คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Special 2 ความรู้สึกของเคียวยะ
เธอเป็นแบบนี้ตลอด....
แม้มองดูภายนอกเธอจะดูแข็งแกรงขนาดไหนก็ตาม แต่ทุกๆครั้งเวลาแยกห่างจากคนอื่นเธอมักจะร้องไห้ออกมาไม่มีเสียงแล้วหลับไป....
เธอไม่อยากให้ใครเข้าใกล้....
เพราะกลัว....
เธอกลัวว่าคนที่เข้ามาใกล้เธอจะบาดเจ็บและถูกทำร้าย....
เวลาที่เห็นน้ำตาของเธอหรือแววตาในตอนนั้นผมเจ็บมากยิ่งกว่าบาดแผลใดๆที่เคยโดนมา....
เวลาเธอร้องไห้....
เธอไม่ได้ต่างจากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่อ่อนแอเลย....
เธอทั้งอ่อนแอและแสนจะเปราะบาง....
แม้ภายนอกจะดูแข็งแกร่งขนาดไหนก็ตาม....
แต่สำหรับผมเธอก็ยังคงเป็นราวกับลูกแมวแรกเกิดที่แสนเปราะบางอยู่ดี....
ตัวตนของเธอเป็นเหมือนหิมะ...
หิมะที่แสนเย็นและหนาวเหน็บที่แช่แข็งคนอื่น....
หิมะที่แสนสวยงามที่แลดูน่าหลงใหล....
หิมะที่ขาวบริสุทธ์ยิ่งกว่าสิ่งใด...
แม้จะพรากชีวิตผู้คนไปมากมาย...
แต่กลับกัน...
หิมะก็ช่วยเหลือผู้คนไว้มากมายเช่นกัน....
หิมะที่ทั้งอ่อนนุ่มและเปราะบาง...
หิมะนั้นช่างอ่อนแอยามตัวคนเดียว....
เพราะงั้นเธอจึงเปราะบางเสมอเมื่อยามอยู่คนเดียว...
จิตใจของเธอทั้งอ่อนแอและใกล้แตกสลายเต็มที....
ผมจึงคอยอยู่เคียงข้างเธอ....
ผมจะรักษาและปกป้องจิตใจของเธอ....
เธอก็เป็นเหมือนแสงจันทร์ที่ส่องมาท่ามกลางความมืดมิด...
แสงจันทร์ที่ทั้งอ่อนโยนและดูน่าหลงใหล....
หัวใจของเธอผมจะดูแลมันให้เอง...
เพราะงั้นไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ...
ผมคิดเสมอว่าทำไมสัตว์กินพืชพวกนั้นถึงต้องอยู่รวมกัน....
ทำไมต้องคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันกัน? เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ตอบผม... เธอคอยอยู่เคียงข้างผมตลอดมา... ถึงในตอนแรกจะเป็นเพียงคำสั่งที่ผมสั่งกับเธอไป
แต่หลังจากนั้นมันก็เริ่มกลายเป็นความตั้งใจของเธอเอง....
ไม่ใช่แค่ผมที่ปกป้องเธอ....
เธอก็ปกป้องผมเช่นกัน....
แต่เธอยังช่วยอยู่เคียงข้างผมที่ยืนหยัดอยู่เพียงคนเดียว....
เธอคอยเคียงข้างผมไม่ว่าตอนไหน...
เธอไม่ปล่อยให้ผมต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว... เอาตามตรงผมเองต่างหากที่ถูกเธอช่วยไว้...
พวกเราทั้งคู่ต่างปกป้องซึ่งกันและกันอยู่เสมอ...
เธอและผมต่างเป็นส่วนที่หายไปของกันและกัน...
เธอสอนเรื่องต่างๆกับผมมากมาย....
อดีตของเธอช่างลึกลับจนน่าค้นหา...
แต่มันกลับ....อัดแน่นไปด้วยความโศกเศร้าของเธอที่มากมายเหลือล้น....
ตอนที่ผมรู้ว่าเธอร้องไห้มาตลอดเพราะอดีตก็โกรธจนเกือบยั้งมือไม่ไหว....
อดีตของเธอเต็มไปด้วยการหักหลัง...
ทั้งจากเพื่อน....
จากคนที่เป็นรักแรก....
เธอที่อ่อนแอมากยิ่งกว่าตอนนี้หลายเท่า....
ทั้งถูกพยายามฆ่าโดยคนที่เธอเคยคิดว่าเป็นเพื่อน....
ผมจะกอดเธอไว้เอง....เพราะงั้นอย่าเศร้าไปเลย....
อย่าฝืนยิ้มทั้งๆที่ในใจเจ็บปวดแบบนั้นสิ....
ขอร้องละ.....
ผมจะปลอบประโลมเธอเอง....เพราะงั้นอย่ายิ้มแบบนั้นเลยนะ....
ผมจะอยู่ข้างๆเธอเอง.....เพราะงั้นอย่าปกปิดความเศร้าโศกนั้นไว้เลย....
ร้องออกมาให้เต็มที่....แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องยิ้มออกมาอย่างร่าเริงให้ได้นะ....
รอยยิ้มจริงๆของเธอหน่ะ....
รอยยิ้มที่ไม่ได้แสร้งทำเป็นร่าเริงเพื่อให้คนอื่นสบายใจนั่นหน่ะ....
คุณไม่ได้ตัวคนเดียวหรอกนะ....
คุณมีหลายสิ่งที่ผมไม่มี...
และผมก็มีหลายสิ่งที่เธอไม่มีเช่นกัน....
ผมสัญญากับตัวเองมาตั้งแต่วันนั้นแล้ว....
วันที่น้ำตาของเธอไหลออกมาครั้งแรกท่ามกลางสายฝน...
แม้จะมองเห็นไม่ค่อยชัดเพราะฝนที่ตกลงมาชำระน้ำตาที่ไหลออกมาของเธอไปก็ตาม...
แต่ผมแน่ใจ...
แน่ใจว่าเธอกำลังร้องไห้ออกมา...
วันที่ฝนตกนั้นจะเป็นวันเดียวที่เธอปลดปล่อยน้ำตาออกมาเพื่อระบายมันออกไป...
ผมขอสัญญาเลยล่ะ....
ว่าผมจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป....
ยูกิ....
ลูกแมวตัวน้อยของผม....
ไม่รู้จะสนุกกันมั้ยนะตอนนี้ หัวมันตันมากๆเลยต้องลงความรู้สึกของท่านฮิที่มีต่อยูกิจังมา
ความคิดเห็น