[fic KHR X Laflora] revenge of the sun

ลำดับตอนที่ #33 : บทที่ 26

หลังจากที่คุโรยูกิได้เอ่ยคำพูดที่ทำให้ทั่วทั้งห้องโถงต้องหยุดเสียงลง เธอหันไปมองที่ใบหน้าของไลลาที่ซีดเผือดส่วนอดีตชายหนุ่มที่เธอเคยหลงรักเมื่อสมัยเด็กก็มีสีหน้าตกใจและไม่อยากจะเชื่อ

“หึ...”

ยูกิแค่นหัวเราะออกมาอย่างสมเพชในตัวของไลลาที่หลังจากที่เข้าไปเกาะกียุลได้อีกครั้งก็ทำตัวเหมือนกับตัวเองคุมเกมไว้ทั้งหมดแล้ว ทั้งๆที่ความจริงที่ว่าตัวเองมีดีแค่เสแสร้งและใช้ร่างกายเท่านั้น....ยูกิยกยิ้มออกมาบางๆเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น  ซึ่งมันไม่ใช่รอยยิ้มตามปกติ ไม่ใช่รอยยิ้มที่อบอุ่นหรือว่าเย็นชา มันเป็นรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกคล้ายถูกเหยียดหยามยามมองดู คล้ายกับว่าตัวเองนั้นเป็นเพียงแมลงตัวเล็กๆที่ฆ่าทิ้งได้ง่ายๆยังไงอย่างงั้น

มันเป็นความรู้สึกที่เย็นยะเยือกจนไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลย...

หญิงสาวเบนสายตามองไปยังผอ.ที่ทำหน้าที่เป็นพิธีกรก่อนจะส่ายหัวไปมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจกับท่าทีที่ดูระริกระรี้ไม่เข้ากับสถานการณ์ในตอนนี้ก่อนจะส่งสายตาไปหาครูมารีที่ทำสีหน้าแบบเดียวกับตัวเอง แถมยังส่งสายตาดุๆบอกเป็นเชิงว่าให้จัดการให้เรียบร้อยซะให้เธออีก...

“อันดับแรกที่จะประกาศคือพวกเราจะมาแลกเปลี่ยนกับโรงเรียนนี้เป็นเวลาหนึ่งปีและพวกเราจะมีงานแข่งขันในด้านต่างๆระหว่างทั้งสองโรงเรียน ทุกๆวิชาที่พวกเธอทั้งหมดได้เรียนคือวิชาที่จะใช้แข่งขันกับโรงเรียนของพวกเราทั้งหมด ถ้าหากโรงเรียนของพวกคุณชนะ รางวัลก็จะเป็นการขออะไรก็ได้จากโรงเรียนของพวกเราและหากพวกเราชนะก็จะขออะไรจากโรงเรียนพวกคุณได้เช่นกัน”

หญิงสาวมองไปที่นักเรียนในโถงก่อนจะพยักหน้าอย่างพึงพอใจกับท่าทางสงบเสงี่ยมเช่นนั้นแล้วพูดต่อโดยไม่สนใจว่าสิ่งที่ตัวเองจะพูดต่อไปนี้มันจะเลวร้ายยังไง

“จำนวนนักเรียนที่จะต้องแข่งขันในรอบหลักจะมีอยู่ด้วยกัน15คน ซึ่งคนพวกนั้นจะต้องไปแลกเปลี่ยนกับโรงเรียนของพวกเราที่อิตาลี แต่ที่นั่นพวกเราจะให้เพียงไปเรียนร่วมกันเท่านั้น หลังจากจบการแลกเปลี่ยนนักเรียนจากลาฟลอร่าที่ได้รวมกับโนอาห์บางส่วนก็จะถูกพาไปยังเกาะส่วนตัวที่โรงเรียนของพวกเราร่วมกับนักเรียนจากวองโกเล่เพื่อแข่งขันกัน”

แม้หลายๆคนจะโห่ร้องออกมาอย่างไม่พอใจแต่ยูกิก็ไม่คิดจะสนใจ เธอยังคงรักษาท่าทีอันนิ่งสงบไว้ได้และยังกล่าวต่อไปโดยไม่คิดจะมองไปยังไลลา ลิเลีย คริสโตเฟอร์หรือแม้กระทั่ง...กียุล

ยูกิรู้ตัวดีว่ากียุลไม่ผิดและไม่สมควรที่จะโกรธหรือว่าเย็นชาใส่  แต่เพราะโรงเรียนแห่งนี้เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายที่มีทั้งทุกข์และสุข เรื่องราวต่างๆมากมายที่พบเจอในสมัยเด็กที่สนุกสนานแตกต่างจากช่วงเวลาอันเลวร้ายในปัจจุบัน เธอเกลียดไลลา เกลียดลิเลียและโกรธคริสโตเฟอร์ แต่สำหรับกียุลแล้วไม่ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหนความรู้สึกผิดหวังก็ไม่เคยเลือนหายไปเลย

เพราะเขาเป็นคนที่เธอเคยแอบชอบเหรอ? ไม่เลย... ไม่ใช่เลย สำหรับ'ทิวา'แล้ว กียุลคือเพื่อนคนหนึ่งที่เข้าใจเธอมาตลอด เชื่อในตัวเธอยิ่งกว่าใครๆ เป็นคนที่'ทิวา'เคยคิดว่าจะไม่มีวันทรยศเธอ

แต่ก็แค่เคยนั่นล่ะนะ...

“อ่อ!  แล้วก็อย่างที่ทุกคนน่าจะทราบกันดีว่าทุกครั้งที่เรือโนอาห์เข้ามาเทียบท่าจะมีการจัดงานเต้นรำกระชับมิตรขึ้น  แม้ว่านี่จะเป็นการรวมโรงเรียนเข้าด้วยกันแต่ก็จะยังมีงานเต้นรำอยู่ดี  เพียงแต่งานจะจัดขึ้นก่อนที่จะจบการแลกเปลี่ยนของนักเรียนจากวองโกเล่เพื่อเป็นการอำลา”

ฉันมองผอ.ที่รับไมค์ไปพูดก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้จึงเข้าไปกระซิบบอกก่อนจะได้รับการพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้วจากทางผอ.  ถึงความจริงจะไม่ค่อยมั่นใจว่าผอ.เข้าใจจริงๆรึเปล่าก็เถอะ...

“ดูเหมือนพวกวองโกเล่จะเปลี่ยนกำหนดการแล้วเพราะธุระส่วนตัวกัน  พวกเขาจะอยู่ที่นี่จนถึงภาคเรียนที่หนึ่งและพวกเราจะเลือกตัวแทนไปแข่งขันและแลกเปลี่ยนไปอยู่ที่นั่นอีกหนึ่งภาคเรียนกันแทน”

เสียงตอบรับที่ได้จากพวกนักเรียนทำให้ผอ.ยิ้มออกมาเพราะพอจะเข้าใจความรู้สึกที่เหมือนได้ถูกปลดปล่อยจากนรกที่เรียกว่าการฝึกอันยาวนาน  เพราะพวกเขาต้องทนฝึกอีกแค่สามเดือนเพราะถูกลดไปราวสี่เดือนจากทั้งหมดแปดเดือนได้(พอดีว่าเราไม่รู้ว่าลาฟลอร่ามีวันหยุดยังไงเลยเอาให้คล้ายๆกับของไทยดู//ไรต์)

คุโรยูกิมองดูท่าทางร่าเริงของแต่ละคนที่อยู่ในห้องโถงก็ได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะเหลือบไปเห็นท่าทางของพวกเพื่อนๆที่มีท่าทางดูเบื่อๆกันไม่ใช่น้อยๆหลังได้รู้ว่าความสนุกและความสะใจที่จะได้เห็นท่าทางของไลลากับลิเลียมีสภาพอนาถหายไปเร็วขนาดนี้  พอเห็นท่าทางแบบนั้นก็เลยยกยิ้มออกมาบางๆก่อนที่ผอ.จะบอกให้สมาชิกสภานักเรียนที่ใจเย็นที่สุดในตอนนี้อย่างโรซารี่พาไปห้องพักและให้ประธานและรองประธานนักเรียนอย่างไลลาและลิเลียนำทางพวกนักเรียนโนอาห์ไป

ถึงจะดูประหลาดและเสียมารยาทไปบ้างที่ไม่ให้ประธานนักเรียนนำทางนักเรียนแลกเปลี่ยนแต่ให้สมาชิกไปแทนแต่เพราะผอ.ไนติงเกลสั่งเลยไม่มีใครคิดอะไรมาก เพราะรู้เรื่องนิสัยของไลลากับลิเลียที่ทำกับพวกนักเรียนแลกเปลี่ยนก่อนหน้านั้นและเรื่องเก่าๆเกี่ยวกับทิวาจึงไม่คิดว่ามันไม่เหมาะสมอะไร  ออกจะดีด้วยซ้ำที่ไม่ให้สองคนนั้นทำหน้าที่นี้

“ห้องพักของพวกเธอจะอยู่ในหอเดียวกับพวกผู้ชายแต่ผู้หญิงจะอยู่ที่ชั้นสามกับสี่  ในห้องจะมีห้องน้ำกับห้องนอน ถ้าอยากเปลี่ยนบรรยากาศก็สามารถไปอาบน้ำตรงนู้นก็ได้  ถึงจะไกลไปซักหน่อยแต่มันเป็นบ่อน้ำพุร้อน ถ้าจ่ายเงินเพิ่มก็ไปพักที่เรียวกังแบบญี่ปุ่นตรงนั้นก็ได้  หรือจะไปรีสอร์ทริมทะเลหรือโรงแรมก็มี ถ้าอยากอยู่ยาวๆก็ต้องจ่ายแพงหน่อย แต่ถ้าจะไปก็มาบอกสภาก่อนนะ”

โรซารี่อธิบายพร้อมกับชี้ไปที่ภูเขาใกล้ๆแล้วก็บังกะโล ริมทะเลที่ข้างหลังเป็นต้นไม้ร่มรื่นมีความเป็นส่วนตัว พวกผู้หญิงที่ได้ฟังก็พยักหน้าเข้าใจแต่ก็อดคิดแบบเดียวกันไม่ได้ว่าทำไมโรงเรียนมันเหมือนกับแหล่งท่องเที่ยวที่มีครบทุกอย่างจัง? ขนาดยูกิที่เคยเรียนยังอดแปลกใจไม่ได้ที่โรงเรียนดูต่างจากเดิมไปมากโขเพราะเท่าที่ดูๆมามันมีร้านค้าทุกประเภท มีที่พักทุกรูปแบบ  ถ้าบอกว่าเป็นโรงเรียนที่ตั้งอยู่กลางแหล่งท่องเที่ยวแบบปิดแทนโรงเรียนที่มีพื้นที่ทั้งหมดบนเกาะก็ไม่มีใครคิดว่าแปลกเลยด้วยซ้ำ

ก็ดูสิ... ขนาดพวกผับ บาร์หรือแม้กระทั่งสถานที่เริงรมณ์ต่างๆที่ไม่เหมาะกับนักเรียนยังมาเปิดเลย ถึงจะรู้มาบ้างว่าพวกนี้มันต่างจากเดิมมากโขแต่ใครจะไปคิดล่ะว่าจะมีพวกนี้อยู่!

“คงจะตกใจกับความเปลี่ยนแปลงของโรงเรียนล่ะสิยูกิ  พวกนี้ทั้งหมดไลลากับลิเลียเป็นคนทำเองล่ะ ตอนแรกๆก็มีแค่พวกร้านค้าธรรมดานั่นล่ะ  พอมันเริ่มพัฒนาไปเรื่อยๆก็กลายมาเป็นพวกโรงแรมและก็รีสอร์ทพวกนั้น ตอนแรกๆก็เห็นดีเห็นงามกันไม่เว้นแม้แต่ผอ.หรอกนะ  แต่พอรู้ตัวอีกทีร้านพวกนั้นก็โผล่ออกมาจนต้องออกกฏเพิ่มเพราะทุบทิ้งไม่ได้ไปแล้วนี่สิ....”

โรซารี่มองไปทางจุดที่ยูกิมองก่อนจะบอกด้วยสายตาเลื่อนลอย  ถึงโรซารี่จะไม่บอกอะไรเพิ่มเติมแต่พวกที่อยู่ในโลกมืดอย่างพวกเธอได้ฟังก็พอจะรู้อยู่ว่าหมายความว่ายังไงกัน  แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองพวกหนุ่มๆที่เดินอยู่ด้วยกันพร้อมหรี่ตามองอย่างจับผิดกัน

ร้อนถึงพวกหนุ่มๆที่เห็นสายตาแบบนั้นจากหญิงสาวทั้งสามคน(อย่างเคียวโกะ ฮารุและโคลม)ก็รีบเข้าไปแก้ความเข้าใจผิดกันทันที  จนได้รับคำยืนยันจากยูริที่เดินมาหาอย่างถูงเวลาพอดีนั่นล่ะถึงได้ยอมเชื่อกันได้

ส่วนยูกิ  ยูอิและเดลก็ไม่ได้มองคนรักด้วยสายตาจับผิดอะไร อย่างยูกิก็เพราะยังไงๆก็แต่งงานจนมีลูกไปแล้วแถมนิสัยของสามีคนนี้เธอก็รู้ดี  จะให้มัวแต่จ้องจับผิดแบบพวกเพื่อนๆก็คงไม่มีทาง  อีกอย่างถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นจริงก็ยังมียูคุงกับมิจังอยู่อีก ไว้หอบทั้งคู่ไปหาคุณพ่อคุณแม่ที่ไทยก็ยังได้  ส่วนยูอิกับเดลก็เป็นเพราะเจ้าตัวไม่คิดเรื่องพวกนี้อยู่ในหัวกับเลยแม้แต่น้อย  อีกอย่างทั้งคู่ก็ดูจะนึกภาพกันไม่ออกเลยจริงๆว่าพวกหนุ่มๆจะกล้านอกใจกันได้ยังไง

ก็ลองดูพ่อของสองคนนี้ดูสิ  แล้วจะเห็นเลยว่ามันเป็นเพราะอะไร...

“งั้นถ้ามีอะไรก็บอกชั้นได้เลยนะ”

โรซารี่พูดก่อนจะเดินกลับไปหลังทำหน้าที่เสร็จ  พวกยูกิมองโรซารี่ที่เดินกลับไปก่อนจะเดินเข้าห้องตามหมายเลขกุญแจที่หญิงสาวผมฟ้าไฮไลท์เหลืองให้มาเพื่อจัดของให้เรียบร้อย

“หลีกไป”

คุโรยูกิปรายตามองคนสองคนที่มาขวางทางตัวเองก่อนจะถอนหายใจและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงและสายตาที่ราบเรียบ  แต่เพียงแค่นี้ก็ทำให้คนตรงหน้าเกิดความกลัวไปไม่มากก็น้อยแล้ว  แต่ถึงอย่างนั้นยูกิก็ไม่ได้มีท่าทางเหมือนตอนหงุดหงิดหรือต่อสู้ที่ทำให้คนเห็นแล้วต้องกลัวตัวสั่นขนาดนั้นซักหน่อย  ออกจะมีท่าทางปกติไม่เหมือนมาเฟียหรือนักฆ่าเลยด้วยซ้ำไป

ถึงจะไม่ได้ร่าเริงสดใสเหมือนสมัยเด็ก  แต่ยูกิที่เป็นแบบนี้ก็ทำเอาเพื่อนๆกับพวกคนที่รู้จักต้องซับน้ำตาด้วยความยินดีกันใหญ่เลยล่ะนะที่เห็นเธอดูสดใสขึ้นบ้าง

แต่แม่สาวผมชมพูตรงหน้าดันมาแข้งขาสั่น อ่อนแรงแล้วทำสีหน้ากลัวตัวสั่นขนาดที่ต้องให้คนข้างหลังประคองขนาดนั้น... ถึงจะรู้ว่าเสแสร้งเก่ง  แต่มันจะดูอ่อนแอเกินไปรึเปล่าเนี่ย?

“เธอทำอะไรไลลาหน่ะทิวา! ทำไมไลลาถึงจู่ๆก็กลัวเธอขนาดนี้!”

ชายหนุ่มสัญชาติเกาหลีผู้มีเส้นผมสีน้ำตาล  ดวงตาสีม่วงอเมทิสและมีใบหน้าหล่อเหลาตะคอกใส่คุโรยูกิพลางพยุงไลลาอย่างทะนุถนอมจนหญิงสาวผมดำที่มองดูท่าทางของทั้งคู่เกือบจะตบหน้าผากอย่างอ่อนใจท่าทางเสแสร้งของไลลาและความงี่เง่าของกียุลซะจริงๆ

แต่ยูกิก็อดไม่พอใจไม่ได้ที่ถูกเรียกด้วยชื่อที่เคยทิ้งไปแล้วอย่างทิวาอีกไม่ได้อยู่ดี  แต่จะหยวนๆให้เพราะครั้งแรกแล้วกัน

แต่ถ้ามีครั้งที่สอง....

“ไม่มีตา?”

เห็นๆอยู่ว่าจู่ๆก็ทำเป็นกลัวเองแท้ๆ

“อย่ามากวนกันนะทิ-โอ้ย!”

คุโรยูกิมองคนที่ตะคอกตนด้วยท่าทางนิ่งๆ  แต่ว่าก่อนที่ชายตรงหน้าจะได้เรียกชื่อเดิมที่ละทิ้งไปเธอก็ยกเท้าขึ้นเหยียบไปที่เท้าของอีกฝ่ายเพื่อเป็นการเตือนก่อนจะพูดออกมาเบาๆแต่ก็เพียงพอที่จะให้อีกฝ่ายได้ยินอย่างชัดเจน

“ชื่อของชั้นคือคุโรยูกิ ถ้านายมีสมองบ้างก็หวังว่าจะจำได้”

ยูกิพูดจบก็เดินผ่านไลลาและกียุลเพื่อไปเรียนวิชามาเฟียภาคปฏิบัติกับอดีตคู่หูอย่างรีบอร์นที่สนามข้างล่าง  ซึ่งความจริงแล้วไลลากับกียุลก็ต้องไปเรียนด้วยกันนั่นล่ะแต่ไม่รู้เป็นอะไรกันถึงได้มาขวางทางออกจากห้องหลังเปลี่ยนเป็นชุดฝึกแบบเมื่อกี้นี้เสร็จ

(เหมือนแอบบอกเป็นนัยๆว่าถ้าเรียกอีกทีก็แปลว่าแกมันโง่จริงๆ หรือไม่ก็ถ้าอยากเจ็บตัวอีกก็ลองเรียกดูดิ เหมือนสุภาษิตที่ว่าไว้ว่าเจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย  แต่ถ้ากียุลมันยังทนเจ็บเพิ่มก็เป็นยิ่งกว่าควายแล้ว เพราะมันหลงไลลาสุดๆ//ไรต์)

เพื่อให้ทุกอย่างสะดวกผอ.เลยจัดให้พวกยูกิได้อยู่รวมกับห้องเอ  และเพื่อให้รองรับจำนวนคนให้พอดีผอ.เลยจับย้ายพวกอดีตห้องเอไปห้องบีไปก่อนชั่วคราว  แต่ถึงอย่างนั้นที่พวกยูกิทั้งหมดอยู่ดูจะแออัดไปบ้างเพราะต้องรองรับนักเรียนร่วมสี่สิบคนได้  ซึ่งมีพวกยูกิสิบสี่คน(เพราะยุยจังกับฟรานแล้วก็บลูเบลเก่งเลยข้ามชั้นมา ส่วนท่านฮิบาริ...ไม่สิๆ ท่านเคียวยะเราแค่หย่อนๆลงไปเฉยๆให้มันอยู่พร้อมหน้า//ไรต์) ราชาทั้งห้า ไลลา ลิเลีย พวกมาริโอน่าแล้วก็นาซิสซ่าแล้วก็คนที่ยูกิไม่รู้จักอีกนิดๆหน่อยๆ

เพราะงั้นห้องเอเลยโดนฝึกหนักเป็นพิเศษ...  แต่ถึงงั้นไลลากับลิเลียก็ยังเสแสร้งได้เสมอต้นเสมอปลาย  ทำตัวเป็นเด็กร่างกายอ่อนแอไม่ยอมเข้าฝึกแบบคนอื่นเขาจนพวกผู้ชายในห้องสงสาร  ดูเผินๆรีบอร์นก็ดูจะเหมือนปล่อยๆไลลากับลิเลียไปเพราะเอ็นดูแต่ใครจะรู้ว่าความจริงแล้วเพื่อไม่ให้ทั้งคู่แข็งแกร่งขึ้นต่างหาก เพราะแบบนั้นมันจะได้จัดการได้ง่ายๆ

 ____________________________________________________________________________________________

ขอโทษรีดทุกๆคนที่ติดตามจริงๆนะคะ! ตอนนี้หัวตันสุดๆไม่รู้จะไปต่อยังไงดี แถมยังติดงานอีกเพียบจนไม่มีเวลาไปคิดพล็อตนิยาย ยิ่งเขียนมันก็ยิ่งประหลาดขึ้นเรื่อยๆเลยด้วย.... ถึงรีดจะช่วยกันคิดการแก้แค้นแต่หัวเราตันจริงๆ ขนาดที่เขียนๆมาลงอันนี้ยังแย่เลย แต่ไรต์ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนเลยนะคะ! จะพยายามแต่งถ้าคิดออก กว่าจะอัพอีกทีก็คงอีกยาว.... แถมช่วงนี้ก็กำลังจิตตกแบบสุดๆเพราะงานโปรเจค ยังไงก็อย่าทิ้งไรต์กันเลยนะคะ