คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่6 : เพื่อนเก่า
เผลอแป๊บเดียวฉันกับฮายาโตะก็คบกันมา1เดือนแล้วแฮะ ถึงจะมีทะเลาะกันบ้างแต่สุดท้ายก็กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิมนั่นแหละ แต่รู้สึกเหมือนวันนี้จะไม่ใช่.....
“นี่เธอ! ฉันบอกกี่รอบแล้วฮะว่าอย่าไปยุ่งกับเจ้านั่นอีก!”
“ฉันไม่ได้ไปยุ่งกับเขานะ! เขาต่างหากที่เข้ามาคุยกับฉันเอง ถามเคียวโกะจังก็ได้!!”
“แล้วถ้าเธอไม่เปิดโอกาสหมอนั่นจะเข้ามาคุยกับเธอมั้ยล่ะ!!”
“จ...ใจเย็นๆกันก่อนนะจ๊ะ โกคุเดระคุงที่โยรุจังพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริงนะจ๊ะ ฉันยืนยันได้^^;;” เคียวโกะจังพูดเป็นพยานให้ฉัน
“นั่นสิ โยรุจังเองก็ลองทำตามที่โกคุเดระบอกดูก็ได้นี่” สึนะคุงบอก
“อย่ามายุ่ง! / อย่ามายุ่ง!” ฉันกับฮายาโตะพูดขึ้นพร้อมกันจนทำให้เคียวโกะจังกับสึนะคุงถึงกับเหวอ
“ก็ได้! ในเมื่อนายไม่เชื่อฉันเราก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก” ฉันเดินหนีฮายาโตะไป โชคดีชะมัดที่ตอนนี้เป็นเวลาพักกลางวันเลยมีเวลาให้ฉันหนีไปคิดอะไรคนเดียวซักหน่อย
“ได้! ตามใจเธอสิ อย่าคิดว่าฉันจะสน!”
“นี่ฮานะ มีที่ไหนในโรงเรียนที่เงียบๆแล้วก็มีคนน้อยๆบ้างมั้ย” ฉันเดินไปถามฮานะเพื่อนสนิทอีกคนนึงของฉัน
“ที่เงียบๆคนน้อยๆงั้นหรอ อืม...คงจะเป็นที่ดาดฟ้าล่ะมั้ง....”
“ขอบคุณมากนะ ฉันไปก่อนล่ะ”
“ด....เดี๋ยวสิ!! ที่ดาดฟ้านั่นน่ะมัน.....” ฉันเดินออกมาจากห้องโดยไม่สนใจเสียงของฮานะ ฉันเดินตรงไปที่บันไดเพื่อที่จะขึ้นไปที่ดาดฟ้า ได้ยินมาว่าโรงเรียนนี้เขาเปิดดาดฟ้าไว้ให้นักเรียนขึ้นไปได้แต่เพราะว่าตอนกลางวันแดดร้อนมากก็เลยไม่ค่อยมีคนขึ้นไป แล้วก็มีอีกสาเหตุนึงที่ทำให้ไม่ค่อยมีใครขึ้นไป แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ฉันลืมไปแล้ว
ฉันขึ้นมาถึงดาดฟ้าแล้วก็เปิดประตูเข้าไป หวา แดดร้อนชะมัดแต่ว่าไม่มีใครอยู่จริงๆด้วย นั่งคิดอะไรซักแป็บคงไม่เป็นอะไรหรอกนะ หลังจากนั่งได้ซักพักชักเริ่มจะปวดหลัง นอนเลยก็แล้วกัน- -* ตอนเด็กๆฉันเคยนอนเล่นบนดาดฟ้าที่โรงเรียนเก่ากับเพื่อนบ่อยแต่ว่าเพื่อนคนนั้นย้ายโรงเรียนไปก่อนตอนป.3 ฉันก็เลยไม่ได้เจอเขาอีกเลย ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกันนะ.... ฉันหลับตาก่อนจะปล่อยความคิดของตัวเองไปเรื่อยๆ จนซักพักเริ่มจะรู้สึกเหมือนมีคนมายืนค้ำหัวฉันอยู่ก็เลยลืมตาขึ้นก่อนจะเจอเข้ากับผู้ชายผมสีดำสนิท ผิวขาวสุดๆ ใส่ชุดของประธานคุมกฎ..... หา! อย่าบอกนะว่านี่คือประธานคุมกฎสุดโหดที่เขาพูดถึงกันน่ะ เผ่นดีกว่าT^T
“ข...ขอโทษนะคะประธาน จะลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ>/\<”
“เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยแฮะ...”
“หืม...??” ไม่เปลี่ยน? หมายความว่ายังไงอ่ะ? แต่พอลองดูดีๆแล้ว ประธานคุมกฎนี่หน้าคุ้นๆแฮะ เหมือนกับ...... เฮ้ย! ไม่จริงน่ะ พอคิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบมองที่ป้ายชื่อของประธานให้ชัดๆอีกที
‘ฮิบาริ เคียวยะ ประธานกรรมการคุมกฎโรงเรียนนามิโมริ’
เฮ้ย=[]=! ไม่จริงน่ะ....
“ค...เคียวยะ!!”
“ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ซาวาดะ สึนะโยรุJ”
ฉันกับเคียวยะนั่งคุยกันอยู่บนดาดฟ้าเป็นเวลานานมากกกก ก็ไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปีนี่ก็เลยมีเรื่องที่อยากคุยด้วยเยอะเลย
“นี่ ทำไมจู่ๆนายถึงได้เป็นหัวหน้ากรรมการคุมกฎล่ะ” ทั้งๆที่เขาเป็นคนที่ชอบแหกกฎมากที่สุดตั้งแต่ที่ฉันเคยเจอมา=_=
“ไม่รู้สิ ก็มีคนเลือกให้ฉันเป็นน่ะ”
“นายไปขู่เขาให้เลือกรึเปล่าเนี่ย=_= ทั้งๆที่นายชอบแหกกฎจะตาย”
“นี่เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย=_=”
“ก็...เป็นนักวางแผน ฉลาดแกมโกง ชอบยิ้มเจ้าเล่ห์ ชอบแหกกฎ ชอบวางอำนาจ แล้วก็.....” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เคียวยะก็เอื้อมมือมาดีดหน้าผากฉันดังเพี๊ยะ!
“โอ๊ย! เจ็บนะยะเล่นอะไรของนายเนี่ยT^T”
“ก็เธอเล่นชมฉันซะจนฉันน้ำตาแทบไหลขนาดนั้น- -”
“อ้อ เมื่อกี้ฉันชมนายหรอ งั้นฉันด่านายมั่งก็ได้....”
“อยากโดนดีดหน้าผากอีกรอบใช่มั้ย- -++” เคียวยะพูดพร้อมง้างมือเตรียมดีดหน้าผากฉันอีกรอบ
“ง่า เปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่านะค้าาาาT/\T”
“ก็แค่นั้น- -” เคียวยะมองหน้าฉันก่อนจะเอนตัวลงไปนอนหนุนแขนตัวเองแล้วก็หลับตาลง ท่าทางแบบนี้เหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิดเลยแฮะ เด็กเอาแต่ใจ....
“ว่าแต่ ตอนนี้นายอยู่ห้องไหนอ่ะทำไมฉันไม่เห็นนายเลย”
“ฉันอยู่ 3-A”
“ท...ทำไมนายถึงไปอยู่ม.3ได้ล่ะ=[]=”
“ก็ฉันแก่กว่าเธอ1ปีไม่รู้เลยรึไง- -” เอาจริงๆฉันก็ไม่เคยรู้เลยนะว่าเคียวยะแก่กว่าฉัน1ปี เพราะตอนอยู่โรงเรียนเก่าฉันกับเขาก็อยู่ห้องเดียวกันตลอด
“แล้วทำไมตอนอยู่ที่โรงเรียนเก่านายถึงอยู่ห้องเดียวกันกับฉันตลอดตั้งแต่อนุบาลเลยล่ะ”
“ก็ตอนนั้นฉันเข้าโรงเรียนช้าไป1ปีนี่ ก็เลยได้อยู่ห้องเดียวกับเธอ”
“อ๋อ แต่จะว่าไปนายไม่ค่อยเปลี่ยนเลยนะ ตอนเด็กๆเคยกวนประสาทยังไง ตอนโตก็ยังกวนประสาทอยู่เหมือนเดิม แถมยังมากขึ้นกว่าเดิมอีก=_=”
“เธอก็เหมือนกันตอนเด็กๆซื่อบื้อยังไง ตอนโตก็ยังซื่อบื้อเหมือนเดิม แถมยังมากขึ้นกว่าเดิมอีก”
“ยอกย้อนนักนะนาย=_=”
“ก็เพราะว่าเธอซื่อบื้อแบบนี้ไงถึงได้โดนแกล้งเป็นประจำน่ะ”
“แต่นายก็มาช่วยฉันประจำเลยนี่ ขอบคุณนะ^^” นึกถึงตอนเด็กๆเลยที่ฉันโดนเพื่อนในห้องแกล้งบ่อยๆ มีครั้งนึงเกือบโดนเพื่อนตัดผมแหว่งT^T (แกล้งกันแรงมากกT^T) แต่เคียวยะก็มาช่วยห้ามเพื่อนด้วยการส่งสายตาพิฆาตพร้อมกระแสจิตสังหารใส่เพื่อน (นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เพื่อนๆส่วนมาไม่ค่อยเข้าใกล้เคียวยะ คนอะไรน่ากลัวตั้งแต่เด็ก=_=) บางทีที่ฉันกับเขาสนิทกันอาจจะเป็นเพราะว่าเราสองคนเป็นบุคคลที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ด้วยกันทั้งคู่=_= แต่ถึงอย่างนั้นเคียวยะก็ยังมีข้อดีอยู่นะ ก็เขาน่ะ......เป็นคนปากร้ายแต่ว่าใจดีสุดๆเลย
“ว่าแต่ตอนนี้นายได้เลี้ยงสัตว์บ้างรึเปล่า เห็นตอนเด็กๆบ่นว่าอยากเลี้ยงสัตว์นี่”
“เลี้ยงอยู่นะ นี่ไงมาพอดี” เคียวยะชี้ขึ้นไปบนฟ้า
“ฮิบาริ! ฮิบาริ! ฮิบาริ!” นกน้อยตัวกลมๆสีเหลืองบินมาทางนี้พร้อมส่งเสียงร้องเรียกฮิบาริดังลั่น เสียงแหลมแสบแก้วหูสุดๆ=_=
“นั่นนกของนายหรอ น่ารักดีนะ ชื่ออะไรอ่ะ*-*”
“ฮิเบิร์ด” เขาพูดในขณะที่ฮิเบิร์ดบินขึ้นไปเกาะบนหัวของเขา บ...บนหัวเลยหรอ=_=
“นี่นายเอานามสกุลตัวเองมาตั้งเป็นชื่อนกเลยหรอ=_=”
“อ่าฮะ”
“โอ๊ะ! ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้เนี่ย ฉันยังคุยกับนายไม่จบเลยนะT^T”
“ไว้วันหลังถ้าเธออยากจะคุยกับฉันค่อยขึ้นมารอฉันบนดาดฟ้าก็ได้ ฉันมาที่นี่ประจำนั่นแหละ”
“อื้ม งั้นฉันไปเรียนก่อนนะ แล้วเจอกันนะ^^”
“อืม แล้วเจอกันนะ โยรุ...”
ฉันวิ่งลงมาจากดาดฟ้าเพื่อรีบไปเข้าเรียนที่ห้อง เมื่อถึงห้องฉันกลับเจอบรรยากาศมาคุสุดๆเพราะฮายาโตะเอาแต่จ้องฉันไม่วางตา ชิ!ไหนบอกว่าไม่สนใจไงยะ แล้วทีนี้จะมาจ้องฉันทำไมก็ไม่รู้ ในเมื่อฉันพูดความจริงไปแล้วไม่ยอมฟังงั้นก็ไม่ต้องคุยกันอีกก็แล้วกัน!
[END TSUNAYORU PART]
ความคิดเห็น