะต่างกัน”
นั่นเป็นคำตอบของคริสโตเฟอร์ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนจากกอดหญิงสาวมาเป็นอุ้มแทน ลิเลียถูกคริสอุ้มกลับห้องไปโดยไม่สนสายตามากมายของคนรอบข้าง
หลังจากที่คริสโตเฟอร์กับลิเลียออกไปแล้วไลลาก็ดูจะเงียบไป ยูริก็ไม่คิดจะพูดอะไรอีกแล้วกลับที่พักไปพร้อมๆกับพวกเอสเมอรันด้า ทุกๆคนเริ่มที่จะกลับกันหมดแต่ก็ยังมีพวกมาเฟียทั้งหลายที่สัมผัสได้ถึงแรงกดดันของคริสโตเฟอร์ที่ปล่อยออกมาเหมือนไม่ทันรู้ตัวทำให้ยืนนิ่งสงสัยกันอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับตามคนอื่นๆในห้อง
ด้วยความที่ในวันนั้นประกาศรายชื่อคนทั้งสิบห้าคนที่ต้องไปยังโรงเรียนวองโกเล่ในอิตาลีไปแล้วจึงทำให้ผอ.ไนติงเกลอนุญาตให้คนที่ถูกเลือกไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนหยุดเรียนเพื่อไปจัดกระเป๋าหนึ่งวันเต็มเพราะวันถัดมาจะต้องออกเดินทางไปอิตาลีทันที
ก่อนจะไปกันผอ.ก็สั่งเด็ดขาดว่าให้เซ็นใบรับรองกับพวกคุโรยูกิก่อนจะไปกัน ซึ่งทั้งสิบห้าคนนั้นมีแต่คนที่รู้จักกันทั้งนั้น ผู้หญิงก็มีนาซิสซ่า เหมยฮัว โรซารี่ ยูริ ลิเลีย ไลลา มาริโอน่า เอสเมอรันด้า เรโอนี่แล้วก็มิเอล(หวังว่าจะยังไม่ลืมมิเอลกันหรอกนะ?//ไรท์) ส่วนผู้ชายก็มีกียุล คริสโตเฟอร์ ดันเต้ อเล็กเซ่แล้วก็ฮอรัสแค่นั้น
และแน่นอนว่าเครื่องบินที่โดยสารกันไปต้องไม่ธรรมดา เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องขึ้นระหว่างเดินทางกลับคุโรยูกิเลยส่งพวกตัวปัญหาอย่างพวกผู้ชายกลับอิตาลีไปตั้งแต่วันที่ให้เก็บของแล้ว เพราะงั้นบนเครื่องบินส่วนตัวสุดหรูของวองโกเล่ที่เหล่านักเรียนแลกเปลี่ยนทั้งหลายแหล่นั่งกันอยู่ย่อมถูกพวกผู้หญิงทั้งหมดคุม
“คุโรยูกิหายไปไหนงั้นเหรอ?”
กียุลถามออกไปเมื่อเห็นว่าไม่มีหญิงสาวอยู่ในเครื่องบินโคตรหรูลำนี้ และนั่นไม่ใช่แค่กียุลที่สงสัยแต่เป็นทั้งพวกฮอรัสและพวกนาซิสซ่าที่สงสัยเช่นกัน แต่สำหรับพวกที่พอจะรู้ว่าคุโรยูกิหายไปไหนแล้วหายไปทำอะไรก็ได้แต่หันไปมองหน้าต่างแทนด้วยความเหนื่อยหน่าย
“มาม๊ากลับไปแล้วล่ะคะ”
ยูอิเป็นคนตอบกียุลแทนพวกน้าๆทั้งหลายที่ไม่ยอมตอบกันซักที สำหรับพวกกียุลแม้จะรู้ว่า ‘มาม๊า’ ที่เด็กอายุน้อยกว่าไม่กี่ปีคนนี้เรียกคือคุโรยูกิก็ตาม แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงเรียกยูกิที่อายุห่างกันไม่มากด้วยคำว่า ‘มาม๊า’
_____________________________________________________________________________________________
กลับมาตามที่บอกไว้เมื่อสัปดาห์ก่อนแล้วนะ ~ !!
สำหรับบทนี้ตอนเขียนก็สงสารลิเลียไประหว่างพิมพ์ คริสโตเฟอร์ที่เขียนในบทนี้จะดูต่างจากทุกครั้งเพราะเขาจะใจเย็นแล้วก็ฉลาดขึ้นมากเนื่องมาจากบทสเปเชียล 4ตอน 3ที่จะอัพในอนาคตข้างหน้า(จริงๆก็แค่สัปดาห์อื่นเท่านั้นเอง)
ลิเลียผู้น่าสงสารที่ถูกไลลาหลอกมาโดยตลอด ความรักความเป็นเพื่อนที่มีให้ถูกทำลายเป็นไม่เป็นชิ้นดีเหมือนกับสมัยที่ไลลาทำกับทิวาและลิเลียทำกับยูริไม่มีผิด... ลิเลียรู้สึกว่าตัวเองสมควรได้รับมันแต่ก็เจ็บปวดจนอยากที่จะตายแต่เธอทำไม่ได้
ตอนหน้า!
เชิญพบกับเรื่องราวในระหว่างการแลกเปลี่ยนไปยังโรงเรียนวองโกเล่ได้เลย!
ความคิดเห็น