คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Part 7 -->> Summer Trip..2
พระอาทิตย์คล้อยต่ำลง ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มเข้มไปทั่วบริเวณจนกระทั่งมืดสนิท ชางมินและจุนซูช่วยกันจัดโต๊ะอาหารบริเวณหน้าบ้าน ทรายกองใหญ่ถูกจัดตกแต่งไว้ใกล้ๆ ยูชอนกำลังเพลินเพลินกับการตกแต่งกองทรายด้วยเปลือกหอยและดอกไม้สีสวยสด..
ยุนโฮยกเตาเผามาวางใกล้ๆกับโต๊ะส่วนแจจุงกะลังเตรียมอาหารสำหรับเผา อากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ บรรยากาศรอบตัวเริ่มเงียบสนิท มีเพียงเสียงคลื่นของทะเลและเสียงลมพัดแผ่วเบา
“...เฮ้ออ ..เสร็จซะที” ชางมินทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้หัวโต๊ะเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นทุบไหล่ด้วยความเมื่อยล้า
“อื้อออ..” ยูชอนทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองโกรธกับชางมินอยู่
“....” ความเงียบเริ่มครอบคลุมอีกครั้ง จุนซู แจจุงและยุนโฮต่างหายเข้าบ้านไปกันหมด ทิ้งให้เหลือแค่ชางมินและยูชอนเพียงสองคน
“...เอ่อ..” ทั้งสองเสียงเอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน
“นายก่อนสิ..” ยูชอนว่า ยกมือขึ้นกอดอกเก๊กมาดขรึม
“เอ่อ..ผมขอโทษนะฮะ” ชางมินก้มหน้าก้มตาพูด นิ้วมือจิ้มนู่นจิ้มนี่บนโต๊ะไปทั่ว
“อ่อ..เอ้อ..ฉันก็ไม่ได้คิดมากอะไรร๊อกกก~..” วางท่า แล้วหัวเราะกลบเกลื่อน ยื่นมือมาตบไหล่ชางมินเบาๆ
“คะ..ครับ” พยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะยิ้มหวานให้
“อะ..อื้อๆ” ยิ้มตอบ แล้วลุกเดินเข้าไปหาจุนซูที่หายเข้าบ้านไปซะนาน..
แจจุงและยุนโฮเดินจับมือกันกระหนุงกระหนิงออกมา ทำเอาชางมินที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะเริ่มรู้สึกหงุดหงิด
“โบแจ..หิวรึยัง?” หมีอ้วนว่า ดัดเสียงเล็กเหมือนเด็กๆ
“ถ้ายุนโฮหิว โบแจก็หิว แต่ถ้ายุนโฮไม่หิว โบแจก็ไม่หิว” หันไปตอบเสียงเล็กเช่นกัน ก่อนจะยิ้มหวานให้
“..งั้นยุนโฮหิวแล้ว โบแจต้องป้อนยุนโฮนะ..” หมีตอบกลับ แล้วกอดเอวบางไว้ในอ้อมแขน
“ได้สิ..โบแจจะป้อนจนอิ่มเลยนะ” แจจุงตอบเสียงหวาน ก่อนจะหันกลับมาที่โต๊ะ แต่พอเห็นชางมินที่นั่งอยู่จึงรีบผละออกจากอ้อมแขนของยุนโฮ
“...” ชางมินเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มดีใจ ก่อนจะออกปากเรียกแจจุงเสียงหวาน “พี่แจจุงฮะ...~”
“อื้อออ..หิวแล้วใช่มั๊ย?” รีบเดินเข้ามาหาร่างโปร่งที่โต๊ะ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งฝั่งข้างๆ
“โบแจ..นั่งข้างฉันนะ!” ยุนโฮรีบร้องว่า ก่อนจะพุ่งเข้ามานั่งข้างๆอย่างรวดเร็ว ไม่ทันให้ชางมินได้เขยิบตัว
“อื้อ..” แจจุงหันมายิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นเท้าคาง “จุนซูกับยูชอนหายไปไหนเนี่ย...?”
ตัดมาทางในบ้าน โลมาน้อยกำลังง่วนกับการรื้อหาบางสิ่งบางอย่างในกระเป๋า...
“หายไปไหนเนี่ยยย?” คิ้วขมวด พึมพำไม่พอใจโดยที่มือยังคงรื้อของในกระเป๋า
“หาอะไรเหรอจุนซู?” ยูชอนชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง ก่อนจะเดินมาก้มดูใกล้ๆ
“ก็..ยาน่ะสิ..” จุนซูยังคงรื้อของในกระเป๋าอย่างไม่สนใจใคร
“ยา..?” ยูชอนนั่งลงใกล้ๆ จ้องจุนซูด้วยความสงสัย “ยาอะไร?”
“ก็ยาน่ะสิ..ยาแก้โรคประจำตัวของฉัน” จุนซูโวยวายเสียงเล็ก ก่อนจะสะดุ้งมองหน้ายูชอนอย่างนึกได้..
“หืม...โรคอะไรล่ะ?” จ้องตาร่างเล็กแป๋ว ก่อนจะมองในกระเป๋า “ให้ฉันช่วยหามั๊ย?”
“มะ...ไม่มีอะไร ไปกินข้าวกันเถอะ..” จุนซูรีบปิดกระเป๋า ฉุดแขนยูชอนให้เดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
ข้างนอกบ้าน แจจุงเริ่มเผากุ้งไปบ้างแล้ว ส่วนชางมินและยุนโฮก็กำลังกินกันอย่างเพลิดเพลิน..
“มาแล้ววว” จุนซูทักทายเพื่อนๆเสียงใส ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามยุนโฮ
“งั้นก็กินกันเลยดีกว่าเนอะ” ยุนโฮยิ้ม แล้วลุกขึ้นเอาจานไปให้แจจุงใส่กุ้งกับปู
เวลาผ่านไปเรื่อยๆอย่างรวดเร็ว นาฬิกาข้อมือของชางมินส่งเสียงร้อง บอกเวลาห้าทุ่มตรง..
“ห้าทุ่มแล้วครับ” ชางมินบอกเพื่อนๆในโต๊ะ แต่ดูท่าทางทุกคนจะไม่ได้ใส่ใจเลย เพราะโซจูที่ดื่มเข้าไปกำลังออกฤทธิ์..
“เน่ๆ..ไปนั่งริมทะเลกันเหอะ..เผื่อจะได้หายมึนหัว” ยูชอนออกไอเดีย แต่หารู้ไม่ว่าตัวเองเป็นคนเดียวที่รู้สึกเมา
“อื้อ..” แจจุงลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินนำไป โดยมียุนโฮเดินตามไปติดๆ
“อึ้ก....” ยูชอนลุกขึ้นเดินโซเซไปมา จนจุนซูต้องเข้ามาประคอง .. “นี่ เมามากแล้วน๊ะ..ไปนอนเถอะ”
แจจุงนั่งลงที่พื้นทรายช้าๆ ก่อนจะเอนตัวแหงนหน้ามองท้องฟ้ามืดสนิทที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว
“ดาวสวยจังเลยเนอะ..” ร่างบางเอ่ยขึ้น ก่อนจะหันมาสบตายุนโฮที่นั่งอยู่ข้างๆ
“อื้อ..แต่ยังไงก็สวยไม่เท่าเจ้าหญิงโบแจของผมหรอกนะ” ยุนโฮยิ้ม ก่อนจะเอนหัวมาพิงไหล่บางช้าๆ
“....” แจจุงหน้าขึ้นสี ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฟ้าอีกครั้ง ชางมินทิ้งตัวลงนั่งข้างๆแจจุง
“...อ๊า~ แจจุง ผมขอตัวพายูชอนไปนอนก่อนนะครับ..” จุนซูตะโกนไล่หลังมา ก่อนจะลากยูชอนเข้าบ้านไป
“...ดาวสวยมากๆเลยนะฮะ” ชางมินพึมพำ ก่อนจะมองไปในท้องทะเลมืดมิดเบื้องหน้า
“อื้อ...” ทั้งสามคนเงียบไปซักครู่ จู่ๆนาฬิกาของชางมินก็ดังขึ้นอีกครั้งบอกเวลาเที่ยงคืน ทั้งๆที่เหมือนรู้สึกว่าเวลาผ่านไปได้ไม่นาน..
ท้องฟ้าที่มืดมิดเต็มไปด้วยหมู่ดาว.. แล้วจู่ๆก็มีแสงสว่างวาบวิ่งผ่าน ดาวตกค่อยๆตกลงมา มากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ..
“ดาวตก..ยุนโฮดูสิ ดาวตก” แจจุงหันไปเขย่าให้ยุนโฮลืมตามองสิ่งที่กำลังเห็น
“หะ..โอ๊ะ..สวยจัง” ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมองอย่างทึ่งๆ “อฐิษฐานกันเถอะ..”
ทั้งสามคนค่อยๆหลับตาลง..
‘ขอให้..คิมแจจุงคนนี้ได้รักกับจองยุนโฮตลอดไปเถอะ..ไม่ว่าจะอะไรก็ไม่สามารถทำให้เราแยกกันได้..’ แจจุงคิด พลางเอนตัวไปชิดกับยุนโฮ
‘ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ขอให้ผมและโบแจได้อยู่ด้วยกันตลอดไป ผมไม่สนหรอกนะว่าโบแจจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่ในเมื่อผมรักโบแจแล้ว ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทิ้งเค้า และผมจะรักเค้าตลอดไป..’ ยุนโฮอฐิษฐาน เอนหัวไปพิงกับหัวของร่างบางเบาๆ
‘ได้โปรดให้ผมได้สมหวังกับพี่แจจุงเถอะครับ..ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ขอแค่ผมได้พี่แจจุงมาเป็นของผม ผมพร้อมที่จะทำทุกอย่างนะฮะ ขอให้พี่แจจุงมาเป็นคนของผม แม้ผมจะต้องตาย ผมก็ยอม..’ ชางมินภาวนา ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นแจจุงและยุนโฮนั่งพิงกันหลับตาพริ้ม..
“ผมไปนอนนะฮะ..” ชางมินกำมือแน่น พูดเสียงแข็ง ก่อนจะลุกขึ้นรีบเดินเข้าบ้านไป..
“อะ..อ้าว ไปซะแล้ว” แจจุงลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะหันไปพูดกะยุนโฮ “งั้นเราก็ไปนอนกันมั่งเถอะนะ”
“ครับ..เจ้าหญิง” ยุนโฮหันมาจูบลงที่หัวของร่างบางเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าบ้านไป...
ตัดมาที่ห้องของโลมาน้อยและไก่หื่น(???)
“นี่~ ทำไมตัวหนักจังเนี่ยยย” จุนซูโวยวาย ทิ้งตัวร่างใหญ่ลงบนเตียงนุ่ม
“เอิ้ก..จุนซู~” ยูชอนที่เมาไม่ได้สติร้องเรียกร่างเล็ก มือหนาดึงเสื้อคอกลมของตัวเองถอดออกอย่างรวดเร็ว
“จะทำอะไรน่ะ!!!” จุนซูร้องเสียงแหลม หน้าขึ้นสี รีบวิ่งเข้าไปจับข้อมือหน้าให้อยู่นิ่งๆ
“..อย่ามา..ยุ่ง!!” ยูชอนสะบัดมือเล็กออก ก่อนจะยิ้มมุมปาก แล้วกดคนตัวเล็กให้นอนราบกับพื้นเตียง
“...O_O!!” จุนซูได้แต่ตกใจ มือเล็กพยายามดันอกแกร่งให้ออกห่าง
“...จุนซู นายน่ารักจริงๆเลยนะ” จมูกโด่งของร่างสูงกดลงกับซอกคอขาวๆของจุนซู
“อ๊า~ ปล่อยน๊า~~” จุนซูร้องโวยวายลั่น ใบหน้าขึ้นสีแดงจัด มือเล็กทุบหลังร่างใหญ่ตรงหน้าแรงๆหลายครั้ง
“....” จู่ๆยูชอนก็เงียบไป..ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงบนตัวจุนซู
“หะ...เห?” จุนซูเหลือบมองยูชอนงงๆ ก่อนจะพยายามเรียก “ยูชอน.. นี่..ยูชอนนน”
“....” แต่ไอ้คนตรงหน้าก็ยังคงไม่รู้สึกตัวอยู่ดี..
“ยูช๊อนนนน” จุนซูปรับโทนเสียงเรียกให้สูงขึ้น
“.....” แต่มันก็ยังคงไม่รู้สึกตัว...
“....” โลมาน้อยขมวดคิ้ว มือเล็กดันตัวร่างตรงหน้าให้ออกไป..
เวลาผ่านไปราวๆสิบนาที โลมาน้อยเพิ่งจะสามารถหลุดออกจากการโดนทับของไก่ยักษ์(?)ได้..
“เฮ้อ..” เสียงแหลมเล็กถอนหายใจออกมา ยืนมองยูชอนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างขำๆ
“งึมม..เอาขนมฉันคืนมานะ!” ยูชอนละเมอ ก่อนจะหลับต่อ..
“ฮะๆ..” จุนซูแอบหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำเงียบๆ...
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เช้าอันแสนสดใส~~~
แจจุงสลึมสลือลืมตาขึ้นน้อยๆ ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองรอบๆตัว ปรับสายตาให้ชินกับแสงสว่าง..
“ตื่นแล้วเหรอ...” ยุนโฮที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินมา ผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอว หยดน้ำจากเส้นผมไหลรดแผ่นอกกว้าง..
“อ่ะ..อื้อๆ” แจจุงก้มหน้าหลบตาทันทีที่เห็น.. “ปะ..ไปแต่งตัวสิ” พูดตะกุกตะกักด้วยความเขินอาย
“หะ?..อ่อ..” ยุนโฮมองร่างบางงงๆ ก่อนจะก้มมองสภาพตัวเองแล้วนึกได้ รีบเดินไปแต่งตัว..
แจจุงมองตามหลังยุนโฮไป ก่อนจะก้มหน้าพึมพำกับตัวเองเบาๆ..
‘ทำไมไม่อายกันมั่งเลยนะ..กลางวันแท้ๆเลย ชิ..’ คิดไปก็เขินไป
“เจ้าหญิงโบแจครับ..ไปอาบน้ำได้แล้ว..” ยุนโฮที่เดินกลับมาอีกครั้งนั่งลงข้างๆ ก่อนจะกระซิบข้างๆหูร่างบางเบาๆ
“อะ...อื้อๆๆ” พยักหนารัวๆก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
เวลาล่วงเลยมาเรื่อยๆ ยุนโฮเดินไปมาภายในห้อง สำรวจตามโต๊ะดูข้าวของอย่างสนใจ.. ส่วนแจจุงกำลังแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำด้วยสาเหตุที่ว่า..ไม่อยากแต่งข้างนอกเพราะกลัวหมีเกิดอารมณ์หื่น!?!?
“...” แจจุงเดินออกมาจากห้องน้ำช้าๆก่อนจะชำเลืองมองซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่ายุนโฮไม่อยู่แถวๆนั้น
“..มองหาอะไรเหรอ?” ยุนโฮชะโงกหน้าออกมาพอดี ทำเอาแจจุงชะงักตกใจเกือบหงายหลัง
“ปะ..ป่าวว” แจจุงหันหน้าหลบด้วยความอาย ยุนโฮยิ้มบางๆก่อนจะยกแขนขึ้นโอบเอวบางแล้วพาไปนั่งที่ขอบเตียง..
“นี่...รู้สึกเหมือนเรามาฮันนีมูนกันมั๊ย..” ยุนโฮถาม พลางเอนคอมาซบไหล่แจจุงอ้อนๆ
“ฮะ..ฮันนีมูนเหรอ?” แจจุงหันกลับไปถามตาโต ผละออกจากยุนโฮอย่างรวดเร็วอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอายุนโฮที่ซบอยู่หน้าทิ่มไม่เป็นท่า
“.....” แจจุงมองยุนโฮตาโต ใบหน้าเริ่มขึ้นสีเรื่อๆ ส่วนยุนโฮนั้นก็ฉวยโอกาสหน้าทิ่มลงไปนอนตักแจจุง
“..ดีจังเลยน๊า..ได้อยู่กันสองคนอย่างนี้ โบแจล่ะรู้สึกยังไงบ้าง?” ยุนโฮนอนตักแจจุงเป็นที่เรียบร้อย เงยหน้าถามแจจุงก่อนจะรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“อื้อ....” แจจุงพยักหน้า แค่นั้น..
“แค่อื้อเหรอ???” ยุนโฮถามต่อ
“อื้อ...” แจจุงพยักหน้า ไม่ใช่เพราะไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เขินจนพูดไม่ออกต่างหาก
“....” ยุนโฮที่รอคำตอบอยู่เกิดหงุดหงิดที่แจจุงไม่พูดอะไรมากกว่าคำว่า “อื้อ”
“....หืม??” แจจุงมองหน้ายุนโฮงงๆ
“...ไม่อยากพูดด้วยแล้ว” จู่ๆยุนโฮก็ลุกหุนหันเดินออกจากห้องไป ทำเอาแจจุงถึงกับงงหนักกว่าเดิม
นอกห้อง จุนซูกำลังเดินวนเวียนๆอยู่แถวๆครัว ส่วนชางมินกับยูชอนกำลังนั่งดูการ์ตูนกันอย่างเมามันส์.. - -“
“ว่าไงเหรอจุนซู?” ยุนโฮเดินเข้ามาหาจุนซูที่วนๆอยู่แถวประตูครัว
“อ่ะ...คือ ดูนั่นสิ...” จุนซูชี้เข้าไปในห้องครัว
“หะ..หืม??” ยุนโฮมองตามนิ้วของจุนซูเข้าไปและพบกับ...
แมลงสาบสีน้ำตาลเข้ม หนวดยาว ขายาวราวๆ3เซนติเมตรกว่าๆ ตัวเบ้อเริ่มกำลังเดินชมบรรยายที่พื้นภายในห้องครัว..(บรรยายซะเห็นภาพเลยช้าน - -“)
“มะ..แมลงสาบ?” ยุนโฮหันกลับมาถามจุนซูงงๆ
“อื้อ...” จุนซูตอบ พยักหน้าเบาๆกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง
“...ยุนนน” และเป็นจังหวะเดียวกับที่แจจุงเดินเข้ามาพอดี
“หะ..หืมม?” ยุนโฮหันมาตามเสียงเรียก ก่อนจะรีบหันไปส่งซิกให้จุนซูว่าอย่าให้แจจุงรู้เรื่องแมลงสาบนะ
“...มีอะไรกับจุนซูน่ะ?” แจจุงถามขึ้นด้วยความหึงตะหงิดๆที่เห็นยุนโฮอยู่กับจุนซูเพียงสองคน
“ป๊าวววว จะไปมีอะไรได้ยังไงกันล่ะ” ยุนโฮยิ้มหวาน พูดกลบเกลื่อน ทั้งๆที่สายตายังคงเหลือบมองแมลงสาบเป็นระยะๆ
“..อะ..เอ่อ” จุนซูมองแมลงสาบที่วิ่งตรงมาทางแจจุงตาโต..
“มีอะไรเหรอ?” แจจุงหันมาสบตาจุนซูงงๆ ก่อนจะหันไปมองหน้ายุนโฮอีกที “มีความลับปิดบังฉันเหรอ?”
“ไม่ๆๆ ไม่มีอะไร” จุนซูรีบโบกมือบอกไม่มี ก่อนจะเลื่อนสายตาไปสบตายุนโฮ
“...” ยุนโฮกลืนน้ำลายลงคออึกนึง สบตากับจุนซูเป็นเชิงว่า..’อยู่ไม่ได้แล้ว..’
“...” แจจุงมองหน้ายุนโฮกะจุนซูสลับไปมา ก่อนจะหันไปหยุดที่ยุนโฮแล้วเริ่มเบะ..
“นายกิ๊กกับจุนซูใช่มั๊ย...T^T” แจจุงเริ่มน้ำตาคลอ..
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยย บ้า!!!” ยุนโฮว่า พลางก้มมองขาแจจุงที่...แมลงสาบมันกำลังไต่ขึ้นมา
“แล้วทำไม..ทำไมนายถึงไม่บอกฉันล่ะ..นายมีอะไรกับจุนซูปิดบังฉันอยู่ใช่มั๊ย” แจจุงพุ่งเข้าไปบีบแขนยุนโฮแล้วเขย่าๆ น้ำตาเริ่มจะไหล
“ม๊ายย ฉันกับจุนซูไม่ได้มีอะไรก๊านนนน” ยุนโฮว่าพลางถอยหนี
“ไม่มีอะไรกันแล้วทำไมต้องถอยหนีฉันด้วยล่ะ!!!” แจจุงร้องไห้พลางโวยวายใส่หน้ายุนโฮ
“กะ...ก็..” ยุนโฮมองลงต่ำไปที่ขาของแจจุง ทำให้แจจุงมองลงตามด้วย...
“มะ..แมลงสาบ” แจจุงชะงักจ้อง ทำท่าเหมือนไม่ตกใจแต่...
“แมลงส๊าบบบบบบบบบบ เอาอ๊อกปายเท๊~~~~” เท่านั้นแหละ..วิ่งพล่านไม่เป็นท่า จนแมลงสาบตกลงไปที่พื้น..
ชางมินและยูชอนที่ได้ยินเสียงดังออกมาจากครัวเดินเข้ามาดูด้วยความสนใจ ก่อนจะเห็นแจจุงในสภาพน่าอนาถใจ..
“ผมจัดการเองๆ” ชางมินเดินไปหาหนังสือมา ก่อนจะตีป๊าบลงไปที่ตัวแมลงสาบแรงๆ
“ดับอนาถ..ไม่น่าเลย.. ไปสู่สุขคติซะนะ..” ชางมินพึมพำ
“อี๋~ แหยะ” ยูชอนมองแมลงสาบที่พื้นด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
“ฮึกก..ฮืออออ” แจจุงทรุดลงกับพื้นนั่งร้องไห้โฮ
“โอ๋..แจจุง ไม่เป็นไรแล้วน๊า แมลงสาบตายแล้วนะ” ยุนโฮตรงปรี่เข้ามาโอบไหล่แจจุงเป็นเชิงปลอบ
“ไม่ต้องมายุ่ง!!” แจจุงหันมาตวาดใส่ ก่อนจะนั่งร้องไห้ต่อ
“พี่ฮะ..อย่าร้องไห้เลยน๊า ผมจัดการให้แล้วน๊า~” ชางมินพูดเสียงร่าเริง ก่อนจะเช็ดน้ำตาที่แก้มแจจุงเบาๆ
“อื้ออ..” แจจุงพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะโผเข้ากอดชางมิน “โฮ~~ ชางมิน..”
“ฮะ..” ชางมินเอื้อมมือไปกอดตอบ ก่อนจะลูบหัวแจจุงเบาๆ
“ขอบใจนะ..ฮึก” แจจุงกอดชางมินแน่น พลางสะอื้นในอ้อมแขนชางมิน ..
“ไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นกันเถอะฮะ..” ชางมินพยุงแจจุงให้ลุกขึ้นพาเดินไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
“...เชอะ” ยุนโฮมองตามไป ก่อนจะพึมพำบ่นคนเดียวแล้วเดินหนีออกนอกบ้านไป
“...เอ่อ..จุนซู มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?” ยูชอนหันมาถามจุนซูเบาๆไม่ให้แจจุงและชางมินได้ยิน
“...ดูท่าทางแจจุงกับยุนโฮจะงอนกันอยู่นะ” จุนซูออกความคิดเห็น ก่อนจะทำท่าคิด
“อื้อ..ว่าแต่ เมื่อกี๊ฉันได้ยินแจจุงบ่นอะไรๆบอกว่านายมีความลับอะไรกับยุนโฮงั้นเหรอ?” ยูชอนหันมาว่า จ้องตาจุนซูคาดคั้นเอาคำตอบ
“หะ..?” จุนซูมองหน้ายูชอนงงๆ
“นายนอกใจฉันใช่มั๊ย?!?!?!” ยูชอนตวาดเสียงดัง
“ห๊า???” จุนซูตกใจ อ้าปากค้าง
“เชอะ! คอยดู.. ฉันจะไปหาผู้หญิงที่น่ารักกว่านายมาควง” ยูชอนว่าพลางเดินออกจากบ้านไปทันทีทิ้งให้โลมาน้อยยืนงงอยู่คนเดียว..
------------------------------------------------------------------------------------
Miinji Sayz :: อันยองฮาเซโย หายหน้าไปซะนาน ขอโทดนะคะ แหะๆ T T นึกเรื่องไม่ออกจริงๆ
ส่วนตอนนี้ก็ขอพักNCไว้ก่อน เดี๋ยวคนอ่านจะขาดใจตาย แต่ว่าตอนหน้าก้อ... เอ่อ..
อยากให้มีรึป่าวล่ะ? ถ้าอยากก็คอมเม้นท์กันเยอะๆนะคะ ขอบคุนค่ะ ^^
เบื้องหลังการถ่ายทำ..
เจ้ – เอ้า..พักกองได้!
แจ – เจ้~ ทำไมต้องมีแมลงสาบด้วย T T
ยุน – โอ๋ๆๆ..*เดินเข้ามาปลอบ*
แจ – เชอะ!!!
เจ้ – เอ้าๆๆพอๆ จะกัดกันไปถึงไหน รักกันไว้สิ
มิน – เจ้ฮะ..ผมคัน *เกาๆ*
เจ้ – หา? ไปโดนอะไรมา???
มิน – สงสัยจะอาหารทะเลฮะ *เครียด*
เจ้ – *ตะโกนบอกคนในกอง* เฮ้ยยย ไปเอาเหล้าขาวผสมใบตำลึงมาทาให้น้องมินทีเด๊ะ!!!
มิน – หะ?? เหล้าขาว..O_O!! *ตกใจ*
เจ้ – เยสสส ภูมิปัญญาชาวบ้านย่ะ ประหยัดด้วย!!
มิน – เปลี่ยนเป็นยาแก้แพ้ไม่ได้เหรอฮะ??
เจ้ – เจ้ไม่มีเวลาว่างพอจะไปหาให้แกได้หรอกนะ!!!! *โวยวาย* แล้วอีกอย่าง...
เซียกะมิก – อีกอย่าง.. *ลุ้นๆ*
เจ้ – อีกอย่างคือ..ถ้ากินยาแก้แพ้แล้วมันจะง่วง เพราะฉะนั้นแกจะทำงานได้ไม่เต็มเวลา เปลืองงบค่าตัว!!!
มิน - =”= …*มองหน้าเจ้ประมานว่า “อินี่โคดงก”*
ความคิดเห็น