แปลนิยายวันละนิด จิตแจ่มใส

ลำดับตอนที่ #2 : ความสามารถ

ผมอาศัยอยู่ในโอซาก้า ประเทศญี่ปุ่นและมักจะใช้รถไฟใต้ดินในการไปทำงานตอนเช้า วันหนึ่ง ตอนที่ผมกำลังรอรถไฟ ผมสังเกตเห็นชายไร้บ้านยืนอยู่ในมุมสถานีรถไฟใต้ดิน พูดพึมพำกับตัวเองในขณะที่คนเดินผ่านไป เขายื่นแก้วออกมาแล้วดูเหมือนว่ากำลังขอเศษเงิน

ผู้หญิงอ้วนคนหนึ่งเดินผ่านชายไร้บ้านและผมได้ยินเขาพูดอย่างชัดเจนว่า “หมู”

โอ้โห้ ผมคิดกับตัวเอง ชายไร้บ้านคนนี้พูดสบประมาทคนอื่นแล้วเขายังหวังที่จะได้เงินจากพวกเขาอีกเหรอ?

จากนั้นก็มีนักธุรกิจตัวสูงเดินผ่านมาและชายไร้บ้านก็พึมพำว่า “มนุษย์”

มนุษย์? ผมเถียงไม่ได้หรอกนะ เพราะเขาเป็นมนุษย์อย่างเห็นได้ชัดเลย

วันถัดมา ผมมาถึงสถานีรถไฟใต้ดินเร็วและมีเวลาว่างให้ใช้ ผมเลยตัดสินใจไปยืนอยู่ข้างๆชายไร้บ้านและฟังการพูดพึมพำแปลกๆของเขา

ชายรูปร่างซูบผอมเดินผ่านหน้าเขาและผมได้ยินชายไร้บ้านพึมพำว่า “วัว”

วัว? ผมคิด ผู้ชายคนนั้นผอมเกินกว่าที่จะเป็นวัว สำหรับผมเขาดูเหมือนไก่หรือไก่งวงมากกว่า

นาทีหลังจากนั้น ผู้ชายอ้วนเดินผ่านไปและชายไร้บ้านพูดว่า “มันฝรั่ง”

มันฝรั่ง? ผมนึกว่าเขาเรียกคนอ้วนทั้งหมดว่าหมูซะอีก

วันนั้น ขณะที่ทำงานผมหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องของชายไร้บ้านและพฤติกรรมที่น่าสงสัยของเขาไม่ได้เลย ผมพยายามหาตรรกะหรือรูปแบบในการพูดพึมพำของเขา

บางที เขาอาจจะมีความสามารถทางจิตบางอย่าง ผมครุ่นคิด บางที เขาอาจจะรู้ว่าคนเหล่านั้นเกิดเป็นอะไรในชาติก่อน ในญี่ปุ่น มีหลายคนที่เชื่อในเรื่องการกลับชาติมาเกิด

ผมสังเกตชายไร้บ้านอีกหลายครั้งและเริ่มจะคิดว่าทฤษฎีของผมถูกต้อง ผมมักจะได้ยินเขาเรียกคนอื่นด้วยชื่อเช่น “กระต่าย”หรือ“หัวหอม”หรือ“แกะ”หรือ“มะเขือเทศ”

วันหนึ่ง ความอยากรู้อยากเห็นก็เอาชนะผมและผมตัดสินใจว่าจะไปถามเขาว่าตกลงเกิดอะไรขึ้น

ขณะที่ผมเดินเข้าไปหาเขา เขามองขึ้นมาที่ผมและพูดว่า “ขนมปัง”

ผมโยนเงินเล็กน้อยลงไปในถ้วยของเขาและถามเขาว่าเขามีความสามารถทางจิตบางอย่างหรือเปล่า

ชายไร้บ้านยิ้มและพูดว่า “ใช่แล้ว ฉันมีความสามารถทางจิต มันเป็นความสามารถที่ฉันได้มาเมื่อหลายปีที่แล้ว แต่มันไม่ใช่อะไรที่คุณอาจจะคาดหวัง ฉันไม่สามารถบอกอนาคตหรืออ่านความคิดหรืออะไรแบบนั้นได้”

“ถ้าอย่างนั้นความสามารถของคุณคืออะไร?” ผมถามอย่างกระตือรือร้น

“ความสามารถนั้นเป็นเพียงแค่การรู้สิ่งสุดท้ายที่คนๆนั้นกินเข้าไป” เขาพูด

ผมหัวเราะเพราะผมรู้ตัวว่าเขาพูดถูก เขาพูดว่า “ขนมปัง” และสิ่งสุดท้ายที่ผมกินเป็นอาหารเช้าในวันนั้นคือขนมปังปิ้ง ผมส่ายหัวและเดินจากมา ในบรรดาความสามารถทางจิตทั้งหมดที่ใครสามารถมีได้ พลังนั้นต้องเป็นพลังที่ไร้ประโยชน์ที่สุดแน่

ต้นฉบับ : Ability

ไม่ทราบผู้แต่ง
http://creepypasta.wikia.com/wiki/Ability