ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ::: Part 2:::
?????????????? คุณสงสัยมั้ย?..ว่าคนเราเกิดมาทำไม..?????????????????
“กลับมาแล้วค่า..” ถอดรองเท้าวางไว้ข้างประตูก่อนเดินเข้ามาภายในห้องเช่าหรู
“กลับมาแล้วเหรอคะ มามิ” หันมายิ้มทักรูมเมทคนดัง..คาซึมิลูบหัวอย่างเอ็นดู
“คุณแม่ล่ะคะ ฮานะจัง..” อุ้มเด็กน้อยขึ้นก่อนเดินไปรอบๆห้อง
“คุณแม่ทำอาหารอยู่ในครัวค่ะ..”
“มามิกลับมาแล้วเหรอ ฮานะ..” หญิงสาวร่างโปร่งเดินออกมาพร้อมจานอาหารในมือ
“ค่า..”
“ไม่ไปเลี้ยงฉลองปริญญาใบแรกเหรอไง” ถามทั้งๆที่มือยังวางจานอาหารลงบนโต๊ะไม่เข้าที่
“ไปไม่ทันแล้วล่ะ..” คาซึมิลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอนของตนก่อนกลับออกมาอีกครั้ง ซึ่งทั้งสองแม่ลูกก็นั่งลงที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้วตนเองเลยเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามของเด็กน้อย
“ทานแล้วนะค่า..” ยกมือไหว้ก่อนลงมือทานอาหารตรงหน้า..
“ชั้นจะพาฮานะจังไปเยี่ยมแม่สักอาทิตย์นึงนะ..” คาซึมิเหลือบตามองหน้าเพื่อนที่กำลังป้อนข้าวใส่ปากลูกอยู่
“ไปวันไหน?”
“พรุ่งนี้เช้า..” คาซึมิตาโตทันที
“เฮ้ย..ไม่ได้นะ..ไอโกะ..แล้วใครจะทำกับข้าวให้ชั้นกินเล่า..” เงยหน้าโวยวาย
“ทำเอาเองสิ..” ไอโกะตอบเสียงเรียบยังคงป้อนข้าวลูกต่อไป
“โหย..อะไรเนี่ย พรุ่งนี้ชั้นทำงานทั้งวันเลยนะ..กลับมาทั้งท้องว่างแล้วยังต้องทำอาหารกินเองอีกเนี่ยนะ” คาซึมิบ่นเสียงดัง ไอโกะส่งแก้วน้ำให้ฮานะดื่มเป็นคำสุดท้ายก่อนหันมามองหน้าเพื่อน
“อย่าดื้อสิ..ถ้าทนไม่ไหวจริงๆก็กลับไปบ้านสะ..แล้วอาทิตย์หน้าค่อยเจอกัน..” พูดจบก็หันไปอุ้มลูกสาวขึ้นเดินเข้าห้องนอนไปทันที ก่อนชะโงกหน้ามาสั่งให้เก็บจานแล้วหายเข้าไปอีกครั้ง ทิ้งให้คาซึมินั่งจมกองจานและชามอยู่ที่โต๊ะคนเดียว..ตาสวยจ้องน้ำที่ไหลผ่านมืออย่างเหม่อลอย
“จะให้ชั้นกลับไปได้ยังไงละ..เฮ้อ..” ถอนหายใจอย่างหนักใจก่อนเอื้อมไปหมุนก๊อกน้ำปิดหันไปเช็ดมือกับผ้าด้านข้างก่อนเดินออกไปเปิดประตูห้องนอนของเพื่อน ชะเง้อเข้าไปมองก็พบภาพน่ารักของสองแม่ลูก..
ภาพที่ไอโกะกอดลูกสาวหลับตาซุกหน้ากับกลุ่มผมสีอ่อนของลูก ภายในห้องที่มีไฟสลัวอ่อนๆทำให้คาซึมิอดยิ้มออกมาไม่ได้ เดินย่องเข้าไป
กดปิดไฟให้ก่อนเดินออกมาแล้วปิดประตูลงอย่างแผ่วเบา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ฮืออ...แม่..” เด็กผู้หญิงตัวเล็กนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงนอนสีขาวโดยมีผู้เป็นพ่อคอยปลอบอยู่ไม่ห่าง
“คา..ซึ..มิ..อย่าร้อง..แค่ก..อย่าร้องไห้” ผู้หญิงหน้าตาสะสวยแต่ติดจะซีดเซียวเพราะอาการป่วยทางร่างกาย
“แม่..ฮึก..ต้องหายนะคะ” เด็กหญิงคาซึมิยังคงร้องไห้ไม่หยุด..แม่ของเขากำลังจะตาย..อามิเอื้อมมือมาลูบหัวลูกรักอย่างเบามือ..
“หยุดร้องเถอะ..แม่ไม่ชอบเด็กขี้แยนะ” พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา..หันไปสบตากับสามี “คุณคะ..เรียกอายะให้ชั้นที” ผู้เป็นสามีพยักหน้า “คาซึมิออกไปกับคุณพ่อนะลูก”
“ไม่เอา..คาซึมิจะอยู่กับคุณแม่..” เด็กน้อยพูดอย่างดื้อดึง
“ไม่เอานะลูก..ออกไปแป๊บเดียวก็เข้ามาแล้ว..ดื้อแบบนี้คุณพ่อกับคุณแม่ไม่รักน้า” ผู้เป็นพ่อก้มลงพูด..เด็กน้อยมองบุพการีทั้งสองอย่างชั่งใจก่อนตัดสินใจเดินตามผู้เป็นพ่อออกไป..วิ่งนำผู้เป็นพ่อไปหาน้าสาว
“คุณน้าคะ..คุณแม่เรียกค่ะ” คาซึมิพูดกับน้องสาวแม่อย่างใสซื่อ..น้องสาวฝาแฝดของแม่ที่หน้าเหมือนกันแทบจะทุกส่วนของใบหน้าต่างกันตรงแววตาที่มองมายังคาซึมินั้นไม่อ่อนโยนเหมือนผู้เป็นแม่..แววตาที่มีแต่ความเกลียดชัง
“..............” ลุกขึ้นยืนทันที..แล้วเดินจากไปทางเดียวกันซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับพ่อของเด็กน้อยเดินสวนมา
“อามิอยากคุยกับเธอน่ะ..รีบเข้าไปเถอะ” เขาพูดกับน้องสาวภรรยา
“ขอบคุณมากนะคะ..พี่คาซึมะ” พูดเสียงหวานก่อนผละเข้าไปในห้องพักของพี่สาว..คาซึมิมองตามอย่างเด็กไร้เดียงสา..หันมามองเด็กชายที่นั่งข้างๆตนก่อนยิ้มให้อย่างน่ารัก
“ว่าไง...คาซึยะ” เด็กน้อยหันไปมองพ่อของตนแล้วหันมามองเด็กชายข้างๆอีกครั้ง
“ตัวชื่อคาซึยะเหรอ..เค้าชื่อ คาซึมิ นะเป็นลูกสาวคุณพ่อ” คาซึมิพูดเสียงแจ้ว..คาซึมะลูบหัวลูกอย่างอ่อนโยน
“น้องเขาชื่อ คาซึยะ ลูกของคุณน้าอายะไงลูก” คาซึมิพยักหน้าเข้าใจ..ก่อนหันตามเสียงกรีดร้องของน้าสาว
“พี่!!!อย่าเป็นอะไรไปนะ!!” ทั้งหมดวิ่งเข้าไปดูทันที..ทันทีที่เข้าไปก็เห็นอามินอนตาเหลือกอย่างน่ากลัวมีอายะเขย่าตัวพี่สาวอยู่ใกล้ๆ “พี่คาซึมะตามหมอที” คาซึมะหายไปก่อนกลับมาพร้อมหมอในเวลาไม่นานนัก..ก่อนเตียงคนไข้จะถูกเข็นไปที่ห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน..คาซึมิร้องไห้อย่างขวัญเสียข้างๆมีคาซึยะยืนมองอย่างสงสาร
“ฮึก..แม่..” คาซึมิร้องไห้จนตัวโยน..คาซึยะเอื้อมมือเล็กๆไปกุมมืออีกคนไว้
“อย่าร้องไห้สิฮะ..พี่คาซึมิ” คาซึยะปลอบญาติผู้พี่ก่อนหันไปมองประตูห้องฉุกเฉินที่ถูกปิดลง
“แม่!!” คาซึมิร้องไห้เสียงดังจนคาซึมะต้องวิ่งเข้าไปปลอบ..
“เดี๋ยวแม่ก็มาลูก..” กอดลูกแน่นน้ำตาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้..เร็วเกินไป..มันเร็วเกินไป..ทันใดนั้นประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออกอายะ
รีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที
“หมอคะ..” หมอส่ายหน้า..เลิกผ้าปิดปากออก
“เส้นประสาทของคนไข้ตายแทบทุกส่วน..ผมช่วยไม่ได้จริงๆครับสุดความสามารถแล้ว” หมอก้มหัวให้ราวกับว่าขอโทษ
“ม๊ายย..พี่..ฮือ...” อายะลงไปนั่งร้องไห้กับพื้นโดยมีคาซึยะกอดผู้เป็นแม่แน่น..
“อามิ..ฮือ...ไม่จริง..” คาซึมะร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร..แต่แล้ว
...ฟุ่บ...
ร่างของคาซึมิทรุดลงกับพื้นทันที..ใบหน้าอ่อนเยาว์ซีดสนิท
“คาซึมิ!!” ผู้เป็นพ่อร้องออกมาอย่างตกใจ..ก่อนอุ้มพาลูกสาวเข้าห้องฉุกเฉินโดยด่วน
..................................................
นิตยสาร FLY ฉบับที่ 102 เดือน มิถุนายน ปี 1990
++ดาวดับ..ช็อควงการ++
การสูญเสียของวงการเพลงครั้งไหนดูเหมือนจะไม่เท่าการสูญเสีย นักร้อง - นักแสดงชื่อดัง อาริยามะ อามิ..ที่ได้จากไปด้วยโรคเส้นประสาท
ตาย..ถือว่าโรคนี้เป็นโรคใหม่เพราะทางคุณหมอทีมรักษาได้ให้สัมภาษณ์ว่าเส้นประสาทที่อ่อนแอแต่แรกกลับตายพร้อมกันอย่างไม่ทราบ
สาเหตุ..ทำให้อาริยามะซังเสียชีวิตโดยทันที...การจากไปของอาริยามะซังถือว่าเป็นข่าวที่ยากลบเลือนจริงๆ..ทางนิตยสาร FLY ขอแสดง
ความเสียใจกับครอบครัวอาริยามะมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ....
++++++++++++++++++++++++++++++++
ทุกคนไม่ได้เกิดมาดีพร้อม...
ทุกคนไม่ได้เกิดมาสบาย...
ทุกคนไม่ได้เกิดมาร่ำรวย
และ..ทุกคนนั่นแหละ..
.............ที่ไม่สามารถเลือกเกิดได้!!!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น