แปลนิยายวันละนิด จิตแจ่มใส

ลำดับตอนที่ #4 : มันเจ็บนิดหน่อย...

ฉันจำไม่ค่อยได้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง ฉันคิดว่าฉันอยู่ในรถนะ? ฉันจำได้เพียงแค่ว่ามีเสียงดังมากๆ มีเสียงโลหะเสียดสีกันแหลมแสบแก้วหู จากนั้นก็เป็นความว่างเปล่า ฉันตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่มีเสียงติ๊ดๆแห่งนี้ ฉันไม่ค่อยแน่ใจว่าฉันอยู่ที่ไหน เพราะดูเหมือนว่าฉันจะลืมตาไม่ขึ้น มันงี่เง่าเนอะ?  ฉันรู้สึกได้ถึงผ้าที่ห่มตัวฉันอย่างชัดเจน แล้วก็มีเสียงติ๊ด-ติ๊ด-ติ๊ดอยู่ข้างฉัน แต่ฉันไม่สามารถลืมตา พูดหรือขยับตัวได้เลย

มีคนเข้ามาทิ่มฉันอยู่เสมอ และฉันก็พยายามพูดกับพวกเขา

 “มีใครบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับตาของฉัน? ฉันลืมตาไม่ได้เลย” ฉันพยายามจะพูด แต่ดูเหมือนว่าเส้นเสียงของฉันจะไม่อยากร่วมมือด้วย ฉันเดาว่าฉันคงได้แต่รอ คนพวกนี้ดูเหมือนจะรู้ตัวว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่ พวกเขาจิ้มฉันที่เดิมซ้ำๆทุกครั้ง บางทีก็ด้วยนิ้วของพวกเขา บางทีก็ด้วยของแหลมที่ไม่รู้ว่าคืออะไร คนพวกนี้เขาไม่ค่อยพูดอะไรมากนักหรอก แค่เข้ามาทิ่ม ถอนหายใจ แล้วก็จากไป

บางคนเปิดตาของฉันแล้วส่องไฟฉายไว้เหนือมัน มันเจ็บและฉันบอกให้พวกเขาหยุดไม่ได้ด้วย แต่ว่าการเคลื่อนไหวของตาฉันมันรู้สึกสุดยอดมาก คุณรู้ไหมว่าถ้าคุณไม่ได้ลืมตานานๆ มันจะสามารถติดกับเปลือกตาได้ ฉันไม่รู้แต่ตอนนี้รู้แล้ว มันไม่เจ็บแค่รู้สึกดีตอนที่มันหลุดออกมา

บางคนกุมมือฉันแล้วอ่านหนังสือให้ฉันฟัง   ซึ่งตอนนี้เขาอ่านถึงตอนที่เจ็ดของแฮรี่ พอตเตอร์กับห้องแห่งความลับแล้ว ฉันอยากจะบอกกับเขาว่าฉันอ่านมันไปแล้วแต่ทำไม่ได้ เขากุมมือฉันในบางครั้งและนั่งอยู่ด้วยกันกับฉัน ฉะนั้นมันจึงมีแค่ฉัน เขา และเสียงติ๊ด-ติ๊ด-ติ๊ด ฉันคิดว่านั่นคือแม่ของฉัน 

วันนี้แม่ร้องไห้ ฉันอยากจะทำให้เธอมีความสุขและไม่เศร้าแบบนี้ แต่มันมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับแขนของฉันแน่ๆ เพราะฉันไม่สามารถกอดแม่ได้ ฉันจะบอกเธอเมื่อฉันทำได้ว่าฉันอยากจะช่วย

มีคนเข้ามาขณะที่แม่ร้องไห้ บอกกับแม่ว่า “เธอควรจะออกไป” “เธอไม่ควรอยู่ที่นี่เพื่อเรื่องแบบนี้” แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของใครและฉันไม่อยากให้แม่ไป ฉันกลัว เธอร้องไห้ดังขึ้นและพูดว่า “ไม่นะ เขายังอยู่ตรงนี้” ฉันอยากจะตะโกนออกมาว่า “มันแน่อยู่แล้ว ฉันยังอยู่ตรงนี้ ฉันจะไปไหนได้ล่ะ?”และทุกคนก็จากไป

แม่กลับมาหลังจากนั้นเล็กน้อย สะอื้นไห้ เธอนั่งลงและเริ่มร้องไห้ดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะเป็นเสียงกรีดร้อง จากนั้นเธอก็ตบหน้าฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด แต่เธอก็ตบฉันอีกครั้ง อีกครั้งแล้วก็อีกครั้งและฉันก็ไม่สามารถขอโทษ ร้องไห้ หรือหยุดเธอได้เลย ได้แต่นั่งอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งมีคนเข้ามาพาแม่ออกไป แต่ยังมีอีกสองคนอยู่ตรงนั้นและพวกเขาพูดพึมพำกันและฉันบอกไม่ได้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่ จนกระทั่งฉันจับได้คำหนึ่ง “โคม่า”

ฉันอยากจะกรีดร้อง เขย่าตัว และกระโดดขึ้นมาตบปากเขา

แต่ว่าฉันทำไม่ได้ ฉันไม่สามารถที่จะบอกว่า “หยุด” “ได้โปรด ฉันยังอยู่ตรงนี้ ฉันได้ยินคุณ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้”ฉันทำอะไรไม่ได้เลย ฉันได้แต่อยู่อย่างนั้น ในขณะที่เขาทิ่มฉันด้วยของแหลมที่ต้องเป็นเข็มฉีดยาแน่ๆ เสียงติ๊ด-ติ๊ด-ติ๊ดเปลี่ยนเป็น ติ๊ด-ติ๊ดและฉันก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมา  ฉันอยากถามว่าพวกเขาทำอะไร นี่พวกเขาคิดว่าการทำให้เสียงช้าลงมันช่วยอะไรได้ แต่ฉันก็ถามไม่ได้

ฉันกรีดร้องสุดเสียงแต่ฉันไม่ขยับตัวเลย ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากจางหายไป ฉันต้องกอดแม่ บอกเธอว่าทุกอย่างมันไม่เป็นอะไร บอกเธอว่าฉันอยู่ตรงนี้และฉันสบายดี แต่ฉันคิดว่าฉันคงไม่มีโอกาสได้ทำอย่างนั้นอีกแล้วล่ะ

ติ๊ด

ติ๊ด

ต้นฉบับ : It hurts a bit…

ผู้แต่ง : Conbz

http://www.reddit.com/r/nosleep/comments/slxfe/it_hurts_a_bit/