ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::: Part 1:::
............................................
.....................................
ข้อความสุดท้ายที่จะฝากถึงเธอ
คือ
::: ชั้นรักเธอ :::
.......................................
................................................
งานรับปริญญา มหาวิทยาลัยเคโอ
“เรียนจบสะทีนะพวกเรา!!!” หญิงสาวหน้าตาสะสวยหันไปพูดกับกลุ่มเพื่อนเสียงดัง..ในมือของทุกคนถือใบประกาศนียบัตรไว้คนละใบ
“อิสรภาพนอกรั้วมหาวิทยาลัยของชั้นมาถึงแล้ว” หญิงสาวอีกคนเดินมากอดคอแล้วพูดขึ้น
“ฝันใครฝันมันแล้วสินะ” หญิงสาวคนเดิมพูดขึ้น ทุกคนสีหน้าหมองลงทันที “แต่ยังไงเราก็มาเจอกันได้เหมือนเดิมแหละเนอะ..ว่ามั้ย..พวกเราจะเหมือนเดิม” พูดเสียงหนักแน่น..คาซึมิหันมามองหน้าเพื่อนซี้แล้วก็ยิ้ม
“เข้มแข็งเสมอเลยนะ อากิ..” แต่ยังพูดไม่ทันขาดคำเพื่อนๆในกลุ่มเริ่มร้องไห้
“ฮึก..พวกเราต้องเหมือนเดิม..สัญญานะ” อากิพูดเสียงเจือสะอื้น..มีเพียงคาซึมิที่กอดคอเพื่อนทุกคนไว้แน่น..
“ใครว่าอากิเข้มแข็งไม่จริงหรอกเพราะคาซึมิเข้มแข็งกว่าชั้นเสมอ” อากิพูดขึ้น ยิ้มทั้งน้ำตา..เสียใจ..เศร้าใจ
ติ๊ด..ติ๊..ติ๊ดด เสียงมือถือราคาแพงของคาซึมิดังขึ้น..เจ้าตัวต้องรีบเดินออกนอกวงทันที..รู้ว่าใครโทรมา
“เดี๋ยวมานะ..” ร่างบางเดินหลบออกมาทันที
“คาซึมิค่ะ..”
+,มัวทำอะไรอยู่น่ะคาซึมิ..ชั้นมารอเธอนานแล้วนะ..ออกมาเร็วๆเข้า,+ เสียงปลายสายพูดน้ำเสียงเครียด บ่งบอกได้ดีว่ากำลังเครียดมากขนาดไหน
“อีกเดี๋ยวได้มั้ยคะ..มัตสึยะซัง” พูดน้ำเสียงเจือขอร้อง
+,ไม่ได้!!กับเพื่อนไว้โทรคุยกันก็ได้น่า..รีบๆเข้าล่ะ..กริ๊ก..,+ อีกฝ่ายวางสายทันที..คาซึมิมองโทรศัพท์หน้ายุ่งเล็กน้อยก่อนหันไปมองเพื่อนที่ตอนนี้เริ่มสงบลงกันทุกคนแล้ว
“ใครโทรมาอ่ะ คัสมี้” อากิถามทันทีเมื่อคาซึมิเดินกลับเข้ามาในกลุ่ม..
“เอ่อ..มัตสึยะซังน่ะ..ขอโทษนะพวกเธอชั้นขอโทษจริงๆ..ชั้นคงไปต่อกับพวกเธอไม่ได้” คาซึมิก้มหัวขอโทษเพื่อนๆ..ทุกคนในกลุ่มมองอย่างเห็นใจ..และ..ไม่เข้าใจ
“บ้าน่า..ไว้เธอว่างก็นัดพวกเราก็ได้นิ..” ริสะพูดปลอบ..คาซึมิยิ้มกว้างอย่างขอบคุณ “ไปเถอะ”
“งั้นโชคดีกับอิสรภาพนะทุกคน..” โบกมือลาเพื่อนทุกคนก่อนวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ..โดยมีเพื่อนๆมองตาม
“คาซึมิจะทำงานทำไมนะ..บ้านก็ออกจะรวยล้นสะขนาดนั้น” นามิว่า..อากิหันไปมองหน้าแล้วเริ่มออกเดิน..
“ไปฉลองกันเถอะพวกเรา!!” เพื่อนๆเริ่มออกเดินตามพูดคุยกันไปเรื่อยจนลืมเรื่องของคาซึมิเสียสนิท
+++++++++++++++++++++
ปัง!! ร่างที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ
“เหลวไหล!!เป็นไงล่ะคราวนี้โดนหนังสือตีพิมพ์..ขายหน้ามั้ย..นักร้องวัยรุ่นชื่อดัง KAZU เบี้ยวการถ่ายแบบของนิตรสารยอดฮิต..Hide Inc.” ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะสีเหลี่ยมทรงสูงว่าเสียงดัง..คนสองคนที่ยืนหน้าโต๊ะก้มหน้าอย่างสำนึก “มีอะไรจะพูดมั้ย!!?มัตสึโมโต้!!” หันไปแหวใส่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังทั้งสอง
“คะ..ครับ..คุณอิชิคาว่า” มัตสึโมโต้ ยาระ ก้าวล้ำขึ้นมายืนหน้าคนทั้งสอง
“แย่!!แย่มาก..เพราะฉะนั้น” จุนซังพูดทิ้งน้ำเสียงจนสามคนที่อยู่ในห้องเสียวสันหลังวาบ “เพราะฉะนั้น..พวกเธอต้องพักผ่อนนิดหน่อย”
“ห๊า!!!” ทั้งสามร้องออกมาพร้อมกัน
“จุนซังครับ..” หนุ่มร่างโปร่งเปิดปากพูดแต่โดนจุนซังยกมือห้ามไว้ก่อน
“อย่าคิดมากๆพักผ่อนแบบบำเพ็ญประโยชน์น่ะรู้จักมั้ย??” จุนซังเลิกแว่นสีชาขึ้นไว้บนหัว..เผยให้เห็นดวงตาคมที่แฝงความขี้เล่นส่องประกายวิบวับ
“ยังไงคะ” คาซึมิกอดอกถามเสียงเครียด..จุนซังจะแกล้งอะไรพวกเขาอีกล่ะ...อีกคนยิ้มร่าเป็นเด็กๆ
“ก็แค่ไปเป็นศิลปินประจำรายการตามที่เขาขอมาก็เท่านั้นเอง..พักผ่อนๆ..สบายๆ..แถมได้เพื่อนด้วยน้า” คาซึมิหน้างอทันที
“พักผ่อนตรงไหนเนี่ย” ร่างบางบ่นพึมพำ
“เหอะน่า..เขาตื้อมานานแล้วนา..ช่วยๆเขาหน่อยเถอะน่า..เพื่อนต่างค่ายจะได้มากขึ้นไง” จุนซังพูดเหตุผลร่างโปร่งพยักหน้ารับ
“ง่ะ..ยอมกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอคาซึยะ” คาซึมิหันมาว่าน้องชายเสียงสูง
“ทำโทษพี่..ทำโทษ..ท่องไว้ๆ” คาซึยะกล่อมพี่สาวหัวรั้นแต่อีกคนหน้างอหนัก..รายการบำเพ็ญประโยชน์จริงๆสะด้วย
“แล้วแบบนี้หนูจะเจียดเวลาที่ไหนไปเที่ยวกับเพื่อนล่ะคะ จุนซัง..” คาซึมิทำหน้าอ้อนอีกคนยักไหล่
“ก็ไม่ต้องเที่ยว” ตอบหน้าตาเฉย
“โห..จุนซัง” คาซึมิหน้างออย่างแสนงอน จุนซังเห็นก็หัวเราะออกมา
“ชั้นเคยให้พวกเธอทำงานตลอดปีจนไม่ได้พักเลยงั้นหรือ?” ส่ายหน้า “งั้นก็เต็มที่กับงานแล้วรอเวลาพักให้เต็มที่..ที่พูดมาเข้าใจมั้ย!??”
“เข้าใจค่ะ/ครับ” สองพี่น้องตอบพร้อมกันก่อนหันหลังเดินออกจากห้องทำงาน
“มัตสึยะ..”
“ครับ..” มัตสึยะเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“แก้ตารางทัวร์หรือยัง?” มัตสึยะพยักหน้ารับก่อนยื่นแฟ้มหนาให้เจ้านาย..จุนซังจึงจรดมือเซ็นชื่ออนุมัติ..
.....................................
“โอ๊ยๆๆ..เบื่อ!!!” ร่างบางทิ้งลงบนโซฟานุ่มอย่างเอาแต่ใจ..คาซึยะเดินตามเข้ามาสีหน้าเดียวกัน “โดนเรียกมาก่อนแล้วก็โดนเพิ่มงาน..ให้ตายเถอะ..คอ-มอ-ซอ!!!” คาซึมิร้องออกมาเสียงดัง
“อะไร คอ-มอ-ซอ?” คาซึยะหันไปถามหน้ายุ่ง
“คัสมี้เซง!!!!อ๊ายยยย” ว่าแล้วคาซึมิก็เริ่มต้นโหยหวนอีกครั้ง
“เงียบเหอะน่า..” คาซึยะว่าอย่างหงุดหงิด “บ่นไปก็เท่านั้น..เราเลือกได้ที่ไหนกันล่ะ” คาซึมิร้องอื้ออาในลำคออย่างเห็นด้วย..ร่างโปร่งหันไปมองหน้าพี่สาว “แล้ววันนี้จะนอนบ้านหรือคอนโดล่ะ?” คาซึมิส่ายหน้า
“ชั้นไม่อยากกลับไปเจอแม่นายนักหรอกน่า..” ร่างบางพูดปรายตามองน้องชายนิดๆ..คาซึยะยิ้มรับ..
“เข้าใจล่ะ..”
“ครืดด..ปึง..” เสียงประตูถูกเลื่อนเปิดและปิดก่อนที่ร่างของมัตสึยะจะเดินเข้ามา
“คุยอะไรกันพี่น้อง..” วางปึกกระดาษไว้บนโต๊ะคาซึมิหยิบมาดูอย่างสนใจ “โปรแกรมเดินสายของเดือนหน้าน่ะ..ดูไว้สิ”
“โอ้โห..ได้ไปแช่ออนเซ็นด้วยอ่ะ..” ร่างบางร้องออกมาอย่างตื่นเต้น..
“ไหนๆ..” ยื่นปึกกระดาษให้น้องชายดูอีกคนทำท่าตื่นเต้นด้วยเหมือนกัน..มัตสึยะส่ายหน้ากับความเด็กของสองพี่น้อง “อยากไปๆๆ..ลัลล้า..ออนเซ็น..เย่เย้..” คาซึยะร้องออกมาเสียงดัง
“อ๊าย..ออนเซ็น..โย่ว..เย้ๆ” คาซึมิกระโดดโลดเต้นไปรอบห้องอย่างร่าเริง..ส่วนอีกคนก็นั่งบีชบ็อคอย่างอารมณ์ดี(รื่นเริงอะไรปานนั้น)
“ทำเป็นเด็กไปได้นะ” หัวเราะน้อยก่อนหันไปหยิบปึกกระดาษบนมานั่งขีดๆเขียนๆ..จนกระทั่งสองพี่น้องขอตัวกลับบ้านไปนอนพักผ่อน
“ไปนะครับ/ค่า..” มัตสึยะโบกมือไล่ก่อนหันมาทำงงานต่อ
“ให้ไปส่งมั้ย..เจ๊!?” คาซึยะหันมาถามพี่สาวที่กำลังใส่หมวกอำพราง
“ไม่ต้องล่ะ..ฝากบอกพ่อด้วยนะว่าชั้นจะกลับบ้านอาทิตย์หน้า..ขอแต่งเพลงก่อน” คาซึยะพยักหน้ารับมองตามร่างของพี่สาวต่างมารดาที่กำลังเดินห่างเขาไปเรื่อยๆ..
“ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย” เสียงนุ่มลอยไปตามลมอย่างแผ่วเบา..สายตาทอดมองแผ่นหลังบางที่บัดนี้กลายเป็นเพียงจุดเล็กๆลงทุกที
“ขอให้เข้มแข็งนะ...คาซึมิ!!” ยิ้มให้กับตัวเองก่อนขับรถออกไปด้วยความเร็ว
................................................
ร่างบางยังคงเดินต่อมาเรื่อยตามถนนสายหลักของชิบูย่า..เพิ่งออกจากบริษัทมาไม่รู้จะไปไหนต่อดี..จะไปเลี้ยงฉลองจบการศึกษากับเพื่อนไปตอนนี้คงสายไปแล้ว..ใบหน้าเรียวแหงนมองแสงสียามค่ำคืนของย่านวัยรุ่นอย่างเหม่อลอย..สายตาเหลือบไปมองจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางชิบุย่า..
“วันนี้เปิดตัวโฆษณาของมากิละเธอ..” คาซึมิหันไปมองหญิงสาวที่ยืนหันหลังให้ตนอย่างสนใจ
“ที่ไปเป็นนางแบบให้แล้วเป็นข่าวกับเจ้าของบริษัทออกแบบโฆษณาน่ะเหรอ”
“นั่นละ..ไม่งั้นชั้นไม่สนใจหรอก” หนึ่งในนั้นมองมาทางคาซึมิอย่างสนใจจนเจ้าตัวรู้สึกได้รีบหันหลังเดินหนีออกไปจากตรงนั้นทันที
“อะ..” เพื่อนๆในกลุ่มหันไปมองต้นเสียงอย่างสนใจ
“อะไรเหรอ นานะ” เจ้าของชื่อส่ายหน้ายิก
“เปล่าจ้ะ..ชั้นกลับก่อนดีกว่า..เย็นมากท่านจะเป็นห่วง” เพื่อนๆพยักหน้ารับ โบกมือล่ำลาเพื่อนร่างเล็กก่อนหันมาสนใจเรื่องอื่น
?????????????? คุณสงสัยมั้ย?..ว่าคนเราเกิดมาทำไม..?????????????????
.....................................
ข้อความสุดท้ายที่จะฝากถึงเธอ
คือ
::: ชั้นรักเธอ :::
.......................................
................................................
งานรับปริญญา มหาวิทยาลัยเคโอ
“เรียนจบสะทีนะพวกเรา!!!” หญิงสาวหน้าตาสะสวยหันไปพูดกับกลุ่มเพื่อนเสียงดัง..ในมือของทุกคนถือใบประกาศนียบัตรไว้คนละใบ
“อิสรภาพนอกรั้วมหาวิทยาลัยของชั้นมาถึงแล้ว” หญิงสาวอีกคนเดินมากอดคอแล้วพูดขึ้น
“ฝันใครฝันมันแล้วสินะ” หญิงสาวคนเดิมพูดขึ้น ทุกคนสีหน้าหมองลงทันที “แต่ยังไงเราก็มาเจอกันได้เหมือนเดิมแหละเนอะ..ว่ามั้ย..พวกเราจะเหมือนเดิม” พูดเสียงหนักแน่น..คาซึมิหันมามองหน้าเพื่อนซี้แล้วก็ยิ้ม
“เข้มแข็งเสมอเลยนะ อากิ..” แต่ยังพูดไม่ทันขาดคำเพื่อนๆในกลุ่มเริ่มร้องไห้
“ฮึก..พวกเราต้องเหมือนเดิม..สัญญานะ” อากิพูดเสียงเจือสะอื้น..มีเพียงคาซึมิที่กอดคอเพื่อนทุกคนไว้แน่น..
“ใครว่าอากิเข้มแข็งไม่จริงหรอกเพราะคาซึมิเข้มแข็งกว่าชั้นเสมอ” อากิพูดขึ้น ยิ้มทั้งน้ำตา..เสียใจ..เศร้าใจ
ติ๊ด..ติ๊..ติ๊ดด เสียงมือถือราคาแพงของคาซึมิดังขึ้น..เจ้าตัวต้องรีบเดินออกนอกวงทันที..รู้ว่าใครโทรมา
“เดี๋ยวมานะ..” ร่างบางเดินหลบออกมาทันที
“คาซึมิค่ะ..”
+,มัวทำอะไรอยู่น่ะคาซึมิ..ชั้นมารอเธอนานแล้วนะ..ออกมาเร็วๆเข้า,+ เสียงปลายสายพูดน้ำเสียงเครียด บ่งบอกได้ดีว่ากำลังเครียดมากขนาดไหน
“อีกเดี๋ยวได้มั้ยคะ..มัตสึยะซัง” พูดน้ำเสียงเจือขอร้อง
+,ไม่ได้!!กับเพื่อนไว้โทรคุยกันก็ได้น่า..รีบๆเข้าล่ะ..กริ๊ก..,+ อีกฝ่ายวางสายทันที..คาซึมิมองโทรศัพท์หน้ายุ่งเล็กน้อยก่อนหันไปมองเพื่อนที่ตอนนี้เริ่มสงบลงกันทุกคนแล้ว
“ใครโทรมาอ่ะ คัสมี้” อากิถามทันทีเมื่อคาซึมิเดินกลับเข้ามาในกลุ่ม..
“เอ่อ..มัตสึยะซังน่ะ..ขอโทษนะพวกเธอชั้นขอโทษจริงๆ..ชั้นคงไปต่อกับพวกเธอไม่ได้” คาซึมิก้มหัวขอโทษเพื่อนๆ..ทุกคนในกลุ่มมองอย่างเห็นใจ..และ..ไม่เข้าใจ
“บ้าน่า..ไว้เธอว่างก็นัดพวกเราก็ได้นิ..” ริสะพูดปลอบ..คาซึมิยิ้มกว้างอย่างขอบคุณ “ไปเถอะ”
“งั้นโชคดีกับอิสรภาพนะทุกคน..” โบกมือลาเพื่อนทุกคนก่อนวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ..โดยมีเพื่อนๆมองตาม
“คาซึมิจะทำงานทำไมนะ..บ้านก็ออกจะรวยล้นสะขนาดนั้น” นามิว่า..อากิหันไปมองหน้าแล้วเริ่มออกเดิน..
“ไปฉลองกันเถอะพวกเรา!!” เพื่อนๆเริ่มออกเดินตามพูดคุยกันไปเรื่อยจนลืมเรื่องของคาซึมิเสียสนิท
+++++++++++++++++++++
ปัง!! ร่างที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ
“เหลวไหล!!เป็นไงล่ะคราวนี้โดนหนังสือตีพิมพ์..ขายหน้ามั้ย..นักร้องวัยรุ่นชื่อดัง KAZU เบี้ยวการถ่ายแบบของนิตรสารยอดฮิต..Hide Inc.” ชายที่นั่งอยู่หลังโต๊ะสีเหลี่ยมทรงสูงว่าเสียงดัง..คนสองคนที่ยืนหน้าโต๊ะก้มหน้าอย่างสำนึก “มีอะไรจะพูดมั้ย!!?มัตสึโมโต้!!” หันไปแหวใส่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังทั้งสอง
“คะ..ครับ..คุณอิชิคาว่า” มัตสึโมโต้ ยาระ ก้าวล้ำขึ้นมายืนหน้าคนทั้งสอง
“แย่!!แย่มาก..เพราะฉะนั้น” จุนซังพูดทิ้งน้ำเสียงจนสามคนที่อยู่ในห้องเสียวสันหลังวาบ “เพราะฉะนั้น..พวกเธอต้องพักผ่อนนิดหน่อย”
“ห๊า!!!” ทั้งสามร้องออกมาพร้อมกัน
“จุนซังครับ..” หนุ่มร่างโปร่งเปิดปากพูดแต่โดนจุนซังยกมือห้ามไว้ก่อน
“อย่าคิดมากๆพักผ่อนแบบบำเพ็ญประโยชน์น่ะรู้จักมั้ย??” จุนซังเลิกแว่นสีชาขึ้นไว้บนหัว..เผยให้เห็นดวงตาคมที่แฝงความขี้เล่นส่องประกายวิบวับ
“ยังไงคะ” คาซึมิกอดอกถามเสียงเครียด..จุนซังจะแกล้งอะไรพวกเขาอีกล่ะ...อีกคนยิ้มร่าเป็นเด็กๆ
“ก็แค่ไปเป็นศิลปินประจำรายการตามที่เขาขอมาก็เท่านั้นเอง..พักผ่อนๆ..สบายๆ..แถมได้เพื่อนด้วยน้า” คาซึมิหน้างอทันที
“พักผ่อนตรงไหนเนี่ย” ร่างบางบ่นพึมพำ
“เหอะน่า..เขาตื้อมานานแล้วนา..ช่วยๆเขาหน่อยเถอะน่า..เพื่อนต่างค่ายจะได้มากขึ้นไง” จุนซังพูดเหตุผลร่างโปร่งพยักหน้ารับ
“ง่ะ..ยอมกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอคาซึยะ” คาซึมิหันมาว่าน้องชายเสียงสูง
“ทำโทษพี่..ทำโทษ..ท่องไว้ๆ” คาซึยะกล่อมพี่สาวหัวรั้นแต่อีกคนหน้างอหนัก..รายการบำเพ็ญประโยชน์จริงๆสะด้วย
“แล้วแบบนี้หนูจะเจียดเวลาที่ไหนไปเที่ยวกับเพื่อนล่ะคะ จุนซัง..” คาซึมิทำหน้าอ้อนอีกคนยักไหล่
“ก็ไม่ต้องเที่ยว” ตอบหน้าตาเฉย
“โห..จุนซัง” คาซึมิหน้างออย่างแสนงอน จุนซังเห็นก็หัวเราะออกมา
“ชั้นเคยให้พวกเธอทำงานตลอดปีจนไม่ได้พักเลยงั้นหรือ?” ส่ายหน้า “งั้นก็เต็มที่กับงานแล้วรอเวลาพักให้เต็มที่..ที่พูดมาเข้าใจมั้ย!??”
“เข้าใจค่ะ/ครับ” สองพี่น้องตอบพร้อมกันก่อนหันหลังเดินออกจากห้องทำงาน
“มัตสึยะ..”
“ครับ..” มัตสึยะเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“แก้ตารางทัวร์หรือยัง?” มัตสึยะพยักหน้ารับก่อนยื่นแฟ้มหนาให้เจ้านาย..จุนซังจึงจรดมือเซ็นชื่ออนุมัติ..
.....................................
“โอ๊ยๆๆ..เบื่อ!!!” ร่างบางทิ้งลงบนโซฟานุ่มอย่างเอาแต่ใจ..คาซึยะเดินตามเข้ามาสีหน้าเดียวกัน “โดนเรียกมาก่อนแล้วก็โดนเพิ่มงาน..ให้ตายเถอะ..คอ-มอ-ซอ!!!” คาซึมิร้องออกมาเสียงดัง
“อะไร คอ-มอ-ซอ?” คาซึยะหันไปถามหน้ายุ่ง
“คัสมี้เซง!!!!อ๊ายยยย” ว่าแล้วคาซึมิก็เริ่มต้นโหยหวนอีกครั้ง
“เงียบเหอะน่า..” คาซึยะว่าอย่างหงุดหงิด “บ่นไปก็เท่านั้น..เราเลือกได้ที่ไหนกันล่ะ” คาซึมิร้องอื้ออาในลำคออย่างเห็นด้วย..ร่างโปร่งหันไปมองหน้าพี่สาว “แล้ววันนี้จะนอนบ้านหรือคอนโดล่ะ?” คาซึมิส่ายหน้า
“ชั้นไม่อยากกลับไปเจอแม่นายนักหรอกน่า..” ร่างบางพูดปรายตามองน้องชายนิดๆ..คาซึยะยิ้มรับ..
“เข้าใจล่ะ..”
“ครืดด..ปึง..” เสียงประตูถูกเลื่อนเปิดและปิดก่อนที่ร่างของมัตสึยะจะเดินเข้ามา
“คุยอะไรกันพี่น้อง..” วางปึกกระดาษไว้บนโต๊ะคาซึมิหยิบมาดูอย่างสนใจ “โปรแกรมเดินสายของเดือนหน้าน่ะ..ดูไว้สิ”
“โอ้โห..ได้ไปแช่ออนเซ็นด้วยอ่ะ..” ร่างบางร้องออกมาอย่างตื่นเต้น..
“ไหนๆ..” ยื่นปึกกระดาษให้น้องชายดูอีกคนทำท่าตื่นเต้นด้วยเหมือนกัน..มัตสึยะส่ายหน้ากับความเด็กของสองพี่น้อง “อยากไปๆๆ..ลัลล้า..ออนเซ็น..เย่เย้..” คาซึยะร้องออกมาเสียงดัง
“อ๊าย..ออนเซ็น..โย่ว..เย้ๆ” คาซึมิกระโดดโลดเต้นไปรอบห้องอย่างร่าเริง..ส่วนอีกคนก็นั่งบีชบ็อคอย่างอารมณ์ดี(รื่นเริงอะไรปานนั้น)
“ทำเป็นเด็กไปได้นะ” หัวเราะน้อยก่อนหันไปหยิบปึกกระดาษบนมานั่งขีดๆเขียนๆ..จนกระทั่งสองพี่น้องขอตัวกลับบ้านไปนอนพักผ่อน
“ไปนะครับ/ค่า..” มัตสึยะโบกมือไล่ก่อนหันมาทำงงานต่อ
“ให้ไปส่งมั้ย..เจ๊!?” คาซึยะหันมาถามพี่สาวที่กำลังใส่หมวกอำพราง
“ไม่ต้องล่ะ..ฝากบอกพ่อด้วยนะว่าชั้นจะกลับบ้านอาทิตย์หน้า..ขอแต่งเพลงก่อน” คาซึยะพยักหน้ารับมองตามร่างของพี่สาวต่างมารดาที่กำลังเดินห่างเขาไปเรื่อยๆ..
“ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย” เสียงนุ่มลอยไปตามลมอย่างแผ่วเบา..สายตาทอดมองแผ่นหลังบางที่บัดนี้กลายเป็นเพียงจุดเล็กๆลงทุกที
“ขอให้เข้มแข็งนะ...คาซึมิ!!” ยิ้มให้กับตัวเองก่อนขับรถออกไปด้วยความเร็ว
................................................
ร่างบางยังคงเดินต่อมาเรื่อยตามถนนสายหลักของชิบูย่า..เพิ่งออกจากบริษัทมาไม่รู้จะไปไหนต่อดี..จะไปเลี้ยงฉลองจบการศึกษากับเพื่อนไปตอนนี้คงสายไปแล้ว..ใบหน้าเรียวแหงนมองแสงสียามค่ำคืนของย่านวัยรุ่นอย่างเหม่อลอย..สายตาเหลือบไปมองจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางชิบุย่า..
“วันนี้เปิดตัวโฆษณาของมากิละเธอ..” คาซึมิหันไปมองหญิงสาวที่ยืนหันหลังให้ตนอย่างสนใจ
“ที่ไปเป็นนางแบบให้แล้วเป็นข่าวกับเจ้าของบริษัทออกแบบโฆษณาน่ะเหรอ”
“นั่นละ..ไม่งั้นชั้นไม่สนใจหรอก” หนึ่งในนั้นมองมาทางคาซึมิอย่างสนใจจนเจ้าตัวรู้สึกได้รีบหันหลังเดินหนีออกไปจากตรงนั้นทันที
“อะ..” เพื่อนๆในกลุ่มหันไปมองต้นเสียงอย่างสนใจ
“อะไรเหรอ นานะ” เจ้าของชื่อส่ายหน้ายิก
“เปล่าจ้ะ..ชั้นกลับก่อนดีกว่า..เย็นมากท่านจะเป็นห่วง” เพื่อนๆพยักหน้ารับ โบกมือล่ำลาเพื่อนร่างเล็กก่อนหันมาสนใจเรื่องอื่น
?????????????? คุณสงสัยมั้ย?..ว่าคนเราเกิดมาทำไม..?????????????????
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น