ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ::: Part 3:::
เวลาสายของวันหนึ่ง
“กลับมาแล้วค่ะ..” คาซึมิเดินสะพายเข้ามาภายในบ้านอย่างอ่อนล้า
“โทรมเชียวนะ” อายะทักขึ้นขณะที่ร่างบางกำลังเดินผ่านห้องรับแขก
“คนมีงานทำก็แบบนี้ทุกคนแหละค่ะ” ยิ้มให้บางๆก่อนเดินผ่านไป อายะมองตามด้วยสายตานิ่งสนิทรอยยิ้มหยันมุมปากกดลึกลงมากกว่าเดิม
เมื่อร่างบางเข้ามาในห้องของตัวเองก็จัดแจงจัดการเสื้อผ้าเอกสารต่างๆนาๆมาวางกองไว้บนโต๊ะ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำออกมาอีกครั้งในชุดใหม่
“แต่งตัวแบบนี้จะไปไหนเหรอ!!?” คาซึยะถามขึ้นทันทีที่คาซึมิเดินออกมา
“นายเข้ามาตอนไหนเนี่ย?” คนน้องยักไหล่
“แล้วตกลงจะไปไหน” ถามขณะที่คาซึมิกำลังยืนหวีผมอยู่หน้ากระจก
“ไปเดินเล่นแถวโตเกียวเบย์” ตอบทีเล่นทีจริง
“ตอบให้มันดีๆหน่อยสิเจ๊..” คาซึมิหันมายักไหล่
“นานที่จะว่างเป็นวันแบบนี้..จะไปซื้อของสักหน่อยนายจะไปกับชั้นมั้ยละ?”
“อันนั้นมันแน่อยู่แล้วล่ะ...” คาซึยะยืดตัวยืนบิดขี้เกียจก่อนเดินไปเปิดประตู “รอข้างล่างนะ เจ๊” มือเรียวดึงประตูปิดก่อนหันหลังเดินลงบันไดแต่แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นมารดาเดินถือกระเป๋าราคาแพงออกจากบ้านไปอย่างรีบร้อน ไม่รอช้าขายาวก้าวตามมาถึงหน้าบ้าน
“อ๋อค่ะ..แน่นอนอยู่แล้ว..ที่เดิม?..อ่อ..ค่า..แล้วเจอกันนะคะ คุณคาโอริ” อายะปิดโทรศัพท์ก่อนขึ้นไปนั่งบนรถส่งสัญญาณให้คนขับออกรถก่อนหันมาสบตาดุใส่คาซึยะที่ยืนมองตนอยู่..อีกคนสะดุ้งก่อนเดินหลบไปเอารถตัวเองมาจอดรอร่างบางหน้าเทอเรซของบ้าน
“ไปโลดดดด...” คาซึมิตะโกนอย่างร่าเริง
“เสียงดังน่าพี่..หูจะแตก” ร่างโปร่งบ่นหน้ามุ่ยอีกคนหัวเราะชอบใจ
“เหรอ!!!!!!!!!!!!!!?” คาซึมิตะโกนลั่นด้วยเสียงอันดัง
“โอ๊ย!!!!!!!!!หูจะแตก!!!!!!!!!!!!!” คาซึยะตะโกนบ้างอย่างหงุดหงิด
“เหรอ!!!!!!!!!!!!?” ถามกลับเสียงดังอย่างคนขี้เล่น...ร่างโปร่งเหล่มองพี่สาวด้วยหางตา
“สนุกใหญ่..สนุกมากเลย” พูดเสียดสีอย่างหมั่นไส้ คาซึมิลอยหน้าลอยตาใส่
“ถ้าไม่สนุกจะทำเหรอ” คาซึยะทำหน้าเซงทันที..แบบนี้ทุกที
“เอาเถอะพี่ ข้อนั้นผมรู้..แต่สนุกแบบนี้บ่อยๆแล้วเสียงหาย หูหนวกผมไม่เอาด้วยหรอกนะ” คาซึมิทำตาโตอย่างตกใจ
“เออใช่..ชั้นต้องเก็บสมบัติล้ำค่าของแม่ไว้ให้ดีสิเนอะ..” หันไปยิ้มให้ร่างโปร่งอีกคนหันมายิ้มตอบแต่ส่ายตายังคงจับจ้องถนนตรงหน้าก่อนหักเลี้ยวพวงมาลัยเข้าไปจอดใต้อาคารพาณิชย์
“วันนี้ฮาราจูกุละกัน” ร่างโปร่งบอกแค่นั้นก่อนเปิดประตูรถลงไปยืนข้างๆตัวรถ รอจนร่างบางเดินมาเกาะแขนแล้วถึงกดกุญแจปิดล็อคอัตโนมัติ
“เชิญคร้าบ คุณคาซึมิผู้เลอโฉม” ผายมือให้ร่างบางเดินนำหน้าอีกคนหันมาทำท่าเชิด
“ขอบใจนะ เจ้าคาซึยะ” พูดจบก็สะบัดหน้าเดินนำน้องชายออกไป คาซึยะส่ายหน้ากับความปัญญาอ่อนของพี่สาวตัวเอง
....ดูเอาเถอะ พออารมณ์ดีก็ร่าเริงสะ...
“คาซึยะ!!!” เงยหน้ามองคนที่โบกมืออยู่ตรงหน้า “เดินช้าจริงนะนาย...” เท้าเอวว่าก่อนก้าวเข้าไปในร้านเครื่องแก้ว
กิ๊ง..กิ๊ง..
ร่างบางก้าวขาเข้ามาหยุดยืนตรงประตูสักพักก่อนจะเลือกเดินไปทางล็อกในสุดของร้าน ไม่นานนักคาซึยะก็เดินตามมาสมทบ
“ซื้อแก้วไวน์ใบใหม่ดีกว่า..” พูดขึ้นขณะคาซึยะยืนมองโคมไฟแก้วตรงหน้าแล้วเดินหายไปในทันที
“อะ..อ้าว..ไปไหนสะแล้ว” ชะเง้ออยู่สักพักก็หันหน้ากลับมาสนใจโคมไฟแก้วลายสวยต่อ
...........................
“อันนี้น่ารักดีนะคะ บอส” ยื่นมือไปหยิบแก้วไวน์ลายหมากรุกขึ้นมาดูก่อนหันมาขอความเห็นของคนข้างกาย
“นั่นสิคะ นาสึ..มากิว่าสวยดีนะคะ” หญิงสาวร่างอวบเงยหน้าพูดกับร่างสูงอย่างฉ้อเลาะ
“คุณอยากได้?” มากิยิ้มเอียงอาย
“ถ้าอยากได้คุณจะซื้อให้มั้ยล่ะคะ?..” มากิจ้องตาคมอย่างเย้ายวน..นาสึยิ้มบางๆให้อย่างเรียบเฉย
...หึ...
Ruuuuuuuu
ร่างสูงแกะแขนขาวของหญิงสาวออกแล้วเดินหายออกไปจากตรงนั้นทันที มากิทำท่าจะเดินตามแต่เลขาสาวรั้งแขนไว้
“อะ..ปล่อยสิคะ คุณสึกิ” มากิหันมาพูดด้วยเสียงไม่พอใจ
“ปล่อยไม่ได้หรอกค่ะ..คุณน่าจะรู้ดีนะคะว่า...บอสไม่ชอบให้ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัว” สึกิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยจนคนฟังแทบทนไม่ไหว
“ครับ..”
+,วันนี้ลูกกลับบ้านได้มั้ยจ้ะ?..คือ แม่,+ เสียงปลายสายพูดอย่างเกรงๆ
“ผมไม่ดูตัวใครทั้งนั้น..ไม่ว่าอย่างไรคุณก็บังคับผมไม่ได้หรอก” ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
+,มันคือธุรกิจนะลูก..แม่ทำเพื่อลูกนะจ้ะ,+ ชายหนุ่มยิ้มหยันกับตัวเองก่อนสะดุ้งกับมือเรียวที่ยื่นมาหยิบแก้วตรงหน้าเขา จนตัวเองต้องหันไปมองอย่างสนใจ
“อะ..ขอโทษค่ะ..ชั้นไม่ทราบว่าคุณกำลังดูอยู่” ร่างบางวางแก้วกลับตำแหน่งเดิมก่อนโค้งให้ชายหนุ่มเล็กน้อยแล้วเดินไปอีกทาง
+,ฮัลโหล..นาสึฟังแม่อยู่มั้ยลูก,+
“ผมมีงานแค่นี้นะ..ติ๊ด...” กดตัดสายก่อนใส่มือถือลงนกระเป๋ากางเกงขายาวเดินไปทางเดียวกันกับร่างบางเมื่อครู่ ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงหวานเมื่อครู่ดังขึ้น
“สวยดีออก..แต่มันเหลือแค่ใบเดียวเองอ่ะ”
“แล้วจะซื้อไปทำไมหลายๆใบล่ะ” คาซึยะหันมาถามหน้ายุ่ง
“ก็ซื้อให้ไอโกะ อากิ นามิ...แล้วก็................” คาซึยะฟังแล้วทำหน้าเมื่อย..
“ผมว่าไปซื้อตุ๊กตาหมีโชคชะตาให้ฮานะจังดีกว่า..”
“เอ้ย..รอไปด้วยกันหน่อยก็ไม่ได้” คาซึยะยิ้มโบกมือก่อนเดินหายออกไปนอกร้าน นาสึที่ยืนมองอยู่แอบย่องกลับไปที่ชั้นวางแก้วที่เดิม
“เขาจะเอามั้ยน้า..สวยสะด้วยสิ” เดินพึมพำคนเดียวก่อนจะเลี้ยวมาตรงหัวมุมชั้นจังหวะเดียวกันกับที่นาสึหันมา คาซึมิยิ้มให้อีกคนอย่างคน
อัธยาศัยดี
“ยังเลือกไม่ได้เหรอคะ?” นาสึยิ้มนิดๆแทนคำตอบมองใบหน้าหวานที่แฝงความเปรี้ยวไว้อย่างย่ามใจ มือเรียวหยิบแก้วไวน์ลายสตอร์เบอรี่กับลายกุหลาบออกมา “คุณจะซื้อให้ใครเหรอคะ..ชั้นจะได้ช่วยเลือก”
“เจ้าสาวของผม” มองตาอีกคนนิ่งจนคาซึมิต้องหลบตาไปสนใจแก้วตรงชั้นก่อนอย่างตั้งใจ..หน้าร้อนวูบขึ้นมาทันทีกับคำพูดกำกวมหาความหมายแท้จริงไม่ได้ของอีกฝ่าย
“ถ้างั้นก็ต้องกุหลาบนะคะ..รักและบูชายิ่งกว่าสิ่งใด” ยื่นแก้วลายกุหลาบให้ชายหนุ่มอีกคนรับมาอมยิ้มนิดๆ
“ขอบคุณนะ...” เว้นช่วงหลังไว้นิดนึง
“โอยากิริ คาซึมิยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” ยิ้มให้อีกคนอย่างจริงใจ อีกคนพยักหน้ารับ
“ทานิงุจิ นาสึ..ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน โอยากิริจัง” คาซึมิยิ้มรับอีกคนก้มให้เล็กน้อยก่อนหันหลังเดินไปตรงเคาน์เตอร์ ตาสวยมองตาแผ่นหลังกว้างอย่างเหม่อลอย..
Tuuuuluuu
ติ๊ด!! นิ้วเรียวกดรับสาย
+,พี่เลือกแก้วเสร็จหรือยัง?ผมรออยู่หน้าร้านนานแล้วนะ,+ เสียงคาซึยะโวยมาตามสาย
“อือ..ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” กดตัดสายก่อนหันไปหยิบแก้วลายเดียวกันกับเมื่อกี้มาหนึ่งใบแล้วเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์ตอร์
ขาเรียวก้าวลงแตะกับพื้นถนนอย่างรวดเร็ว เดินประคองถุงแก้วที่เพิ่งซื้อมากับอกเดินยิ้มเข้าไปหาน้องชายอย่างอารมณ์ดี คาซึยะมองหน้าพี่
สาวด้วยใบหน้ายากจะเดา
“อะไรจะดีใจขนาดนั้นน่ะ”
“เรื่องของชั้นน่ะ..” แวดใส่น้องเสียงเบา..คาซึยะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“เอาเถอะ..ตอนนี้ไปสตูดิโอNHKก่อนจะดีกว่า เดี๋ยวสายโดนจุนซังทำโทษอีกคราวนี้ผมคงไม่ได้ปริญญาแน่ๆ” คาซึยะบ่นหน้าเมื่อย
“ไอ้ปริญญามันอยู่ที่นายตะหากเล่า..โทษส่งเดชจริงเชียว”
“คร้าบ..แม่บัณฑิตใหม่ยอดอัจฉริยะ” พูดจบก็วิ่งหนีไปทันทีที่เห็นคาซึมิชูกำปั้นหรา
“ปากมากนักนะ..” วิ่งไล่ตามอีกคนอย่างหมั่นไส้..กระโดดขี่คอน้องชายเอากำปั้นยีหัวอีกคนเล่น พร้อมกับเสียงหัวเราะใสๆของคนทั้งคู่ ลับหลังคนทั้งสองที่เดินเย้าแหย่กันไปตลอดเส้นทาง..ชายหนุ่มร่างสูงกำลังยืนมองภายนั้นนิ่งๆด้วยใบหน้าสงบ เรียบ ยากที่เดาอารมณ์
“บอสคะ..” ร่างสูงสะดุ้งนิดๆก่อนหันไปมองหน้าคนเรียก “นัดสัมภาษณ์พนักงานใหม่บ่ายนี้ค่ะ”
“อือ..ฝากส่งเขาด้วยนะ” สึกิพยักหน้ารับรู้ความหมายของเขา...ที่นาสึพูด...ร่างสูงเดินห่างออกไปเรื่อยๆจนหายไปกับฝูงชน
“เสร็จแล้วค่ะ..อะ..คุณนาสึล่ะคะ” มากิถามอีกคนหน้าตาเลิกลั่ก
“มีงานด่วนน่ะค่ะ..เดี๋ยวดิชั้นจะไปส่งคุณเองค่ะ ไม่ต้องห่วง” สึกิชิงพูดก่อนเมื่อเห็นมากิอ้าปากจะต่อว่า..,มากิได้แต่พยักหน้าแกน...ขัดไม่ได้หรอก
………………………………………..
สตูดิโอ NHK เวลาเที่ยงตรง
“พรุ่งนี้มีสัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ตอนเช้านะ อย่าลืมล่ะ” คาซึยะหันไปบอกคนที่นั่งๆข้างๆ
“รู้แล้วๆ..ไม่ลืมหรอกน่า...เพราะงานนี้เสร็จชั้นก็จะได้พักร้อนแล้ว..” อีกคนบอกอย่างร่าเริง
“เอาเถอะ...นายยังติดหนี้ชั้นครั้งนึงนะ ฮิโรกิ” ชี้หน้าเพื่อนร่วมค่ายอย่างคาดโทษ
“เออน่า...ว่าแต่คัตจังไปด้วยมั้ยครับนี่?” เลื่อนตัวลงมานั่งที่พื้นข้างๆร่างบาง
“ถ้าว่างนะ ฮิโรกิ” คาซึมิพูดทั้งที่สายตายังจับจ้องของตรงหน้าอย่างตั้งใจ “อะ..ตาชั้นแล้วเหรออามุระซัง”
“จ้ะ..อย่าให้ล้มน้า...งานนี้มีเลี้ยงๆ” อามุระพูดยิ้มๆ
“ไม่ล้มแน่นอน...คอยดูน้า” นิ้วเรียวค่อยๆจิ้มชิ้นเจงก้าเบาๆ
“แต่ผมว่าคัตจังชนะอยู่แล้วแหละครับ...เอางี้ดีมั้ย?ไว้ว่างๆไปเดทกับผมนะครับ คัตจัง” หนุ่มน้อยพูดขึ้นขณะที่ร่างบางกำลังนั่งเล่นเจงก้าอย่างตั้งใจ
“อืม...” ร่างบางค่อยๆใช้นิ้วเคาะๆให้ชิ้นเจงก้าหลุดออกมาอย่างตั้งใจ
“เย้!!!” ร่างนั้นผวาร้องออกมาอย่างดีใจ
โครมม....
“เฮ้ย!!!” คาซึมิลุกขึ้นยืนเท้าเอวอย่างอารมณ์เสีย ก่อนหันไปมองตัวต้นเหตุของเรื่อง
“แหม..คัตจังมองผมแบบนั้น..ผมเขินนะครับ” คาซึมิหน้าบึ้งมองอีกคนที่ยังเพ้อไม่หยุด
“ฮิโรกิ!!!” คาซึยะร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเพื่อนร่วมค่ายโดนฝ่ามือพิฆาตของคาซึมิฟาดลงกลางหัว
“อะ..โอ้ยย..คัตจังตีผมทำไมครับนี่?” มองหน้าอีกคนงงๆ
“เวลาชั้นเล่นเจงก้าอยู่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งน่ะ..ห๊า!!!!” ฮิโรกิทำหน้าเหวออย่างตกใจ..นางฟ้าจะฆ่าผมแล้ว...
“ใจเย็นน่าคัตจัง...แค่เลี้ยงราเมงร้านอร่อยชั้นเองน้า” สาวสวยอีกคนโพล่หน้ามาพูดเย้า
“โหยยย...อามุระซังอ่า...ฮิโรกิ..เพราะนายทำแหละทำให้ชั้นแพ้..นายก็ไปเดทกับอามุระซังก็แล้วกัน..เชอะ..” ร่างบางเดินเชิดออกไปอย่างคนเอาแต่ใจ
“เฮ้ย!!ไม่เอานะ..” ทั้งห้องนั้นหัวเราะขึ้นมาทันที...นี่ละน้าเบื้องหลังคนดัง....
***************************************
TALK:::
มาต่อแว้ววว...ตามคำบอกเล่า
ว่าท่านช่างขยันดองเหลือเกิน
แหะๆ..แย่นิ...ขอบคุณสำหรับคนที่ยังติดตามเราอยู่
ตั้งกะเรื่องเก่าสมัยนู้นนน...อิอิ
ขอบคุณมากค้าบบบ(โค้งงามๆ)
อีกเรื่องที่แต่งไปก็เรื่อง ยูเมะโตะเนกาอุ (หาดูๆ)
หนุกไม่หนุกอยู่ที่พวกท่านแล้วคร้าบบ
อิอิ..ไปละค่า...
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำติชม
(ถึงแม้จะไม่มีก็จะหน้ามึนแต่งต่อค่ะ...ทนมั้ยล่ะ?)
ไปละค่า.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น