(SF) My Gift Is You-NamSong (1/5)

ข้อมูลเบื้องต้น

< sf > My gift is you-NamSong (1/5)

I will be your gift in your Birthday

“พี่มินโฮฮะ พี่มินโฮ” ผมยืนเรียกพี่มินโฮอยู่หน้ารั่วบ้านสีเสียวสดของพี่ชายข้างบ้านที่พึ่งย้ายมาเมื่อปีก่อน

ผมยืนรอได้สักพักนึงพี่มินโฮในสภาพใส่เสื้อกล้ามสีขาวสะอาดใส่บ็อกเซอร์ลายหมีถืออมยิ้มสีชมพู เดินออกมาพร้อมกับหน้าตาที่ยุ่งเหยิง

“มีอะไรแทฮยอน” พี่มินโฮพูโพร้อมกับเอามือเกาหัวแกรกๆ

“คือว่า…..พี่มินโฮช่วยสอนการบ้านวิชาคณิตศาตร์ให้น้องนัมหน่อยได้มั้ยฮะ” ใช่ครับทุกคนผมคือนัมแทฮยอนเด็กน้อยวัย11ขวบ อยู่ชั้นประถมศึกปีที่ 6 เป็นเด็กชายข้างบ้านของพี่มินโฮที่อายุ 16 ปี เรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 4

“ห้ะ พี่เนี่ยนะแทฮยอน จะให้พี่สอนจริงๆหรอ” พี่มินโฮพูดไปหาวไป ดูท่าแล้วพึ่งตื่นแหงๆ พี่มินโฮนี่จริงๆเลย เมื่อคืนนอนดึกแน่ๆ ไม่เคยมีใครสอนพี่เขาหรือไงว่านอนดึกจะทำให้หน้าแก่ อุ๊บส์สสสส น้องนัมขอโทษ น้องนัมไม่ได้ตั้งใจว่าพี่มินโฮเลยนะ

ผมพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบกลับไปให้พี่มินโฮว่าผมอยากให้เขาสอนผมจริงๆ ก็แหงละก็น้องนัมชอบอยู่ใกล้ๆพี่มินโฮนี่นา……

“ก็ได้ งั้นรอพี่อยู่ชั้นล่างก่อนละกันเดี๋ยวพี่ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนละเดี๋ยวลงมาสอนการบ้านนะ” พอพี่มินโฮพูดเสร็จก็พาผมเดินเข้ามาภายในบ้าน พี่มินโฮรักธรรมชาติ ชอบปลูกต้นไม้ วันเสาร์อาทิตย์เห็นเป็นประจำเลยพี่มินโฮชอบทำสวนหน้าบ้านตัวเอง นี่น้องนัมเปล่าสังเกตเลยนะ ก็แค่มองทุกครั้งที่พี่มินโฮออกมาทำสวนแค่นั้นเอง……….. ส่วนตัวบ้านที่ตกแต่งด้วยฟอนิเจอร์สไตล์เรียบง่ายโทนสีเขียวพาสเทลที่พี่มินโฮชอบ

“นั่งรอตรงนี้ไปก่อนนะ เดี๋ยวมา” พอพูดจบพี่มินโฮก็ขึ้นไปชั้นบนทันที

ผมวางหนังสือคณิตศาตร์ไว้ข้างๆตัว ก่อนที่จะหยิบเกมส์ทามากอตจิที่พกติดตัวมานั่งเล่นบนโซฟาที่พี่มินโฮให้นั่งรอ

เวลาผ่านไปนานพอสมควรพี่มินโฮก็ยังไม่ลงมาอีก ผมชักเบื่อเกมส์ทามากอตจิที่คุณพ่อซื้อให้ซ่ะแล้วสิ ผมเลยถือวิสาศะเดินไปหยิบนนู้นเล่นนี่ไปเลื่อยจนผมเหลือบไปเห็นที่ปฎิธินในเดือนมีนาคมวันที่31 เขียนด้วยปากกาสีฟ้าว่า MY BIRTHDAY แล้วก็มีรูปหมีวาดอยู่ข้างๆ สมองของเด็กวัยสิบเอ็ดปีอย่างผมเลยประมวลเหตุการได้ว่าวันที่31นี้คงเป็นวันเกิดพี่มินโฮแล้วสินะ งั้นก็เหลือเวลาอีกแค่5วันเองนะสิ ไม่ได้แล้ว ไม่ได้แล้ว ผมต้องเตรียมหาของขวัญมาให้พี่มินโฮแล้วซิ ผมส่ายหัวแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ

“ทำอะไรอ่ะ แทฮยอน” ผมหันไปตามเสียงเรียก พี่มินโฮเดินลงมาจากชั้นบน สภาพท่อนบนเปลือยเปล่า ผมที่ยังไม่แห้งให้หยดน้ำที่เกาะตามไรผมหยดลงมา ท่อนล่างของพี่เขานุ่งแค่ผ้าขนหนูสีน้ำตาลเพียงผืนเดียว!!!

โอ้ มาย ก็อด ทำไงดีละผมรู้สึกว่าใบหน้าผมร้อนฉ่าขึ้นมาดื้อๆเลย

ทำไงดี ทำไงดี พี่มินโฮเดินมาใกล้ๆผมแล้ว ผมยังไม่พร้อมจะคุยกับพี่เค้าตอนนี้เลย ฮืออออ

“เอ่ออ คะ คืออ ว่า น้องนัม” ผมพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ทำไงดีไม่กล้าเงยหน้าสบตาพี่มินโฮเลย

“หื้มมม พี่ถามว่าทำอะไร ละทำไมเวลาพูดกับผู้ใหญ่ทำไมไม่มองหน้า ก้มหน้าทำไม หรือว่าทำอะไรผิด”      พี่มินโฮพูดพร้อมกับขยับตัวมาใกล้ผม

“เปล่านะฮะ น้องนัมไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ละอีกอย่างพี่มินโฮไม่ใช่ผู้ใหญ่ พี่มินโฮยังเรียนอยู่เลยจะเป็นผู้ใหญ่ได้ยังไง” ผมยังไม่ยอมเงยหน้าไปสบตาพี่มินโฮ

“มีเถียงซะด้วยเด็กคนนี้ ก็เงยหน่อยไม่ได้เหรอยังไงพี่ก็แค่อยากเห็นหน้าแทฮยอนเวลาที่พีที่คุยกับเรานี่นา” หน้าผมเริ่มร้อนขึ้นมาอีกครั้ง ผมไม่ได้ตอบอะไร

“น่านะครับน้องนัม”คราวนี้ผมค่อยๆเงยหน้าไปมองพี่มินโฮ ใบหน้าของผมกับพี่มินโฮ อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ผมได้กลิ่นลมหายใจสีมิ้นอ่อนๆของพี่มินโฮ ผมเงยหน้าสบตาพี่มินโฮ เราสองคนจ้องตากันอยู่นาน จนพี่มินโฮพูดว่า

“ทำไมน้องนัมน่ารักแบบนี้ครับ”

ตึกตัก ตึกตัก ผมได้ยินเสียงหัวใจของผมที่เต้นเพราะคำพูดของพี่มินโฮ

“ยิ่งน่าแดง ยิ่งน่ารักว่ะ” แล้วพี่มินโฮก็ขำออกมา

“ถ้าพี่มินโฮไม่สอนการบ้านน้องนัมจะกลับบ้านแล้วนะฮะ” ผมพูดพร้อมทำท่าจะลุกขึ้น

“มาๆไม่แกล้งละ นั่งรอตรงนี้แปปนะครับ น้องนัม” พี่มินโฮเดินหายไปชั้นบนอีกรอบและลงมาพร้อมกับเสื้อยืดลายแบทแมนที่กำลังทำท่าปราบวายร้ายอยู่ กับ กางเกงขาสามส่วนสีครีม

“การบ้านเรื่องอะไรน่ะ”

“เรื่องสูตรพื้นที่ฮะ”

“อะไรกัน เรื่องง่ายๆแบบนี้ยังจะมาให้พี่สอนอีกหรอ”

“ก็น้องนัมไม่เข้าใจนิฮะ” ผมพูดพลางทำปากยู่ให้พี่มินโฮ

พี่มินโฮหยิบการบ้านของผมไปอ่านแล้วก็สอนผมทำการบ้านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ของพี่มินโฮที่ดังขึ้น พี่มินโฮมองหน้าจอโทรศัพท์ไอโฟน6sสีดำสุดหรูก่อนจะยิ้มอย่างมีความสุข แล้วเดินออกไปรับโทรศัพท์ข้างนอกแล้วปล่อยผมไว้ในห้องนั่งเล่นคนเดียว ฮึ แค่คนโทรมาทำไมจะต้องยิ้มด้วยละทีอยู่กับน้องนัมชอบทำมาเก๊กโหด ชิ

เวลาล่วงเลยมาเป็นชั่วโมงพี่มินโฮก็ยังไม่กลับเข้ามาสักที ผมชักจะง่วงแล้วสิว่าแล้วผมก็ก้มฟลุบหน้าลงกับโต๊ะในห้องนั่งเล่นแล้วผล็อยหลับไปในที่สุด

(Minho’s part)

“ครับบบ แค่นี้ก่อนนะครับ”

“ผมก็รักพี่นะ พี่ จีโฮ”

ผมวางสายจาก อูจีโฮ รุ่นพี่ม.6 ที่โรงเรียนที่อยู่ในสถานะคนรักของผม แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น ก็พบว่าเด็กน้อยแทฮยอน หลับไปแล้ว ผมเลยเดินไปอุ้มน้องเขาแล้วพาขึ้นไปบนห้องนอนวางคนตัวเล็กร่างนุ่มนื่มลงบนเตียงขนาดใหญ่ของผม แล้วห่มผ้าให้ เด็กคนนี้นิยังไม่ทันกินข้างเย็นเลยหลับไปซะละ งั้นซงมินโฮคนนี้ไม่ปลุกดีกว่าดี๋ยวหาว่าแกล้งเด็กผมค่อยนั่งลงข้างๆร่างบางแล้วเอื้อมมือไปทัดผมที่ปรกอยู่ในใบหน้าของเด็กข้างบ้านคิ้วตกเหมือนเศร้าอยู่ตลอดเวลา เด็กนี้เป็นเด็กหน้าหวาน เวลายิ้มทีนี้โคตรน่ารักเลย ผมเห็นความน่ารักของเด็กคนนี้ตั้งแต่เมื่อปีก่อนที่ผมย้ายเข้ามาอยู่ที่โซล ผมเคยคิดด้วยนะว่าจะต้องเอาน้องเค้ามาเป็นแฟนให้ได้เลย แม้ว่าน้องจะอยู่ป.6 แต่ผมอยู่ม.4แล้วก็ตาม แต่อายุเป็นเพียงตัวเลขครับ ผมไม่แคร์ แต่ผมดันเจอพี่จีโฮซะก่อน แต่ถึงยังไงผมก็จะคอยปกป้องเด็กคนนี้เองละครับ เพราะผมรู้สึกอะไรบางอย่างที่พิเศษในตัวเด็กคนนี้

ผมมองหน้าเด็กคนนี้ไปยิ้มไป พลันนึกขึ้นได้ว่าต้องโทรไปบอกคุณน้าที่เป็นแม่ของแทฮยอนว่าแทฮยอนจะนอนที่นี้กับผม ผมเลยต่อสายตรงไปยังคุณน้าทันที

(END Minho’s Part)

 ------------------------------------------------

เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดคุณซงของพวกเรา ไรต์เลยเเต่งนิยายนัมซงกากๆมาให้อ่าน55555555555555 ปล.เเอบมีโน่โค่มาเเจม

SF เรื่องนี้จะมีประมาณ5ตอนได้ ฝากติดตามด้วยน้า ฝากติดเเท็กในทวิต #ของขวัญขากน้องนัม กันด้วยน้า