คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 12 ปราสาทวองโกเล่
“ว้าว! สวยจังเลยนะเจ้าคะคุณครูมารี
ผอ.ไนติงเกอ
พวกเราจะพักที่นี่ได้ตริงๆงั้นเหรอเจ้าคะคุณมาริน”
ยูริที่มาถึงหน้าปราสาทวองโกเล่ด้วยกันกับคุณครูทั้ง2พูดด้วยแววตาเป็นประกายส่วนพวกวาเรียแยกตัวไปที่ปราสาทวาเรียและเบียคุรันก็ลากเอสกลับไปที่มิลฟีโอเล่ทันทีที่มาถึงอิตาลี่ ยังดีที่มารินมานำทางจนมาถึงให้
“ใช่แล้วล่ะ ปราสาทวองโกเล่หน่ะมีประวัติมาอย่างยาวนานตั้งแต่สมัยวองโกเล่พรีโม่เมื่อ500ปีก่อน เอาหล่ะเข้าไปกันเถอะนะ”
มารินบอกแล้วกำลังจะเดินเข้าไปในปราสาท
“มารินจังกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ? ถ้ากลับมาถึงแล้วน่าจะโทรมาบอกกันหน่อยนะ
เมื่อกี้ชั้นก็เจอยูกิจังเดินซื้อของอยู่ว่าจะชวนกลับพร้อมกันซะหน่อย แล้วคุณ3คนตรงนั้นเป็นใครงั้นเหรอจ๊ะ?”
เคียวโกะที่พึ่งกลับมาจากร้านขนมร้านประจำถาม
“พึ่งกลับมาเมื่อกี้เองละคะนายหญิง แล้วก็3คนนั้นคือครูของยูกิตอนอยู่โรงเรียนลาฟลอร่ายังไงล่ะคะ
เด็กผู้หญิงผมเขียวคนนั้นเป็นเพื่อนคนเดียวที่เชื่อใจยูกินะคะ”
มารินพูด
“จริงเหรอจ๊ะ! ยินดีที่ได้รู้จักนะคะชั้นมีชื่อว่าซาซางาวะ เคียวโกะ จะเรียกว่าเคียวโกะก็ได้นะคะ ขอบคุณที่พวกคุณเชื่อใจยูกิจังนะคะ”
เคียวโกะเข้าไปแนะนำตัวทันทีที่พูดจบ
“ดิชั้นชื่อมารี
กีมาร์นะค่ะคุณเคียวโกะ ส่วนข้างๆของดิชั้นคือผอ.ไนติงเกล ผอ.ของโรงเรียนลาฟลอร่าค่ะ”
“ชั้นชื่อฟุจิวาระ ยูริเจ้าค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะเจ้าค่ะ”
ทั้งคู่แนะนำตัว
“แล้วบอสล่ะคะ? ปกติออกไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดเลยนี่ค่ะ!! ถ้าบอสรู้คงเป็นห่วงนายหญิงมากแน่ๆ!!”
มารินเริ่มลุกลี้ลุกลน
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะมารินจังสึคุงอนุญาตแล้วล่ะ
แล้วก็มีฮารุจังกับโคลมจังมาด้วยแต่เมื่อกี้โคลมจังบอกว่าลืมของขวัญแต่งงานของยูกิจังกับคุณฮิบาริไว้ที่ร้านเลยรีบไปหยิบกัน อ๊ะ! นั่นไงมาแล้ว ทางนี้จ๊ะทั้ง2คน!!”
เคียวโกะบอกกับมาริน
“ฮาฮิ! เคียวโกะจังค่ะ3คนนั้นคือใครงั้นเหรอค่ะ?”
ฮารุถามเคียวโกะ
“เพื่อนกับครูของยูกิจังตอนเรียนที่ลาฟลอร่าหน่ะจ๊ะ
ทุกคนมาร่วมงานแต่งงานของยูกิจังเลยจะมาพักที่ปราสาทหน่ะ 2คนนั้นชื่อคุณมารีแล้วก็คุณไนติเกลนะจ๊ะ
ส่วนนั่นเพื่อนสนิทของยูกิจังชื่อฟุจิวาระ
ยูริ”
เคียวโกะอธิบาย
“ฮาฮิ! จริงเหรอคะเคียวโกะจัง
ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะชั้นมิอุระ
ฮารุค่ะ!”
ฮารุแนะนำตัวอย่างร่าเริง
“อะ เอ่อ....
โดคุโร่ โคลมค่ะ...
ชั้นรู้จักคุณยูริจากท่านมุคุโร่แล้วล่ะค่ะ เคียวโกะจังกับฮารุจังค่ะ ธะ เธอคนนี้โดนเหมือนยูกิจังค่ะ....”
โคลมพูดอย่างอายๆ
“ไว้เข้าไปคุยต่อข้างในกันเถอะนะค่ะ คุยตรงนี้คงไม่สะดวกเท่าไหร่
ตอนนี้เข้าไปข้างในกันเถอะคะ”
เคียวโกะบอกแล้วเดินนำเข้าไปในปราสาท
“ยูกิจังตอนเด็กๆน่ารักจังเลยเนอะฮารุจัง
โคลมจัง ดูร่าเริงมากๆ พวกเราของภาพนึงได้มั้ยจ๊ะยูริจัง?”
เคียวโกะพูดอย่างร่าเริง
“ได้สิเจ้าคะ! แล้วคุณยูกิไม่มีรูปตอนลาฟลอร่าให้ทุกคนดูเหรอเจ้าคะ”
ยูริถามอย่างสงสัยเพราะตอนนั้นก็ถ่ายรูปไว้เยอะอยู่
“ยูกิจังบอกว่ามีไปก็เจ็บปวดเปล่าๆเลยเผาทิ้งไปแล้วหน่ะจ๊ะ แล้วคุณมารีกับคุณไนติงเกลจะทานอะไรรึเปล่าคะ
นี่จะได้เวลาอาหารเย็นแล้วด้วยทุกคนมาทานพร้อมกันเถอะนะจ๊ะ”
เคียวโกะพูดอย่างร่าเริง
“กลับมาแล้ว.... อ้าว?
พวกไอ้ห่วยยังไม่กลับอีกงั้นเหรอเคียวโกะ
กลับมาจะฝึกหนักให้เข็ดเลยกะอีแค่พวกกระจอกยังใช้เวลานานขนาดนี้ แต่ช่างเถอะ.... พวกครูมารีตามชั้นมาสิคะ ชั้นจะพาไปที่ห้องเอง”
คุโระที่พึ่งกลับมาในสภาพเลือดเต็มตัวพูดอย่างไม่ยีหร่ะ
“ยูกิจังจ๊ะ
ชั้นจำได้ว่าบอกไว้แล้วนะว่าห้ามไปลุยเดี่ยว เพราะงั้น....”
เคียวโกะดุ
“วันนี้ต้องกินข้าว2จานนะจ๊ะ.... ห้ามเถียงด้วยล่ะ”
เคียวโกะพูดเสียงเด็ดขาด
“อึก! ทะ ทราบแล้วคะ.... ครั้งหน้าจะไม่ลุยเดี่ยวอีกเด็ดขาด....”
คุโระพูดอย่างสำนึกผิดแล้วเดินนำทั้ง3ไปที่ห้อง
“ด้านในมีห้องย่อยอยู่3ห้องและมีห้องน้ำอยู่ในตัวนะค่ะ
แล้วก็ใส่เจ้านี่ไว้กับตัวเวลาออกจากห้องด้วยนะคะ
แล้วก็อย่าเข้าไปในฝั่งเมฆาเด็ดขาดเลยนะคะขอเตือนไว้ด้วยเพราะมันอันตราย
ไปทานข้าวเย็นกันเถอะคะป่านนี้เคียวโกะคงรอแย่แล้ว”
Yuri
part
สวัสดีเจ้าคะ
ได้เจอกันอีกแล้วนะเจ้าค่ะ
ตอนนี้คุณยูกิและพวกยูริกำลังทานอาหารเย็นที่โต๊ะอาหารที่ใหญ่มากๆ
อาหารที่พวกเราทานเป็นเสต็กเนื้อหมูที่ดูแล้วน่าจะแพงมากๆกับซุปข้าวโพด ยูริเกร็งมากๆเลยเจ้าค่ะ! คุณยูกิเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเกินไปแล้ว ไอ้ท่วงท่าการกินที่นิ่งสงบนั่นมันอะไร!? เมื่อก่อนยังกินแบบยัดอยู่เลย
“นี่ๆยูกิจังเมื่อก่อนเป็นยังไงงั้นเหรอยูริจัง? เล่าให้ฟังหน่อยได้มั้ยจ๊ะ?”
ขอบคุณมากเลยเจ้าคะเคียวโกะจัง ยูริรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากจริงๆ พวกคุณครูมารีก็คงคิดเหมือนกันสินะเจ้าค่ะ
ยูริมองไปทางพวกครูมารีที่เงียบกริบราวกับเคยชินกับการทานอาหารที่อึดอัดแบบนี้มานานแล้ว นี่ยูริเกร็งคนเดียวงั้นเหรอเจ้าค่ะ! ใครก็ได้ช่วยยูริด้วย
“เคียวโกะ.....กินไปพูดไป....ไม่ดี...”
คุณยูกิพูดทำให้บรรยากาศกลับเป็นแบบเดิม
ยูริแอบเห็นคุณครูมารีพึมพัมว่าทำดีมากค่ะเลดี้ด้วย
“จ้าๆ
แต่ว่าปกติพวกสึคุงยังพูดไปทานไปได้เลยนี่จ๊ะยูกิจัง แล้วก็ยูริจังอึดอัดนะเห็นมั้ย? เพราะงั้นช่วยหยวนๆหน่อยนะจ๊ะยูกิจัง”
เคียวโกะส่งสายตาขอร้องไปทางคุโระอย่างไม่ยอมแพ้
“ทะ ทราบแล้วค่ะ....แต่เวลาจะพูดต้องกลืนลงไปก่อนนะ....”
คุโระพูดออกมาอย่างใจอ่อนแล้วนั่งฟังพวกเคียวโกะคุยไปเงียบๆจนกินจานที่2หมด
“อิ่มแล้วคะ ชั้นไปทำงานก่อนนะเคียวโกะ ส่วนมารินก็ไปหาสควอโล่เถอะ”
กลางดึกคืนนั้น...
“ยะ
อยู่ที่ไหนนะเจ้าค่ะ
ถ้าทำหายไปละก็แย่แน่ๆเลยเจ้าค่ะ”
ยูริออกมาหาของที่ทำหายไปตอนคุยกับเคียวโกะจังตรงแถวๆทางเดิน
“อ๊ะ! ซากุระนี่เจ้าค่ะ!! ทำไมถึงมีปลูกอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ....”
ยูริเดินไปที่ต้นซากุระเพื่อดู
“คุณหน่ะเป็นใครกัน? มาทำอะไรในเขตของผมกันเจ้าสัตว์กินพืช?”
เสียงดังขึ้นข้างหลังทำให้ยูริพบกับผู้ชายผมดำที่มีหน้าตาคุ้นๆเหมือนยูริเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
“ยะ
ยูริแค่มาตามหาของสำคัญที่ทำหายไปเฉยๆนะเจ้าค่ะ! ขะ
ขอโทษจริงๆนะเจ้าคะที่มาบุกรุกเขตของคุณ!!”
ยูริรีบขอโทษด้วยความกลัวเมื่อเห็นอาวุธที่อันตรายของคนๆนั้น
“คุณบุกรุกพื้นที่ของผม....ต้องขย้ำ!--”
“อย่านะคะ!!”
กึก!
จู่ๆคนผมดำก็หยุดค้างไว้กลางอากาศเมื่อได้ยินเสียงใครอีกคนแล้วเก็บอาวุธลงไป
“ชั้นบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามเข้ามาฝั่งเมฆาหน่ะ
เห็นมั้ยถ้ามาไม่ทันเธอแย่แน่ๆเลยนะยูริ
แล้วออกมาหาอะไรงั้นเหรอ?”
คุณยูกิในชุดกิโมโนสีดำพูดด้วยความเป็นห่วงยูริ
“ละ ล็อคเก็ตเจ้าคะ.... ล็อคเก็ตที่ใส่รูปถ่ายสมัยก่อนไว้....
ยูริทำมันหายไป....”
ยูริไม่รู้จะพูดอะไรต่อดีเพราะดันทำรูปๆนั้นหายไป.... รูปก่อนที่คุณยูกิจะหายไป....
เป็นภาพเพียงไม่กี่ภาพที่ยูริเก็บไว้รอดพ้นจากมือของคุณไลลาและพวกคุณโรซารี่ได้ มันเป็นภาพที่เห็นแล้วยังทำให้คิดได้อยู่ว่ามิตรภาพของเรายังคงอยู่....
พอคิดแบบนั้นน้ำตาของยูริก็ไหลออกมา
แปะ!
ยูริสัมผัสถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านทางฝ่ามือของคุณยูกิทำให้ยูริหยุดร้องไห้
“ไม่ต้องหาก็ได้นะยูริ
ไว้สักวันเราจะต้องได้กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกได้แน่ๆเพราะงั้นช่วยรอหน่อยนะ.....ชั้นจะแย่งมันคืนมาจากไลลาเอง....หยุดร้องเถอะนะยูริ....”
“คุณยูกิ....ฮึก....”
ยูริกอดคุณยูกิที่กำลังปลอบด้วยความดีใจ
คุณยูกิไม่ผิดสัญญาแน่นอน
“ยูกิ....กลับได้แล้ว...”
คนน่ากลัวแผ่ออร่าน่ากลัวออกมาจนยูริกลัว
“พี่เคียวอย่าอารมณ์เสียสิ นี่เพื่อนของชั้นนะคะอย่าหึงสิ.... ยังไงชั้นกลับก่อนนะยูริ ไว้เจอกันอีกทีพรุ่งนี้นะ”
ยูริกลับบ้างดีกว่า....
แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันก็หึงแฮะท่านฮิเนี่ย... เขียนเองยังอดเพลียใจไม่ได้ว่าเขียนมาได้ยังไง...
ตั้งแต่วันนี้จะเปลี่ยนเวลาลงนิยายนะคะ จากที่ลงทุกวันจะกลายเป็นลงทุกๆวันเสาร์ อาทิตย์ แล้วก็ศุกร์เท่านั้นต้องขอโทษที่ต้องแจ้งแบบนี้นะค่ะ
สุดท้าย...
1เม้น=100กำลังใจ ถ้าอยากให้แต่งต่อก็ช่วยเม้นกันด้ยนะคะ!!
ความคิดเห็น