ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ::: Part 4 :::
.........................................................
“คัตจังเสียงสูงอีกนิดนึงนะ” โปรดิวเซอร์พูดใส่ไมค์ที่เชื่อมระหว่างห้องอัดกับห้องควบคุม
“ค่ะ...” ร่างบางพยักหน้ารับมือเรียวยกขึ้นจับหูฟังอีกครั้ง สมาธิจดจ่ออยู่กับบทเพลงตรงหน้า ตาสวยหลับพริ้มราวกับว่าตนเองเป็นส่วนหนึ่งของเพลง
Nobita kage o hodou ni narabe
You yami no naka o kimi to aruite-ru
Te o tsunaide itsu mademo zutto
Soba ni ireta nara nakechau kurai
Kaze ga tsumetaku natte
fuyu no nioi ga shita
Sorosoro kono machi ni
kimi to chika-zukeru kisetsu ga kuru
Kotoshi saisho no yuki no hana o
Futari yori sotte
Nagamete iru kono toki ni
Shiawase ga afure-dasu
Amae toka yowasa janai
Tada kimi o aishite-ru
kokoro kara sou omotta
ย้อนไปเมื่อห้าปีที่แล้ว..ในวันที่คาซึมิตัดสินใจเลือกเดินทางเดียวกับแม่ของตน วันนั้นเป็นวันแรกของฤดูใบไม้ผลิ...เธอกำลังยืนร้องเพลงกับ
เพื่อนของเธออีกสามคน และ กับอีกหนึ่งคนเฝ้าภายในสวนสาธารณะเซนได..ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างหยุดยืนฟังอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินมาวาง
เศษเงินลงในกระเป๋าใส่กีต้าร์ ที่วางอยู่ตรงหน้าคนทั้งสี่ ร่างบางผู้ทำหน้าที่เป็นนักร้องนำโค้งให้แก่บุคคลเหล่านั้นทุกครั้งที่พวกเขาวางเศษเงิน
ให้ และเมื่อเพลงจบเสียงปรบมือดังขึ้นแทบจะในทันที คนทั้งสี่จับมือกันก่อนโค้งให้พวกเขาอย่างสุภาพ...ไลฟ์เล็กๆที่ถูกจัดขึ้นภายในสวนสา
ธาณะเป็นประจำทุกวันหลังเลิกเรียน..เสียงเพลงที่ถูกแต่งขึ้นเองจากบุคคลเหล่านี้ ถูกขับกล่อมออกมา ณ. ที่แห่งนี้.......
ในขณะที่ทั้งสี่กำลังจัดแจงเก็บข้าวของนั่นเอง...เสียงฝีเท้าดีใกล้เข้ามาเรื่อยๆจากด้านหลังทำให้ร่างบางหันไปมองอย่างสนใจ...
“ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย?” ชายหนุ่มมาใหม่ยิ้มบางๆให้กับร่างบางที่กำลังทำหน้าประหลาดใจอย่างมาก
“หนูหรือคะ?” อีกคนพยักหน้ารับ...หน้าสวยหันไปถามความเห็นเพื่อน
“ผมไปด้วย!!” หนุ่มน้อยลุกพรวดมายืนข้างๆคาซึมิ
“นี่..อย่าเอะอะสิ” ร่างบางหันไปว่าหนุ่มน้อยข้างกาย
“เอ่อ..มีอะไรกับหนูเหรอคะ” ชายแปลกหน้ายิ้มให้คาซึมิก่อนหยิบกระดาษแข็งภายในกระเป๋าเสื้อออกมายื่นให้คนตรงหน้า..ร่างบางรับมางงๆ
ก่อนก้มลงอ่านอักษรบนกระดาษนั้น..ค่ายเพลง...
“ชั้นมาดูไลฟ์ที่นี่ทุกวัน...คงไม่ต้องอธิบายมากหรอกใช่มั้ย?” คาซึมิมองอีกคนก่อนหันไปมองหน้าน้องชายอีกคนก็ยืนอึ้งเงียบไม่พูดไม่จา...ช็อคไปเลยเหรอเนี่ย...
“อะ..ค่ะ..” ชายแปลกหน้ามองนาฬิกาก่อนเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“เก็บไปคิดนะ..ถ้าสนใจก็เจอกันวันเสาร์..”
“คะ...” เก็บนามบัตรลงในกระเป๋าเสื้อ..
“ไปละ..แล้วเจอกันวันเสาร์นะ โคดากิริจัง” พูดจบก็เดินหายไปในทันที
“อะ...รู้จักเราได้ไงหว่า..” หันหลังกลับก็เจอเพื่อนๆยืนยิ้มให้
“ถ้าไม่ไปเสียดายแย่เลยน้า...” สาวห้าวประจำกลุ่มพูดยิ้มๆ
“คิดว่างั้นเหรอ ไอ”
“ช่าย...” อีกสองหนุ่มพูดทับ..
“เธอว่างั้นมั้ย มากิ?” ไอโกะหันมาถามคนที่นิ่งเงียบ..
“อะจ้ะ..เสียดายแย่เลยเนอะ...ชั้นว่าชั้นกลับก่อนดีกว่าเย็นมากแล้วล่ะ” มากิยิ้มเฝือนๆให้เพื่อนก่อนขอตัวกลับบ้าน..
“อืม..แล้วเจอกันนะ” คาซึมิบอกก่อนหันไปหยิบกีต้าร์ขึ้นมาสะพายไว้บนบ่า..และลุกขึ้นมายืนมองแผ่นหลังเพื่อนตัวเล็กนิ่งๆ
“เธอพอจะรู้ตัวเองบ้างหรือยังล่ะ?” ไอโกะถามขึ้น
“อะไร?”
“มากิกำลังอิจฉาเธออยู่นะ..ชั้นบอกเธอมากี่ครั้งแล้วคาซึมิ” ร่างบางก้มหน้านิ่ง
“ไม่ใช่หรอก..ชั้นกับมากิก็มีเหมือนๆกันนะ..ไม่เห็นจะมีใครเด่นกว่าใครเลย..คิดมากน่า” คำพูดที่ไม่จริงจังแต่มันคือความจริงจากใจ...หลัง
จากนั้นมากิก็ไม่มายุ่งวุ่นวายกับพวกเขาอีกกลับไปโดดเด่นท่ามกลางพวกเสเพล.........ชั้นไม่ได้อิจฉาเธอหรอกคาซึมิ..แค่ไม่อยากเห็นเธอ
เด่นกว่าก็เท่านั้นเอง......นี่คือคำพูดที่ออกมาจากปากของมากิต่อหน้าไอโกะ....มากิทำตัวเป็นศัตรูกับคาซึมินับแต่นั้นจนวันเสาร์ คาซึมิตัดสิน
ใจไม่ไปตามที่ค่างเพลงแนะนำ
“ยัยโง่!!!เธอบ้าไปแล้วเหรอ” ไอโกะเขย่าแขนเพื่อนแรงๆเป็นการเตือนสติ “เธอบ้าไปแล้ว...ความฝันของเธอไม่ใช่หรือไง...ฟังอยู่หรือเปล่า
ห๊า...ยัยบ๊องเอ๊ย!!!เธอต้องไปนะ เข้าใจมั้ย?”
“ชั้นไม่อยากไป..” คาซึยะลุกพรวดขึ้นมา เดินตรงเข้าไปหาพี่สาวที่ดูท่าจะไม่ค่อยมีสติก่อนลงมือลากแขนพี่สาวแรงๆ “ทำอะไรของนายน่ะ”
“พี่ต้องไปเข้าใจมั้ย?ผมไม่ยอมให้พี่มาเสียโอกาสเพราะคนขี้อิจฉาอย่างมากิหรอก..ไม่มีทาง...”
“เรื่องของชั้นน่า”
“พี่รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำให้แม่ของพี่เสียชื่อน่ะ..” คาซึมิหันไปมองหน้าคาซึยะแววตากร้าว
“ชั้นมั่นใจในความคิดของชั้นแล้ว นายเลิกพูดสะทีเถอะ”
“พี่!!!!!!!!!” คาซึมิสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของน้องชาย ทั้งสองทะเลาะกันเสียงดังลั่นและหยุดเมื่อได้ยินประโยคของไอโกะ
“คาซึมิ..ไอ้โง่..โง่มาก..เสียชาติเกิดจริงๆ แกไม่น่าเกิดเป็นลูกแม่แกเลย...แกมันอ่อนแอ..ขี้ขลาด..โง่ที่สุดในโลก” คาซึมินิ่งขึ้งหันมองหน้าเพื่อนแววตากร้าว
“ว่าไงนะ...”
“ไอ้โง่..ไอ้ขี้ขลาด..”
“ชั้นไม่ได้ขี้ขลาด!!ไม่เชื่อคอยดูสิ” คาซึมิสูดหายใจลึกก่อนเดินผลุนผลันออกไป
“อ้าว...ไปสะละ” ไอโกะพูดยิ้มๆ..ก่อนเดินตามเพื่อนออกไป....
...และหลังจากนั้นสองพี่น้องก็หายไปจากโรงเรียนและลาออกในที่สุด..ทั้งคู่ตัดสินเรียนการศึกษานอกโรงเรียนที่ถึงจะแพงหน่อยแต่จบแน่นอน..ไอโกะเฝ้ารอดูความสำเร็จของเพื่อนอย่างจดจ่อ เช่นเดียวกับโทมะที่พอเรียนจบชั้นปีก็ไปต่อไฮสคูลที่ต่างประเทศ รายนั้นก็ติดตามข่าวเพื่อนทุกวันเป็นประจำ..จนกระทั่งในวันแรกของฤดูใบไม้ผลิปีต่อมาพวกเขาสองพี่น้องปรากฏตัวอีกครั้งบนจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ใจกลางชิบูย่า....ในนามของนักร้องหน้าใหม่...KAZU...
...................................................
ปึก...
ร่างบางโยนกระเป๋าลงบนโซฟาตัวโตกลางห้อง วันนี้เป็นอีกวันที่คาซึมิต้องอยู่คนเดียว ร่างบางทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้ทั้งวันอยู่แต่ในห้องอัดเสียง..บอกตรงๆว่าเหนื่อย..พอใจในงานตรงนี้มั้ย? พอใจสิความฝันที่อยากจะเป็นเหมือนแม่ ทำไมจะไม่พอใจล่ะ
“เฮ้ออ..” ถอนหายใจออกมาก่อนเอื้อมมือไปกดเปิดโทรทัศน์
~”ทั้งหมดนี้เป็นเพราะ ทานิงุจิซังทีเดียวเลยนะคะ....”~ คาซึมิยืดตัวตรงทันทีที่ได้ยิน ชื่อของคนแปลกหน้าที่เจอกันเมื่อหลายวันก่อน..ที่คิดถึงทีไรใจก็เต้นแรงทุกครั้ง...ภาพของนาสึในจอทีวียิ่งเพิ่มความสงสัยในเนื้อหาข่าวได้เป็นอย่างดี จนข่าวจบลงนั่นล่ะ ร่างบางถึงรู้สึกและทิ้งตัวพิงกับพนักโซฟาอีกครั้ง
“เราจะได้เจอกันอีกมั้ย? ทานิงุจิคุง” มองแก้วลายสวยที่ซื้อมาเมื่อหลายวันก่อนอย่างเหม่อลอย เริ่มขดตัวและหลับไปทั้งชุดนั้น
.........................................................................
แก๊ก..แก๊ก..แอ๊ดดด
ไอโกะเปิดประตูเข้ามาเสียงเบาและจัดการปิดให้อย่างเรียบร้อย
“แม่คะ หนูหิว” ฮานะจังบอกผู้เป็นแม่เสียงเบา
“จ้า..คนเก่งไปอาบน้ำก่อนนะลูก..แล้วออกมาทานข้าวนะจ้ะ” ก้มลงหอมแก้มลูกสาวเบาๆ
“ค่ะ..” รับคำแล้ววิ่งไปหายเข้าไปในห้องนอนทันที ไอโกะเดินไปเปิดสวิตท์ไฟกำลังจะเดินไปวางของที่โซฟาแต่ชะงักเมื่อเห็นหัวทุยๆของ
เพื่อนซบอยู่กับที่วางแขนหลับพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราว
“ให้ตายเถอะ..กลับดึกแน่เลยถึงมาหลับคาโซฟาแบบนี้เนี่ย” บ่นเบาๆก่อนจะวางกระเป๋าลงกับโต๊ะแล้วเขย่าตัวเพื่อนเบาๆ “คาซึมิ!..ตื่นๆ..เฮ้..ตื่นสิ...คาซึมิ!!!ยัยบ้าตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!!!”
“หือ??” ผงกหัวขึ้นมาก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง “กลับมาแล้วเหรอ?”
“ทำไมมานอนอยู่ตรงนี้เนี่ย?บอกกี่ครั้งแล้วให้ไปนอนในห้องตัวเองน่ะ” เท้าเอวว่าคนที่ยังนอนงึมงำอยู่บนโซฟา
“ก็มันเพลียนี่” ลุกขึ้นมานั่ง
“ไม่ได้อาบน้ำด้วยล่ะสิ” คาซึมิยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“หิวๆๆ ทำอาหารเช้าให้กินหน่อย” ไอโกะแทบจะตบหัวคนตรงหน้าให้สลบคามือ...ตื่นมาได้ก็สั่งเชียว
“เออๆ กลับมาก็ใช้ชั้นเลยนะ” คาซึมิหาสนใจไม่...จัดแจงเดินเข้าไปในห้องนอนของตนเองแล้วปิดประตูพอเป็นสัญญาณ “เชื่อเขาเลย” ส่ายหน้าเบาๆอย่างเหนื่อยใจ
*****************ชั้นคงทิ้งเธอไม่ได้จริงๆ..คาซึมิ******************
TALK:::::
ไม่มีอะไรจะพูดนอกจาก เม้นให้ด้วยนะคะ
อย่าแอบว่าในใจนะ...มีความเห็นอะไรก็บอกมาเธอ
อยากรู้ไง...ติกันในใจ เราก็ไม่ตรัสรูหรอกนะ
ขอบคุรล่วงน้าค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น